19

Jo ging naar huis, maar binnen voelde het benauwend.

Was het moeilijk om toe te zien hoe patiënten overleden? Te moeilijk?

Stofdeeltjes twinkelden in het licht dat door het erkerraam viel. De klok op de schoorsteenmantel tikte. Telde weer meer seconden af, bracht haar steeds verder van haar laatste momenten met Daniel.

Op die laatste dag met hem was ze in de helikopter geklommen en had ze de veiligheidsriem vastgemaakt om dat patiëntje te evacueren. De vlucht naar Bodega Bay was erg zwaar. De wind smeet de heli heen en weer en de regen zwiepte horizontaal tegen de ruiten.

Ze hield zich stevig vast, terwijl zij en Daniel werden geïnformeerd over de patiënt. Emily Leigh, zes jaar, geperforeerde appendix, boven op de ziekte van Crohn en een verzameling andere chronische ziekten. Het was een breekbaar meisje dat alweer pech had, en zij, Daniel en de piloten wisten dat als ze er niet voor konden zorgen dat ze het team van kinderchirurgen haalde dat klaarstond in het UCSF ze voordat de zon onder was aan buikvliesontsteking zou overlijden.

Daniel keek naar Jo. ‘Maar het is zulk slecht weer dat ik de zon niet kan zien. Dus dat gebeurt in elk geval niet.’

De Sonomakust lag afgelegen. De vlucht die een uur duurde bracht hen naar een woest landschap met een ruige kustlijn, heftige golven en bergen die door de constante wind en het noodweer van Noord-Californië groen gepolijst waren. Bodega Bay was een geïsoleerd bohemienachtig vissersdorp. Terwijl ze dichter bij het dorp kwamen, stoof een groep zeemeeuwen uit elkaar, als op hol geslagen vee. Door haar koptelefoon kon Jo de piloot horen vloeken. Piloten haten vogels. Ze landden op een nat sportveld en lieten de rotors draaien. De ambulance wachtte, de lichten tolden in de regen en de ruitenwissers hadden moeite alle regen te verwerken. Jo sprong de helikopter uit en de kracht van de wind dreunde tegen de zijkant van haar hoofd.

De plaatselijke artsen brachten Emily op een brancard naar de overkant van het veld. Ze lag onder een deken. Een verpleegster hield terwijl ze renden een paraplu boven haar. Emily’s moeder rende met hen mee en hield haar dochters hand vast. Ze bukten en liepen op de helikopter af.

De artsen legden Emily in de heli en riepen de belangrijkste gegevens. Daniel schreef ze op een clipboard. Jo gespte de brancard vast en hing het infuus op. Emily was bleek, lag heel stil en probeerde de pijn te mijden. Ze keek met grote ogen naar Jo. Ze beet op haar onderlip en probeerde om niet te huilen.

Jo voelde een brok in haar keel en slikte die weg. Het was goed dat Emily helder uit haar ogen keek en vocht tegen de pijn. Dat betekende dat ze helder was en dat er van infectie dus nog geen sprake was. Ze moesten zorgen dat dat zo bleef. Als ze buikvliesontsteking kreeg, zou het kleine meisje het nog geen uur volhouden.

Haar moeder boog zich naar binnen en schreeuwde: ‘Mag ik ook mee?’

Daniel schudde zijn hoofd. ‘Geen plaats. Het spijt me.’

Het gezicht van de moeder stond treurig. Jo zei: ‘We zorgen voor haar.’

De helikopterdeur schoof dicht en het geluid van de motoren zwol weer aan. Ze stegen op vanaf het veld. De wind van de hefschroef maakte vage cirkels in het groene gras. Het laatste wat Jo zag voordat ze naar het zuiden draaiden was het gezicht van de vrouw. Ze sloeg een kruis en wierp Emily met beide handen een kushandje toe.

Was het te moeilijk om mensen te zien sterven?

Nee. Om daarna elke dag te blijven ademen, dat was lastiger. Ze wendde zich van het raam af.

Leden van de Dirty Secrets Club gingen dood. Net als hun dierbaren, kinderen en onschuldige omstanders. Ze belde de intensive care van het St. Francis en sprak met de hoofdverpleegkundige.

‘Miss Meyer is nog steeds buiten bewustzijn,’ zei de verpleegster.

‘Is er iemand bij haar op bezoek geweest?’ vroeg Jo.

‘Twee stagiaires van het OM. Die hebben kaartjes en bloemen achtergelaten.’

‘Geen familie?’

‘Er heeft niemand contact met ons gezocht.’

Jo’s maag ging tekeer. ‘Het ongeluk waarbij miss Meyer gewond is geraakt is verdacht. Zeg tegen uw personeel om op mensen te letten die vragen over haar stellen of naar de intensive care komen en haar willen zien.’

De verpleegster was even stil. ‘Begrepen. Kunnen we politiebescherming krijgen?’

‘Nog niet. Ik zal met de politie overleggen, maar ik kan niets beloven.’

‘Ik licht de beveiliging in.’

‘Dank u.’

Toen ze had opgehangen, voelde het huis verstikkend. Ze trok haar sportkleding aan, greep haar rugzak en ging op weg naar het kleine parkje in de buurt om te gaan klimmen.

Het werd al schemerig toen ze haar auto aan de kant van de weg neerzette en het park door liep naar een groene, met rotsen bezaaide geul die voor de krioelende stad verborgen lag. De meeste klimplekken in de Bay Area waren klimmuren. Echte rotsen waren er maar weinig. Maar achter een aantal eiken vond ze de wirwar van rotsen. Ze trok haar klimschoenen aan, trok het klittenband strakker, hing haar pofzakje aan een lus van haar gordel en liep op de rotsen af.

De lichten van de stad en het verkeerslawaai verdwenen allemaal naar de achtergrond. De lucht was fris. De Halloween-lucht, vol belofte van plezier. In het westen werd de lucht helder en goud. Ze smeerde haar handen in met magnesium en liep op de eerste rots af.

Die was een meter of vier hoog en lag tussen de andere rotsen in de geul gepropt, alsof een reus tijdens een woedeaanval puin had rondgestrooid. De rots voelde koel aan. Het was zandsteen en hij was ruw. Het oppervlak van de rots was in wezen verticaal. Ze keek naar de rotswand en plande haar route naar de top, wat klimmers het ‘probleem’ noemden. Vier meter... Ze had niet de moeite genomen een kussen mee te nemen voor het geval ze zou vallen. Ze kende deze rotsen. Het waren oude vrienden, zwijgend, onwrikbaar en betrouwbaar. Klimmen kon gevaarlijk zijn, maar dat was niet de schuld van de rots. Risico’s kwamen alleen voort uit haar eigen fouten.

Ze zette de eerste stap en plaatste haar rechtervoet op een rotspunt ter grootte van een dubbeltje. Ze had een stijf gevoel. Haar spieren waren gespannen. Ze wist dat het de emoties waren. Ze duwde zich omhoog, reikte boven haar hoofd naar steun voor haar hand, duwde zichzelf tegen de rots.

Ontspan, Jo. Gewoon ademen. Laat het los, rek, concentreer je op de omstandigheden waarin je je nu bevindt. De rotsen liegen niet. Die zullen je niks aandoen. Ze blijven waar ze zijn. Die zijn hier over een miljoen jaar nog.

Ze controleerde haar grip en voetsteun. Leunde naar achteren en greep een rotsscheur beet met haar linkerhand. Keek naar boven.

De hemel glinsterde, blauw met een magische zilveren rand. Daniel was vroeger altijd gek geweest op deze tijd van de dag, zelfs als hij vierentwintig uur achter elkaar dienst had gehad of nadat hij in Yosemite een wand had beklommen. Hij reageerde al zijn stress graag af op de rotsen, hield van de uitdaging en de zuiverheid van het klimmen. Die laatste keer, in Tuolumne Meadows, hadden ze geklommen voordat ze hadden gekookt op het kampvuur. Hij droeg een verschoten bruin T-shirt, de kleur van de steen onder haar handen, en hij was zo bruin, zo afgetraind, en helemaal in harmonie met alles om hem heen. Hij was geen kalme ziel. Hij was een omgekeerde wervelstorm: uiterlijk kalm terwijl er binnen in hem stormen woedden. Maar die avond was hij rustig. Niet eens hongerig, behalve naar haar. Het was een moment als kristal.

Ze klemde haar vingers stevig in de scheur en had vijf centimeter grip. Zo bleef ze even hangen, duwde zich daarna met haar benen krachtig omhoog.

Opnieuw zag ze die blik. De complete erkenning dat het allemaal voorbij was. Ze zag Scott Southern met zijn rug tegen de reling van de brug.

Ze stootte zich naar boven en graaide naar houvast. Ze sloeg er met haar hand tegenaan, maar miste. Ze kwam los van de rotswand en voelde zichzelf vallen.

Ze zette zich af van de rots, draaide zich om en landde op de koele grond.

Scott Southern had zelfmoord gepleegd en had geprobeerd zijn kwelgeest met zich mee te nemen. Scott Southern was wanhopig, angstig dat zijn gezin in gevaar was.

Scott Southern hoorde bij de Dirty Secrets Club.

Wat was zijn geheim? Wat gaf die pezige man genaamd Skunk zo’n macht over hem? Wat veroorzaakte zo’n eenzaamheid en zo’n vastbeslotenheid om er een einde aan te maken?

Om er een éínde aan te maken.

Ze smeerde haar handen weer in met magnesiumpoeder en begon opnieuw. Kwam van de grond, duwde zichzelf tegen de rots, stak een arm voorzichtig naar boven en zorgde dat ze met haar vingers stevig houvast had in een rotsscheur. Ze trok zich omhoog, gooide haar lichaam energiek naar boven en greep deze keer de rand en hield vast.

Skunk at zich kennelijk een weg door de Dirty Secrets Club. Eerst overleed dokter David Yoshida aan een overdosis pillen, twee dagen nadat zijn zoon was overleden. Daarna vermoordde Maki Prichingo zijn minnaar en zette een geweer onder zijn eigen kin. Callie Harding reed van de Stockton Street Bridge af. Goed in wat ze deden, allemaal. Verbonden door die bizarre kliek waar ze bij hoorden, de toverachtige slangenkuil die de DSC werd genoemd.

Ze hing stevig tegen de koude rotswand aan en plooide zichzelf naar zijn vorm. Gebruik je benen, zodat je je op een meter vijftig boven de grond niet uitput... Ze hoorde zichzelf lachen toen ze het tegen Danny zei, de eerste keer dat ze gingen klimmen. Ze ademde uit, verzekerde zich van de steun onder haar voeten en duwde zich omhoog. Greep de uitstekende rotspunt waar het blok platter werd.

De leden van de Dirty Secrets Club werden een voor een uitgeschakeld. En het tempo waarin dat ging, nam toe. Maar clubleden werden niet vermoord. Iemand zorgde ervoor dat ze zichzelf ombrachten.

Ze duwde zichzelf naar boven en klauterde boven op de rots.

Ze ging zitten. Haar armen en benen brandden. Haar hart ging als een razende tekeer. Ze voelde zich energiek.

Skunk, en misschien nog iemand anders, overtuigde hen dat ze zelfmoord moesten plegen. Dat betekende dat hij hen met een keuze confronteerde die zo pijnlijk was dat ze de dood verkozen.

Wat was die keuze? Om daarachter te komen, moest ze met de vrouw praten die Callies doodsmak had overleefd. Geli Meyer wist wat Callie ertoe had gebracht. Maar Geli Meyer zweeg nog evenzeer als deze rotsen. Jo zat boven op de rots en zag hoe Venus de westelijke hemel oplichtte.

Wat was er voor die mensen erger dan de dood?