19.26 uur

De vrieskou op deze kerstavond was een schok voor ons, ook al hadden we ons erop voorbereid. We hielden een taxi aan om ons naar ons hotel te brengen in Temple Bar, in het zuidwesten van Dublin. De kades langs de rivier waren versierd met kerstverlichting en de taxichauffeur wees ons op allerlei bezienswaardigheden, zoals de rivier de Liffey, het Abbey Theater en de blauwe lichten van het bureau van de Garda: de Ierse politie. We waren te moe om op te letten, al was het goed om te weten dat de Garda niet op zoek was naar de psycho-tiener.

We checkten in bij het hotel onder onze valse namen. Boges en ik deelden een kamer en Winter kreeg een klein zolderkamertje boven ons. Ze kon er haar kont amper keren, maar ze was er blij mee. De kamer van Nelson Sharkey lag aan de andere kant van de gang. Andere Sharkey’s van over de hele wereld waren ook aangekomen in Ierland voor hun grote kerstreünie. Hun festiviteiten zouden morgen beginnen in een plaats die Roscommon heette, dus Sharkey zou hier maar één nacht blijven. De volgende ochtend zou hij vertrekken en een paar dagen later zouden we elkaar weer ontmoeten.

21.00 uur

Nadat we ons geïnstalleerd hadden, belde ik doctor Theophilus Brinsley om hem te laten weten dat we waren aangekomen.

‘Morgen is het eerste kerstdag,’ zei hij. ‘Zullen we afspreken op tweede kerstdag? Het zal rustig zijn in de bibliotheek vanwege de feestdagen. Wacht om tien uur op me buiten op de trap.’

‘Prima. Tot snel. En o ja, vrolijk kerstfeest,’ zei ik nog gauw voor ik de verbinding verbrak.

Ik keek naar Boges. Hij had zich al in zijn bed laten vallen en snurkte zacht. Dat was precies wat ik ook wilde doen: slapen. In een bed. Een béd! Met lakens en een kussen en een schone kussensloop. Voor het eerst in bijna een jaar voelde ik me veilig genoeg om me over te geven aan een diepe slaap.

Voor ik indommelde, haalde ik me het beeld van mijn vader voor ogen. Ik verdreef alle vermoedens en onzekerheden van de laatste tijd uit mijn hoofd en dacht aan hem zoals hij was op de dag dat hij naar Ierland vertrok. Nu ik hier was, voelde ik me meer dan ooit met hem verbonden. Binnenkort zou ik naar pension Clonmel Way gaan en in zijn laatst bekende voetstappen treden.