17.26 uur

Ik zat op de vloer in het landhuis met mijn vaders tekeningen om me heen. De cryptische woorden van het raadsel lieten me niet los. Ik zat in gedachten verzonken toen mijn mobiel ging.

Het was Winter. ‘Voordat je één woord zegt,’ zei ze, ‘wil ik dat je iets van me aanneemt.’

‘Wat is dat dan?’ vroeg ik.

‘Ik wist van de week niet dat Sligo onderweg was naar mijn huis. Hij zei dat hij alleen even dag kwam zeggen. Hij is pas één keer eerder zomaar aan komen zetten zonder vooraf te bellen. Dat was om te controleren of ik inderdaad bij mevrouw Sparks was, mijn mentor. Zeg dat je me gelooft, Cal. Dat is echt heel belangrijk voor me.’

‘Wat kan het jou schelen of ik je geloof of niet?’

‘Omdat jij de enige bent die kan begrijpen wat ik allemaal doormaak.’ Ze klonk opgewonden. ‘Omdat we op elkaar lijken, omdat we allebei buitenstaanders zijn. Omdat ik me al zo anders voel dan de rest van de wereld. Als jij me niet vertrouwt, voel ik me… alleen.’ Daarmee raakte ze een gevoelige snaar.

Ik begreep inderdaad exact wat ze bedoelde. ‘Dat gevoel heb ik meestal ook,’ gaf ik toe.

‘Zie je wel?’ Haar stem klonk nog dringender. ‘Dat is precies wat ik bedoel. We moeten vrienden zijn, goede vrienden, omdat we dat van elkaar begrijpen. We hoeven ons voor elkaar niet groot te houden.’

‘Goed.’

‘Wat nou, goed? Zeg dat je me gelooft. Dat ik niet wist dat Vulkan Sligo eraan kwam.’

‘Ik geloof dat je niet wist dat Vulkan Sligo eraan kwam,’ zei ik ten slotte. ‘Ik vertrouw je.’

Ik had nooit echt geloofd dat ze had geprobeerd me erin te luizen. Ze had al vaak genoeg de kans gehad om me uit te leveren aan Sligo. En zonder haar zou ik nooit uit Leechwood Lodge zijn ontsnapt. Ze had daar zelf een groot risico gelopen om ervoor te zorgen dat ik ongezien weg kon komen.

‘Dankjewel.’ De opluchting in haar stem was onmiskenbaar. ‘Je weet niet hoeveel dat voor me betekent.’

Mijn hart sloeg op hol, alsof ik had hardgelopen. Daardoor verstond ik niet wat het volgende was dat Winter zei. ‘Sorry, wat zei je?’ vroeg ik. ‘Ik verstond je niet.’

‘Dat ik je kan helpen met wat je nodig hebt,’ herhaalde ze.

‘Ik heb het nieuwe adres van Sligo al,’ zei ik. ‘Maar het doet er niet toe hoe.’

‘Dan is er nog steeds iets wat je niet hebt.’

‘Wat bedoel je dan?’

‘Je weet niet hoe je binnen moet komen. Hoe je de beveiliging kunt ontwijken. Daar kan ik voor zorgen. Ik kan je naar binnen smokkelen.’

‘Hoe dan?’ Ik merkte dat mijn nieuwsgierigheid de overhand kreeg.

‘Het plan is als volgt,’ zei ze.

Ik luisterde terwijl Winter uitlegde wat ze had bedacht. Opnieuw bleek ze een uitstekende partner te zijn.

18.01 uur

Nu ik toegang had tot het huis van Sligo, was er nog één stukje dat ontbrak. Ik moest de hulp van Paria zien te krijgen. We hadden het adres en een manier om binnen te komen, maar nu hadden we zijn handige handjes nodig om die kluis open te krijgen.

De kans om het Ormond-juweel te bemachtigen leek weer groter te worden, als Winter tenminste de waarheid sprak. Zo niet, dan zou ik rechtstreeks in de val lopen.

19.02 uur

‘Wat nou weer?’ siste Paria luid vanachter de archiefkast. ‘Je verraadt zo nog eens waar ik zit.’

Ik haalde diep adem. ‘Ik weet dat ik je de laatste keer niet alles heb betaald wat ik je voor die klus had beloofd. En voor de klus waarvoor ik nu je hulp vraag, kan ik je ook niet betalen. Maar ik weet dat je een goeie vent bent. En op een dag, als ik het mysterie heb ontrafeld dat mijn vader heeft ontdekt, weet ik zeker dat ik je alles kan vergoeden.’ Ik hoopte dat ik de waarheid sprak tegen mijn vriend. ‘Tot die tijd kan ik je alleen maar vragen: help me, alsjeblieft.’