16

Overal druppelde water naargeestig op de betonnen vloeren van de spelonkachtige ruimtes. De lucht voelde zwaar en vochtig aan. Halloran & Sons zou nooit meer hetzelfde zijn. De eigenaars waren ervan op de hoogte gesteld dat hun pand niet alleen door de stad was gesloten, maar dat het nu ook het decor voor een meervoudige moord was.

'Jezus. ' Jerry Lewis staarde naar de lijken van het jonge stel. 'Die knaap heeft de dag van zijn leven gehad. '

'Ja, hij heeft echt lopen genieten. ' Christopher boog zich over het gezicht van het jonge meisje. 'Lawrence, ' zei hij, 'is dat Marcy?'

'Ja. ' Het gezicht van Lawrence leek even lijkbleek als dat van Marcy's vriendje, maar dat kwam slechts deels door de schok. Hij was nog maar nauwelijks te herkennen achter zijn gezwollen en dik ingepakte neus. 'Hij heeft tegen me gelogen. '

'Probeer het je niet te veel aan te trekken, ' zei Christopher, terwijl hij de kloon op zijn rug sloeg. 'Hij speelt par voor de baan. '

'Wat?'

Christopher vergat vaak dat er nog een heleboel hiaten zaten in Lawrences kennis. 'Dat is een uitdrukking uit de golfsport. Het betekent dat het de normale manier van doen van iemand is. Met andere woorden, de Witte Engel is een geboren leugenaar. '

'"Ik ben, dus ik denk, " zei ik tegen hem. ' Lawrences handen waren tot vuisten gebald. '"En omdat ik denk, neem ik mijn eigen beslissingen. Ik volg mijn eigen pad, " zei ik. ' Hij schudde gekweld zijn hoofd. 'Ik had hem hier moeten doden of zelf bij die poging moeten sterven. '

'Nee, ' zei Christopher. 'Je volgde je intuïtie, en die was goed. '

'Als ik hem had gedood, waren deze mensen nu nog in leven geweest. '

'Misschien. Maar het had ook gekund dat hij jou en hen had vermoord, en dan was ik niet zo dicht bij hem gekomen. '

Lawrence liep naar het messenrek en haalde er een pakje achter vandaan. 'Het is er nog. '

'Wat?' vroeg Christopher.

'Dat zul je wel zien. ' Lawrence vouwde het papier open.

'O, moedertje-lief, ' zei Jerry Lewis, terwijl hij begerig naar het stapeltje lange, gemeen uitziende spoorwegnagels keek. 'De ijzeren voorraad. ' Hij keek van Lawrence naar Christopher. 'En dit is dus, naar ik aanneem, je geheime bron bij deze zaak, of niet, chef?'

'Ja, zo geheim als wat, ' bevestigde Christopher, terwijl hij rubberen handschoenen aantrok en om een grote plastic zak voor bewijsmateriaal vroeg. Terwijl Lewis hem openhield, nam hij het pakje over van Lawrence en stopte het in de zak.

'Ik stel geen vragen. ' Lewis verzegelde de zak, zette er datum, plaats en tijd op en liep snel naar buiten om het aan het forensisch lab over te dragen.

Christopher was net bezig met Lawrence de vleeshal te verlaten toen zijn GSM ging.

'Chef?' Het was D'Alassandro.

'Ja. Waar zit je?'

'Ik ben net in het hotel in Kalispell gearriveerd. Chef, er liggen hier handgeknoopte spreien op het bed, en op de veranda staan grenen schommelstoelen, verdomme!'

'Adem voor mij ook wat schone lucht in, nu je daar toch bent, ' zei hij. 'Nog nieuws?'

'Genoeg. ' De opwinding in haar stem knetterde over de lijn. 'Ik weet niet op wat voor frequentie jij hebt afgestemd, maar voorlopig is het een schot in de roos. Ongeveer zestien jaar geleden had je een televisie-evangelist uit een gat genaamd Tangent, Oklahoma. Echt midden op de stoffige hoogvlaktes van Oklahoma, zoals je al zei. Maar goed, die evangelist - Myra Woods heette ze - was in die tijd behoorlijk beroemd in die streken. Ze stond zelfs op het punt om nationaal door te breken toen - hou je vast - ze werd gearresteerd en veroordeeld voor het martelen en doden van haar echtgenoot. Het schijnt dat ze hem maandenlang op bed heeft vastgebonden voordat ze zijn keel doorsneed en hem in de achtertuin begroef. '

Op dat moment, als bij een griezelig toeval, keek Christopher naar de doorgesneden keel van Marcy's vriendje, die voor hem lag uitgespreid als was hij een geëxposeerd stuk in een heel besloten, heel gruwelijk museum. Maar misschien was het wel helemaal geen toeval.

'Ja, die Myra Woods was me een lekkertje, chef. Toen ze werd aangehouden, beweerde ze bij hoog en laag dat de moord was gepleegd door een handelsreiziger. Ze ruïneerde die arme sloeber door hem in haar tv-show af te maken. Maar de bewijzen waren afdoende. Zij had het gedaan en ze kreeg de zwaarst mogelijke straf; ik denk dat ze haar ten voorbeeld wilden stellen. '

Christopher greep zijn telefoon wat steviger beet. 'Wat wil je daarmee zeggen?'

'Ze kreeg de doodstraf. Ze roosterden haar, chef, negen jaar geleden. En wat nu zo opvallend is, op de avond dat de moeder werd gearresteerd, brandde haar boerderij af, de hele santenkraam. Ik heb een foto van het woonhuis gezien in de archieven van de lokale krant. Het was kennelijk een historisch pand. Hoe dan ook, het had zeven pilaren, zoals jij al zei. En dan nog iets, de zoon van deze hel-en-verdoe-menis-tante verdween diezelfde nacht. Hij leek wel in rook opgegaan. '

'Hebben de autoriteiten de oorzaak van de brand kunnen achterhalen?'

'Aangestoken, chef. De aanwijzingen waren overduidelijk. Kerosine. Het was opzettelijk in brand gestoken. Door de zoon, daar durf ik een jaarsalaris om te verwedden. '

'Nou, die weddenschap ga ik niet aan. Heb je al iets meer over die zoon?'

'Een beetje. ' Ze gaf hem de geboortedatum. 'Hij heeft dus ongeveer dezelfde leeftijd als waarop wij onze man schatten. Zijn naam is Neelon Woods. '

'Goed werk, Emma. Zie je nog kans vanavond sheriff Wilcox te ontmoeten?'

'Jazeker. Hij wil zelfs een slaapmutsje met me drinken. Volgens hem hebben oude hanen weinig slaap nodig. ' Ze aarzelde. 'Het is vreemd, maar hij leek zelfs heel graag met me te praten, alsof het hem opluchtte. '

'Ik hoop dat het gewoon een kwestie van een schuldig geweten is, ' zei Christopher. 'Wees voorzichtig, ja?'

'Ik heb mijn blaffer al omgegord, chef, ' zei ze, in een slechte imitatie van Gary Coopers cowboy-accent.

'Jezus, Emma, ' zei hij, 'het heeft je nogal te pakken, hè?'

De Witte Engel zit weggedoken in zijn tijdelijke schuilplaats. Het is een allegaartje van oud, rottend hout en doorweekte stukken karton dat over een metalen rooster van de ondergrondse is gelegd. Buiten regent het inmiddels zo hard dat enkele stukken karton verschuiven. De goten van Houston St. lopen over. Water sijpelt naar binnen, druppelt door het rooster, omlaag naar de tunnels van de ondergrondse. Tik-tak, tik-tak.

De Witte Engel heeft een raam geïmproviseerd zodat hij in zuidelijke richting de straat af kan kijken en pakt nu een Hershey-reep waarvan hij de helft afbijt. Hij verorbert het stuk in twee enorme happen. Hij luistert naar het gesis van het voorbijrijdende verkeer en kijkt naar de dakloze terwijl hij de kneuzingen en wonden controleert die zijn vijanden hem hebben toegebracht. Hij kan de kogel in zijn schouder voelen, als een gravende mol die zich een weg knaagt door zijn vlees. Het is een interessante sensatie, alsof hij jeuk heeft maar niet kan krabben. Sterf, mama, sterf! schreeuwt hij in gedachten. Maar ze wil gewoon niet sterven, lijkt het wel. Leef, Faith, leef! roep hij in stilte, maar het duurt zo lang om haar weer tot leven te wekken.

Maar die jeuk kan nu snel worden gekrabd. Het einde is nabij.

Hij dept zijn schouder met alcohol uit een fles waar de zwerver uit dronk. Dan gaat hij verder met zijn pogingen de kogel te verwijderen. Met zijn kennis van de anatomie en medische procedures kost hem dat niet al te veel moeite. Hij giet meer alcohol op de rauwe, bloedende wond en het voelt aan alsof hij zichzelf in brand steekt. Een korte fluittoon ontsnapt tussen zijn op elkaar geklemde tanden en hij wiegt heen en weer tot de vlammende pijn wat wegzakt. Hij scheurt repen van zijn doorweekte shirt en verbindt zijn schouder.

Het rooster waarop hij zit, is hard maar warm. De smerige, rommelende ingewanden van Manhattan manifesteren zich op vele manieren. Stoom dampt, de stank van stedelijk verval rijst op als een vlucht merels, vies water, oude olie en andere smeermiddelen sijpelen uit pijpfittingen als de levenssappen uit een stervend lichaam. In een hoek ligt de zwerver van wie hij deze schuilplaats heeft overgenomen. De zwerver is opgebonden als een kip voor het spit. Een opgerolde, vuile sok vult zijn mond waar de Witte Engel kriskras repen zilverkleurige tape overheen heeft geplakt. Hij heeft de zwerver zo neergelegd dat hij zijn zwarte ogen kan zien, waaruit een blik straalt die niet veel te raden laat. In het begin leek die blik nog enige nieuwsgierigheid te tonen; nu echter begint hij genoeg te krijgen van de bekrompenheid die erin besloten ligt. In tegenstelling tot angst, die kan opbloeien, is doodsangst statisch; na de eerste impuls verdwijnt hij van zijn interne radarscherm.

De zwerver, met zijn spijkerhoofd en kraaiachtige kraaloogjes, doet hem denken aan de plaatselijke sheriff in Oklahoma.

Mama was al in hechtenis genomen toen de sheriff hem kwam halen. De leverkleurige bloedhonden van de sheriff ontdekten het lapje aarde onder de oude, witte eik waar ze pappie had begraven. De politie was op zoek naar een tiener die vermist werd en voor het laatst in de velden rond hun terrein was gezien. Het was dezelfde jongen die Faith mee naar de hooizolder had genomen; de jongen die de Witte Engel in een vlaag van woede had vermoord, om vervolgens het lichaam in brand te steken tot er niets meer van over was. Pappie zag er niet prettig uit toen hij werd opgegraven; hij had natuurlijk ook niet kunnen profiteren van de chemicaliën en de make-up en zo van de begrafenisondernemer. Mama haar hoofd had er ook niet naar gestaan; ze was veel te druk in de weer geweest met hem vloekend en zwetend van het huis naar de kuil te slepen die ze onder de boom gegraven had.

In het begin beweerde ze dat een voortvluchtige oplichter die zich voordeed als handelsreiziger pappie had afgemaakt, en voor even werd ze ook geloofd. Dat was niet zo vreemd, want ze was al behoorlijk beroemd en had naar eigen zeggen ook God nog eens aan haar zij. Maar mama was een geboren leugenaar en ze wist niet wanneer ze haar mond moest houden. Ze bleef maar doordreinen en probeerde daarmee tegelijkertijd sympathie, een steeds groter publiek en een grotere bekendheid voor zichzelf te bewerkstelligen. Dus besloot de sheriff haar nog een keer te ondervragen. En toen vertelde ze dus dat haar zoon zijn pappie had vermoord.

'Luister goed naar me, jongen, ' zei de sheriff tegen de Witte Engel, toen die op zijn bureau verscheen. 'Ik heb het gevoel dat jij heel goed weet wat er met je pappie gebeurd is. En neem van mij aan dat dit het uitgelezen moment is om het aan mij te vertellen. '

Dus vertelde de Witte Engel het: over zijn zus, over pappie, en wat mama pappie vervolgens had aangedaan. De sheriff keek of hij een vishaakje in zijn keel had. Nu de Witte Engel zich die dag na al deze jaren weer herinnert, krijgt hij alsnog het idee dat de sheriff hem het liefst zo gauw mogelijk uit zijn kantoor wilde hebben, alsof hij een homp vlees was die plotseling begon te stinken.

Terug op de boerderij bleek er een groot gat onder de oude, witte eik te zijn. De sheriff nam de Witte Engel mee het huis in. De kraan drupte boven de viezige, met zeepresten aangekoekte gootsteen. Er hing al een sfeer van aftakeling die maar moeilijk weg te krijgen zou zijn. Boven gekomen, wilde de sheriff dat de Witte Engel hem liet zien waar dat met pappie allemaal gebeurd was. In mama's slaapkamer stonden de twee bedden - die waarop ze pappie had vastgebonden en het andere, nieuwere bed waar ze sindsdien in had geslapen. Toen zag de sheriff de afgesloten koffer aan het voeteneinde van mama's bed en hij vroeg aan de Witte Engel of die wist wat daarin zat.

Hij schudde zijn hoofd. 'Die zat altijd op slot. Hij was van mama. '

'Je mama is er niet, ' zei de sheriff. 'Als wij hem nu eens openmaakten om te zien wat erin zit?'

'Dat is verboden. '

De sheriff pakte zijn revolver bij de loop beet en gaf een klap op het slot. Hij tilde het deksel op en gluurde in de koffer. Hij uitte een vreemde, gesmoorde kreet en wankelde lijkbleek naar achteren. Toen gaf hij over op mama's prachtige, geïmporteerde vloerkleed.

De Witte Engel tuurt uit het geïmproviseerde raam dat hij in de schuilplaats van de zwerver heeft gemaakt. Hij pakt de thermoskan en drinkt het laatste restje thee op terwijl hij naar het gezicht van de zwerver kijkt, waar een vreemde emotie overheen trekt. 'Op. ' Hij keert de lege thermoskan om en begint plotseling te grinniken. 'Maak je maar geen zorgen. ' Hij tikt met zijn nagel tegen de zijkant van de kan. 'Een duur ding. Laat ik niet vergeten hem terug te geven aan de vrouw van Bobby Austin. '

Christopher was terug in De Zaak en zat gebogen over de overlijdensberichten van de vier mannen die de Witte Engel in Debenture, Montana, had vermoord, zo'n vijftien jaar geleden. Ze waren op Esquivals verzoek door de Debenture Picayune, de plaatselijke krant, hierheen gefaxt. De rechter, de burgemeester van Debenture, de advocaat en de staalfabrikant leken weinig gemeen te hebben, behalve dat ze in hetzelfde stadje woonden en elke vrijdagavond met elkaar pokerden. Christopher zat net in stilte te bidden om een levensteken van D'Alassandro toen de telefoon ging. Het was Cassandra.

'Jon, er is een probleem met Lawrence. '

'Vertel op. ' Ze had de kloon mee teruggenomen naar haar woning om zijn gebroken neus te verzorgen. Hem naar een ziekenhuis brengen, was onmogelijk; te veel mensen zouden hem zien, te veel formulieren zouden moeten worden ingevuld.

'Ik zat te wachten tot zijn neus niet meer bloedde en nam ondertussen een bloedproef af. Het implantaat werkt niet. Hij veroudert nog steeds in een veel te hoog tempo. '

Christopher schoof de overlijdensberichten opzij. 'Ik dacht dat jij zei dat het eicosanoïde het transgen wel onder controle zou krijgen. '

'Ja, dat gebeurt ook. Het probleem is het implantaat zelf. ' Ze slaakte een zucht. 'Het lijkt wel of Dillard er iets mee heeft uitgehaald. '

'Die arrogante klootzak. Ik wist het, Cass; hij had van het begin af aan al wat tegen Lawrence. '

'Maar waarom? Het succes van dit experiment zou ook zijn carrière gemaakt hebben. '

'Dat kan wel zijn, maar voor hem speelde iets veel belangrijkers. Jij. Hij zag Lawrence als een bedreiging. Jij gaf de kloon alle liefde en aandacht die Dillard zelf zo wanhopig graag van jou wilde hebben maar nooit kreeg. '

'En ook nooit zou hebben gekregen. '

'Bingo. En op wie kun je je frustraties nu beter afreageren dan op het kind?'

'Jezus. '

'Zo zit de mens nu eenmaal in elkaar, Cass. De vraag is nu hoe we Lawrence kunnen helpen. '

'Hij moet terug naar het lab. Daar kan ik hem rechtstreeks eicosanoïde toedienen. '

'Zal dat wel werken?'

'We hebben nog nooit eerder proeven daarmee uitgevoerd, dus ik weet het niet. Het kan ook zijn dood worden, maar het is tevens zijn enige kans. '

'Het lab staat nog onder politiecontrole; er is immers een moord gepleegd?' zei Christopher. 'Maar ik denk wel dat ik je er binnen kan krijgen. Ik kom direct naar je toe. En dan neem ik gelijk Sara mee. Je zei toch dat ze bij een vriendin verderop in de straat logeerde? Ik wil haar niet in de buurt van het appartement hebben zolang dit niet voorbij is. Ik zal politiebescherming voor haar regelen. '

'Denk je echt dat dat nodig zal zijn, Jon? Ze is al zo bang. '

'Dat begrijp ik, Cass, maar het kan nu eenmaal niet anders. '

'Oké, ' zei ze. 'Je zou een paar röntgenfoto's moeten laten maken. '

'Geen tijd. Goed, verbind jij zijn neus. Ik ga nog even langs mijn eigen appartement om wat regenkleding op te halen en dan kom ik zo snel mogelijk naar je toe. '

Maar toen hij bij zijn huis aankwam, besefte hij dat zijn sleutelbos, die hij tegen de onder stroom staande ladder had gegooid, nog in de gang voor het appartement van de Witte Engel lag.

Lawrence, met Christophers sleutels in zijn hand, legde de hoorn van het tweede toestel neer zodra hij Christopher tegen Cassandra hoorde zeggen dat ze Sara ergens anders heen moesten brengen. Waar zouden ze haar verbergen? Hij zou het nooit weten. Hij sloop het appartement uit en voelde aan de schouder waarin Cassandra het implantaat had aangebracht. Als hij had gekund, zou hij door vlees en huid heen hebben gebeten om het eruit te krijgen.

Binnen enkele seconden was hij doorweekt. De koude regen hamerde op hem neer, maar hij voelde het niet. Hij rende voort en stond op het punt in tranen uit te barsten. Nog maar enkele uren geleden had hij zich neergelegd bij zijn anders zijn, bij de snelheid waarmee zijn leven aan hem voorbijtrok. Maar dat was voordat hij was verraden, voor hij de afgeslachte lichamen van Marcy en haar vriend had gezien. Dat was voordat hij Sara in zijn armen had gehouden, en had toegestaan dat dat wat hij steeds had weggestopt en het zwijgen had opgelegd, nu naar buiten kwam. Deze twee momenten waren in het theater van zijn geest min of meer gescheiden, maar toch nauw met elkaar verweven. Het leek wel of hij al die tijd een slaapwandelaar was geweest, dat hij maar half had geleefd. Nu was hij plotseling wakker geworden in de echte wereld vol verschrikkingen en extase. Nu leek het leven hem zo zoet dat hij het niet meer kwijt wilde. Er waren nog zoveel dingen die hij niet had gedaan, zoveel plaatsen waarover hij had gelezen maar die hij alleen op de video had gezien. Het feest van het leven kon beginnen. Het lag voor het grijpen, maar was voor hem toch onbereikbaar.

En het ergste was nog dat hij alleen was; altijd alleen. Hij wilde bij Sara zijn. Hij moest haar weer zien, haar beschermen tegen het kwaad. Hij zou er desnoods zijn leven voor geven.

Hij vond het huis van Sara's vriendin Beth aan Greene St. waar ze logeerde en drukte op de bel van het appartement tot de zware voordeur eindelijk openging. Hij was te ongeduldig om op de lift te wachten en rende met grote sprongen de trap op. Ze moest hem via het kijkgaatje hebben zien aankomen, want toen hij vlakbij was, ging de deur open en stond ze in de deuropening op hem te wachten.

'O, mijn God, ' zei ze, toen ze zijn in verband gewikkelde gezicht zag. 'Het is voorbij, hè? Je komt me ophalen om naar huis te gaan. '

Voor Sara was het heel griezelig om terug te zijn op de plek waar Andy was gestorven. Ze herinnerde zich hoe ze hier twee jaar geleden had gestaan, naar het zo onschuldig ogende, bakstenen gebouw had gekeken en had gedacht: Ze moeten zich vergist hebben. Het kan niet gebeurd zijn. In dat gebouw gebeurt zoiets akeligs niet. Maar wat deden al die agenten en verplegers daar dan? Als een aal glibberde ze tussen de volwassenen door, de viezige betonnen trappen op en het gebouw in, vóór iemand haar kon tegenhouden.

Ze had oom Jon gezien. Hij stond aan de rand van het enorme bassin, een eindje van het drukke gedoe van de anderen vandaan. Er hing een ijzige sfeer, vol verdriet en ongeloof. Felle lichtflitsen vanaf de bodem van het bassin wierpen scherpe schaduwen op het halfronde dak. Het leek wel of het gebouw werd bewoond door nauwelijks zichtbare reuzen.

Toen ze dichter bij het zwembad kwam, zag Sara dat het licht van een fotograaf kwam. Hij stond op de grijze granieten bodem en richtte zijn camera op een gebroken, bloederig geval dat voor hem lag. Overal langs de rand van het zwembad stonden mensen die naar hetzelfde voorwerp keken, en vooral oom Jon.

Met een schok realiseerde Sara zich dat het Andy was naar wie ze keken. Andy met zijn gebroken nek en het uit zijn achterhoofd stromende bloed. Andy, die er nooit meer zou zijn.

'Gaat het een beetje?' Lawrence keek haar aan terwijl ze als vastgenageld in de deuropening van het gebouw stond. Ze stonden in het licht van de hoog boven hen hangende schijnwerpers die het hele blok verlichtten.

'Ja, ' zei ze schor. 'Ik herinnerde me net weer die dag dat Andy stierf. '

'Het is belangrijk om naar binnen te gaan, ' zei Lawrence. 'We mogen hierbuiten niet gezien worden. '

Lawrence legde zijn arm om haar schouders en leidde haar naar binnen. De deur viel achter hen dicht en de diepe dreun echode door de holle ruimte. Het rook er naar chloor en rubber. Het licht van de schijnwerpers buiten filterde naar binnen door de rij ramen hoog in de muur. Een kale, metalen trap liep omhoog naar het looppad dat rondom de enorme ruimte boven het bassin liep. Renovaties daaraan hadden het noodzakelijk gemaakt het bad leeg te pompen.

Sara stond aan de rand van het zwembad. 'Waarom heb je deze plek uitgekozen?'

'Pap zei dat je uit de buurt van het appartement moest zijn. Ik denk dat hij bang is dat de Witte Engel daar zal opduiken, omdat hij ook je vader vermoord heeft. '

Ze keek naar de duikplank van olympische hoogte die als een ouderwetse galg boven het lege bassin hing. 'Nee, ik bedoel, waarom hier?'

'Nou, ik kreeg dat idee omdat ik papa's sleutels heb opgepikt. Hij vertelde me dat hij nog steeds de sleutel van dit gebouw had. Er zijn niet zoveel andere plekken in New York die ik ken. '

'Het bassin is nog steeds leeg, net als twee jaar geleden. ' Ze draaide zich naar hem om. 'Dat is niet de enige reden, hè?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Het leven is voor mij zo kostbaar. Ik probeer te begrijpen waarom iemand het zomaar zou weggooien. '

'Ja, daar heb ik me ook heel vaak het hoofd over gebroken. ' Sara beet op haar onderlip, "s Zomers, toen ik nog jonger was, gingen Andy en ik altijd naar het strand van Coney Island. Dat is in Brooklyn. Het was daar fantastisch, met achtbanen en overal snoepkramen. Maar goed, we gingen dan het water in en doken onder de golven door. Het was daar onder water heerlijk koel en groen en vredig. Alsof je even in een andere wereld was. We deden wedstrijden wie het langst onder water kon blijven. Maar, weet je, hoelang we onze adem ook konden inhouden, we moesten toch altijd weer naar het oppervlak, en dan kwamen al de dingen die ons overweldigden weer even hard op ons af. ' Ze haalde diep adem en liet die weer langzaam ontsnappen. 'Ik denk dat Andy deze keer onder wilde om nooit meer boven te komen. '

Ze wendde zich af van het zwembad, alsof ze genoeg had van haar herinneringen aan Andy's dood. 'Het doet me hier echt aan een gevangenis denken. Hoelang moet ik hier blijven?'

'Niet lang, hoop ik. '

'Nou, je hebt in ieder geval mama gezien. Zij heeft je weer opgelapt, net zoals ik al zei. '

'Ze heeft het geprobeerd. Dillard heeft iets met dat implantaat gedaan waardoor het niet de stof afscheidt die ik nodig heb. '

Sara draaide zich vol ongeloof naar hem om. 'Er is toch iets wat ze moet kunnen doen?'

'Dat zegt zij ook, maar het is niet zeker of het wel werkt. '

Ze wierp zich in zijn armen en drukte hem stevig tegen zich aan. ik wou dat ik op de een of andere manier in jouw lichaam kon komen om alles weer goed te maken. '

Haar liefde voor hem was bijna tastbaar. Misschien was het nog een nawee van de fyto-cocktail die de Witte Engel hem had gegeven, of misschien kwam het door het op hol geslagen transgen dat in hem woekerde. Hij voelde haar vertrouwen in de palm van zijn hand liggen, voelde de warmte ervan, een warmte die met niets vergelijkbaar was. Hij had nooit geweten dat er zoiets kostbaars kon bestaan.

'Maar wat zou je daar aantreffen, ' zei hij, terwijl hij over haar haar streek, ik droom zoveel over hem. Ik zie zijn verleden en weet soms niet waar ik ophoud en hij begint. '

'Dat mag je niet zeggen. Hij probeert je alleen maar in de war te brengen, en je maakt mij doodsbang. '

'Alsjeblieft, niet bang wezen, ' zei hij.

'Jij bent hem niet, Lawrence, en dat zul je ook nooit worden. Dat weet ik gewoon. '

'Zolang ik jou maar heb om me daaraan te herinneren, is alles goed met me. '

ik denk nu al aan Thanksgiving en Kerstmis, ' zei ze met een klein stemmetje. 'Ik wil die niet zonder jou vieren. '

Hij kon het verdriet in haar stem niet verdragen en probeerde iets te verzinnen om haar af te leiden. '"Tel eens de slagen, '" zei hij, citerend uit koning Richard van Shakespeare. '"Geef me een kalender. Wie heeft vandaag de zon gezien?'"

"ik niet, heer. '" Sara glimlachte toen ze de rol van bondgenoot van de koning, sir Richard Ratcliff, op zich nam.

'"Dan weigert ze te schijnen; volgens 't boek moest ze al een uur ginds in het oosten glanzen. Dit zal een donkere dag voor iemand worden. '"

Het was het spelletje dat ze al zo vaak hadden gespeeld. Uit de oude Engelse tekst die deel leek uit te maken van een andere wereld, werd een moment gesmeed dat loshing van de chaos en het gevaar dat achter deze vier bakstenen muren dreigde. De woorden weefden hun eeuwige betovering en verhieven hen, verplaatsten hen in de wereld die alleen acteurs kunnen bereiken die hun identiteit hebben afgeworpen ten behoeve van een andere, grootsere rol.

'"Ratcliff!"' schreeuwde hij.

'"Heer?"'

'"De zon laat zich vandaag niet zien. De lucht blikt somber op onze legers neer. Ik wou dat die tranige dauw verdwenen was. Vandaag niet schijnen? Waarom raakt mij dat meer dan Richmond? Want dezelfde hemel die mij bedreigt, ziet grimmig op hem neer. '"

Sara, die nu de tekst van de hertog van Norfolk spreekt, antwoordt:

'"Te wapen, te wapen, heer! De vijand snoeft in het veld. '"

Ze schrok van een zacht geluid dat echoënd langs de muren op hen af kwam.

'Wat was dat?' fluisterde ze, zich tegen Lawrences beschermende schouder drukkend.

'Niets, ' zei hij. 'Gewoon het gebouw dat zich zet. ' Hij liep naar de openstaande deur naar de kleedruimtes. 'Of een knaagdier dat de verdelgingsdienst over het hoofd heeft gezien. ' Hij keek achterom naar waar zij stond. 'Maar ik zal voor de zekerheid even gaan kijken, goed?'

Ze knikte. 'Maar één ding kan ik je verzekeren, ik blijf hier niet in mijn eentje achter. '

'Ja, dat blijf je wel. ' Hij pakte haar bij de hand en nam haar mee het bassin in. Tegen de wand van het diepe lagen zakken cement en marmerpoeder. 'Blijf jij maar hier, ' zei hij. ik ben zo terug. '

Ze keek sprakeloos toe hoe hij op een van de aluminium ladders sprong en uit het bassin klom. Veel te snel verdween hij uit het gezicht. Ze huiverde terwijl ze tussen de zakken wegkroop en wachtte tot hij terug zou komen om haar te vertellen dat ze helemaal alleen in dit gebouw waren.

Achter de geopende deur bleek een klein halletje te liggen. Daarvandaan liep een korte dienstgang naar de deur die naar de kelder leidde. Aan weerskanten vanwaar hij stond, lagen de kleedkamers, verdeeld over twee symmetrische vleugels. De ene was voor de jongens, de andere voor de meisjes. In beide bevonden zich kleerkasten, wasbakken, toiletten en douches.

Hij stond midden in het halletje en luisterde of hij een ongewoon geluid opving. Het enige dat hij hoorde was een vaag geruis, waarvan hij aannam dat het van het verwarmingssysteem kwam. Hij besloot eerst de rechtse kleedkamer te onderzoeken. Toen hij daar naar binnen ging, klonk het achtergrondgeluid zachter. Hij bleef staan, draaide zich om en liep de linkervleugel in. Halverwege de dubbele rij kasten werd het geluid sterker en herkenbaarder: ergens vlakbij stroomde water.

Hij liep voorbij de wasbakken en zag elke keer zijn evenbeeld in de spiegels die erboven hingen. Voorbij de toiletten was het geluid heel duidelijk hoorbaar. Een douche stond op volle kracht aan.

Hij stond in de ingang naar de betegelde doucheruimte. Alle hokken waren open, behalve die aan het verste eind, waar een plastic gordijn voor geschoven was. Stoom rees erachter op terwijl het water maar door bleef stromen. Voor het douchehok stond een houten, witgeverfde stoel. Er lag een handdoek op, keurig opgevouwen. Onder de handdoek lag ondergoed, een blauw overhemd, gestreepte das, smalle, leren riem. Een paar glimmend gepoetste schoenen stond naast elkaar op de grond, onder een duur uitziend donkergrijs streepjespak, zoals een advocaat of bankier zou dragen, dat aan de gordijnroede van het belendende hokje hing.

Lawrence liep over de betegelde vloer, langs de rijen hokjes, tot hij voor het laatste hokje stond. De stoom warrelde omhoog en hij rook geparfumeerde zeep. Hij schoof de stoel opzij, stak zijn arm uit en rukte het gordijn open.

'Gegroet, junior, ' zei de Witte Engel, terwijl hij Lawrence bij de voorkant van zijn shirt greep, hem in de douche trok en een harde kopstoot gaf.

'Zo, ik ben klaar. ' De Witte Engel stapte over het bewusteloze lichaam van Lawrence heen en trok de rol zilverkleurige tape die hij van de zwerver had afgepakt van de douchekop. Hij scheurde er repen van af en bond Lawrences handen op zijn rug, waarna hij zijn enkels vastsnoerde. Zonder de waterkraan dicht te draaien stapte hij het hokje uit en droogde zich af. Hij deed een nieuw verband om zijn schouder. Terwijl hij zich aankleedde, gingen Lawrences ogen open.

'Je ziet er niet al te slim uit, zo. ' Hij zei het langzaam, zonder Lawrence echt aan te kijken.

Lawrence opende zijn mond, maar die vulde zich met water, zodat hij moest spugen.

Lawrence wist met moeite in zittende houding te komen. Hij zag alles in een waas, maar wat hij wel zag: de Witte Engel had zichzelf weer eens volkomen getransformeerd, ik krijg geen lucht. ' Het water dat op zijn verbonden neus viel, veroorzaakte hevige pijnscheuten door zijn lichaam.

De Witte Engel trok zijn das recht en keek hem even aan. 'Wil je soms dat ik je mond dichtplak?' Hij draaide de stoel om en zat nu met gespreide benen voor het hok.

ik wil dat je me vertelt, ' fluisterde Lawrence, 'of ik Dillard vermoord heb. '

'Wat is het probleem?' Hij klonk spottend. 'Kun je het je niet meer herinneren?'

'Dat weet je best. Heb ik dat ook aan jou te danken?'

'Je hebt gedaan wat je te doen stond, junior. Je hebt bloed aan je handen. Het is allemaal onderdeel van het volwassen worden. '

Lawrence schudde zijn hoofd. 'Het enige wat ik me herinner, is dat er iets met Faith is gebeurd, op die hooizolder. Pap zegt dat je jouw woede op mij hebt overgebracht zodat ik Dillard zou aanvallen. '

'Christopher. ' De Witte Engel snoof minachtend. 'Gossie, junior, je stelt me wel heel erg teleur. Ik had je zo graag als bondgenoot gezien, als iemand op wie ik kon vertrouwen in de op handen zijnde grote finale. Het zou leuk geweest zijn, dat moet ik toegeven, om jou aan mijn kant te hebben gehad als ik Faith uit de dood zou hebben teruggehaald. Het zou je de ogen geopend hebben, dat is een ding dat zeker is. ' Hij tuitte zijn lippen. 'Maar het mag niet zo zijn. Jammer. ' Hij hield zijn hoofd scheef. 'Ach, geeft niet. Je hebt me eigenlijk al een heel grote dienst bewezen. '

'Heb ik jou een dienst bewezen?' wist Lawrence eruit te brengen. De pijn in zijn kloppende neus was bijna ondraaglijk.

'Begrijp je het dan nog steeds niet?' De Witte Engel stond nu met zijn handen in zijn zij voor de kloon. 'Sara, dat is degene die ik wil. Sara is degene die ik nodig heb. Daarom was ik ook in Central Park. Dacht je soms dat het toeval was? Nee, ik zat achter haar aan. Ik dacht dat ik haar in alle verwarring na de wedstrijd wel zou kunnen meenemen. ' Hij fronste. 'Maar die stomme hond verried me. ' Hij haalde zijn schouders op. 'Nou ja, daar kon dat arme beest niets aan doen. En ik vond het heel erg dat hij doodging. Toen ik nog een kind was had ik dat vermogen al - een speciale relatie met dieren; ze voelen zich tot me aangetrokken. Als motten tot een vuur. ' Even werden zijn ogen glazig, alsof hij recht door Lawrence heen keek, door de muur van het douchehok, naar een plek die alleen hij kende. 'Het is een band, ' zei hij, terwijl hij zijn blik weer op Lawrence richtte. 'Net zoals de band die ik met jou dacht te hebben. '

'Dat was geen band, ' wist Lawrence uit te brengen. 'Dat was manipulatie. Je probeerde mij tot jou te maken. '

'Arme donder. Begrijp je het dan nog steeds niet? Jij bent mij. Je kunt vechten wat je wilt, maar wij zijn één, jij en ik. Maar goed, uiteindelijk zul je het begrijpen. Als je voordien niet al bent overleden. Ik moet zeggen, junior, dat je er sinds mijn middeltje een stuk minder ziekelijk uitziet. '

'Ik ben niet belangrijk. Ik wil weten wat je met Sara gaat doen. '

'Je hebt iets met haar, hè? Maar ik vraag me af waarom ik jou iets zou vertellen, jij die mij bij Christopher verraden hebt. '

'Ik zie ook geen reden. '

'Maar ik wel. ' De Witte Engel glimlachte vals. 'Ik wil de uitdrukking op je gezicht zien als ik het je vertel. Weet je, junior, als de tijd er rijp voor is, zullen zij en ik het middel innemen. Ik ga het Kanaal openen. Niet alleen in mij, maar ook in haar. Zij zal mijn instrument zijn. '

Lawrence sperde zijn ogen open. 'Nee!'

Een trage glimlach gleed over het gezicht van de Witte Engel. 'O ja, lieverd. Ze zal sterven - althans, haar ziel zal sterven. Met het Kanaal open zal ik Faith oproepen uit haar vergetelheid. '

'Dat kun je niet doen. '

Hij lachte. 'Wie moet me tegenhouden? Jij?'

'Mijn vader. '

'O ja. Christopher zal dat ongetwijfeld proberen. Maar hij zal falen. Daar zorg ik wel voor. ' De Witte Engel schoof de stoel wat dichterbij. 'Je moet begrijpen, junior, dat ik geen andere keus heb. Pas als Faith weer tot leven gekomen is in Sara's lichaam is de cirkel rond. '

'Welke cirkel?'

'Dood. Leven. En al dat onbeduidende dat daartussenin zit. '

Lawrence riep een waarschuwing naar Sara, maar dat maakte de Witte Engel alleen maar aan het lachen. 'Doe maar, schreeuw je maar schor. Ze kan je toch niet horen. Niet met dat water, niet door deze oude, dikke muren. '

Lawrence schonk geen aandacht aan hem en bleef uit alle macht schreeuwen.

De Witte Engel pakte zijn jasje van de hanger. 'Ik zie je nog wel, junior. '

Zodra hij verdwenen was, hield Lawrence op met schreeuwen. Hij wurmde zich tegen de gladde douchewand omhoog tot hij eindelijk overeind stond. Een golf van duizeligheid dreigde hem te overweldigen en hij moest even steun zoeken tegen de muur. Toen zette hij zich af als een soort raket en vloog struikelend en vallend het hokje uit. Hij belandde op de tegelvloer en bleef daar rillend in zijn doorweekte kleren liggen.

Hij keek om zich heen. In tegenstelling tot wat je in de film vaak zag, lag er niets in de buurt dat hij kon gebruiken om de tape mee door te snijden. Hij kronkelde over de vloer naar de deur en toen om de hoek ernaast. Hij moest heel hard persen en zijn schouders sloegen regelmatig weer tegen de tegels voor hij ook maar enigszins overeind kon komen. Bij de derde poging stond hij bijna, maar toen gleed hij weer weg op de gladde tegels en viel onhandig langs de

muur omlaag. Een regen van oude, opgedroogde specie kwam samen met hem naar beneden.

Hij probeerde het opnieuw. En terwijl hij daarmee bezig was, viel zijn oog op de plek waar de specie had losgelaten. Ongeveer op kniehoogte was nu een scherp stuk tegel vrijgekomen. Hij draaide zich om en sloeg zijn vuisten omlaag naar de tegel. Hij voelde hoe de tape achter de ruwe tegelrand bleef haken en begon als een waanzinnige zagende bewegingen te maken. Een deel van de tape begaf het, toen weer een deel en nog een, en toen waren zijn handen vrij. Hij bukte zich en rukte koortsachtig de tape van zijn enkels, waarna hij snel langs de wasbakken en de kasten naar het zwembad liep, waar hij Sara had achtergelaten.

Christopher zag al toen hij de straat in kwam rijden dat er problemen waren. Cassandra was buiten en beende als een gekooide tijger voor haar voordeur heen en weer.

'Verdomme, Jon, Lawrence is verdwenen, ' zei ze, toen hij uit zijn auto stapte.

'Waarom zou hij -?'

'Ik kwam erachter dat een van de telefoons in het appartement van de haak lag, ' zei ze. 'Hij heeft kennelijk ons gesprek afgeluisterd. '

'Over hoe Dillard hem verneukt heeft met die stomme implantaten. '

'Wie weet wat hij zich in zijn hoofd haalt nu hij weet wat Dillard hem aangedaan heeft. Misschien dat hij ons inmiddels ook haat, omdat we dat hebben laten gebeuren. '

'Probeer helder te blijven, Cass. Hij haat ons niet. '

'Hoe weet je dat zo zeker?'

'Wij zijn de enige familie die hij heeft. En in tegenstelling tot de Witte Engel verlangt hij wanhopig naar familie. Hij wil erbij horen; hij wil per se niet alleen zijn. '

'Maar waarom is hij dan uit het appartement weggelopen?'

'Hij is in de war, bang. Je zei dat die eicosanoïde-injectie zijn dood zou kunnen betekenen, weet je nog?'

'O, God. '

'Maak je niet druk. Ik heb er zo mijn ideeën over waar hij heen is gegaan. ' Christopher gebaarde haar om in te stappen. Hij schoof achter het stuur en reed weg. 'Ik kan niet in mijn appartement omdat ik mijn sleutels niet heb. Ik heb ze naar die ladder bij het appartement van de Witte Engel gegooid, weet je nog wel?'

'Ja, de vonken... die ladder stond onder stroom. Je vergat ze mee te nemen toen we teruggingen om Lawrence op te halen. '

'Ze lagen er niet meer, ' zei hij, luid toeterend toen hij door rood licht reed. 'Ik heb het nog bij Lewis nagevraagd. Het pand is door de politie verzegeld. Niemand heeft de sleutels gezien. Ik denk dat Lawrence ze heeft opgeraapt en is vergeten ze me terug te geven. ' Hij scheurde met angstaanjagende snelheid een hoek om en reed opnieuw door rood. Overal om hem heen werd driftig getoeterd. 'Wat ik wil zeggen, is dat ik hem de sleutel heb laten zien van het zwembad waarin Andy zelfmoord heeft gepleegd. Het is volgens mij de enige plek die hij kan bedenken. '

'Het lijkt me nogal een gok, ' zei Cassandra.

Christophers GSM ging en hij nam op, in de verwachting D'Alassandro's stem te horen.

'Al een beetje bijgekomen van het gevecht?' zei de Witte Engel.

Christopher voelde de spanning door zijn lichaam golven.

'Dat is te hopen, want jouw lieve kloon is niet opgewassen tegen de taak die jij hem gegeven hebt. '

'Zeg nu maar gewoon wat je op je lever hebt. '

'Hij ligt vastgebonden als een varken voor de slacht, ' zei de Witte Engel. 'Hij zal je niet kunnen helpen om Sara terug te krijgen. '

'Wat zei je daar?'

'Ik heb haar, Christopher. Stel je eens voor hoe ze eruit zou zien, languit op een tafel in het lijkenhuis. Alle bloed uit haar lichaam verdwenen. Wit als melk. Wat een heerlijk gezicht zou dat zijn! Niet dat ik de illusie heb dat jij er ook zo over denkt. Ik zou dus maar als de donder maken dat je hierheen komt. '

Christopher moest zijn uiterste best doen om kalm te blijven. Dit is oorlog, hield hij zichzelf voor. Oorlog. 'Waar is hier?'

'Je bedoelt dat je dat niet weet? Oké, ik zal je een hint geven. Over een paar minuten gaat jouw lieve, kleine kloon dezelfde afschuwelijke weg als Andy is gegaan. '

'Ik weet waar je bent. '

'Zie je wel, soldaat, je had alleen maar een duwtje in de rug nodig. En nog iets. Als ik ook maar enig teken zie van het SWAT-team dat je in de Village bij je had, zijn ze er allebei geweest. Begrepen?'

'Ik hoor je luid en duidelijk, Neelon. '

Er viel een vreemde stilte.

'Zo heet je toch, hè, Neelon Woods?' Nog meer stilte. 'Jouw mama was een lekkertje, dat kan ik je wel vertellen. Bond je vader vast op zijn bed en martelde hem - hoelang?' Het bleef stil. 'Nou ja, lang genoeg,

in ieder geval. En toen sneed ze zijn keel door. Vertel eens, Neelon, heb jij dat allemaal gezien? Heeft je zuster Faith het ook allemaal gezien? Het bloed moet die dag als een fontein in het rond hebben gespoten. '

Hij was weg; het lichtje brandde niet meer. De verbinding was verbroken.

'Mijn God, Jon, dat was hij, hè?'

'Ik ben bang van wel, ' zei hij, terwijl hij het gaspedaal tot de bodem intrapte. 'Hij heeft Lawrence te pakken. '

'Shit. ' Ze staarde uit het raam. 'Ik heb hem neergeschoten, hij viel vier verdiepingen omlaag en leeft nog alsof er niets aan de hand is. ' Ze wendde zich weer tot Christopher. 'Jon, als ik nog een kans krijg, schiet ik om te doden. '

'Daar twijfel ik niet aan, Cass. Maar mijn opdracht is om hem te arresteren - levend. '

'En als er geen andere keus is?'

Christopher schudde zijn hoofd. 'Ik kan gewoon niet geloven dat die woorden uit jouw mond komen. Wat gebeurt er allemaal?'

Ze zuchtte en legde haar hoofd tegen de rugleuning. 'O, God, Jon. Ik dacht dat ik die toestand met Vertex had verwerkt. Ik dacht, oké, het was mijn levenswerk en nu is dat allemaal voorbij. Vertex was mijn droom, al sinds ik aan de NYU medicijnen studeerde. Gerry heeft me geholpen die droom te verwezenlijken. Hij steunde me, geloofde in me, gaf me de vrije hand. Maar nu zie ik in dat het helemaal geen zegen was dat hij me afschermde voor de hypocrisie en de leugens en het politieke gekonkel die mensen als hij vertegenwoordigen. Het ging allemaal gewoon door, als een onzichtbare wereld waarvan ik dacht dat die mij niet kon raken. ' Ze staarde in het donker, haar ogen vol tranen. 'De waarheid is dat het me raakte als een klap met een hamer. Het is het einde. Gerry heeft alles van me afgenomen waar ik zo hard voor heb gewerkt, waar ik om geef. '

'Je hebt hem de beste jaren van je leven gegeven, is dat wat je denkt?'

'Ja, zo ongeveer wel, ja. ' Ze glimlachte even door haar tranen heen. 'Gerry heeft me verraden. Ik vertrouwde hem; hij was voor mij als een mentor. Maar ik heb nog steeds mijn kennis. Ik denk erover om over te lopen naar Ken Reinisch van Helix Technologies. '

'Heb je me niet verteld dat Reinisch een slijmbal is?'

'Ja, maar dat is Gerry ook. Het enige verschil tussen hen beiden blijkt nu hun achtergrond. Gerry komt uit een beschermd milieu, Ken heeft zich opgewerkt, net als Bobby. '

'Je bent gedesillusioneerd. '

'Ja, vind je het gek?'

'En verschrikkelijk kwaad. '

'Woedend. '

Hij keek haar even strak aan. 'En nu wil ji| persoonlijk de Witte Engel doden. '

'En nu wil ik persoonlijk de Witte Engel doden. ' zei ze. Maar ik begrijp waar je heen wilt. '

'Dat hoop ik uit de grond van mijn hart. '

Zijn telefoon ging weer. Als hij het weer is... dacht hij.

'Chef?' Het was D'Alassandro. 'Ik weet nu hoe het met die vier slachtoffers van de Witte Engel zit. Het is het grote geheim van Debenture, weet je. Het lijkt zo'n onschuldig plaatsje, maar vijftien jaar geleden was het er even verdorven als in Shakespeares Denemarken. Deze kleine groep miljonairs en roofridders had het in hel stadje volkomen voor het zeggen. Ze deden gewetenloos wal ze wilden en wanneer ze het wilden, en dat ging verder dan een wekelijks spellet je poker. Zo waren ze bijvoorbeeld gezamenlijk hij heel wat zakelijke transacties betrokken, en niet allemaal even legaal. En verder hadden ze een soort club. '

'Wat voor club?'

'Een seksclub. Echt heel bizar. SM, bondage, vernedering. Pijn was hun kick. Maar de grootste kick was toch dat hun slachtoffers allemaal nog heel jong waren - tieners. '

'Meisjes?'

'Deze lieverdjes geilden op beide kanten. '

'Heerlijk. Ik dacht het woord slachtoffers te horen?'

'Ja, en niet voor niets. Als ze genoeg hadden van hun walgelijke spelletjes, ontdeden ze zich van hun slachtoffers. Meestal werden ze weggestuurd met wat geld en een treinkaartje op zak. Maar af en toe ging het anders. Soms kwamen hun slachtoffers tegen hen in opstand, soms ook liepen de zaken tijdens hun seksuele escapades uit de hand, soms allebei. Sheriff Wilcox zei dat dat het geval was met Faith Woods. Ze vond het niet prettig wat ze haar aandeden. '

'Ze verkrachtten haar, sloegen haar en om haar de mond te snoeren, vermoordden ze haar. '

'Ja, dat is het wel zo ongeveer. '

'Vertelde Wilcox dat allemaal uit vrije wil?'

'Alsof er een emmer werd leeggegooid. Zoals jij al vermoedde, heeft zijn schuldige geweten hem al die jaren achtervolgd. '

'Maar toch heeft hij er niets aan gedaan. '

'Waarom zou hij? Ze betaalden hem goed genoeg. Hij bemiddelde voor hen, zorgde ervoor dat ze niet werden lastiggevallen door ooggetuigen die ze nog niet omgekocht, weggestuurd of vermoord hadden. '

Christopher dacht even na. 'Hoeveel mensen zei Wilcox dat er die week gestorven waren?'

'Vier. Net zoals in de databank van de FBI stond. '

Christopher herinnerde zich net dat Lawrence hem verteld had dat de Witte Engel beweerde vijf mensen in evenveel dagen vermoord te hebben. Nu was de Witte Engel een geboren leugenaar, maar waarom zou hij over zoiets liegen? 'Emma, luister goed. Ik heb een vermoeden dat er na de moord op Faith nog iemand vermoord is, iemand over wie Wilcox om wat voor reden dan ook nog steeds niet wil praten. Misschien was hij ook lid van de club, ik weet het niet. Maar hij had in ieder geval iets met Faith Woods te maken. Probeer daarachter te komen, wil je?'

'Heb ik toestemming om de knieschijven van die schoft kapot te slaan, chef?' klonk het krakend.

'Alleen als het echt niet anders kan. ' Hij reed opnieuw door rood licht; zelfs met haar gordel om klampte Cassandra zich nog vast aan de deurknop. 'Maar nu even serieus, Emma, wees aardig maar doortastend. Voorzover wij weten, wil Wilcox het allemaal maar wat graag vertellen. Hij heeft alleen een zetje nodig, meer niet. '

'Begrepen, chef. Dan sla ik daarna pas het licht uit zijn ogen. Hij is het soort varken dat de politie een slechte naam bezorgt. '

'Ik hoor nog van je, ' zei hij. 'Luister, het is hier menens geworden. We zitten de schoft op zijn hielen. '

'Ik bel zo spoedig mogelijk terug. Veel geluk. '

'Bedankt. Jij ook. ' Hij nam geen risico's meer. Hij belde Lewis en gaf hem opdracht om alle bruggen en tunnels die uit Manhattan vandaan liepen te bewaken. Maar terwijl hij ophing, was hij al met zijn gedachten bij zijn leugentje om bestwil tegen Cassandra. Maar hij kon haar in haar huidige toestand toch niet gaan vertellen dat de Witte Engel zowel Lawrence als Sara in zijn macht had?

Lawrence zat op enige beweging te wachten. Hij zat gehurkt in de schaduw achter de deur en keek naar de enorme ruimte waarin het bad lag. Geen beweging. Geen geluid. Niets dan een denkbeeldig gezoem in zijn oren, van zijn lichaam dat hem van binnenuit opvrat. De regen kletterde tegen de ramen hoog boven hem. Hij probeerde zich Sara voor te stellen, die weggedoken zat waar hij haar had achtergelaten, veilig voor de Witte Engel. Zat ze nog steeds in hel diepe gedeelte van het bad? Waar was de Witte Engel? Zijn geest hengelde naar antwoorden, maar het enige dat hij hoorde, was een echo in zijn hoofd van de spottende stem van de Witte Engel: Je kunt vechten wat je wilt, maar wij zijn één, jij en ik.

Eén.

Met een stille, wanhopige kreet begreep hij wal er nu van hem verlangd werd. Hij moest Christopher en zijn training vergeten, hij moest zijn liefde voor Sara vergeten. Hij moest alles vergeten wat van hem was, alles loslaten waar hij zo zijn best voor had gedaan, wal hem had onderscheiden van de Witte Engel.

Eén gedachte.

Het was geen sjamanisme, of mystiek, maar domweg celbiologie Als hij een gevangene was van zijn eigen DNA, dan was de Witte Engel dat ook. Om hem te verslaan, moest hij hem worden.

Lawrence huilde nu openlijk. De overgave aan dat wat in zijn lichaam lag opgesloten was een brute kwelling, veel erger dan wat Dillard hem had aangedaan. Om Sara te redden moest hij zichzelf verliezen, misschien wel voorgoed.

Hij veegde met de muis van zijn handen zijn ogen schoon en probeerde een beetje tot zichzelf te komen. De Witte Engel rekende op zijn zwakte, dat was duidelijk. Toen realiseerde hij zich dat de Witte Engel op veel dingen rekende. Hij had vooronderstellingen gemaakt betreffende zijn vijanden, gebaseerd op de dossiers van de NYPD en, in het geval van Lawrence en Christopher, door met hen te praten. Dat was een zwakte waarvan gebruik kon worden gemaakt.

Nog steeds geen beweging in de badruimte. Lawrence liet zich op zijn buik zakken en kroop naar de rand van het bassin. Hij kon daarvandaan recht naar het diepste gedeelte kijken. Sara was er niet meer. Had ze misschien op een of andere miraculeuze wijze aan de Witte Engel kunnen ontsnappen of had hij haar te pakken?

Lawrence ging terug naar de kleedruimte en probeerde de deur naar de kelder. Die was niet op slot. Onderaan de trap scheen één gloeilamp. Hij liep naar beneden.

Het stonk er naar chloor en rotting. De ruwe betonnen muren en plafonds waren bezaaid met leidingen voor water, warmte, luchtverversing en voor het zwembad zelf. Het was er warm en benauwd en voortdurend hoorde hij het gerochel en gezoem van machines. Om hem heen rees een miniatuurstad op, opgebouwd uit oliebranders, enorme luchtverversingsapparatuur, zwembadfilters, compressors, boilers, watertanks en wat dies meer zij. Hij bewoog zich er zo geruisloos mogelijk tussendoor.

Hij zag Sara, opgerold als een salamander. Ze was net als hij daarstraks vastgebonden met zilvertape en weggestopt tussen twee zwembadfilters van glasvezel. Lawrence moest zijn best doen om niet op haar af te rennen. Hij wist dat het een valstrik was; als de Witte Engel haar alleen maar had willen meenemen, waren ze nu allang weg geweest.

De kelder liep van hem vandaan nog een heel eind door, groot en onbekend alsof het een levend wezen was.

Hij is hier, dacht Lawrence, en hij wacht af. Welke route ik ook neem, hij zal me altijd zien.

Hij stak zijn hand omhoog en raakte even kort de leidingen aan. Te heet om vast te houden. Snel deed hij zijn doorweekte shirt uit, scheurde het in tweeën en wikkelde de repen om zijn handen en onderarmen. Hij greep de leidingen beet en trok zich op tot hij zijn gympen eromheen kon slaan. Stoom steeg op van de plekken waar het natte katoen het hete metaal raakte. De leidingen hingen ongeveer dertig centimeter onder het plafond en dat gaf hem net genoeg ruimte om te manoeuvreren. Hand over hand bewoog hij zich voort langs de doolhof van pijpen. In een bocht kwam hij met zijn schouder tegen een naastliggende pijp en hij kromp ineen van de pijn toen zijn huid verbrandde. Hij beet op zijn lippen en ging verder.

Hij concentreerde zich op de plekken waarvandaan je een vrij zicht had op de plek waar Sara lag vastgebonden; de Witte Engel moest haar vanuit zijn hinderlaag kunnen zien. Lawrence vond hem op de plek die hij zelf ook zou hebben uitgekozen. Dat beangstigde hem, want met elke minuut leek hij meer in de wereld van de Witte Engel te worden getrokken, maar hij drukte de angst weg en ging verder. Het had wel wat weg van leren lopen, hield hij zichzelf voor. Zet gewoon de ene voet voor de andere en denk niet aan de eventuele gevolgen.

Hij bewoog zich nu langzamer, weloverwogen, hoewel hij, naarmate zijn geïmproviseerde bescherming droger werd, de hitte steeds meer ging voelen. Hij begon te zweten en de druppels rolden in zijn ogen, zodat hij moest knipperen en zijn hoofd schudden. Half verblind schudde hij zijn hoofd opnieuw om zijn zicht te verbeteren.

Dat was een vergissing. De Witte Engel, die nattigheid voelde, keek naar boven net één tel voor Lawrence de pijp boven hem losliet en op hem viel.

Hij dook onder Lawrences aanval uit, greep hem achterin zijn nek en slingerde hem tegen de muur. Lawrence greep een stuk pijp en haalde ermee uit naar de Witte Engel. Hij voelde bloed in zijn hart, zag de dood voor ogen en andere gedachten waren niet meer mogelijk. Hij huilde terwijl hij weer uithaalde, contact maakte, en hij hief de pijp voor de beslissende klap.

Op dat moment stootte de Witte Engel met twee handen in de onbeschermde zij van Lawrence, en alle lucht verdween uil zijn lichaam. Toen schopte de Witte Engel hem tegen de zijkant van zijn hoofd.

Terwijl Lawrence op de grond viel, zei de Witte Engel: 'Geef het nou maar op, junior. Je bent hier nu eenmaal niet goed in. '

Christopher kwam met krijsende banden tot stilstand voor het maar al te vertrouwde bakstenen gebouw. Zijn maag voelde hol aan toen hij uitstapte. Cassandra, vlak naast hem, zei: 'Griezelig om hier weer terug te zijn. '

'Te griezelig voor woorden, ' beaamde Christopher. Mij pakte haar hand. 'Hoor eens, Cass -'

'Jon, vertel me alsjeblieft niet dat ik in de auto moet blijven. Dat zou ik niet kunnen verdragen. ' Haar grijze ogen boorden zich in de zijne. 'Ik weet dat ik me als een feeks heb gedragen, maar ik ben tot nu toe geen risico voor je geweest, of wel?'

Christopher schudde zijn hoofd. 'Zorg alleen dat je van die trekker afblijft, oké?'

Ze knikte zwijgend terwijl ze zich door de regen haastten. Hij zag de borden met 'Gevaar" naast de ingang. Zoals hij al vermoedde, was de deur niet op slot. Lawrence had de sleutel gebruikt.

'Gaan we niet naar binnen?' vroeg Cassandra.

'Niet langs deze weg. '

Hij leidde haar langs de zijkant van het gebouw. 'De Witte Engel heeft me een lokaas voorgehouden, heeft me uitgedaagd om naar binnen te gaan. Hetgeen betekent dat hij een valstrik voor me in petto heeft. Dit is zijn spelletje, zoals hij al zei. Ik moet een manier vinden om hem te verslaan. '

'En hoe denk je dat te doen?' vroeg ze.

Hij keek haar gespannen glimlachend aan. 'Als ik dat weet, laat ik het je weten. '

Hij strekte zijn arm en trok een metalen ladder omlaag die naar de brandtrap liep. Hij begon te klimmen, met Cassandra vlak achter zich aan. Ze bereikten het dak en liepen eroverheen naar de rijen ramen. Het waren allemaal vaste ramen, op een na, dat door de onderhoudsploeg werd gebruikt. Christopher verbrak het kleine slot en draaide aan de hendel. Het raam zwaaide open.

Cassandra tuurde over zijn schouder. 'Het is minstens zeven meter tot aan dat bassin. '

'Meer. '

'Zou je me dan misschien willen vertellen hoe jij denkt op deze manier naar binnen te komen?'

Christopher wees omlaag terwijl hij door de opening kroop. Hij liet zich op het looppad vallen, vond een verrijdbare steiger en zette die onder het raam, zodat Cassandra niet hoefde te springen.

Samen slopen ze verder over het looppad.

De koude, paarsachtige verlichting van de natriumlampen buiten veranderde het interieur in een soort onderwaterwereld.

Plotseling bleef Cassandra als verstijfd zitten. 'Jon -' fluisterde ze.

Onder hen, in het halfduister, zag Christopher iets hangen aan de rand van de duikplank. Hij kroop naar de rand om beter te kunnen kijken. Het was Lawrence. Zijn vingers waren met zilverkleurige tape aan de plank geplakt. Diezelfde tape was ook als blinddoek gebruikt. Christopher zag hoe de spieren op zijn armen opbolden om het gewicht van het lichaam te kunnen dragen.

Hij ging terug om een stuk touw van de steiger te halen, liep toen naar de binnenrand van het looppad en kroop onder de leuning door. 'Ik ga naar beneden om hem los te maken, ' zei hij, toen Cassandra naast hem neerhurkte.

'Je zei dat dit een val was. Is dat niet precies wat de Witte Engel wil?'

Hij was bezig het touw vast te knopen aan een van de staanders van de leuning. 'Cass, moet je hem zien. Hoe lang denk je dat hij dat volhoudt? Over een paar minuten raken allebei zijn schouders uit de kom. Ik heb geen keus. '

Cassandra pakte haar wapen. 'Goed dan, maar zodra de Witte Engel zijn kop vertoont, zweer ik dat ik die van zijn romp schiet. '

Christopher trok aan het touw om de knopen te controleren. 'Luister, ik vind het best dat je in zo'n bloeddorstige stemming bent, maar als je schiet, zorg dan wel dat je hem raakt, want jij bent mijn geheime wapen. Als je mist, weet hij dat jij er ook bent en weet hij ook waar je zit. En dat wil ik niet, begrepen?'

Ze knikte. 'Jon, ik -' Met haar wapen in de hand boog ze zich voorover en kuste hem hard op de lippen. 'Zorg dat je met hem terugkomt. '

Hij knikte zwijgend en begon het touw te vieren. Met kwam tot ongeveer drie meter van de plek waar Lawrence hing en hij zou dus moeten slingeren, wilde hij de kloon kunnen vastpakken.

Terwijl hij langzaam langs het touw omlaagging, zag hij de bodem van het bassin, en even had hij het gevoel dat het twee jaar terug was, toen het forensisch team te midden van de flitslichten rond het gebroken lichaam van zijn zoon krioelde. Hij hoorde Stick nog steeds tegen hem zeggen: 'Lieve God, je hebt mijn medeleven. Geen enkele ouder zou zijn kind zo aan zijn eind mogen zien komen. '

Zo aan zijn eind...

Het was een einde zonder enige afsluiting. Als hij maar wist wat er in Andy's hoofd omging toen hij op die duikplank stond. Hoeveel woede en wanhoop waren er in die laatste ogenblikken geweest dat hij er op deze manier een eind aan had gemaakt. Had hij maar met me gepraat, dacht Christopher voor de tienduizendste keer. Had ik maar met hem gepraat.

De werkelijkheid verdreef deze zwarte gedachten. Hij was nu zover gezakt dat hij op dezelfde hoogte hing als Lawrences uitgestrekte lichaam. Hij schopte met één been naar voren om zo de slingerbeweging op gang te krijgen die de drie meter brede kloof tussen hen moest overbruggen. Met elke zwaai werd de boog groter. Hij kwam dichter en dichter bij Lawrence, tot hij in staat was zijn benen te spreiden en ze om de borst van de kloon te slaan.

Hij voelde Lawrence verkrampen en zei: 'Ik ben het. '

'Pap. '

Christopher voelde een heel bijzondere gewaarwording door zich heen gaan. 'Ik kan het touw niet loslaten, ' zei hij. 'Je zult zelf je handen moeten zien te bevrijden. '

'Oké, pap, dat lukt me wel. '

Het was hetzelfde wat Andy jaren geleden had gezegd, toen Christopher was begonnen hem duiklessen te geven. Christophers hart brak in een mengeling van verdriet en liefde.

Lawrence bewoog zijn handen heen en weer tot hij onder de tape enige speelruimte had. Toen kromde hij zijn vingers en gebruikte ze om zich op te duwen. Hij trok de ene hand vrij, en vervolgens de andere.

'Heel goed, ' zei Christopher. 'We hangen boven het bassin. We gaan nu heen en weer slingeren. Concentreer jij je alleen maar op het vasthouden van mij, oké?'

'Pap, ik moet je iets vertellen -'

'Doe nu maar gewoon wat ik zeg. '

De kloon knikte, en terwijl ze begonnen te slingeren, greep hij zich blindelings vast en vond houvast door zijn armen om Christophers rug te slaan. Christopher verstevigde de greep met zijn benen.

'Luister nu goed, Lawrence. We zijn nog verre van veilig. Jij weegt te zwaar om je langs het touw mee naar boven te nemen, en het touw is niet lang genoeg om ons helemaal naar beneden te brengen. We gaan omlaag tot bijna aan het eind en beginnen dan opnieuw te slingeren, zodat we op de grond langs het bad kunnen springen. Maak je geen zorgen dat je niets kunt zien, ik bescherm je wel als je valt. Luister naar mij en ik zal je begeleiden tot we veilig op de grond zijn, oké?'

'Ja, pap. '

'Oké, dan laten we ons nu langs het touw omlaagzakken. '

Langzaam, pijnlijk, ging Christopher centimeter voor centimeter omlaag. De spieren in zijn schouders en dijen brandden van inspanning en zijn oude wonden bonkten en klopten verschrikkelijk. Zijn vingers waren bijna gevoelloos van het zich vastklemmen aan het touw.

Lager en lager kwamen ze, tot hij met zijn voeten het einde van het touw voelde.

'Oké, we zijn er. Klaar?'

Lawrence knikte en verplaatste zijn gewicht zo dat Christopher wat makkelijker de slingerbeweging kon beginnen die hen uiteindelijk boven de vloer rond het zwembad moest brengen.

'Christopher. Ik zie je, Christopher. '

'Dat is hem!' zei Lawrence. 'Waar zit hij?'

'Ergens in de schaduw. Ik kan hem niet zien. '

'Dat is me nogal een reddingsactie die je daar op touw hebt gezet, ' zei de Witte Engel. 'Is dat onnozele jongetje dat wel waard? Het is tenslotte maar een kloon, een nul, niets. '

'Laten we het voor de verandering eens over jou hebben, Neelon. Jij had één zuster, Faith. Ze is vijftien jaar geleden gestorven. Ze werd vermoord aangetroffen in Debenture, is het niet? Maar niet nadat ze eerst verkracht was, geslagen en vastgebonden. Niet bepaald een prettig einde. '

'ik wil niet over haar praten. '

'Nee, dat kan ik begrijpen. ' Christopher vroeg zich af of Cassandra hem kon zien. 'Maar goed, je zuster was het wel gewend dat ze verkracht werd. '

'Wat bedoel je?'

'De hooizolder, Neelon, dat bedoel ik. Een of andere knaap heeft haar daar mee naartoe genomen. Hij was bezig haar te verkrachten toen jij hen betrapte. Wat is er toen gebeurd? Heb je hem doodgeslagen? Was dat het begin van dit alles?'

'Denk maar niet dat, nu jouw vaste psych geschiedenis is, jij me met je goedkope psychologische trucs in de war kunt brengen. ' Zijn stem veranderde in een honend gejammer: 'O, alsjeblieft, meneer de rechercheur, neem me in hechtenis voor ik nog meer kwaad doe. Ja, ik wil geslagen worden door agenten, betast door gevangenbewaarders, gemolesteerd door mijn celgenoten. Ik kan gewoon niet wachten tot je me de handboeien omdoet!'

Christopher negeerde zijn toneelspel. 'Het moorden zit gewoon bij jullie in de familie. ' Hij schatte dat hij nu net voldoende vaart had om hen over de rand van het bassin te slingeren. 'John Woods, jouw vader, werd vermoord door je moeder; zij werd negen jaar geleden ter dood gebracht in de staatsgevangenis van Oklahoma. '

'Daaruit blijkt maar weer eens hoe weinig je weet, Christopher. Mijn moeder leeft nog, alhoewel dat jou verder niets aangaat. '

Nog een beetje meer vaart; één of twee zwaaibewegingen. 'Maar het gaat mij nu juist wel aan, Neelon. Ze is een misdadigster. En jij bent al net als zij!' Ze waren nu boven de rand van het bassin; er was geen tijd om Lawrence te waarschuwen. Christopher maakte zich klaar om los te laten.

'Nee!' schreeuwde de Witte Engel. 'Ik lijk totaal niet op haar!' Hij dook op uit de schaduwen en schopte Christopher in zijn maag, precies op het moment dat die het touw losliet.

Christopher, die ineens werd afgeremd, viel recht omlaag, en Lawrence met hem, naar de bodem van het bassin. Om Lawrence te beschermen, krulde hij zijn lichaam om hem heen. Ze vielen getweeën op een van de stapels cementzakken, Christopher onderop. Ze rolden machteloos omlaag, en net voor Christophers hoofd tegen de zijkant van een zak sloeg, hoorde hij een pistoolschot. Toen werd alles zwart.

De Witte Engel keek op en zag Cassandra gehurkt op de rand van het looppad zitten. Ze vuurde opnieuw een schot af. Diep in de schaduwen draaide hij de vier enorme kranen open en water begon het bassin in te stromen.

'Je wilt te veel, Cass, ' riep hij, terwijl hij de trap naar het looppad op rende. 'Dat zul je nu met de dood bekopen. '

Ze schoot nog twee keer terwijl hij op de trap was, maar ze kreeg hem niet goed in het vizier en had moeten wachten. Maar hij had haar paniekerig gemaakt, zeker nu ze niet wist wat er precies met Christopher en Lawrence was gebeurd. Toen de Witte Engel de overloop had bereikt, begon ze te rennen. Ze hoorde dat hij dichterbij kwam en draaide zich om en zette zich schrap. Geen tijd om te richten, ze vuurde gewoon.

De Witte Engel beukte met volle snelheid op haar in. Ze had geen tijd meer over.

Onder hen, op de bodem van het bassin, worstelde Lawrence zich onder Christophers bewegingloze lichaam uit. Waar zij lagen, was het water al tot aan zijn enkels gestegen en het rees snel. Toen Lawrence zijn blinddoek had afgerukt, zag hij dat Christophers hoofd half onder water lag. Hij sleurde hem naar de zijkant van het zwembad en zette hem in een zittende houding tegen de wand.

'Pap, ' zei hij. Toen met meer kracht: 'Pap!'

Hij sloeg Christopher op zijn wangen en Christophers ogen gingen knipperend open.

'Gaat het?'

Christopher keek hem verdwaasd aan.

'Ik moet achter hem aan. '

Christopher begon zijn hoofd te schudden, maar Lawrence was de aluminium ladder al op. Hij draaide zich om, pakte Christopher bij zijn shirt en wist hem zo overeind te krijgen. Christopher bleef even tegen de wand van het bad geleund staan. Toen greep hij de ladder beet en klom achter Lawrence aan naar boven. Toen hij boven was, rende Lawrence al naar de trap. 'Dat is niet de manier, ' schreeuwde hij hem achterna, maar zijn stem ging verloren in het gebulder van het water.

Cassandra wist in haar gevecht met de Witte Engel haar pistool weer te richten.

'Als je me neerschiet, zul je nooit weten wat er met Sara gebeurd is, ' zei hij.

'Wat?'

'Je dochter. ' Hij tuitte zijn lippen. 'O, nee hè, je wilt me toch niet vertellen dat Christopher je daar niets over verteld heeft?'

Cassandra voelde zich verlamd van afschuw. De Witte Engel raakte haar hard op de kin, rukte het pistool uit haar handen en drukte de loop tegen haar slaap.

Lawrence liep op hem af. Hij had een glimp van de kloon opgevangen toen hij de trap opkwam. 'Het lijkt wel dat hoe langer jij leeft, hoe meer je je in het water gaat thuisvoelen. ' Hij klikte de veiligheidspal van het pistool om. 'Geen stap dichterbij, junior, want anders verschijnt er een extra gaatje in je moeders hoofd. '

'Waarom probeer je mij te bedreigen?' vroeg Lawrence. 'Je zei dat wij identiek waren. Als dat zo is, maakt het mij toch niet uit of je haar al of niet neerschiet? Als ik net zo ben als jij, maakt niets me nog uit. '

'Maar dat is niet waar, junior. Ik geef nog wel ergens om. Niet om haar, en zeker niet om Christopher. '

'Leugenaar! Het is niet Faith waar jij je om bekommert. Ze heeft je verraden; ze ging samen met die jongen naar de hooizolder. Ik heb het gevoeld. Jij hebt het me laten herbeleven. En ik weet ook wat er daar echt gebeurd is. ' Lawrence deed voorzichtig een stap in de richting van de Witte Engel. 'Hij heeft haar niet verkracht; zij nam hem mee naar boven. Ze trok zijn broek naar beneden en smeekte er gewoon om. En dat was niet de eerste keer, hè? Nee, want ik heb alles gezien wat jij je herinnerde. Ik zag hoe jij hem van haar af trok, hoe je hem in elkaar sloeg terwijl Faith gilde en probeerde je van hem af te trekken. Ik zag hoe jij een schop pakte en daarmee zijn hersens insloeg. Ik zag hoe jij het lichaam verbrandde tot er nog slechts as over was, en ik zag hoe Faith de volgende ochtend vertrok. Ze liet jou helemaal alleen bij mama achter, hè? Vertel me dus niet dat jij om haar geeft, want ik weet wel beter. '

'Ik geef om jou, junior. ' De glimlach die op het gezicht van de Witte Engel geverfd leek, was gespannen, alsof hij uit woede geboren was. 'Jij die deel van mij uitmaakt. Hoe zou ik jou ooit kunnen kwetsen? Hoe zou jij mij ooit kunnen kwetsen? Wij zijn meer dan vlees en bloed. Je kunt een dergelijke band niet verbreken. '

Lawrence bleef de Witte Engel strak aankijken. 'Voordat ik jou ontmoette, voordat je mij dat drankje gaf, was ik het misschien met je eens geweest. Maar je hebt niets anders gedaan dan me bedriegen en manipuleren. '

'Heb jij me dan anders behandeld?' zei de Witte Engel klagerig. 'Nee! Die paar leugens mogen ons dus niet in de weg staan. Wij hebben iets, junior. God mag weten wat, maar het is iets unieks. '

'Daar is het nu te laat voor, ' zei Christopher, terwijl hij het touw losliet waarlangs hij moeizaam omhoog geklommen was. Op het moment dat Lawrence uit zijn ooghoeken zijn hoofd boven de reling uit had zien komen, wist hij dat hij de Witte Engel moest blijven afleiden.

Christopher beukte zijn elleboog hard tegen de borst van de Witte Engel, zodat hij halsoverkop achteroverviel en het pistool uit zijn hand vloog. Lawrence rende op Cassandra af en trok haar in zijn armen.

Christopher wilde zijn revolver pakken, maar die moest hij daar beneden in het bassin verloren zijn. Hij zag Cassandra's pistool liggen en dook erop af. Dat deed de Witte Engel ook. Christopher zette zijn hak op de hand van de Witte Engel, die het uitgilde van de pijn. Zijn been schoot uit en hij raakte Christopher tegen zijn knie. Christopher ging neer en de Witte Engel wilde het pistool pakken. Net toen zijn vingers zich eromheen kromden, hakte Christopher er met de zijkant van zijn hand op in. De Witte Engel gromde, draaide zich om en haalde wild uit naar Christopher, die zijn elleboog tegen de solar plexus van zijn tegenstander ramde.

Terwijl de Witte Engel dubbelsloeg, raapte Christopher het pistool op en toen de Witte Engel op hem afkwam, haalde hij de trekker over. De haan klikte, maar er volgde geen schoten. Er zaten geen patronen meer in.

De Witte Engel sprong over de reling en greep het touw beet. Christopher kwam net op tijd bij zijn positieven om te zien dat de Witte Engel in een grote boog over het bassin heen zwaaide. Toen de boog op zijn hoogste punt was, liet hij het touw los en vloog door de lucht. Hij kwam aan de overkant van het bassin op de grond terecht, rolde zich op als een bal en tuimelde over het beton. Toen was hij overeind, rende naar de deur van de kleedkamers en verdween uit het gezicht.

'Zorg jij voor haar, 'riep Christopher naar Lawrence, terwijl hij half rennend, half glijdend de trap af snelde. Hij probeerde zijn vuurwapen te vinden, maar het kolkende water was zwart als pek. Hij gaf het op, liep de geopende deur door en zag onmiddellijk de trap naar de kelder. Hij nam geen enkel risico en controleerde eerst beide kleedkamers. Ze bleken leeg, en hij volgde de Witte Engel omlaag naar de kelder.

'Je zit in de val, Neelon, ' riep hij, terwijl hij zich door de smalle ruimtes tussen de machines wurmde. 'Je kunt nergens meer heen. Geef het maar op. '

De Witte Engel kwam vanachter een boiler te voorschijn. Hij hield Sara stevig tegen zich aangedrukt. 'Deze kelder staat in verbinding met die van de belendende panden. Ik kan overal naar toe. ' Sara's armen waren achter haar rug gebonden en haar mond was dichtgeplakt. Maar haar wijdopen ogen smeekten Christopher om hulp. 'Niet dat dat jou zal helpen. Terug, Christopher. ' Hij begon achterwaarts weg te lopen en sleurde het doodsbange meisje met zich mee.

Christopher stak zijn handen omhoog. 'Laat haar gaan, Neelon, ze betekent niets voor je. Als je een gijzelaar wilt, neem mij dan. '

'Een gijzelaar?' De Witte Engel lachte. 'Mijn God, na al die tijd snap je er nog steeds niets van. Je leek in het begin veelbelovend, dat moet ik toegeven. Maar uiteindelijk blijk je niets beter dan de rest, ' sneerde hij. 'Nee, het meisje is geen gijzelaar. Wacht, ik zal het je bewijzen. ' Hij haalde een van zijn gemene spoorwegnagels te voorschijn en duwde de punt tegen Sara's linkerooglid. Ze probeerde te gillen en kronkelde wanhopig, maar hij had haar te stevig vast. 'Dit is je enige waarschuwing, Christopher. Geloof me maar als ik zeg dat ik haar zal doden als je niet binnen tien seconden verdwenen bent. '

'Neelon, we moeten praten -'

'Negen... '

'Je krijgt hiermee echt niet wat je wilt. '

'Je hebt geen flauw benul van wat ik wil. Acht... '

'Vertel het me dan. Misschien kunnen we iets -'

'Doe niet zo dwaas, Christopher. Zeven... ' Hij drukte de nagel iets dieper naar binnen en Sara probeerde opnieuw te schreeuwen, terwijl ze in haar doodsangst ongecontroleerd huilde. 'Kijk nu toch eens wat je haar aandoet. Zes... '

'Er is iets wat jij wilt. Wat het ook is, ik ben bereid het je te geven als je het meisje loslaat. '

'Precies volgens het gijzelingsboekje. Alleen pathologische misdadigers en gekken luisteren naar dat gelul. Vijf...

'Sterngold, Matthews, Braddock, Peterson. ' Christopher dreunde de namen op die D'Alassandro hem gegeven had. 'Ik weet er alles van wat ze met Faith gedaan hebben. Maar ze zijn allemaal dood, Neelon. '

'Ja, dat is zo. Vier... '

Christopher bleef staan. 'Wat wil je nog meer? Ik weet dat er nog iets is. Waarom het meisje?'

'Waarom het meisje?' bauwde hij hem na. 'O, wat haat ik zwakheid, Christopher. Neem mijn raad aan en verdwijn hier, nu. ' De nagel ging een millimeter verder naar binnen. 'Drie... '

'Oké, oké, ik ga al, ' zei Christopher, terwijl hij achteruit begon te lopen.

'Sneller. Twee... '

Christopher draaide zich om naar de trap. 'Rennen, Christopher, rennen. Een... '

Christopher liep de trap op, terug naar waar Cassandra en Lawrence op hem stonden te wachten. De spottende lach van de Witte Engel volgde hem de hele weg terug.