8

Dillard stond op het punt hysterisch te worden toen Cassandra de volgende ochtend het lab binnenkwam.

'Dit is toch niet te geloven. ' Hij gilde bijna. 'Christopher heeft ons subject meegenomen voor uitstapjes in het maanlicht. '

Cassandra moest snel nadenken. 'Hoe weet je dat?'

Dillard glimlachte verbitterd. 'Gisteravond, toen ik het lab verliet, ving ik een glimp van hen op. Ik moest nog even terug om die laatste serie formules te pakken die wij hadden doorgenomen en toen zag ik hen de achterdeur uit sluipen. '

O, mijn God, dacht Cassandra. 'Nou ja. Hutton, eigenlijk wist ik dat al. Jon heeft het me verteld. '

'Je bent gek, ' schreeuwde hij. 'Volkomen geschift. '

'Hutton, kalmeer, alsjeblieft. '

'Ik denk er niet over. Jij hebt toegestaan dat het subject het laboratorium verliet. Hoe kun je zo onverantwoordelijk zijn?'

Cassandra had Dillard eerder zo meegemaakt toen zijn proefschrift over aangeleerde eigenschappen was afgewezen door het tijdschrift Cell.

'Lieve hemel, ' zei ze, nogal geïrriteerd, 'maak er niet zo'n halszaak van. '

'En waarom niet? Jij en Christopher hebben het hele project in de waagschaal gesteld. Hoelang is het subject zonder controle geweest? Wie weet wat voor chemische, endocrinologe of hormonale veranderingen er zijn opgetreden terwijl hij buiten het lab was? Het maakt niet meer uit, want we zullen het toch nooit weten. We hebben kritieke gegevens gemist die de ene fase van het hyper-verouderen met de volgende verbindt. Waar was je met je gedachten?'

'Oké, ik heb een fout gemaakt, ik geef het toe, ' zei Cassandra, die abrupt van tactiek veranderde. 'Maar ik dacht dat het beter voor zijn ontwikkeling zou zijn. Kunnen we nu alsjeblieft gewoon verder gaan met onze onderzoekingen?'

'Nee, dat kunnen we niet. Nu zie je wat die Christopher werkelijk voor een kerel is. '

'Je vergeet één ding. Jon is onze enige bescherming, ' zei ze, in een wanhopige poging hem te kalmeren. 'Hij zorgt ervoor dat niemand binnen of buiten het lab erachterkomt waar we mee bezig zijn. Onze reputatie - om nog maar te zwijgen van onze carrière - hangt af van zijn expertise, Hutton. Denk je eens in wat er zou gebeuren als Dean Koenig, de IBE of zelfs Costas lucht kreeg van wat wij hier uitspoken. We zijn afhankelijk van Jons bescherming. Wees dus lief en probeer eraan te denken dat hij aan onze kant staat, oké?'

'Dat is onzin, Cassandra, jij laat persoonlijke gevoelens in de weg staan van wetenschappelijk onderzoek. Het enige wat hij wil is ons subject gebruiken voor zijn eigen onderzoek. En hij schuwt daarbij niet om met onvolledige onderzoeksresultaten te werken, ze te manipuleren, uit hun verband te rukken en wilde gevolgtrekkingen te maken die hij kan gebruiken voor wat ze waard zijn. Dat is een heel glibberig pad en ik wil daar niets mee te maken hebben. En ik zeg je dit, als we niet hier en nu een einde maken aan zijn bemoeienissen, zal hij de wetenschappelijke integriteit van ons onderzoek aantasten en dan zijn we helemaal voor niets aan deze riskante onderneming begonnen. '

'En als Jon hier nu eens iets vindt dat hem kan helpen de Witte Engel op te sporen? Denk je ook niet dat Bobby dat verdient?'

'Probeer je mij er nu ook al toe over te halen ons werk te compromitteren? Dan kan ik net zogoed overlopen naar Helix Technologies. Nee, ik accepteer dit niet. Wat bezielt je eigenlijk? De digitale logboeken zijn allemaal hier. Hoe moeten we in hemelsnaam uitleggen dat er hele periodes ontbreken? Zelfs een eerstejaars assistent zal zoiets opvallen. '

'Overdrijf nu niet, Hutton. Je praat alsof Jon zojuist de deur van het lab heeft opengezet en Lawrence op eigen houtje naar buiten heeft laten wandelen. Zo is het natuurlijk niet. Hij was bezig met zijn opvoeding. '

'Luister nu eens naar jezelf. Heeft Christopher je zo in zijn greep dat je tegen mij moet huichelen?' Dillards gezicht was rood aangelopen van woede. 'Mijn God, ik heb heus wel gezien wat er aan de hand is. Jij en Christopher hebben dit project zo grondig vervuild dat we niet langer kunnen zeggen of zijn gedrag het product is van de abnormale aandrang van zijn genen of van zijn omgeving. Begrijp je het dan niet? Je hebt de kans die wij hadden om onze theorieën te bewijzen te grabbel gegooid. Maar misschien is het nog niet te laat. We hebben nog een kans, maar dan moeten we snel zijn. We moeten iedereen die hier niet thuishoort uit het lab weren. Christopher, je dochter. Het is uit de hand gelopen. We moeten terug naar een strikt wetenschappelijke procedure en het subject onder constante observatie in het lab houden. Daar hoort hij thuis en daar moet hij blijven. '

'Je praat over Lawrence alsof hij niet meer is dan Minnie. '

'Ja, Cassandra, dat is nu precies mijn punt. Dit is een experiment. Een subject is een subject, punt. '

'We hebben het over een menselijk wezen, Hutton. '

'Is hij dat, Cassandra? Ik laat die vraag graag over aan de ethici onder ons. Hij is een vehikel om mee te experimenteren en onze theorieën te bewijzen. Wat heeft hij daarbuiten voor nut? Geen enkel. '

'Ik leef; ik denk, dus ik ben. '

Dillard schrok op toen hij de stem achter zich hoorde en Lawrence zag staan.

'Ga terug naar je kamer. ' Dillards gezicht was weer rood aangelopen. 'Dit zijn jouw zaken niet. '

'M-maar dat zijn ze wel, ' zei Lawrence. 'Je k-kunt me niet opgesloten houden als een of ander b-beest. '

Dillard wendde zich weer tot Cassandra. 'Zie je nu wat jij en Christopher gewrocht hebben?'

'Ik juich juist toe dat Lawrence onafhankelijk kan denken. Waarom jij niet?' Cassandra schudde haar hoofd. 'Je kunt hem toch niet kwalijk nemen dat hij niet is opgegroeid zoals jij graag had gezien?'

'Ik had graag een zuiver experiment gezien dat door geen van onze collega's weerlegt zou kunnen worden. Om nog maar te zwijgen van die klootzakken bij Helix. Maar nu jij en Christopher die droom verbrijzeld hebben, voel ik me gedwongen alles te doen wat nodig is om dit fiasco nog enigszins binnen de perken te houden. En daaronder valt ook het verwijderen van iedereen, behalve het onmisbare personeel, uit dit lab. '

'Mijn vader is onmisbaar, ' zei Lawrence. 'En Sara ook. '

'Ik ben bang dat jij hier geen inspraak in hebt, ' zei Dillard op zijn meest formele toon. 'En Christopher is je vader niet. Het wordt tijd dat je dat eens begrijpt. '

'Hutton, ' zei Cassandra, 'er moet toch een betere manier zijn om dit op te lossen. '

'Die opties heb je door eigen toedoen onmogelijk gemaakt, ' zei Dillard. 'Geen vervuiling. Als dat betekent dat het subject opgesloten moet blijven in de geboortekamer, dan moet dat maar. '

'Ik w-wil Sara zien werpen bij het kampioenschap, ' zei Lawrence.

'Daar komt niets van in, ' zei Dillard stijfjes.

'En toch wil ik het, dr. Hork. '

'Hoe durf je me zo te noemen, ' snauwde Dillard.

'Lawrence, je weet heel goed dat je andere mensen met respect moet behandelen, ' zei Cassandra.

'En als die andere mensen mij nu ook niet met respect behandelen?'

'Stil, jij. ' Dillard wendde zich tot Cassandra. 'Luister goed. Als hij ook nog maar één voet buiten dat lab zet, ga ik rechtstreeks naar Costas en laat ik dit project beëindigen. '

'Hutton, die bluf werkt niet bij mij. Jij wilt net zo graag als ik dat dit project slaagt. '

'O nee, ik bluf beslist niet. Je hebt al ernstig gecompromitteerd wat wij hier hebben gedaan. Ik zal niet willoos toezien hoe jij ook het laatste restje integriteit vernietigt. '

Cassandra draaide zich om naar Lawrence. 'Misschien is het beter als je in het lab blijft. '

De uitdrukking op het gezicht van de kloon brak bijna haar hart.

Toen Christopher voor zijn ontbijt No Name binnenliep, viel hem op dat het portiek aan de overkant van de straat leeg was. Kenny keek op. Hij zette een bord met biefstuk en ei neer en kwam snel achter de bar vandaan. Terwijl hij op Christopher af liep, zei hij: 'Ik denk dat ik iets voor je heb. '

Hij wees naar het portiek aan de overkant van de straat. 'Toen die meid vanochtend niet kwam opdagen, heb ik hier en daar eens geïnformeerd. ' Als Kenny zijn ogen dichtkneep, was hij net een airedale terriër. Hij ging Christopher voor naar een kruk die werd bezet door een man die groot en harig genoeg was om een gorilla te kunnen zijn. Hij had zwart, ongekamd haar, zware wenkbrauwen en er hing een geur om hem heen die niet thuishoorde in de diner en ook de eetlust niet bepaald opwekte.

'Dit is de kerel over wie ik het had, ' zei Kenny, bij wijze van introductie.

'Jij bent geïnteresseerd in die griet die altijd aan de overkant rondhangt?' De man had een stem als van een dragonder.

'Ja, dat klopt. ' Christopher deed een stap naar hem toe en had daar onmiddellijk spijt van. 'Hoezo?'

'Ik heb haar gisteravond gezien. Ik kom hier elke dag even een beetje vooreten. De vrouw heeft me op rantsoen gezet. ' De gorilla grinnikte en klopte op zijn omvangrijke buik. Een vlaag ranzige lucht zweefde op Christopher af.

Christopher sloeg zijn aantekenboekje open. 'Herinner je je hoe laat het was toen je haar zag?'

'Tjee, om een uur of zeven, halfacht, denk ik. Beslist niet later, want het was hier nog heel rustig en het stroomt hier pas na achten vol. '

'Ja, dat weet ik. '

'Ik zag hoe ze af en toe haar neus afveegde en wat stond te schuifelen, maar toen kwam mijn eten en toen ik weer opkeek, zag ik dat ze het kartonnen bekertje aanpakte dat hij haar aanbood. '

Christopher voelde alle lucht uit zijn lichaam lopen. 'Wie was dat?'

De gorilla fronste zijn dikke wenkbrauwen. 'Ik heb zijn gezicht niet gezien, maar hij zag er heel gewoon uit. Gemiddelde lengte, niet groot, niet klein. Spijkerbroek, spijkerjack, werkmansschoenen. Niks bijzonders, niet al dat modieuze spul dat je tegenwoordig ziet. Ik kon niet zien wat voor hemd hij aanhad. '

'Geeft niet. ' De gorilla had Christophers hartslag flink opgevoerd. 'Ga maar verder. '

'Het zag er allemaal nogal afgedragen uit. Zou een bouwvakker kunnen zijn, ja, nu ik erover nadenk - hij was heel gebruind, alsof hij altijd buiten werkte, je weet wel, zo'n Marlboro Man, helemaal geen gladde stadsjongen. ' Hij knipte met zijn vingers. 'En dan nog iets: zijn haar, het was wit als melk, zo'n beetje als dat signalement van, hoe heet die kerel, die Witte Engel. '

Aan de overkant van de straat huisden slechts schaduwen in het portiek dat wekenlang haar thuis was geweest. De afgelopen nacht hing nog donker in de straat, hoewel hoog boven de daken de lucht het diepe blauw van oktober aannam. De tintelende lucht, zo welkom na de verstikkende hitte en vochtigheid van de zomer, was als de opwekkende smaak van verse yoghurt.

'Heb je gezien wat er gebeurde nadat hij haar koffie had gegeven?'

'Hij nam haar mee, met zijn arm om haar schouders, alsof ze een stelletje waren. Het laatste dat ik zag, was dat hij iets in haar oor fluisterde. ' De zware lichaamsgeur van de gorilla maakte dat Christopher tranen in zijn ogen kreeg. De man wees. 'Ze liepen in oostelijke richting. Meer heb ik niet gezien. '

Christopher knikte. 'Dat is al heel wat. '

'Hé, denk je dat het die Witte Engel was?'

'Jij?'

'Zou kunnen. '

'Dan had je het aan de politie moeten melden. '

'Dat had ik ook wel gedaan -' De enorme schouders van de gorilla rezen en daalden. 'Maar de politie en ik, wij kunnen op de een of andere manier slecht met elkaar overweg, als je begrijpt wat ik bedoel. '

Christopher zei dat hij het begreep. Kenny schoof een donut en een kop dampende koffie in zijn richting toen hij naar de deur liep.

Cassandra's maag kromp ineen toen ze de verhoogde bewaking voor het Vertex-lab zag. Ze liet de taxi een blok omrijden, zodat ze de menigte die voor het gebouw stond eens goed kon bekijken. Wat moest dit verdomme voorstellen? dacht ze. Toen zag ze de spandoeken en handgeschilderde borden met citaten uit de bijbel en teksten als 'Het werk van de duivel'. Het leek wel een anti-abortusdemonstratie - een paar honderd mensen die in een halve kring rond een demontabel podium stonden waarop de maar al te vertrouwde gestalte van Dean Koenig Vertex in het algemeen en Cassandra in het bijzonder verketterde. Toen ze hem door de elektrisch versterkte megafoon haar naam hoorde roepen, wenste ze dat ze in zijn programma was opgetreden, zodat zijn kudde de waarheid had kunnen horen. Ze speelde zelfs even met de gedachte om zich een weg te banen door de massa, Koenig opzij te duwen en van de verrassing gebruik te maken om de mensen te vertellen dat ze van haar of Vertex niets te vrezen hadden.

Maar uiteindelijk besloot ze toch maar niets te doen. Ze zag dat Koenig de mensen al had opgezweept tot een soort heilige verontwaardiging en woede. Mensen in een dergelijke staat wilden niet in de war gebracht worden door de waarheid. Ze leunde naar voren en gaf de taxichauffeur opdracht haar een paar straten verder af te zetten. Vandaar liep ze gehaast door de ochtendschaduwen naar de geheime ingang van haar lab.

De aanblik van Dean Koenig en alles wat hij representeerde hier op haar stoep deed haar wensen dat ze wat minder genuanceerd kon denken. Hoewel ze Koenigs onbestemde angst voor haar experimenten nog kon begrijpen, nam ze hem hoogst kwalijk dat hij zijn gal in haar gezicht spuugde.

Eenmaal in het lab controleerde ze Lawrence. Minuut na minuut werd hij volwassener, alsof, als ze even niet keek, alle botten in zijn gezicht zich opnieuw hadden gevormd. Toen ze in Minnies kooi keek, leek de rat zo dicht bij de dood, dat ze het er koud van kreeg, en onwillekeurig zag ze Lawrence voor zich, een oude man die amechtig zijn laatste uren sleet, misschien slechts een week na nu, tenzij ze een manier vond om het op hol geslagen transgen te stoppen.

De oude ramen, hoewel stevig gesloten tegen de herfstige kilte, lekten niet alleen koude lucht maar ook Dean Koenigs versterkte stem. '"De kaars des lichaams is het oog, '" declameerde hij, Mattheüs citerend. '"Indien dan uw oog oprecht is, zo zal uw hele lichaam verlicht wezen. Maar indien uw oog boos is, zo zal geheel uw lichaam duister zijn. Indien dan het licht dat in u is, duisternis is, hoe groot zal die duisternis zelve zijn!'"

Ze vond het nogal ironisch dat Koenig en mensen zoals hij vrijelijk uit de bijbel citeerden, passages gebruikten die aan hun doel beantwoordden en alle andere negeerden. Toen haar ouders door de bitterste fase van hun scheiding gingen, had zij bij tante Emily gelogeerd, de zus van haar moeder, een vrouw die al weduwe was en alleen woonde. Om haar eenzaamheid te verlichten, had tante Em zich op de bijbel gestort. Elke avond als Cassandra in haar bed stapte, las tante Em haar eruit voor met haar heldere, lieve stem. Cassandra had veel van die teksten heel vertroostend gevonden terwijl zij daar angstig in een vreemd bed lag. Zozeer zelfs dat ze zich de meeste nog herinnerde. Mattheüs had over het duistere kwaad geschreven, maar ook: 'Want als gij de mensen hun fouten vergeeft, zal uw hemelse Vader u ook vergeven; maar als gij de mens zijn fouten niet vergeeft, zal de Vader ook u uw zonden niet vergeven. ' Maar mannen als Dean Koenig hadden het niet in zich degenen te vergeven die ze als hun doodsvijanden zagen; dat was de ironie van hun christelijke boodschap.

'En hoe groot is de duisternis die in deze panden heerst!' Dean Koenigs stentorstem weerkaatste tegen het trottoir. 'Hoe groot is het kwaad dat de hoogste gift van God verdraait tot de wil van de mens? Lieve vrienden, vraag het Gerry Costas, het hoofd van dit laboratorium van de duivel. Vraag het Cassandra Austin, de belangrijkste architect van satans godslasterlijke werk. Vraag haar hoe zij Gods grootse ontwerp voor de mensheid manipuleert, hoe ze vervormt alles wat natuurlijk is, van God gegeven en daarom heilig. Vraag haar hoe ze denkt uw kinderen uit uw baarmoeders weg te halen en voorgoed te veranderen. Voor uw heil, zegt ze. Maar wij doorzien de honingzoete woorden van satan. Wij zien de fundamentele fout: hoe kan Gods werk ooit verbeterd worden? Hoe kan een menselijk wezen zelfs maar peinzen over zo'n ondenkbare inbreuk jegens de Vader als niet de duivel zelf haar leidt? Lieve vrienden, wij zullen de wil van God verdedigen, hoe machtig onze tegenstanders ook mogen zijn. We zullen niet toestaan dat Cassandra Austin en Gerry Costas profaan maken wat heilig is. We mogen dat niet toestaan. En ik bezweer jullie, lieve vrienden, dat we het ook niet zullen toestaan!'

Ze sloot haar oren af voor de almaar voortdurende donderpreek, klemde haar tanden op elkaar en concentreerde zich op het zoeken naar de sleutel die het hyper-verouderen van het op hol geslagen transgen kon vertragen. Het duurde even voor ze zich realiseerde dat Lawrence haar aanstaarde. Ze stond op en liep de kamer in, waar hij de tv aan had staan. Het geluid was echter afgezet.

'Wat ben je aan het doen?' vroeg ze.

'Mam, heb jij G-God gezien?'

Waarmee ze wist dat hij naar Koenigs leugens had geluisterd.

'Nee, ' zei ze, 'niemand heeft hem ooit gezien. Hij is onzichtbaar. '

'Maar Hij bestaat. '

'Als je gelooft dat Hij bestaat, dan bestaat Hij, denk ik. '

'Hij h-heeft alle dingen gemaakt. '

Ze knikte. 'Sommige mensen geloven dat. '

'Maar ik niet, ' zei hij. 'J-jij hebt mij ge-gemaakt. '

Cassandra merkte dat ze daar geen antwoord op had.

Lawrence ging verzitten. 'Denk je dat G-God mij haat?'

Ze was geschokt. 'Waarom zou hij jou haten?'

'Omdat ik a-anders ben, omdat ik s-stervende ben. '

'O, Lawrence. ' Cassandra sloeg haar armen om hem heen en hield hem dicht tegen zich aan. Zijn armen bleven slap langs zijn lichaam hangen. 'Jij zult niet sterven, dat beloof ik je. ' Ze ging ver genoeg bij hem vandaan staan om hem in zijn ogen te kunnen kijken. 'En wat God betreft, die bestaat in iedereen. Zelfs in jou. God kan niet haten. ' Ze stak haar kin omhoog. 'Die man daarbuiten is een leugenaar. Hij verdoet zijn leven met het verdraaien van woorden zoals het hem uitkomt. Het zou dom zijn om naar hem te luisteren. '

'Oké. '

Toen Cassandra hem losliet, liep hij naar de tv en zette het geluid aan. Er was een of andere soapserie aan de gang. Lawrence schoot in de lach om iets wat er gezegd werd en Cassandra vroeg zich af waarom hij wel om die onbenullige slapstick kon lachen maar niet reageerde op de troost die zij hem geboden had.

Christopher liep door Alphabet City en naderde de East River. De gorilla had gezegd dat de Witte Engel in oostelijke richting was verdwenen, maar Christopher liet zo langzamerhand de laatste gebouwen achter zich. Hij was bekend met dit gebied en was vroeger regelmatig in aanvaring gekomen met bepaalde bewoners van de wijk die het met de wet niet zo nauw namen. Het waren mannen die net zo makkelijk bloed vergoten als dat dronkelappen of dieren tegen de muren piesten. Als Christopher het zich goed herinnerde, werden de honden en katten in deze wijk beter behandeld dan de slachtoffers van de gelegenheidsdieven. Er was een met onkruid overwoekerde lege plek tussen de huizen die de bewoners, die het stukje land als begraafplaats voor hun huisdieren hadden benut, met hand en tand verdedigden tegen de constante dreiging van naar een slaapplaats zoekende zwervers. De plek had in de loop der jaren een vreemde, bijna gewijde sfeer gekregen, en toen begin jaren tachtig de stad had geprobeerd de hele zaak met bulldozers te egaliseren, had dat zulke felle reacties opgeleverd dat de gemeente er verder maar van had afgezien.

Christopher stond voor het hek van harmonicagaas dat de bewoners eromheen hadden opgetrokken en tuurde naar de verse en gedroogde bloemen die hier en daar de kleine graven opvrolijkten. Het was vreemd, maar ook verfrissend om ineens zoveel natuur in de stad te zien.

Bijna de helft van de begraafplaats was nog begroeid met hoog opschietend onkruid, lelijke gele bloemen en grotesk kronkelende vegetatie die, naar Christopher vermoedde, alleen te determineren was door een botanist die gespecialiseerd was in mutaties. En dan was er het stukje wit aan de andere kant van de open plek, tussen zo'n beetje het dikste en meest ondoordringbare gebladerte. Het was eigenlijk blauwig wit, vanwege de aderen.

Christopher ging op handen en knieën zitten en klauwde zich een weg door een gat in het hek dat recentelijk was gedicht met goedkoop paktouw. Hij beende over de begraafplaats en gooide en passant enkele bloemstukjes van hun graf. Hij rook aarde, samen met urine en de ziekelijk-zoete geur van vlees dat te lang buiten de koelkast heeft gelegen.

Zijn hart begon sneller te kloppen, want die laatste geur kende hij. Dat bracht weer beelden naar boven van bloed dat tegen muren spatte en ogen die met een dode blik in de lens van de politiefotograaf keken.

'O, shit. ' Hij knielde tussen het struikgewas en staarde naar het profiel van het dode meisje. Dit was zijn meisje, de zwerfster die zichzelf in leven hield door rauwe seks te verkopen in het portiek tegenover No Name, het meisje dat heel langzaam was begonnen hem te vertrouwen. Net als bij William Cotton ontbraken ook bij haar de ogen. Net als bij Bobby Austin was er geen druppel bloed te bespeuren. Hij durfde nu al te zeggen dat Stick zou ontdekken dat de pijnappelklier was weggehaald, en hij wist met een zekerheid die tot in het merg van zijn botten doordrong wie haar vermoord had.

Toen hij opstond, bleven er kluiten aarde aan zijn broek hangen. Hij pakte wat van de bloemen die hij in zijn haast door elkaar gegooid had en legde die naast haar lichaam. Toen rekte hij zijn hals en tuurde omhoog naar de ramen van de flats die op de dierenbegraafplaats uitkeken. Hij belde De Zaak en vroeg om een patrouillewagen zonder sirene. Hij was net begonnen de gebouwen rond de open plek te inspecteren toen de blauwwitte wagen aan kwam rijden en Jerry Lewis en een bijrijder uitstapten. Christopher bracht hen op de hoogte van wat hij had aangetroffen en stuurde hen op de andere gebouwen af.

Bij de eerste drie appartementen die Christopher aandeed, werd op zijn kloppen niet gereageerd. De man in het vierde appartement was net terug van een weekje Atlantic City en had geen idee waar hij het over had. Lewis kwam hem halen. Een oude vrouw die op de stoep voor haar flat stond, beweerde dat ze de Witte Engel had zien rondscharrelen, maar haar adem stonk naar gin en hij wist niet zeker of hij haar wel moest geloven. Aan de andere kant was zij wel zo iemand die zich met alles en iedereen bemoeide. Ze leek ieders handel en wandel te kennen - welke huurders meisjes meenamen (of jongens), hoe laat, en hoelang. Ze beschreef de Witte Engel nauwkeurig en wees de deur aan waardoor ze hem had zien verdwijnen nadat hij zijn weerzinwekkende ritueel met de zwerfster had uitgevoerd. Christopher gaf Lewis opdracht zijn maat erbij te halen, het bureau van de medisch onderzoeker te bellen en daarna de deur naar het souterrain te controleren en te kijken of er daar nog andere uitgangen waren. 'Zorg dat ze allemaal in de gaten worden gehouden, ' zei hij tegen Lewis.

'Inspecteur, laat mij dan tenmminste met je mee naar binnen gaan. '

'Ik heb je daarbuiten nodig, ' zei Christopher. 'Ik wil dat de zaak hermetisch afgesloten wordt, zodat, als ik hem daar beneden zou mislopen, jullie hem kunnen pakken. Oké?' Toen Lewis knikte, legde Christopher zijn hand op de schouder van de andere man. 'Roep versterkingen op. Als je ze hebt ingelicht, kom je met een team achter mij aan. '

'Ik had liever dat je op ons wachtte, inspecteur. Ik heb het akelige voorgevoel -'

'We hebben geen tijd te verliezen, ' zei Christopher. 'Ik ga naar binnen. '

Cassandra was verdiept in haar berekeningen toen Sara uit de geboortekamer kwam rennen en zei: 'Mam, Lawrence doet raar. '

'Wat is er gebeurd?' vroeg Cassandra, terwijl zij en Sara naar de kamer renden.

'Ik weet het niet. Het ene moment leerde ik hem hoe honkbal gespeeld wordt en het volgende moment - hoepla! Zijn blik werd glazig en hij reageerde niet meer op me. '

In de kamer zat Lawrence recht overeind en staarde voor zich uit.

'Mam, is het wel goed met hem?'

Cassandra hoorde de ongerustheid in de stem van haar dochter. Lawrence had de afgelopen week steeds meer tijd met Sara doorgebracht. Het was een opluchting om te zien hoe hij van haar de normale tienermanieren en -uitdrukkingen overnam. Hoewel Dillard het afkeurde, wist Cassandra dat ze er juist aan had gedaan om Lawrence in contact te brengen met iemand van zijn eigen chronologische leeftijd. Het deed haar enorm goed om hen samen te zien lachen, normaal tienergedrag te vertonen. Hoewel Lawrence het er nooit over had, wist ze dat het gevoel van ontwrichting, veroorzaakt door het razendsnel verouderen, beangstigend voor hem moest zijn.

Cassandra bewoog een hand voor zijn gezicht. Hij knipperde zelfs niet met zijn ogen. Ze hurkte voor hem zodat haar ogen op dezelfde hoogte waren als de zijne.

'Pap!' zei Lawrence plotseling heel hard. 'Pap. '

Dillard keek gealarmeerd op vanuit het heiligdom van zijn werkstation.

'Lawrence, ' zei Cassandra zachtjes, voorzichtig, 'wal is er aan de hand?'

'Neeneenee!' gilde Lawrence.

'Wat zie je?'

Hij veegde Cassandra's troostende aanraking weg en begon dingen van de planken te maaien.

Cassandra duwde Sara nogal ruw naar buiten. De ogen van haar dochter stonden wijdopen; ze had hem nog niet eerder in zo'n toestand gezien.

'Mam, ik wil hem helpen. '

'Dat kun je doen door bij hem uit de buurt te blijven. '

'Hij zal zichzelf bezeren, ik weet het gewoon. '

'Jij blijft hier, ' beval Cassandra, ik los dit wel op. '

'Cassandra, houd hem tegen!' schreeuwde Dillard. 'Het is eindelijk gebeurd, hij is krankzinnig geworden. '

Cassandra negeerde hem en concentreerde zich op de kloon. 'Lawrence, wat is er? Jon is hier op dit moment niet. '

Lawrences hoofd schoot in haar richting en hij keek haar aan alsof ze gek geworden was. 'Dat weet ik, ' zei hij, met een verontrustend vertoon van ongeduld. Hij sloeg tegen de zijkant van zijn hoofd. 'Maar pap is hier. '

'Waar heeft hij het over?' zei Dillard. 'Hij kraamt alleen maar onzin uit. '

Lawrence staarde naar Dillard, zoals hij vaker deed, en de geleerde bleef staan waar hij stond. In het begin was Cassandra er steeds van uit gegaan dat Lawrence dat alleen maar deed om Dillard een onrustig gevoel te geven, zoals kinderen soms doen bij volwassenen, om de reikwijdte van hun macht af te tasten, maar langzaam maar zeker was ze tot de overtuiging gekomen dat het iets heel anders was dan weerspannigheid.

Lawrence draaide om zijn as en ging verder met dingen van de planken te gooien, tot hij vond waar hij naar zocht. Hij schroefde het deksel van twee kleine, glazen potjes en begon zijn gezicht te besmeuren met strepen rode en zwarte verf. Hij trok horizontale lijnen over zijn voorhoofd en toen verticale omlaag langs zijn wangen. Hij deed zijn ogen dicht en trok een rode streep van net boven de wenkbrauwen, over de oogleden, naar een plek net onder de oogkassen.

Pas toen draaide hij zich om en keek haar aan. ik zie hem. '

Cassandra voelde een huivering langs haar ruggengraat gaan.

'Lieve hemel, kijk hem nu toch eens, ' riep Dillard, die aan de andere kant van het dikke glas stond. 'Het lijkt wel een wilde. '

'Wat zie je, Lawrence?' Cassandra merkte dat haar stem was gedaald tot een zacht gefluister. 'Zeg het me. '

ik moet e-erheen. '

'Waarheen?' zei Cassandra, met schorre stem.

'Hij gaat nergens heen, ' zei Dillard, die de deur van de kamer dichtgooide en vergrendelde. 'Dat kan ik je verzekeren. '

'Pap h-heeft me nodig. ' Lawrence staarde Cassandra aan met de griezelige blik van de Witte Engel. 'Hij is op de d-donkere plek, het is daar ge-gevaarlijk, er k-kruipen daar dingen rond en -'

'En wat?'

'Hij is n-niet alleen. '

Een hevige angst maakte zich van Cassandra meester. 'Lawrence, wat zie je. Wie is er bij Jon?'

'Alsjeblieft, ' fluisterde hij. 'L-laat me gaan. '

'Verkeert Jon in gevaar?'

De ogen van de kloon sperden zich open. ' Papapapapapa-!'; Het laatste woord kwam eruit als een schrille kreet en hij wierp zich keer op keer tegen de gesloten deur.

Ze probeerde hem tegen te houden, te kalmeren, met hem te praten zelfs, maar hij was onbereikbaar voor haar, teruggeworpen in het angstaanjagende en onbekende territorium waartoe zij hem veroordeeld had. Nu ze hem zag als het gekooide dier dat hij was, voelde ze een steeds grotere wanhoop over de arrogantie van haar experimenten. Ze kon zijn pijn niet verdragen, naakt en glinsterend als organen die uit hun omhulsel van huid en vlees waren gehaald.

In een plotselinge paniek greep ze de telefoon en drukte op de knop die haar direct verbond met Christophers bureau. Toen ze Esquivals stem hoorde, zei ze: 'Waar is hij?'

'Inspecteur Christopher? Dat weet ik niet. Wacht even. '

Cassandra wachtte ademloos.

ik ben net binnen, en er is hier verder niemand aan wie ik het kan vragen, ' zei hij, maar op een toon die ze niet vertrouwde.

'Luister, ik -'

'Sorry, dokter, maar ik heb op dit moment weinig tijd. Wilt u misschien een boodschap achterlaten?'

ik denk dat er iets -' Ze slikte de rest van haar woorden in, want ze begreep dat ze nogal raar overkwam. Niet in paniek raken, hield ze zichzelf streng voor. 'Nee, laat maar. ' Ze hing op en draaide het nummer van Christophers GSM, maar die werd niet opgenomen.

Ik gedraag me als een idioot, dacht ze, terwijl ze ophing. Blijf nou kalm. Word niet paranoïde door wat Esquival zei. Er is niets mis. Maar toen ze zag hoe Lawrence als een gek probeerde naar buiten te komen, keerde een vreemde angst terug, een angst zo primitief dat de bleke haartjes op haar onderarmen recht overeind stonden. Ze ervoer uit de eerste hand wat ze daarvoor altijd als niet meer dan een melodramatische uitspraak had beschouwd: in de dreunende stilte van haar high-techlaboratorium voelde ze zich alsof er iemand over haar graf had gelopen.