Gewonnen

De scheidsrechter floot en wij mochten de bal uitnemen. Indy, het meisje dat naast mij stond kreeg de bal, haalde uit en sloeg de bal naar mij. De bal vloog onder mijn stick door over de zijlijn.

‘Stick laag,’ brulde Bas. Hij maakte een rare beweging met zijn handen naar de grond.

Ik keek naar mijn stick hoe hoog ik hem hield. De tegenstander stond klaar om de bal op de zijlijn uit te nemen.

‘Daar gaan we weer. Omdraaien en stick op de grond,’ bulderde Bas.

Stick laag was toch hetzelfde als stick op de grond? Waarom zei Bas dan twee verschillende dingen? Terwijl ik hier nog over nadacht was de tegenstander al vlak bij ons doel. Ik rende op mijn allerhardst maar was te laat. De bal zat.

‘Je moet ook bij je meisje blijven,’ siste Fien. ‘Die daar is van jou.’ Ze wees op een meisje met een lange donkere vlecht. ‘Zorg dat ze geen bal raakt.’

Dat was tenminste een duidelijke opdracht, ook al had ze het iets aardiger kunnen zeggen. Waar het meisje heen ging, ging ik. Soms pakte ik de bal af en soms passeerde ze me. Dan rende ik hard achter haar aan. Vlak voordat ze bij de cirkel was, kwam ze Fien tegen. Die roept altijd ‘Eerst de man en dan de bal.’ Ik begreep in het begin niet wat ze bedoelde maar het werd me algauw duidelijk.

Anna staat voor mij in het veld en Sophie staat achter mij. Wij staan dus allemaal rechts. Sophie kan keihard slaan, net als Indy en Fien.

Halverwege de eerste helft kwam Jip erin voor Indy. Jip stond naast mij en aan haar hoofd kon ik zien dat ze kwaad was. Ze kreeg de bal, sloeg ’m naar mij, liep naar voren en riep dat ik ’m terug moest spelen. Vlug, en voordat mijn tegenstandster bij me was, schoof ik de bal terug. Jip begon te rennen met de bal en ik rende over rechts mee. Jip speelde de bal aan de rechterkant voorbij haar tegenstander en liep zelf links erlangs, haar favoriete trucje, en passte de bal naar links waar Julie vrij stond op kop cirkel.

‘Wegdraaien en schieten,’ bulderde Bas. Julie speelde de bal tegen haar eigen voet en ik zag Bas stampvoetend langs de lijn staan. Net of dat hielp. We kregen de eerste helft nog drie kansen maar scoorden niet.

In de rust had Miriam een dienblad vol met sinaasappelstukjes en druiven voor ons. Miriam is echt aardig. Bas vertelde hoe het anders moest, hoe eigenlijk alles anders moest want hij was absoluut niet tevreden. Nelli vroeg altijd aan ons hoe wij dachten dat het beter kon. Onze mening telde, want wij waren degenen die het moesten doen, zei ze altijd. Bas vond alleen zijn eigen mening belangrijk.

‘Als ik genoeg reservespeelsters had, zou ik jullie alle elf wisselen,’ bromde Bas.

De tweede helft moesten Anna en ik wisselen van positie. Van Bas moest ik mijn snelheid beter gebruiken. Bal aannemen, versnellen, cirkel in en scoren. Poeh, vier opdrachten in één keer. Om één en ander te verduidelijken, pakte hij mijn stick en deed hij na hoe ik deed. Als een malloot dribbelde hij een paar meter over het veld. ‘Zo moet het dus niet,’ zei hij. Met een verbeten gezicht liet hij zien wat wel de bedoeling was en duwde de stick terug in mijn handen. ‘Nu jij.’

‘Dat kan jij ook wel, hoor Fal,’ hoorde ik Lola zeggen die nog steeds naast de dug-out stond.

De eerste keer dat ik de bal kreeg, ging het al mis bij het versnellen. Dat ging eigenlijk op zich wel goed, maar te goed, want in volle vaart rende ik met de bal over de zijlijn.

De tweede keer ging het al beter. Ik kwam vlak bij de cirkel maar de tegenstander had ook een Fien. Ik voelde een harde klap tegen mijn voet en schoof languit over het kunstgras. Ik kroop overeind, bukte en zag door mijn betraande ogen de korreltjes in mijn bebloede knie zitten. Miriam kwam aanrennen en spoot water uit een bidon op mijn knie. Het prikte, ik voelde een hand op mijn schouder en hoorde de stem van Jip achter mij. ‘Gaat het, Fal?’

Ik knikte en wilde weer doorgaan, maar Miriam zei dat ik maar even mee naar de kant moest. Ze hielp me overeind en half strompelend liep ik met haar mee naar de dug-out. Fien de tweede zei niet eens ‘sorry’, dat stomme kind. Na vijf minuten aan de kant vond ik dat ik er wel weer in kon. Ik probeerde de aandacht van Bas te trekken door voor de dug-out te gaan staan, maar ik leek onzichtbaar voor hem. Gelukkig heeft Lola het aandacht trekken uitgevonden en ze liet haar stick, vlak achter Bas, over het hek op het kunstgras vallen. ‘Oeps,’ zei ze zo hard dat hij het hoorde en sloeg haar hand voor haar mond.

Bas draaide zich om, pakte de stick en gaf ’m terug. Terwijl Lola haar stick aanpakte vroeg ze Bas of het misschien slim was om mij er weer in te zetten. Maar ik zei al dat Bas de mening van anderen niet belangrijk vond.

Wij kregen een strafcorner. Sammie gaf de bal aan, Lotte stopte en schoof de bal naar onze Fien, die uithaalde en de bal links tegen de doelplank ramde. ‘Boink’, hij zat. Bas deed een soort tjakka-beweging en riep dat we ze moesten afmaken?! Als een gestreste generaal liep hij met grote passen heen en weer voor de dug-out, hij schold, vloekte en tierde als iemand iets fout deed, en ik kon me niet voorstellen dat dit goed was voor je hart.

Vanaf de bank zag ik hoe Jip de bal van de tegenstander afpakte en weer met de haringtruc het eerste meisje voorbij speelde. Bij het volgende meisje speelde ze de bal door haar benen. Jip liep recht op het doel af, alleen Fien de tweede en de keeper had ze nog voor zich.

‘Afspelen naar rechts,’ bulderde Bas.

Jip keek opzij maar liep rechtdoor. Bas stampvoette, vloekte en riep nog een keer dat Jip af moest spelen. Jip dribbelde de cirkel in. Ik hoorde Bo vanaf de kant roepen: ‘Doe de Lola.’ Dat is een trucje dat Lola heeft verzonnen. Je doet net of je naar links gaat en vlak voor de tegenstander draai je met de bal aan je stick vliegensvlug een klein rondje waardoor je rechts uitkomt en kan slaan. Lola scoorde er vorig jaar bijna elke wedstrijd mee, net zoals Jip deze keer deed. Tijdens haar slag raakte ze het scheenbeen van Fien de tweede, die schreeuwend op de grond viel en naar haar been greep. De scheidsrechter floot en wees naar de middellijn. Hij zat! Bo en Lola juichten. Ik wist dat Jip dit niet per ongeluk had gedaan. Van dat meisje. Als hartsvriendinnen moet je elkaar helpen. Dat had Jip zojuist op haar eigen manier gedaan. Het eindsignaal klonk, we wonnen met twee-één en ik had verwacht dat onze coach laaiend enthousiast zou zijn. Maar voor deze ene keer zweeg de Brulboei en hij beende met grote passen, zijn map onder zijn arm geklemd, richting het clubhuis.

Jip gooide haar stick in de dug-out, haalde haar bitje uit haar mond en zei: ‘Dat komt er nou van.’ Een valse grijns verscheen op haar gezicht.