34

We babbelden wat over de zaak terwijl we door het nationale park reden. Toen we South Colton bereikten, vroeg ik aan Schaeffer: ‘Kent u ene Rudy van de benzinepomp?’

‘Ja, die herinner ik me nog uit de tijd dat ik hier patrouille reed. Hoezo?’

‘Hij is Madox’ lokale rat.’ Ik vertelde hem van mijn ontmoeting met Rattige Rudy.

Schaeffer knikte en zei: ‘Die Madox heeft hier veel meer in de melk te brokkelen dan ik me realiseerde. Maar zoals ik al zei, heeft hij ons nooit problemen bezorgd en ik geloof niet dat hij hier erg vaak is. Maar van nu af aan zal ik hem wat meer in de gaten gaan houden.’

Ik dacht bij mezelf dat er niet zo veel ‘van nu af aan’ meer zou zijn, maar ik hield mijn mond.

Schaeffer had dat inmiddels zelf ook bedacht. ‘Ik neem aan dat hij nu onder verdenking van moord staat.’

‘Ja, dat denk ik wel.’

‘Denken jullie collega’s op mijn hoofdkwartier dat ook?’

‘Ik heb tegen Tom Walsh in New York gezegd hoe wij erover dachten.’

‘En wat gaan jullie tweeën in Potsdam doen?’

Ik antwoordde: ‘Even op adem komen.’

‘O ja? Waarom ga je dan niet terug naar Het Punt?’

‘Nou, ik denk dat de heer Griffith inmiddels al in onze kamer met Kate’s make-up zit te spelen en op ons zit te wachten.’

‘Dus jullie zijn op de loop voor je eigen mensen?’

‘Zo zou ik het niet willen stellen.’

‘Nee? Hoe zou u het dan willen stellen?’

‘Daar moet ik even over nadenken. Kunnen we er ondertussen van verzekerd zijn dat u dit aan niemand verder vertelt?’

‘Daar moet ik even over nadenken.’

‘Want als we niet op uw discretie kunnen rekenen, kunt u ons net zo goed gelijk naar Ray Brook brengen.’

‘Wat zit er voor mij in?’

‘U zou het juiste doen.’

‘Wanneer weet ik dat?’

‘O… over ongeveer twee dagen.’

‘O ja? Dus u wilt dat ik mijn gelofte van beroepsmatige verantwoordelijkheid breek en niet tegen Griffith vertel dat ik jullie mee heb genomen naar de plaats delict, en vervolgens naar Potsdam?’

‘Ik weet het goed gemaakt, majoor. Vraag hem en die andere FBI-knapen waar dit allemaal over gaat. Als ze u een eerlijk antwoord geven en er niet omheen draaien, mag u ze naar Potsdam sturen om ons te zoeken. Afgesproken?’

‘Ik denk dat jullie het meeste van die afspraak profiteren, maar goed. Afgesproken.’

‘En ik zal u de sleutels van mijn Hertz-auto geven, die u misschien van uw parkeerplaats zult willen verwijderen voor het onaannemelijke geval dat de FBI haar werk een keertje goed doet en de parkeerplaats afzoekt naar onze huurauto.’ Ik gaf hem de sleuteltjes en zei: ‘Op de achterbank staat een picknickmand van Het Punt, en die mag u hebben.’

‘Deze afspraak begint steeds beter te worden. Wat zit er in die mand?’

‘Waarschijnlijk slakken. En trouwens, als u de FBI wat zand in de ogen wilt strooien, moet u naar Het Punt bellen en naar ons vragen.’ Hij merkte op: ‘U zou een goede voortvluchtige zijn.’

Dat waren we op dit moment ook eigenlijk, maar waarom zou ik dat hem aan zijn neus hangen?

We bevonden ons inmiddels in de buitenwijken van Potsdam en Schaeffer vroeg: ‘Waar willen jullie naar toe?’

‘Zet ons maar af bij een station van de ondergrondse.’

Ik wist niet zeker of majoor Schaeffer mijn humor apprecieerde of begreep, maar hij zei: ‘Ik neem aan dat jullie een auto moeten hebben.’

‘Goed idee. Is er hier ergens een verhuurbedrijf?’

‘Er zit hier een Enterprise.’

Ik wachtte op de rest van de lijst, maar dat bleek het te zijn.

We reden door het centrum van de stad en vervolgens weer over Route 56, langs het ziekenhuis waar we Harry hadden gezien, en een paar minuten later waren we bij Enterprise Rent-A-Car.

Majoor Schaeffer parkeerde naast het verhuurkantoor en zei tegen ons: ‘Ik weet niet waarom jullie Griffith willen ontlopen, of wat voor problemen jullie hebben. Maar het is dat jullie hier een vriend en partner hebben verloren en dat jullie collega’s mij overal buiten houden, anders zou ik mijn nek niet voor jullie uitsteken.’

Ik antwoordde: ‘We waarderen dat zeer. Uw instincten zijn goed.’

‘O ja? Nou, ik hoop dat jullie bewijzen dat dat het geval is.’

‘We houden u op de hoogte.’

‘Dat zou voor de verandering eens leuk zijn.’ Hij zei tegen ons: ‘Oké, ik ga Griffith vertellen dat ik jullie bij de plaats delict ontmoet heb en dat ik zijn boodschap aan jullie heb doorgegeven.’

Ik zei ter herinnering: ‘Zorg dat u van die huurwagen van ons af komt.’

‘Laat dat nou maar aan mij over, rechercheur.’

Kate zei tegen Schaeffer: ‘Wees ervan overtuigd, majoor, dat John en ik, mocht u eventueel problemen krijgen, alle verantwoordelijkheid op ons zullen nemen.’

‘Het enige probleem dat ik op dit moment heb, is dat ik zes federale agenten over de vloer heb die op het punt staan mij van deze zaak te halen.’

Ik deelde hem mee: ‘En er zijn er nog meer onderweg.’ Toen zei ik: ‘Ik zal u vertellen hoe ik denk dat Harry Muller vermoord is.’ Ik gaf hem mijn reconstructie van de moord zoals ik dacht dat die mogelijk in zijn werk was gegaan. Ik besloot met: ‘Zoek naar sporen die erop wijzen dat Harry nog voldoende bij kennis was om tegen de zijkant of het dak van zijn camper te schoppen.’

Majoor Schaeffer zweeg enige tijd en zei toen: ‘Het zou op die manier gebeurd kunnen zijn. Maar dat brengt me geen steek dichter bij de moordenaar of de moordenaars.’

Toch was zijn hoofdverdachte nog steeds Bain Madox, of hij dat nu wilde geloven of niet. Ik zei: ‘Nou, mocht u een verdachte vinden, dan kunt u hem een beetje wakker schudden met die beschrijving van hoe het is gegaan. Het zal ook niet misstaan in uw rapport.’

Hij knikte en bedankte me, maar bood me geen baan aan.

We schudden elkaar allemaal de hand en daarna stapten Kate en ik uit de auto en liepen het kantoor van Enterprise binnen. Ik zei tegen de dame achter de balie: ‘Ik zou graag een auto huren.’

‘Dan bent u hier aan het juiste adres.’

‘Dat dacht ik al. Heeft u ook een SUV?’

‘Nee. Ik heb een Hyundai Accent voor u klaarstaan.’

‘Wat voor accent heeft hij?’

‘Hè?’

‘Ik neem hem.’

Ik gebruikte mijn persoonlijke creditcard, want met die van de zaak had ik al een keer een auto gehuurd. Bovendien was ik voor ze op de loop en het zou ze iets meer tijd kosten om mijn kaart te traceren dan die van henzelf.

Binnen vijftien minuten zat ik achter het stuur van een kleine rijstverbrander.

Ik reed terug naar het centrum van de stad en Kate merkte op: ‘Het hoeft dus helemaal niet zoveel tijd te kosten om een auto te huren, hè?’

Ik dacht al te weten waar dit heenging. ‘Nee, vooral als ik niet om kopieën van al hun huurovereenkomsten van de afgelopen vier dagen hoef te vragen.’

‘Om nog maar te zwijgen van de tijd die je kunt besparen door niet de lolbroek uit te hangen bij de dame van de verhuur.’

Jeez. Zaten we tot onze wenkbrauwen in de ellende, stond een of andere megalomane maniak op het punt een Derde Wereldoorlog te beginnen of zoiets, en dan begon zij te zeuren over wat geflirt bij de Hertz-balie, lang geleden. Nou ja, gisteren. Ik weigerde dit spel mee te spelen en gaf geen antwoord.

Ze deelde me mee: ‘Je bent geen vrijgezel meer, hoor.’

Enzovoort.

We waren inmiddels in het centrum. Ik reed de auto een parkeerplaats bij een koffiezaak op en zei: ‘Ik heb behoefte aan koffie.’

‘John, weet je zeker dat je weet waar je mee bezig bent?’

‘Ja. Ik ga een beker koffie halen. Wat wil jij?’

‘Geef antwoord op mijn vraag.’

‘Ik weet waar ik mee bezig ben.’

‘Waar ben je dan mee bezig?’

‘Dat weet ik niet.’

‘En hoe lang blijven we daar nog mee doorgaan?’

‘Totdat we deze zaak hebben opgelost of totdat onze collega’s ons pakken; wat zich maar het eerste aandient.’

‘Nou, ik kan je zo wel vertellen wat zich als eerste zal aandienen.’

‘Koffie?’

‘Zwart.’

Ik stapte uit en liep de koffiezaak in, een plaatselijke variant, geen Starbucks, waar ik eerst een bonnetje zou moeten halen.

Ik bestelde twee zwarte koffie bij de in hogere sferen verkerende jongedame achter de balie en terwijl zij probeerde mijn bestelling te verwerken, viel mijn oog op een rek met brochures en gratis reisgidsen bij de deur. Ik haalde er een stapeltje uit en schoof ze in mijn zakken.

De kosmonaute achter de balie probeerde erachter te komen welke maat deksel ze voor onze bekers moest gebruiken en ik zei tegen haar: ‘Ik moet even bellen. Lokaal. Kan ik jouw gsm gebruiken?’

‘Hè…?’

De koffie kostte anderhalve dollar en ik gaf haar er vijf en zei: ‘Houd het wisselgeld maar. Dat is voor het telefoontje.’

Ze gaf me haar gsm en ik belde Het Punt.

Jim nam op. ‘Het Punt. Wat kan ik voor u doen?’

‘Corey hier. Zijn er nog boodschappen voor mij of mijn vrouw?’

‘Goedemorgen, meneer Corey. Geniet u een beetje van uw verblijf bij ons?’

‘Hé, Jim, ik moet je bekennen dat dit de beste twaalfhonderd piek per nacht zijn die ik ooit heb uitgegeven. Daar kunnen zelfs de showgirls in Las Vegas niet tegenop.’

Jim was even sprakeloos en zei toen: ‘Ik heb twee boodschappen voor u. Allebei van meneer Griffith. Hij zou graag willen dat u hem belt.’ Hij gaf me Griffiths nummer en vroeg: ‘Bent u van plan vanavond bij het diner aan te zitten?’

‘Dacht je dat ik Henri’s houtsnip zou willen missen? Doe me een plezier en bel Sonny even om hem eraan te herinneren dat hij me een jasje en stropdas zou lenen. Oké?’

‘Ja, meneer. U bedoelt, neem ik aan, de heer DeMott van de Uitkijk?’

‘Precies. Laat de kleren maar naar mijn kamer brengen. Oké, ik zie je bij de borrel. Henri serveert er worstenbroodjes bij.’

‘Ja, dat heb ik gehoord.’

Ik hing op en gaf de gsm terug aan juffrouw Verweg, die volgens mij dacht dat ze een cadeautje kreeg. Ik hoefde me er in ieder geval geen zorgen over te maken dat ze me zich zou herinneren, mochten de Feds navraag komen doen.

Ik verliet de koffiezaak en buiten op het trottoir kwamen er twee gedachten bij me op. De ene was dat ik moest ophouden met dat roekeloze en egoïstische gedrag en aan Kate’s carrière moest denken, en naar Griffith toe moest gaan om hem alles te vertellen, inclusief MAD, NUK en ELF, in de hoop dat de FBI voordat het te laat was kon uitvogelen waar Madox mee bezig was.

De andere was dat ik geen van deze dingen moest doen. En de reden daarvoor was dat dit een heel vreemde zaak was en dat ik niemand meer vertrouwde. Behalve natuurlijk Kate die, in willekeurige volgorde, mijn vrouw, partner, advocaat, meerdere en FBI-agente was.

En alhoewel ik haar vertrouwde, wist je bij Kate nooit welke hoedanigheid de boventoon voerde.

Ik gokte op vrouw en partner.