Hoofdstuk 1

Verschillende mensen keken om toen de drie mannen de bar van het clubhuis binnen gingen. Niet alleen vrouwen, maar ook andere mannen keken hun kant op, met een mengeling van jaloezie en bewondering in hun ogen. Dat kwam niet alleen doordat ze rijk waren, dat waren de meeste leden van de Royal Golf Club in Sydney wel. De aandacht die ze kregen, met name van vrouwen, kwam voort uit een soort oerinstinct. In de tijd van de holbewoners hadden vrouwen zich altijd aangetrokken gevoeld tot mannen die hen het beste konden beschermen en het beste voor ze konden zorgen: gespierde alfamannetjes met dominante genen die voor sterk nageslacht zouden zorgen. De moderne vrouw denkt misschien dat ze naar andere dingen kijkt, zoals vriendelijkheid en een goed gevoel voor humor. Maar uit recent onderzoek is gebleken dat dat onjuist is. Blijkbaar is de meest aantrekkelijk eigenschap in een man dat hij lang is.

De mannen die door de bar liepen, waren alle drie lang. En alsof ze daarmee nog niet genoeg in het voordeel waren, waren ze ook nog eens knap donkerharig en ja, ontzettend rijk.

De man die rechtstreeks naar de bar liep en blijkbaar het eerste rondje drankjes ging halen, was Hugh Parkinson, enig erfgenaam van het Parkinson Media imperium. Hugh was zesendertig jaar en de meest begeerde vrijgezel van Sydney. Iedereen kende hem, en hij had een scala aan ex-vriendinnen die wonderbaarlijk genoeg geen van allen iets naars over hem te zeggen hadden. Deze charmeur was vastbesloten volop van het leven te genieten, vrijgezel te blijven en niet harder te werken dan strikt noodzakelijk.

Zijn twee golfmaatjes zaten anders in elkaar. Beiden net nog geen workaholic maar wel grensgevallen, getrouwd en door levenservaringen harder geworden.

Russell McClain was eigenaar van McClain Real Estate, het meest prestigieuze en succesvolle vastgoedbedrijf van Sydney. James Logan was de eigenaar van Images, het meest dynamische reclame- en managementbedrijf van Sydney.

Al sinds hun studietijd waren de drie beste vrienden. Ze kenden elkaar door en door, ook elkaars sterke en zwakke punten. Hun vriendschap was oprecht en onvoorwaardelijk.

Maar tijdens hun wekelijkse partijtje golf ging het hard tegen hard. Ze speelden altijd om geld en wilden altijd winnen.

‘Wat mankeert Hugh vandaag toch?’ vroeg James toen hij en Russell aan een tafel gingen zitten op de veranda met uitzicht op de achttiende hole. ‘Ik heb hem nog nooit zo slecht zien golfen.’

‘Ik wel, maar daar was jij niet bij. Een paar weken geleden, vlak voor jouw bruiloft. Ik heb hem ingemaakt.’

‘Dat is vreemd.’

‘Dank je,’ zei Russell droogjes.

‘Je weet wel wat ik bedoel. Jij kunt best goed golfen, maar Hugh is beter.’

‘Vind je het gek? Hij woont praktisch op de baan.’

‘Dat is waar.’ James speelde vroeger ook regelmatig, maar niet meer sinds hij eind vorig jaar getrouwd was. Zelfs niet tijdens de kerstvakantie, want toen had hij allerlei sociale verplichtingen gehad. ‘Nu ik erover nadenk, Hugh was vorige week ook al niet in vorm. Hij wist maar net te winnen. Hoe komt dat, denk je?’

‘Geen idee wat het dit keer is, maar in november had hij problemen met een vrouw,’ zei Russell.

Dat verbaasde James. Hugh had nooit dat soort problemen. Hij had ze voor het uitkiezen. ‘Wat voor problemen dan?’ vroeg hij.

‘Ik denk dat hij op iemand viel die niet op hem viel.’

‘Dat zou dan de eerste keer zijn. Weet je wie ze was?’

‘Dat heeft hij niet gezegd. En ik heb het niet gevraagd.’

‘Hm.’ Fronsend keek James toe hoe Hugh naar de veranda liep met drie biertjes in zijn handen. Hoe kon het dat het Hugh een keer niet lukte om de vrouw die hij wilde in bed te krijgen? Door zijn reputatie als rokkenjager misschien? Vast niet. Dat had vrouwen nooit tegengehouden. Het had hem hooguit populairder gemaakt.

‘Misschien zit ik er ook wel helemaal naast,’ zei Russell. ‘Waarschijnlijk is het gisteravond laat geworden met zijn laatste verovering. Misschien zelfs wel het mysterieuze meisje in kwestie. We weten allebei dat geen vrouw ter wereld zijn blauwe ogen kan weerstaan zodra hij zijn charmes in de strijd gooit. Behalve mijn Nicole en jouw Megan natuurlijk.’

‘Kom, zeg. Zo onweerstaanbaar is hij ook weer niet.’ Al moest James toegeven dat hun vriend een onwaarschijnlijke aantrekkingskracht had op vrouwen.

‘Ik hoop dat je een maltbiertje voor mij hebt meegenomen,’ zei Russell toen Hugh de drie glazen op tafel zette. ‘Ik moet vanmiddag nog werken.’

‘Ik ook,’ zei James.

Hugh trok een grimas en ging zitten. ‘Voor mij geldt hetzelfde.’

‘Dat meen je niet!’ riep James uit. ‘Jij, werken? Wat is er gebeurd, is er iemand overleden?’

‘Dat niet, maar je zit in de buurt.’ Na een flinke slok van zijn koude biertje ging hij verder. ‘Mijn vader is op zijn tweede huwelijksreis met zijn vijfde vrouw, en ik heb het roer overgenomen.’

‘Moeten we onze aandelen in Parkinson Media verkopen?’ grapte James.

Hugh haalde zijn schouders op. ‘Dat lijkt me niet. Niemand neemt slechtere zakelijke beslissingen dan mijn vader als hij overmand wordt door lust. Tegen de tijd dat hij met zijn hoofd uit de wolken is en het bewind weer wil overnemen, heb ik misschien wel wat van de miljarden terugverdiend die hij verkwist heeft. Ik ben ook cum laude afgestudeerd in economie en bedrijfsrecht. Ik ben meer dan alleen een knappe jongen, hoor.’

‘Daarom was je zo afwezig vandaag,’ zei Russell begrijpend. ‘Wanneer is dit allemaal gebeurd?’

‘Afgelopen weekend.’

‘Geen wonder dat je er zo moe uitziet. Het is vast lang geleden dat je een hele dag hebt gewerkt.’

‘Wel een tijdje,’ gaf Hugh toe. Hij wilde niet toegeven dat hij vorig jaar in de weken voor kerst bijna elke dag naar kantoor was gegaan en zich helemaal kapot had gewerkt. Die onkarakteristieke vlaag van ijver had nogal een vervelende reden: zijn assistente.

Enkele maanden daarvoor had hij Kathryn Hart aangenomen, niet wetende dat hij haar op een dag zo verdraaid sexy zou vinden. Ze was niet uitgesproken knap. Haar gelaatstrekken waren te grof, haar jukbeenderen te hoog en haar mond te breed. En haar voluptueuze figuur was hem ook niet opgevallen tijdens haar eerste en enige sollicitatiegesprek. Zijn aandacht was volledig gericht geweest op haar indrukwekkende cv.

Toegegeven, hij had destijds nogal haast gehad. Zijn vader had plotseling besloten om hem de leiding te geven over de uitgeverijtak van Parkinson. Hugh was niet van plan geweest om ook maar iets over te nemen tot zijn vader er niet meer was. Nu had Richard – Dickie – Parkinson er wel voor gezorgd dat zijn zoon en erfgenaam wat ervaring opdeed in elk aspect van zijn veelzijdige bedrijf, maar hij was niet iemand die zomaar zou aftreden.

Vreemd genoeg was Hugh niet eens blij geweest met de onverwachte verantwoordelijkheid. Hij wilde het relaxte leventje waar hij zo aan gewend was geraakt nog niet opgeven, en hij was dan ook meteen op zoek gegaan naar een assistente met veel ervaring in de uitgeverswereld. Een capabel en besluitvaardig type die voor hem kon waarnemen als hij niet op kantoor was. Kathryn Hart had perfect geleken, een koele tante die totaal niet met hem geflirt had, zoals sommige van de andere kandidaten.

Toen had hij niet verwacht dat ze hem praktisch zou dwingen om zijn werk te doen. En ook niet dat zijn onwelkome verlangen naar haar steeds meer zou toenemen. Dat was het vervelende aan de situatie. Hij kon helemaal niets doen met zijn gevoelens voor haar, want tegen de tijd dat hij had beseft dat hij op haar viel, was ze verloofd geweest. Binnenkort zou ze zelfs getrouwd zijn.

Hugh werd vaak gezien als een gewetenloze hork. In werkelijkheid hield hij juist veel rekening met andermans gevoelens, en daarom zou hij nooit achter de vrouw van een andere man aan gaan. Seks was belangrijk voor hem, maar dan wel zónder gedoe en consequenties.

Als Kathryn beschikbaar was geweest, had hij haar gewoon verleid en waren zijn dagelijkse uitstapjes naar kantoor iets geweest om naar uit te kijken in plaats van iets om tegen op te zien. Nu werd hij gedwongen om zijn toenemende verlangen naar zijn assistente in stilte te verdragen, wat hem behoorlijk frustreerde. Zelfs andere vrouwen interesseerden hem niet meer. Op het moment was er maar één vrouw die hij wilde, en voor het eerst in zijn leven kon hij haar niet krijgen.

‘Ben je ook in het penthouse van je vader getrokken?’ vroeg James.

Hugh schudde zijn hoofd. ‘Dat heeft hij wel aangeboden, maar ik heb bedankt. Ik blijf liever in mijn eigen appartement bij Bondi.’

Dat had hij een paar jaar geleden gekocht van geld dat hij op de aandelenmarkt had vergaard, zonder hulp van zijn vader. Hij had het geld geïnvesteerd dat hij tijdens zijn studiejaren met fruitplukken had verdiend, in de zomervakanties. Zijn vrienden dachten dat hij dan in Europa aan het skiën was. In plaats daarvan was hij werkend door Australië getrokken om zichzelf te bewijzen dat hij zijn vaders geld niet nodig had, en dat hij prima in staat was om net zo hard te werken als anderen.

Zijn recentelijk opgeknapte, en nu zeer waardevolle appartement keek uit op Bondi Beach en lag binnen honderd meter afstand van het rotsbad waarin hij ’s ochtends vaak zwom, of het nou regende, hagelde of de zon scheen. Het was niet te groot, maar het had alles wat een single man zich maar kon wensen. Het idee om in zijn vaders veel te grote, veel te luxe en tamelijk zielloze penthouse te wonen sprak hem totaal niet aan, ook al bevond het zich in dezelfde wolkenkrabber als het kantoor van Parkinson Media.

‘Je zou niet meer elke dag naar kantoor hoeven rijden,’ zei James. ‘Dan kom je nooit meer te laat. Daar zal die slavendrijver van een assistente van je die je continu belt wel blij mee zijn. Hoe heet ze ook alweer?’

‘Kathryn,’ antwoordde Hugh, en hij onderdrukte een rilling bij de gedachte dat hij nooit meer te laat zou zijn. Te laat komen was het enige wat hem nog macht gaf over die heks. Punctualiteit was iets wat Kathryn heel belangrijk vond. Hij wist dat het haar stoorde als hij te laat was. En nu hij erover nadacht…

Hij wierp een blik op zijn horloge. Het was bijna twaalf uur ’s middags. Vanmiddag was er een bestuursvergadering waarvoor hij echt niet te laat kon komen. Dat zouden de andere directeuren niet alleen onbeschoft vinden, maar ze zouden hem ook ongeschikt vinden als president-directeur, zelfs al was het maar tijdelijk. Het zou dom zijn om niet te proberen een goeie indruk te maken.

Gelukkig was hij zo slim geweest om wat kleren naar zijn vaders penthouse te verhuizen, zodat hij zich daar kon douchen en omkleden wanneer dat nodig was. In een vrijetijdsbroek en een golfshirt met korte mouwen zou hij beslist geen goeie indruk maken.

‘Sorry, jongens.’ In één teug dronk hij zijn biertje leeg. ‘Tijd om te gaan. Ik heb vanmiddag een belangrijke vergadering.’

De uitdrukking op het gezicht van zijn vrienden deed hem glimlachen, maar die glimlach verdween snel weer toen hij bij zijn auto aankwam. Met een grimas kroop hij achter het stuur. Binnen twintig minuten zou hij terug zijn in het hol van de leeuw.

Hugh schoot ervandoor in zijn Ferrari, overmand door zijn gevoelens. Een deel van hem – zijn masochistische kant blijkbaar – wilde in de buurt van Kathryn zijn. Maar verstandelijk wist hij wel dat hij niet zo kon doorgaan. Op een dag zou er iets knappen en zou hij zichzelf voor schut zetten. En mogelijkerwijs had hij dan een aanklacht voor seksuele intimidatie aan zijn broek hangen.

Hij moest van haar af. Dat was de enige oplossing. Maar hoe? Regelmatig had hij geprobeerd een excuus te verzinnen om haar voorgoed uit zijn leven te krijgen. Maar ze was capabel en zorgvuldig, maakte geen fouten, kwam nooit te laat en ging nooit te vroeg weg. Ze was de perfecte assistente.

Toen hij was gepromoveerd tot tijdelijk president-directeur van Parkinson Media was ze niet in de stress geschoten. Zonder een spier te vertrekken was ze opgegaan in de rol van directiesecretaresse. De hardwerkende assistente van zijn vader had wat welverdiende vrije tijd gekregen nu haar baas over de wereld aan het reizen was.

Zijn hoop was nu gevestigd op Kathryns huwelijk over vijf weken. Niet dat ze lang op huwelijksreis ging. Zuinig als ze was, stapte ze op een vrijdagavond in het huwelijksbootje, waarna ze wel hele twee dagen naar een hotel in het centrum van Sydney ging, om maandagochtend vroeg weer op het werk te zijn!

Een andere mogelijkheid waar hij op hoopte was dat Kathryn moeder zou worden. Hij wist dat ze op haar volgende verjaardag dertig zou worden, een leeftijd waarop de biologische klok bij de meeste vrouwen wel ging tikken. Ongetwijfeld zou ze meteen proberen een kind te krijgen. Tijdens een koffiepauze pas geleden had ze verteld dat ze twee kinderen wilde, eerst een jongetje en dan een meisje. Hoe ze dat voor elkaar wilde krijgen mocht Joost weten! Maar als iemand het kon, dan was het Kathryn wel. Haar hele leven leek al uitgestippeld te zijn.

Hugh keek nu al uit naar de dag waarop ze op kantoor zou aankondigen dat ze zwanger was. Al zou dat geen directe oplossing zijn voor zijn probleem. Hij was ervan overtuigd dat ze zou doorwerken tot het kind er was. Zo was ze wel. En ze was iemand die er vast nog sexier zou uitzien tijdens haar zwangerschap. Haar toch al indrukwekkende boezem zou nog weelderiger worden, en omdat ze brede vrouwelijke heupen had, die gemaakt waren om een kind te dragen, zou ze maar een klein buikje zou hebben. Hij zag haar al helemaal voor zich, stralend van gezondheid en hormonen. En nu al wist hij dat hij alleen maar meer naar haar zou verlangen. Een vreselijk vooruitzicht. Hugh klemde zijn kaken op elkaar. Hield hij dit nog minstens een jaar vol? Hij zou wel moeten, bedacht hij. Wat kon hij anders?

Er was wel iets wat hij tegen die tijd kon doen. Haar een zeer uitgebreid zwangerschapsverlof bieden. Een halfjaar, doorbetaald; een jaar als dat nodig was. Nee, dat zou opvallen. Met meer dan een halfjaar zou hij niet wegkomen. Hopelijk was ze tegen die tijd zo dol op haar zoontje – het zou een jongen zijn natuurlijk – dat ze niet meer wilde werken. Dat zou heel fijn zijn!

Ondertussen moest hij een andere manier verzinnen om de situatie en het effect dat Kathryn op hem had in de hand te houden. Het lag het meest voor de hand om een nieuw vriendinnetje vinden, een sexy type. Kandidaten genoeg. Als hij nou een rondborstige brunette uitzocht, kon hij misschien net doen of ze Kathryn was, om zo wat van zijn frustratie kwijt te raken.

Het centrum van Sydney kwam in zicht, en automatisch kromp Hughs maag samen. Hij hoopte dat ze vandaag niet dat vervloekte zwarte pakje aanhad, met het jasje dat haar smalle middel accentueerde en het rokje dat net iets te strak zat om haar ronde billen. Al sinds de eerste keer dat ze daarin op kantoor was verschenen had hij dat van haar lijf willen scheuren!

Hij had pech, besefte hij binnen enkele seconden nadat hij de ruimte binnen liep die hij jaren geleden tot het hol van de leeuw had bestempeld. Destijds was zijn vader, die altijd naar iedereen brulde, de leeuw geweest. Nu was het een leeuwin. Kathryn brulde misschien niet, maar ze was net zo intimiderend.

Hugh probeerde niet geïrriteerd te raken toen ze nadrukkelijk op haar horloge keek en daarna een blik op zijn kleding wierp.

‘Je gaat toch niet zo naar de bestuursvergadering vanmiddag?’ vroeg ze koeltjes.

Met een glimlach probeerde hij zijn irritatie te verbergen. ‘Dat zou ik zelfs niet durven, Kathryn. Ik ga even snel naar mijn vaders penthouse om me om te kleden. Ik heb er afgelopen zondag wat kleren heen gebracht voor dit soort gelegenheden. Soms gebruik ik mijn hersenen wel,’ zei hij, en hij genoot hij van de flits van verbazing die over haar anders zo onverstoorbare gezicht schoot. ‘Kun jij ondertussen een clubsandwich voor me bestellen? En een kop koffie. Vraag maar of ze het kunnen bezorgen over…’ Hij wierp een blik op zijn Rolex. ‘…twintig minuten.’ Toen hij uitgesproken was, liep hij verder het pand in, dankbaar voor de privélift waarmee hij naar zijn vaders penthouse kon gaan zonder dat hij nog een keer langs zijn assistente hoefde.