Hoofdstuk 17

‘Dan verklaar ik jullie hierbij tot man en vrouw.’

Wat een trieste bruiloft, dacht Nicole. Die lieve Hugh trouwde met zijn assistente zodat zij een of ander huis zou erven. Ondertussen was het iedereen die hem kende duidelijk dat Hugh stapelverliefd was. Russell vermoedde het al, en zij nu ook. Hugh deed zo lief tegen haar, zo teder. Terwijl zij juist heel kil deed. Nicole kon wel janken.

‘U mag de bruid kussen,’ vervolgde de dominee enigszins weifelend.

Nicole wist niet wat Hugh de arme man had verteld, maar hij wist duidelijk dat dit huwelijk niet oprecht was.

Toen Hugh zich vooroverboog om zijn assistente een kus op haar wang te geven, keek hij ongewoon verdrietig, hetgeen bevestigde wat Russell haar de vorige avond had verteld. Dit was ongetwijfeld de vrouw op wie Hugh al een tijdje gek was, maar die niet op hem viel.

Kathryn Hart was niet uitgesproken knap, maar Nicole kon wel zien wat mannen sexy aan haar vonden. Ze had een sprekend gezicht, een sensuele mond en een voluptueus figuur, wat niet echt strookte met haar kille grijze ogen en haar stijve houding.

Nicole snapte heel goed waarom ze Hugh zo intrigeerde, zeker als ze geen enkele interesse in hem had getoond. Hij was het gewend dat vrouwen zich aan zijn voeten wierpen. Maar als Hugh dacht dat hij met dit huwelijk zijn assistente in bed zou krijgen, dan had hij het mis. Het meisje gaf helemaal niets om hem of dit huwelijk; voor haar was het een noodzakelijk kwaad. Nicole was heel benieuwd waarom dat strandhuis zo belangrijk voor haar was. Russell had het niet geweten. Misschien zou ze het Hugh wel een keer vragen. Maar niet vandaag, bedacht ze na een blik op zijn strakke gezicht.

Nu duurt het niet lang meer, dacht Kathryn toen ze de huwelijksakte ondertekende. Ze hield de pen stevig vast zodat ze niet zou trillen, vastbesloten om niet te laten merken hoe verdrietig ze was. Beheerst overkomen was iets wat Kathryn als geen ander kon. Tot dat moment had ze het tamelijk goed volgehouden, maar het begon steeds moeilijker te worden, vooral met Nicoles kille blik op haar gericht.

De vrouw van Russell McClain zag er precies zo uit als Kathryn zich had voorgesteld bij een vrouw van een van Hughs rijke vrienden: onbeschrijflijk mooi. En dat bevestigde alleen maar wat Kathryn al wist, dat Hughs obsessie met haar iets tijdelijks was, veroorzaakt door het feit dat hij continu in haar buurt was geweest en zij geen interesse in hem had getoond. Als zij er net zoals Nicole McClain had uitgezien, had ze misschien een kans gehad om hem voor zich te winnen.

Ik moet blij zijn met wat ik wél heb gehad, dacht ze, en ze overhandigde de pen aan de getuige. Ik heb ervaren hoe het was om echt verliefd te zijn en te vrijen met een man die misschien niet verliefd op me was, maar zo erg naar me verlangde dat hij bereid was met me te trouwen om me te krijgen. Dat zijn passie al voor hun huwelijk was verdwenen, deed er niet toe. Hij had zich aan zijn woord gehouden. Val’s huis was nu van haar. Vreemd genoeg leek dat ineens niet zo belangrijk meer.

Als een robot schudde Kathryn de hand van de dominee en bedankte hem beleefd. Hugh deed hetzelfde en begeleidde de man naar deur waar hij hem een envelop in zijn hand drukte. Ze vroeg zich af hoeveel het had gekost om de man te laten zwijgen.

‘Ik zei het gisteravond al, Russ, maar we gaan het niet vieren,’ zei Hugh toen de dominee weg was. ‘Ik waardeer het heel erg dat jullie er waren en ik wil jullie niet opjagen, maar ik moet een paar belangrijke dingen bespreken met Kathryn.’

‘Geen probleem,’ reageerde zijn vriend. ‘Nickie en ik begrijpen het wel. Veel geluk, Kathryn. Met het huis en met je toekomst.’

‘Wat voor belangrijke dingen?’ vroeg Kathryn nerveus toen ze alleen waren.

‘Wil je eerst wat koffie?’

‘Nee,’ antwoordde ze kortaf.

‘Goed dan,’ zei hij, en hij trok nog een envelop uit de zak van zijn colbertje. ‘Dit is niet je officiële ontslagpremie. Die wordt op je bankrekening gestort zodra het geregeld is. Dit is van mij persoonlijk.’ Vervolgens overhandigde hij haar de envelop.

Ze staarde ernaar alsof het een cobra was die op het punt stond toe te slaan. ‘Dat wil ik niet!’

‘Dat wil je wel,’ drong hij aan, waarna hij de envelop openscheurde en er iets uit haalde wat op een cheque leek. ‘Hier kun je je leven lang op teren, als het goed geïnvesteerd wordt. Ik weet dat je wilt trouwen en kinderen wilt. Maar er kan altijd iets misgaan. Je toekomstige man kan ziek worden, of doodgaan, of je in de steek laten. Op deze manier heb je altijd je eigen geld en iets om op terug te vallen.’

Kathryn wist dat hij gelijk had, en dat het dom zou zijn om het te weigeren.

‘Denk aan je kinderen,’ pleitte hij toen ze nog steeds aarzelde. ‘Je wilt niet dat ze moeten doormaken wat jij als kind hebt doorgemaakt. Je wilt toch dat ze altijd beschermd zijn en er altijd voor ze gezorgd wordt. Met geld kan dat geregeld worden. Ik weet dat het niet gelukkig maakt, maar het kan wel helpen in moeilijke tijden. Dat weet ik uit ervaring,’ besloot hij. Zijn glimlach was anders dan anders. Zo triest en verbitterd.

‘Goed dan,’ zei ze, en ze nam de cheque aan.

Het was twee miljoen dollar.

‘Nog twee dingen,’ zei Hugh.

Kathryn wist niet of ze nog meer aankon. De tranen prikten in haar ogen waardoor ze heel kortaf zei: ‘Wat?’

‘Ten eerste hoef je maandag niet naar kantoor te komen. Ik ben er ook niet.’

‘Oké,’ stemde ze vermoeid in. ‘Wat nog meer?’

‘Doe die cheque en de huwelijksakte in je tas en kom met me mee.’

Hij nam haar mee naar de parkeergarage en naast de plek waar hij zijn Ferrari altijd parkeerde, stond een sportieve kleine witte sedan die splinternieuw was.

Haar hart maakte een sprongetje toen ze ernaar keek.

‘Ik heb overwogen om een sportauto voor je te kopen.’ Zijn glimlach was weer als vanouds. ‘Maar dat zou misschien een verkeerd type man aantrekken. Daarom heb ik deze maar genomen.’ Hij drukte een sleutelbos in haar hand. ‘Hij staat al op jouw naam en is verzekerd. De papieren zitten in het dashboardkastje.’

De tranen waren niet meer tegen te houden.

‘O, Hugh,’ was het enige wat ze kon zeggen.

‘Zeg maar niets,’ zei hij met hese stem. ‘Ik voel me zo al rot genoeg.’

Met glinsterende ogen keek ze hem aan. ‘Dat is nergens voor nodig.’

‘Ik vind van wel. Ga nou maar, oké? Ga en kijk niet meer achterom.’

Toen hij wegliep, staarde ze hem na. Misschien had ze het mis en gaf hij toch wel om haar. Alleen niet op de manier die ze graag wilde.

Terugrijden naar haar appartement viel niet mee doordat ze af en toe volschoot. Op een gegeven moment was ze bijna omgekeerd en teruggereden. Maar wat moest ze tegen hem zeggen? Ik hou van je, en ik wil met je getrouwd blijven?

Toen ze bedacht hoe geschrokken hij zou kijken, schoof ze dat idee meteen weer van de baan.

Eenmaal in Ashfield aangekomen wist ze wat ze moest doen en waar ze heen moest gaan. Een halfuur later was ze onderweg naar Pearl Beach.