7

Het enige wat Emma D'Alassandro nog rook, was de stank van een rottende stad. Overal om haar heen rezen stapels afval op, groenachtig-wit in de vroege ochtendzon, als de bergen op de maan. Dat zij en haar mede-aasgieren - Esquival en een man van de gemeentereiniging - speciale kleding, laarzen en handschoenen aan hadden, versterkte die illusie alleen nog maar.

'Weet je zeker dat dit het juiste kwadrant is?' Ze moest schreeuwen tegen Offenbach, de man van de gemeentereiniging, om boven het gekrijs van de zeemeeuwen uit te komen. Er waren er zoveel dat ze soms als wolken de zon verduisterden.

Offenbach raadpleegde een klembord, tikte er met zijn wijsvinger op en knikte. 'Ja, hier staat het. '

'Ja, dat kan nou wel, maar twee dagen geleden moesten we volgens jouw papieren in Kwadrant B-Elf zijn en gisteren in Kwadrant D-Veertien, en vandaag is het weer F-Acht. '

'De vuilnisbakken in die vier blokken ten zuidoosten van Tompkins Square Park worden eens per week geleegd. Om de een of andere reden is de lading waarin jullie zijn geïnteresseerd hierheen gebracht. Iemand is vergeten de gele doorslag op te bergen. '

'De gele doorslag?' zei D'Alassandro, een beetje ongelovig.

'Ja. Wat wil je dan, een beëdigde verklaring?'

'Nou, dat zou zo langzamerhand misschien niet zo gek zijn, ' snauwde D'Alassandro.

'Jonge, jonge, ' zei Offenbach lijzig. 'New York. Je moet er wel van houden. '

D'Alassandro verbeet haar woede. Ze kon die bureacraten niet uitstaan, vooral niet omdat het feit dat alleen zij wisten waar ze hun formulieren moesten zoeken, hun het idee gaf dat ze macht over anderen hadden.

Esquival was een uur geleden komen opdagen, kauwend op een eierkoek. Hij had er ook speciaal eentje voor haar meegenomen. Dat was natuurlijk om haar te pesten, want hij wist dat ze dat soort voedsel haatte. Ze had het smakeloze ding snel doorgeslikt terwijl ze samen een beker onbestemde koffie hadden gedeeld. D'Alassandro, de met smurrie bedekte schop in haar hand, stak die naar hem op. 'Hoe gaat het ermee?'

'Wat denk je?' schreeuwde Esquival. 'Ik sta tot mijn heupen in de bagger. '

Ze zag hem verstijven. 'Hé, wacht eens even, wat is dit?' Hij groef in het afval.

D'Alassandro wachtte gespannen. 'Heb je iets?'

'Ja, ik geloof het wel. ' Esquival kwam met zuigende stappen naar haar toe en deponeerde de inhoud van zijn schop aan haar voeten.

D'Alassandro keek omlaag en zag iets metaligs glinsteren in het zonlicht en haar hart sprong over. 'Mijn God, we hebben het!' riep ze. Ze bukte zich en veegde de drek met haar gehandschoende hand opzij. 'O, shit!' Ze raapte het ding op. Het was een obsceen grote, verchroomde dildo. 'Godverdomme, Reuven!' Ze hoorde hem lachen en gooide het ding naar hem toe. 'Wil je nou eens een keer ophouden met die stomme grappen en aan het werk gaan!'

Hij sprong in de houding. 'Aye, aye, capitan!' En nog steeds lachend liep hij terug naar de plek waar hij aan het graven was.

D'Alassandro pakte ook haar schop weer en bukte zich om verder te gaan met haar akelige opgravingswerkzaamheden. Plotseling keek ze op naar Offenbach. 'Wat sta je daar stom te lachen? Help ons liever. '

'Nee, nee, ' zei hij botweg. 'Dat staat niet in mijn contract. '

'Pardon?' D'Alassandro kwam overeind.

'Kijk, ik ben opzichter, snap je. Management. ' Hij hield het klembord omhoog alsof hij Mozes was die van de berg kwam. 'Ik ben de lagere regionen ontstegen, zogezegd. Voor mij geen dom werk meer. '

'O, is dat zo? Nou moet je eens goed luisteren, maat. Ik accepteer dat soort onzin van niemand, en zeker niet van jou. ' D'Alassandro gooide hem een schop toe. 'Wij hebben ons ook verlaagd tot dergelijk smerig werk, dus waarom jij niet? Of wil je soms dat ik je chef erbij roep en hem vertel dat je het belangrijkste politie-onderzoek van de afgelopen tien jaar dwarsboomt?'

Met een lelijk gezicht stopte Offenbach het klembord onder zijn arm en stak de schop in het vuilnis. 'Allemachtig, ' mompelde hij, 'deze stad is wel veranderd, zeg. '

'Tsjonge, jonge, ' bouwde D'Alassandro hem na. 'New York. Je moet er wel van houden. '

Drie uur later vonden ze wat Lawrence Christopher had beschreven.

Toen D'Alassandro en Esquival De Zaak binnenkwamen, nam Christopher net met brigadier Lewis de bevindingen van die dag door. Het zoeken naar bewijsmateriaal was saai werk, maar het werd gelukkig door de geüniformeerde agenten gedaan die Brockaw aan het team had toegewezen. Het was Christophers ervaring dat het vrijwel nooit ergens toe leidde, maar het moest toch gebeuren.

Christopher keek op en zei: 'Wat is dat verdomme voor stank?'

'Raad eens waar we geweest zijn, chef?' zei Esquival. Ze hadden niet de moeite genomen de speciale uitrusting uit te trekken.

'Dat is niet zo moeilijk. De vuinisbelt misschien?'

'In één keer goed. ' D'Alassandro legde een plastic zak op het bureau.

Christopher draaide het voorwerp dat erin zat om en om en bestudeerde het aandachtig. Het bloed klopte in zijn slapen, met zo'n kracht dat hij zichzelf nauwelijks kon horen denken. De intuïtie van de kloon, zijn 'visioen', of hoe je het ook wilde noemen, was feilloos geweest, dacht hij.

'Ik zou heel graag willen weten van wie je die tip hebt, chef, ' zei Esquival.

'Alles op zijn tijd. ' Christopher draaide het voorwerp nog eens om.

'We hebben dit opgeduikeld ergens in de ongewassen oksel van Brooklyn, ' zei D'Alassandro. 'Vraag me niet waar precies, want ik wil er nooit meer naartoe. En chef, alsjeblieft, laat me nooit meer met de gemeentereiniging samenwerken. Dat zijn wel zulke eikels - ze weten niet eens hoe ze een bevel moeten opvolgen. '

'Als jij nu maar eens een wapen wilde dragen, net als de rest van ons, of als je me het mijne had laten gebruiken' zei Esquival, 'hadden we een stuk sneller zijn medewerking gehad. '

'En dan hebben we het maar niet over de daaropvolgende rechtszaak, Neanderthaler, ' zei D'Alassandro. 'Trouwens, ik wil niets met wapens te maken hebben; ik heb in mijn leven al vaak genoeg gezien wat die kunnen aanrichten, ' zei ze. 'Jezus, chef, ik heb van mijn leven nog niet zoveel zeemeeuwen gezien! Wist je dat ze gillen?'

'Lachen, ' zei Christopher.

'Wat?'

'Zo worden ze genoemd: lachende meeuwen. '

'Nou, er viel daar anders weinig te lachen. '

'Hier ook niet, ' zei Esquival, die zijn neus dichtkneep. Met het air van een professionele clown gooide hij haar een enorme plastic fles lysol toe. D'Alassandro ving hem op en spoot meteen een grote straal in zijn richting.

'Dat is een goeie, ' zei Esquival, die lachend wegdook.

Christopher schoof de zak met het bewijsmateriaal naar Esquival. Terwijl de anderen toekeken, trok hij een paar rubberen handschoenen aan en haalde de inhoud eruit. Het was een metalen voorwerp van ongeveer dertig centimeter lang en op zijn breedst hooguit drie centimeter dik. Het ene uiteinde was vierkant, het andere liep taps toe.

'Wat moet dit verdomme voorstellen?' vroeg Christopher.

'Afgezien van het feit dat het vierkant is, ' zei Esquival, 'heeft het veel weg van een grote spijker. '

Hij legde het voorwerp in de poel van licht onder zijn bureaulamp en zag nu wat D'Alassandro zo had opgewonden toen ze op weg terug naar De Zaak waren. 'Er zit bloed op het metaal, tamelijk vers bloed. En gezien het patina op het metaal zou ik zeggen dat deze spijker al behoorlijk oud is. '

'Hoe oud?' vroeg Christopher.

'Ouder dan wij. ' Esquival legde hem op de plastic zak, draaide rond in zijn stoel en riep als een tovenaar de enorme on-line encyclopedie op waarop D'Alassandro met alle geweld een abonnement had willen hebben. Het kostte even tijd om te vinden waar hij naar zocht, want hij moest heel wat bestanden raadplegen. 'Hier heb ik iets. Kijk, onder Amerikaanse Geschiedenis. Ja, ja, in de roos. ' Hij gebaarde naar hen dat ze om het scherm heen moesten komen staan.

'Dat ding stamt uit de negentiende eeuw. Het werd met name in het westen gebruikt, vanwege de extreem harde bodem in de Rockies. '

De Rockies, dacht Christopher. Er ging een rilling door hem heen. De kloon had voorlopig een score van honderd procent. Hij deed een paar rubberen handschoenen aan, haalde het voorwerp uit de zak en vergeleek het met de afbeelding op het scherm. 'Ze zijn identiek, ' zei hij.

'Precies. ' Esquival draaide zijn stoel, zodat hij D'Alassandro en Christopher kon aankijken. 'Hoe vreemd het ook mag lijken, maar de Witte Engel gebruikt een ouderwetse spoorwegnagel om zijn slachtoffers te vermoorden. En nog een tamelijk zeldzame ook. ' Hij drukte op een toets en het scherm vertoonde nu twee nagels, de ene wat korter dan de andere. 'Zie je, onze spijker is anders. Hij is ongeveer vijf centimeter langer en loopt tapser toe dan die andere, die wat meer gebruikt werd. '

'Geen wonder dat hij hem kan gebruiken om de pijnappelklier te verwijderen. ' D'Alassandro spreidde een serie forensische foto's van William Cotton uit, allemaal extreme close-ups. 'De vorm ervan komt overeen met die van de wond die William Cottons dood betekende, ' zei ze. 'Ik durf er wat om te verwedden dat het bloed op die spijker dat van Cotton is. Maar goed, eerst de resultaten van de tests maar eens afwachten. Dit is in ieder geval het moordwapen. '

'Dat denk ik ook. ' Christopher hield de spijker omhoog. 'Reuven, zodra Emma ermee klaar is, wil ik dat je deze spoorwegnagel naar het FBI-lab in Washington stuurt. Misschien dat jouw vriendjes ons er nog iets meer over kunnen vertellen. En trommel nog wat meer uniformen op om de antiekzaken langs te gaan. Je zei dat deze nagels tamelijk zeldzaam waren. Ik wil graag weten of ze misschien een verzamelobject vormen, en als dat zo is, of er dan een bepaald netwerk bestaat waarbinnen ze verhandeld worden. ' Hij draaide zich om om te vertrekken. 'D'Alassandro, ' zei hij over zijn schouder, 'wil je in je vrije uurtjes -'

'Welke vrije uurtjes?' mompelde ze.

'In je vrije uurtjes dus, ' ging hij verder, 'het Internet afzoeken naar een website voor verzamelaars. Ik doe maar een gooi, maar wie weet hebben we een keer geluk. '

'Je tip over die nagel was in ieder geval een schot in de roos, chef. ' Ze keek hem aan op die lepe manier van haar. 'Is er kans dat er meer goede vibraties van die mysterieuze bron komen?'

'Laten we ons nu eerst maar eens met deze nieuwe informatie bezighouden, jongens en meisjes, ' zei Christopher, daarmee verdere speculaties over dit onderwerp de kop indrukkend.

Cassandra nam de laatste gegevens over Lawrence door toen Dillard van de andere kant van het lab op haar af kwam. Zijn gezicht zag er afgepeigerd en somber uit.

'Cassandra, daar ben je, ' zei hij. 'Ik heb je niet binnen zien komen. '

'Hutton, je ziet er verschrikkelijk uit. Wanneer heb je voor het laatst geslapen?'

'We hebben een serieus probleem. ' Zijn toon drukte ongeduld met haar uit. 'Ik ben de hele nacht bezig geweest er een oplossing voor te zoeken. '

Cassandra was direct bij de les. 'Met het onderhuidse afgiftesysteem?'

'Nee, nog even en dan werkt het perfect. Binnen een week zullen we het onderhuidse implantaat kunnen gebruiken. Dat zal op gezette tijden de stof vrijlaten die het snelle verouderingsproces moet stoppen en hoeft maar een keer per maand te worden vervangen. ' Hij haalde diep adem. 'Als we tenminste de kans krijgen om het te gebruiken. '

Cassandra schrok zichtbaar. 'Wat bedoel je?'

'Het gaat om Minnie. ' Hij bedoelde de rat, die als proefdier werd gebruikt bij het snelle-verouderingsproces. 'Ze gaat dood, en volgens de computergegevens is dat van ouderdom. '

'Maar dat is toch nog veel te vroeg?' Cassandra riep de gegevens op haar eigen scherm op en begon koortsachtig alle informatie na te lopen waarover Dillard zich de afgelopen nacht al gebogen had.

'Inderdaad, het is nog te vroeg. Maar het feit blijft dat de snelheid waarmee ze ouder wordt dramatisch is toegenomen. '

'Waarom heb je me niet gebeld?'

'Je was gisteren toen je wegging zo afgepeigerd dat ik dacht dat ik je maar beter even met rust kon laten. '

'Nou, dat dacht je dan verkeerd, ' snauwde Cassandra.

'Het spijt me, maar ik ben hier ook zo van in de war. Ik bedoel, de hyperveroudering nam af nadat ik de dosering tetracycline verhoogde, maar het proces kwam niet tot stilstand, zoals de bedoeling was. Het gaat met hetzelfde tempo verder. '

Cassandra keek hem even kort aan. 'Dat is onmogelijk. '

Dillard knikte. 'Dat zou ik gisteravond ook gezegd hebben, maar kijk zelf maar. '

Haar vingers vlogen over het toetsenbord terwijl ze Dillards bevindingen vergeleek met haar eigen, eerdere experimenten.

'Ja, het is wel duidelijk dat je gelijk hebt. De computermodellen hebben ons dat nooit als mogelijkheid gegeven. Het transgen manifesteert zich niet zoals volgens onze theorieën zou moeten. ' Cassandra keek op van het scherm. 'Wat impliceert dat voor Lawrence?'

'Dat weet je zelf ook, Cassandra. Het ziet er heel somber voor hem uit. De kans is groot dat deze anomalie in het transgen ook voor hem fataal zal zijn en dat hij zo snel veroudert dat hij binnen twee weken dood is. En misschien nog wel eerder. '

Cassandra bladerde alweer door haar computergegevens. 'Reden te meer om een manier te vinden om het transgen weer onder controle te krijgen. '

'Ja, en dan tover ik wel even een konijn uit mijn hoed, ' zei Dillard.

Cassandra ging daar maar niet op in; Hutton was op z'n slechtst als het niet ging zoals hij zich had voorgesteld. 'Laten we wel als volwassenen reageren, ja?' Ze had geen tijd om op zijn woede in te gaan. 'Ergens in ons computermodel ligt het antwoord op ons probleem. Samen zullen we het wel vinden, daar ben ik van overtuigd. '

Dillard sloeg zijn armen over elkaar alsof hij wilde zeggen: heb ik het niet gezegd? 'Zie de feiten nu eens onder ogen, Cassandra. We zitten op een tijdbom. Het transgen kan elk moment op tilt gaan. We weten het gewoon niet. En mijn Nobelprijs kan ik ook wel vergeten. ' Hij schudde zijn hoofd. 'Jij ook verdomme, en waarom heb ik me in vredesnaam laten meesleuren in deze krankzinnige onderneming?'

Die nacht werd Cassandra wakker terwijl ze Bobby's naam riep. Christopher, die op weg naar het toilet langs haar slaapkamer liep, bleef even staan. Hij had vandaag op aandringen van Sara zijn intrek in hun logeerkamer genomen. Hoewel ze dat niet tegen Sara vertelde, had Cassandra zo haar bedenkingen. Als ze in de buurt van Christopher kwam, voelde ze zich heen en weer geslingerd tussen haar sterke gevoelens voor hem en haar fatsoen. Ze wilde hem zo verschrikkelijk graag dat ze zich van zijn aanwezigheid bewust was alsof hij een pijl was die haar borst doorboorde. Maar tegelijkertijd zag ze ook steeds het gezicht van Bobby voor zich, dat haar vervulde van een ijzig schuldgevoel.

Voor hij zich kon omdraaien, zei ze: 'Heb ik je wakker gemaakt?'

Hij stond tegen de deurpost geleund. 'Nee, ik lig almaar te piekeren. Het visioen van de kloon heeft ons rechtstreeks naar het moordwapen geleid. '

Cassandra was ineens klaarwakker. 'Mijn God, Jon -'

'Ja, ik weet het. Het gebeurt... het gebeurt allemaal zo snel dat ik bang ben dat we er de controle over verliezen. '

Ze staarde enkele ogenblikken voor zich uit. 'Wil je niet even naast me komen zitten?'

'Cass, ik -'

'Heel even maar. '

Hij ging nogal behoedzaam op het bed zitten, viel haar op, alsof hij aan de rand van een bos wachtte op een vreemd en teruggetrokken wezen. Ze pakte het glas water van haar nachtkastje en schoof daarbij vlak langs zijn naakte vlees. Ze had het gevoel of er een vlaag van hitte langs haar huid streek. 'Mijn keel voelt rauw aan, alsof ik urenlang uit alle macht geschreeuwd heb. ' De digitale klok gaf aan dat het nog maar net drie uur in de ochtend was. Ze was pas om één uur thuisgekomen - na twaalf uur aan één stuk door zoeken naar een remedie voor Minnie en Lawrence, zonder succes overigens. Daarna was ze nog bij de zwerver langs geweest met wie Bobby bevriend was geraakt, om hem een pizza en een thermoskan met thee te brengen, hem bijna smekend om dat te drinken in plaats van die vermaledijde alcohol. Een deel van haar wenste echter dat ze nog bij Lawrence in het lab was; het andere deel dankte God dat ze op dit moment hier was.

'Je hebt een nachtmerrie gehad, ' zei Christopher.

'Ik wou dat ik het me kon herinneren. ' Ze trok een gezicht vanwege de chloorsmaak van het water. Sinds wanneer was het water in deze stad zo slecht? vroeg ze zich af. Ze voelde een steek van verlangen naar het kristalheldere, zoete water dat ze tijdens hun gezamenlijke zomers dronken. 'Ik zit nu in ieder geval met een enorm gevoel van onbehagen. '

'Dan ben je niet de enige. ' Zoals hij daar zat, naakt tot op het middel, zag hij er groot en sterk uit, even onstuitbaar als de goederentrein die altijd door de wildernis even buiten Kingston daverde.

Ze stak haar hand naar hem uit, op zoek naar zijn kracht. 'Ik heb Bobby's naam geroepen, dat weet ik nog wel. ' Woorden - en emoties - rolden er nu uit. 'En dat zal nog wel vaker gebeuren. Ik zal regelmatig in huilen uitbarsten en -'

'Dat geeft toch niet?' Hij verstrengelde zijn vingers met de hare. 'Het zou pas raar zijn als je dat niet deed. '

Ze zuchtte. 'Ik hield van hem, weet je. Op een heel andere manier dan ik van jou hou. Minder compleet, minder... ' Ze verviel in gedachten en vroeg zich af waarom ze probeerde zichzelf te verstoppen. Christophers aanwezigheid was als een grote, dreunende motor. 'Soms wilde ik wel dat ik van hem kon houden zoals hij van jou hield - als een vriend, als iemand bij wie hij zich volkomen kon ontspannen. '

'Bobby hield van je. Daarover bestaat geen enkele twijfel. '

'Jij bent zo'n verschrikkelijk trouwe vriend. ' Ze glimlachte wrang in het donker. 'Maar weet je, wij waren nooit echt een gezin, alleen maar drie mensen die min of meer dezelfde ruimte deelden. Zijn tijd met Sara ging op aan het haar leren hoe ze moest werpen. Zijn tijd met mij ging op aan heftige vrijpartijen of al even heftige ruzies over - nou ja, eigenlijk over niets. Dat was het, iets anders wist hij niet te geven. En misschien wist ik hem ook niets anders terug te geven. '

'Dat is nog geen reden om jezelf een schuldgevoel aan te praten. '

'Ik beschuldig mezelf er ook niet van dat ik heb gefaald, maar meer dat ik het niet fanatieker geprobeerd heb. ' Ze lag onder een dun laken, tot plooien geschilderd door het vage licht. Ze was zich bewust van Christophers blik, die de zwelling van haar borsten volgde. Als onmiddellijke reactie daarop begonnen haar tepels te verstijven. Ze beet op haar onderlip, opgewonden en beschaamd tegelijk. Ze voelde zich wulps als een tiener, alsof haar hele lichaam een seksueel instrument was geworden, alsof het dankzij een stroom aan hormonen, feromonen en endorfinen niet meer van haarzelf was, maar volledig afgestemd op hem. Deze gevoelens, zo lang weggestopt, beangstigden haar genoeg om te blijven praten. 'Arme Bobby. Hij bedoelde het zo goed, maar hij had andere prioriteiten. Hij wilde met alle geweld de wereld redden. Ik heb altijd gedacht dat dat kwam omdat die ouwe zo'n verschrikkelijke klootzak was. '

'Bobby heeft me een keer verteld dat het niet de fout van de oude man was. Heel lang geleden heeft zijn vader enorme ruzie met zijn oudere broer gekregen en is hij onterfd. '

Christophers ogen bleven Cassandra verslinden. 'Het lijkt erop dat de grootvader zelf ook niet bepaald een lekkertje was, een van die legendarische grootgrondbezitters van rond de eeuwwisseling. '

'Wat zou dat?' zei Cassandra kwaad. 'Dat was geen excuus om je eigen zoon als uitschot te behandelen. Herinner je je de begrafenis van die oude smeerlap nog?'

'Hoe zou ik die kunnen vergeten. Alleen wij kwamen opdagen. De oudere broer was toen al dood, maar geen van zijn kinderen heeft ook maar gebeld. '

'Zijn verdiende loon. Ik had het liefst op zijn kist gespuugd voor alle ellende die hij Bobby had aangedaan, maar Bobby stond te huilen. Later zei hij dat dat kwam omdat hij zich weer herinnerde hoe die oude smeerlap hem had leren werpen. De onzin!'

'Misschien ook niet, Cass. Nadat de oude man onterfd was, werd honkbal zijn leven, en hij wilde dat in Bobby voortgezet zien. Hij deed er alles aan en raakte in een diepe depressie toen Bobby uiteindelijk voor een juridische loopbaan koos in plaats van voor een leven als beroepshonkballer. '

'Was Bobby zo goed? Dat heeft hij nooit tegen mij verteld. '

'Ik geloof niet dat hij het behalve tegen mij ooit tegen iemand verteld heeft. '

Cassandra zuchtte. 'Ik neem aan dat daar ook zijn obsessie uit voortkwam om Sara te leren werpen. Dat is ook een van die dingen waarbij ik de boot gemist schijn te hebben, althans, volgens mijn dochter. '

'Dus jullie hebben met elkaar gesproken. '

'Ze heeft gedaan wat jij vroeg, Jon, ' zei ze. 'Dat doet ze altijd. '

'De Austin-vrouwen hebben veel te veel geheimen voor elkaar. '

'Nou, we hebben er nu in elk geval wat minder. We hebben een paar gesprekken gehad die mij hebben doen inzien dat ik zowel haar als Bobby verkeerd beoordeeld heb. ' Ze was verbaasd dat haar stem trilde van emotie. 'Het was behoorlijk hard om te horen wat zij te zeggen had. '

'Beter zo dan dat je helemaal niets hoort, ' zei hij. 'Dat weet ik helaas uit eigen ervaring. '

'Ik was boos op je om wat je gedaan hebt. Daarna was ik boos op mezelf omdat ik boos op jou was. ' Ze keek hem aan. 'Begrijp je dat?'

'Ja, dat begrijp ik. '

'Ik heb met haar nog een lange weg te gaan. '

'Misschien dat jullie alletwee de tijd moeten krijgen om elkaar beter te leren kennen. '

'En ik wil haar zo verschrikkelijk graag leren kennen. '

Ze had moeite met ademhalen, alsof in aanwezigheid van Christopher de lucht niet genoeg zuurstof bevatte. Ze vroeg zich af of hij misschien hetzelfde voelde. Ze probeerde iets uit zijn lichaamshouding af te lezen, maar hij zat heel stil, alsof de geringste beweging iets heel kostbaars zou verbrijzelen.

'Wat is er?' fluisterde ze, terwijl ze besefte dat ze haar handen niet van hem af kon halen.

'Als ik zo op deze manier bij je ben, kan ik bijna vergeten hoe graag ik de Witte Engel wil vernietigen. '

'Jon, alsjeblieft -'

Maar hij wimpelde haar vermaning af. 'Het is te laat. Ik kan het niet helpen, zo ben ik nu eenmaal. ' Hij lachte schor. 'Misschien dat Dillard een theorie heeft om het te verklaren. ' Hij zweeg even, misschien om zich af te vragen of hij wel verder moest gaan. 'MacAffee, een rechercheur bij Een-Zes, kwam gisteren bij me langs. Hij is al de vierde, en er zullen er ongetwijfeld nog meer volgen. Hij werkte samen met Romero, een van de agenten die is gedood in het bureau in Chinatown. Hij wil bloed zien. Letterlijk. Hij smeekte me dat als wij de Witte Engel eenmaal gearresteerd hebben, hem even twintig minuten met hem alleen te laten. Je kunt je misschien wel voorstellen waarom. '

Cassandra voelde zich alsof ze zou stikken. Ze voelde zich doodsbang, zowel voor zichzelf als voor hem. Het was alsof de nachtmerrie die ze zich niet meer kon herinneren plotseling in al zijn wreedheid in beeld kwam. 'Wat heb jij gezegd?'

'Kijk me niet zo aan, natuurlijk heb ik gezegd dat daar geen sprake van kon zijn. Ik koos mijn woorden met zorg, was redelijk, bijna nonchalant, maar dat was alleen maar voor MacAffee en al die anderen. Voor mijzelf ligt het heel anders. Ik voel binnenin me die drang, die woede over wat hij met Bobby gedaan heeft en ik weet dat niets me kan tegenhouden als ik hem eenmaal gearresteerd heb. '

Ze greep hem vast. 'Je moet jezelf tegenhouden, Jon. Bobby zou hebben gewild dat je hem ongeschonden zou opbrengen, zodat hij een eerlijk proces krijgt, dat weet jij ook. Bobby geloofde in het Amerikaanse rechtssysteem, boven alles. Daar leefde hij voor. '

'Dat weet ik als geen ander, ' zei Christopher.

'Je kent mij als geen ander. '

Ze trilde toen Christopher haar naar zich toe trok. Met haar hoofd naar achteren, haar hals gebogen, leek ze uit de lakens op te rijzen. Haar naakte huid was licht gebronsd. Hij zei niets. Ze voelde zijn hart bonken, rook zijn geur, en het leek wel of ze op mysterieuze wijze teruggeworpen werd naar dat moment in die zonovergoten zomer dat hij gekeken had hoe zij zichzelf tot een huiverende climax had gebracht. Haar pols versnelde.

Toen hij haar kuste, sloot ze haar ogen en slaakte een zucht in zijn mond. Ze bleven zo lange tijd zitten, alsof ze geen van beiden wensten dat er ooit een eind aan dit moment zou komen. Toen ze zich uiteindelijk van hem losmaakte, wist ze dat ze nog één ding moest zeggen voor ze zich overgaf aan wat er zou komen.

'Jon, ' begon ze, 'wat Lawrence betreft, probeer alsjeblieft niet hem te haten. '

Ze zag hoe Christopher zijn blik afwendde naar het kunstmatige licht dat als gif door de jaloezieën sijpelde. Het had geen kleur of textuur, alsof het er zomaar, zonder enige bedoeling was. 'Ik denk voortdurend aan Andy, hoe verschrikkelijk ik moet hebben gefaald dat hij... ' Hij slikte iets weg en haar hart sprong open. 'Dat hij zichzelf gedood heeft. '

'Je hebt gedaan wat in je vermogen lag. '

'Nou, dat was anders niet genoeg. ' Hij zat heel stil.

'Jon, ' zei ze zacht, 'zie je niet hoe die schuld aan je vreet. Het weerhoudt je er zelfs van normaal op Lawrence te reageren. '

Omdat hij geen antwoord voor haar had, begon hij overeind te komen. Maar ze hield hem met haar stem tegen. 'Ga niet weg, ' fluisterde ze.

'Cass, dit is niet het juiste moment voor -'

'We hebben net ontdekt dat het transgen dat we in Lawrence gestopt hebben de neiging heeft om op tilt te slaan. '

'Wat betekent dat?'

'Als dat gebeurt en we geen manier kunnen vinden om het tegen te gaan, zal hij sterven. Zo simpel is het. ' Ze keek hem somber aan. 'Alsjeblieft, Jon. '

Hij kwam naast haar liggen, maar ze ontspande zich niet en viel ook niet in slaap.

Hij nam haar in zijn armen, zodat ze zijn warmte door haar heen voelde stromen. Ze voelde zich zo koud dat het leek of hij haar uit een ijsvlakte gesleept had.

'Hoelang?' vroeg hij.

'O, God, vraag me dat niet. '

'Je weet dat ik het moet vragen. '

Ze boog haar hoofd. 'Een kwestie van weken, minder misschien. ' Ze bewoog weer, dichter tegen hem aan. 'Wat heb ik gedaan. Jon? Was het wel het juiste?' fluisterde ze in zijn oor, alsof ze bang was dat de kamer mee zou luisteren en een oordeel over haar zou vellen.

'Het juiste bestaat niet. ' Christopher trok een denkbeeldige lijn door de holte tussen haar borsten. 'We leven in een volkomen nieuwe wereld, waarin de ethische principes uur na uur herschreven worden. '

'Dat zijn slechts woorden. De waarheid is hier, kijkt ons recht in het gezicht. Ja, hij is de kloon van de Witte Engel. Maar dat is beslist niet het enige wat hij is. Zijn we alleen maar DNA, geprogrammeerd om te handelen zoals onze voorouders ook al deden? Leren we niets als we opgroeien, groeien we niet als we ouder worden? Jon, waar gaat het in het leven om?'

'Cass, ik heb geen antwoorden -'

'Die heeft niemand van ons, ' zei ze fluisterend. 'En het is nu te laat om ze te vinden, hè? Wat we nu ook doen, voor die arme Lawrence is het te laat. '

Ze draaide zich om en klom snel, met gespreide dijen, bovenop hem. De binnenkant ervan was warm en zacht als smeltende boter. Ze reikte omlaag en drukte hem tegen haar buik. Christopher bleef haar aankijken. Ze kon met geen mogelijkheid zeggen hoe vaak ze hier al naar verlangd had, om het vervolgens weer vol walging uit haar gedachten te bannen, zich tot in het diepst van haar ziel schamend dat ze haar beste vriend begeerde met een intensiteit die zelfs sterker was dan haar ijzeren wil om dat gevoel te onderdrukken. In plaats van daaraan toe te geven, was ze hem als haar vijand gaan beschouwen, als indringer, als degene die haar huwelijk met Bobby had vergiftigd. De waarheid was eenvoudiger: het huwelijk was van het begin af aan een vergissing geweest.

Ze streelde hem met haar vingertoppen tot hij kreunde en zich omhoogdrukte. Haar verlangen was al even overduidelijk als het zijne. Ze duwde hem naar binnen en boog naar voren, waarbij ze al haar adem, al haar emoties er in één hete beweging uitgooide. Ze vormde met haar lippen zijn naam alsof het een bezwering was die al die jaren van schuld, verdriet en verschrikkelijk verlangen in één keer kon uitwissen.

Ze was vanbinnen als een oven en voelde dat hij niet de kracht had om haar te weerstaan. Haar verlangen naar hem was als een tweede hart dat koortsachtig klopte in haar onderbuik. Het fladderde als een vlinder, tot zijn wangen nat waren van haar tranen, tot haar gespannen spieren nog verder opzwollen en langs hem heen gleden, tot ze kreunde bij elke stoot in haar, bij elke aanraking van haar harde tepels met zijn huid, tot haar hele bekken verkrampte en rilde.

Toen hij in haar explodeerde, kwam haar hoofd omlaag naast het zijne en hij hield haar stevig vast en kuste haar terwijl ze weer hartstochtelijk huilde. Veel later, nadat ze nog een keer gevreeën hadden, langzaam en teder en loom, elkaars lichaam verkennend, toen het licht van de nieuwe dag over hun verstrengelde lijven kroop, werd Cassandra wakker uit een droom die ze zich niet kon herinneren en ze begon te huilen. Ze voelde Christophers arm om zich heen, die haar tegen zich aan trok, en ze zei: 'Jon, ik voel me alsof de sterren op het punt staan te doven. '

Cassandra en Dillard gingen onverdroten verder met hun testen op Lawrence. Tot nu toe vertoonde hij geen van de transgene problemen die zich bij Minnie hadden voorgedaan. Wat de rat betrof, die ging achteruit met een snelheid die hen beiden vervulde van afschuw. Nadat de extra injecties met tetracycline niets hadden uitgehaald, stelde Dillard voor om op andere antibiotica over te stappen. Maar ook dat werkte niet, en al spoedig moesten ze toegeven dat ze andere manieren moesten zien te vinden om het probleem aan te pakken. De moeilijkheid was dat ze geen van beiden wisten in welke richting ze het moesten zoeken.

Vaak werden ze in hun vruchteloze arbeid gestoord door Lawrence, bij wie de door serotonine aangewakkerde visioenen steeds vaker voorkwamen. Het probleem was dat hij zich dikwijls niet meer herinnerde of niet kon verwoorden wat hij had 'gezien'.

'Moet je die hoeveelheid serotonine eens zien die hij afscheidt, ' zei Dillard, na weer een van die visioenen. 'Konden we maar een manier vinden om die productie onder controle te houden, dan zou zelfs een zakenman als Costas ons als helden zien. '

Cassandra, die bezig was met weer nieuwe berekeningen om hun probleem aan te pakken, knikte afwezig. Haar persoonlijke voice-mail zat propvol, zoals de afgelopen dagen steeds het geval was, met telefoontjes van Gerry Costas. Als ze in dit geheime lab zat, was ze via de normale kanalen niet te bereiken. De boodschappen werden steeds dringender van toon. Dat was niet ongebruikelijk; hij zat haar altijd achter haar vodden om kwartaalverslagen, kostenberamingen, voorspellingen en dat soort dingen van haar los te krijgen. Aangezien ze papierwerk vermeed als een besmettelijke ziekte, liep ze altijd achter op Costas' schema. Gewoonlijk liep hij zo ongeveer te schuimbekken tot hij kreeg wat hij van haar wilde. Maar deze keer niet, had ze besloten. Ze had belangrijker zaken aan haar hoofd dan een groeiende stapel - Ze knipte met haar vingers. 'Verdomme!' Haar hoofd kwam met een ruk omhoog. 'Serotonine! Waarom hebben we daar niet eerder aan gedacht!' Ze duwde haar stoel weg van haar bureau en liep naar een ander scherm.

Dillard, verrast door haar plotselinge opwinding, volgde haar. 'Wat ben je aan het doen?'

'Lawrence heeft tot nu toe geen van de waarschuwingssignalen afgegeven die we van Minnie kregen, ja?'

'Ja, ' beaamde hij, 'maar -'

Op Cassandra's gezicht verscheen een triomfantelijke uitdrukking. 'Ik durf te wedden dat het abnormaal hoge serotonineniveau in zijn lichaam het transgen onder controle houdt. '

Ze werkte nu zo snel ze kon, controleerde gegevens en vergeleek de testresultaten van de kloon met die van Minnie. 'Kijk -' Haar wijsvinger schoot vooruit. 'Minnies serotonineniveau is normaal. ' Ze maakte enkele snelle berekeningen met percentages en lichaamsgewicht van de kloon en de rat. 'En dus... ' Ze pakte een medicijnflesje en een injectiespuit, stopte de naald in het flesje en zoog de vloeistof daarin op. Toen liep ze naar Minnies kooi. 'Laten we eens zien wat er gebeurt als ik Minnies serotonineniveau op gelijke hoogte breng met dat van Lawrence. '

Ze opende de kooi en haalde Minnie eruit. De rat, grijs en uitgemergeld, lag schichtig op haar hand. 'Rustig maar, schatje, ' zei Cassandra, terwijl ze het dier voorbereidde op de spuit. 'We zullen je weer beter maken. ' Ze injecteerde de serotonine, legde Minnie weer in haar kooi, verbond ze met de sensoren en liep naar de computer.

'Verdomme, verdomme, verdomme. '

Er was geen enkele verandering in Minnies bloed zichtbaar, en dat was er ook niet na een half uur, en na een uur. Het transgen was nog steeds op hol.

Haar gezicht was een en al frustratie en angst. 'Ik was er zo van overtuigd dat ik het antwoord gevonden had. '

Dillard keek een andere kant op. Hij wist dat er verder niets te zeggen viel.