18

Albany, New York, 1945

Toen ze de volgende zaterdag in Albany aankwamen, bad Cynthia al spijt dat ze was meegegaan. De reis had haar uitgeput. De bus was in elk klein dorp tussen Bensenville en Albany gestopt om veel meer mensen te laten instappen dan er in het voertuig konden, zo leek het. Albany was een grote stad en Cynthia had geen idee hoe ze ooit Ricks graf moesten vinden -als hij hier al begraven lag. Nadat ze had beloofd mee te gaan, had ze bedacht dat duizenden militairen in Europa waren begraven, in de buurt van de slagvelden waar ze gesneuveld waren. Het leek onbegonnen werk om Ricks graf te vinden. Maar desnoods zou ze met Eleanor naar Europa gaan als dat nodig was om haar leven weer op de rit te krijgen.

Toen ze zwetend en moe in het drukke en lawaaiige busstation stonden, vroeg Cynthia zich af waar ze moesten beginnen. Eleanor klemde zich verloren en verdrietig aan haar arm vast. De oude Eleanor zou het voortouw hebben genomen en elke bagagekruier, conducteur en bewaker hebben opgetrommeld om haar te helpen. Ze zouden de stad nu al van onder tot boven uitkammen, om haar te helpen Ricks graf te vinden. Maar die charmante, zelfverzekerde vrouw was lang geleden samen met Rick overleden en had plaatsgemaakt voor een verward meisje dat in het drukke busstation rondkeek alsof ze net uit een nachtmerrie wakker was geworden en niet wist wat ze moest doen. Cynthia wist dat zij de leiding moest nemen.

'Daar is een telefooncel,' zei ze, alsof het een reddingsboei was. 'Kom mee, we zoeken de naam van zijn vader op en kijken of er een vermelding is. Rick was Richard Trent Jr., toch?' Ze zag hoe Eleanor huiverde omdat zij in de verleden tijd over Rick sprak.

'Eigenlijk is hij "de derde",' zei haar vriendin. 'Richard Trent III. Ik zei altijd dat het klonk als een Engelse koning.'

Ze persten zich samen in de telefooncel en hun adem deed de ruit beslaan terwijl Cynthia in haar tas naar kleingeld zocht. Ze kon haar geluk nauwelijks op toen de telefoniste haar het telefoonnummer en adres van de heer Trent gaf. Ze schreef de informatie op een servetje. 'Wil jij hem zelf bellen of zal ik het doen?' vroeg ze aan Eleanor.

'Geen van beide.' Eleanor nam de hoorn uit haar hand en hing hem weer op de haak. 'Afgaande op hoe Rick over zijn ouders praatte, zullen ze waarschijnlijk de haak erop gooien. We gaan er gewoon naartoe en vragen het aan een van de bedienden.'

Cynthia ging naar de informatiekiosk en kreeg een routebeschrijving. Ze moesten eerst met de bus midden door de stad, en daarna nog een aantal blokken door een dure buurt lopen voordat ze de juiste straat gevonden hadden. Cynthia ging langzamer lopen en telde de huisnummers af. De enorme grootte van de huizen schokte haar. Ze liep langzamer en langzamer en bleef ten slotte aan het begin van een met bomen omzoomde oprijlaan staan.

'Dat is Ricks huis,' zei ze zacht. Ze zag tranen in Eleanors ogen en vroeg zich af of dit wel een goed idee was geweest. 'We hadden eerst moeten bellen, Ellie. Bij zulke dure huizen loop je niet zomaar naar binnen om vragen te stellen.' Ze stond op het punt voor te stellen dat ze zouden teruglopen om ergens een telefoon te zoeken toen Eleanor haar arm greep.

'Hier is Rick opgegroeid. Dit wilde hij allemaal achterlaten voor mij.'

Cynthia slikte een brok in haar keel weg en kneep in haar hand. 'Hij hield van je, Ellie. Hij hield echt, oprecht van je.'

Terwijl ze nog op de stoep stonden te bedenken wat ze moesten doen, hoorde Cynthia ergens achter het huis een auto starten. De motor brulde een paar keer en daarna kwam de wagen in zicht. Hij reed langzaam achteruit de lange oprijlaan af. Het was een ouder model sedan - sinds de oorlog begon waren er geen nieuwe auto's gemaakt - en Cynthia besloot de chauffeur te laten stoppen en hem naar het graf te vragen. Ze had haar arm al halverwege in de lucht, toen ze plotseling verstarde. De rijder leek exact op Rick.

Cynthia knipperde met haar ogen en dacht dat ze zich dingen inbeeldde. Het moest Ricks broer zijn - maar Rick had geen broer! Ze kon haar ogen niet geloven. Toen zag Eleanor hem ook.

'Rick...' fluisterde ze. Haar knieën knikten alsof ze een geest had gezien en ze viel flauw op het trottoir. Cynthia boog zich over haar heen om haar te helpen en keek op tijd weer op om de chauffeur duidelijk te zien.

Het was Rick Trent. Hij leefde! En hij was een smerige, gemene leugenaar!

'Rick!' schreeuwde ze. Hij had hen niet gezien toen hij naar de straat reed en wilde wegrijden. De auto kwam met piepende remmen tot stilstand en reed weer achteruit. 'Rick, help me!' riep Cynthia.

Zijn ogen werden groot toen hij haar herkende. Hij stopte de auto en zette hem langs de straat.

Cynthia zat op haar hurken om Eleanors hoofd te steunen en van de grond te houden. Rick stapte uit en kwam naar hen toe. Hij liep als in slow-motion, zijn gezicht even bleek als dat van Eleanor.

'Wat doen jullie hier?' vroeg hij.

'Wat doe jij hier, monster? Jij zou dood zijn! We kwamen om je graf te zoeken!' Met haar vrije hand begon ze tegen zijn benen te slaan. 'Hoe kon je haar dit aandoen? Hoe kon je?' Rick stapte achteruit. Eleanor begon te kreunen en kwam weer bij bewustzijn.

'Is het goed met haar?' vroeg Rick

'Natuurlijk is het niet goed! Ze denkt dat ze een geest heeft gezien. Jij zou toch dood moeten zijn?'

Eleanor deed haar ogen half open. Ze keek op en zag Rick staan. 'Ben je het echt?' mompelde ze. Rick knikte en hurkte naast haar neer. Het volgende moment zat Eleanor rechtop en slingerde haar armen om zijn nek, waardoor ze hem bijna achterovergooide. 'O, Rick, je leeft nog! Je leeft! Ik ben vast aan het dromen!'

'Dat doe je niet. Ik...'

'Het leger heeft een vreselijke fout gemaakt! Ze vertelden me dat je dood was! Daarom heb ik je niet meer geschreven. Rick! O, Rick!' Ze duwde haar hoofd tegen zijn schouder, klemde zich aan hem vast en huilde.

Ricks ogenbleven droog. Cynthia kon aan de uitdrukking op zijn gezicht zien dat het leger geen fout had gemaakt. Hij had haar met opzet laten geloven dat hij dood was. Hij had haar bedrogen. Ze waren man en vrouw en hij had de lafste weg bewandeld om haar aan de kant te zetten. Cynthia was woest genoeg om hem te kelen.

'Hoe kon je zoiets vreselijks doen?' schreeuwde ze. 'Eleanor is je vrouw. Ik was er getuige van dat jullie trouwden. Ik heb je horen beloven dat je de rest van je leven met haar wilde doorbrengen!'

Rick keek nerveus op toen er een auto voorbijreed. 'Sst... niet hier, Cynthia. Laten we naar binnen gaan.'

Ze hielpen Eleanor overeind, maar ze was zo overstuur dat ze nauwelijks kon lopen. Ze moesten haar beiden ondersteunen om naar de voordeur van Ricks huis te kunnen lopen. 'Wacht hier, Cynthia,' beval hij. 'Geef ons wat tijd samen.' Zijn houding was weer even hanerig en zelfverzekerd als op de eerste avond dat ze hem had gezien.

'Vergeet het maar, ellendeling! Ik laat Eleanor niet alleen. Jij hebt geen idee wat zij heeft doorstaan sinds ze dacht dat je dood was. Ze is zelf bijna gestorven van verdriet.'

'Het spijt me.' Hij klonk niet spijtig, maar kwaad. Hij verontschuldigde zich niet voor alle pijn die hij Eleanor had aangedaan; het speet hem vooral dat hij betrapt was. Hij keek Cynthia woedend aan en bracht hen daarna met tegenzin naar de woonkamer.

'Het geeft niet, Rick,' mompelde Eleanor die tegen hem aan geleund stond. 'We hebben elkaar teruggevonden en dat is het enige wat telt.'

Hij hielp haar op de bank te gaan zitten en haastte zich toen weg. 'Ik haal even wat water voor je.'

Cynthia was zich maar vagelijk bewust van de prachtige kamer, versierd met antiek, schitterende schilderijen en dikke tapijten. Op de achtergrond speelde zachte, klassieke muziek. De woede die in haar lijf bonkte, maakte dat de kamer ongewoon licht leek.

'Rick leeft...' fluisterde Eleanor. 'O, dank U, God! Dank U!'

Hij kwam terug met een glas water, en met een man die een oudere uitvoering was van hemzelf: even knap en even arrogant. Rick gaf het glas aan Eleanor en zij nam een klein slokje voordat ze het neerzette. Haar handen trilden zo hevig dat ze het glas bijna liet vallen.

'Eleanor, dit is mijn vader.'

Ze keek Rick aan en glimlachte. 'Goed, dan kunnen we het hem samen zeggen, schat.'

Cynthia's maag draaide om. Eleanor was nog te zeer in shock om de kille, harde uitdrukking op Ricks gezicht te zien. Zij dacht dat ze zijn vader de waarheid zouden vertellen en daarna gearmd de deur uit zouden lopen om de rest van hun leven bij elkaar te zijn. Maar Cynthia begreep dat dat niet zou gebeuren.

'Smerige, gemene leugenaar,' brieste ze.

'Houd je erbuiten, Cynthia.'

'Jij denkt dat ik hier ga zitten toekijken hoe je haar voor de tweede keer vermoordt? Vergeet het maar!'

'Wat is hier aan de hand, Richard?' vroeg zijn vader. Wie zijn deze vrouwen?'

Eleanor was voldoende hersteld om haar hand naar hem uit te steken: de zelfverzekerde Eleanor van de eerste dag in de fabriek. 'Dag meneer Trent. Ik ben blij dat we elkaar eindelijk ontmoeten. Ik ben Ricks vrouw, Eleanor.' Haar bleke gezicht straalde triomfantelijk. Trent senior keek eerst woest naar Rick, daarna naar Eleanor. Cynthia had het gevoel dat ze moest overgeven, zeker van wat er nu zou volgen.

'Ik weet alles van u, juffrouw Bartlett,' zei meneer Trent. 'Wat doet u hier?'

'Het leger heeft een vreselijke fout gemaakt. Mij werd verteld dat Rick gesneuveld was en ik kwam naar Albany om zijn graf te zoeken. Maar nu... heb ik mijn man teruggevonden!' De tranen kwamen in haar ogen terwijl ze Rick lachend aankeek. 'Het is als een droom... of een wonder. Zeg het hem, Rick. Zeg hem dat we twee jaar geleden getrouwd zijn, voordat je naar het front ging.'

'Ik weet alles al over dat zogenaamde huwelijk. Mijn zoon heeft een fout begaan, juffrouw Bartlett, in de waan van het moment. Jeugdige hartstochten vliegen wel vaker uit de bocht in tijden van oorlog, als het leven onzeker lijkt. Maar nu is de oorlog over en is het tijd om de nuchterheid weer voorrang te geven. Een levensbeslissing als een huwelijk moet met verstand en redelijkheid worden genomen.'

Cynthia kreeg een waas voor haar ogen omdat ze voelde waar het gesprek op zou uitdraaien. 'Jij afschuwelijk monster!' brieste ze.

Eleanor leek onaangedaan door zijn woorden. 'U zit ernaast, meneer Trent. Rick en ik houden van elkaar. Onze huwelijksbeloften waren voor het leven.' Ze reikte naar Ricks slappe hand boven haar en leek blind voor de kille blik in zijn ogen. Maar Cynthia zag het. Hij koos partij voor zijn vader, niet voor Eleanor.

'Richard heeft het huwelijk een paar maanden terug ongeldig laten verklaren,' ging meneer Trent verder. 'We hebben geprobeerd u een kopie toe te sturen, maar die werd teruggestuurd omdat het adres niet meer klopte.'

Eleanor schudde van nee. 'Waarom zou hij het ongeldig laten verklaren? We zijn man en vrouw. Laat hem ons dit niet aandoen, Rick. Jij zou je tegen hem teweerstellen, weet je nog? Vertel hem de waarheid. Vertel hem dat we man en vrouw zijn en dat we van elkaar houden.'

Rick zei niets en Cynthia haatte de lafaard die hij bleek te zijn.

'Mijn zoon heeft het huwelijk ongeldig laten verklaren, juffrouw Bartlett, omdat u hem onder valse voorwendselen hebt getrouwd. U wist wie hij was en wat hij zou erven, maar u hebt over uzelf gelogen. Als hij had geweten wat voor familieachtergrond u hebt, zou hij nooit zo'n dwaze beslissing hebben genomen. Gelukkig heeft onze advocaat een rechter ervan kunnen overtuigen dat u een vrouw zonder scrupules bent die Rick voor een overhaast huwelijk heeft gestrikt om zijn geld.'

'Dat is gelogen!' schreeuwde Cynthia.

Eleanor keek eerst geschrokken en daarna ongelovig toen ze zich tot Rick wendde. 'Is dat wat jij denkt, Rick?'

Hij gaf geen antwoord, maar bleef zijn vader aanstaren, die het woord voor hem moest doen. De stem van de oudere man werd harder en sprak elk woord met kille woede uit.

'We zijn uw achtergrond nagegaan - en die van uw moeder -juffrouw Bartlett. De rechter en de kerkautoriteiten waren het erover eens dat het driedaagse huwelijk ongeldig verklaard kon wórden, aangezien er geen kinderen in het spel waren.'

Eleanor keek Rick recht aan. 'Jij zei dat je van me hield,' zei ze rustig. Haar zelfbeheersing maakte Cynthia nog angstiger dan tranen en woede gedaan zouden hebben. 'Jij vertelde me dat je je vader, en de manier waarop hij je manipuleerde, haatte. Hij doet het nu weer, Rick. Zeg iets.'

Hij schraapte zijn keel. 'Jij hebt mij niet de waarheid over jezelf verteld, Eleanor.'

'Jij hebt nooit naar mijn familie gevraagd, anders had ik het je verteld. Bovendien, ik had nooit gedacht dat het jou iets zou uitmaken. Je zei dat je van me hield om wie ik was, net zoals ik van jou hield. We waren het erover eens dat de rest er niet toe deed.'

'Maar het doet er wel toe. Wij zijn niet meer getrouwd, Eleanor.'

'Kun jij me hier recht in de ogen kijken en zeggen dat je nooit van mij hebt gehouden?'

'Ik dacht dat ik van je hield... toen. Maar je hebt me nooit de waarheid verteld over je ouders, en...'

'Wat maakt dat uit? Zij hebben niets te maken met de toekomst die wij planden. We praatten altijd over waarden en wat werkelijk belangrijk was in het leven, weet je nog?'

'Familie is ook belangrijk. Mijn grootvader heeft dit bedrijf opgezet. Mijn vader heeft hard gewerkt om ervoor te zorgen dat hij iets aan mij kon doorgeven. Ik ben zijn enige zoon. Hoe kan ik dat allemaal overboord zetten? Vooral nadat je tegen mij hebt gelogen?'

'Dit heeft niets met familie van doen, hè? Het gaat om het geld. Het gaat altijd om het geld. Dat is het wat jij niet wilt opgeven, nietwaar? Hij dreigde je te onterven als je met mij getrouwd zou blijven.'

Rick gaf geen antwoord. Het was niet nodig, zijn gezicht bevestigde de waarheid. Cynthia keek bang naar Eleanor. De vreselijke waarheid drong langzaam tot haar door, de waarheid dat de man van wie zij hield haar verraden had. Deze schok zou haar waarschijnlijk nog erger treffen dan zijn voorgewende dood. Eleanors koele, rustige masker begon te breken en ze worstelde om haar zelfbeheersing te bewaren. Cynthia voelde hoe haar lichaam onbeheersbaar trilde. Ze pakte haar arm en trok haar overeind. Het ergste wat haar kon overkomen was dat zij voor Rick en zijn vader in zou storten.

'We gaan, Eleanor. We hadden het vanaf het begin goed gezien - Rick Trent is dood. Dat moet wel, want hij stinkt even erg als een lijk.'

Niemand zei een woord toen Cynthia haar vriendin naar de deur hielp. Op de achtergrond klonk nog steeds klassieke muziek. Toen Cynthia merkte dat Rick hen volgde naar zijn auto aan het eind van de oprijlaan, had ze al haar zelfbeheersing nodig om hem niet te schoppen.

'Miserabele, stinkende lafaard!' schreeuwde ze. 'Het is maar goed dat ik niet vloek, anders zou ik je precies zeggen wat je bent! Hoe kon je zo tegen haar liegen en haar laten denken dat je dood was? Jij hield van haar, Rick. Ik weet dat het zo was.'

'Ik dacht dat het beter zou zijn om haar te laten denken dat ik dood was. Ze zou even rouwen, maar...'

'Maar ze zou nooit ontdekken wat een onderkruipsel je eigenlijk bent, nietwaar? Zij zou denken dat je stierf terwijl je van haar hield, in plaats van te ontdekken dat je haar aan de kant zette voor het geld van je vader.'

'Zo eenvoudig ligt het niet, Cynthia.'

'Wat een laffe streek! Jij verdient Eleanor niet! Zij is te goed voor tuig zoals jij!' Rick stapte in zijn auto, sloeg het portier hard dicht en reed met gierende banden weg.

De beide vrouwen zeiden geen woord terwijl ze door de dure buurt terugliepen naar de bushalte. De rit door de stad naar het busstation leek in het spitsuur uren te duren. De volgende bus naar Bensenville vertrok pas twee uur later en het zou ruim na middernacht zijn als ze eindelijk thuis zouden komen.

Cynthia wist niet wat ze moest zeggen toen ze naast elkaar op de harde houten bank zaten, omringd door sigarettenrook en uitlaatgassen. Maar ze moest het proberen.

'Eleanor...'

'Niets zeggen, Cynthia, alsjeblieft. Ik wil nu niet praten.'

Eleanors hart was gebroken toen zij hoorde dat Rick gesneuveld was, maar ze had in elk geval een vijand gehad die zij de schuld kon geven, een vijand die ten slotte verslagen en vernietigd was. Dit was veel erger. Deze keer was haar hart onherstelbaar verpletterd, en de schade was met opzet aangericht. Deze keer was de vijand de man van wie ze hield - en Cynthia vreesde dat hij haar had vernietigd.

Een week later bezorgde de postbode een dikke, aangetekende brief die aan Eleanor Bartlett was gericht. Toen zij Ricks naam en adres als afzender las, gaf ze de envelop aan Cynthia.

'Zend maar terug. Wat het ook is, ik wil het niet.' Ze draaide zich om en stond met haar rug naar Cynthia door het raam te staren. Met tranen in haar ogen maakte Cynthia de envelop open en trok een officieel document met het zegel van de staat New York te voorschijn. Het huwelijk tussen Eleanor Bartlett en Richard Trent III was officieel nietig verklaard. In de envelop zat verder een aantal obligaties - waarde vijfduizend dollar - en een briefje van Rick.

Eleanor,

Het was nooit mijn bedoeling je te kwetsen. Neem dit geld alsjeblieft aan met mijn oprechte verontschuldigingen, en gebruik het voor je verdere opleiding.

Rick

Cynthia was bang om haar mond open te doen. 'Rick heeft de officiële papieren gestuurd, en wat geld,' zei ze ten slotte.

'Ik wil zijn geld uit schuldbewustzijn niet. Stuur het terug.'

'Ik vind dat je het moet houden, Ellie. Dat is hij je in elk geval verschuldigd. Je kunt het gebruiken om een nieuwe start te maken, en...'

'Er bestaat niet zoiets als opnieuw beginnen,' zei Eleanor hol. 'Dat is een sprookje. We kunnen niet aan ons verleden ontsnappen, het blijft ons achtervolgen, waar we ook heen gaan. Alles wat onze ouders deden, en hun ouders voor hen - het blijft ons achtervolgen en we kunnen er niet aan ontsnappen.'

De wanhoop in haar stem maakte Cynthia bang. Ze herinnerde zich hoe meneer Trent iets uit Eleanors verleden had gebruikt om het huwelijk ongeldig te laten verklaren, maar ze kon zich geen zo vreselijk verleden voorstellen dat het geen tweede kans verdiende. Eleanor praatte nooit over haar familie en Cynthia wilde er niet over doorvragen, maar ze moest haar wel overhalen om het geld te houden. Dat was Rick haar schuldig, en nog veel meer.

'Ellie, geef Rick niet de macht om jouw leven op deze manier kapot te maken. Hij is een laffe leugenaar die elk excuus aangreep om het geld van zijn vader in handen te krijgen. Je kunt echt opnieuw beginnen - dat heb ik ook gedaan. Ik ben uit mijn kleine stadje ontsnapt, dankzij jouw hulp. Jij kunt ook opnieuw beginnen.'

Eleanor reageerde niet. Cynthia haalde diep adem en probeerde het nog een keer.

'Luister, Rick heeft je iets vreselijks aangedaan en ik weet dat hij je heel diep heeft gekwetst. Maar neem het geld aan, Ellie. Je kunt het gebruiken om te gaan studeren en de carrière te maken die je altijd wilde. Je verdient het.'

Eleanor draaide zich naar haar om en keek haar met lege, moedeloze ogen aan. Een dode vrouw.

'Nee... ik verdien helemaal niets.'