24

Jo deed de voordeur dicht en legde haar sleutels op het gangtafeltje. In de keuken deed ze de deuren naar het terras open om koele lucht en seringengeur binnen te laten. Ze sloot Callies iPod op haar computer aan en bekeek het menu op haar scherm.

Ze vond de onofficiële files diep in het submenu onder Extra’s, onder Allerlei. Daarvoor was een password nodig. Ze tikte ‘platina’ in.

En plotseling lag het hele spel open.

Ze staarde naar documenten van meer dan tien leden van de Dirty Secrets Club. Hun cv’s waren gescand en geüpload. Al hun persoonlijke informatie kon ze inzien, al hun walgelijke gewoonten, alle details en de bewijzen dat het werkelijk waar was.

‘Krijg nou wat,’ zei ze.

Dossier nummer een was van een gemeenteraadslid dat opbiechtte geknoeid te hebben met de offertes van bouwprojecten om gebouwen beter voor te bereiden op aardbevingen. Dossier nummer twee was van een bekende jurist, een voormalige agent uit Las Vegas, die toegaf dat hij steekpenningen had aangenomen van casino’s. De foto’s die zijn cv ondersteunden zou je ‘zwemmen in een fontein met hoeren’ kunnen noemen. Het derde dossier was van een federale lobbyist die beweerde dat hij het bed had gedeeld met drieëntwintig vrouwelijke senatoren en congresleden. En tot hun genóégen. Zijn dossier had als onderkop ‘Deuce Bigelow’.

Het vierde dossier was van Scott Southern.

Jo nam haar laptop en de iPod mee naar buiten en ging onder de magnoliaboom zitten om wat frisse lucht te kunnen inademen. Ze voelde zich overweldigd door de onbeschaamde stroopsmeerderij en schaamteloze brutaliteit.

Er was genoeg materiaal om al die mensen te chanteren. Wat was Callies geheim? De cellenstructuur van de club garandeerde zogenaamd dat maar een paar mensen je geheimen zouden kennen. Niemand zou toegang tot al het materiaal moeten hebben. En toch verzamelde Callie zo veel mogelijk belastend materiaal als ze kon.

Die ordelijke, ambitieuze Callie had dossiers over de clubleden verzameld alsof ze bij de Stasi werkte. Wat was ze van plan?

Wilde ze soms de geheime wedstrijden van de club winnen door andere leden dwars te zitten? Was ze van plan om ze te chanteren? Of was er boven het zwarte-diamantniveau nog een niveau waar vertrouwelingen beloningen uitdeelden?

Had Geli Meyer deze supergeheime informatieopslagplaats ontdekt? Had het haar bijna haar leven gekost?

Jo keek verder door de dossiers. Er waren foto’s, zelfs een video. Ze klikte op play. Alsof ze met een puzzel bezig was, zag ze hoe het puzzelstukje draaide en op zijn plaats viel.

‘Shit,’ zei ze.

Xochi Zapata klopte nogmaals op de hotelkamerdeur. Nog steeds geen antwoord. Ze controleerde het nummer opnieuw dat ze had opgeschreven: 1768. Dat was deze kamer, op de bovenste verdiepingen van het Marriott. De tipgever die de zender had gebeld, had haar dit kamernummer doorgegeven.

Teleurgesteld en boos liep ze naar de reling en keek naar beneden. Zestien verdiepingen lager was het een drukte van belang in het hotel. Het was rond een enorm atrium gebouwd. De chique clientèle zoefde van beneden naar boven en andersom in glazen liften die een prachtig uitzicht boden. Op de benedenverdieping zaten zo’n honderd mensen in het restaurant te eten. Het was versierd met Halloween-pompoenen.

Ze belde een nummer. Haar cameraman was beneden, op zoek naar de tipgever. Het busje stond buiten geparkeerd op een plek waar dat niet mocht.

‘Laat maar, Bobby. Er is niemand. Een of andere eikel denkt dat hij grappig is.’

‘Shit. Dan moeten we wegwezen. We krijgen deuken in ons busje als we het daar niet weghalen.’

In de gang ging een deur open. Xochi draaide zich om. Een ouder echtpaar kwam in wandeltenue hun kamer uit.

‘Ik kom eraan,’ zei ze.

Ze voelde zich stom. Zo’n goeie tip, namaakmedicijnen geïmporteerd uit Azië en met nagemaakte etiketten doorverkocht aan drogisterijketens die de herkomst ervan niet onderzochten. Het was een fantastisch verhaal. Mannen en vrouwen in de bloei van hun leven die vergiftigd werden door nagemaakte medicijnen... Dat was een veel beter verhaal dan een nagemaakte spijkerbroek van Calvin Klein. Daarmee zou ze zeker een lokale Emmy winnen en misschien was het wel de springplank naar een baan bij een landelijke zender. Ze klapte haar telefoon dicht en volgde het oudere echtpaar naar de lift.

Maar deze rit was allemaal voor niets geweest. ‘Waardeloos,’ zei ze zacht.

Ze wachtte achter de wandelaars totdat de lift was gearriveerd. Ze tuurden aandachtig in een gids. De vrouw pakte de hand van de man, kneep erin en lachte. Schattig waren ze.

Nee, vond ze, het was niet stom geweest om toe te happen. Om een belangrijk verhaal binnen te slepen, moest je risico’s nemen. De lift kwam al naar beneden, naar hen toe. Hij schitterde in de zon terwijl hij naar beneden kwam. Een schoonmaakster duwde haar schoonmaakkar langs hen heen. Achter de schoonmaakster klikte een branddeur dicht. Een man slenterde door de gang, met zijn handen in de jaszakken.

Ze probeerde niet in lachen uit te barsten. Een Members Onlyjasje. Hoe lang waren die nu al niet uit de mode?

Jo zette het videofragment op pauze. Ze staarde naar haar computerscherm.

Een waagstuk dat verkeerd was afgelopen, had Xochi gezegd. Goeie genade, verkeerd afgelopen, dat kun je wel stellen, ja. Ze voelde zich misselijk. En dit verhaal was natuurlijk gelekt. Skunk had er via via van gehoord, en klaarblijkelijk nog iemand, de man achter Skunk.

Ze belde de televisiezender. ‘Jo Beckett voor Xochi Zapata. Het is dringend.’

Zapata was er niet. Ze konden haar niet doorverbinden.

‘Vraag of ze mij wil bellen.’

Jo hing op en belde opnieuw Amy Tang.

De man in het Members Only-jasje liep de gang door in de richting van de liften. Hij was klein en liep voorovergebogen en had grijze lokken in zijn haar. Heel even keek hij naar Xochi en wendde daarna zijn blik weer snel af.

Met een ‘ping’ kondigde de lift zijn aanwezigheid aan. Het oudere echtpaar stapte naar binnen. Xochi liep ze achterna. De deuren schoven al dicht.

‘O, mijn bril,’ zei de vrouw. ‘Henry. Houd de lift tegen.’

De man greep de deuren voordat ze konden sluiten. Met moeite gingen ze weer open en het stel stapte de lift uit.

‘Sorry, lieverd,’ zei de vrouw, terwijl ze weer in de richting van hun kamer liepen. ‘Ik heb geen idee waar mijn verstand zit vanmorgen.’

Xochi keek hen na. De man in het Members Only-jasje stond voor de lift.

‘Wacht,’ zei hij.

Ze drukte op de knop om de deuren open te houden. Hij stond daar alleen maar en staarde naar haar. Ze voelde een rilling van opwinding.

‘Bent u degene naar wie ik op zoek ben?’ zei ze.

Meteen kreeg Jo Amy Tangs voicemail. Ze hing op, belde opnieuw Tangs directe nummer op het politiebureau, maar hoorde de telefoon alleen maar overgaan.

Ze staarde naar het computerscherm. Ze had het beeld stopgezet, maar uit het stilstaande beeld zonder geluid sprak een brute kracht.

Ik denk dat de club de verkeerde man kwaad heeft gemaakt, had Scott Southern geschreven. En nu maakte die man uit wraakzucht een einde aan de Dirty Secrets Club. Xochi moest weten dat hij achter haar aan zou komen.

Dat zou ze al moeten weten. Besefte ze niet dat ze een doelwit was? Jo dacht terug aan hun ontmoeting in het Aquatic Park: Xochi’s tegenstrijdige impulsen om zowel geheimhouding te betrachten als haar exhibitionistische neigingen. Wilde ze onbewust dat Jo het openbaar maakte? Stelde ze zich met opzet aan gevaar bloot?

Wacht. Jo had Callies dossiers bij de hand. Ze hing op en bladerde erdoorheen, navigeerde door het menu totdat ze Xochi’s naam had gevonden. Haar cv. Your News Live. En ja, een mobiel nummer. Ze belde.

Xochi duwde met haar duim op de knop om de deuren open te houden. Mr. Members Only keek de gang in, eerst naar de ene kant, daarna naar de andere kant.

‘Ik ben degene die heeft gebeld. Laat die knop los,’ zei hij.

Dat deed ze. Hij bleef staan. Haar telefoon rinkelde, maar ze schonk er geen aandacht aan.

‘Stapt u ook in?’ vroeg ze.

Hij keek naar haar.

Toen hij zijn handen uit zijn zakken haalde, wist ze dat dit foute boel was. Ze zag het aan zijn gezicht en rook de geur die plotseling in de lucht hing. Angst was een plotselinge en allesomvattende schreeuw in haar gedachten.

Het was te laat om te vluchten. Hij blokkeerde de uitgang. De liftdeuren gleden dicht. Ze liep achteruit tot ze tegen de glazen wand van de lift stond. Dicht, verdomme, ga nou dicht...

De man had een aansteker in zijn rechterhand. Hij deed hem aan en hield het vlammetje onder de met benzine doordrenkte doek die in de hals van de fles zat gepropt. De fles was gevuld met een transparante vloeistof waarvan ze wist dat het geen water was.

De vlam werd oranje. ‘Ik ben het. Het spijt me, schat.’

Hij gooide de fles tussen de deuren door terwijl ze dichtschoven.