DOSSIER: Rode Woensdag

TAPE NUMBER: AP 85-030/1

ONDERWERP: The Killing Fields

VERSLAGGEVER: COCA

BETROKKENE: Wellhuner

In achtentwintig verschillende landen over de vijf continenten werd door tachtig televisiestations de finale van de haat uitgezonden. In Londen, Rome, Brasilia, Tanger, Sydney, Moskou en duizenden andere steden namen de huisvaders met hun kinderen voor de magische beeldbuis plaats. Sommigen overlegden of ze zouden kijken naar de Europese voetbalfinale of naar de nieuwste speelfilm van Rambo of Rocky. De huismoeder was het meestal pas eens met de keuze, nadat ze er zich voor de kinderen van had overtuigd dat er geen onzedige naaktbeelden werden vertoond. In België konden de kijkers kiezen tussen twee grote evenementen: de Europa-cup of het optreden van de Aziatische finalisten Kyoko Shikata en Nai Yuan Hu gedurende de Koningin Elisabeth-vioolwedstrijd. Slechts weinigen kozen het vioolspel.

Een die wel voor muziek koos was Wellhuner. Hij zat niet voor de buis, maar was een uur voor het begin aanwezig in het Paleis voor Schone Kunsten. Als gewezen laureaat behoorde hij tot de eregenodigden. In de foyer nam hij een drankje van het dienbord dat een kelner hem aanbood, en zocht een fauteuil uit vanwaar hij het gezelschap kon gadeslaan. Onder de aanwezigen herkende hij vroegere finalisten die ook het isolement van de muziekkapel in Argenteuil hadden gekend. Het bereiken van de finale van deze prestigieuze wedstrijd was voor de meesten het startsein geweest van een internationale carrière. Voor hem was het een eindpunt geweest. Daarna was hij een pion geworden op het schaakbord van internationale intriges.

Met een ruk kwam hij uit zijn stoel en liep naar de telefoon. Zijn secretaresse was niet op het hoofdkantoor in Luxemburg. Hij had haar nochtans opgedragen van op het kantoor de gebeurtenissen op de Heizel te volgen. Op Binnenlandse Zaken was minister Geenzerk evenmin te bereiken. Hij werd verbonden met zijn kabinetschef Kortendijk.

‘We proberen al een halfuur verbinding met u te krijgen’, vertelde Kortendijk korzelig. ‘Op de Heizel werden twee Italianen gearresteerd in het bezit van een gifgasbom.’

Wellhuner voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken.

‘Binnen in het stadion?’ vroeg hij geschrokken.

‘Ja. Ze hadden zich vermomd als ijscomannen.’

‘Hoe kan dat? Hoe zijn ze dan door de controles geraakt?’

De kabinetschef antwoordde bits: ‘Hoe ze binnengeraakt zijn, heeft nu geen belang meer, mijnheer Wellhuner. U mag van geluk spreken dat het uw eigen mensen zijn die het complot hebben ontmaskerd – Samantha Easters nog wel, met de hulp van Jim Daniëls van APESA.’

Wellhuner legde nadenkend de hoorn neer om hem onmiddellijk weer op te nemen. Met enige moeite kreeg hij verbinding met een mobiel telefoonnummer.

‘Alles onder controle?’

Hij luisterde met gefronst voorhoofd.

‘Ingrijpen zodra de semafoon het alarmsein doorgeeft’, beval hij en haakte af.

Hij keerde naar de concertzaal terug en luisterde naar de vertolking van de sonate van Fauré door de Taiwanees Nai Yuan Hu en hij wist dat het niet alleen de muzikale apotheose van het concours was die hij beleefde, maar misschien ook de godenschemering van zijn eigen rijk.