Erwtjes

Sinds gisteren ben ik de eigenaresse van een bh. Eigenlijk is het nog erger; twee bh’s.

Na onze eigen wedstrijd, die we dus gewonnen hadden, gingen Jip en ik kijken bij meisjes d2. Nelli had net de links-midden-rechts-opstelling verteld en iedereen mocht nog even zijn eigen ding doen voordat de wedstrijd begon.

Sommige meisjes gingen overslaan, iemand ging binnen water halen maar de meeste gingen kletsen. Lola vroeg ons geheimzinnig om mee te lopen naar de kleedkamer. Bo stond voor de spiegel, dat hoef ik eigenlijk niet meer te vertellen want daar staat ze altijd voor de wedstrijd, en haar rode ogen waren verdwenen.

‘Wat is er zo belangrijk, Lo?’ vroeg Jip.

‘Dit!’ Giechelend trok Lola haar hockeyshirt omhoog. Een lichtlila bh met een klein roze strikje sierde haar zongebruinde lijf. ‘Vinden jullie ’m ook zo sexy?’

Jip kreeg een vreemde lach op haar gezicht en schudde haar hoofd. Tegen mij zei Lola dat ik rimpels in mijn voorhoofd had en op haar buurvrouw van tachtig leek.

‘Vinden jullie ’m niet te gek?’ riep Lola opgewonden. Zonder naar ons antwoord te luisteren riep ze: ‘Brengt geluk tijdens de wedstrijd! We moeten er allemaal één hebben.’

Lola is bijna elf en heeft, als eerste van ons vieren, al echte borstjes waar ze duidelijk trots op is.

‘Wij hebben al gewonnen en ik ga echt niet met zo’n ding lopen,’ zei Jip.

‘Hoezo niet, ze hebben ze in alle kleuren en maten.’ Lola draaide een rondje zodat we ook de sluiting konden zien. Net of mij dat iets interesseerde.

‘Ik ga wel mee shoppen voor een leuk hemdje,’ zei Bo, die net als Jip en ik, zo plat als een dubbeltje is van voren. ‘Hebben ze er ook een broekje bij? Dan koop ik een leuk setje dat ik op het feest van Bart aan kan.’ Bo keek mij aan. ‘Jij dan, Fal?’

Ik gluurde naar beneden en trok met twee handen mijn witte hockeyshirt strak. ‘Ik heb niets, kijk maar.’

Lola, Bo en Jip hinnikten van het lachen.

‘Maakt niets uit. Ook voor jou hangt er iets leuks in de winkel,’ zei Lola.

Ik zei nog dat ik wel een jaartje kon wachten, maar Lola en Bo wisten mij zover te krijgen dat ik mee ging naar de bh-winkel, terwijl ik eigenlijk net als Jip liever thuis had willen blijven.

Op weg naar het winkelcentrum kletste Bo aan één stuk door over Fatima met de moeilijke achternaam. Dat Faat ook van lingerie hield, dat zij dat had gezien in een hockeyfilm en dat Faat setjes van Victoria nogwat droeg. Ik denk dat als ik die film ook had gezien ik er wel iets van had begrepen. Fietsend vroeg ik me af wat ik aan het doen was. Er spookten een paar woorden door mijn hoofd. ‘Omkeren’ was er één, ‘Hard wegfietsen’ een ander, maar ik deed het allebei niet. Ging ik mee uit schuldgevoel of was ik bang om ze als vriendin kwijt te raken?

In de bh-winkel hebben Bo en Lola bijna alles aangepast. Ze liepen een volledige modeshow waarbij Bo verslag deed van de weinige kleren die Lola droeg. Ik verstopte me in het pashokje en hoopte dat de winkeljuffrouw mij zou overslaan, maar dat gebeurde niet. Verschillende bh’s werden over het gordijn geslingerd, onder luid protest van mijzelf.

‘Is dit de juiste maat en kleur?’ vroeg een dame op leeftijd vanachter het gordijn.

‘Nee, te groot,’ antwoordde ik.

Ze bracht me nog meer van die dingen. ‘Allemaal te groot, mevrouw,’ zei ik.

Met een ruk trok ze het gordijn open. ‘Trek deze dan eens aan, meisje.’

Lola en Bo kwamen bij me in het pashokje staan.

Voordat ik het in de gaten had, stond ik met een opgevulde bh voor de spiegel in het pashokje.

‘Die kleur staat mooi bij je lichtbruine huid,’ zei Bo.

‘Ja, vind ik ook,’ riep Lola.

‘Ik heb nu echt nog niet zo’n ding nodig,’ piepte ik tevergeefs.

‘Erwtjes worden ook groot,’ zei de mevrouw met een glimlach op haar gezicht. Ik schaamde me rot en zag in de spiegel dat mijn hoofd net zo rood werd als het opgedroogde bloed op mijn kunstgrasknie. Wat wist zij nou van mijn erwtjes? Met een ruk trok ik het paskamergordijn open en weer dicht, en met zweet op mijn voorhoofd prutste ik met veel moeite de sluiting los.

‘Deze wordt het dus?’ De mevrouw graaide het lichtblauwe lapje stof onder het gordijn door van de grond, en toen ik me had aangekleed lag mijn nieuwe aanwinst ingepakt op de toonbank, klaar op mij te wachten.

‘Dat is dan acht euro en vijfennegentig cent,’ zei de dame met een glimlach.

Toen ik thuiskwam gebeurde het ergste. Het was hetzelfde gevoel dat ik had toen Bas zei dat Jip en ik nog niet het gewenste d1-niveau hadden en het gevoel dat ik had op het moment dat ik ‘uitleg’ kreeg in de rust van de wedstrijd. Het gevoel dat je voor aap wordt gezet voor een groot publiek.

Mijn broertje vroeg wat er in mijn plastic zakje zat. Ik gaf geen antwoord en mijn moeder griste nieuwsgierig het zakje uit mijn handen. Binnen tien seconden bungelde mijn nieuwste aanwinst in de lucht tussen haar vingers. Terwijl ik van plan was dat ding te verstoppen en er het eerste jaar niet meer naar te kijken.

‘O meisje, waarom heb je dat niet gezegd?’

Wat had ik haar moeten zeggen? Dat ik zo’n ding helemaal niet nodig had en dat ik zelf ook niet weet waarom ik er één gekocht had?

‘Ik wist niet dat je daar al aan toe was,’ ratelde ze door.

‘Voor hockey,’ bromde ik. ‘Van het geld voor mijn rapport gekocht.’

‘Maar dit is toch geen sport-bh.’ Mijn moeder bekeek het lichtblauwe lapje stof nauwkeurig.

Ik haalde mijn schouders op. ‘Maakt niet uit, hoor.’

‘Natuurlijk maakt dat wel uit, schat. En daarbij, dit soort dingen hoef je echt niet zelf te betalen.’

‘Vond ik leuk,’ loog ik.

En toen gebeurde het. Mijn moeder had een plan.

‘Dan weet ik het goed gemaakt. Je vader komt zo thuis en dan gaan wij nog even samen de stad in een echte sport-bh voor je kopen.’ Mama zag het helemaal zitten, samen met haar dochter de stad in op bh-jacht.

Ik verzon allerlei smoesjes waarom ik niet kon. Dat ik computeroefeningen moest doen, ik Jip had beloofd om de honden mee uit te laten, ik de laatste bladzijden van een heel spannend boek wilde uitlezen, maar ik wist toen ik de woorden uitsprak, dat het gebeurde zoals mijn moeder wilde. En zo stond ik een uurtje later weer in die stomme winkel met die stomme mevrouw die een grote glimlach op haar gezicht toverde toen ze me zag. Ik heb nu twee van die stomme dingen en ik heb niet eens iets om erin te stoppen.

Jip heeft me heel hard uitgelachen toen ik haar belde om het hele verhaal te vertellen. ‘Had je maar niet moeten liegen…’