10

Het werd al donker toen ze eindelijk waren uitgepraat. Hij bood haar een glas wijn aan en haalde een opvallend zachte droge witte wijn uit zijn koelkast. Toen ze er een opmerking over maakte, zei hij dat het een Condrieu was uit het noorden van het Rhônedal: een cadeautje van een vriend die goede wijnen importeerde voor restaurants langs de hele oostkust.

‘Trouwens,’ zei hij met een blik op zijn horloge, ‘ik had het je eigenlijk eerder moeten vragen, maar als je tijd hebt, mag ik je dan voor het eten uitnodigen?’

‘Dat is heel aardig van je,’ zei ze, waarbij ze meteen de regel van haar moeder aan de kant schoof, die zei dat een vrouw minstens drie tot vijf dagen geen tijd hoort te hebben voor een eerste afspraakje. ‘Heel graag.’

Opnieuw deed hij haar verbaasd staan. ‘Ik heb van een vriend uit Californië via e-mail een nieuw recept gekregen. Als jij het niet erg vindt om proefkonijn te zijn, zou ik dat graag eens uitproberen.’

‘Klinkt goed.’ Meer wist ze daarop niet te zeggen. Terwijl hij haar glas bijvulde, vroeg ze zich vaag af of dit misschien zijn gebruikelijke techniek was, een zorgvuldig beraamde inleiding voor verleiding. Opnieuw verwierp ze dat als een onwaardig idee: die arme man was waarschijnlijk platzak en had in tegenstelling tot haar geen onkostenrekening waarop hij een etentje in een restaurant kon zetten. ‘Kan ik ergens mee helpen?’

‘Pas als ik er helemaal niet meer uitkom, maar ik denk dat het me wel lukt. Neem je glas mee, dan kun je met me praten.’

Het was een gigantische, ouderwetse keuken, hoewel er duidelijk nog steeds veel gebruik van werd gemaakt. Er stonden rekken vol kruiden en specerijen, er hingen glimmende koperen en chroomstalen pannen, steelpannen en kasserollen, en er stonden mesblokken met vlijmscherp geslepen messen en veelgebruikte houten handgrepen. Een concert van Poulenc danste door de lucht terwijl zij hem bij zijn bezigheden gadesloeg. Ze praatten over van alles en nog wat terwijl hij kabeljauwfilet in saké pocheerde, vervolgens een sojasaus bereidde en apart sjalotten, gember en koriander in sesamolie toebereidde. Het geheel werd opgediend met basmatirijst en nog een fles Condrieu, en het was verrukkelijk.

Ze aten bij kaarslicht aan een hoekje van de lange eiken tafel in de aangrenzende eetkamer, waarvan de muren die niet achter boeken schuilgingen, waren betimmerd met lambrisering. Als dessert had hij verse mango’s met een machtige citroensorbet gemaakt. Hij liep om de tafel om het staartje wijn in haar glas te schenken, en liep niet weg maar gaf haar een lange, tedere kus.

‘Goed,’ zei ze een uur later toen ze in elkaars armen in bed lagen en nog steeds opgewonden waren door de plotselinge en heftige manier waarop ze de liefde hadden bedreven, ‘even tussen jou en mij, waarom ben je nu echt al die jaren vrijgezel gebleven?’

‘Hé zeg, zo oud ben ik nu ook weer niet.’ Er klonk een licht verwijt in zijn stem door.

‘Dat zei ik ook niet. Maar ik krijg het gevoel dat je van vrouwen houdt, wat betekent dat je er heel wat moet hebben gehad, als je niet een tijdje aan een ervan bent blijven hangen.’

‘Ben jij een van die vrouwen die automatisch denken dat er iets mis is met een man die op z’n dertigste nog niet is getrouwd?’

‘Ik ben niet “een van die vrouwen”, in welk opzicht dan ook.’

‘Nee, dat is zo, hè?’ Hij liet zijn hand over haar gladde, lichtgespierde rug glijden en trok haar weer zachtjes naar zich toe.

Later zaten ze met gekruiste benen in de vensterbank van Sams woonkamer en aten fruityoghurt en popcorn, die ze met champagne wegspoelden. ‘Dat is het bewijs,’ riep ze triomfantelijk uit toen hij de fles tevoorschijn haalde.

Hij keek haar vragend aan. ‘Bewijs van wat?’

‘Je hebt dit allemaal van tevoren beraamd, tot en met een fles champagne in de koelkast, om het te vieren.’

‘Die was van een feestje overgebleven,’ wierp hij tegen en hij spreidde zijn armen om zijn onschuld aan te tonen. ‘Ik was helemaal vergeten dat die er nog was.’

‘Kun je echt koken? Of maak je altijd hetzelfde gerecht klaar als je indruk op je vriendinnetjes wilt maken?’

‘Kom morgen maar terug, dan kun je het zelf zien.’

Ze boog zich voorover en gaf hem een kus. ‘Misschien doe ik dat wel.’

Ze praatten nog een tijdje over zichzelf, hun achtergrond, hun leven tot nu toe en kwamen toen weer terecht bij het experiment en de dingen die nog moesten worden geregeld, voornamelijk de samenstelling van de groep. Hij brak midden in een zin af en keek naar buiten, over het zwarte water van de Hudson. Ze raakte al gewend aan die ogenblikken van afwezigheid, alsof zijn geest abrupt naar een onbekende plek was vertrokken, waardoor hij van de wereld was afgesneden tot aan het moment dat hij had afgehandeld wat hem op dat moment bezighield. Het was op een vreemde manier aantrekkelijk, omdat het volledig onbewust gebeurde. Dat wees op een onverwachte kwetsbaarheid, een zekere eenzaamheid ook.

‘Weet je,’ zei hij een tijdje later, ‘als ik Roger Fullerton in die groep zou kunnen krijgen, zou dat niet alleen de beste stunt van mijn hele leven zijn, maar ook enorm veel opschudding veroorzaken.’

‘Wie is Roger Fullerton?’

‘Mijn oude professor in de fysica van Princeton. Hij is feitelijk heel beroemd, en is twee keer voor de Nobelprijs genomineerd, hoewel ze die nog niet hebben toegekend aan hem. Als we hem bij de groep zouden kunnen krijgen, zou dat beslist de aandacht trekken van het soort mensen dat al het onderzoek naar paranormale verschijnselen zonder meer afdoet als iets wat tussen groepshysterie en regelrecht bedrog ligt.’

‘Zou hij het willen?’

‘Dat weet ik niet.’ Sam moest zachtjes lachen en richtte zijn blik weer op haar. ‘Hij hééft altijd bij die mensen gehoord die dit soort werk afdoen als iets wat tussen groepshysterie en regelrecht bedrog ligt.’

‘Je hebt me verteld dat dit alleen zou kunnen werken als iedere betrokkene er onbevooroordeeld en zonder kritiek tegenover stond. Nu zeg je dat je er iemand bij wilt halen die er sceptisch tegenover staat.’

‘Maar scepticisme werkt naar twee kanten. Mensen die écht sceptisch zijn, zijn tevens onbevooroordeeld. Roger heeft met Einstein en Niels Bohr gewerkt. Hij behoort tot het staartje van die hele generatie die ontdekte dat de realiteit verdween als die van dichtbij werd bekeken. Je zou toch denken dat voor dat soort kerels telepathie en psychokinese eten en drinken is.’

‘En waarom is dat dan niet zo?’

Sam haalde zijn schouders op en stak zijn hand uit om het laatste beetje champagne in haar glas te schenken.

‘Vraag hem dat zelf maar. Ben je aanstaande zaterdagmiddag vrij?’

‘Dat valt wel te regelen.’

‘Ga dan mee naar Princeton. Ik denk dat je Roger wel aardig zult vinden. En ik weet zeker dat hij jou zal mogen.’