10

‘Tegen de tijd dat het bergafwaarts ging met Toby en mij, was ik negenendertig, een volslagen workaholic zonder kinderen, en ik had mezelf wijsgemaakt dat dat me prima beviel. Toen ging ik naar Cuba en waren de poppen aan het dansen. Het is nu drie jaar later en ik ben smoorverliefd, en nog wel op een Cubaanse drummer! Ik verwacht de baby waar ik onbewust mijn hele leven naar heb verlangd.

Cecile, 42, Warwick

‘En wat zijn je meest dierbare herinneringen? Waar moet je om lachen als je aan Jamie denkt?’

Ik werp een blik op de dictafoon op de smetteloze, glazen salontafel om te zien of de opneemknop nog brandt.

Danielle gaat naast me op de lage bank zitten en geeft me een koffiemok waarop staat: liefste papa van de wereld .

‘Dat zijn er te veel.’ Ze heeft oogschaduw op in de kleur van schelpen. ‘Hij was iemand die elke dag bijzonder maakte.’

‘Wauw,’ zeg ik met een oprecht wauwgevoel. ‘Bofkont. En als je de mooiste dag met hem zou moeten aanwijzen, welke zou dat dan zijn?’

Ik ben gek op mijn werk. Ik houd ervan om met al die verschillende mensen te spreken – van knettergekken die poep in de ovenschotel van hun man stoppen tot mensen die hun volwassen varkens bij zich in huis laten leven. Maar soms hebben verhalen geen vrolijke noot. Dan is het geen geluk bij een ongeluk, maar is er alleen ongeluk. En dan heb ik een hekel aan dit aspect ervan: ik moet de meest hartverscheurende details uit ze lospeuteren. Danielle heeft me elk gruwelijk detail van haar nachtmerrie verteld: de laatste keer dat ze haar vriendje van huis zag gaan, zoals hij dat elke zaterdag deed, om een lot te gaan kopen; het valse gejammer van zijn kapotte telefoon; het gekras op de deur; de gruwelijke ontdekking toen ze die opendeed: Jamie, die wijdbeens op de grond lag en met zijn handen tegen het hout klauwde terwijl hij bloed uitspuugde omdat hij was neergestoken alleen vanwege zijn iPod. Als ik het voor het zeggen had, zou ik nu stoppen en haar een dikke knuffel geven. Maar ik weet dat
Judith uit haar vel springt als ik die details niet uit haar lospeuter en me weer terugstuurt hier naar Danielle, en dat kan ik die laatste echt niet aandoen.

Buiten in de gang klinken holle voetstappen. Danielle kijkt naar haar zoon, Kyle, die in de ban is van The Lion King. ‘We gingen niet zo vaak uit. Jamie moest in het weekend altijd werken. Maar afgelopen november was er een dag, het was eigenlijk niets bijzonders...’

‘Vertel maar, volgens mij was het dat wel...’

‘We gingen naar Greenwich Park. Het was een zonnige dag, weet je, zo’n heldere herfstdag. Ik duwde de buggy en Jamie had Kyle op zijn nek en rende door grote bergen bladeren – ze kwamen bijna tot zijn bovenbenen, zoveel bladeren lagen er.’

‘Klinkt leuk.’

‘Ik ging in de rij staan om wat te drinken te kopen en toen ik een kwartier later terugkwam...’

De tranen springen in haar ogen en ze moet even stoppen om zich te vermannen.

‘Ik weet nog hoe hij keek. Ik had hem nog nooit zo gelukkig gezien. Hij wist niet dat ik naar hem keek, maar Kyle was in zijn buggy in slaap gevallen en Jamie lag op het gras en was helemaal bezweet door het rennen. Hij had een hand op Kyles been liggen. Hij had zijn ogen dicht en er lag een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Hij zag er zo blij uit, snap je? De gelukkigste man ter wereld. Hij was gewoon zo blij met zijn leven.’

Ze zwijgt even. Het bandje snort.

‘Kun je nog praten?’

‘Ja.’ Er rolt een traan, die ze wegveegt. ‘En hij was ook gek op voetbal, dat wilde ik alleen nog maar zeggen.’

‘Vertel mij wat,’ zeg ik met een blik op de foto’s waarmee de schoorsteenmantel vol staat: Jamie en Kyle in hetzelfde voetbaltenue naast de kerstboom, Jamie in iets wat eruitziet als de voetbalkantine, zo onder de douche vandaan, met een hand in zijn zij en de andere om Danielles schouder heen. Zo trots en vitaal als maar kan.

‘Hij ging graag met Kyle en mij naar een wedstrijd kijken. Of we nodigden wat mensen hier uit als er een belangrijke wedstrijd was. Dan maakte ik worstenbroodjes voor alle jongens.’

‘Klinkt alsof jullie dolgelukkig met elkaar waren.’

‘Waren we ook. Hij was een kei van een vent, mijn beste vriend en een fantastische vader.’

Ik ben me bewust van de warmte van de mok in mijn hand en de levensgrote brok in mijn keel.

‘Maar het zijn niet de dagjes uit die ik mis, het zijn de kleine dingen, die mis ik het meest,’ zegt ze, en de tranen rollen nu over haar wangen. Ze neemt de moeite niet ze weg te vegen. ‘Hij belde me elke middag op om te zeggen wat hij tussen de middag had gegeten, en nu gaat de telefoon soms de hele dag niet. En hij was zo enthousiast, net een labradorpuppy, zoals mijn moeder altijd zei. Als er voetbal op tv was en Palace scoorde, dan gooide hij zich voor de tv op zijn knieën en rende daarna door het huis om mij te zoeken en knuffelde me halfdood!’ lacht ze. ‘Echt, hij was zo gek als een deur.’

Ze loopt naar de schoorsteenmantel, pakt een foto in een zilveren lijst en loopt ermee naar mij. Hij is van Jamie op de bank, met een slapende Kyle die zijn hoofd op dat van zijn vader laat rusten.

‘Hij was dol op Kyle,’ zegt ze. ‘Ik weet wat mensen over tienervaders zeggen, maar zo was hij niet. Elke ochtend, voordat hij naar zijn werk ging, maakte hij Kyle wakker, zette Jungleboek op en kleedde hem dan aan terwijl ze luidkeels ‘Ik ben Baloe de bruine beer’ zongen. Ik werd er gek van. Nu zou ik er wat voor geven om van dat geluid wakker te worden.’

Kyle draait zich om en als hij ziet dat zijn moeder huilt, waggelt hij naar haar toe. Hij laat zijn donzige, blonde hoofdje in haar schoot rusten. Ik leg mijn hand op die van Danielle en de grote brok in mijn keel schrijnt als een blaar in een stugge schoen.

‘Ik denk dat het moeilijkste nog is,’ gaat Danielle verder, ‘dat ik hiervoor niet gekozen heb, dit was mijn beslissing niet. De meeste mensen die ongetrouwd zijn, kiezen ervoor om ongetrouwd te zijn, toch? Om wel of geen relatie te hebben, om te scheiden of wat ook. Maar ik heb er niet voor gekozen om het zonder Jamie te doen. Hij is me afgenomen terwijl we nog een hele toekomst voor ons hadden liggen.’

‘Je hebt in elk geval die prachtige herinneringen,’ zeg ik maar, en denk: da’s een goeie, Tess. Alsof dat het verlies van je geliefde en de vader van je kind op je negentiende goedmaakt. Maar wat ze zegt verrast me.

‘Weet ik. Weet je wat me in feite op de been houdt als ik het heel moeilijk heb?’ zegt ze. ‘Dat is het feit dat ik ondanks alles niets zou veranderen als ik het kon overdoen. Want sommige mensen vinden nooit de ware, hè? Maar ik wel, ook al kon het niet voor altijd zijn. Dus ik heb geluk gehad.’ Ze glimlacht. ‘Ik ben een van de gelukkigen.’

Ik sta in de steeg naast Danielles flat. Kyle kijkt van achter zijn moeders benen naar me. ‘Het is www.wegmetmessen.co.uk.’

‘Ik heb het,’ zeg ik, en denk: alstublieft God, laat ze niet zeggen dat daar op de site geen plaats voor is.

Tien seconden later ren ik de brandtrap naast haar brandschone schoenendoosflatje af en jank mijn ogen uit mijn hoofd.