15

'Ik heb al heel wat slecht nieuws meegemaakt, maar dit... ' Commissaris Anthony Brockaw staarde naar de gruwelijke fotogalerij van de Witte Engel. 'Dit is wel het walgelijkste dat ik ooit heb gezien. ' Er lag een blauw waas over zijn kaken en hij zag er zorgelijk uit. Het almaar de bloedzuigers van de pers van het lijf houden had hem zichtbaar vermoeid. Hij draaide zich om naar Christopher, en zijn zware wenkbrauwen trokken zich als donderwolken samen. 'Jon, ik ben bang dat ik slecht nieuws heb. De FBI heeft Reuven Esquivals dood nogal persoonlijk opgevat. De onderdirecteur vliegt hier morgen om twaalf uur heen, samen met een speciaal team dat het van ons overneemt. '

Christopher had het gevoel of hij een klap in zijn maag kreeg. 'Je weet wat voor rotzooi zij ervan zullen maken, chef, want dat hebben ze al eerder geflikt. Herinner je je Joey "met de grote ogen" nog? En John Sheen, de "verkrachter van Riverdale"? Hoe kun je -'

Brockaw spreidde in een gebaar van hulpeloosheid zijn handen. 'De grote baas zelf heeft dit besluit genomen. Ik ben alleen maar op de hoogte gesteld. '

'Hij heeft de Feds erbij geroepen zonder jou zelfs maar te raadplegen?'

'Dat is zijn goed recht. '

'Nee, ik kan dit niet toestaan. Daarvoor heb ik er te hard, te lang aan gewerkt. Te veel mensen van mijn team zijn al het slachtoffer geworden. En kijk waar we nu staan. Dit is zijn uitvalsbasis, verdomme. Ik zit er zo dichtbij, chef. Ik ben niet van plan deze zaak zomaar uit handen te geven, en zeker niet aan zo'n team onbenullen van de FBI. De Witte Engel verneukt ze alsof het een stel goedkope hoeren is, en daarna wordt hij pas echt gemeen. '

'De onderdirecteur neemt zijn beste psychoanalisten mee. '

'Hij kan mijn rug op; deze klootzak past in geen enkel profiel. Hij heeft kringetjes rond Reuven gelopen, en neem maar van mij aan dat Reuven de beste van allemaal was. ' Christopher rechtte zijn schouders. 'Je moet me de tijd geven om…’

'Onmogelijk. '

Christopher keek door het achterraam van het appartement van de Witte Engel. Beneden, in de tuin ter grootte van een postzegel, had iemand een votiefkaars aangestoken. De kleine vlam flikkerde en wierp schaduwen vijftig keer groter dan de vlam in de hoeken onder de platanen. 'Met alle respect, meneer, maar ik was me er niet van bewust dat dat woord in uw vocabulaire voorkwam. Herinnert u zich nog dat geval met dat begraven kind? U wist met de FBI te regelen dat ze Reuven Esquival aan ons toewezen, waardoor ik de leiding kon behouden. Weet je nog dat ik je vroeg om Grand Central Station te ontruimen, en dat op vrijdagmiddag tijdens de spits, om die meervoudige verkrachter te pakken? Ik heb uit jouw mond nog nooit het woord "onmogelijk" gehoord. '

Brockaw draaide zich om en liep langzaam naar het raam. Hij had zijn handen achter zijn rug gevouwen en zijn dikke vingers spanden en ontspanden zich. 'Die kaars daar beneden doet me eraan herinneren dat ik weer eens naar de kerk moet om voor mijn broer te bidden. Hij is inmiddels al vijf jaar dood en ik ben bijna vergeten hoe hij eruitziet. Soms betrap ik me erop dat ik zijn gezicht op foto's zie en me afvraag wie die kerel naast me is. ' Hij draaide zich om naar Christopher. 'Heb jij dat ook met Mercedes en Andy?'

'Nee. '

Brockaw knikte. 'Daar benijd ik je om, Jon. Jouw werk is tenminste tastbaar; het mijne is puur gelul. Weet je hoe vaak ik al de reet van de burgemeester heb afgeveegd? Hoe vaak ik ervoor heb gezorgd dat hij op een prins tussen ons stervelingen leek? En als puntje bij paaltje komt, wordt ik op deze manier beloond. Hij zal wel vinden dat het in mijn taakomschrijving staat om van alle kanten genaaid te worden. '

'Chef, we hebben in ieder geval nog zeventien uur vóór de Feds hier arriveren. Ik heb alleen jouw zegen nodig. '

'Geef me één goede reden, Jon. ' Brockaws gezicht was overdekt met een dun laagje zweet. Dat was geen goed teken voor een man die als geen ander bestand was tegen het vraatzuchtige persvolkje.

'Je moet me gewoon vertrouwen, chef. Ik voel dat ik hem bijna te pakken heb. '

'Mijn geachte baas zal mijn ballen kraken. '

'Trakteer jezelf nu eerst eens op een lang en lekker etentje en ga dan slapen. Tegen de tijd dat je wakker wordt, is dit allemaal voorbij. '

'Die belofte kun je toch onmogelijk nakomen?'

'Neem maar van mij aan dat ik dat wel kan. '

Brockaw schudde zijn hoofd. 'Dat is nu precies het verschil tussen ons. Jij gelooft er nog steeds in. Ik heb te veel tussen de grote jongens verkeerd. Die New Yorkse politici persen je uit tot de laatste druppel. '

Christopher greep Brockaw bij zijn schouders. 'Niet tot de laatste druppel. Nog niet. '

De commissaris wierp nog een blik op de kaars die zijn licht over de tuin liet schijnen. 'Zo'n nietig geval. ' Zijn blik ging omhoog en hij tuurde de hemel af, alsof hij iets zocht dat hij was kwijtgeraakt. 'In tegenstelling tot de burgemeester herinner ik me nog wel al de zaken die jij tot een goed eind hebt gebracht, al die onwaarschijnlijke problemen die je hebt overwonnen. Kijk, Jon, ik zie het zo: in die hele beerput die deze stad is, ben jij de enige vriend die ik heb. Jij bent de enige op wie ik kan rekenen als er echt stront aan de knikker is. '

Hij rechtte zijn schouders, alsof hij een gewicht afgooide. 'Begrijp wel dat zelfs als ik jou de tijd geef die je nodig hebt, dat nog steeds onofficieel is. '

Christopher glimlachte. 'Maak je geen zorgen. Ik heb ook zo mijn leugentjes om bestwil. '

ik wou dat we die niet nodig hadden. Daarom ben ik niet bij het korps gegaan. ' Er verscheen een wrange glimlach rond Brockaws mond. 'Stel me niet teleur, Jon. '

'Nee, natuurlijk niet. ' Christopher gaf hem een klap op zijn rug. 'Waar heb je anders vrienden voor?'

Toen Lawrence het appartement aan W. 4th St. naderde, had hij op z'n minst nog een aantal van Christophers mensen verwacht die een kordon om het huizenblok hadden gelegd. In plaats daarvan trof hij Sara.

'Wat moet jij hier?' vroeg hij, met een korte steek van pijn in zijn ingewanden.

is alles goed met je?'

'Natuurlijk is alles goed met mij. ' Hij duwde haar in een portiek tegenover de Jack the Ripper Pub. 'Maar jij moet mij vertellen wat jij hier uitspookt. Mam -'

'Mam kwam naar... nou ja, waar ik logeer, om te kijken hoe het met me ging. Ze zei dat ze maar heel even kon blijven, maar ze was zo over haar toeren dat ik er doodsbang van werd. Dus ben ik haar gevolgd. Als ze erachter komt wat ik heb gedaan, ben ik nog niet jarig, en aan wat oom Jon zou zeggen, daar durf ik niet eens aan te denken. '

'En ze hebben beiden gelijk, ' zei Lawrence. 'Het is hier veel te gevaarlijk. Beloof me dat je onmiddellijk teruggaat naar waar je vandaan kwam. '

'Het is daar zo saai. ' Ze grinnikte. 'Trouwens, ik zou voor geen goud iets willen missen van wat zich hier allemaal afspeelt. ' Haar glimlach verdween weer even snel als hij was opgekomen en ze legde haar hand tegen zijn wang. 'Lawrence, je gloeit helemaal. Wat is er met je aan de hand? Ben je ziek?'

'Niet ziek zoals jij bedoelt, maar het komt waarschijnlijk op hetzelfde neer. Ik ben de hele tijd zo heet en zie vanuit mijn ooghoeken allerlei dingen op me afsnellen of weer wegijlen. Mijn hersens draaien miljoenen toeren per seconde. ' Hij glimlachte flauw. 'Ik ben bang dat ik op een komeet lijk die de atmosfeer van een planeet binnenkomt. Ik brand op tot er niets meer van me over is. '

Sara hapte geschrokken naar adem. 'Maar dan moeten we meteen naar mam. Zij kan je helpen, dat weet ik. Zij kan -'

Hij schudde zijn hoofd en nam haar hand weg van zijn wang. 'Luister, Sara. Ik heb een klus te klaren. '

'Naar de hel met die klus, ' schreeuwde ze, terwijl ze zich tegen zijn borst wierp. 'Ik wil niet dat je sterft. '

Langzaam, alsof er iets in hem begon te dagen, sloeg Lawrence zijn armen om haar heen. 'Sara, ' zei hij, en toen zweeg hij, niet in staat om nog iets te zeggen. Hij gaf een kus op haar hoofd, snoof haar frisse, citrusachtige geur op. 'Dit is een heel belangrijke klus en alleen ik kan het doen. ' Hij duwde haar van zich af en tuurde in haar met tranen besmeurde gezicht. 'Er staat hier meer op het spel dan alleen mijn leven. Er zijn al zoveel mensen gestorven, en er zullen er nog veel meer sterven als ik niet doe wat ik moet doen. '

Ze schudde haar hoofd. 'Het kan me niet schelen wat ze zeggen. Ik geloof gewoon niet dat jij het gedaan hebt. '

'Wat gedaan hebt?' Maar binnenin hem bevroor iets, want hij wist wat ze bedoelde.

'Mam en oom Jon vermoeden dat jij dr. Dillard vermoord hebt. Maar dat kun jij niet gedaan hebben, dat weet ik zeker. Daarom heb ik mam ook niet gehoorzaamd toen ze zei dat ik bij jou uit de buurt moest blijven. '

'Sara, herinner je je nog dat we het over verlossing hadden?' En toen ze knikte, voegde hij eraan toe: 'Feit is dat ik op dit moment het gevoel heb alsof ik gered moet worden. Ik heb niet veel tijd meer. Nee, nee -' Hij schudde haar zachtjes door elkaar. 'Niet huilen, goed? Maar met de tijd die mij nog rest, moet ik dit gewoon doen. Ik moet terug zien te krijgen wat ik verloren heb. Begrijp je dat?'

Sara's ogen waren gezwollen van de tranen. 'Heb je dan iets slechts gedaan?'

Hij trok haar in zijn armen en hield haar stevig tegen zich aan gedrukt. 'Wil je me iets beloven?' fluisterde hij in haar oor.

Ze knikte, haar gezicht tegen zijn schouder gedrukt.

'Denk aan me zoals ik was op die dag dat jij me uit het lab haalde, toen we over verlossing en bidden spraken, en dat je vrij en onbekommerd moet leven. '

Hij voelde haar lichaam schudden en proefde vol verwondering het zout van haar tranen. 'Ga nu. Met wat mij te doen staat, moet ik zeker weten dat jij veilig bent. '

Ze schudde haar hoofd. 'Wat je ook zegt, ik ga niet terug naar Beth. Dat niets doen, het is net alsof je een beetje sterft. Vraag me niet -'

'Het is gewoon niet veilig -'

'Wat maakt veiligheid nou uit als je het gevoel hebt dat je in een graftombe zit. Ik moet iets doen, anders word ik gek. Ik ga met jou mee. '

'Geen sprake van. ' Maar hij voelde de koppigheid die ze van haar moeder had geërfd en wist dat ze gewoon niet zou luisteren als hij haar beval te vertrekken. Hoe kon hij voorkomen dat ze hem zou volgen? 'Luister, we maken een afspraak. Zodra het veilig is, kom ik naar Beth. '

'Kom je echt?'

Er lag iets zo smekends in haar ogen dat hij er een brok van in zijn keel kreeg. 'Ik beloof het, ' zei hij, toen ze hem het adres aan Greene St. gaf, niet ver van haar eigen huis. Zijn hart brak toen hij haar wegduwde. Hij herinnerde zich wat de Witte Engel tegen hem had gezegd: Kun je je voorstellen hoe het is om zo met iemand anders verbonden te zijn dat zijn ziel zich in jouw lichaam lijkt te nestelen ? Hij begreep dat wat hij nu meer dan wat ook wilde, was haar in zijn armen te klemmen, maar hij zette dat gevoel van zich af, sloot het op terwijl hij haar de rug toekeerde en snel de straat over liep naar het gebouw dat op hem wachtte als een demente minnares of een schip met wapperende zwarte zeilen.

Zijn dood.

'Laten we naar binnen gaan, ' zegt de Witte Engel tegen Marcy, terwijl ze voor Halloran & Sons staan. Hij heeft haar vriend in de klassieke brandweergreep over zijn schouder gedrapeerd. 'Dan wassen we Frank en voelt hij zich binnen de kortste keren weer het ventje. '

'Ik weet dat het stom klinkt, ' zegt ze, in het grote, holle gebouw kijkend, 'maar ik ben bang in het donker. '

'Hé, dat is toch geen probleem? Dat is Lawrence ook. ' Hij draait het licht aan en ze lopen de vleeshal in. 'Ik werkte hier vroeger, ' zegt hij luchtig. 'Het is misschien vreemd, maar mijn vader heeft hier ook gewerkt. Ik ben als het ware in zijn voetsporen getreden. '

'Als ik in mijn vaders voetsporen was getreden, ' zegt Marcy, 'dan zat ik nu van die domme, kleine plastic dingetjes over de uiteinden van schoenveters te schuiven. '

'Nestels. '

Marcy trekt een gezicht. 'Wat?'

'Nestels, ' herhaalt hij, met een sluwe grijns. 'Die plastic uiteinden van schoenveters heten nestels. '

'Nou ja, het zal wel. ' Ze lijkt totaal niet geïnteresseerd. 'Zal het wel goed komen met Frank?'

'Ja hoor. ' Weer zo'n domme koe, denkt de Witte Engel, terwijl hij de jongen op de uitbeentafel legt. Hij draait de kraan open en water stroomt over de vloer. In één en dezelfde beweging pakt hij een mes uit het rek en snijdt de keel van de jongen van oor tot oor open. Het lichaam kronkelt en schopt in een laatste stuiptrekking en het bloed spuit als vuurwerk omhoog. Als het geluid van een donderslag volgend op een bliksemflits grijpt de Witte Engel Marcy beet.

Ze is volkomen verlamd door zijn afschuwelijke transformatie van beschermer in duivel. Omdat ze hem haar vertrouwen heeft geschonken, lijkt het kwaad dat zo plotseling wordt onthuld haar onwerkelijk. Ze kan deze breuk in de realiteit gewoon niet verwerken.

Met één hand om haar luchtpijp geklemd, smeert hij zichzelf in met het warme bloed van de jongen. Hij zalft ook Marcy's gezicht ermee, tekent kruisen op haar wangen en midden op haar voorhoofd. Ze verzwakt al en hapt naar adem. Haar kraaloogjes zijn nu zo groot en rond als knikkers. Kwijl loopt als schuim uit haar mond. Ze kijkt gehypnotiseerd toe hoe hij zijn bloederige hand tussen zijn broekband laat glijden en er een lange spoorwegnagel uittrekt.

De nagel doorboort haar linkeroog. Het gebeurt zo snel dat ze niet de tijd heeft om haar adem in te houden. Terwijl ze een klein dansje uitvoert, neuriet de Witte Engel een wijsje dat alleen zij tweeën lijken te kunnen horen.

Wat is leven? Wat is dood? Waar is de plek waar die twee elkaar ontmoeten ?

Nogal onverwacht wordt ze toch nog een vechter, dit meisje. Ze wil niet kalmpjes in het lange duister verdwijnen. Dat stemt hem gelukkig. Dat het menselijk ras altijd nog wel een paar verrassingen in petto heeft, is voor hem een teken van hoop. Maar veel te snel geeft ze het op en is het tijd om haar pijnappelklier te verwijderen, om het nog warme orgaan in de palm van zijn hand te houden en van haar te drinken, een gruwelijke toast op haar laatste ogenblikken, op die plek waar leven en dood op elkaar botsen als twee tegengesteld geladen atomen.

Elke vezel in zijn lichaam is tot het uiterste gespannen. Maar toch blijft de leegheid, het enorme, zwarte gat. Zoals altijd. Omdat zij niet de uitverkorene is.

En dan is het helaas voorbij. Hij kijkt enige tijd naar wat hij heeft aangericht. In zijn hoofd komt een passage op uit het Woord van de Heer naar Joël, die hij zijn moeder zo vaak heeft horen brullen. Maar vandaag hebben de woorden een heel andere betekenis. Voor hetzelve verteert een vuur, en achter hetzelve brandt een vlam; het land is voor hetzelve als een lusthof, maar achter hetzelve een woeste wildernis; en ook is er geen ontkomen van hetzelve.

Hij loopt de gekoelde kleedruimte binnen en komt weer naar buiten met zijn laptop en zijn GSM. Dan haast hij zich het abattoir uit.

'Cass, ik zeg het nog één keer. ' Christopher keek hoe commissaris Brockaw zich met een tweemans-escorte in volle wapenrusting over de kleine achterplaats onder het appartement van de Witte Engel haastte. Hij gebruikte dezelfde omtrekkende beweging als waarmee hij Christopher was komen opzoeken. 'De Witte Engel weet te veel van jou. Je loopt een groot risico als je hier blijft. Je hoort bij Sara te zijn. '

'Jon, Lawrence is mijn zoon en hij is stervende. Als er ook maar enige kans is om hem te bereiken, dan pak ik die, punt uit. Wat je verder ook zegt, ik -'

Christopher draaide zich met een ruk naar haar om. Hij pakte haar bij haar armen en schudde haar zo hard door elkaar dat het kleine, zwarte tasje dat ze vasthield als een op hol geslagen pendule heen en weer slingerde. 'Begrijp je het dan niet? Ik kan het gewoon niet verdragen als er iets met jou zou gebeuren. '

'Er is al iets met me gebeurd. Genoeg om te weten waar ik sta. '

'Cass, dit is niet de tijd of de plaats om te beginnen aan een van die taalkundige discussies die jij altijd wint. '

'Dit heeft niets met taalkunde te maken! Dit gaat over mijn leven!' Haar ogen spoten vuur. 'Verdomme, Jon, hou op met me op deze manier te behandelen. Ik schreeuw geen moord en brand als ik een rat zie. Ik kan even hard lopen als jij. ' Ze haalde een pistool uit haar tasje, er wel voor zorgend dat de loop naar beneden was gericht. 'En ik kan zelfs hiermee schieten als het nodig mocht zijn. '

'Waar heb je dat vandaan?'

'Van Bobby. Hij had een wapenvergunning, zoals je weet. '

'Stop dat ding onmiddellijk weg, ' beval Christopher. 'Jij gaat helemaal op niemand schieten. '

Cassandra deed wat hij zei. 'Trouwens, ' zei ze, wat zachter nu, 'ik weet dat jij niet degene wilt zijn die Lawrences doodvonnis tekent. ' Ze liet hem een van de eicosanoïde-implantaten zien die Dillard had geprepareerd. 'Ik laat hen niet sterven, Jon. Dat kan ik gewoon niet. '

'Zelfs als blijkt dat hij in koelen bloede Dillard heeft vermoord?'

'Je kent mijn antwoord daarop. Wat hij ook gedaan heeft, ik zal niet zijn rechter of beul zijn. '

'Goed dan, ' zei hij. 'Dat wilde ik je horen zeggen. Geef me dan nu die eicosanoïde-ampul. Dan zal ik hem die zelf wel toedienen. '

'Dat kun je niet, Jon, tenzij je plotseling ook nog chirurg blijkt te zijn. Hij moet onderhuids worden aangebracht. Dat kan alleen ik doen. '

Op dat moment piepte de walkie-talkie en hij pakte hem onmiddellijk op. 'Wat is er?'

'Chef, we hebben een waarneming, ' klonk de stem van Jerry Lewis in zijn oor.

'De Witte Engel?'

'Precies. De scherpschutter heeft hem midden in zijn vizier. '

'Waar is hij?' vroeg Christopher.

'Hij loopt in oostelijke richting over Fourth Street, jouw kant op, zo kalm alsof hij een avondwandelingetje maakt. '

Dat klonk niet als de Witte Engel; dat klonk gewoon oerdom. Tenzij... 'Geef me een volledig signalement. '

'Hij heeft lichtbruin haar, deze keer. Kortgeknipt. Geen gezichtsbeharing. '

Christopher hield de ontvanger met witte knokkels vast. 'Wat heeft hij aan?'

Lewis beschreef de kleding die Lawrence aan had toen hij uit het lab verdween. 'Lewis, haal iedereen hier weg. '

'Maar chef -'

'Nu!' bulderde Christopher.

'Wat is er?' vroeg Cassandra.

'Ze zien iemand deze kant opkomen. Het lijkt erop dat het Lawrence is. '

'En als dat nu eens niet zo is?' zei ze. 'Als het nu eens de Witte Engel is die zich voordoet als -'

'Ja, ' zei Christopher, die zijn wapen nog eens controleerde. 'Je haalt me de woorden uit de mond. ' De walkie-talkie kraakte weer en Lewis zei: 'lederen heeft zich teruggetrokken. De scherpschutters hebben hun geweer laten zakken. '

'Mooi, ' zei Christopher. 'Houden zo. '

'Hij gaat het pand binnen, chef. '

'Oké, ' blafte Christopher in het apparaat. 'Jij hebt de leiding over de mannen in hinderlaag, Lewis. Ik wil niet dat een of andere zenuwpees per ongeluk de trekker overhaalt, begrepen? De commissaris wil deze knaap levend en wel in handen krijgen. '

'Roger, chef. ' Christopher kon horen dat hij er niet blij mee was. Maar hij was een goede soldaat, hij volgde bevelen op. 'God zij met je. '

De afwezigheid van God is God genoeg, dacht Christopher, terwijl Lawrence het appartement betrad. Of was het de Witte Engel? Daar zou hij snel genoeg achterkomen.

'Lawrence, ' zei Christopher, terwijl hij uit de schaduwen opdook. 'Je bent teruggekomen. '

Lawrence stond nog in het zwakke licht dat uit de gang naar binnen viel. 'Hallo, pap. '

'Is alles goed met je?'

'Daar kan ik hoe dan ook geen antwoord op geven. Hoe gaat het met mam?'

Mam is in de badkamer en haar hart zit in haar keel, dacht Christopher. 'Ze maakt zich zorgen om jou, ' zei hij. 'Wij allebei. '

'Dat spijt me. Ik -'

Hij begon de kamer in te lopen, maar Christopher stak zijn hand op om hem tegen te houden.

'Ik moet je een paar vragen stellen. '

'Dat weet ik, ' zei Lawrence. 'Ik zou in jouw plaats hetzelfde doen. '

'Herinner je je nog dat ik je vroeg hoe het Skelet de dingen weer wilde maken tot wat ze waren voordat dat eerste slechte gebeurde?'

'Natuurlijk, ' zei Lawrence.

'Wat zei je toen tegen me?'

'Een schone lei. Een vuur dat tot in de hemel reikt. Een vuur dat alle slechte dingen verteert. Stromen bloed. Dood en nog meer dood. '

'Wat was het eerste dat je tegen me zei nadat ik je uit het meer had gehaald?'

'Ik leef. '

'En daarna?'

'Hij is weg. '

'Wie bedoelde je daarmee?'

'Hond. Sara's weimaraner. '

Christopher ontspande zich. Hij stopte zijn revolver terug in de holster. Hij riep Cassandra en ze kwam de badkamer uit. Ze bleef staan toen ze de kloon zag, keek Christopher vragend aan en toen hij knikte, liep ze op hem af.

'Hi, mam, ' zei hij, wat schaapachtig, alsof hij bang was voor haar reactie.

'Lawrence, je -' De opluchting stroomde door haar heen en liet als wrakhout bij afnemend tij een restje woede achter. 'Je had niet weg moeten lopen. ' Toen slaakte ze een gilletje omdat hij wankelde en in haar armen viel. 'Wat is er aan de hand?'

Christopher trok een stoel bij en zette Lawrence erop. Hij zakte even slap tegen de rugleuning. 'Hij heeft me iets gegeven... een of ander drankje dat we samen innamen. Het komt in golven, die duizeligheid. '

Cassandra wierp Christopher een blik toe. 'De fyto-cocktail, ' zei ze.

Christophers hart begon sneller te kloppen. 'Was je bij de Witte Engel?'

Lawrence knikte.

'Oké, van het begin af aan. Waarom ben je weggelopen?' vroeg Christopher. 'Wie heeft Dillard vermoord?'

ik weet dat jij denkt dat ik het gedaan heb. Het Skelet heeft me dat verteld. '

'Heeft hij Dillard vermoord?'

'Ho even, ' zei Cassandra, 'eerst de belangrijker zaken. Lawrence, trek je shirt uit. ' Ze opende haar kleine, zwarte tasje, haalde er een verdovend middel, een scalpel en gaas uit en begon aan de procedure om de eicosanoïde te implanteren.

Terwijl ze aan het werk was, vuurde Christopher vragen af. 'Oké. Wat is er nu precies gebeurd?'

'Dat weet ik niet. '

'Hoe bedoel je, dat weet ik niet? Cass kwam het laboratorium in en trof daar een dode Dillard aan, terwijl jij verdwenen was. '

'Dat realiseer ik me. '

'En?'

Lawrence leek nauwelijks op te merken dat Cassandra een stukje huid op zijn schouder wegtrok. 'Het is allemaal heel vaag. Het ene moment lag ik op mijn bed, het volgende stond ik over Dillard gebogen. '

'Was hij dood?'

'Ja. Ik haalde moeizaam adem, mijn hart bonkte en ik was heel, heel kwaad. Ik had bloed aan mijn handen. '

'Steek ze naar voren, ' beval Christopher.

'Ik heb het bloed er afgespoeld, ' zei Lawrence, terwijl Cassandra de ampul aanbracht en weer begon de huid dicht te naaien.

'Dat bloed zou me toch niets wijzer hebben gemaakt, ' zei Christopher. Hij bekeek de knokkels van Lawrence. 'Maar dit wel. ' Hij raakte twee plekken aan. 'De huid is gekneusd en lichtelijk ontveld, en hier heb je een klein sneetje. '

'Alsof ik iemand een paar klappen heb gegeven, ' zei Lawrence. 'Harde klappen. '

Christopher kwam overeind. 'Weet je zeker dat je je niets herinnert tot je over het lichaam heen gebogen stond?'

'Ik heb hem geslagen, dat weet ik gewoon. '

'Hoe weet je dat? Herinner je je dat?'

'Nee, maar -'

'Hoe weet je het dan?'

'Jon, hou op met hem zo af te blaffen, ' zei Cassandra.

'Ik blaf hem niet af. Ik wil alleen de waarheid boven water krijgen. '

Lawrence sloot zijn ogen. 'De waarheid is dat ik kwaad was. Heel kwaad. Ik -' Zijn ogen schoten open.

Cassandra ging met haar hand over zijn voorhoofd en veegde het vochtige haar weg. 'Wat is er, Lawrence? Wil je het ons vertellen?'

'Hij zei dat ik het niet moest vertellen. Hij zei dat jullie zouden denken dat ik slecht was als ik het vertelde, dat jullie me zouden haten. '

'Wie zei dat?' vroeg Cassandra. 'De Witte Engel?'

'Nee, ' fluisterde Lawrence. 'Dr. Dillard. '

De stilte daalde als een sluier over hen neer. Christopher hoorde zijn hart kloppen alsof dat het geraas van een stroomversnelling was. 'Wat is er tussen jou en Dillard voorgevallen, Lawrence?'

De kloon likte langs zijn lippen. 'Het gebeurde als hij me een test afnam. Hij stak naalden in me, maakte insneden in mijn huid, hij deed me pijn. '

'Wanneer is dat begonnen?' Christopher zag dat Cassandra geschokt was.

ik kan me niet herinneren, ' zei Lawrence langzaam, 'dat het niet gebeurde. '

'O, God. ' Cassandra sloeg haar armen om hem heen. 'Lieve, lieve God. Hoe heb ik zo blind kunnen zijn?'

'En je denkt dat dat de reden is dat je hem geslagen hebt?' vroeg Christopher.

'Ja. '

'En dat je hem gedood hebt?'

'Ja. '

Christopher keek hoe Cassandra hem zachtjes heen en weer wiegde.

'Het is goed, ' zei Christopher. 'Begrijp je dat?'

Er stonden tranen in Lawrences ogen.

Christopher knielde naast hem. 'Vertel me eens wat je je herinnert voor je merkte dat je over het lichaam gebogen stond?'

Lawrence legde even kort een hand tegen zijn hoofd, ik moet geslapen hebben, want er zijn allerlei beelden, verwarde, koortsige flarden... een droom. '

'Vertel eens over die beelden, ' zei Christopher. Cassandra was weer bezig de wond te verbinden. Hij zag dat ze moeite had om kalm te blijven.

Lawrence likte langs zijn lippen, ik rook paarden, hoorde ze hinniken, alsof ze vlakbij waren. Ik klom een ladder op, recht omhoog. Ik zag haar. '

'Wie?'

'Faith, mijn zuster. '

'Je bedoelt de zuster van het Skelet. '

'Dat zeg ik toch!' Lawrence keek van Christopher naar Cassandra en weer terug. 'Er was iemand bij haar. Hij zat bovenop haar, of zij bovenop hem. Ik zag haar dijen, zo wit tegen het stro. Het is allemaal heel vaag. Ik bewoog me, voelde diep in mijn buik een enorme woede opkomen. Ik bewoog me. Het is allemaal heel vaag, een zware ademhaling en de woede en mijn vuisten... '

Lawrence staarde naar zijn knokkels. 'En toen stond ik over hem heen gebogen en was hij dood. '

'Jon -'

Christopher drukte zijn vinger tegen zijn lippen om haar tot stilte te manen. 'Over wie stond je heen gebogen, Lawrence? De jongen die met Faith was?'

Lawrence schudde zijn hoofd. 'Die was weg. Ze waren allemaal weg, een droom. Ik stond over Dillard heen gebogen en hij was dood. '

'En hoe zit het met die pijnappelklier?'

Lawrence keek op. 'Wat?'

'Zijn pijnappelklier was er via zijn linkeroogkas uitgehaald, ' zei Cassandra. Ze was niet van plan, zoals ze Christopher ook beloofd had, te gaan gillen als ze een rat zag, hoe groot hij ook mocht zijn.

'Dat heb ik gezien. ' Lawrence schudde zijn hoofd. 'Het was het eerste... ' Hij spreidde zijn handen in een gebaar van hulpeloosheid.

'Niets van wat je tot nu toe gezegd hebt, bewijst dat jij Dillard vermoord hebt, ' zei Christopher.

'Het bewijst ook niet dat ik het niet gedaan heb. '

Christopher knielde weer naast hem. 'Luister naar me, Lawrence. Ik geloof niet dat jij Dillard gedood hebt. Het is heel goed mogelijk dat je hem geslagen hebt, maar zelfs dat was niet jouw schuld. Ik denk dat het Skelet je heeft gedwongen bepaalde dingen te herbeleven die hem overkomen zijn. Hij heeft op de een of andere manier zijn woede op die jongen die seks had met zijn zus Faith op jou overgebracht. '

'Hoe kun je dat nu weten?'

'Omdat jij het mij verteld hebt. Je zei "mijn zuster" toen je het over Faith had. Maar ze is jouw zuster niet, hè, Lawrence?'

'Nee. '

Christopher knikte, ik denk dat de Witte Engel je zo kwaad kreeg dat je op Dillard af ging en hem bewusteloos sloeg. Toen vermoordde hij hem, net zoals hij al die anderen vermoord heeft. '

'Maar waarom heb ik hem dan niet gezien?'

'Omdat je zelf al zei dat je je niets meer herinnert. '

'Het niet weten, ' zei Lawrence, 'dat is het ergste, hè?'

'Ja. ' Christopher liep naar het raam. 'Dat is ook het ergste met mijn zoon, Andy. Het niet weten. Hij doodde zichzelf, maar waarom?' Hij haalde diep adem. 'Brockaw vertelde me dat hij al bijna vergeten is hoe zijn overleden broer eruitziet. Als dat mij ooit met Andy zou overkomen, zou ik het niet kunnen verdragen. '

'Maar dat zal ook niet gebeuren. ' Cassandra liep op hem af en legde haar hand in zijn hals. 'Het wordt tijd dat je het loslaat, dat je ophoudt jezelf te kwellen met een vraag die nooit beantwoord kan worden. '

Christopher schudde zijn hoofd. Hij vroeg zich af hoe het kon dat hij de waarheid van Cassandra's woorden begreep maar er zich toch tegen verzette.

'Pap, als je daar bij Andy was geweest, dan had je het nooit laten gebeuren, dat weet ik. Maar het verschil met mij is dat zelfs al heb ik dr. Dillard niet vermoord, ik er wel bij was toen het gebeurde. '

'Je had het niet kunnen tegenhouden, Lawrence. '

'Ja, maar ik heb niet eens de kans gekregen om het te proberen. " De kloon sloeg zijn ogen neer en keek toen Cassandra aan. 'Mam, je hebt me verteld dat ik een volkomen raadsel ben omdat ik de eerste van mijn soort ben. Maar misschien is dat niet helemaal waar. Ik denk dat iets wat T. E. Lawrence geschreven heeft op mij van toepassing is. Hij probeerde zijn vriend Feisal te beschrijven, maar ik had het evengoed kunnen zijn: "Een dappere, zwakke, onwetende ziel die probeert een klus te klaren die alleen door een genie, een profeet of een doortrapte misdadiger geklaard kan worden. '"

'Mijn God, wat hebben we je aangedaan?' fluisterde Cassandra, terwijl ze hem omhelsde.

'We hebben hem een onmogelijke taak gegeven, ' zei Christopher. 'En Lawrence, geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik daar verschrikkelijk spijt van heb. '

'Dat geloof ik, pap. '

Christopher liep naar het raam en staarde in het duister. De kaars was eindelijk uitgegaan, maar door gordijnen scheen elektrisch licht dat zonder te flikkeren op de platanen viel, in wittige vlekken die je zowel heilig als spookachtig zou kunnen noemen. Schaduwen hingen stil en onbeweeglijk tussen de laatste dorre, vergeelde bladeren. Deze schaduwen leken nu serener, net als zijn verleden, alsof ze bijna hun bestemming hadden bereikt. Christopher drukte zijn gedachten weg en knikte. 'Vertel me dan maar eens over die klus. '

ik werd hierheen getrokken, naar het Skelet, de Witte Engel. ' Hij vertelde hun wat er was gebeurd. Toen hij bij het moment kwam dat de Witte Engel het mes in zijn hand drukte, onderbrak Christopher hem.

'Je hebt niet geprobeerd hem te doden?'

'Nee, dat kon ik niet. Het zou zijn alsof ik een deel van mezelf zou doden, ' zei Lawrence. ik denk trouwens dat het gewoon een test was. Ik weet zeker dat als ik het geprobeerd had, hij me ter plekke zou hebben afgeslacht. '

'Een treffende beeldspraak, gezien de omgeving waarin jullie je bevonden. ' Christopher gebaarde naar hem. 'Ga verder. '

'We deelden de drug. Hij vertelde me hoe hij Faith vermoord had aangetroffen. ' Hij vertelde het verhaal zoals de Witte Engel het hem verteld had. 'Het was verschrikkelijk, wat die mannen haar hadden aangedaan. '

'Dat verhaal, maakte dat dat je medelijden met hem kreeg?' zei Christopher.

Lawrence knikte. 'Het is ook zo'n triest verhaal. '

'Hij is een meester in het psychisch manipuleren van anderen, Lawrence. Hij diste je een leugen op zodat je met hem mee zou voelen, je gemakkelijker aan hem zou binden, zodat je zou voelen wat hij wilde dat je voelde. Hij probeert je in verwarring te brengen. '

Lawrence knikte weer. 'Ja, dat kan ik begrijpen. Maar misschien is dat juist wel goed. Ik wilde dat hij me zou vertrouwen -'

'Hij zal nooit iemand anders vertrouwen dan zichzelf, ' zei Christopher.

'Maar ik ben hemzelf. In zekere zin. '

'Dat moet hij heerlijk vinden, ' zei Cassandra.

'Ja en nee. Hij wil van me houden, maar toch veracht hij me ook. Zo is hij nu eenmaal. '

Lawrence zei het met een vreemde droefheid in zijn stem. Christopher kon heel goed begrijpen waarom de kloon zichzelf er niet toe kon brengen om de Witte Engel te doden. Bovendien wist hij als geen ander hoe moeilijk het was om iemand het leven te benemen. De meeste mensen konden dat niet, tenzij ze in doodsgevaar verkeerden.

ik zal je zeggen waar het om gaat, ' zei Lawrence. ik weet dat hij die ogen terug moet hebben. Het zijn de ogen van Faith, en ze zijn heel belangrijk voor hem. '

'Dus heeft hij jou teruggestuurd om ze op te halen?' Cassandra

beefde van woede. 'Het is toch ongehoord. '

'Cass -' waarschuwde Christopher.

'Nou, het was eigenlijk mijn idee, ' zei Lawrence. 'Ik dacht dat ik zo mijn loyaliteit jegens hem kon bewijzen. Ik weet dat als hij me begint te vertrouwen, hij minder op zijn hoede raakt en jullie hem kunnen pakken. ' Hij keek van Cassandra naar Christopher. 'Want dat is toch de bedoeling van dit alles, niet?'

'Ja, ' zei Christopher.

'Hij was er namelijk zeker van dat jij me op hem af had gestuurd om hem te vermoorden. '

'Ja, zo denkt hij nu eenmaal. Ikzelf wil alleen maar gerechtigheid, ' zei Christopher. Hij zweeg enkele ogenblikken. 'De vraag is: waarom heeft hij je hierheen terug laten komen?'

'Hij vertrouwt me dus helemaal niet, hè?' zei Lawrence.

Christopher schudde zijn hoofd. 'Je had gelijk toen je zei dat dit een test was. Als je terug zou komen met de ogen, nou ja, prima. Maar zo niet, als je in plaats daarvan mij naar hem toe zou leiden -'

'Nee, nee, je begrijpt het niet. Als ik niet terugkom, vermoordt hij dat meisje. '

'Welk meisje?'

Lawrence vertelde hem over Marcy en haar dronken vriend.

'O, Jezus, ' zei Christopher, terwijl hij Lawrence bij de arm greep en hem het appartement uit duwde. 'We moeten onmiddellijk naar Halloran & Sons. Hij vermoordt dat meisje sowieso, of jij nu terugkomt of niet. '

'Maar waarom zou hij dat doen?'

'Om je eigen woorden te gebruiken, het zit in zijn aard. Zo is hij nu eenmaal. '

Achter hen, aan het andere eind van de gang, ging met een klap het luik naar het dak open en er sprong een gestalte omlaag. 'Eindelijk, het gezicht van de vijand, ' schreeuwde de Witte Engel, terwijl hij op hen af stormde.

Terwijl Christopher zijn revolver trok, raakte de Witte Engel Lawrence met de muis van zijn hand vol op de neus. In bijna dezelfde beweging plantte hij zijn elleboog in Christophers nek, zodat hij tegen de muur gegooid werd. Zijn hand hakte in op Christophers pols en het wapen viel kletterend op de vloer.

Christopher kon nog net de zijkant van de hand van de Witte Engel blokkeren, die op zijn luchtpijp afkwam. Hij stootte zijn knie tussen de ribben van de man en beukte toen met zijn vuist tegen de zijkant van zijn hoofd. De Witte Engel wankelde achteruit en Christopher sprong op hem af. Dat was een vergissing. De Witte Engel wachtte tot het allerlaatste moment en gaf toen Christopher een enorme dreun op zijn hart.

Christopher knipperde zwaar en viel achterover tegen de muur. Hij probeerde nog uit te halen voor hij de vloer raakte, maar de Witte Engel had zijn jas al opengerukt. Hij vond het flesje met Faiths ogen en rende de ladder op naar het luik.

Lawrence, bij wie het bloed uit zijn neus stroomde, kwam overeind en wankelde naar de ladder terwijl de Witte Engel door het vierkante gat in het plafond verdween. Christopher, moeizaam hoestend, zag dat de Witte Engel een dunne metalen draad aan de bovenkant van de ladder vastmaakte en gilde: 'Lawrence, nee! Blijf daar vandaan !'

Terwijl Lawrence aarzelde, gooide Christopher over het hoofd van de kloon heen zijn sleutelbos naar de ladder. Die raakte de zijkant en een regen van vonken viel in de gang.

'Die ladder staat onder stroom, ' zei Christopher, terwijl hij zijn revolver opraapte en langs Lawrence heen liep. 'Blijf hier. Laat Cass naar je neus kijken. ' Daarna rende hij het appartement door. Hij gooide het achterraam open en sprong de korte afstand naar de welkome armen van de knoestige plataan. Hij greep de gladde bast vast, voelde zijn schoenen langs de stam glijden terwijl hij viel maar bleef toen met zijn hiel in de vork van een tak steken. Hij greep boven zich en begon door de takken omhoog naar het dak te klimmen.

De hoogste vork lag nog ruim een meter onder de dakrand. Op het punt waar de tak evenwijdig aan het dak liep, schatte Christopher de afstand tot de rand op ongeveer de lengte van zijn lichaam. Een ogenblik later stond hij in de hoogste vork. Zonder aarzeling begon hij langzaam over de tak naar voren te schuiven. Hij stond nu voor de keus: of hij kon proberen over het gat van bijna één meter tachtig te springen, of hij kon proberen zich op te trekken naar de tak erboven, die over het dak heen hing.

Hij sloeg zijn benen om de tak waar hij op lag, ging zitten, reikte omhoog en greep de tak boven zijn hoofd beet. Die was wat dunner dan de tak waar hij nu op zat, maar het zag ernaar uit dat hij zijn gewicht wel kon dragen. Hij keek even snel omlaag, naar de duizeligmakende diepte van het nietige achtertuintje. Vanaf deze hoogte leek het niet groter dan zijn handpalm.

Hij haalde een paar keer diep adem, trok zich toen aan zijn armen op tot hij op de lagere tak stond. Hij deed drie stappen naar voren. Op dat punt begon de tak boven hem naar het dak toe te buigen. Hij boog zijn armen en hing nu aan de tak. Hand over hand bewoog hij zich voort, zijn benen in de open ruimte bungelend. Het zweet brak hem uit en hij voelde het over zijn rug omlaaglopen. Hij probeerde er niet aan te denken hoelang hij zou vallen voor hij op de grond te pletter sloeg. Na wat een eeuwigheid leek, hing hij boven het dak. Hij liet de tak los en viel ongeveer anderhalve meter omlaag naar het geteerde dak.

Hij nam zijn omgeving in één blik op: de deur naar het luik waar de Witte Engel doorheen was geklommen, de twee ouderwetse ontluchtingskokers met hun ronddraaiende, uivormige ventilatorbladen. Hij besloot die als eerste te controleren. Een ervan was te klein om een man in te verbergen, de andere bevatte niets anders dan de ventilator en zijn reutelende motor.

Hij tuurde het dak af: aan de tegenoverliggende kant liep het steil omlaag naar W. 4th St. De gebouwen aan weerskanten waren hoger dan dit pand. Op het gebouw aan de oostkant kon je niet komen, maar het gebouw aan de westkant had een ijzeren ladder die omhoogliep langs de smerige bakstenen muur.

Christopher bereikte de borstwering aan die kant en sprong op de ladder. Hij begon te klimmen. Terwijl hij dat deed, zag hij dat de ladder hier en daar glansde, op de plekken waar het vuil van de stad was weggeveegd, alsof iemand er onlangs nog langs naar boven was geklommen: de Witte Engel.

Op het dak van het belendende pand rende hij naar de deur die toegang gaf tot het gebouw. Hij zat stevig op slot. Hij controleerde de luchtkoker en de kleine watertoren. Niets. Er was ook nog een klein, schuurachtig bouwsel, dat hij nu heel voorzichtig, met getrokken revolver, naderde. Aan de voorkant hingen twee halve deurtjes in verroeste hengsels. Hij legde zijn oor tegen een ervan en hoorde een zacht gekoer. Dit was een duiventil. Iemand in dit pand was duivenmelker.

Christopher draaide zich om. Dit gebouw was het laatste in het blok en lag letterlijk op de kruising van W. 4th St. en W. 10th St. Waar kon de Witte Engel heen gevlucht zijn?

De deuren van de duiventil vlogen met veel gepiep en met een knal als van een geweerschot open en een horde klapwiekende, kwetterende duiven vloog verwilderd naar buiten. Christopher zat er midden tussenin en sprong terug, zijn handen beschermend voor zijn gezicht.

En dat was het moment dat de Witte Engel vanuit de duiventil op hem af dook.

Hij pakte Christopher bij zijn schouders en ze rolden beiden over het dak. Toen Christopher op zijn knieën overeind probeerde te komen, kreeg hij een gemene trap tussen zijn ribben. Terwijl hij opzij viel, stak hij zijn been uit, zodat de op hem af stormende Witte Engel struikelde.

Christopher gaf hem zo'n harde kopstoot dat de tanden van zijn tegenstander op elkaar klapten. Hij probeerde zijn wapen te pakken, maar de Witte Engel haalde met beide handen naar hem uit. Ze rolden in de richting van de verste borstwering en kwamen er met een tot in elk bot doordringende klap tegen tot stilstand.

Met de platte kant van zijn hand ramde de Witte Engel Christophers achterhoofd tegen de stenen en het cement. Hij deed het nog een keer en sleurde Christopher toen overeind. Hij drukte zijn vuist in Christophers maag en trok hem weer overeind toen hij dubbelsloeg. Hij duwde hem achterwaarts over de borstwering, bracht zijn mond vlak bij Christophers oor en zei: 'Toen Daniël door de moordenaar Arioch voor Nebukadnezar, de koning van Babyion, werd geleid, zei hij het volgende tegen de koning: "Het geheim dat de koning wil kennen, zal hij niet horen van de wijze mannen, de astrologen, de magiërs, de waarzeggers; maar er is een God in de hemel die geheimen ontsluiert. '" Hij grinnikte gemeen. 'Wil je mijn geheimen kennen, Christopher, jij armetierige vuilophaler? Ik zie jullie allemaal nog eerder in de hel. '

'Nooit, ' zei Christopher, tussen zijn bebloede lippen door.

De Witte Engel raakte hem opnieuw. 'Jij hebt hier niets in te zeggen, Christopher. Dit is mijn show. Ik ben de Almachtige, de enige die de geheimen kan openbaren, en niet die moderne astrologen, magiërs of waarzeggers achter hun vermaledijde computers. Jullie zijn allemaal aan mijn genade overgeleverd. '

Christopher sloot zijn ogen en leek op het randje van bewusteloosheid te verkeren.

'O nee, daar komt niets van in, ' zei de Witte Engel, terwijl hij hem overeind sleurde. Toen verdween alle lucht uit zijn lichaam omdat Christopher zijn knie tussen zijn benen dreef. Christopher haalde uit vanuit zijn schouder en raakte met een bevredigende stoot het hoofd van de Witte Engel, dat achteroversloeg.

Christopher aarzelde niet; hij raakte hem opnieuw, een korte, vinnige klap. Maar de Witte Engel ramde zijn schoenzool achter tegen Christophers knie en Christopher ging neer. De Witte Engel gaf hem een verwoestende klap in zijn nek en Christopher viel weer tegen de borstwering.

'En nu ga je duiken, ' zei hij. 'Net zoals je zoon die fatale duik nam. Waarom ging hij die dag naar het zwembad, Christopher? Hmm? Was het een impuls of was het een bewuste daad? Als het een bewuste daad was, moet hij wel heel veel woede in zich gehad hebben. Vervloekte hij jou toen hij van de duikplank dook?'

Hij rolde Christophers lichaam op de rand van de borstwering. Christophers hart krampte samen terwijl hij naar houvast graaide, maar de Witte Engel sloeg zijn handen weg. Hij probeerde zich te concentreren op het redden van zichzelf, maar de woorden van de Witte Engel raakten zijn ziel als een vlucht pijlen. 'Je kon hem niet helpen, Christopher, zelfs niet toen hij je het meest nodig had, toen hij die duikplank opliep, in de laatste, pathetische momenten van zijn trieste leven. ' Een diep verdriet overspoelde Christopher terwijl de Witte Engel verder tapte uit de bron vol schuld en ellende. 'Is het niet ironisch? En ook wel heel toepasselijk eigenlijk? Jij en Andy zullen allebei je nek breken op beton. '

Christopher, bij wie de tranen over de wangen liepen, voelde dat hij zijn greep verloor. Zijn benen bungelden al in het niets. Hij klauwde naar de rand van de borstwering, maar de Witte Engel bleef op hem in beuken. 'Tijd om los te laten, Christopher. Tijd om de vergetelheid op te zoeken die ook je zoon al gevonden heeft. '

Huilend voelde Christopher dat hij weggleed over de rand. Hij begon te vallen.

'Vaarwel, Christo -'

De woorden van de Witte Engel werden gesmoord in een schot. Hij draaide om zijn as en Christopher zag dat er bloed uit zijn schouder spoot. Nog een schot en Christopher hees zich op aan de ruwe, betonnen bovenkant van de borstwering, zwaaide zijn benen eroverheen en zag de Witte Engel over hem heen duikelen, over de borstwering heen en omlaag naar de vier verdiepingen lager gelegen straat.

Hij hoestte en gaf bloed op toen hij eenmaal op het dak zat. Zijn benen voelden nog beverig aan en hij had het gevoel dat hij zou stikken, maar toch leunde hij met kloppende slapen over de borstwering en keek omlaag.

Een zware canvas luifel was omlaaggekomen en een uitstalling vol fruit en groenten lag over het trottoir verspreid. Een jonge Koreaanse groentenman stond te schreeuwen naar de Witte Engel, die wegrende door de snel samendrommende menigte. Christopher zag agenten in ME-outfit proberen door de mensen heen te komen, maar het was hopeloos. Hen werd aan alle kanten de weg versperd en ze konden onmogelijk achter de vluchtende Witte Engel aan.

'Godverdomme, ' zei Christopher, terwijl hij zich omdraaide. 'Hij is ontsnapt. '

Hij zag Cassandra op hem af komen. Bobby's wapen hing langs haar zij. Zodra ze hem wat beter kon zien, kwam ze op hem af rennen. 'Jon, ben je erg gewond?'

'Ik geloof niet dat ik wat gebroken heb, ' zei hij, 'maar ik begin me wel een beetje een dombo te voelen. ' Hij probeerde te glimlachen, maar toen brak er iets en begon hij te huilen.

'Jon, ' fluisterde ze.

'Die schoft weet precies hoe hij me moet aanpakken, Cass. Hij weet hoe Andy is gestorven en hij wist alle pijn en verdriet en schuld naar boven te halen en die in mijn gezicht te wrijven. '

Ze legde een hand tegen zijn wang en hij kromp in elkaar. 'Dat mag je niet laten gebeuren, Jon. '

'Makkelijker gezegd dan gedaan. '

Hij zakte in zittende houding op het dak en ze knielde naast hem en trok hem tegen zich aan. Ze bleven zo een hele tijd zitten. Het was begonnen te regenen en hij tilde zijn gezicht op. Het voelde heerlijk aan om het water het bloed en het zweet weg te laten spoelen terwijl hij zijn adem inhield. Hij moest maar steeds aan Andy blijven denken, over die laatste momenten van zijn leven. Wat was hij wanhopig graag naar die tijd teruggekeerd, zodat hij het zwembad in kon rennen en Andy van die duikplank trekken, zijn armen om hem heen slaan en hem zeggen hoeveel hij van hem hield.

Hij dacht eraan dat hij zo dicht bij de arrestatie van de Witte Engel was geweest en nog had gefaald. De Witte Engel wist elke keer weer hoe hij hem moest aanpakken. Geen enkele kwetsbare plek werd over het hoofd gezien. Maar dat was wat je in een oorlog moest doen, de zwakke plekken van de vijand uitbuiten.

'Jon, ' fluisterde Cassandra, 'waar denk je aan?'

Hij streelde haar wang. 'Dat je over een heleboel dingen gelijk hebt, en dan vooral over dat hardlopen en schieten. Bedankt. '

Ze kuste hem teder.

'Was het moeilijk?'

'De trekker overhalen? Ja, misschien als ik erover had moeten nadenken. Ik heb gewoon gereageerd zoals Bobby altijd zei dat ik moest doen. '

'Dat is goed. '

Ze vlocht haar vingers door de zijne en kneep zachtjes. 'Ik wou alleen dat ik hem gedood had, maar ik moest er zeker van zijn dat ik jou niet raakte. '

'Je hebt het fantastisch gedaan, Cass. ' Hij kwam met haar hulp overeind. Het regende nu harder. De druppels tikten op het dakleer en maakten het tot een glanzend zwart tapijt. 'Laten we maar eens gaan kijken hoe onze jongen het maakt. '