35

Bethesda, Maryland

Ze waren bijna thuis en ze stonden vast in een file. Kathleen trommelde met haar vingers op het stuur en probeerde niet ongeduldig te worden. Ze keek even opzij naar Joëlle, die een hoofdtelefoon op had en op het ritme van haar cd zat te knikken. Ze zat in haar eigen wereldje, maar Kathleen voelde zich zoveel dichter bij haar dan toen ze een paar dagen eerder van huis waren vertrokken. Ze had aarzelend ingestemd met de trip, in de hoop dat het hen dichter bij elkaar zou brengen - en ze had zoveel meer gekregen dan ze ooit had verwacht.

Joëlle keek haar plotseling aan en deed haar hoofdtelefoon af. 'Ga je een andere baan zoeken als we weer thuis zijn?' vroeg ze.

'Ik wilde eigenlijk tot de herfst wachten. Waarom?'

'We zouden naar Mexico moeten gaan, mam.'

Kathleen lachte. 'Bedoel je nu? Gewoon doorrijden tot we de grens over zijn?'

'Nee, zo niet.' Ze keek afwijzend. 'Ik dacht alleen, nou ja, ze hebben begeleiders nodig voor die jeugdgroep die naar Mexico gaat, weet je nog?'

Kathleen staarde haar aan. 'Wil je daar echt naartoe? De leefomstandigheden zijn er behoorlijk primitief, hoor.'

'Weet ik' Ze glimlachte en hield haar hand naar voren om naar de ring met saffier te kijken. 'Ik mag oom Leonard echt heel graag. Hij is cool.'

Kathleen lachte hardop.

Het verkeer begon weer te rijden en twintig minuten later waren ze van de snelweg af en bijna thuis. Al die grote huizen in hun buurt gaven Kathleen een licht schuldgevoel - maar vervulden haar ook met dankbaarheid. Ze dacht aan het gebed van haar vader en herhaalde de woorden in stilte: Laat ons lijden ons leren genadig te zijn - laten onze zonden ons leren te vergeven.

'Joëlle...?'

'Ja, mam?' Ze deed haar hoofdtelefoon weer af.

'Op de heenweg vroeg ik je wat je met je leven wilde doen, en jij zei dat het iets belangrijks moest zijn, iets wat zin had. Weet je dat nog?'

'Ja.'

'Ik heb nagedacht over de levens van oma Fiona, van mijn moeder, en ook van mijzelf - over de dromen die we hadden, de keuzes die we maakten. Er miste iets. Toen wij probeerden te bedenken wat we met ons leven wilden, vergaten we God te vragen wat Hij wilde. En ik hoop dat jij dat wel zult vragen. Een aanwijzing voor Zijn antwoord zit vaak in de gaven die Hij ons gegeven heeft - bij mij had het iets te maken met mijn vermogen om met cijfers te werken. Maar mijn vader had gelijk toen hij zei dat ons enige doel in het leven is God te verheerlijken. Daar had ik mijn gaven voor moeten gebruiken, niet om een groot huis, een mooie auto of meer van dat soort dingen te krijgen. Misschien is het goed dat ik mijn baan ben kwijtgeraakt. Ik kan opnieuw beginnen en het deze keer beter doen. Jij staat nog aan het begin van je volwassenheid. Ik hoop dat je jouw leven aan Hem zult geven en Zijn dromen voor jou wilt waarmaken. Ik weet zeker dat die mooier zijn dan alles wat wij kunnen bedenken.'

'Weet ik, mam,' zei ze zacht. Kathleen keek even naar haar dochter en zag hoe ze een traan wegveegde.

'Mam?' zei ze een paar minuten later. 'De mannen in de levens van oma Fiona en oma Eleanor waren niet erg aardig, hè? Rory Quinn, Arthur Bartlett, Rick Trent. Zelfs opa was niet altijd erg aardig.'

'Nee, dat klopt. Ik denk dat Fiona en Eleanor alleen maar liefde zochten, maar in plaats van die te vinden, stonden ze mannen toe gebruik van ben te maken. Ik weet nog hoe eenzaam ik me voelde als tiener. Ik was toen ook heel kwetsbaar. Het enige wat de meeste mensen willen, is dat iemand van ze houdt. Maar je moet geen haat tegen mannen ontwikkelen, Joëlle. Er zijn ook heel veel goede. Ik geef je het advies om eerst te kijken of het een gelovige man is.'

'Jij hebt een goede keus gedaan, mam. Papa is echt geweldig, vind je niet?'

'Ja, dat is hij ook.'

Ze reden de oprijlaan op en Kathleen schoot vol toen ze weer bewust zag wat God haar allemaal had gegeven.

'Papa is thuis!' zei Joëlle.

Ze zagen zijn auto in de garage staan toen de automatische deuren opengingen. Hij zat aan de keukentafel met een afhaalmaaltijd en nam de Wall Street Journal door toen zij naar binnen liepen. Hij had zijn mouwen opgerold en zijn das losgemaakt; Kathleen vond dat hij er nog nooit zo knap had uitgezien. Joëlle sloeg haar armen als eerste om hem heen.

'Ik heb je gemist, papa.'

'Ik ook,' zei Kathleen. Hij keek van de een naar de ander en leek het niet te kunnen bevatten dat ze beiden in tranen waren.

'Wat is er met jullie aan de hand? Ik bedoel, ik voel me gevleid, maar...'

Kathleen, die altijd zo beheerst was, zo bang om te zeggen wat ze voelde, zo bang voor afwijzing, nam zich vast voor dat alles vanaf dat moment anders zou zijn. Ze sloeg haar armen om zijn nek en keek hem diep in zijn ogen.

'Ik houd van je, Mike.'