Nawoord van de auteur
Weliswaar is Gestolen onschuld een verhaal dat niet echt is gebeurd, de handel in mensen is maar al te waar. Het is een criminele onderneming waarmee bijna ieder land op deze wereld te maken heeft, die zo’n dertig miljard dollar per jaar aan winst oplevert, en waarin miljoenen mannen, vrouwen en kinderen worden gedwongen in de prostitutie te werken of slavenarbeid te verrichten. Toch blijft het een mysterie en wordt het vaak niet begrepen omdat het clandestien gebeurt. Bij het schrijven van dit boek heb ik veelvuldig gebruikgemaakt van verslagen in de literatuur over mensenhandel, plus van bronnen die ik tijdens mijn reizen heb leren kennen. Dat heb ik op een zorgvuldige en integere manier proberen te doen, met respect voor de waarheid. Het is niet nodig om de hedendaagse slavernij sensationeler te maken dan die is. De werkelijkheid is al afgrijselijk genoeg.
De non-profitorganisatie CASE is een product van mijn verbeelding, hoewel ze veel overeenkomsten vertoont met de wereldwijde mensenrechtenorganisatie International Justice Mission, of IJM, mijn onderzoekspartner in India (www.ijm.org). Onlangs vernam ik dat er nu minstens twee organisaties zijn die de woorden ‘Coalition Against Sexual Exploitation’ in hun naam hebben opgenomen. De fictieve organisatie die ik heb geschapen, heeft geen relatie met zo’n werkelijk bestaande organisatie. Hetzelfde geldt voor Le Projet de Justice, de non-profitonderzoeksgroep die ik in Parijs ten tonele voer.
Veel van mijn eerste lezers hebben me na het lezen van mijn roman gevraagd hoe ze meer te weten konden komen over mensenhandel en zich konden inzetten voor de bestrijding ervan. Er zijn veel bruikbare informatiebronnen over mensenhandel, maar er zijn er een paar die ik eruit vind springen. Ieder jaar brengt het United States Department of State, (ministerie van Buitenlandse Zaken), een verslag uit dat Trafficking in Persons Report heet, waarin wordt beschreven hoe honderden landen proberen de mensenhandel te bestrijden door het vervolgen van handelaars, pooiers en slavenbezitters, en hoe er voor de slachtoffers wordt gezorgd. Het tip Report biedt een onschatbaar overzicht van de hedendaagse slavernij naast een aantal hartverscheurende waargebeurde verhalen vanuit de hele wereld. Al die verslagen zijn beschikbaar op de website van het ministerie (www.state.gov/g/tip).
Een van de beste non-gouvernementele gegevensbronnen over mensenhandel is het Polaris Project in Washington D.C. (www.polarisproject.org). Andere waardevolle websites worden bijgehouden door Shared Hope International (www.sharedhope.org) en Fondation Scelles (www.fondationscelles.org). Deze sites geven een indicatie van de omvang en reikwijdte van de handel, met de daarbij horende markten van vraag en aanbod die de mensenhandel aansturen. Daarbij beveel ik CNN’s blog Freedom Project aan voor de verhalen en het weloverwogen commentaar erop (http://thecnn freedomproject.blogs.cnn.com).
Voor degenen die dieper willen graven, beveel ik de volgende boeken aan: A Crime So Monstrous door Benjamin Skinner, The Natashas van Victor Malarek, Sex Trafficking door Siddharth Kara, Smuggling and Trafficking in Human Beings door Sheldon Zhang en Disposable People door Kevin Bales. Ik beveel ook de volgende wetenschappelijke artikelen aan, waarvan het grootste deel op internet beschikbaar is: Sex Trafficking of Women in the United States door Janice Redmond en Donna Hughes; Demand: A Comparative Examination of Sex Tourism and Trafficking in Jamaica, Japan, the Netherlands and the United States door Shared Hope International; Desire, Demand and the Commerce of Sex door Elizabeth Bernstein; en Sex Trafficking and the Mainstream of Market Cultur door Ian Taylor en Ruth Jamieson.
Er zijn meerdere documentaires met hartverscheurende beelden en indringende interviews met slachtoffers, politie en mensenhandelaars. Ik beveel At the End of Slavery aan, uitgegeven door de International Justice Mission; Sex Slaves, een Frontline Television Exclusive over de handel in Oost-Europa die te krijgen is via Fondation Scelles op www.fondationscelles.org; Demand, een exposé over mensenhandel in Europa en Amerika, verkrijgbaar bij Shared Hope via www.sharedhope.org; en Born in Brothels, een indringende film over de hoerenbuurt van Calcutta.
Voor degenen die zich daadwerkelijk willen inzetten voor de strijd tegen de moderne slavernij heb ik drie suggesties. Ten eerste: Gebruik je stem. Hoe meer we van ons laten horen en hoe beter geïnformeerd we de discussie over dit onderwerp voeren, hoe groter de kans dat we de oren en het hart bereiken van beleidsmakers en besluitvormers: wetgevers, politici, rechters, de politie, en de mannen op straat die betalen voor seks.
Ten tweede: Geef geld aan een van de vele antimensenhandelorganisaties die wereldwijd opereren. Mijn vrouw en ik zijn enthousiaste aanhangers van IJM. Opsporingsmedewerkers van IJM riskeren iedere dag hun veiligheid door overal op de wereld in rosse buurten op zoek te gaan naar sporen, bewijzen te verzamelen en met de lokale politie samen te werken om meisjes te bevrijden uit de handen van pooiers en mensenhandelaars. Een investering in IJM is een investering in hoop.
En ten derde: Gebruik je kennis. Als je juridisch onderlegd bent en rechtvaardigheid hoog in het vaandel hebt staan, kunnen organisaties als IJM je goed gebruiken. Als je in de media werkt of toegang hebt tot een bepaald publiek, zelfs al is het maar zoiets eenvoudigs als een blog, kun je dat gebruiken om mensen bewust te maken van het probleem. Als je de middelen hebt, zou je een internationale adoptie kunnen overwegen, omdat weeskinderen, vooral Oost-Europese meisjes, een deprimerende grote kans maken opnieuw ten prooi te vallen aan de verlokkingen van mensenhandelaars, zodra ze niet meer onder de zorg van de regering vallen.
De nood is hoog en de uitdagingen lijken soms overweldigend. Maar voor alles is een oplossing. Wij kunnen een verschil maken – al is het maar één woord, één gift, één leven tegelijk.
CORBAN ADDISON, juli 2011