Hoofdstuk 4

Hugh wist niet goed wat hij moest verwachten als Kathryn eenmaal het toilet uit zou komen. Tijdens de extra minuut die ze nodig had, begon hij te fantaseren hoe het keurige kantoormeisje zou veranderen in een vurige vamp door haar haar los te gooien, sexy stiletto’s aan te trekken en een exotisch geurtje op te spuiten.

Helaas, besefte hij toen de deur openging. Het was dezelfde Kathryn, die geen van die dingen hoefde te doen om hem op te winden.

Wat had ze al die tijd gedaan? dacht hij geïrriteerd. Haar haar zat misschien iets anders, maar het was nog steeds strak naar achteren getrokken zonder dat er ook maar een lokje uitstak. Ineens kreeg hij de opwelling om zijn vingers erdoor te halen en het los trekken zodat het over haar schouders zou vallen, die dan bij voorkeur bloot zouden zijn.

Hou je in, Hugh, waarschuwde het stemmetje in zijn hoofd dat niet in verbinding stond met zijn hormonen.

‘Zijn de cateraars weg?’ vroeg ze na een blik over zijn schouder.

‘Ja. Alleen wij zijn er nog. Kom, dan gaan we.’

Onderweg naar de lift weerstond hij de verleiding om haar bij haar arm te pakken. Nu al voelde hij zichzelf hard worden. Dit zou wel eens heel oncomfortabel kunnen worden. Kathryn zou lichamelijk contact ook niet kunnen waarderen; zo goed kende hij haar inmiddels wel. Sommige vrouwen waren heel aanrakerig, maar dat was zij absoluut niet. Ook dat vond hij leuk aan haar. Dat was juist sexy. Zij was gewoon heel sexy. Soms vroeg hij zich af of ze wel doorhad dat ze zo’n sexappeal had en of ze er wel eens gebruik van maakte. Hij vermoedde van niet, wat haar nog sexyer maakte. Niet aan denken, Hugh. Verdorie nog aan toe!

Kathryn glimlachte koeltjes toen ze de lift in stapten. ‘De vergadering verliep goed, vond je niet?’ vroeg ze. ‘Iedereen die ik sprak, was heel tevreden. Over de vooruitgang van het bedrijf… en over jou.’

Dat laatste kwam er met tegenzin uit, dacht Hugh.

‘Je kunt goed met mensen omgaan, hè?’

Hoe het kon dat zelfs een compliment uit haar mond als kritiek klonk, was hem een raadsel.

‘Dat komt vast doordat ik naar zoveel feestjes ga,’ zei hij, en hij drukte op het knopje voor de parkeergarage. ‘Max was overigens erg onder de indruk van jóú. Vooral van je preek over de inflatie.’

Met een bezorgde blik keek ze hem aan.

‘Ik meen het serieus,’ zei hij. ‘Hij vond je leuk, en zei dat ik je moest zien te houden. Dat brengt me trouwens op mijn volgende vraag.’ Ondertussen kwamen ze aan op de onderste verdieping.

‘O, wat is dat dan?’

‘Ben je van plan om voor me te blijven werken als je getrouwd bent?’

Ze hoefde niets te zeggen, hij zag het al in haar ogen.

‘Ik zie het al,’ zei hij. Zijn reactie verbaasde hem. Waar bleef de opluchting? Het enige wat hij voelde, was wanhoop. Maar dat was belachelijk! Als hij haar toch niet kon krijgen, was het beter dat ze ging. Uit het oog, uit het hart. Zijn leven zou weer normaal worden. En zijn volgende assistente zou hij met meer zorg uitkiezen. Misschien iemand zoals zijn vaders assistente. Elaine was in de vijftig en werkte al eeuwen bij Parkinson Media. Blijkbaar was zijn vader niet dom – of hij had geleerd van zijn fouten. Zijn vaders eerste vrouw, Hughs moeder, was ooit ook zijn assistente geweest, en dat was een heel knappe vrouw.

Hugh keek naar Kathryn, die je niet een heel knappe vrouw kon noemen. Toch vond hij haar steeds aantrekkelijker, met haar mooie ogen en haar brede sensuele mond. Haar zandloperfiguurtje vormde een continue kwelling voor hem.

‘Wanneer wilde je me dat vertellen?’ gromde hij. Tegen beter weten in pakte hij haar bij haar arm en leidde haar de lift uit.

Kathryn was overrompeld door zijn boze reactie. Het was niets voor Hugh om ook maar ergens boos over te zijn! Als baas was hij heel makkelijk, té makkelijk. Je moet van het leven genieten, had hij ooit tegen haar gezegd toen ze hem berispt had omdat hij weer eens een te lange koffiepauze had genomen. Zijn boosheid maakte haar van streek, en het feit dat hij haar meesleurde ook. Jeetje, wat was hij sterk. Dat kwam vast door al dat golfen!

‘Ik heb niet gezegd dat ik er sowieso mee stop,’ zei ze enigszins verontwaardigd. ‘Ik ben er nog niet uit.’

‘Dat is niets voor jou. Ik heb de indruk dat jij je hele leven al gepland hebt, tot op de laatste minuut.’

Zo klonk het alsof ze heel saai en voorspelbaar was.

‘Er is niks mis met plannen en doelen hebben,’ verdedigde ze zich. ‘Niet iedereen kan het zich veroorloven om maar wat te lanterfanten zonder over de toekomst na te denken.’

‘Touché,’ zei hij. Zijn vertrouwde glimlach was weer terug.

De spanning in haar maag nam iets af, mede dankzij het feit dat hij haar arm losliet. Ze vond het niet fijn dat hij haar aanraakte, en ook niet dat dat haar zo’n vreemd gevoel gaf.

Pas toen Hugh vooroverboog om de deur open te doen, zag ze dat ze bij een felrode sportauto stonden. Net als de meesten vrouwen was ze niet geïnteresseerd in auto’s. Het enige wat zij belangrijk vond aan een auto was dat hij schoon was en haar veilig van A naar B bracht. Schoon was Hughs auto wel. De lak glom prachtig. Maar hij straalde geen veiligheid uit, eerder gevaar, spanning en seks. Ineens begreep ze waarom rijke playboys in zulke auto’s reden, en waarom andere mannen er graag eentje wilden. Ze waren een versiertruc op wielen. Zelfs de beweging die ze maakte om in de auto te gaan zitten, voelde flirterig aan doordat haar rok opkroop tot halverwege haar benen. Toen Hugh niet meteen de deur dichtdeed, keek ze op en zag dat hij naar haar uitdagend ontblote dijbenen staarde.

Het leek een eeuwigheid te duren voor zijn blik omhoogging naar haar gezicht, een heerlijk opwindend moment. Maar toen zijn blik de hare ontmoette, was er geen opwinding in zijn ogen te bekennen. Hooguit een vlaag van irritatie.

‘Pas op voor je elleboog,’ waarschuwde hij nors, voor hij het portier dichtsloeg.

‘Dom wicht,’ mompelde Kathryn tegen zichzelf, en ze hield haar handtas stevig op haar schoot geklemd, terwijl haar baas om de auto heen liep. Nadat ze zo van slag was geraakt door het simpele feit dat Hugh naar haar benen had gestaard, kon ze zich niet ontspannen. Haar hart ging tekeer, en het viel niet mee om te doen alsof ze niet had gewild dat hij naar haar benen was blijven kijken.

Het portier aan de bestuurderskant ging open, en hij schoof achter het stuur.

‘Je hebt nog niet eerder in mijn auto gezeten, of wel?’ vroeg hij, terwijl hij vooroverleunde en de sleutel in het contact stak.

‘Nee,’ antwoordde ze gespannen. Er was nooit een gelegenheid geweest om haar ergens heen te brengen.

‘Wel een gordel omdoen,’ zei hij met een blik opzij.

Toen ze worstelde en de gordel terugschoot over haar schouder vervloekte ze zichzelf.

‘Wacht, laat mij maar,’ zei hij, en hij boog zich over haar heen om het voor haar te doen.

Ook al wist ze dat hij per ongeluk met zijn arm langs haar borsten schuurde, toch werden haar tepels hard, en lukte het haar niet om de zucht te onderdrukken die gepaard ging met het onmiskenbare bewijs van haar seksuele opwinding.

‘Sorry,’ mompelde hij, er vast van overtuigd dat het een zucht van protest was. ‘Het is een beetje krap.’

Toen haar gordel vastzat, maakte hij de zijne vast en startte de auto, wat Kathryn de gelegenheid gaf om even op adem te komen.

Die opluchting was echter van korte duur, want toen de krachtige motor tot leven kwam, vibreerde het door haar hele lichaam, waardoor haar hele lijf tintelde. Toen Hugh wegreed, waarbij hij sneller door de bochten van de garage ging dan zij ooit zou durven, ervoer ze een heel ongewone golf van opwinding. Gewoonlijk had ze een hekel aan hard rijden, maar hier was niets gewoons aan.

Al snel waren ze op George Street, waar ze door het drukke verkeer niet meer hard konden rijden.

‘En, wat vind je van mijn auto?’ vroeg hij toen ze stilstonden voor een stoplicht.

Wat vond ze ervan? Schandalig sexy, maar niet zo sexy als zijn eigenaar.

‘Heel aardig,’ zei ze.

Hij lachte. ‘Alleen jij zou een Ferrari aardig noemen.’ Het licht versprong, en ze schoten weer weg, dit keer iets sneller, want er was iets minder verkeer voor hen op de weg. Bij de volgende hoek ging hij links en daarna rechts, waarna ze de volledig gedesoriënteerd was tot hij een parkeerplaats aan de kade op reed en tot stilstand kwam.

‘Ben je wel eens eerder bij Neptune’s geweest?’ Hij haalde de sleutel uit het contact en maakte zijn gordel los.

‘Nee.’

‘Je vindt het vast leuk.’

Dat wist ze wel zeker. Wie vond het nou niet leuk om uit eten te gaan bij een van Sydneys beroemdste restaurants, waar ze een fantastisch menu hadden en voortreffelijke wijn?

Plotseling wist Kathryn waarom Hugh zoveel vrouwen achter zich aan had. Niet omdat ze met hem wilden trouwen, hoewel de meesten dat wel zouden doen als ze de kans kregen. Maar omdat je met miljardairs een heel leuke tijd kon hebben. Dit was la dolce vita: de beste kroegen, de beste restaurants, de beste vakanties. Mannen als Hugh konden een vrouw alles geven wat ze wilden. Alles, behalve een relatie.

En hij was vast heel goed in bed, bedacht ze. Niet dat ze daar ooit achter zou komen. Hugh was totaal niet op die manier in haar geïnteresseerd. Je hoefde geen genie te zijn om door te hebben met wat voor vrouwen hij naar bed ging, en zij was daar niet eentje van.

Precies op dat moment deed hij haar portier open en stak zijn hand naar haar uit. Ze moest hem wel aannemen. Dit keer was ze echter voorbereid op de manier waarop haar verraderlijke lichaam op hem reageerde en zou ze geen zucht slaken. Ze zou rustig blijven en haar hoofd erbij houden…

Toen ze haar hand in de zijne legde, kostte het Hugh al zijn wilskracht om zijn gezicht in de plooi te houden en zijn gevoelens te verbergen. Hij verkeerde in een continue staat van opwinding sinds het moment dat hij naar haar schitterende dijbenen had gestaard, en zich had voorgesteld hoe het zou voelen als ze die om hem heen zou hebben geslagen. En toen zijn arm langs haar borst schuurde, had het niet veel gescheeld of hij had zichzelf voor gek gezet. Doordat ze verstijfde en zo’n benepen geluid had gemaakt, had hij niets gedaan wat ongetwijfeld op een ramp was uitgelopen. Tijdens de korte rit daarna was hij tot rust gekomen, en nu had hij zichzelf weer in de hand.

Maar zijn opwinding bleef, en hij genoot alleen al van haar aanraking. Langzaam trok hij haar omhoog, genietend van de warmte van haar hand, maar niet van de flits van ongemak die hij in haar ogen zag. Pech, dacht hij, en hij hield haar hand nog steviger vast.

Toen zijn telefoon ging, baalde hij verschrikkelijk. Maar zijn assistente trok meteen haar hand terug en draaide zich om teneinde het portier dicht te doen.

‘Vergeet niet je auto op slot te doen,’ zei ze koeltjes toen hij zijn telefoon uit zijn broekzak haalde en openklapte.

‘Hugh Parkinson,’ zei hij op vermoeide toon. Waarom kwelde hij zichzelf zo door Kathryn mee uit eten te nemen? Dat was niets voor hem.

‘Hugh, lieverd.’ Het was een vrouwenstem. ‘Bel ik ongelegen?’

‘Nee hoor, mam. Zeg het eens.’ Ondertussen drukte hij op het knopje van de automatische deurvergrendeling waarna hij de sleutel in zijn broekzak liet glijden.

‘Ik kan morgen niet lunchen. Sorry.’

‘Geeft niet. Dan gaan we volgende vrijdag wel weer.’ Een tijd geleden had zijn moeder geklaagd dat ze elkaar nooit meer zagen, alleen met kerst en op zijn vaders bruiloften, dus hadden ze afgesproken om één keer in de twee weken op vrijdag te lunchen. Vreemd genoeg had hij zijn moeder tijdens die lunchafspraken beter leren kennen dan hij ooit had kunnen denken. Nu waren ze niet alleen moeder en zoon meer, maar ook goeie vrienden.

‘Ik moet even mijn agenda raadplegen, maar ik kom er nog op terug. We moeten er misschien een andere dag van maken,’ zei ze.

‘Je moet niet altijd zoveel doen.’

‘Je wilt toch niet dat ik thuis om je vader ga zitten treuren, of wel?’

‘Heb je dat ooit gedaan?’

‘Alleen de eerste tien jaar. Wat zijn je plannen voor vanavond, lieverd? Laat me raden. Je hebt eindelijk weer een nieuwe vriendin en je gaat indruk op haar maken met een etentje bij Neptune’s.’

Hughs wenkbrauwen schoten omhoog. Blijkbaar kende zijn moeder hem inderdaad erg goed.

‘Niet helemaal,’ antwoordde hij. ‘Ik neem Kathryn mee uit eten als beloning voor haar harde werk vandaag.’

‘Bij Neptune’s?’ drong zijn moeder aan.

‘Ja.’

‘En wilde ze mee?’

‘Waarom niet? Het is allemaal heel onschuldig.’

Zijn moeder lachte. ‘Jij bent alles behalve onschuldig, lieverd. Zeker als het om vrouwen gaat die je aantrekkelijk vindt.’

Hugh was sprakeloos.

‘Dacht je soms dat ik het niet doorhad?’

Weer bleef hij stil.

‘Ik vertel je tegenwoordig niet meer wat je moet doen, maar dat ga ik nu wel doen. Naar bed gaan met je secretaresse levert alleen maar ellende op, vooral voor de secretaresse. En zeker als ze verloofd is. Dus neem mijn advies aan, en houd je broek dicht in de buurt van dat lieve meisje.’

‘Dat zal ik doen,’ zei hij bits.

‘Mooi. Ik mag Kathryn erg graag. Als je haar ooit kwetst, zou ik erg boos zijn.’

‘Mam, ik moet ophangen. We hebben een vroege reservering.’ Meteen klapte hij zijn telefoon dicht en hij keek Kathryn aan.

‘Mijn moeder kan morgen niet lunchen,’ legde hij uit.

‘Wat jammer. We kletsen altijd gezellig even als ze naar kantoor komt.’

‘Dat begreep ik al. Zullen we onze mobiele telefoon uitzetten de komende uren? Er is niets erger dan gebeld worden tijdens een etentje.’

Even twijfelde ze voor ze haar handtas opende en haar telefoon uitzette. Hij glimlachte tevreden. Het was een kleine overwinning, maar toch genoot hij ervan.

‘Goed zo,’ zei hij. En weer pakte hij haar bij haar arm en leidde haar naar het restaurant.