Hoofdstuk 5

Neptune’s was precies zoals Kathryn zich voorgesteld had: stijlvol ingericht, een fantastisch uitzicht over de haven en een menu waarbij het water je in de mond liep en dat haar ongebruikelijk besluiteloos maakte. Hoe moest je kiezen tussen al die ongelooflijke gerechten? Het was ook ongelooflijk duur. Ze vroeg zich af wat de wijn zou kosten.

‘Niet steeds naar de prijzen kijken,’ zei Hugh, nadat ze al vijf minuten naar het menu had gestaard. ‘Het kan me niet schelen wat je bestelt, als je maar opschiet. Ik heb reuzetrek.’

Maar nog bleef ze aarzelen.

‘Zal ik voor je bestellen?’ vroeg hij ongeduldig.

‘Dat is misschien beter,’ zei ze toen er een ober aan hun tafel verscheen.

Hugh zei dat ze het voorgerecht oversloegen en meteen voor een hoofdgerecht gingen. Hij koos voor barramundi met een exotisch bijgerecht van pasta en groente waarvan ze de ober niet durfde te vragen wat het precies was, uit angst dat ze dom zou overkomen. Verder bestelde Hugh brood – dat snel gebracht moest worden – en een fles rode wijn waarvan ze vermoedde dat hij een stuk duurder was dan de wijn die zij in de aanbieding kocht bij haar wijnhandel.

De ober kwam meteen terug met de wijn, en Hugh nam de tijd om goed te proeven voor hij knikte ten teken dat de ober mocht inschenken.

‘Ik heb deze wijn nog niet eerder gedronken,’ zei hij toen de ober weg was. ‘Een vriend van me heeft hem aangeraden. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.’

Toen ze haar eerste slok nam, slaakte ze letterlijk een zucht van genot. ‘O, hij is heerlijk.’

‘Ik heb wel eens beter gehad,’ zei Hugh. ‘Maar hij is niet slecht. Aha, daar komt ons brood. Precies op tijd. Ik moet iets hebben wat de alcohol opzuigt als ik je straks nog naar huis moet brengen.’

Bijna morste Kathryn haar wijn. ‘Dat is niet nodig,’ zei ze snel. ‘Ik kan met de trein gaan. Ik woon niet zo ver van het station.’

‘Denk je nou echt dat ik je in het donker alleen naar huis laat lopen?’

‘Het wordt pas na acht uur donker,’ antwoordde ze, dankbaar voor de zomertijd.

‘Zo laat is het wel als we hier klaar zijn. Doe nou niet zo moeilijk. Ik breng je naar huis, en daarmee uit. Maak je geen zorgen dat ik te veel drink. Ik zal niet meer dan twee glazen nemen, jij mag de rest opdrinken.’

En dat was precies wat ze deed gedurende de anderhalf uur daarna, niet in staat de wijn of de wensen van de man tegenover haar te weerstaan. Zoals hij nu was, was Hugh iemand om voor uit te kijken. Haar relaxte baas was veranderd in iemand die ze niet langer zo makkelijk kon negeren en die ze ineens verschrikkelijk aantrekkelijk vond. Gelukkig wist hij dat niet, en dat wilde ze graag zo houden.

Door zijn autoritaire houding leek al haar wilskracht te zijn verdwenen, en was ze veranderd in het soort vrouw dat ervan genoot om zich te voegen naar haar mannelijke metgezel. Ze had zelfs toegegeven toen hij aandrong dat ze een dessert moest nemen, en had niets gezegd toen hij een calorierijk stuk pecan-amandeltaart had gekozen, compleet met een zondige klodder slagroom. Gewoonlijk zou ze er niet over peinzen om zoiets te eten vanwege haar aanleg om aan te komen. Maar vanavond genoot ze van elke hap, en ze spoelde het weg met een heerlijke Irish coffee, aangezien de fles wijn op was.

Pas toen ze weer in Hughs Ferrari zaten en over de snelweg raasden begon ze zich zorgen te maken. Stel dat Daryl had geprobeerd haar te bereiken. Stel dat hij, toen hij haar niet te pakken kreeg op haar mobiele telefoon, naar huis had gebeld, waar niet werd opgenomen. Wat zou hij dan wel niet denken? Hopelijk dat ze naar de sportschool was.

Ze stelde zichzelf gerust met de gedachte dat Daryl haar meestal niet belde als hij op stap was met vrienden. Toch was het dom geweest om uit eten te gaan met Hugh. Daarmee had ze een van haar gouden regels gebroken, namelijk dat je geen sociaal contact moet onderhouden met je baas, en nooit die onzichtbare grens tussen werkgever en werknemer moet overschrijden. Niet dat er een risico was geweest dat Hugh iets zou proberen tijdens het etentje, of daarna. Ze wist heel goed dat hij niet op die manier in haar geïnteresseerd was. Ze maakte zich meer zorgen over zichzelf.

Achteraf gezien moest ze toegeven dat ze zich de hele dag erg bewust van hem was geweest. Bijvoorbeeld op het moment dat hij het kantoor binnen kwam in dat mooie pak. En ook tijdens de vergadering had hij veel indruk op haar gemaakt. Maar vooral toen hij haar op die meesterlijke manier had meegevoerd het kantoor uit en zijn auto in. Na vanavond zou het moeilijk zijn om naar hem te kijken zonder te denken aan hoe ze zich voelde toen hij zich over haar heen boog in de auto. Rationeel zag ze hem nog steeds als een oppervlakkige rokkenjager die meer geld had dan moraal, maar lichamelijk verlangde ze heimelijk naar meer. Meer ritjes in zijn auto, meer flessen wijn, meer van de jaloerse blikken die ze had toegeworpen gekregen toen ze samen het restaurant uit liepen. Het was allemaal gekheid, en niet bevorderlijk voor een gezonde werksfeer. Op dat moment besloot ze om morgen een nieuwe baan te gaan zoeken. Daar zou Daryl wel blij mee zijn!

‘Je moet wel zeggen waar ik heen moet,’ zei Hugh. ‘Ik weet dat je in Ashfield woont, maar ik kom niet zo vaak in deze buurt.’

‘Dat zal best,’ zei Kathryn, bitser dan beleefd was. Maar ze weigerde zich schuldig te voelen. Als ze nog een paar weken voor hem moest werken, kon hun relatie beter zo snel mogelijk weer worden zoals hij geweest was…

Hughs mond vertrok. Terug bij af, dacht hij, en hij onderdrukte een zucht. Vanavond had Kathryn zich als een gewone vrouw gedragen. Het kwam vast door de wijn dat ze minder prikkelbaar had gedaan dan anders. Of door het lekkere eten, waar ze zichtbaar van had genoten. Nu snapte hij wel hoe ze aan die rondingen kwam.

‘Neem de volgende afslag,’ beval ze nors.

Dat deed hij, en daarna volgde hij haar korte aanwijzingen op tot ze een brede straat insloegen.

‘Daar woon ik,’ zei ze, en ze wees naar een eenvoudig bakstenen gebouw aan zijn rechterkant. ‘Je hoeft niet te keren. Zet me maar af bij het volgende stoplicht, dan loop ik wel terug.’

Koppig en geïrriteerd negeerde hij haar laatste aanwijzing, maakte een U-bocht en stopte naast de stoep bij haar gebouw. Het was niet echt gevaarlijk geweest – de tegenliggende auto’s waren nog vrij ver weg – maar hij hoorde haar haar adem inhouden…

Kathryn kon hem wel slaan.

‘Sorry als ik je heb laten schrikken,’ zei Hugh, zonder dat er ook maar iets van spijt in zijn stem doorklonk.

Ze draaide zich naar hem toe en keek hem aan. ‘Verkeersregels zijn er niet voor niets, hoor.’

Zijn blik was onbezorgd. ‘Het was niet gevaarlijk. En bovendien zijn regels er om gebroken te worden.’

Wat een arrogante kwal ben je toch, dacht ze.

‘Blijf maar zitten,’ zei ze op kille toon, en in een flits was ze de auto uit. ‘Bedankt voor het etentje en voor het thuisbrengen. Ik zie je morgenvroeg weer. Als je tenminste niet gaat golfen,’ zei ze vinnig voor ze de deur dichtsloeg.

Toen ze zichzelf haar appartement binnen liet, was ze nog steeds woest. Haar ontslag kon niet snel genoeg komen.

Nadat ze haar handtas op een stoel had gegooid, wierp ze een blik op de telefoon en zag tot haar opluchting dat het rode lampje van het antwoordapparaat niet knipperde. Niemand had iets ingesproken, dus Daryl had niet gebeld.

Ze knoopte haar jasje los en liep de slaapkamer in waar ze geschrokken tot stilstand kwam toen ze Daryl zag die met kleren aan op het bed lag, zijn ogen wijd open op haar gericht.

‘O!’ riep ze uit, terwijl haar hart op hol sloeg. ‘Wat doe jij zo vroeg thuis?’

Hij gaf geen antwoord. Heel langzaam kwam hij omhoog van het bed, terwijl hij zijn blik onafgebroken op haar gericht hield.

‘Ik heb geprobeerd je te bellen,’ zei hij, en hij liep op haar af. ‘Je mobiele telefoon stond uit, en toen ik naar huis belde, werd er niet opgenomen. Ik maakte me zorgen en ben naar huis gegaan.’ Recht voor haar bleef hij staan. ‘Waar ben je geweest?’

Bijna had ze de waarheid verteld, maar iets hield haar tegen. Er was iets in zijn ogen waardoor ze het niet durfde en loog.

‘Ik heb na het werk wat gegeten in de stad met een van de meiden,’ zei ze.

‘Je liegt, trut,’ gromde hij, en hij sloeg haar hard in haar gezicht.

Kathryn gaf een gil, zowel van pijn als van schrik.

‘Ik zag je net uit een dure auto stappen. Je denkt zeker dat ik dom ben. Denk je dat ik niet door doorheb wat er aan de hand is?’

‘N-Niets. Er is helemaal niets aan de hand,’ stamelde ze. Haar hoofd tolde.

‘Leugenaar! Mannen als Hugh Parkinson doen het altijd met hun secretaresses. En laten we eerlijk zijn, schat, jij houdt wel van seks. Is hij beter dan ik? Is hij het waard dat je het huis kwijtraakt dat je zo graag wilt?’

Kathryn greep haar bonzende hoofd vast en staarde naar de man van wie ze dacht te houden en die, dacht ze, van haar hield.

Hij liet een gemeen lachje horen. ‘Ik zie dat het eindelijk tot je doordringt wat die affaire met je baas je gaat kosten. Want ik ga nu echt niet meer met je trouwen.’

Haar schrik maakte plaats voor verontwaardiging en boosheid.

‘Dacht je dan dat ík dat nog wil? Ik trouw niet meer met je al was je de laatste man op aarde. Je mag blij zijn dat ik de politie niet bel en je laat arresteren voor mishandeling. Dat doe ik wel als je me nog één keer slaat, geloof me maar. Ik wil dat je weggaat. Vanavond nog. Pak je spullen en wegwezen.’

‘Je kunt me niet dwingen weg te gaan!’ snauwde hij.

‘Dat kan ik wel,’ sprak ze woest. ‘Mijn handtekening staat onder het huurcontract. Ik heb de meubels gekocht. Alles hier is van mij, alleen jouw kleren niet. Als je niet vrijwillig gaat, bel ik Hugh en vraag ik hem om een van zijn bodyguards te sturen om je eruit te gooien. Hij heeft er meerdere in dienst.’ Dat was gelogen. In tegenstelling tot zijn vader had Hugh nooit beveiliging om hem heen. Hij zei dat hij liever het risico liep vermoord of ontvoerd te worden dan in angst te leven.

‘Je geeft dus toe dat je met die verwaande klootzak naar bed gaat.’

‘Ik geef helemaal niets toe.’

Hij staarde haar aan, zijn blik was vol haat en er ging een dreiging van meer geweld in schuil.

‘Als je nu niet gaat pakken…’ Ze schreeuwde bijna. ‘…dan bel ik de politie.’

Kwaad draaide hij zich om en stampte de kamer door naar de klerenkast waar al zijn dingen lagen.

Snel bewoog Kathryn naar de andere kant van het bed waar ze bleef staan met haar armen over elkaar en een onbewongen gezicht. Vanbinnen trilde ze, de schrik drong nu pas goed tot haar door. Ze had heel wat problemen gehad in haar jeugd, maar er was nooit sprake geweest van geweld in haar familie. Daryl had ooit aan haar bekend dat zijn vader zijn handen niet thuis had kunnen houden. Zo vader, zo zoon. Het begon tot haar door te dringen dat ze er nog goed vanaf was gekomen. Niet dat de avond al voorbij was. Hopelijk zou hij niet meer problemen veroorzaken of haar nog een keer slaan.

De sfeer was gespannen, terwijl ze in stilte toekeek hoe hij zijn kleren in twee tassen stopte die eigenlijk ook van haar waren. Ze zei er niets van, omdat ze zijn vertrek niet wilde uitstellen.

Toen zijn garderobe eindelijk leeg was, keek hij haar uitdagend aan en liep naar de woonkamer waarna hij terugkwam met een aantal cd’s.

‘Deze zijn van mij,’ gromde hij, en hij propte ze in het zijvak van een van de tassen. ‘Jij hebt ze me cadeau gedaan. Je mag de verlovingsring natuurlijk houden, die heb je zelf gekocht. Ongetwijfeld stop je hem in een la tot het volgende slachtoffer zich aanbiedt. Ik zou niet willen dat je je dierbare centjes moest verspillen. Goeie genade, ik snap niet wat ik ooit in je heb gezien! Je bent een gierigaard en een controlefreak. Doordat je zo’n beest bent in bed zag ik waarschijnlijk niet hoe je echt was, maar nu heb je me de ogen wel geopend.’

Vervolgens tilde hij zijn twee tassen op en liep richting de deur. ‘Ik laat het aan jou over om alles voor ons huwelijk af te zeggen, schat,’ riep hij nog over zijn schouder. ‘Niet dat er veel geregeld was.’

Kathryn sloot haar ogen en bleef staan waar ze stond tot ze de voordeur dicht hoorde slaan. Daarna rende ze eropaf en deed met trillende handen de haak erop. Toen ze dat gedaan had, snelde ze naar de koffietafel waar ze het telefoonboek bewaarde. Vijf minuten later had ze een telefoniste aan de lijn van een slotenmaker met een vierentwintiguursservice, en die haar beloofde meteen iemand langs te sturen.

Tegen halftien die avond was Kathryn ruim tweehonderd dollar lichter, maar Daryl kon zichzelf in ieder geval niet meer binnenlaten met de sleutels die ze vergeten was terug te eisen. Naast het feit dat ze serieus bang was dat haar ex-verloofde haar iets aan zou doen, zag ze hem er ook wel voor aan om morgen terug te komen, terwijl zij op kantoor was en het appartement leeg te halen. Het nieuwe slot zou dat voorkomen, net als de veiligheidssloten die nu op alle ramen zaten.

Pas toen Kathryn alle nodige maatregelen had getroffen om zich veilig te voelen, stortte ze in. In de eerste instantie huilde ze niet en zakte ze alleen in elkaar naast het bed. Daar bleef ze een tijd zitten met haar knieën opgetrokken en haar armen om haar benen geslagen.

Weer alleen, dacht ze wanhopig. Niemand die van haar hield en niemand die haar kon troosten. Als dit een jaar geleden was gebeurd, was ze meteen naar Val’s huis in Pearl Beach gereden. Naar die ene persoon die wel van haar hield en de enige plek waar ze altijd tot rust kwam. Daar zou ze er weer bovenop zijn gekomen en had ze de kracht gevonden om verder te gaan, zoals ze vroeger altijd had gedaan. Maar ze kon niet meer naar Val vluchten.

Ondanks haar verdriet over het overlijden van haar vriendin had ze zich getroost met de gedachte dat ze op haar dertigste verjaardag Val’s huis in haar bezit zou krijgen. Het idee dat ze naar haar geliefde toevluchtsoord kon gaan wanneer ze maar wilde, had haar zorgen voor de toekomst weggenomen en haar zelfs de moed gegeven om Daryls aanzoek te accepteren en concrete plannen te maken voor een eigen gezin. Iets wat ze altijd al wilde, maar ook vreesde. Want wat wist zij er nu van hoe je een goede echtgenote of goede moeder moest zijn? Het leek haar onvermijdelijk dat al haar relaties, en haar huwelijk gedoemd zouden zijn te mislukken. En ze had er een hekel aan als dingen mislukten.

‘Dit keer heb ik het goed verprutst,’ zei ze hardop.

Haar onderlip begon te trillen, maar niet omdat ze Daryl kwijt was. Het was inmiddels duidelijk dat hij haar tranen niet waard was. Maar ze was er kapot van dat ze Val’s huis kwijt zou zijn. Nooit meer zou ze die mooie veranda oplopen om te kijken hoe de golven zachtjes op het gouden zand sloegen. Nooit meer zou ze thee zetten in Val’s grote gezellige keuken, of heerlijk droomloos slapen zoals ze daar altijd deed.

‘Nooit meer,’ bracht ze hortend uit. Die definitieve woorden versterkten haar verdriet nog eens. En op dat moment begon ze te huilen met lange snotterige halen waardoor haar hele lijf schokte. Toen ze uiteindelijk niet meer kon huilen, schoof ze op het bed en stortte neer op de sprei. Van pure uitputting viel ze in slaap, en ze werd niet meer wakker tot het ochtendgloren door het slaapkamerraam scheen.