Vrijdag 30 juli

Het was vrijdagavond en Johan en Pia waren klaar met hun verslag voor die avond. Johan wilde erg graag weg van de redactie. Hij zou naar huis gaan, naar Emma en ze had hem gevraagd of hij wilde blijven slapen. Wat een vraag!

Zij zou het eten regelen, omdat hij niet eerder dan tegen zevenen weg kon. Sara en Filip waren bij hun vader en dat vond Johan best. Je hoefde niet alles in één keer te doen.

In de auto op weg naar Roma fantaseerde hij erover hoe het zou zijn bij haar in huis te wonen en elke dag na het werk zo naar huis te rijden.

Naar huis, naar Emma en de kinderen. Hij verbaasde zich erover hoe mooi hij dit beeld vond. Ergens bij horen. Hij die al die jaren alleen had geleefd en niet gewend was aan samenleven. Natuurlijk had hij langere relaties gehad, waarin hij praktisch had samengewoond, maar dat telde niet echt. Hij had nooit een huis samen met iemand gehad. En met kinderen werd het geheel zoveel groter. Een heel andere zaak.

De gedachte het leven van alledag echt met Emma te delen sprak hem meer aan dan hij zich had kunnen voorstellen. Hij hoorde hoe de wijnflessen in de kofferbak heen en weer rolden. Zijn maag knorde. Het water liep hem in de mond bij het beeld dat het eten op tafel zou klaarstaan als hij aankwam. Hij had er zo naar verlangd om meer tijd met Emma door te brengen. Alleen al met haar slapen en samen wakker te worden, was een heerlijk idee.

Automatisch drukte hij het gaspedaal wat verder in. Hopelijk was Elin wakker zodat hij een tijdje met haar kon knuffelen voordat ze weer zou gaan slapen.

Verwachtingsvol belde hij aan en hij verborg de bloemen die hij had gekocht achter zijn rug. Toen er werd opengedaan was het alsof hij een dreun in zijn gezicht kreeg. Het was niet Emma die daar stond, maar haar ex-man, met een luid huilende en hoestende Filip, die door de inspanning paars was aangelopen, in zijn armen.

"Hoi, kom verder."

"Hallo."

Johan stapte de hal in en voelde zich een idioot.

"Gefeliciteerd trouwens, ze is prachtig." Olle knikte naar binnen.

Even wist Johan niet of hij Emma of Elin bedoelde.

"Bedankt."

Emma verscheen in de deuropening. Ze gaf hem een vluchtige omhelzing. Johan had nog steeds het gevoel alsof hij met zijn mond openstond, als een vis op het droge. Hij begreep er niets van.

"Zeg, het is hier wat chaotisch. Filip heeft een zware kroep-aanval en we moeten met hem naar het ziekenhuis. Ik kan Elin niet meenemen. Een van ons moet rijden en de ander moet Filip vasthouden als hij zijn hoestaanvallen krijgt. Jij moet voor Elin en Sara zorgen. Ik heb gekolfd, dus er is melk die je in de magnetron kunt ontdooien en opwarmen. Sara heeft ook nog niet gegeten. Ik bel je vanuit het ziekenhuis, oké?"

Voordat hij kon reageren, waren Emma, Olle en Filip over het grindpad verdwenen en stond hij hen wat verloren na te staren. De auto verdween met plankgas.

De avond verliep dus anders dan hij had gedacht. In plaats van te genieten van een warme maaltijd met een fles goede wijn en een romantisch samenzijn met Emma, werd hij voor de eerste keer alleen met de kinderen achtergelaten. Elin was geen probleem, maar waarover praatte je in hemelsnaam met een achtjarige, dacht hij een beetje wanhopig terwijl de honger alsmaar erger werd. Hij legde Elin in de kinderwagen, die in de hal stond, waardoor ze onmiddellijk begon te krijsen.

"Heel eventjes, scheetje van me", troostte hij en hij voelde hoofdpijn opkomen. In de koelkast vond hij een plastic zak met iets waarvan hij gokte dat het gemarineerde kipfilet was, maar waarvan hij niet wist wat hij ermee moest doen. Verder was er niet veel. Hetzelfde met de vriezer. Wat zouden ze eten? Ze moesten eten hebben. Hij pakte een kleine plastic verpakking met moedermelk en zette die in de magnetron om te ontdooien. Hij riep Sara, maar kreeg geen antwoord, dus hij tilde Elin weer uit de kinderwagen en begon haar te zoeken. Johan had Sara en Filip een paar keer eerder kort gezien, maar toen was Emma er altijd bij geweest. Nu voelde hij zich onhandig en onvoorbereid en dat Elin onafgebroken schreeuwde, maakte zowel de situatie als zijn hoofdpijn er niet beter op. Tot overmaat van ramp huppelde de jonge hond rond zijn voeten, en hij was doodsbang dat hij erover zou struikelen en Elin zou laten vallen. Zijn hersenen waren tijdelijk uitgeschakeld, hij kon zich met de beste wil van de wereld niet meer herinneren hoe de hond heette.

Tenslotte vond hij Sara onder de salontafel in de woonkamer.

Ze had niet gezien dat hij haar had ontdekt en eventjes wist hij niet wat hij moest doen. Toen boog hij zich naar beneden zodat hij half onder de tafel lag, met Elin in zijn armen. De hond was zo verbaasd dat hij van blijdschap niet wist wat hij moest doen en overlaadde hem en Elin met enthousiaste likken. Elin begon weer te krijsen.

"Hoi", zei hij tegen Sara, die demonstratief haar handen voor haar oren hield.

Wat een droomstart. Eigenlijk had hij na een lange werkdag niet de minste zin in een schreeuwende baby, een hysterische jonge hond en een achtjarige die dwars lag. Op een lege maag bovendien, hij was iemand die niet te lang met eten moest wachten, dan daalde zijn bloedsuiker tot in zijn tenen en kreeg hij een belabberd humeur.

Nu zag hij echter in dat hij zichzelf en zijn behoeften op de laatste plaats moest zetten. Hij probeerde Sara te vragen of er een pizzeria in Roma was, maar ze hield nog steeds haar handen tegen haar oren gedrukt. Toen legde hij de schreeuwende Elin op Sara's knieën en liet haar los. Instinctief nam Sara haar in haar armen en hield de baby vast.

"Hoi. Ik heb honger", zei Johan. "Ik was van plan een pizza te bestellen. Wil jij er ook een?"

Ze antwoordde niet.

"Wat houd je Elin mooi vast", zei hij. "Is het leuk om een zusje te hebben gekregen?"

Ze keek hem wantrouwend aan zonder iets te zeggen.

Johan ging staan.

"Ik ga in elk geval even bestellen. Ik wil zo'n geweldige calzone hebben en een grote Coca-Cola erbij. Wat vind jij lekker? Capriciosa?"

"Nee", antwoordde Sara. "Hawaï."

"Dan bestel ik er ook een voor jou. Kun jij Elin vasthouden terwijl ik bel?"

"Oké."

Sara zag er wat tevredener uit.

"Dan kunnen we daarna de kinderwagen pakken en de pizza's gaan halen", stelde Johan voor. "Denk je dat jij de wandelwagen kunt duwen?"

"Ja, dat kan ik wel."

"Goed, dan nemen we het hondje ook mee, dan krijgt hij ook wat beweging."

"Zij. Het is een vrouwtje. Ze heet Ester."

"Wat een lieve naam", loog Johan. "Ik pak Elin weer, ik moet haar even een schone luier omdoen en haar wat eten geven voordat we gaan. Kun jij ondertussen de tafel dekken, want ik weet niet waar jullie de borden en zo hebben staan. Ik kom hier alleen maar op bezoek. Of zullen we voor de televisie eten?"

"Oké." Sara begon te stralen. "Dat mogen we nooit van mama", zei ze. "Ook niet van papa."

"Maar we kunnen vandaag toch wel een uitzondering maken", zei Johan. "Nu zijn het alleen jij en ik en Elin."

"En Ester."

"Ja, natuurlijk, Ester ook. Heeft zij eigenlijk al eten gehad?"

"Ja, mama heeft haar eerder wat gegeven."

"Wat goed. Dan is er hier tenminste één met een volle buik."

Afgezien van een zacht gebrom van de televisie was het stil in huis toen Emma twee uur later binnenkwam. Eerst werd ze door onrust gegrepen, maar die verdween toen ze in de woonkamer keek. Op de brede hoekbank zat Johan achterovergeleund met open mond te snurken. Op zijn schoot lagen Sara en Ester schots en scheef in een diepe slaap en in het wiegje dat Johan naast zich neer had gezet, lag Elin te slapen.