Hoofdstuk 12

 

 

 

‘Ja, ik weet het,’ zei Hugh over de telefoon. ‘Het is jammer. Ik had ook zin in vanavond… Ja, ik kruip mijn bed weer in en ik blijf er de hele dag in liggen.’ Daarop knipoogde hij naar Kathryn.

Wat was hij toch slecht. En wat kon hij goed liegen.

‘Dag, Fliss. Doe de groeten aan je man.’

Hugh klapte zijn telefoon dicht en legde hem op de ontbijtbar.

‘Geregeld. Ik hoef vanmiddag niet te zeilen en niet naar een etentje vanavond. En nu…’ Hij gleed van zijn barkruk en kwam haar kant op.

‘Blijf daar staan!’ snauwde ze, voor hij bij haar was en haar weer kon aanraken.

‘Wat is er?’ vroeg hij. Hij deed zijn best om onschuldig te kijken, wat niet makkelijk was aangezien hij poedelnaakt was. Zij had tenminste nog een van zijn overhemden aan.

‘Ik heb geen moment rust gehad sinds we hier gistermiddag aankwamen, afgezien van een paar uurtjes midden in de nacht toen ik van pure uitputting in slaap ben gevallen. Ik moet even bijkomen,’ zei ze. ‘Ik heb ook nog helemaal niets gegeten.’

‘O, Kathryn,’ zei hij zachtjes. ‘Niet dwars gaan doen. We doen het wel rustig aan, maar we moeten hier blijven. Ik kan niet naar buiten, nu ik Jan en alleman heb wijsgemaakt dat ik geveld ben door een virus.’

‘Jan en alleman! Dat heb je tegen twee mensen gezegd. Er wonen meer dan vier miljoen mensen in Sydney!’

‘Ja, maar Fliss kent iedereen en is een onverbeterlijke roddeltante. Zal ik een dvd bestellen? Ik ken een tent die thuisbezorgt. Is er nog een film die je wilt zien?’

Kathryn zuchtte. Daar gingen haar plannen om naar huis te gaan. Niet dat ze dat echt wilde, tot haar verbazing. Zo makkelijk was ze nog nooit geweest. En ook niet zo… onderdanig. Ze moest Hugh laten zien dat ze niet zo was als die andere vrouwen die zich aan zijn voeten wierpen. Al had ze dat wel gedaan, gisteravond onder de douche.

‘Geen porno,’ zei ze streng.

‘Natuurlijk niet.’

‘En ik wil niet in de slaapkamer kijken.’

‘Geen sprake van.’

‘En jij gaat je aankleden.’

Na een zucht draaide hij zich om en liep naar de slaapkamer, waarna hij terugkwam in een zwartsatijnen boxershort.

‘Noem je dat aankleden?’ vroeg ze droogjes.

‘Niet zo zeuren, lieverd.’

Toen was het haar beurt om te zuchten.

Hij pakte zijn telefoon weer. ‘Heb je al een film bedacht?’ vroeg hij, en hij scrolde door het menu op zoek naar het nummer van de videotheek.

‘Nee. Kies jij maar.’

‘Oké.’

Tot haar verbazing bestelde hij Gone With The Wind. Hij vroeg ze om hem door de brievenbus te gooien.

‘Dat is wel een heel lange film,’ merkte ze op toen hij had opgehangen.

‘Is dat zo? Verdorie.’

‘Ik ga douchen. Alléén, dit keer,’ voegde ze er snel aan toe voor hij iets anders kon voorstellen.

Zijn sardonische glimlach suggereerde dat hij dacht dat ze dit niet lang zou volhouden.

‘Ik flans wel even een ontbijtje in elkaar,’ zei hij.

‘Je gaat me toch niet vertellen dat je kunt koken?’

‘Niet dat ik weet. Maar ik kan heel goed melk en muesli in een kom doen en een fles sap openmaken. En niemand zet zulke lekkere koffie als ik.’

‘Je blijft me verbazen,’ zei ze bits.

‘Blijf niet te lang weg,’ riep hij haar nog na.

 

Hugh mopperde zachtjes. Hij had haar wel door. Ze was gewoon geschrokken dat ze gisteravond geen controle meer had gehad over haar libido en zichzelf niet in de hand had gehad. Hij had alles met haar kunnen doen en alles van haar kunnen vragen. Bij een andere vrouw had hij dat misschien gedaan, hoewel hij ook bij hen nooit iets had willen doen waarvan hij niet zeker wist of ze het echt fijn vonden.

Ergens had hij zich altijd afgevraagd of ze hem nog zo aantrekkelijk hadden gevonden als hij maar een gewone jongen was geweest en geen miljarden op zijn bankrekening had staan. Met Kathryn was dat idee geen moment bij hem opgekomen. Het was lang geleden dat een vrouw hem zo had geboeid. Hij had gedacht dat zijn onstuimige verlangen naar zijn assistente na een seksuele marathon met haar wel zou afnemen. Maar vanmorgen was het nog net zo hevig geweest…

 

Nadat ze gedoucht had, verkeerde Kathryn even in dubio over wat ze moest aantrekken. Het was vreemd om haar werkkleren aan te trekken. Ze zouden hier blijven en een film kijken. Uiteindelijk trok ze het overhemd weer aan dat ze net ook al aan had, maar dit keer met een slipje eronder. Toen Hugh de vorige dag had gezegd dat ze spullen moest meenemen voor een overnachting, had ze schoon ondergoed gepakt, en verder niet veel, alleen nog een toilettas. Ze nam niet de moeite om haar haar te föhnen, maar bond het samen in een vochtige paardenstaart. Ook leek het haar een beetje onzinnig om zich op te maken, maar ze deed wel een beetje lichtroze lippenstift op.

‘Wat ruik je lekker,’ zei hij, toen ze terug was.

‘Dat is mijn shampoo. Die ruikt naar aardbeien,’ zei ze stijfjes. ‘Ik zie dat je druk bezig bent geweest.’ Haar blik gleed over de ontbijtbar, waarop hij ontbijtgranen, fruit en melk had neergezet, samen met het benodigde serviesgoed en bestek.

‘Koffie?’ vroeg hij, en hij liep naar de ketel.

‘Graag.’ Ze schoof op een barkruk.

Hij schonk hen allebei een kop in en at vervolgens staande, terwijl hij doorkletste op zijn relaxte en onmiskenbaar charmante manier.

‘Dat zal de dvd zijn,’ zei hij toen zijn mobiele telefoon piepte. ‘Ik ga hem wel even halen.’

‘Je kunt niet naar beneden zoals je er nu bijloopt!’ protesteerde ze.

Zijn blik gleed omlaag naar zijn boxershort. ‘Je hebt gelijk. Jij dan?’

‘Echt niet!’

‘Dan moet ik maar even een spijkerbroek aantrekken,’ verzuchtte hij.

Verder trok hij niets aan, en in zijn blote bast ging hij naar beneden. Zo vond ze hem nog sexyer, met zijn strakke spijkerbroek laag op zijn heupen.

Toen hij terugkwam, zei ze bijna beschuldigend: ‘Je hebt er niets onder aan, of wel?’

‘Nee,’ bevestigde hij. ‘Dat heet going commando. Ik weet niet hoe ze het noemen als dames dat doen.’

‘Smerig?’ opperde ze droogjes.

Hij lachte. ‘Hypocriet. Jij had zonet geen slipje aan.’

‘Nu wel.’

‘Helaas.’

‘Hugh, je hebt het beloofd.’

‘Wat heb ik beloofd?’

‘Om even rustig aan te doen.’

‘Ik kan me niet herinneren dat ik iets heb beloofd.’

‘Als je niet ophoudt, ga ik naar huis, hoor.’

Hij keek haar doordringend aan. ‘Ik heb je nergens toe gedwongen. Je verlangde net zo erg naar mij als ik naar jou. Waarom geef je dat niet gewoon toe?’

‘Nou, ik –’

‘We voelen ons tot elkaar aangetrokken,’ vervolgde hij voor ze haar zin kon afmaken. ‘Waarom zou je je daartegen verzetten? Ik heb het geprobeerd en ben bijna stapelgek geworden. Uiteindelijk had ik toch geprobeerd om je te verleiden, zelfs als je bij Daryl was gebleven en met hem was getrouwd. En het was me gelukt ook.’

Ze staarde hem alleen maar aan.

‘Kijk niet zo,’ gromde hij. ‘Zoals ik al zei, ik ben geen heilige. Maar jij ook niet. Laten we eerlijk zijn. Ik wil best die verdraaide film met je kijken als je dat echt wilt. Maar ik ga veel liever met je naar bed.’

Zijn onstuimige verlangen naar haar was verleidelijk, maar ook zorgwekkend.

‘En als ik dat toelaat?’ vroeg ze. ‘Wat dan?’

‘Hoe bedoel je wat dan?’

‘Je wilt dat ik eerlijk ben. Goed dan. Aan de ene kant wil ik ook graag met jou naar bed, maar aan de andere kant maak ik me ontzettend zorgen dat als ik je dit weekend alles geef wat je wilt, je van gedachten verandert en niet meer met me wilt trouwen. Je hebt me alleen maar gevraagd omdat je me uit de kleren wilde krijgen.’

‘Nu ben jij bot.’

‘Nee, ik ben eerlijk. Ik ben bijna dertig. Ik heb al veel mannen ontmoet in mijn leven, en sommige waren ervaren rokkenjagers die zo ongeveer alles zeggen om je in bed te krijgen. Als je ze hun zin geeft, worden ze ineens afstandelijk. Dan is de uitdaging eraf.’

Hugh leek er niet blij mee om te worden afgeschilderd als ervaren rokkenjager. Toch was hij dat wel.

‘Daar zit wel een kern van waarheid in,’ gaf hij uiteindelijk toe. ‘Je was ook een uitdaging. En ik hoop dat ik een keer over die krankzinnige seksuele obsessie voor jou heen kom. Het is namelijk best lastig.’ Zijn ene mondhoek krulde omhoog. ‘Helaas lijkt die obsessie te zijn overgegaan in een verslaving, maar dat heb je volledig aan jezelf te danken. Je bent een fantastische minnares, en ik denk niet dat ik de komende tijd op je uitgekeken raak in bed.’

Na zijn vleiende woorden kostte het Kathryn moeite om haar hoofd erbij te houden.

‘Ik begrijp wel dat je bang bent,’ ging hij verder. ‘Als je me beter kende, zou je meer vertrouwen in me hebben. Ik vraag me af hoe ik je kan bewijzen dat ik me aan mijn woord hou en met je zal trouwen.’

‘Ik weet het al,’ zei hij voor ze iets kon bedenken. ‘Geen seks meer vandaag.’

Haar ogen knipperden. ‘Helemaal niet meer?’

‘Nee. Kom…’ Hij pakte haar hand en leidde haar naar de bank. ‘We gaan Gone With The Wind kijken, en daarna gaan we praten.’

‘Praten,’ herhaalde ze verbijsterd.

‘Yep. We gaan elkaar dingen vertellen. Zit.’

Ze ging zitten. ‘Wat voor dingen?’

‘Al onze diepste geheimen. We moeten vrienden worden.’

‘Vrienden!’

Hij schonk haar een charmante glimlach. ‘Is het zo onvoorstelbaar dat we vrienden zouden worden? Je hebt toch gezegd dat je me wel een beetje leuk vond.’

En dat wilde ze graag zo houden. Als hij zou doorgaan met dit charmeoffensief, zou ze hem uiteindelijk wel meer dan een beetje leuk vinden, vermoedde ze.

‘Ik geloof niet dat je dat kunt,’ zei ze.

‘Wat? Vrienden met jou worden, of de rest van de dag doorkomen zonder seks?’

‘Beide,’ zei ze, en ze stak haar kin in de lucht.

‘Je kunt me beter niet uitdagen, hoor. Russ en Jimmy doen dat al nooit meer.’

‘Je wilt niet met Russ en Jimmy naar bed,’ zei ze.

Hij lachte. ‘Ze zullen blij zijn om dat te horen. En nu stil. We gaan film kijken.’

Nadat hij de hoes van de dvd bestudeerd had, haalde hij het schijfje eruit en schoof het in de dvd-speler.

‘Je had gelijk.’ Hij ging in de andere hoek van de bank zitten. ‘Hij duurt lang, zo’n vier uur.’

‘Ik heb je gewaarschuwd.’

‘Het is vast de moeite waard om erachter te komen waarom dat huis zo belangrijk voor je is.’

‘Scarlett zit in een andere situatie dan ik,’ zei ze. ‘En ze is ook heel anders dan ik.’

De film begon, en Scarlett kwam in beeld. Ze zag er prachtig uit in een laag uitgesneden jurk.

‘Je hebt gelijk,’ zei Hugh na een paar minuten. ‘Ze lijkt helemaal niet op jou. Ze is oppervlakkig, egocentrisch en een leeghoofd.’

‘Maar ze is heel mooi,’ zei Kathryn, die probeerde zich niet te veel aan te trekken van het compliment dat hij haar tussen de regels door gaf.

‘Ik vind haar niet eens zo mooi. Eerlijk gezegd kan ze niet tippen aan jou.’ Zijn blauwe glinsterende ogen keken haar bewonderend aan. ‘Als Scarlett O’Hara hier nu naar binnen zou lopen, wist ik wel voor wie ik zou kiezen.’

Wat ben ik toch dom, dacht Kathryn toen ze voelde dat ze week werd vanbinnen.

‘Hou je stil en kijk naar de film,’ beval ze bits.

‘Ja, ma’am,’ zei hij met een glimlach.

Hugh was aangenaam verrast toen hij het verhaal al snel interessant begon te vinden. Wie had dat gedacht van zo’n oude film? Nu raakten historische verhalen niet zo snel gedateerd, maar de kracht van de film zat hem in de personages en hun relaties. Sommige acteurs waren een beetje theatraal, maar de hoofdpersonen niet. Scarlett en Rhett waren heel overtuigend, en hun onstuimige relatie was erg meeslepend. Na een tijdje kreeg Hugh meer waardering voor Scarlett, al bleef ze egoïstisch en ongevoelig. Hij bewonderde haar liefde voor haar familie en voor Tara, en de manier waarop ze deed wat nodig was om te overleven. Kathryn was net zo dapper en sterk.

Toen de film afgelopen was, was Hugh ervan overtuigd dat Scarlett Rhett teruggekregen zou hebben. Dat zei hij ook nadat hij op stop had gedrukt.

‘Misschien,’ zei Kathryn.

‘Zeker weten. En nu wil ik alles horen over jouw Tara. Maar eerst kunnen we wel wat drinken en een snack gebruiken. Die film duurde echt lang. Ik wil alleen onze eetlust niet bederven. Ik ben van plan om straks Thais eten te bestellen. Je houdt toch wel van Thais, hoop ik?’

‘Ja.’

‘Mooi. Wat zeg je van wat champagne en knabbels voor die tijd? We kunnen de rest van de middag lekker in de zon gaan zitten op het balkon en aangeschoten worden, terwijl we elkaar onze levensverhalen vertellen.’

Kathryn wist niet of ze zover zou gaan. Ze nam niet snel iemand in vertrouwen. Tijdens haar jeugd had ze geleerd geheimen te bewaren en geen vrienden te maken, gewoontes die ze in haar volwassen leven nog steeds had.

Als vroegere vriendjes haar hadden gevraagd waarom ze ze niet mee naar huis nam, had ze gelogen en gezegd dat haar ouders dood waren. Dat was maar voor de helft waar. Haar vader was lang geleden overleden, maar tot een paar jaar terug had haar moeder nog steeds geleefd. Daryl was het enige vriendje dat ze verteld had over haar jeugd. In de eerste plaats omdat haar moeder inmiddels was overleden aan nierfalen, maar ook omdat hij ook een moeilijke jeugd had gehad.

Nu ze erover nadacht, was Daryl eigenlijk helemaal niet meelevend geweest. Hij had gezegd dat heel veel kinderen erger af waren dan zij, en dat het tijd was dat ze het achter zich liet. Ze was tenslotte niet mishandeld of misbruikt. Hij snapte het verdriet en de schaamte niet die zij had ervaren door een moeder die geestelijk niet in orde was.

Ze kon zich ook niet voorstellen dat Hugh het zou begrijpen. Niet veel mensen begrepen wat een bipolaire stoornis inhield. Maar hij leek vastbesloten om erachter te komen waarom Val’s huis zo belangrijk voor haar was, en gezien de omstandigheden vond ze wel dat hij het recht had om het te weten.

‘Oké,’ zei hij toen ze eenmaal op het balkon zaten met champagne in hun hand en een grote schaal met allerlei verfijnde hapjes op de tafel tussen hen in. ‘Vertel maar.’

Kathryn nam een slok bubbels en vroeg zich af waar ze precies moest beginnen. Bij de zware drugsverslaving van haar ouders misschien? Omdat haar vader dealde, was hij in de gevangenis terechtgekomen en bleef haar moeder, die een hersenbeschadiging had, alleen achter om voor haar te zorgen, hun twee jaar oude dochter. Of moest ze dat gedeelte overslaan en meteen beginnen over de jaren nadat haar vader was doodgeslagen in de gevangenis? Toen was haar moeder clean geweest, maar door haar bipolaire stoornis had ze het dagelijkse leven nog steeds totaal niet aan gekund, laat staan dat ze voor een schoolgaand kind kon zorgen.

Haar eerste schooldag kon ze zich nog steeds goed herinneren. Het was niet de eerste dag voor alle andere kinderen, want die dag was moeder haar vergeten te brengen. Zij kwam pas twee dagen later. Haar uniform was tweedehands en veel te groot voor haar magere lijfje. Als lunch had ze twee koekjes mee in een plastic zakje.

Het tragische was dat ze het zelf allemaal niet erg had gevonden. Ze was het gewend dat haar moeder haar verwaarloosde en wist niet beter. Maar de kinderen in haar klas hadden haar meteen duidelijk gemaakt dat ze wel degelijk anders was, en al snel was ze het mikpunt voor hun pesterijen. Niet fysiek, maar mentaal.

De lerares leek geen medelijden met haar te hebben en zei niets over de dagen waarop Kathryn niet naar school kwam, de dagen waarop haar moeder haar bed niet uit kon komen. School werd een kwelling. Het was niet zo vreemd dat haar cijfers destijds hopeloos waren. Hoe had ze ook maar iets kunnen leren, terwijl ze elke dag misselijkmakend bang was geweest?

‘Aan je gezicht te zien, heb je het behoorlijk zwaar gehad als kind,’ zei Hugh.

Op dat moment keek ze eens goed naar hem. Niet naar haar duivels knappe, akelig sexy baas, maar naar de persoon met een lieve blik in zijn prachtige ogen.

‘Ja,’ zei ze met een brok in haar keel. ‘Dat klopt.’

‘Je hoeft het me niet te vertellen als je dat niet wilt,’ zei hij vriendelijk. ‘Maar als je het wel doet, beloof ik dat ik je niet zal veroordelen of plagende opmerkingen zal maken. Ik zal alleen luisteren.’

En dat deed hij, wonderbaarlijk genoeg. Hij zei geen woord, terwijl zij haar best deed om een beeld te schetsen van haar leven voor ze Val ontmoette.

‘Ik wilde zo graag een vriend,’ legde ze uit. ‘Maar dat kon niet. Zelfs als er al iemand vrienden met me had willen worden, had ik nooit iemand mee naar huis kunnen nemen. Het was er altijd een enorme troep. Door haar ziekte was mijn moeder een verzamelaar geworden. Elke kamer stond vol met rommel. Ik schaamde me ervoor… en ook voor haar.’

De tranen sprongen haar in de ogen, maar ze veegde ze snel weg. ‘Sorry. Huilen heeft geen zin. Ik zal het kort houden. Op een dag – het was rond Pasen, vlak nadat ik negen was geworden – kwam er een man van het Leger des Heils aan onze deur. Achteraf gezien zal iemand hem wel gebeld hebben om te zeggen dat we hulp nodig hadden. De verschrikte blik op zijn gezicht toen hij binnenkwam, zal ik nooit vergeten. Ik had me nog nooit zo geschaamd. Maar hij was heel lief en aardig. Toen mijn moeder begon te huilen, sloeg hij een arm om haar heen en zei dat hij haar wel zou helpen om de boel op orde te krijgen. Daarna voegde hij eraan toe dat het echt geen geschikte plek was voor een klein meisje. En toen deed hij het beste wat hij ooit had kunnen doen. Hij stuurde me naar Val, voor de rest van de vakantie.’

Die herinnering toverde een glimlach op haar gezicht. ‘Sinds ze weduwe was, liet Val elke vakantie arme en verwaarloosde kinderen bij haar logeren. Dat ontdekte ik pas later. Die vakantie waren we met zijn tweeën.’

‘Hoe oud was zij toen?’ vroeg Hugh.

‘Toen ik Val voor het eerst ontmoette, was ze vijfenzestig. Maar ze leek jonger, ze was nog zo levendig. Al had ze wel een triest leven achter de rug. Haar enige twee kinderen, allebei jongens, waren omgekomen bij een ongeluk. De ene was twaalf toen hij uit een boom viel. De ander was omgekomen bij een motorongeluk toen hij achttien was. Ze vertelde dat ze allebei op hun vader leken en van spanning hielden. Haar man was ook omgekomen bij een ongeluk. Hij had een propellervliegtuigje gekocht voor zijn vijftigste verjaardag, maar was op zijn eerste vlucht neergestort. De stomme sukkel, zei Val altijd.’

‘Mensen zeggen ook vaak dat ik op mijn vader lijk,’ merkte Hugh droogjes op.

Kathryn fronste. ‘Waarin dan? Niet wat uiterlijk betreft.’

‘Nee, daarin lijk ik op mijn moeder. Al heb ik mijn lengte wel van mijn vader. En volgens hem ook mijn intelligentie. Maar als mensen dat tegen me zeggen, vermoed ik dat ze doelen op het feit dat ik me niet wil beperken tot één vrouw, iets wat ik ontdekte toen ik puber was. Tegen de tijd dat ik achttien was, had ik al ongeveer vijftig vriendinnetjes gehad, en toen besloot ik dat ik niet mijn vaders voorbeeld zou volgen door elke keer dat ik overmand werd door lust een trouwring te kopen.’

‘Tot nu dan,’ zei Kathryn voor ze er erg in had.

Hugh lachte alleen maar. ‘Touché. Dus zorg maar dat het wel de moeite waard is. Terug naar jouw verhaal. Vertel eens iets meer over je band met Val en over haar huis.’

‘Dat is moeilijk uit te leggen aan iemand zoals jij.’

‘Ik zie niet in waarom.’

‘Je begrijpt niet wat het voor mij betekende om in een schoon huis te wonen met iemand die spelletjes met me wilde doen en naar me luisterde. Elke avond zaten we samen op de veranda ijs te eten, en daarna speelden we ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Ik had nog nooit zoveel aandacht gekregen.’

‘Je gelooft het vast niet, maar ik kreeg ook niet genoeg aandacht,’ zei Hugh. ‘Mijn vader had het altijd te druk om met me te spelen. Hij kwam nooit naar sportdagen of diploma-uitreikingen en hij luisterde nooit naar wat ik te vertellen had.’

‘Maar jij had je moeder nog,’ merkte ze op. ‘Ik kan me voorstellen dat zij een heel goede moeder was.’

‘Dat zie je dan verkeerd. Na de scheiding heeft mijn moeder jarenlang aan een depressie geleden. Vaak kwam ze de hele dag haar bed niet uit, net als jouw moeder. En ze dronk te veel. Maar je hebt wel gelijk, ik hoefde niet in een vies huis te wonen of ongewassen kleren te dragen. Voor dat soort dingen hadden we mensen in dienst. De huishoudster controleerde altijd of ik me wel goed had gewassen en mijn tanden wel had gepoetst.’

‘Kun je geloven dat ik, voor ik, naar Val ging nog nooit mijn tanden had gepoetst?’

‘Goeie genade, Kathryn. Dat is verschrikkelijk!’

‘Dat vond Val ook. Ze sleurde me mee naar de tandarts. Hij zei dat ik geluk had dat ik van nature een goed gebit had en niet te veel lolly’s had gegeten. Daarna nam Val me elke kerstvakantie mee naar de tandarts, waar ze zelf voor betaalde.’

‘Wat een geweldige vrouw,’ zei Hugh.

‘Dat was ze ook. Maar ze was geen makkelijke. Ze deed niet alles voor me, maar zorgde dat ik dingen zelf deed. Bij Val hing aan de muur in de keuken een lijst met regels waar alle kinderen die daar kwamen zich aan moesten houden. We moesten ons eigen bed opmaken, onze kamer opruimen, helpen de rest van het huis netjes te maken, de afwas doen, dat soort dingen. Maar dat vond ik niet erg, ik vond het juist geweldig. Ze leerde me wat ik moest doen om thuis te overleven. Ze leerde me schoonmaken en koken en hoe ik voor mezelf moest zorgen. Ik kon niet veel doen aan de troep die mijn moeder maakte als ik niet thuis was, maar ik hield mijn eigen kamer vlekkeloos schoon. Val stuurde me altijd naar huis met een grote voorraad schoonmaakproducten en toiletartikelen die ik onder mijn bed verstopte en waar ik altijd heel zuinig mee was. Geloof maar dat er sindsdien geen avond meer is geweest waarop ik mijn tanden niet heb gepoetst.’

Hugh glimlachte naar haar. ‘Ik geloof je.’

Ze zuchtte. ‘Ik weet dat ik een lastpak ben als het op organisatie en discipline aankomt. Maar nu snap je misschien waar dat vandaan komt. Ik heb orde in mijn leven nodig, Hugh. Ik moet doelen en plannen hebben.’

‘En je wilt Val’s huis hebben,’ maakte hij haar zin af.

‘Zonder dat had ik het ook wel overleefd.’

‘Maar was je niet zo gelukkig geweest.’

‘Nee.’

Beide bleven ze een minuut of twee stil.

‘Ik moet iets opbiechten,’ begon Hugh uiteindelijk.

Kathryn keek zijn kant op. ‘Wat?’

‘Weet je nog dat je zei dat je niet dacht dat ik vrienden met je kon zijn zonder seks met je te hebben?’

‘Ja,’ zei ze behoedzaam.

‘Je had gelijk. Ik ga toch met je vrijen. En wel nu,’ voegde hij eraan toe, en hij zette zijn champagneglas neer.

‘O…’ Ze slikte, en haar maag kromp samen.

Hij stond op en liep naar haar stoel. ‘Als ik ook maar iets heb geleerd van Gone With The Wind…’ Zijn stem klonk diep en laag, en hij draaide haar stoel bij zodat hij haar in zijn armen kon pakken. ‘…dan is het wel dat je nooit om seks moet vragen. Je kunt het beter gewoon nemen. En nemen. En nemen…’