52

Veel rust wordt me niet gegund. Ik lig nauwelijks in de bubbels en bellen of de telefoon gaat weer. Niet één keer, maar zeker vier keer in een kwartier tijd. Valerie zit in haar kamertje met haar knuffels en denkbeeldige vriendjes te spelen en komt naar de badkamer toe.

'Mama, de telefoon gaat steeds,' zegt ze.

'Ik hoor het, lieverd,' zeg ik. 'Laat maar lekker bellen. Mama heeft geen zin om te praten.'

Mijn dochter knikt en verdwijnt weer naar haar kamer. Met een glimlach luister ik hoe ze met haar barbies speelt.

'Niet doen, gemenerik! Je mag geen mes hebben. Ik ga het zeggen, hoor.'

Mijn glimlach lost op en ik voel de hoofdpijn weer opkomen. Met gesloten ogen dobber ik in het warme water en masseer met twee vingers mijn slapen.

Er klinkt kattengejank door de badkamer. Ik schrik op, nog al- lijd niet gewend aan de ringtone van mijn nieuwe mobiel. Ik overweeg om hem te laten bellen maar hijs me toch overeind uit het ligbad, gris mijn mobiel van het badkamermeubel en klap hem open.

'Met Marjolein.'

Het is Thomas en ik ben zo verbaasd dat hij me belt, dat ik vergeet iets terug te zeggen. Hij zegt dat hij me moest bellen van Mar- lieke om zich te verontschuldigen dat hij vanochtend foto's van me heeft genomen.

'Ik moest wel,'zegt hij op verdedigende toon.

'Van wie? Je werkt toch freelance?' zeg ik, weinig tegemoetkomend.

'In -zekere zin wel, maar ik krijg ook opdrachten,' antwoordt Thomas. 'Toen ik van huis vertrok wist ik helemaal niet dat het om jou ging. Ik had alleen gehoord dat er trammelant was op een school in de buurt. Van de journalist die het stukje gaat schrijven, hoorde ik later pas waar het precies om draaide.'

Jaja. Ik weet niet wat ik ervan moet denken maar besluit hem het voordcel van de twijfel te geven. Het leed is nu toch al geschied.

Thomas legt mijn zwijgen verkeerd uit en zegt nors: 'Maar goed, dat wilde ik alleen maar gezegd hebben. Misschien geloof je er geen woord van, maar dat is niet mijn probleem. Hier komt Marlieke nog even.'

Mijn zus komt aan de telefoon en stelt voor om ergens wat te gaan eten. Ik voel er weinig voor, maar om eerlijk te zijn voel ik er nog minder voor om in mijn eentje thuis te zitten tobben. Ik zou Jasmijn kunnen vragen of Valerie bij haar mag komen eten.

'Oké,' zeg ik. 'Maar ik moet eerst iets voor Valerie regelen.'

'Prima! Als het je lukt, kom ik je om halfzes halen.'

Ik bel Jasmijn op en ben erg blij te horen dat hetgeen enkel probleem is als Valerie bij haar eet.

'Ze mag ook wel bij ons blijven slapen, anders moet je zo vroeg naar huis,' zegt Jasmijn. 'Dat vindt Jennifer vast ook heel gezellig.'

Even later sta ik met Valerie en een koffertje met spulletjes bij Jasmijn voor de deur. Ze doet open en Valerie rent meteen naar binnen, naar Jennifer. Ik stap de gang in en zet Valeries koffertje onder aan de trap.

'Dus je gaat lekker uit eten,' zegt Jasmijn goedkeurend. 'Gezellig. Ik vond aldoor al dat je te vaak binnen zat. Raoul loopt in en uit maar jij zit altijd maar alleen thuis met Valerie. Is Raoul vanavond weer laat thuis?'

'Ja, het is de laatste tijd goed raak,' zeg ik gelaten.

'Ik zag hem dit weekend nog in de brasserie in de Euromast.' Jasmijn gaat me voor naar de woonkamer, waar de dametjes al bezig zijn alle puzzels uit de kast te trekken.

Ik knik bevestigend. 'Dat zal zaterdag wel geweest zijn, toen had hij een afspraak met een klant.'

Jasmijn kijkt nadenkend voor zich uit. 'Ja, het was inderdaad zaterdag. Ik was met Jennifer en Lex de Euromast opgegaan en toen zag ik Raoul. Hij was met een vrouw, een heel mooie vrouw zelfs.'

Ze geeft geen details en verbindt geen conclusies aan wat ze heeft gezien, maar ik ken haar goed genoeg om te weten dat ze me dit niet zomaar vertelt. Een paar seconden lang deint de kamer met zijn meubels en spulletjes op en neer, maar ik zorg ervoor dat mijn gezicht stoïcijns blijft.

'O, dat kan wel kloppen,' zeg ik met vreemde stem. 'Hij heeft veel vrouwelijke klanten. Vrouwen doen het goed op de arbeidsmarkt! De tijd dat alleen mannen de topposities konden krijgen is voorbij. Eva wordt wakker!'

Ik lach overdreven, tot ik zie dat Jasmijn me medelijdend aankijkt. Onmiddellijk geef ik mijn luchtige houding op en kijk Jasmijn recht aan.

'Hoe zag ze er precies uit?' vraag ik.

Jasmijn rimpelt nadenkend haar neus. 'Dat weet ik eigenlijk niet meer. Nu ik erover nadenk: ze had een sjaaltje om haar haar. Dat vond ik nog zo merkwaardig, ik dacht: wie draagt er nu een sjaaltje om d'r haar. Ik heb eigenlijk niet zo goed naar haar gekeken.'

M'n neus, denk ik. Je bent bijna voorovergevallen om te zien met wie Raoul daar zat. Hoe weet je anders dat ze mooi was?

Maar ik zeg niets. Jasmijn mag dan een goede vriendin zijn, dit zijn geen zaken die ik makkelijk met een ander deel. Ik buig me over Valerie heen om dag te zeggen.

'Dag liefie, morgenochtend komt papa je ophalen en dan brengt hij je naar school, oké?'

'Oké, dag mam!'

Twee armpjes worden stevig om mijn hals geslagen, ik krijg een natte zoen en dan zit ze alweer op de grond te puzzelen. Gezegend zijn kinderen die zich gemakkelijk losmaken van hun ouders. Aan de ene kant voel je een klein, beledigd steekje in je moederhart als ze je zonder omkijken laten gaan, maar soms komt het ook wel goed uit.