29

‘Ik kan alleen maar zeggen dat Drew en Barry niet in dit experiment thuishoorden. Dat is mijn schuld: ik heb ze uitgekozen.’

Joanna lachte even wrang. ‘Ze zeiden al dat je het wel zou weten weg te praten.’

‘Dat doe ik helemaal niet,’ zei hij protesterend. ‘Als je iets wegpraat, zeg je dat iets niet is gebeurd. Ik weet heel goed wat er is gebeurd. Waar we nu over praten, is hóe het is gebeurd. Om eerlijk te zijn wil het er bij mij niet in dat een achttiende-eeuwse alchemist uit de dood zou zijn opgestaan.’

Sam en zij bevonden zich in ‘Adams kamer’, en ze zaten tegenover elkaar aan de nieuwe tafel die die middag was gebracht. Pete hing met gevouwen armen op een stoel in een hoek en hij sloeg hen gade.

‘Best,’ zei Joanna, ‘geef me dan maar eens een verklaring die er bij jou wel in wil.’

Sam reageerde op die uitdaging door zijn handen te spreiden.

‘Barry had al een boek over Cagliostro op de plank staan, dus wist hij al van zijn bestaan toen Ward het voor het eerst over de man had. Hij zegt dat hij tot gisteravond nog nooit het patroon van die zogenaamde magische talisman had gezien, maar feit is dat die afbeelding wel bestond. Hij heeft hem misschien ooit gezien en heeft er daarna nooit meer aan gedacht. Ward kan hem ook hebben gezien. Ieder lid van de groep zou hem hebben kunnen zien, hoewel ze zich er niet meer van bewust waren. Door het noemen van de naam Cagliostro kwam die herinnering weer boven, en: bingo! Hij manifesteert zich op de wijze waarvan wij getuige zijn geweest. Dat is precies wat we met dit experiment proberen aan te tonen.’

‘Maar wat kan er dan gisteravond zijn gebeurd? Waarom is Barry naar juist die ene boekwinkel gegaan? Waarom viel juist dat boek op juist die pagina open?’

‘Daar hebben we alleen Barry’s woord voor.’

‘Ach, kom nou. Waarom zou hij daarover liegen?’

‘Dat weet ik niet. Mensen doen dat soms. Ik zeg alleen maar dat hij kan hebben gelogen, wij zijn er niet bij geweest.’

‘Je doet nu precies hetzelfde waarvan je anderen beschuldigt: een onaangename waarheid verwerpen door onmogelijke bewijzen te vragen.’

Hij sloeg met zijn vlakke hand op de tafel. ‘Dat weet ik wel! Denk maar niet dat ik me niet van die ironie bewust ben.’

Toen moest hij lachen. ‘Het spijt me.’

Pete kwam in zijn hoekje in beweging, hij verplaatste zijn voeten en vouwde zijn armen opnieuw. ‘De ellende is dat een bepaald tot nu toe nog niet ontdekt krachtveld dat uit het menselijk brein voortkomt, net zomin aantoonbaar is als de kwaadaardige geest van een dode alchemist.’

Sam trok een wenkbrauw op. ‘Misschien wel, maar wat lijkt jou het waarschijnlijkst?’

‘Wat mij het waarschijnlijkst lijkt?’ zei Joanna. ‘Dat kun je moeilijk wetenschappelijk noemen.’

‘Integendeel,’ wierp Sam tegen. ‘Het principe van Occam’s razor: geef nooit een ingewikkelde verklaring als er een eenvoudiger voorhanden is.’

‘Ik weet nog niet zo zeker,’ zei ze, nu met opzet uitdagend, ‘of een krachtveld dat uit het menselijk brein voortkomt, inderdaad een eenvoudiger verklaring is dan een dode alchemist die uit het graf terugkeert. Hoe kan dat krachtveld trouwens doen wat het doet?’

‘Door samen te werken met andere, omringende krachtvelden, en materie is een krachtveld. Dat is absoluut niet onbeweeglijk. Het is gewoon een kwestie van hergroeperen van dezelfde krachtvelden die de ruimte tot stand brengen, of de geur van bloemen, of het brein zelf, en de gedachten die erin rondwaren.’

‘Maar waarom kunnen we dan dit ene krachtveld, dit psi, niet definiëren terwijl dat wel met zoveel andere is gelukt?’

‘Dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat je gegarandeerd als idioot wordt geboekstaafd als je beweert dat iets onmogelijk is. Net als die professor mathematiek van Johns Hopkins, die zei dat een door kracht aangedreven vlucht nooit zou kunnen plaatsvinden, en dat was twee weken voordat de gebroeders Wright de Kitty Hawk van de grond kregen. Of de astronoom die zei dat ruimtereizen je reinste onzin is, vlak voordat de Russen de Spoetnik-1 lanceerden. Of die hele bende van achtenswaardige experts die zeiden dat elektrisch licht een krankzinnig idee was en dat Edison geen flauw benul had van de principes van elektriciteit. En vergeet de admiraal niet die tegen Harry Truman zei: “De atoombom zal nooit tot ontploffing komen, dat zeg ik als explosievenexpert.”’

‘Al die dingen,’ hield ze onverschrokken vol, ‘betekenen dus dat het uiteindelijk heel goed om de alchemist zou kunnen gaan.’

Sam haalde zijn schouders op. ‘Het zouden ook onzichtbare groene mannetjes van Mars kunnen zijn. Ik wil er nog steeds achter zien te komen hóe ze het hebben klaargespeeld.’

Ze keek van de een naar de ander. ‘En wat doen we nu? Ermee ophouden? Of doorgaan zonder Barry en Drew?’

‘Je weet hoe ik erover denk,’ zei Sam. ‘Ik vind dat we moeten doorgaan. Maar de anderen moeten dat ieder voor zich besluiten.’

‘En jij, Pete?’ vroeg ze.

Pete lachte kort. ‘Als we er nu uit stappen, belanden we in het Frankensteinsyndroom.’

‘Het wat?’ wilde ze weten.

‘Ach, je weet wel, dat wat je in al die ouwe films ziet, waar iemand opeens beseft waarmee die gekke wetenschapper bezig is, en hem veelbetekenend aankijkt en zegt: “Er zijn bepaalde dingen, professor, waarvan de mens beter nooit kennis kan krijgen…’”

Sam leek het grappig te vinden. ‘Ik denk dat dat de echte reden is dat Roger en Ward er nog steeds voor zijn om door te gaan.’

‘Is dat zo?’ vroeg Joanna lichtelijk verbaasd.

‘Als de anderen dat ook willen, blijven zij meedoen.’

Pete keek Joanna aan. ‘En jij dan?’

Ze keek naar de muur waaraan nog steeds Drews potloodtekening van de verzonnen Adam hing. ‘Als we met dit soort dingen blijven doorgaan,’ zei ze, ‘halen we ons misschien een heleboel problemen op de hals die we kunnen missen als kiespijn.’

‘Jij bent toch al vervloekt,’ zei Sam, ‘dus we weten dat jij er immuun voor bent.’

Hij bedoelde het grappig, maar uit de manier waarop ze hem aankeek, werd hem duidelijk dat ze het niet als zodanig opvatte.

‘Is dat zo?’ zei ze.

Hij boog zich meteen vol berouw voorover. ‘Het spijt me. Hoor eens, als je ook maar iets van twijfels hebt…’

Ze sneed hem de pas af door met haar hoofd te schudden.

‘Het geeft niet. Ik ben verslaggever. Zolang er een verhaal in zit, blijf ik meedoen.’

‘Hoe dan ook,’ zei hij terwijl hij haar hand pakte, ‘zelfs als we deze onzin geloven, wat niet het geval is, dan hebben we nog niet in één oogopslag iemand aangekeken en dit ding gezien.’ Hij prikte met een minachtend gebaar zijn vinger op de afbeelding van Cagliostro’s talisman.

Joanna’s blik vloog van de afbeelding naar de tekening van Adam en weer terug, en ze voelde een prikkeling op haar rug die haar deed huiveren. Ze trok haar hand los uit die van Sam en sloeg het boek dicht.

‘Laten we dat dan maar zo houden,’ zei ze, ‘gewoon voor alle zekerheid.’