Hoofdstuk 3

‘Wat een geweldige meid is dat!’

Hugh volgde Max’ blik, en zijn ogen bleven rusten op Kathryn, iets wat hij de hele middag al probeerde te vermijden. Tijdens de vergadering was dat niet zo moeilijk geweest omdat ze in de hoek achter hem was gaan zitten, maar op het moment bewoog ze zich door de ruimte. Ze stond te praten met een aantal van de wat oudere directeuren en wist zelfs de stijfste van het gezelschap een glimlach te ontfutselen.

‘Ja, dat is ze zeker,’ beaamde hij.

‘Beter dan Dickies secretaresse. Intelligenter. Modieuzer ook. Ik hoop dat je haar goed betaalt. Die wil je niet kwijt.’

‘Ik vrees dat ik daar weinig invloed op heb. Kathryn is verloofd en gaat trouwen.’

‘Nou en? Getrouwde vrouwen blijven vaak genoeg werken. Ze lijkt me niet het type dat thuis gaat zitten om voor haar gezin te zorgen. Daarvoor heeft ze te veel pit!’

Te veel van alles, wilde Hugh zeggen. In plaats daarvan zei hij op ietwat ongeduldige toon: ‘O ja, Max? Hoe kun je nu vanaf de andere kant van de kamer bepalen hoeveel pit een vrouw heeft?’

‘Ik heb even met haar gepraat en toen ik een kritische opmerking maakte over de stijging van rentepercentages, reageerde ze vrij fel en zei dat als ik dacht dat de nationale bank van Australië verkeerd bezig was, ik niet begreep wat voor effect de inflatie had op de economie. Ze hield geen rekening met mijn positie, geslacht of leeftijd en nam geen blad voor de mond.’

‘Kathryn heeft wel de neiging om te zeggen wat haar op het hart ligt,’ zei Hugh droogjes.

Max grinnikte. ‘Dat lijkt me precies wat jij nodig hebt, jongeman.’

‘Hoezo?’

‘Ik heb zo’n vermoeden dat de meeste vrouwen je alleen maar naar de mond praten.’

‘Daar zal ik mee moeten leren leven,’ merkte Hugh grappend op. ‘Excuseer me, Max. Ik moet me echt even onder de mensen begeven.’

Pas een uur later vergezelde Hugh de laatste directeuren naar de lift. Toen hij de receptieruimte weer in liep, keek Kathryn fronsend naar het schermpje van haar mobiele telefoon.

‘Typisch iets voor hem,’ mompelde ze.

‘Is er iets aan de hand?’ vroeg hij.

Geschrokken keek ze op.

‘Niet echt. Daryl zou me vanavond mee uit eten nemen, maar, eh… er is iets tussengekomen en hij kan niet.’

Hugh kon zich niet voorstellen dat er iets zou zijn waarvoor hij een etentje met Kathryn zou afzeggen. Niet als hij er zeker van was dat zij het toetje zou zijn. Wat in het geval van haar verloofde zo was. Ze woonden tenslotte samen.

‘Zal ik je dan maar mee uit eten nemen?’ vroeg hij, op hetzelfde moment bedenkend hoe masochistisch hij was.

Haar wenkbrauwen schoten omhoog en haar ogen werden groot. Hij snapte wel dat ze verbaasd was, want hij had nog nooit aangeboden om haar mee uit eten te nemen. Verder dan een koffiepauze in het café op de begane grond ging hun sociale contact buiten kantoor niet, afgezien van het kerstfeest vorig jaar in de balzaal van het Regency Hotel. Dat was een frustrerende avond geweest. Wat een kwelling was het geweest om Kathryn te zien met die knappe gladjanus met wie ze verloofd was. Uiteindelijk had hij zich maar gestort op het op een na spannendste meisje, de nieuwste aantrekkelijke vrouwelijke advocate uit zijn vaders stal.

Eerder dan de bedoeling was, had hij het feest verlaten en was naar een kamer vertrokken met Kandi – een naam die hij beter vond passen bij een hoer dan een advocaat. En hoewel Kandi had bewezen dat ze in beide beroepen heel succesvol zou zijn, had Hugh haar niet nog een keer mee uit gevraagd. Eén date was zijn maximum tegenwoordig. Meer trok hij niet nu zijn woeste verlangen naar Kathryn hem tijdelijk had verpest voor elke andere vrouw.

‘Je gaat me toch niet vertellen dat je geen trek hebt?’ zei hij voor ze met een slap excuus kon komen. ‘Volgens mij heb je niets van de hapjes gegeten.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik ben niet zo van de hapjes.’

‘Helemaal mee eens. Ik eet liever zittend. Kom, dan neem ik je mee naar Neptune’s.’

‘Neptune’s? Maar dat is een van de duurste restaurants van Sydney.’

Er verscheen een scheve glimlach op zijn gezicht. ‘Ik denk dat ik het wel kan betalen, Kathryn.’

‘Moet je niet van tevoren reserveren ? Ik heb gehoord dat het moeilijk is om daar een tafeltje te krijgen.’

‘Op donderdagavond valt dat wel mee. Zeker als ik nu bel. Het is pas halfzeven.’ Hij wilde niet zeggen dat de eigenaar van Neptune’s voor hem altijd wel een tafeltje had. Dat was een van de voordelen van miljardair zijn. En dat was hij, met dank aan zijn oma van vaders kant, die niet erg onder de indruk was geweest van de vele echtgenotes van haar zoon, en haar persoonlijke fortuin als een trustfonds aan haar kleinzoon had nagelaten. Toen hij dertig werd en beschikking had gekregen over zijn erfenis, waren de goed geïnvesteerde miljoenen van zijn grootmoeder meer dan verviervoudigd. Sinds die tijd was zijn fortuin flink gegroeid, ondanks enkele jaren van economische onrust, en dat gaf hem veel voldoening.

Hij wist dat mensen hem lui vonden, maar dat was hij niet. Als het moest, kon hij hard werken. Vooral aan dingen waarvan hij genoot, zoals golfen en zeilen en, jawel, seks. Tot voor kort dan. Het frustreerde hem enorm dat zijn relaxte levensstijl werd verpest door één irritante vrouw die hij niet eens kon overhalen om met hem uit eten te gaan! Want ze ging nee zeggen, dat zag hij in haar ogen.

‘Sorry,’ zei ze, waarmee zijn vermoeden werd bevestigd. ‘Ik denk niet dat dat een goed idee is.’

Verdorie, wat wilde hij graag dat ze een keer ja tegen hem zou zeggen! Ook al ging het maar om een etentje.

‘Het is niet ongebruikelijk dat een baas zijn assistente mee uit eten neemt om haar te bedanken,’ zei hij op zakelijke toon. ‘Dat vindt je verloofde vast niet erg.’

Jawel, hoor, dacht ze. Maar dat wilde ze niet zeggen. Ze wilde niet toegeven dat Daryl zo jaloers was. Ze was wel in de verleiding om te gaan. Neptune’s! Daar was ze nog nooit geweest. Het zou niet eens in haar opkomen om naar zo’n dure tent te gaan. Vijfsterrenrestaurants pasten niet in haar budget. Daryl wist wel beter en nam haar alleen mee naar restaurants waar het eten enigszins betaalbaar was. Vanavond zouden ze naar de Chinees in hun buurt gaan.

Dat Daryl op het laatste moment had afgezegd om met zijn vrienden te gaan drinken was als straf bedoeld omdat ze gisteravond zo laat was thuisgekomen, vermoedde ze. Soms kon hij heel kinderachtig zijn. En wraakzuchtig. Die eigenschap baarde haar wel eens zorgen.

Wat zou hij doen als ze echt uit eten zou gaan met haar baas? Waarschijnlijk zou hij een week niet tegen haar praten of met haar vrijen. Hij zou afstandelijk doen, ook al wist hij hoe erg ze dat vond. Ze vond het vreselijk als hij haar negeerde. Maar als ze hem niet zou vertellen waar ze was geweest, zou hij er waarschijnlijk nooit achter komen. Zijn vrienden gingen altijd naar een hotel in Burwood, ver uit het centrum. En het was erg onwaarschijnlijk dat iemand uit hun kleine vriendenkring haar zou zien in een restaurant als Neptune’s.

‘Met een afwijzing neem ik geen genoegen,’ verklaarde Hugh resoluut.

‘Maar ik ben er niet op gekleed om te gaan eten bij een chic restaurant,’ protesteerde ze, zonder overtuiging.

‘Onzin. Je ziet er prima uit. Ga je handtas maar halen, dan bel ik wel even.’

Terwijl ze nog steeds twijfelde, zag ze hoe hij zijn hypermoderne telefoon tevoorschijn haalde, waarmee je zo ongeveer alles kon behalve een vliegtuig besturen.

‘Hugh, ik denk niet –’

‘Goeie genade!’ onderbrak hij haar, en er ging een flits van irritatie door zijn ogen. ‘Ik vraag je niet om een weekendje weg te gaan. Het is maar een etentje.’

Zijn uitbarsting overrompelde haar enigszins. Hij vond het vast heel dom dat ze zo moeilijk deed over zijn erg aardige aanbod.

‘Je hebt gelijk, sorry,’ zei ze snel. ‘Geef me vijf minuten om me wat op te frissen.’

Exact vijf minuten later stond Kathryn in het toilet naar haar opgefriste gezicht te staren en bedacht dat ze inderdaad dom was. Ze had moeten zeggen dat ze echt naar huis moest. Hier stond ze dan, met een nieuwe laag lipgloss op haar lippen, haar haar los, een opengeknoopt jasje en een hart dat als een dolle tekeerging. Tot op die dag had ze zich nooit laten inpalmen door de charmes van haar baas. Ze was immuun gebleven door zijn knappe uiterlijk te negeren en zich te concentreren op de man die hij echt was: een player, verwend en oppervlakkig, zonder enige diepgang en misschien zelfs wel zonder enige moraal.

De hordes mooie jonge vrouwen die tot nu toe de revue hadden gepasseerd, gaven immers wel aan dat hij een bedroevend gebrek aan moraal had. En het was helemaal triest dat vrouwen zo achter hem aan bleven zitten. Hadden ze dan helemaal geen trots? Geen gezond verstand? Hadden ze niet door dat players als Hugh Parkinson hen alleen gebruikten als seksspeeltje om ze genadeloos weer te dumpen als ze genoeg van ze hadden? Er zat totaal geen toekomst in.

Het was triest dat ze zelfs maar iets van enthousiasme voelde over een etentje met zo’n man. Maar dat was wel zo, ze kon het niet ontkennen. Haar wangen waren rood en haar ogen glinsterden van opwinding.

De laatste paar minuten had ze geen moment meer aan Daryl gedacht. En nu ze wel aan hem dacht, voelde ze alleen maar verontwaardiging. Het was zijn schuld dat ze nu in deze ongemakkelijk positie zat. Hij had haar niet moeten teleurstellen en haar mee uit eten moeten nemen, zoals ze hadden afgesproken.

‘Een beetje opschieten, Kathryn,’ schreeuwde Hugh door de deur. ‘Ik heb gereserveerd om zeven uur. Je wilt toch niet dat we te laat komen?’

Sarcastisch monster, dacht ze, maar er speelde een glimlach om haar lippen.

Daar schrok ze van, die glimlach. Het was zorgwekkend. Ze kon niet glimlachend naar buiten lopen. En ook niet met haar haar los. Dat was suggestief. En misschien zelfs gênant. Het idee dat Hugh zou denken dat ze probeerde met hem te flirten was onacceptabel.

‘Nog één minuutje,’ riep ze terug. ‘Mijn haar werkt niet mee.’

Opgestoken dan maar weer. Niet in een wrong – dat kostte te veel tijd – maar strak in een knot op haar achterhoofd, vastgezet met spelden. Ze knoopte haar jasje weer dicht en greep een tissue om haar lippen wat minder rood te maken. Aan haar hart dat tekeerging kon ze niet zoveel doen, maar dat kon hij niet zien, toch?