Hij zat precies in de houding die Cassandra had beschreven, met de benen gespreid en de handen in zijn schoot, alsof hij was gevallen waar hij zojuist had gestaan. Hij was keurig gekleed, in een tweed jasje en een kamgaren broek, een wit overhemd en een gestreepte das. Hutton Dillards rechteroog, al enigszins troebel, staarde Christopher beschuldigend aan.

Toen Christopher naast hem knielde, veranderde de lichtval en zag hij in een veeg opgedroogd bloed een striem op Dillards voorhoofd, en nog meer bloed op de rand van een van de jukbeenderen. Beide plekken waren opgezwollen en verkleurd. De holte waar zijn linkeroog had gezeten, vormde een tunnel die recht naar de pijnappelklier liep.

'Hij zit er nog precies zo bij als ik hem achtergelaten heb, ' zei Cassandra, die achter Christopher naar binnen liep. Het licht van de tl-buis leek te hard en te fel.

Hij stond op om haar aan te kijken. 'Ik dacht dat ik je gezegd had om naar huis te gaan. '

'Dat kon ik niet. ' Ze had haar armen om haar middel geslagen, alsof ze het verschrikkelijk koud had. 'Ik moet weten wat er hier gebeurd is. '

'En Sara dan?'

'Ik heb haar gebeld. Ze beseft de ernst van de situatie. Ze logeert vannacht bij vrienden. Mensen van wie Lawrence het bestaan niet weet. '

Christopher zag dat het geen zin had om met haar te argumenteren. Ze was hier nu eenmaal en ze zouden er maar het beste van moeten maken. Hij ging weer op zijn hurken zitten, trok rubberhandschoenen aan en ging aan het werk.

'Je hebt gelijk, ' zei hij. 'Hij is minstens twee keer met grote kracht geslagen. '

'Dat lijkt niet op de aanpak van de Witte Engel. '

Hij keek haar even aan. 'Je begint wel erg vertrouwd te raken met de forensische terminologie. ' Daarna ging hij weer verder met zijn nauwgezette onderzoek van Dillards vingernagels. 'Hij moet die klappen heel snel gehad hebben, en met enorme kracht. Er zit niets onder zijn nagels, geen stukjes huid of haar of wat dan ook dat zou kunnen aangeven dat hij heeft teruggevochten. '

'Dus moet hij zijn aanvaller gekend hebben. '

Christopher liet Dillards hand los. 'Niet per se. ' Hij draaide het hoofd van Dillard opzij. 'Kijk hier eens. Hij werd van achteren neergeslagen. '

'Lawrence zou dat gedaan kunnen hebben. '

'Cass, als ik niet beter wist, zou ik nog gaan geloven dat jij per se wilt denken dat Lawrence Dillard vermoord heeft. '

'Denk jij van niet dan? Ik bedoel, ze konden elkaar niet uitstaan. Dillard is dood en Lawrence is weg. Wat is er dan nog voor conclusie -'

'Wacht eens even. Ben jij niet juist degene die hem al die tijd heeft verdedigd? Wat is er met je gebeurd?'

Haar koele ogen keken hem gejaagd aan. 'Lieve God, ik had hier nooit aan moeten beginnen. Jij had gelijk en ik had ongelijk. Nu is hij een tweede Witte Engel geworden, en dat kan alleen maar tot een verschrikkelijke ramp leiden. '

Christopher stond op, trok de handschoenen uit en leidde haar de kleine keuken uit die nu zo koud leek als een mortuarium. Hij nam haar in zijn armen. 'Je had gewoon naar huis moeten gaan, net zoals ik je gezegd heb. '

'Zodat ik daar kon gaan zitten en in mijn eigen angsten gaarkoken?' Ze schudde haar hoofd. 'Je weet wel beter. ' Haar blik zocht de zijne. 'Jon, ik ben echt heel bang. Stel nu dat Lawrence Dillard gedood heeft -'

'Stel nu eens dat hij dat niet gedaan heeft. '

'Maar jij ziet toch dezelfde bewijzen als ik?'

'Ja, maar wat als die bewijzen bewust zo zijn gearrangeerd? Wat als ze bedoeld zijn om ons te laten geloven dat Lawrence schuldig is?'

'Maar waarom?'

'Om ons tegen hem op te zetten. Kijk nu eens, Cass. Jij begint al aan hem te twijfelen, en dat geldt ook voor mij. Maar laten we het eens vanuit een andere invalshoek bekijken. Al vanaf de eerste dag is niets in deze zaak wat het op het eerste gezicht leek. We werken ons uit de naad om tot een op bewijzen gefundeerde conclusie te komen, om vervolgens te ontdekken dat die conclusie fout blijkt. Dat we zijn misleid. Het gebeurt steeds weer, en daarom begin ik zo langzamerhand te geloven dat ons systematisch bewijsmateriaal wordt toegespeeld. Deze man - de Witte Engel - vindt het heerlijk om ons te manipuleren, hij krijgt er een kick van om ons achter onze eigen staart aan te zien hollen. '

'Maar hoe past Lawrence in dit geheel?'

'Er komt pas een zekere logica in als je dit alles als een oorlog ziet. Oorlog betekent ons tegen hen: wie niet voor ons is, is tegen ons. De Witte Engel wil Lawrence aan zijn kant krijgen. Esquival zei dat deze man verschrikkelijk eenzaam is, afgesneden van de rest van de mensheid. En dan komt hij van aangezicht tot aangezicht te staan met zichzelf - een ander schepsel dat identiek is aan hemzelf. Wat denkt hij dan? Hij zegt tegen zichzelf: ik sta niet langer alleen in deze wereld. Hier is iemand met wie ik alles kan delen. ' Hij draaide haar om. 'Kijk, Cass, hij heeft geprobeerd Lawrence in te palmen in Central Park, heeft geprobeerd hem zover te krijgen dat hij ons in de steek liet en met hem mee te gaan, en hij heeft Lawrence zelfs verteld dat wij niet om hem gaven. '

'En geloofde Lawrence hem?'

Christopher haalde diep adem. 'Tja, nou, dat is de grote vraag, niet? Is Lawrence een tweede Witte Engel geworden en heeft hij Dillard vermoord? Of is er hier iets anders gebeurd, iets wat wij nog niet weten maar wat Lawrence zo heeft beangstigd dat hij ervandoor is gegaan?'

Cass greep hem vast. 'Jon, denk je echt -?'

'Om eerlijk te zijn, ik weet niet wat ik moet denken, ' zei Christopher tegen haar. 'Maar zoals je zelf al zei, er is meer in het leven dan alleen maar DNA. '

'Jon, we moeten achter de waarheid zien te komen. Waar beginnen we?'

'Laten we eerst het videologboek maar eens bekijken. ' Hij beende de gang door. 'Daar staat waarschijnlijk op hoe Lawrence uit de geboortekamer is ontsnapt. '

'Nee, vergeet het maar, ' zei ze, terwijl ze hem volgde naar het lab. 'Meteen na mijn gesprek met Gerry Costas heb ik alle videobanden verbrand. '

'Je hebt wat?' Hij draaide zich met een ruk naar haar om. 'Cass, ben je gek geworden?'

Ze voelde zich plotseling uitgeput en ging op een kruk aan de werktafel zitten. 'Jon, ik ben hier uitgeteld. '

'Zonder Lawrence zijn we allemaal uitgeteld. '

Ze tilde haar hoofd op. 'Nee, ik bedoel hier, bij Vertex. Ik heb nog geen kans gehad om je over mijn ontmoeting met Costas te vertellen. Ik ging naar hem toe om over het ontslag van Hutton te praten en hij zette mij min of meer op straat. '

'Wat?'

'Hij was van plan Hutton de leiding over dit lab te geven. '

'Dat is nog onzinniger dan jou ontslaan. '

'Niet als je het van uit zijn gezichtspunt bekijkt. Hutton had de academische en sociale achtergrond om de VIP's te lijmen die Costas nodig heeft als bondgenoten. ' Ze schudde haar hoofd. 'Dit is allemaal het werk van Dean Koenig. Koenig heeft Vertex zo onder druk gezet dat de Raad van Bestuur Gerry gedwongen heeft mij eruit te schoppen. Gerry zegt dat het slechts tijdelijk is, maar daar geloof ik niets van. Ik denk dat zelfs nu Hutton dood is, Gerry mij nog niet terug kan vragen, gesteld dat hij dat al zou willen. '

Christopher sloeg zijn armen om haar heen. 'Cass, wat vind ik dit erg. Dit is wel een heel harde klap na alles wat jij voor hen gedaan hebt. Vertex was voor jou niet alleen een baan; het was je leven. '

'Ja, maar dat is nog niet eens het ergste, ' zei ze triest. 'Op dit moment heeft Koenig alle macht in handen. Want wie moet het tegen Koenig en consorten opnemen nu Gerry zo overduidelijk gas terug heeft genomen?' Ze keek hem aan. 'Begrijp je het, Jon? We stonden hier op de drempel van een boude nieuwe wereld, een doorbraak zo monumentaal dat hij beslist nog tientallen jaren zou worden geanalyseerd. En kijk nu eens wat er gebeurd is. Het fundamentalisme lijkt de wetenschap terug te werpen op de Middeleeuwen, toen rauwe emotie en onverhulde angst de waan van de dag bepaalden. '

Christopher pakte haar hand en trok haar zachtjes van haar kruk. 'Heb jij iets, wat dan ook, om jezelf het komende half uur mee bezig te houden?'

Cassandra keek om zich heen en knikte. 'Ik heb nog niet de gelegenheid gehad om Lawrences laatste bloedmonster te testen. '

'Oké, ' zei hij. 'Werk daaraan terwijl ik de geboortekamer onderzoek, goed?' Toen ze zonder al te veel enthousiasme knikte, kneep hij haar in de hand en gaf haar een kus. 'Blijf erin geloven, schat. '

'Jezus, ' zei ze, hoofdschuddend. 'Je zou een aantal gouden kettingen om je nek moeten hangen als je zo blijft praten. '

Maar hij had haar wel wat opgebeurd, voor zolang het duurde. Hij keek even toe hoe ze in de weer ging met haar bloedanalyses en liep toen de geboortekamer in. Hij onderzocht alles: laden vol met kleren die Sara voor Lawrence had uitgezocht, planken volgepropt met het speelgoed uit zijn jeugd, de hobby's van zijn pubertijd; de enorme verzameling kleurpotloden en verf, maar hij vond niets bijzonders. Van een andere plank pakte hij een stapeltje tekeningen van Lawrence. De meeste had hij al eerder gezien - de ruwe contouren van de Rocky Mountains, de elkaar overlappende groene driehoeken van de sparren, die als een leger tegen hellingen en door dalen marcheerden. Het was interessant om te zien hoe deze primitieve maar krachtige tekeningen uit Lawrences kindertijd snel aan kleurenrijkdom, perspectief en detail hadden gewonnen naarmate Lawrence ouder werd. Hij had beslist talent als kunstenaar.

Een paar tekeningen uit die laatste categorie had Christopher nog niet eerder gezien. Een was een portret van Cassandra, in een nogal vreemde kleurstelling: blauw en groen. Niemand kon Lawrence ervan beschuldigen dat hij een realist was. Toch had hij een kwaliteit in Cassandra weten te treffen die Christopher onmiddellijk herkende en waardeerde. Er was ook een potloodtekening van Sara met haar honkbalpet op. Hoewel dit portret veel minder gedetailleerd was dan dat van Cassandra, had hij ook hier de essentie van zijn onderwerp weten te treffen. De derde tekening was een schets van een donkerrood, bakstenen gebouw. Het was heel nauwkeurig, bijna obsessief in zijn details. Christopher telde negen smalle treden naar de veranda. Donker ijzerwerk en gepatineerd brons vormden de reling, en het rasterwerk van een ouderwetse brandtrap hing boven een donkerblauwe luifel. In de boog boven de deur zaten drie uit steen gehakte gezichten die naar beneden keken. Aan weerszijden stonden vlekkerige stenen zuilen. In de bakstenen voorkant van het huis zaten twee bas-reliëfs van jagers in Romeinse kleding, hun lange haar androgyn over hun schouders golvend, zodat een van de twee Diana had kunnen zijn, de godin van de jacht. Op de veranda wierpen twee mensen elkaar een bal toe. Een halvemaan en vele sterren vulden de hemel. Het leek op een tekening die een kind zou maken, vooral een kind dat naar een vriendje van dezelfde leeftijd hunkerde om ermee te ballen. Toen viel Christopher iets merkwaardigs op. In de linkerbenedenhoek stonden, als de handtekening van de kunstenaar, twee cijfers: een zwarte tien en daaroverheen een rode vier. Christopher vroeg zich af wat dat in vredesnaam kon betekenen.

Hij legde de tekeningen voorlopig even opzij en begon aan de stapel boeken die Lawrence bezat. Hij pakte er de twee bovenste af, de boeken die Lawrence als laatste had gelezen, en zag dat het de bijbel en Shakespeares Richard III waren. Een interessante combinatie, dacht Christopher, omdat ze allebei in feite over goddelijke gerechtigheid gingen. Het toneelstuk viel open bij een scène in het vijfde bedrijf. De hertog van Norfolk, bondgenoot van koning Richard, heeft net te horen gekregen dat zijn meester, Dickon, een verrader is. Lawrence had Richards reactie onderstreept: 'Een ding dat door de vijand is verzonnen. Heren, ga allen naar uw post en laat geen droomgebazel onze ziel verschrikken. Geweten is een woord, gebruikt door lafaards, waarmee zij sterken trachten te knechten, De vuist is ons geweten, 't zwaard ons recht. Ruk op, grijp aan, voorwaarts, verwoed en fel, zo niet ten hemel, hand aan hand ter hel!'

Christopher probeerde zich te herinneren waar het stuk ook weer over ging. Had Richard niet zijn broer vermoord teneinde koning te kunnen worden? Hij vermoordde in feite gewetenloos iedereen die hem in de weg stond. En hij schuwde daarbij geen enkele aanpak: vrouwen verleiden, bondgenoten zoeken, al was het alleen maar uit angst, het politieke landschap herinrichten, continenten veroveren zelfs. Hij probeerde de wereld te herscheppen naar zijn beeld, en slaagde daar ook in, als Christopher het zich goed herinnerde, maar slechts voor één enkele dag. En ondertussen was hij alleen, altijd alleen. Hij was heel herkenbaar, een figuur van wie de gewetenloosheid tastbaar was. Maar het was dit giftige aspect van zijn persoonlijkheid dat hem onmenselijk maakte.

Een ding dat door de vijand is verzonnen. Christopher las die regel steeds opnieuw, tegen beter weten in hopend dat het een boodschap van Lawrence was om de onmiskenbare bewijzen hier in het lab niet te geloven.

Hij hoorde door het dikke glas heen Cassandra naar hem roepen. Hij trof haar achter het beeldscherm. 'Kijk, het is gebeurd. ' Haar stem trilde. 'Jon, we moeten Lawrence zo snel mogelijk opsporen. Zijn transgen manifesteert zich op dezelfde manier als bij Minnie de rat, behalve dat het bij hem nog veel heftiger is. Zijn hyper-veroudering gaat alle perken te buiten; hij wordt er vanbinnen door verteerd. Als ik niet binnen achtenveertig uur het eerste onderhuidse eicosanoïde-implantaat kan aanbrengen dat Dillard voor hem heeft geprepareerd, zal hij sterven. '

Toen Christopher zag dat D'Alassandro haar ogen opendeed, legde hij Rigatoni op haar maag en zei: 'Welkom terug. Er heeft iemand op je zitten wachten. '

'Chef, ' zei ze dromerig, 'wat doe jij in mijn bed?' Toen kwam ze bij haar positieven en herinnerde ze zich weer wat er allemaal gebeurd was. Naar adem happend schoot ze overeind.

'Rustig, Emma, ' zei Christopher, die haar beetpakte terwijl Rigatoni geschrokken miauwde.

'Esquival?'

'Reuven is dood. ' Christopher wachtte terwijl zij de kat in haar armen nam en hem tegen haar borst drukte.

'Dus het was geen nachtmerrie. ' Tranen welden op. Toen ze over haar wangen liepen, zei ze: 'O nee, dat niet, ' en veegde ze kwaad weg.

'Emma, wat is er daar in Reuvens appartement gebeurd? Of ben je te-?'

Ze schudde haar hoofd. 'Nee, ik wil Ze trok haar benen op. 'Ik moet erover praten. ' Ze liet haar blik door haar appartement gaan. 'Hoe laat is het?'

'Rond middernacht. Ik heb je uit het ziekenhuis gekregen; ik dacht niet dat je daar wakker zou willen worden. Heb je honger?'

Ze sloot haar ogen, schudde haar hoofd en huiverde. Ze vertelde hem nauwkeurig, bijna klinisch, wat er gebeurd was: hoe ze het gevoel had gehad dat ze werd gevolgd toen ze het kantoor van de patholoog-anatoom verliet, het dreigende telefoontje en de al even griezelige e-mail bij haar thuis, haar ontdekking dat de e-mail weer een van Esquivals akelige grappen was, de spookachtige figuur in de hal en haar besluit om Esquival met gelijke munt terug te betalen. Toen kwam ze bij de angstaanjagende ontmoeting met de Witte Engel in de lobby van Esquivals appartementengebouw, hoe hij haar bijna in de lift te pakken had gekregen, haar vlucht in Esquivals appartement en Esquivals verschijning aan de voordeur. 'De Witte Engel zat bovenop me, ' zei ze, haar relaas besluitend. 'Zijn gezicht was helemaal opgezwollen van de pepperspray die ik erin had gespoten. Hij... o, God, hij verwijderde Reuvens pijnappelklier en at die onder mijn ogen op. ' Tranen drupten langs haar wangen. 'Ik geef mezelf de schuld. Ik had je moeten bellen zodra ik in mijn appartement was. Ik probeerde het in Reuvens woning, maar hij had geen... De batterijen van dat verdomde apparaat waren leeg. Het was belachelijk; ik was volkomen overgeleverd aan de moderne technologie! Ik kon niet... ik bedoel, er was niets... '

'Rustig nu maar. ' Christopher sloeg een arm om haar heen. 'Reuven wist van geen ophouden met zijn stomme spelletjes. ' Hij stond op en ijsbeerde rond D'Alassandro's slaapbank. 'Ik was gewoon te laat. Ik-'

'Nee, dat was je niet. Je hebt mij gered. '

Christopher draaide zich naar haar om. 'Toen ik daar arriveerde, was hij al vertrokken, Emma. '

Daar dacht ze even over na, ondertussen op haar onderlip kauwend. 'Waarom heeft hij het gedaan? Waarom heeft hij Reuven vermoord en mij verder ongemoeid gelaten?'

'Hij heeft jou niet ongemoeid gelaten. Hij heeft Reuven voor jouw ogen vermoord. Hij heeft hem verminkt, een deel van hem opgegeten, en hij heeft jou naar dat alles laten kijken. '

Een lichte rilling ging door D'Alassandro's lichaam en ze krabbelde Rigatoni in zijn nek.

'Emma, ik wil iets van je vragen. '

Haar hoofd schoot omhoog. 'Wat je maar wilt, chef. '

'Maar ik wil zeker weten dat je eraan toe bent. '

'Ik laat me door die schoft niet weerhouden, als je je daar soms zorgen over maakt. '

Hij glimlachte. 'Je hoeft tegenover mij niet zo stoer te doen, hoor. '

'Ik heb op dit moment meer behoefte om stoer tegenover mijzelf te doen. ' Ze keek hem strak aan. 'Zeg maar wat je van me wilt en ik zal het doen. '

Hij knikte en ging weer op het bed zitten. Rigatoni begon met de mouw van zijn overjas te spelen. 'Ik wil dat je een reisje maakt. Vlak voordat Reuven werd vermoord, heeft hij nog wat heel belangrijke informatie opgeduikeld in de archieven van de FBI. Het lijkt erop dat onze man ook zijn best gedaan heeft in een of ander Nergenshuizen, ofwel Debenture, Montana. Vijftien jaar geleden vermoordde hij in één week tijd vier man. De dossiers zijn verloren gegaan bij een brand, dus ik wil dat jij daarheen vliegt en de sheriff ondervraagt die deze zaken heeft afgehandeld. Ik wil dat je zoveel mogelijk gegevens over de vier slachtoffers vergaart. '

Hij krabde de kat over zijn buik. 'De sheriff heet Harold Wilcox. Hij is inmiddels met pensioen en waarschijnlijk zo chagrijnig als de pest. Dat soort mensen moet niets van telefoons of faxen hebben, en van e-mail hebben ze al helemaal nooit gehoord; ze reageren het beste op een persoonlijke benadering. Bovendien lijken ze wel een aangeboren afkeer te hebben van grotestadsmeneren die hun komen vertellen wat ze moeten doen. Kijk hem maar eens verleidelijk aan, maar zorg dan wel dat je een spijkerbroek, een geblokt hemd en cowboylaarzen aan hebt. '

Ze lachte even. Rigatoni, die voelde dat ze zich alweer wat beter voelde, draaide zijn kop tegen haar handpalm.

'Wanneer wil je dat ik vertrek?'

Hij hield haar een langwerpig pakje voor. 'Vandaag om 10. 35, red je dat?'

Ze pakte het van hem aan. 'Hoe vlugger, hoe beter, niet dan?'

Hij knikte. 'Er zit behalve een vliegticket ook een huurbewijs voor een auto in, een kaart van de omgeving en een beschrijving van de route naar Wilcox' huis. Ik zou maar niet te veel meenemen. Je vliegt naar Kalispell. Er zitten daar in de hoofdstraat een aantal zaken met kleding en dergelijke voor die streken. '

Ze grinnikte. 'Ik wilde vroeger altijd cowgirl worden - tot ik zag hoe groot een paard in werkelijkheid is. ' Ze tikte peinzend met de rug van haar hand op het pakje en even betrok haar gezicht. 'Dit is toch wel een belangrijke trip, hè? Ik bedoel, na al de energie die ik erin gestopt heb, zou ik niet graag willen dat ik er niet bij was als je die schoft pakt. '

'Ik heb inmiddels het idee dat als we de Witte Engel willen pakken, we zijn verleden moeten kennen. '

'En hoe zit het met The Seven Pillars of WisdomT

'Dat boek, ' zei Christopher, 'is mogelijk de blauwdruk voor zijn oorlog, zoals hij ons wil doen geloven. Maar die T. E. Lawrence-invalshoek kan ook gewoon een misleiding zijn, een poging om ons op het verkeerde been te zetten. Hij lijkt daar nogal op te kicken. '

'Heeft deze kerel echt een doel?'

'Reuven geloofde van wel, en ik ben het daarmee eens. Mijn intuïtie zegt me dat het wel eens heel belangrijk kan zijn wat sheriff Wilcox te vertellen heeft. ' Christopher loog niet, maar hij vertelde haar ook niet de volledige waarheid. Feit was dat hij haar uit de gevarenzone wilde hebben. Hij wilde er absoluut zeker van zijn dat haar niet hetzelfde zou overkomen als Esquival.

D'Alassandro zuchtte en zakte weer in de kussens. 'Waar is Reuvens lichaam nu?'

'Stick voert op dit moment, op mijn verzoek, de autopsie uit. Reuven heeft een oudere broer in Oregon en een tweelingzuster die bij zijn moeder in Bethesda woont. Zodra Stick klaar is, vliegen we zijn overblijfselen terug naar Washington. '

'Mijn God, ik kan het nog steeds niet geloven, ik kende hem nauwelijks, en nu is hij er niet meer. Hij kon een verschrikkelijke klootzak zijn, maar ik mis hem nu al. '

'Reuven en ik hebben samen heel wat doorgemaakt, ' zei Christopher, terwijl hij opstond. 'Ik dacht dat hij er altijd zou zijn. Maar ja, dat was waarschijnlijk een domme gedachte. '

'Nee, helemaal niet. '

Christopher aaide Rigatoni over zijn glanzende rug. 'Wist je dat Reuven fantastisch piano kon spelen?'

'Nee. '

Hij glimlachte bij de herinnering. 'Hij was gek op honky-tonk, ragtime... hij is afgelopen voorjaar nog een keer uitgenodigd om mee te spelen met de band van Woody Allen, maar hij zei dat hij het te druk had met deze zaak. ' Hij schudde zijn hoofd. 'De waarheid was dat hij doodsbang was om op te treden. '

'Esquival? En hij had altijd zo'n grote mond. '

'Ja, in de beslotenheid van onze kleine familie, maar daarbuiten... Je weet het maar nooit met mensen. John Lennon was zó bang als hij moest optreden dat hij moest overgeven voor hij het toneel opging. ' Christopher glimlachte triest. 'Man, wat kon die Reuven tekeergaan op de piano. '

'Je moet me een keer het adres van zijn familie geven, dan kan ik ze een briefje schrijven. Iets persoonlijks. '

'Dat zullen ze beslist op prijs stellen. '

D'Alassandro keek hem nog een keer op haar heldere, directe manier aan. 'Chef, gaat het wel goed met je?'

'Ja hoor. ' Hij wist wat hij moest zeggen, wat alle goede bevelhebbers moesten zeggen als hun ondergeschikten die vraag stelden. Maar hij begreep ook dat nu, op dit moment, die vrouw iets meer nodig had dan een dergelijke onderkoelde reactie. 'Luister, Emma, er zijn in elk langdurig onderzoek momenten dat het lijkt of er een duistere wolk boven hangt, of er niets gaat zoals het moet. Maar ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat dat in zekere zin een goed teken is. '

'Hoe dat zo?'

Hij glimlachte. 'Het betekent dat we van nu af aan nog maar één kant op kunnen. ' Hij wees naar het plafond. 'Ik heb nog een klus voor je. Ik geef je voor onderweg Reuvens persoonlijke inlogcodes voor het VCAP mee. Hij heeft op mijn advies zijn speurtocht toegespitst op de Rocky Mountains-staten. Zo kwam hij ook uit bij Debenture. Ik wil nu echter dat je de zoektocht uitbreidt naar Oklahoma. '

'Waar zoek ik naar?'

'Wist ik dat maar, ' zei Christopher. 'Concentreer je op landelijke gebieden rond kleine stadjes met een bevolking van minder dan, eh, vijftigduizend mensen. De grote steden kun je overslaan. Probeer eigenaardige voorvallen op te duikelen uit de tijd van zo'n vijftien, twintig jaar geleden. '

'Ik neem aan dat we het hier over moorden hebben?'

Christopher dacht even na. 'Niet per se. Zoals ik al zei, alles wat buiten het normale valt. Let in het bijzonder op afgebrande huizen, en dan met name een huis met zeven pilaren. Ga ook het Internet op. Kijk of je toegang kunt krijgen tot lokale medische archieven in Oklahoma, ook weer met dezelfde criteria wat omgeving en tijd betreft. '

'Komt voor mekaar, chef. '

Hij stond op. 'O ja, voor ik vertrek, heb je die e-mail nog die Reuven je gestuurd heeft?'

'Ja, natuurlijk. '

Hij nam Rigatoni van haar over en ze stond kwiek op en drentelde naar de computer. Ze zette hem aan en zocht toegang tot haar e-mail. 'Hier, ' zei ze, wat naar achteren schuivend, zodat Christopher het beter kon zien.

'Weet je zeker dat Esquival dat verstuurd heeft?' vroeg hij. 'Het lijkt me geen tekst voor hem. '

'Ja, maar dat was ook de bedoeling natuurlijk. Hij wilde me laten denken dat dit van de Witte Engel kwam. '

Christopher keek haar aan. 'En als dat nu eens zo was?'

'Wat? Onmogelijk. Ik moest door een paar heel degelijke firewalls heen voor ik ontdekte dat de e-mail door iemand binnen de NYPD was verstuurd. Esquival. '

Christopher schudde zijn hoofd. 'Denk eens na, Emma. Jij wist door die firewalls heen te komen, dus kon iemand anders dat ook. ' Hij slaakte een zucht. 'Al die gedetailleerde info die de Witte Engel over ons heeft, kan maar van één bron komen: de databank van ons korps. ' Hij was niet van plan haar te vertellen over de videoband die hun duidelijk had gemaakt hoeveel die kerel wel van het personeel van de NYPD wist. 'Of hij heeft een medeplichtige binnen het korps -'

'Hetgeen ik, gezien zijn profiel van extreme Einzelgänger, waag te betwijfelen. '

Christopher knikte. 'Daar ben ik het mee eens. Hetgeen ons op de andere mogelijkheid brengt: hij is een zeer vakkundige hacker. '

D'Alassandro draaide zich weer om naar de computer. 'Laten we eens kijken hoe vakkundig hij dan wel is. '

Terwijl haar vingers over het toetsenbord vlogen en er almaar nieuwe schermen verschenen, zei Christopher: 'Kun jij er hiermee achter komen waar hij zit?'

'Via een programmaatje genaamd "Cookies", dat in alle computer software zit, kan elke webmaster - iedereen dus die een website heeft -je niet alleen vertellen hoeveel "hits" hij elke dag heeft gehad, hoeveel mensen dus zijn website hebben bezocht, maar ook wie er heeft ingelogd. Daar hebben we het. ' Ze keek glimlachend naar hem op. 'Er heeft inderdaad iemand ingebroken in de computer van het korps. En die persoon heeft ook bestanden opgehaald. '

'Dat beantwoordt één vraag, ' zei Christopher. 'Kun je me ook zeggen welke bestanden hij heeft geopend?'

'Dat zou zelfs Bill Gates niet kunnen. Maar ik kan je wel vertellen welke webnaam hij gebruikt: Faith. '

De Witte Engel keert alleen terug naar zijn appartement en denkt aan Lawrence: zijn kloon, zijn evenbeeld, gewrocht in een lab, als de gemberkoekjes die mama vroeger bakte. Zijn wangen zijn nog enigszins rauw en gezwollen van de pepperspray die D'Alassandro hem in het gezicht heeft gespoten, maar de pijn is voor hem niet meer dan een oude vriend die hem al zijn hele leven vergezelt. De pijn geeft hem een soort genoegen, want het is de enige manier voor hem om, althans tijdelijk, het donkere gat te ontstijgen, het niets waarin hij leeft.

Maar misschien is er nu iets wat diezelfde macht bezit. De gedachte dat hij niet langer alleen is in dit universum vervult hem van een vreemde razernij. Niet de razende gedachten die mama bij hem opriep; niet de dolmakende herinneringen aan de koffer aan het voeteneinde van het ouderlijk bed. Nee, dit is iets heel anders. De verschrikkelijke zwarte leegte binnenin hem leek te bokken en te verschuiven toen hij zijn evenbeeld zag staan aan de oever van het meer in Central Park, net als in het begin. Woede, angst, liefde, medelijden - al die emoties zinderden door hem heen en maakten dat hij opnieuw zijn strategie veranderde, net als toen hij van strategie moest veranderen omdat Dean Koenig ging werken voor de Evangelical Nations Services.

Die verkoper van wonderolie, die trouwens op dit moment te zien is op het flikkerende tv-scherm in zijn appartement. Vandaag verkracht Koenig, in een herhaling van de show van gisteravond, het prachtige boek Prediker tot een voor hem typerende donderpreek.'"Ik wendde mij wederom, en ik zag een ijdelheid onder de zon, '"

citeert Koenig. '"Daar is een, en geen tweede; hij heeft ook geen kind, noch broeder; nochtans is van al zijn arbeid geen einde; ook wordt zijn oog niet verzadigd van de rijkdom, en zegt niet: Voor wien arbeide ik toch, en doe mijn ziel gebrek hebben van het goede? Dit is ook ijdelheid en het is een zware taak. '" Hij kijkt in de lens van de camera, recht naar de Witte Engel. Hij heeft een tick in het bovenste ooglid van zijn linkeroog. Het knippert heel lichtjes terwijl hij verder buldert. Tik-tok, tik-tok, een vreemde, kleine, uit de maat slaande metronoom, de vleugels van een libel die tegen glas slaan terwijl mama hem ertegenaan drukt. 'En de onuitsprekelijke ijdelheid waar we vanavond mee geconfronteerd worden, lieve vrienden, is de onvergeeflijke zonde van de mens om zich dat toe te eigenen wat slechts aan God behoort. De belediging van God! De manipulatie van menselijke genen, de creatie van menselijk leven mag niet, kan niet, zal niet worden verwerkelijkt door Cassandra Austin, Gerry Costas en het immorele Vertex Instituut. Niet zolang ik nog adem in mijn lichaam heb; niet zolang ik jullie kan bereiken, lieve vrienden-zoals ook vanavond weer - en om jullie hulp kan vragen, jullie gebeden, jullie niet aflatende steun om de glorie van Gods werk te koesteren. Alsjeblieft, lieve vrienden, weest genereus. Ik smeek u, volg mij. Volg God door te geven wat u kunt missen voor onze zaak. Bel nu ons gratis nummer - l-800-Faith-4-U - en God zal u zegenen voor uw goede werk. '

De Witte Engel kijkt niet langer naar Dean Koenig; hij kijkt door hem heen naar een universum dat alleen hij kan zien. Daarin drukt mama het lijfje van de libel tegen het raam, terwijl het bovenste ooglid van haar linkeroog bijna onzichtbaar trilt. Dat gebeurt alleen als ze het over God heeft, als ze voorbeelden geeft van zijn goddelijke macht. Het is voor haar het bewijs van Zijn bestaan, van de verdorvenheid van al die zondaars in onze wereld, van het feit dat elk individu gered kan worden.

Vandaag gebruikt mama de libel als voorbeeld. 'Zo manifesteert Gods hand zich aan ons, ' zegt ze, met die verschrikkelijke, onwrikbare zekerheid die zijn bloed tot ijs maakt. 'Dit is hoe makkelijk God ons kan maken, ons in zijn greep kan houden, ons kan beschermen tegen het kwaad om ons heen. '

Hij kan de sproeten zien die van de brug van haar neus lijken af te springen. Als ze thuis is, gebruikt ze nooit make-up, daar gelooft ze niet in, zegt ze, dat is een hulpmiddel voor de hoer, zegt ze. Maar als ze de desolate nachten van Oklahoma intrekt en haar mond eindeloze vermaningen spuwt, zijn haar lippen rood, haar oogleden zwart, en is er geen enkele sproet te zien.

'Mannetje, ' zegt mama, 'laat ik je dit vertellen: de duivel kan een machtige verschijning zijn; hij kan heel overredend zijn als hij eenmaal in je kruipt, maar ik heb je geleerd om te bidden, om een oprechte en godvrezende christen te zijn. Ik heb je verteld hoe je de duivel kunt herkennen in je zondige gedachten. Ik dacht dat ik je geleerd had hoe je de duivel kon uitdrijven als hij aan je verschijnt, maar misschien heb ik me vergist. ' Ze tuurt naar hem alsof hij een hond is die net haar dure kleed heeft bevuild. 'Vergis ik me, jongen? Want als dat zo is, heb ik daar de perfecte remedie voor. ' Mama's ogen lijken wel schilfers ijs die je achter uit de vriezer hakt, ondoorzichtig en donker als de vacht van een wolf, ijs dat daar misschien al zit vanaf de eerste dag dat die oude vriezer de ijskist van hout en metaal verving.

'Stel dus dat hij inderdaad langs is geweest en stoute dingen in je hoofd heeft gestopt, dan is dit wat er met je zal gebeuren. Zie je dit grote, oude insect dat hier na de regen heen gevlogen is? Hij wordt ook wel de stopnaald van de duivel genoemd. Weet je hoe hij aan die naam komt? Hij vliegt in de nacht naar het bed van kinderen zoals jij, zoon, kinderen met verkeerde gedachten, en weet je wat hij dan doet, de duivelse stopnaald? Hij naait je lippen dicht, dat doet hij. '

Ze neemt haar vinger weg van de borst van het insect zodat hij naar de grond dwarrelt. 'Zo makkelijk kan God ons nu aan ons lot overlaten als we in zonde vervallen en niet boetvaardig zijn. '

Mama keert zich af van de gevallen libel en haar ooglid trilt nu alsof ze droomt in haar slaap. Ze steekt een lucifer aan. De vlam herhaalt zich in haar ogen, bouwt hitte op. Ze citeert uit het boek Genesis, met die speciale stem van haar die het onmogelijk maakt om niet te luisteren. '"En hij keek naar Sodom en Gomorra, en naar de uitgestrekte vlakte, en ziedaar, de rook van het land steeg op als de rook van een oven. '"

Ze draait zich weer om en laat de brandende lucifer op de vleugels van de libel vallen, zodat ze omkrullen en knisperen tot er niets meer van over is dan een onnatuurlijk sterk ruikend kolommetje rook dat als een geest langs het raam opstijgt.