17

Cassandra zat in de auto, met Lawrence geknield naast het geopende portier, toen Christopher uit het gebouw kwam. De regen had de stad schoongespoeld, voor zolang het duurde.

Hij nam haar in zijn armen. 'Cass, gaat het een beetje?'

'Mijn kaak doet behoorlijk pijn, ' zei ze, terwijl ze er voorzichtig haar hand tegenaan legde. Ze keek hem met wijdopen, starende ogen aan. 'Jon, waar -?'

'Weg. Hij heeft Sara bij zich. '

'O, God. ' Cassandra zakte tegen de rugleuning.

'Het is mijn schuld, ' zei Lawrence. 'Sara heeft me verteld waar ik haar kon vinden. De Witte Engel volgde ons hierheen. ' De tranen stroomden over zijn wangen. 'Ik heb geprobeerd haar te beschermen, maar ik kon het niet. '

Christopher legde een hand op zijn schouder. 'Geef jezelf niet de schuld. Je hebt daar in het zwembad mijn leven gered. Bedankt. '

De kloon keek Christopher aan. 'Hij wilde Sara al van het begin af aan hebben. Dat wilde ik je daarstraks al vertellen, ' zei hij. 'Daarom is hij ook naar Central Park gekomen. Om haar te ontvoeren. '

Cassandra keek hem stomverbaasd aan. 'Wat wil hij in vredesnaam met haar?' vroeg ze.

'Hij beweert dat hij Faith terug wil hebben. Hij denkt dat hij haar weer tot leven kan brengen. Haar ziel, haar essentie, is nog steeds in haar schedel aanwezig. Hij wil nog meer van zijn drankje innemen, het Kanaal openen en haar in Sara tot leven wekken. '

Cassandra schudde haar hoofd en kromp ineen van de pijn. 'Maar dat is nonsens, Lawrence, dat weet jij toch ook?'

'Ik weet wat hierin zit. ' Hij haalde de uitgeholde honkbal uit zijn zak. 'Ik weet dat er daarin iets leeft. '

'Maar het is een dood voorwerp. Kijk. ' Cassandra draaide de honkbal rond zodat ze het allemaal konden zien. 'Dat lichaam is niet meer dan een verdroogd en verschrompeld omhulsel. '

'Ik heb het ook niet over het lichaam. Er leeft iets daarbinnen. ' hield Lawrence aan. 'Ik voel het. '

'Lawrence, weet je waarheen hij op weg is?' vroeg Christopher.

De kloon vertrok zijn gezicht. 'Hij is op weg naar de zeven pilaren. '

'Het huis dat jij zag afbranden?'

Lawrence liet zijn hoofd tegen de rugleuning rusten en sloot zijn ogen. 'Ik heb me vergist. Het is geen huis. '

'Wat kan er nog meer zeven pilaren hebben?' vroeg Cassandra angstig.

'De pilaren zijn niet echt. ' Lawrences ogen schoten open. 'Ik begrijp het niet, dus ik verwacht ook niet dat jullie het begrijpen. De pilaren zijn plat, van multiplex, en erachter zijn uitsparingen. '

'Uitsparingen? Bedoel je ramen of zoiets?'

'Uh-huh. '

Een rilling van herkenning kroop langs Christophers ruggengraat omhoog. 'Waar ben je, Lawrence? Kun je me dat vertellen?'

'Ik weet het niet. Ik heb het alleen maar in een flits gezien. '

'Sluit je ogen, ' zei Christopher, 'en haal het weer voor je geest. '

Lawrence deed wat hem gevraagd werd. Eerst gebeurde er niets. Toen, plotseling, zei hij: 'In een gebouw. '

'Het huis met de zeven pilaren?'

'Het is geen huis, en de pilaren zijn binnen. Ik zie felle lampen, en slangen zo dik als mijn arm. '

'Slangen?' riep Cassandra uit. 'Zulke grote slangen heb je nergens in de staat New York. '

Christopher legde haar sussend het zwijgen op. 'Wat nog meer, Lawrence?'

'De slangen zitten vol energie, maar ze bewegen niet. Er komt licht van achteren, door de uitgespaarde ramen. ' Lawrence opende zijn ogen. 'Ik ben op een veranda. '

'Niet echt, ' zei Christopher. 'Het is een namaak-veranda. '

'Jon, begin jij nu ook al wartaal uit te slaan?' zei Cassandra.

'Nee, integendeel. Herinner je je nog die video's van Dean Koenigs show die we in het appartement van de Witte Engel aantroffen?'

'Hij is dus een volgeling van Koenig? Dat geldt wel voor meer misleide mensen. '

'Luister, Cass. De slangen die Lawrence zag, waren tv-kabels, de uitsparingen zijn nepramen in het nephuis dat als decor voor Koenigs show dient. Hij zit op een nepveranda - een veranda met pilaren!'

'Dat is belachelijk, ' snauwde Cassandra. 'Wat moet hij nu met Koenig?'

'Dat weet ik nog niet precies, ' zei Christopher peinzend. 'Maar ik begin wat licht in de duisternis te zien. ' Hij liep om de auto heen en schoof achter het stuur. 'Allemaal instappen. ' Hij wachtte tot Lawrence op de achterbank zat, startte de motor en reed weg. 'Luister, Koenig is een televisie-evangelist, net als de moeder van de Witte Engel. Er is een verband, ik wéét het gewoon. '

'Als dat al zo is, ' zei Cassandra, 'dan zie ik nog in de verste verte niet wat voor verband. '

'Nee, papa heeft gelijk, ' zei Lawrence. 'Hij raakte beslist een gevoelige snaar toen hij tegen de Witte Engel zei dat hij op zijn moeder leek. De Witte Engel haat zijn moeder. '

'Ja, maar dat is nu precies wat ik niet begrijp, ' zei Cassandra. 'Zijn moeder is negen jaar geleden aan haar einde gekomen, en hij denkt nog steeds dat ze in leven is. '

'En als dat nu eens zo is, ' zei Christopher, 'in zijn hoofd?'

'Er is nog iets, ' zei Lawrence. 'Nadat hij die jongen had doodgeslagen, hadden hij en Faith een hevige ruzie, en hoewel hij haar smeekte om te blijven, is ze uiteindelijk toch vertrokken. Ik begrijp daarom niet goed waarom hij haar juist tot leven wil wekken. '

'Maar toch is de schedel die jij hebt gezien van Faith. '

'In zijn hoofd in ieder geval wel, ' erkende de kloon.

'Maar wat heeft Koenig te maken met het weer tot leven brengen van zijn zuster?' vroeg Cassandra. 'Dat begrijp ik dus niet. '

'Nee, ik ook niet, ' zei Christopher, 'maar ik denk dat ik een manier weet om daarachter te komen. '

'Waar gaan we eigenlijk heen?' zei Cassandra, terwijl ze een blik uit het raam wierp.

'Naar het centrum. Ik heb wat hulp nodig. En ik ken iemand die me die kan geven. '

'We zijn vlak bij het appartement, ' zei Cassandra. 'Stop daar even, dan kunnen we Lawrence afzetten. '

'Wat?'

'Jon, ik ben tot een besluit gekomen. Lawrence heeft genoeg gedaan. Ik wil niet dat hij nog risico loopt. '

'Je maakt een grapje, zeker. Ik heb nog twaalf uur voor de FBI hier is en dan nemen zij deze zaak over. Als we eerst Lawrence naar het appartement moeten brengen, hebben we minder kans om de Witte Engel te vinden - of Sara te redden. '

'Als we nu niet met die eicosanoïde-injecties beginnen, kon hij wel eens helemaal geen tijd meer hebben. Trouwens, je weet toch waar de Witte Engel naar op weg is? Wat kan Lawrence nu verder nog doen?'

'Ik heb zijn inzicht nodig. Cass, het is oorlog. Dit wordt de allesbeslissende confrontatie. Hoe meer hulp, hoe beter. '

'Hulp - of kanonnenvoer?'

'Wie zei ook weer dat ze de kop van zijn romp zou schieten als ze de kans kreeg?'

'Mannen en hun oorlogen. ' Cassandra schudde haar hoofd. 'Dit is geen oorlog, wat de Witte Engel ook mag beweren. In een oorlog worden mensen gedood, worden hele gezinnen vernietigd. Is dat waar je op uit bent?' Ze keek hem aan terwijl hij door de bijna verlaten straten scheurde. 'Herinner je je nog dat ik zei dat het misschien een vergissing was om door te gaan met het experiment? Nou, dat was het niet. Niet Lawrence was de vergissing, maar onze plannen met hem. Zie je dan niet dat hij een slaaf van onze wraakgevoelens is geworden? We hebben een menselijk wezen gereduceerd tot een speelbal. Je verwees een keer naar hem alsof hij een kogel in een geweerloop was. We hebben niet het recht om op die manier over hem te denken. '

Christopher reed door oranje en bleef toen voor het volgende rode stoplicht staan. 'Je hebt uit de eerste hand kunnen ervaren waar de Witte Engel toe in staat is. Wil je hem soms gewoon verder laten gaan met het vermoorden van mensen?'

'Zo eenvoudig ligt het niet. Het gaat er niet om wat al dan niet moreel aanvaardbaar is. ' Cassandra schudde haar hoofd. 'Jon, we hebben het hier over het opofferen van een menselijk wezen, we hebben het over de middelen die door het doel geheiligd worden. Je weet net zo goed als ik hoe vals een dergelijk argument is. '

'Verdomme, Cass, dit is niet het Tribunaal van Neurenberg. Jezus nog-an-toe. ' Het licht sprong op groen en hij trapte het gaspedaal tot op de bodem in.

Ze trilde. 'Jon, begrijp je dan niet wat je van me vraagt? Een van mijn kinderen verkeert in levensgevaar en nu wil je het andere aan datzelfde lot blootstellen. Het is te veel. Ik kan dat niet aan. Ik -'

'Ophouden, jullie allebei, ' zei Lawrence, met zoveel kracht dat ze hem beiden aankeken. Hij boog naar voren zodat hij met zijn hoofd en schouders tussen hen in zat. 'Ik kan dat geruzie van jullie niet uitstaan. Het lijkt wel of ik niet besta. Heb ik misschien ook nog iets in te brengen over wat er met mij gebeurt? Het is tenslotte mijn leven. Ik ben degene die een keuze zou moeten maken, vinden jullie ook niet?'

'O, Lawrence, ja, natuurlijk. ' Cassandra draaide zich half naar hem om. 'In een ideale wereld zou dat zeker het geval zijn. Maar je bent nog zo jong. Hoe kun jij nu weten wat je moet doen?'

'Ik weet wat ik hier voel. ' Hij legde zijn hand op zijn hart. 'Ik kan niet toestaan dat er iets met Sara gebeurt. '

Ze pakte zijn hand. 'Lawrence, je hebt al zoveel verschrikkelijks moeten ondergaan. '

'Ik ben besmet, hè, dat bedoel je, aangetast door het kwaad van het Skelet. '

'Ja, ' fluisterde ze. 'O, ik geloof niet dat je met opzet iets slechts zou doen, maar Dillard is dood en we weten niet eens -'

'We weten niet eens wie hem vermoord heeft, ' maakte Lawrence de zin voor haar af. 'Ja, dat weet ik. Betekent dit dat je me niet vertrouwt? Denk je dat ik lieg als ik je vertel dat ik alles zou doen om Sara in veiligheid te brengen?'

'Nee. ' Christopher zei het uit de grond van zijn hart. 'Ik heb je geleerd wat goed en kwaad is. Ik weet dat je het goede in deze wereld gevonden hebt en dat je het koestert. '

Cassandra's gezicht werd rood van angst. 'Maar Lawrence, het kan je dood worden. '

'Dan is dat mijn keuze. Als je me die afneemt, wat ben ik dan nog? Dan ben ik niets. ' Hij keek van haar naar Christopher en weer terug. 'Trouwens, dat was toch van het begin af aan al de bedoeling'?'

Er viel een pijnlijke stilte. Een eindje verder verlichtte de scharlakenrode neonreclame van The A List de met stalen rolluiken afgesloten winkels langs Avenue A. Er stond een rij mensen voor, die op hun beurt wachtten om de discotheek binnen te mogen. Op de hoek van Second St. liepen in het zwart geklede tieners in en uit het trendy café V. I. Lenin.

'In het begin wel, ja, ' zei Cassandra ten slotte. 'Toen was je nog maar een bedenksel, een experiment, een middel om bij de Witte Engel te komen. Een patroon in een geweerloop. Maar nu ben je meer, iets wat niemand van ons had kunnen bevroeden. Elk moment dat je leeft, wordt het duidelijker wat jij voor ons betekent. Daarom is het ook zo moeilijk om onze oorspronkelijke plannen met jou door te zetten. '

'Mam, jij en pap hebben mij het leven geschonken, ' zei Lawrence. 'Nu is het aan mij om dat leven te leven. '

'Hij heeft gelijk, Cass. ' Christopher parkeerde de auto langs de stoeprand voor de club en stak zijn hand uit naar Lawrence. 'Jij maakt nu deel uit van ons gezin. Jij bent ons kind, in alle opzichten. '

'Cass, probeer wat te slapen, ' zei Christopher zacht. 'Je kunt nu toch verder niets doen. Zodra we bij het lab zijn, zal ik je wakker maken. '

Ze knikte en sloot haar ogen. Ze was naar de achterbank verhuisd toen Christopher was opgedoken met Kenny, zijn tipgever die zijn gebruikelijke nachtelijke dienst draaide als DJ van de club.

Zodra Kenny in de auto zat, pleegde Christopher twee telefoontjes. Het eerste was met Jerry Lewis, die zei dat hij binnen vijftien minuten een helikopter vliegklaar zou hebben; Christopher maakte zich weinig illusies dat het vangnet rond Manhattan de Witte Engel zou tegenhouden. Tegen de tijd dat Christopher zou arriveren, zo beloofde Lewis, zou de piloot de exacte locatie van de Evangelical Nations Network-studio even buiten Kingston hebben. Dat was de plek vanwaar Koenigs show elke avond laat de ether inging. Hij vroeg Lewis het e-mail-adres van de studio te achterhalen. Zijn tweede telefoontje was met D'Alassandro. Ze was nog steeds aan het keuvelen met sheriff Wilcox. Christopher vertelde haar wat hij van haar wilde en ze bezwoer hem dat ze ervoor zou zorgen, al moest ze er elk radiostation in Oklahoma voor opbellen.

Tien minuten later parkeerde Christopher voor het Vertex-lab. Hij maakte Cassandra wakker en ze renden met zijn tweeën naar de ingang van het geheime lab. Christopher gebruikte zijn penning om hen voorbij de politiebewaking te krijgen.

"Ik zal hem nu één eicosanoïde-injectie geven, ' zei Cassandra, terwijl ze in het lab rommelde. 'En over een uur nog een. '

'Zal dat voldoende zijn?' vroeg Christopher.

'Dat weet alleen God, ' zei ze gespannen. 'Maar het is op dit moment onze enige kans. '

Christopher, die met zijn geoefende rechercheursoog automatisch het lab controleerde, zei: 'Cass, weet je dat er hier een dode rat ligt?'

'Wat?' Ze draaide zich om. 'Waar heb je het over? Al de dieren in mijn lab zijn -' Haar oog viel op het schepsel waarop hij doelde. 'O, mijn God. ' Ze rende naar de kooi, deed hem open en haalde het levenloze dier eruit. Ze onderzocht het zorgvuldig en keek toen met een krijtwit gezicht Christopher aan.

'Jon, dit is Minnie. '

'De rat met de eicosanoïde-injectie?'

Ze knikte sprakeloos.

Hij keek naar de rat. 'Wat betekent dat?'

'Dat de eicosanoïde-injectie niet werkt. ' Er stonden tranen in haar ogen. 'Wat we ook doen, Lawrence zal sterven. '

Christopher voelde zijn hart pijnlijk kloppen, langzaam, zwoegend. 'Hoelang nog?'

Ze haalde hulpeloos haar schouders op. 'Dat kan ik onmogelijk zeggen. Een week, een dag. Uren. ' Ze legde Minnie neer. 'Hoe kan het nu zo aflopen? Hoe kan het?'

Hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Alles loopt een keer af. '

Ze keek hem aan. 'Jon, we mogen het hem niet vertellen. Niemand verdient het om het nog resterende deel van zijn leven zonder hoop te moeten doorbrengen. '

Christopher knikte. Er leek een steen op zijn borst te drukken. Hij dacht aan Andy op de rand van de hoge duikplank, die een stap naar voren deed en viel, viel...

Lewis had woord gehouden; hij stond naast de heli op het heliplatform op de hoek van 33rd St. en de East River. De rotorbladen draaiden langzaam. Lewis' duidelijke opwinding werd wat getemperd toen hij zijn toegetakelde chef zag.

'Chef, wat is er verdomme met jou gebeurd?'

'Cirkelzaag, ' zei Christopher. 'Heb je waar ik je om gevraagd heb?'

'Ja, hier. ' Lewis gaf hem een vuurwapen, extra munitie en een opgevouwen stukje papier. 'Luister, chef, wat dacht je van nog een extra mannetje achter de hand?'

Christopher zag hoe graag Lewis bij de finale wilde zijn; hij had het zeker verdiend. Maar Christopher had iemand nodig die hij voldoende vertrouwde om hier het fort te verdedigen. Als hij iets heel snel nodig had, wist hij dat Lewis dat voor elkaar kon krijgen.

'Sorry, maar ik heb je hier nodig, ' zei hij, terwijl hij hem op de schouder sloeg. 'Volgende keer beter. '

Christopher keek naar Cassandra; ze hield Lawrences hand vast. Zodra ze vanuit het lab weer in de auto zaten, had ze hem de eicosanoïde-injectie toegediend. De situatie mocht dan misschien hopeloos zijn, ze was niet van plan het op te geven. Dat was Cass ten voeten uit. Ze zat nu met samengeperste lippen en een grimmige blik naast hem. Christopher glimlachte naar haar, alsof hij wilde zeggen: Laat die jongen niet merken dat er iets aan de hand is, en ze knikte.

Zodra ze in de lucht waren, lichtte hij Kenny in over zijn rol.

'Dat meen je verdomme niet, ' riep Kenny, boven de herrie uit. Hij grijnsde opgewonden. 'Het enige wat jij nu nog nodig hebt, is een maandje vakantie op de Caraïben, met een pina colada voor je neus en een zonnetje boven je hoofd. Je ziet eruit als opgewarmde stront, amigo. '

'Zo voel ik me ook. ' Christopher had Lawrence alleen bij zijn voornaam geïntroduceerd. Kenny had een blik op het verband om zijn gebroken neus geworpen en verder nergens naar gevraagd. Hij kwam met een armlading snacks op de proppen die hij had meegegrist uit de discotheek. 'Godenspijs, ' kondigde hij aan, terwijl hij pakjes crackers, kuipjes pindakaas en rozijnenkoekjes uitdeelde. 'Ik ga nooit zonder van huis. '

Een uur later zette de piloot hen neer op het enorme gazon dat voor de ENN-studio lag. De studio bevond zich in een betonnen gebouw van twee verdiepingen met kleine vierkante ramen dat nog het meest op een kantoorpand leek. Christopher vroeg zich af of God wist wat Zijn discipelen daarbinnen uitspookten.

'Ik moet je iets vertellen, ' zei Lawrence, terwijl ze zich over het grasveld haastten.

Christopher liep met Lawrence een stukje weg bij Cassandra en Kenny. Enorme iepen, esdoorns en eiken hielden de wacht aan de rand van een dichtbebost gebied ten westen van het gazon. Lawrence trok aan zijn lip. 'Toen ik de Witte Engel vroeg waarom hij Bobby Austin had vermoord, zei hij dat het de op een na laatste stap was voor de cirkel gesloten werd. '

De haartjes in Christophers nek kwamen overeind. 'Welke cirkel?'

'Dat weet ik niet zeker. Maar ik denk dat hij de cirkel des doods bedoelde die begon toen Faith werd vermoord. '

'Dat begrijp ik niet. '

'Nee, ik ook niet. ' Lawrence wierp een blik op Cassandra. 'Maar Sara vervult op de een of andere manier de sleutelrol. Zij is de laatste stap. Wat hij ook met haar doet, dat zal de cirkel voorgoed sluiten. '

'Christus, waarom zijn Sara en Koenig zo belangrijk voor hem?'

Hij wist er geen antwoord op, en de kloon al evenmin. In de schaduw van de grote bomen keken ze toe hoe de helikopter weer vertrok. Christopher wilde niet dat de Witte Engel hem zag staan als hij hier kwam opdagen. Haastig werkten ze de laatste snacks naar binnen die ze van Kenny hadden gekregen. Behalve Cassandra dan, die het laatste rozijnenkoekje weigerde dat haar door Christopher werd aangeboden; ze leek niet in staat om nog iets naar binnen te krijgen. 'Jon, wat sta je daar te staan, terwijl we naar Sara op zoek moeten? Ik bedoel, waar is de staatspolitie? Waarom wemelt het hier niet van de agenten?'

'Omdat we haar nooit op tijd zouden vinden. Zodra de Witte Engel ook maar een spoor van een valstrik vermoedt, vermoord hij haar. '

'Maar hoe kan hij dat weten? Als ze heel voorzichtig doen -'

'Luister, Cass, hij wist dat ik een kordon rond zijn appartement had gelegd. Hoe hij dat wist, weet ik niet, want mijn mannen stonden verdekt opgesteld. Ze waren heel voorzichtig. Geloof me, ik zou niets liever doen dan er een paar honderd man versterking bij roepen, maar het kan niet. '

De wanhoop straalde van Cassandra's gezicht. 'Maar hoe moeten we haar dan in vredesnaam vinden?'

'Ik reken erop dat de Witte Engel haar naar ons toe brengt. '

Cassandra keek hem wanhopig aan. 'Hoe bedoel je? Waarom zou hij -?'

Zijn GSM ging. Hij schrok en vloekte en was even bang dat de Witte Engel hem weer belde. Hij liep een eindje weg van de groep.

Het was D'Alassandro. 'Chef, hoe staan de zaken ervoor?'

'Dat vertel ik je morgen wel, ' zei hij vermoeid.

'Ik heb nieuws voor je; het is al morgen. '

'Nou, dat is dan een hele geruststelling. ' Hij keek op zijn horloge: 3. 30 uur 's ochtends; nog achteneenhalf uur voor de Feds zouden arriveren. Hij rekte zich uit, kromde zijn rug en kreunde bijna hardop. Hij had het gevoel of al zijn spieren, gewrichten en botten in zijn lichaam het begaven.

'Chef, het ziet ernaar uit dat die schoft hier mij wel ziet zitten, alsof ik zijn verlossing ben, of zoiets. Je had gelijk, ik hoefde hem alleen maar een zetje in de goede richting te geven. '

'Nog iets interessants gehoord?'

'Dat kun je wel zeggen, ja. Luister, er was een vijfde man. De seksclub was zijn idee. Hij was zo machtig dat hij zelfs niet in de archieven van de FBI voorkomt. Hij was een van de partners van de Hutchinson, Fargo Railway, die dit gat aandeed. De treinen die over die lijn reden, vervoerden alle illegale waar die van deze knapen miljonairs heeft gemaakt. '

'Dat is inderdaad interessant. ' Christopher duwde zijn duimen tegen zijn oogleden. Hij was duizelig van de pijn en de vermoeidheid. Deze jacht moest gauw eindigen, anders was het met hem gedaan, zo besefte hij.

'Maar dat is niet wat die vijfde man zo interessant maakt, ' zei D'Alassandro. 'Chef, zijn naam is Joseph Winthrop Austin. '

'Ho eens even. ' Christopher had het gevoel of hij een stomp in zijn maag had gekregen, en even leek hij sprakeloos. Zijn hersens werkten op volle toeren. 'Bobby's grootvader heette Joseph Winthrop Austin. '

'Ja, het is één en dezelfde; ik heb het al gecontroleerd. '

Ik heb gedegen onderzoek naar deAustins gedaan; ik kende Bobby beter dan jij, denk je ook niet? had de Witte Engel tegen hem gezegd. Ik ken de werkelijke reden dat hij openbaar aanklager werd. Het werkte helaas niet. Christopher dacht aan de cirkel die met Bobby's dood bijna gesloten was, en aan Sara, die ook ten dode was opgeschreven als hij hier geen eind aan maakte. Het is nu eenmaal zo dat we de ander nooit echt zullen kennen, had de Witte Engel gezegd. Dat is een illusie. Wat gaat er om achter de menselijke façade - nou ja, soms is het maar beter als je dat niet weet.

'Chef, ben je er nog?'

'Ja. De stukjes beginnen op hun plaats te vallen. ' Dus het was Bobby met wie alles begonnen was. Hij was de 'X'-factor, degene die de Witte Engel ertoe had gebracht om zijn aanpak te veranderen, dacht hij. 'We zijn waar we wezen moeten, geloof ik. Hoe ben je hier allemaal achter gekomen?'

'Tja, ik moest af en toe flink aan de bel trekken, maar ik heb nu alle informatie die jij wilde. Ik heb er een zip-bestand van gemaakt. Zeg maar waar ik dat heen moet sturen, dan heb je het twee seconden nadat ik on-line ben binnen. '

'Fantastisch, ' zei Christopher, 'maar wat is in vredesnaam een zip-bestand?'

'Dat is een computerbestand met een heleboel info die zo gecomprimeerd is dat het hele pakket in één keer over het Internet verstuurd kan worden. De mensen aan jouw kant weten wel hoe je het weer moet uitpakken. '

'Prima werk, Emma, ' zei hij. 'Kom nu maar weer gauw hierheen. '

'Zal ik doen, ja, ' zei ze opgewonden. 'Maar shit, het ziet ernaar uit dat ik het afsluitende vuurwerk mis. '

Shit dekt de lading wel zo ongeveer, dacht Christopher.

De Witte Engel is even gestopt om te tanken en houdt de schedel in zijn handen. Het is opgehouden met regenen. Boven hem beweegt zich met trage vleugelslag een vlucht kraaien door de grijze, lege lucht van de vroege ochtend, als oude soldaten die zich stilzwijgend afvragen waar het lot hen heen voert.

Teneinde het vangnet te omzeilen dat Christopher ongetwijfeld rond de stad heeft laten optrekken, is hij met de aftandse Ford die hij heeft gestolen Spanish Harlem ingereden. Sara, gebonden en met een prop in haar mond, ligt in de kofferbak, onder een stapeltje smerige dekens. Hij heeft het zakenkostuum weer uitgetrokken en vervangen door een vuile overall, een spijkerhemd en werkschoenen. Hij heeft bovendien met een crème zijn huid donkerder gemaakt en tussen zijn wangen en tandvlees een paar kleine, harde tabletjes gestopt die hij zelf van siliconenkit heeft gefabriceerd. Donker gekleurde contactlenzen completeren zijn transformatie. Hij loopt een bodega aan 135th St. binnen en spreekt slechts Spaans als hij wat te eten bestelt en een fles sinaasappelsap meeneemt.

En inderdaad, op de oprit naar de Willis Av. -brug staat een lange rij auto's. Aan het einde ervan vier politiewagens met zwaailichten. Hij pelt een banaan en eet hem op, gevolgd door een van de appels die hij gekocht heeft. Tegen die tijd heeft hij de wegversperring bereikt. Hij glimlacht naar de agent die naar binnen buigt en met zijn zaklantaarn in de auto schijnt.

'Wilt u zich identificeren, meneer?'

'Natuurlijk. ' Hij klapt zijn portefeuille open en laat de agent de ID zien die hij heeft binnengehaald uit de computer van de N YPD en aangeeft dat hij agent Alfredo Molina van het 21ste District is.

'Hé, had dat meteen gezegd, ' zegt zijn 'collega', en hij gebaart dat hij door kan rijden.

'Wat is dit allemaal?'

'Mag ik niet zeggen. Je weet hoe het is. ' De aandacht van de agent is alweer op de volgende auto gericht. 'De mazzel, maat. '

'Ja, bedankt. ' De Witte Engel lacht in stilte als hij wegrijdt.

Nu, bij het benzinestation in de buurt van Beacon, staart hij als gefixeerd naar de schedel die zorgvuldig ingepakt op de stoel naast hem ligt. Daarnaast ligt zijn trouwe laptop en het doosje met zijn camouflagespullen. Het geheel vormt de spil van zijn wereld, wat die ook mag zijn. De schedel zit in twee plastic zakken waaromheen een touw is gebonden. Aan de buitenste, nog vochtige zak kleven stukken modder. Vlak voordat hij de stad verliet, heeft hij de zak opgegraven uit de grond onder een knoestige plataan in Tompkins Square Park. Verscholen tussen een bosje verwilderde jeneverbesstruiken kon hij ongezien zijn gang gaan.

'Achttien dollar precies, ' zegt de pompbediende, en de Witte Engel geeft hem zijn geld. De afwezige blik in de ogen van de man doet de Witte Engel denken aan de blik in mama's ogen op de dag dat ze haar kwamen halen. Hij had gevraagd of hij haar nog even mocht zien voor ze werd afgevoerd. Het was een schok als van elektriciteit op de blote huid om haar daar geboeid en machteloos te zien zitten. Mama had die gemene uitdrukking op haar gezicht die papa altijd de stuipen op het lijf joeg. Op de sheriff had het geen enkel effect. Twee stevige agenten zaten voor in de patrouillewagen die haar mee zou nemen. Geen van beiden bewoog of zei iets. Ze waren er alleen maar, als sfinxen die het graf van de farao bewaken.

De sheriff wenkte de Witte Engel en liep toen buiten gehoorsafstand.

Mama zag er slonzig uit, iets wat ze normaal verafschuwde. Maar toch sluimerden daaronder nog de karaktertrekken die haar zo mysterieus, lumineus, dwingend maakten. Zo had ze ook die vele duizenden mensen uit alle hoeken van de staat aan zich weten te binden. Mama mocht dan een geboren leugenaar zijn, ze was beslist geen charlatan. Ze straalde macht uit, zelfs nu ze verslagen was, vernederd, vastgebonden. Hij riep steeds weer haar naam terwijl hij op haar af liep. Ze reageerde niet. Ze bleef maar over die stofvlakte uitkijken die ze haar thuis noemde, en ze dacht - ja wat? Hij had er geen idee van. Ze was voor hem zo'n raadsel dat hij niet wist wat zij als de werkelijkheid zag, wat zij belangrijk vond en wat in haar ogen al had afgedaan.

'Mama!' gilde hij, terwijl hij zich in een woedend maaien van armen en trappen van benen op haar stortte.

De twee politieagenten vertrokken geen spier. Alleen hun ogen, gesynchroniseerd als metronomen, flitsten naar de achteruitkijkspiegel en flitsten weer even snel terug.

De Witte Engel had zelfs nu nog sterk de indruk dat de sheriff er de tijd voor nam om hem van mama af te trekken. Hij deed dat in ieder geval pas nadat de Witte Engel haar een schreeuw had ontlokt, een gil die als de schorre kreet van een kalkoengier over de prairie galmde.

'Hup, jongen!' zei de sheriff, terwijl hij een fluim liet neerkomen in de bloedbruine modder naast haar hoofd. 'Kus je mama maar gedag. '