25. Dienst
Niet veel later herinnerde Edward me aan een van mijn prioriteiten.
Hij had er maar één woord voor nodig.
‘Renesmee…’
Ik zuchtte. Het zou niet lang meer duren voor ze wakker werd; het was vast al bijna zeven uur 's ochtends. Zou ze me zoeken? Plotseling verstarde mijn lichaam door iets wat verdacht veel op paniek leek. Hoe zou ze er vandaag uitzien?
Edward voelde dat ik overmand werd door zorgen. ‘Maak je geen zorgen, liefste. Kleed je aan, over twee seconden zijn we weer thuis.’
Ik zag er vast uit als een stripfiguur, zoals ik opsprong, naar hem keek – zijn diamanten lichaam glinsterde zwakjes in het vage licht –, toen naar het westen, waar Renesmee op me wachtte, toen weer naar hem, toen weer naar haar… Mijn hoofd zwiepte binnen een seconde minstens zes keer heen en weer. Edward glimlachte, maar hij lachte me niet uit. Die jongen had een ijzeren zelfbeheersing.
‘Het gaat om het evenwicht, lieverd. Je bent hier zo goed in dat ik me niet kan voorstellen dat het lang zal duren voor je alles kunt relativeren.’
‘En we hebben de hele nacht, toch?’
Hij grijnsde breed. ‘Dacht je dat ik zou kunnen toekijken hoe jij je aankleedt als dat niet zo was?’
Dat moest maar genoeg zijn om me door de dag heen te slepen. Ik zou dit overweldigende, hartstochtelijke verlangen relativeren zodat ik een goede… Ik kon het woord nauwelijks denken. Hoewel Renesmee heel erg echt en aanwezig was in mijn leven, was het nog steeds moeilijk om mezelf als móéder te zien. Maar ik nam aan dat dat voor iedereen zou gelden die niet negen maanden de tijd had gehad om aan het idee te wennen. Met een kind dat per uur veranderde.
Bij de gedachte aan Renesmees voortrazende leven schoot ik meteen weer in de stress. Ik bleef niet eens even bij de met houtsnijwerk versierde dubbele deuren staan om rustig adem te halen voor ik ging kijken wat Alice voor me in petto had. Ik stormde er gewoon doorheen met het idee dat ik de eerste de beste kleren aan zou trekken die ik tegenkwam. Ik had moeten weten dat dat niet zo makkelijk zou gaan.
‘Welke zijn van mij?’ siste ik. De kast was, zoals beloofd, inderdaad groter dan onze slaapkamer. Misschien was hij zelfs wel groter dan de rest van ons huis bij elkaar, maar dat zou ik na moeten meten. Ik kreeg een beeld in mijn hoofd van Alice die Esmé probeerde over te halen om alle traditionele verhoudingen overboord te gooien en toestemming te geven voor dit gedrocht. Ik vroeg me af hoe ze Esmé zover had gekregen.
Alle kleding zat in smetteloos witte hoezen, de ene rij na de andere, het ging maar door.
‘Voor zover ik weet is alles behalve dit rek hier,’ hij legde zijn hand op een stang die langs de korte muur links van de deur hing, ‘van jou.’
‘Alles?’
Hij haalde zijn schouders op.
‘Alice,’ zeiden we in koor. Hij sprak het uit als een verklaring, ik als een verwensing.
‘Best,’ mopperde ik terwijl ik de dichtstbijzijnde hoes openritste. Ik gromde zacht toen ik de enkellange jurk zag die erin zat – hij was zachtroze.
Het zou de hele dag duren voor ik iets normaals had gevonden om aan te trekken!
‘Ik help je wel,’ bood Edward aan. Hij snuffelde geconcentreerd en volgde toen een of andere geur naar het eind van de langgerekte ruimte, waar zich een ingebouwde ladekast bevond. Hij snuffelde nog eens en trok toen een la open. Met een triomfantelijke grijns hield hij een zorgvuldig gebleekte blauwe spijkerbroek omhoog.
Ik stond meteen naast hem. ‘Hoe deed je dat?’
‘Spijkerstof heeft zijn eigen geur, net als alle andere dingen. En nu… tricot?’
Hij volgde zijn neus naar een laag rek en haalde een wit T-shirt met lange mouwen uit een van de hoezen, dat hij vervolgens naar me toe gooide.
‘Dank je wel,’ zei ik uit de grond van mijn hart. Ik rook goed aan alle stoffen en sloeg de geuren op in mijn geheugen voor als ik nog eens iets zou moeten zoeken in dit gekkenhuis. Ik lette extra goed op bij zijde en satijn zodat ik die voortaan kon mijden.
Binnen een paar seconden had hij zijn eigen kleding gevonden – als ik hem nog nooit naakt zou hebben gezien, had ik gezworen dat er niets mooiers bestond dan Edward in zijn kakibroek en beige trui – en toen pakte hij mijn hand. We renden door het verborgen tuintje, sprongen soepel over de stenen muur en sjeesden in volle vaart door het bos. Ik trok mijn hand los zodat we een wedstrijdje naar huis konden doen. Hij won dit keer.
Renesmee was wakker en zat onder het toeziend oog van Rose en Emmett rechtop op de vloer met een bergje kromgebogen zilverwerk te spelen. Ze had een mishandelde lepel in haar rechterhand. Zodra ze me door het raam zag aankomen, gooide ze de lepel op de grond, waar hij een stuk uit de houten planken schraapte, en stak een gebiedende vinger naar me uit. Haar publiek lachte: Alice, Jasper, Esmé en Carlisle zaten op de bank naar haar te kijken alsof ze een ontzettend boeiende film was.
Op hetzelfde moment beende ik al met grote passen door de kamer en tilde haar in een vloeiende beweging van de grond. We keken elkaar stralend aan.
Ze was veranderd, maar niet heel erg. Ze was weer iets langer geworden en haar verhoudingen verschoven langzaam van baby naar kind. Haar haar was een halve centimeter gegroeid; haar krullen sprongen als veren op en neer. Mijn verbeelding was op de terugweg met me op de loop gegaan en ik had het me veel erger voorgesteld. Dankzij mijn overdreven angst waren deze kleine veranderingen bijna een opluchting. Zelfs zonder Carlisles metingen wist ik dat ze minder hard gegroeid was dan gisteren.
Renesmee klopte op mijn wang. Ik kromp in elkaar. Ze had weer honger.
‘Hoe lang is ze al wakker?’ vroeg ik terwijl Edward naar de keuken liep. Ik wist zeker dat hij haar gedachte van zo-even net zo duidelijk had gezien als ik, en dat hij nu ontbijt voor haar ging halen. Ik vroeg me af of haar vreemde eigenschap hem ooit opgevallen zou zijn als hij de enige was die haar had gekend. Voor hem was het natuurlijk de normaalste zaak van de wereld om iemands gedachten te horen.
‘Een paar minuten nog maar,’ zei Rose. ‘We stonden op het punt je te bellen. Ze vroeg de hele tijd naar je – ze eiste dat je kwam, om precies te zijn. Esmé heeft haar op een na mooiste zilverwerk opgeofferd om het kleine monster bezig te houden.’ Rose glimlachte zo liefdevol naar Renesmee dat haar vermanende woorden volstrekt ongeloofwaardig klonken. ‘We wilden jullie niet… eh, storen.’
Rosalie beet op haar lip en wendde haar blik af om niet te lachen. Ik voelde Emmetts geluidloze gebulder achter me – het hele huis schudde ervan.
Ik trok me er niets van aan. ‘We gaan jouw kamer straks ook inrichten,’ zei ik tegen Renesmee. ‘Je vindt het vast een mooi huis. Het is een sprookje.’ Ik keek naar Esmé. ‘Dank je wel, Esmé. Wat een geweldig cadeau. Het is echt perfect.’
Voor Esmé kon antwoorden begon Emmett weer te lachen, en dit keer niet geluidloos.
‘Dus het staat nog overeind?’ wist hij tussen twee snikken door uit te brengen. ‘Ik had gedacht dat jullie het onderhand wel afgebroken zouden hebben. Waar waren jullie mee bezig vannacht? Hebben jullie de staatsschuld besproken?’ Hij gierde het uit.
Ik knarste met mijn tanden en wees mezelf op de vervelende gevolgen die het had gehad toen ik mijn boosheid gisteren de overhand had laten krijgen. Maar Emmett was natuurlijk lang niet zo kwetsbaar als Seth…
Dat deed me ergens aan denken. ‘Waar zijn de wolven gebleven?’ Ik keek door de glazen wand naar buiten, maar Leah was nergens te bekennen geweest toen wij aankwamen.
‘Jacob is vanochtend in alle vroegte vertrokken,’ zei Rosalie met een kleine rimpel in haar voorhoofd. ‘En Seth is met hem meegegaan.’
‘Wat zat hem zo dwars?’ vroeg Edward toen hij de kamer weer in kwam met Renesmees beker. Blijkbaar gingen Rosalies herinneringen verder dan haar gezicht liet zien.
Met ingehouden adem gaf ik Renesmee aan Rosalie. Ik mocht dan over een soort superzelfbeheersing beschikken, maar voeden zat er echt niet in. Nog niet.
‘Geen idee – en het kan me niet schelen ook,’ gromde Rosalie, maar daarna gaf ze toch uitgebreider antwoord op Edwards vraag. ‘Hij zat weer eens met open mond te kijken hoe Nessie sliep, de sukkel, en toen sprong hij opeens zonder aanleiding – ik zag niets, in elk geval – overeind en stormde naar buiten. Ik was blij dat hij weg was. Hoe vaker hij hier is, hoe kleiner de kans wordt dat we die stank er ooit nog uit krijgen.’
‘Rose,’ zei Esmé een beetje bestraffend.
Rosalie haalde haar hand door haar haar. ‘Het maakt waarschijnlijk toch niet echt uit. Zo lang zijn we hier niet meer.’
‘Ik vind nog steeds dat we rechtstreeks naar New Hampshire moeten gaan om ons daar te vestigen,’ zei Emmett, duidelijk voortbordurend op een eerder gesprek. ‘Bella staat al ingeschreven aan Dartmouth. Zo te zien zal het niet lang meer duren voor ze naar college kan.’ Hij draaide zich om en keek me met een plagerige grijns aan. ‘Ik weet zeker dat je overal tienen voor zult halen… Je hebt 's nachts blijkbaar toch niets interessants te doen, dus dan kun je lekker veel studeren.’
Rosalie giechelde.
Hou je in, hou je in, zei ik bezwerend tegen mezelf, en ik was trots op mezelf dat ik niet boos werd.
Ik was dan ook behoorlijk verbaasd toen Edward dat wél werd.
Zijn gezicht stond op onweer en hij gromde vol duistere woede – een griezelig, raspend geluid.
Voor iemand kon reageren, kwam Alice overeind.
‘Waar is hij mee bézig? Waar is die hond mee bezig dat mijn hele dagschema opeens verdwenen is? Ik zie niéts meer! Nee!’ Ze wierp me een gekwelde blik toe. ‘Kijk nou toch eens hoe je eruitziet! Ik zal je wel eens even uitleggen hoe je die kast moet gebruiken.’
Heel even was ik Jacob dankbaar dat hij blijkbaar iets aan het uitspoken was.
Maar toen balde Edward zijn handen tot vuisten en grauwde: ‘Hij heeft met Charlie gepraat. Hij denkt dat Charlie achter hem aan komt. Hiernaartoe. Vandaag.’
Alice zei een woord dat helemaal niet bij haar melodieuze, meisjesachtige stem paste en verdween toen in een wazige streep door de achterdeur.
‘Heeft hij het aan Charlie verteld?’ stootte ik uit. ‘Maar… Snapt hij het dan niet? Hoe heeft hij dat kunnen doen?’ Charlie mócht niet weten wat ik was! Hij mocht niet weten dat er vampiers zijn! Dan kwam hij op een zwarte lijst te staan waar zelfs de Cullens hem niet meer vanaf zouden kunnen halen. ‘Nee!’
Met opeengeklemde kaken zei Edward: ‘Jacob komt er nu aan.’
Verder naar het oosten was het kennelijk gaan regenen. Jacob kwam binnen en schudde als een hond zijn haar uit; de druppels vlogen over het tapijt en de bank en veroorzaakten kleine grijze vlekjes op het wit. Zijn tanden glinsterden tegen zijn donkere lippen, zijn ogen straalden opgewonden. Zijn bewegingen waren gejaagd, alsof hij helemaal liep te stuiteren door het feit dat hij mijn vaders leven ging verwoesten.
‘Hé, allemaal,’ begroette hij ons grijnzend.
Het bleef doodstil.
Leah en Seth kwamen in hun mensengedaante achter hem aan – nog wel tenminste, want hun handen trilden door de spanning die in de kamer hing.
‘Rose,’ zei ik met uitgestoken armen. Zwijgend gaf Rosalie me Renesmee aan. Ik drukte haar dicht tegen mijn roerloze hart, als een talisman die me tegen ondoordacht gedrag moest beschermen. Ik zou haar vasthouden tot ik zeker wist dat mijn besluit om Jacob te doden met mijn volle verstand genomen zou zijn en niet in een vlaag van woede.
Ze hield zich heel stil en keek en luisterde alleen maar. Hoeveel begreep ze al?
‘Charlie komt er zo aan,’ zei Jacob achteloos tegen me. ‘Ik zeg het maar vast. Ik neem aan dat Alice wel een zonnebril voor je heeft of zo?’
‘Jij neemt veel te veel aan,’ beet ik hem toe. ‘Wat. Heb. Je. Gedaan?’
Jacobs glimlach leek even onzeker te worden, maar hij was nog veel te opgefokt om serieus antwoord te geven. ‘Ik werd vanochtend wakker van Blondie en Emmett die maar door bleven ouwehoeren over dat jullie aan de andere kant van het land zouden gaan wonen. Alsof ik jullie zou kunnen laten gaan. Charlie was toch het grootste probleem? Nou, probleem opgelost.’
‘Beséf je eigenlijk wel wat je hebt gedaan? Hoe erg je hem in gevaar hebt gebracht?’
Hij snoof. ‘Ik heb hem helemaal niet in gevaar gebracht. Ja, jij bent misschien gevaarlijk. Maar jij hebt toch een soort bovennatuurlijke zelfbeheersing? Een stuk minder cool dan gedachtelezen, als je het mij vraagt. Lang niet zo spannend.’
Op dat moment kwam Edward in beweging en hij schoot door de kamer om recht voor Jacobs neus te gaan staan. Hoewel hij een halve kop kleiner was dan Jacob, deinsde Jacob toch achteruit voor zijn allesoverheersende woede, alsof Edward boven hem uittorende.
‘Dat is nog niet bewézen, vieze hond,’ gromde hij. ‘Vind je dat we Chárlie als proefpersoon moeten gebruiken? Heb je ook maar één seconde stilgestaan bij de fysieke pijn die je Bella laat lijden, zelfs als ze zich kan inhouden? Of bij de emotionele pijn als haar dat níét lukt? Het doet er voor jou zeker niet meer toe wat er allemaal met Bella gebeurt!’ beet hij hem vuurspuwend toe.
Renesmee drukte haar vingertjes bang tegen mijn wang, en de herhaling in haar hoofd werd gekleurd door angst.
Edwards woorden wisten eindelijk door Jacobs vreemde, nerveuze stemming heen te breken. Zijn mondhoeken trokken omlaag. ‘Zal het Bella pijn doen?’
‘Alsof je een gloeiend hete pook in haar keel duwt!’
Ik dacht aan de geur van zuiver mensenbloed en kromp in elkaar.
‘Dat wist ik niet,’ fluisterde Jacob.
‘Misschien had je het eerst even moeten vragen,’ grauwde Edward.
‘Dan had je me tegengehouden.’
‘En terecht, want…’
‘Dit gaat niet om mij,’ onderbrak ik hen. Ik bleef heel stil staan en klampte me uit alle macht aan Renesmee en mijn gezond verstand vast. ‘Dit gaat om Charlie, Jacob. Hoe kun je hem op deze manier in gevaar brengen? Besef je dan niet dat hij nu moet kiezen tussen de dood of een leven als vampier?’ Mijn stem trilde van de tranen die mijn ogen niet meer konden laten.
Jacob was nog steeds van slag door Edwards beschuldigingen, maar die van mij leken hem niet te deren. ‘Rustig maar, Bella. Ik heb hem niets verteld wat jij hem ook niet wilde vertellen.’
‘Maar hij komt hierheen!’
‘Dat is wel het idee, ja. Het was toch jouw eigen plan om hem “de verkeerde conclusies te laten trekken”? Ik heb volgens mij voor een prachtige afleidingsmanoeuvre gezorgd, al zeg ik het zelf.’
Mijn vingers strekten zich uit, weg van Renesmee. Ik krulde ze weer stevig terug. ‘Praat er niet zo omheen, Jacob. Hier heb ik echt het geduld niet voor.’
‘Ik heb hem niets over jou verteld, Bella. Niet echt. Ik heb hem over míj verteld. Of misschien is “laten zien” een betere omschrijving.’
‘Hij is voor de ogen van Charlie van gedaante veranderd,’ siste Edward.
Ik fluisterde: ‘Wát heb je gedaan?’
‘Hij is dapper. Net zo dapper als jij. Hij viel niet flauw of zo, hoefde ook niet over te geven. Ik was behoorlijk onder de indruk, moet ik zeggen. Maar je had zijn gezicht eens moeten zien toen ik me uit begon te kleden. Hilarisch,’ gniffelde Jacob.
‘Ongelooflijke randdebiel! Hij had wel een hartaanval kunnen krijgen!’
‘Het gaat prima met hem. Het is een taaie. Als jullie dit nou gewoon even een minuutje op zijn beloop laten, zul je zien dat ik jullie een dienst heb bewezen.’
‘Je krijgt de helft, Jacob.’ Mijn stem was koud en toonloos. ‘Je hebt dertig seconden om me alles te vertellen voor ik Renesmee aan Rosalie geef en dat rothoofd van je romp trek. En dit keer kan Seth me niet tegenhouden.’
‘Jemig, Bells. Vroeger reageerde je nooit zo overtrokken. Is dat een vampierding of zo?’
‘Zesentwintig seconden.’
Jacob rolde met zijn ogen en plofte in de dichtstbijzijnde stoel. Zijn kleine roedel ging aan weerszijden van hem staan, lang niet zo ontspannen als hij zelf leek. Leah keek naar mij, haar tanden enigszins ontbloot.
‘Nou, vanochtend klopte ik dus bij Charlie aan om te vragen of hij zin had om even een ommetje met me te maken. Hij was een beetje verbaasd, maar toen ik zei dat het over jou ging en jij weer terug was, liep hij met me mee naar het bos. Ik zei dat je niet ziek meer was, en dat het allemaal een beetje vreemd was, maar wel oké. Hij wilde meteen naar je toe, maar ik zei dat ik hem eerst iets wilde laten zien. En toen ben ik dus in een wolf veranderd.’ Jacob haalde zijn schouders op.
Ik had het gevoel dat mijn kiezen door een bankschroef op elkaar werden geperst. ‘Ik wil elk woord horen, monster.’
‘Nou, je zei zelf dat ik maar dertig seconden had – oké, oké.’ Hij zag kennelijk wel aan mijn gezicht dat ik niet in de stemming was voor dit soort grappen. ‘Effe kijken… Ik veranderde weer terug, kleedde me aan, en toen hij weer een beetje op adem was gekomen zei ik iets als: “Charlie, de wereld waarin je leeft is niet zoals je dacht. Het goede nieuws is dat er niets veranderd is, behalve dan dat je het nu weet. Het leven gaat straks gewoon weer zijn oude gangetje. Je kunt net doen alsof je hier allemaal niets van gelooft.”
Het duurde even voor hij weer was bijgekomen, en toen wilde hij weten wat er echt met jou aan de hand was, met al dat zeldzame-ziektegedoe. Ik zei dat je écht ziek was geweest, maar dat je nu weer beter was – je was alleen een beetje veranderd tijdens het genezingsproces. Hij wilde weten wat ik met “veranderd” bedoelde, en ik zei dat je nu een stuk meer op Esmé leek dan op Renée.’
Edward siste terwijl ik Jacob vol verbijstering aanstaarde; dit ging een heel gevaarlijke kant op.
‘Na een paar minuten vroeg hij heel timide of jij ook in een dier kon veranderen. Toen zei ik: “Nee, zo stoer is ze niet, dat mocht ze willen!”’ Jacob grinnikte.
Rosalie maakte een afkeurend geluid.
‘Ik wilde hem wat meer over de weerwolven vertellen, maar hij liet me het woord niet eens uitspreken – hij zei dat hij “liever geen details wilde horen”. Toen vroeg hij of jij had geweten waar je aan begon toen je met Edward trouwde en ik zei: “Tuurlijk, Bella weet dit allemaal al jaren, al sinds ze weer in Forks woont.” Dat vond hij minder leuk. Ik heb hem even uit laten razen, en toen hij weer rustig was geworden wilde hij maar twee dingen. Hij wilde jou zien, en ik zei dat het beter was als ik vooruitging om het een en ander uit te leggen.’
Ik haalde diep adem. ‘En wat wilde hij nog meer?’
Jacob glimlachte. ‘Dit vind je vast fijn. Zijn voornaamste verzoek is dat hij over dit hele gedoe zo min mogelijk te horen krijgt. Als hij het niet per se hoeft te weten, moet je het hem niet vertellen. Hij wil alleen horen wat hij echt moet weten.’
Voor het eerst sinds Jacob was binnengekomen voelde ik me opgelucht. ‘Dat gaat wel lukken.’
‘En verder wil hij graag net doen alsof alles gewoon normaal is.’ Jacobs glimlach kreeg een zelfgenoegzaam trekje – hij vermoedde waarschijnlijk dat ik op dit punt de eerste vage tekenen van dankbaarheid begon te voelen.
‘Wat heb je hem over Renesmee verteld?’ Ik deed mijn best om mijn vlijmscherpe toon te behouden en me te verzetten tegen de erkenning die ik onwillekeurig toch begon te voelen. Het was nog te vroeg. Er was nog steeds van alles mis aan deze situatie. Zelfs als Jacobs bemoeienis een betere reactie bij Charlie teweeg had gebracht dan ik ooit had durven hopen…
‘O ja. Ik heb tegen hem gezegd dat jij en Edward een kleine erfenis hebben gekregen, een extra mondje om te voeden.’ Hij wierp een snelle blik op Edward. ‘Ze is jullie wees geworden beschermelinge – net als Bruce Wayne en Dick Grayson, zeg maar.’ Jacob snoof. ‘Ik dacht dat jullie een klein leugentje wat dat betreft vast niet erg zouden vinden. Het hoort er allemaal bij, nietwaar?’ Edward reageerde niet, dus Jacob ging verder. ‘Charlie was toen al te murw om nog ergens van op te kijken, maar hij vroeg wel of jullie haar gingen adopteren. “Als een dochter? Dus dan ben ik zeg maar een soort opa?” vroeg hij letterlijk. Ik heb ja gezegd. “Gefeliciteerd, ouwe,” en dat soort dingen. Hij glimlachte zelfs een beetje.’
Mijn ogen begonnen weer te prikken, maar niet van angst of bezorgdheid dit keer. Dus Charlie moest glimlachen bij het idee dat hij opa werd? En hij ging Renesmee ontmoeten?
‘Maar ze verandert zo snel,’ fluisterde ik.
‘Ik heb tegen hem gezegd dat zij specialer was dan wij allemaal bij elkaar,’ zei Jacob op een liefdevolle toon. Hij stond op en liep naar me toe, terwijl hij Leah en Seth wegwuifde die achter hem aan wilden komen. Renesmee stak haar armpjes naar hem uit, maar ik drukte haar steviger tegen me aan. ‘Ik zei tegen hem: “Geloof me nou maar, dit wil je niet weten. Maar als je alle rare dingen buiten beschouwing kunt laten, zal ze je versteld doen staan. Je hebt nog nooit zo'n bijzonder kind ontmoet.” En toen zei ik tegen hem dat jullie nog wel een tijdje konden blijven als hij het aankon, zodat hij de kans zou krijgen om haar te leren kennen. Maar dat jullie zouden vertrekken als het te veel voor hem was. Hij zei dat hij er wel mee om zou kunnen gaan, zolang hij maar geen informatie opgedrongen kreeg.’
Jacob keek me met een flauwe glimlach afwachtend aan.
‘Ik ga je niet bedanken,’ zei ik tegen hem. ‘Je brengt Charlie ondanks alles in groot gevaar.’
‘Het spijt me echt dat een ontmoeting jou fysiek pijn zal doen. Ik wist niet dat het zo werkte. Bella, het is niet meer hetzelfde tussen ons, maar je zult altijd mijn beste vriendin blijven, en ik zal altijd van je houden. Maar nu houd ik op de juiste manier van je. Het is eindelijk in evenwicht. Nu hebben we allebéí iemand zonder wie we niet kunnen leven.’
Hij lachte zijn aller-Jacobachtigste glimlach. ‘Zijn we nog vrienden?’
Ik verzette me tot het uiterste, maar ik moest teruglachen. Een piepklein glimlachje maar.
Hij stak zijn hand uit: een verzoenend gebaar.
Ik haalde diep adem en verplaatste Renesmees gewicht naar mijn rechterarm. Ik legde mijn linkerhand in de zijne – hij gaf geen krimp toen hij mijn koude huid voelde. ‘Als ik Charlie niet vermoord straks, zal ik er nog eens over nadenken of ik je kan vergeven.’
‘Natuurlijk ga jij Charlie niet vermoorden straks, en dan sta je dik bij me in het krijt.’
Ik rolde geërgerd met mijn ogen.
Hij stak zijn andere hand uit naar Renesmee: een verzoek dit keer. ‘Mag ik?’
‘Ik houd haar juist vast zodat ik mijn handen niet vrij heb om jou te vermoorden, Jacob. Straks misschien.’
Hij zuchtte maar drong niet verder aan. Heel verstandig van 'm.
Op dat moment kwam Alice weer binnengesjeesd met haar handen vol en een moordlustige blik in haar ogen.
‘Jij, jij en jij,’ snauwde ze tegen de weerwolven. ‘Als jullie per se moeten blijven, wil ik dat jullie nú in de hoek gaan staan en daar voorlopig niet meer uit komen. Ik wil iets kunnen zíén. Bella, geef hem de baby ook maar. Je moet je armen vrij hebben.’
Jacob grijnsde triomfantelijk.
Pure angst golfde door mijn buik toen de volle omvang van wat ik zo ging doen tot me doordrong. Ik ging de gok wagen met mijn wankele zelfbeheersing en mijn geheel menselijke vader als proefkonijn. Edwards eerdere woorden dreunden weer door mijn oren.
Heb je ook maar één seconde stilgestaan bij de fysieke pijn die je Bella laat lijden, zelfs als ze zich kan inhouden? Of bij de emotionele pijn als haar dat níét lukt?
Ik kon me niet voorstellen hoeveel pijn het zou doen als ik zou falen. Mijn ademhaling kwam in horten en stoten.
‘Hier,’ fluisterde ik terwijl ik Renesmee in Jacobs armen liet glijden.
Hij knikte met zorgelijke rimpels in zijn voorhoofd. Hij gebaarde naar de anderen en ze liepen allemaal naar de verste hoek van de kamer. Seth en Jacob zakten onmiddellijk op de grond in elkaar, maar Leah schudde haar hoofd en tuitte haar lippen.
‘Mag ik weg?’ vroeg ze chagrijnig. Ze leek zich niet op haar gemak te voelen in haar mensengedaante. Ze droeg hetzelfde vuile T-shirt en de katoenen korte broek die ze laatst ook gedragen had toen ze mij uit kwam schelden en haar korte haar stond in ongelijke pieken overeind. Haar handen trilden nog steeds.
‘Tuurlijk,’ zei Jacob.
‘Wel in het oosten blijven, anders kom je Charlie misschien tegen,’ voegde Alice daaraan toe.
Leah keurde Alice geen blik waardig, beende de achterdeur uit en stampte naar de struiken om te veranderen.
Edward was weer naast me komen staan en streelde mijn gezicht. ‘Je kunt het. Dat weet ik zeker. Ik zal je helpen – we zullen je allemaal helpen.’
Ik keek hem aan met een gezicht dat het bijna uitschreeuwde van paniek. Was hij sterk genoeg om me tegen te houden als ik iets verkeerds zou doen?
‘Als ik zou denken dat je het niet aankon, zouden we vandaag nog vertrekken. Nu. Maar je kunt het wél aan. En je zult gelukkiger zijn als je Charlie niet uit je leven hoeft te bannen.’
Ik probeerde rustiger adem te halen.
Alice stak haar hand uit. Er lag een klein wit doosje op haar handpalm. ‘Je ogen gaan ervan prikken – ze doen geen pijn, maar ze vertroebelen wel je zicht, heel vervelend. En ze hebben ook niet je oude kleur, maar alles is beter dan felrood, nietwaar?’
Ze wierp het lenzendoosje door de lucht en ik ving het op.
‘Wanneer heb je die…’
‘Voor je op huwelijksreis ging. Ik was op diverse toekomstperspectieven voorbereid.’
Ik knikte en maakte het doosje open. Ik had nog nooit contactlenzen gedragen, maar dat kon vast niet heel moeilijk zijn. Ik pakte het kleine bruine rondje en duwde het met de holle kant naar binnen tegen mijn oog.
Ik knipperde en er kwam onmiddellijk een vlies over alles wat ik zag. Ik kon er natuurlijk wel doorheen kijken, maar ik zag ook de textuur van het dunne materiaal en mijn ogen richtten zich de hele tijd op de piepkleine krasjes en vlekjes.
‘Juist ja,’ mompelde ik terwijl ik de andere indeed en mijn best deed om dit keer niet te knipperen. Mijn oog wilde het vreemde voorwerp onmiddellijk afstoten.
‘Hoe zie ik eruit?’
Edward glimlachte. ‘Oogverblindend. Maar jij…’
‘Ja ja, Bella ziet er natuurlijk altijd oogverblindend uit,’ vulde Alice ongeduldig aan. ‘Het is beter dan rood, maar iets positievers kan ik er niet over zeggen. Fletsbruin. Jouw bruin was veel mooier. Denk eraan dat ze niet eeuwig blijven zitten, want door het gif in je ogen lossen ze binnen een paar uur op. Dus als Charlie langer blijft, moet je even weg om nieuwe in te doen. Wat sowieso een goed idee is, want mensen moeten nou eenmaal af en toe naar het toilet.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Esmé, geef jij haar eens wat tips over hoe ze menselijker overkomt, dan leg ik even een voorraad lenzen op de dames-wc.’
‘Hoe lang heb ik nog?’
‘Charlie is er over vijf minuten. Hou het simpel.’
Esmé knikte kort, liep naar me toe en pakte mijn hand. ‘Het belangrijkste is om niet te stil te zitten of te snel te bewegen,’ zei ze tegen me.
‘Ga zitten als hij ook gaat zitten,’ zei Emmett ertussendoor. ‘Mensen vinden het niet prettig om te blijven staan.’
‘Laat je ogen om de dertig seconden even door de kamer glijden,’ deed Jasper een duit in het zakje. ‘Mensen staren nooit heel lang naar hetzelfde voorwerp.’
‘Je kunt het best je benen over elkaar slaan als je gaat zitten, en dan kruis je na vijf minuten je enkels en blijf je zo weer vijf minuten zitten,’ zei Rosalie.
Ik knikte kort bij elke tip. Ik had hen gisteren al een paar van dit soort dingen zien doen. Volgens mij zou dat me wel lukken.
‘En minstens drie keer per minuut met je ogen knipperen,’ zei Emmett. Hij fronste zijn wenkbrauwen en schoot toen naar het bijzettafeltje waar de afstandsbediening van de televisie op lag. Hij zette een footballwedstrijd op en knikte tegen zichzelf.
‘En vergeet ook niet je handen te bewegen. Haal je hand door je haar of doe alsof je ergens aan krabt,’ zei Jasper.
‘Ik zei Esmé,’ klaagde Alice toen ze terugkwam. ‘Jullie overstelpen haar.’
‘Nee, volgens mij is het wel duidelijk,’ zei ik. ‘Zitten, rondkijken, knipperen, friemelen.’
‘Zo is dat,’ zei Esmé goedkeurend terwijl ze een arm om me heen sloeg.
Jasper fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je zult natuurlijk zoveel mogelijk je adem inhouden, maar je moet wel je schouders een beetje bewegen zodat het er toch uitziet alsof je ademhaalt.’
Ik ademde in en knikte weer.
Edward sloeg van de andere kant ook een arm om me heen. ‘Je kunt het,’ herhaalde hij zachtjes en bemoedigend in mijn oor.
‘Nog twee minuten,’ zei Alice. ‘Misschien moet je vast op de bank gaan zitten. Je bent wel ziek geweest tenslotte. Dan hoef je ook niet meteen je best te doen om goed te bewegen.’
Ze trok me mee naar de bank. Ik probeerde langzaam te lopen en mijn ledematen onhandiger te laten lijken. Ze rolde met haar ogen, dus ik bracht het er blijkbaar niet al te best van af.
‘Jacob, ik heb Renesmee nodig,’ zei ik.
Jacob fronste en bleef zitten waar hij zat.
Alice schudde haar hoofd. ‘Bella, dat is slecht voor mijn zicht.’
‘Maar ik heb haar nódig. Zij houdt me rustig.’ De panische ondertoon in mijn stem was overduidelijk.
‘Goed dan,’ kreunde Alice. ‘Probeer haar zo min mogelijk te laten bewegen, dan zal ik mijn best doen om om haar heen te kijken.’ Ze slaakte een vermoeide zucht, alsof iemand had gevraagd of ze op een feestdag kon overwerken. Jacob zuchtte ook, maar bracht Renesmee toen naar me toe en maakte zich vervolgens snel uit de voeten voor Alice’ boze blik.
Edward ging naast me zitten en sloeg zijn armen om mij en Renesmee heen. Hij boog zich naar voren en keek Renesmee heel serieus aan.
‘Renesmee, er komt een heel speciaal iemand langs voor jou en je moeder,’ zei hij ernstig, alsof hij verwachtte dat ze elk woord begreep. Was dat ook zo? Ze keek met een heldere, plechtige blik terug. ‘Maar hij is anders dan wij, en ook anders dan Jacob. We moeten heel voorzichtig met hem zijn. Je mag hem geen dingen vertellen zoals je dat bij ons doet.’
Renesmee raakte zijn gezicht aan.
‘Precies,’ zei hij. ‘En je zult heel erge dorst van hem krijgen. Maar je mag hem niet bijten. Hij geneest anders dan Jacob.’
‘Begrijpt ze je?’ fluisterde ik.
‘Ja. Je zult heel voorzichtig zijn, hè Renesmee? Je gaat heel erg je best doen, toch?’
Renesmee raakte hem weer aan.
‘Ja, Jacob mag je best bijten. Dat kan me niets schelen.’
Jacob grinnikte.
‘Misschien kun je beter weggaan, Jacob,’ zei Edward koud met een boze blik naar de hoek. Edward had Jacob nog niet vergeven, want hij wist dat ik hoe dan ook pijn zou lijden, wat er ook gebeurde. Maar ik nam de vlammen in mijn keel graag voor lief als dat het ergste was wat me vanavond zou overkomen.
‘Ik heb tegen Charlie gezegd dat ik erbij zou zijn,’ zei Jacob. ‘Hij heeft behoefte aan morele steun.’
‘Morele steun,’ hoonde Edward. ‘Charlie weet niet beter of jij bent het weerzinwekkendste monster van ons allemaal.’
‘Weerzinwekkend?’ protesteerde Jacob, en toen lachte hij zachtjes in zichzelf.
Ik hoorde de autobanden vanaf de snelweg het geruisloze, vochtige bospad van de Cullens op rijden, en mijn ademhaling werd weer gejaagder. Mijn hart had als een razende moeten bonken. Ik werd er zenuwachtig van dat mijn lijf niet op de goede manier reageerde.
Ik concentreerde me op het regelmatige gebons van Renesmees hart om rustig te worden. Het hielp heel snel.
‘Goed zo, Bella,’ fluisterde Jasper bemoedigend.
Edward sloeg zijn arm nog strakker om mijn schouders.
‘Weet je het zeker?’ vroeg ik hem.
‘Heel zeker. Jij kunt álles.’ Hij glimlachte en gaf me een zoen.
Het was niet bepaald een klein kusje op de mond, en weer werd ik overvallen door mijn onbeheerste vampierreacties. Edwards lippen waren net een shot van een of andere verslavende substantie die rechtstreeks mijn zenuwstelsel in werd gespoten. Ik verlangde ogenblikkelijk naar meer. Ik moest me tot het uiterste concentreren om mezelf eraan te herinneren dat ik een baby in mijn armen had.
Jasper voelde mijn stemming veranderen. ‘Eh, Edward, misschien kun je haar nu beter niet zo afleiden. Ze moet zich kunnen concentreren.’
Edward trok zich los. ‘Oeps,’ zei hij.
Ik lachte. Dat was altijd míjn tekst geweest, vanaf het allereerste begin, de allereerste kus.
‘Straks,’ zei ik, en mijn buik begon al te kriebelen bij het vooruitzicht.
‘Concentreer je, Bella,’ zei Jasper dwingend.
‘Juist.’ Ik duwde de vlinders weg. Het ging nu om Charlie. Charlie mocht geen gevaar lopen. We hadden de hele nacht nog…
‘Bella.’
‘Sorry, Jasper.’
Emmett lachte.
Het geluid van Charlies politieauto klonk steeds harder. Het luchtige ogenblik was weer voorbij en iedereen zweeg. Ik sloeg mijn benen over elkaar en oefende vast met knipperen.
De auto stopte voor het huis en bleef nog even met draaiende motor staan. Ik vroeg me af of Charlie net zo zenuwachtig was als ik. Toen werd de motor uitgezet en ging er een portier open en dicht. Drie passen over het gras, en toen acht dreunende stappen op de houten traptreden. Nog vier dreunende voetstappen over de veranda. Stilte. Charlie haalde twee keer diep adem.
Klop, klop, klop.
Ik ademde voor misschien wel de laatste keer in. Renesmee nestelde zich nog wat dieper in mijn armen en verborg haar gezicht in mijn haar.
Carlisle deed de deur open. Zijn gespannen uitdrukking maakte onmiddellijk plaats voor een vriendelijk gezicht, alsof er naar een andere zender werd gezapt.
‘Hallo, Charlie,’ zei hij met een gepast beschaamde blik. We zaten immers zogenaamd nog steeds in een onderzoekscentrum in Atlanta. Charlie wist dat hij was voorgelogen.
‘Carlisle,’ begroette Charlie hem nors. ‘Waar is Bella?’
‘Hier, pap.’
Bah! Mijn stem klonk helemaal verkeerd. Bovendien had ik wat van mijn zuurstof verbruikt. Ik zoog gauw een nieuwe hap lucht naar binnen en was blij dat de kamer nog niet doordrongen was van Charlies geur.
Aan Charlies wezenloze blik kon ik meteen zien hoe vreemd mijn stem klonk. Hij keek me aan en zijn ogen werden groot.
Ik zag de emoties over zijn gezicht glijden.
Schrik. Ongeloof. Pijn. Verdriet. Angst. Woede. Wantrouwen. Nog meer pijn.
Ik beet op mijn lip. Het voelde raar. Mijn nieuwe tanden voelden hard aan op mijn granieten huid, scherper dan mijn mensentanden op mijn zachte mensenlippen hadden gevoeld.
‘Ben jij dat, Bella?’ fluisterde hij.
‘Jazeker.’ Ik kromp in elkaar bij het horen van mijn belletjesstem. ‘Hoi, pap.’
Hij haalde diep adem om zichzelf te kalmeren.
‘Hé, Charlie,’ zei Jacob vanuit de hoek. ‘Hoe gaat-ie?’
Charlie wierp hem een boze blik toe, huiverde even bij de herinnering en keek toen weer naar mij.
Langzaam liep hij door de kamer tot hij ongeveer een meter voor me stond. Zijn ogen schoten even beschuldigend naar Edward en toen weer terug naar mij. De warmte van zijn lichaam hakte met elke hartslag op me in.
‘Bella?’ vroeg hij weer.
Ik probeerde mijn stem lager te laten klinken, minder tinkelend. ‘Ik ben het echt.’
Zijn kaken klapten op elkaar.
‘Het spijt me, papa.’
‘Is alles goed met je?’ wilde hij weten.
‘Echt heel erg goed,’ verzekerde ik hem. ‘Ik ben zo gezond als een vis.’
Daar ging mijn laatste zuurstof.
‘Jake zei dat dit… nodig was. Dat je op sterven lag.’ Hij zei het alsof hij er zelf geen woord van geloofde.
Ik zette me schrap, concentreerde me op Renesmees warme lijf, zocht steun bij Edward en haalde diep adem.
Charlies geur was als een handvol vlammen die rechtstreeks mijn keel in gepropt werden. Maar ik voelde veel meer dan alleen pijn. Er ging ook een gloeiend hete steek van verlangen door me heen. Charlie rook lekkerder dan ik me ooit had kunnen voorstellen. De anonieme wandelaars tijdens de jacht waren al zo aanlokkelijk geweest, maar Charlie bracht me nog veel sterker in de verleiding. En hij stond ook nog eens vlak voor me terwijl dat verrukkelijke, warme, vochtige aroma zich door de droge lucht verspreidde.
Maar ik was niet op jacht. En dit was mijn vader.
Edward gaf me een meelevend kneepje in mijn schouders en Jacob wierp me vanaf de andere kant van de kamer een verontschuldigende blik toe.
Ik probeerde me te vermannen en de pijn en het dorstige verlangen te negeren. Charlie stond op mijn antwoord te wachten.
‘Jacob heeft niet gelogen.’
‘Dan is hij wel de enige,’ gromde Charlie.
Ik hoopte dat Charlie door de veranderingen in mijn nieuwe gezicht heen kon kijken en zag hoe erg ik het vond.
Ik hoorde Renesmee snuffelen onder mijn haar toen zij Charlies geur ook opving en pakte haar nog steviger beet.
Charlie zag hoe ik angstig naar beneden keek en volgde mijn blik. ‘O,’ zei hij, en alle woede verdween in één keer van zijn gezicht, zodat er alleen nog ontsteltenis overbleef. ‘Dus dat is 'r. Het weesje dat jullie volgens Jacob gaan adopteren.’
‘Mijn nichtje,’ loog Edward gladjes. Hij had waarschijnlijk geconcludeerd dat de gelijkenis tussen hem en Renesmee te sterk was om zomaar als toeval af te doen. Dan konden we maar beter meteen zeggen dat ze familie waren.
‘Ik dacht dat jij geen familie meer had,’ zei Charlie, en zijn toon werd weer beschuldigend.
‘Mijn ouders zijn overleden. Mijn oudste broer is net als ik geadopteerd. Ik heb hem daarna nooit meer gezien. Maar hij en zijn vrouw zijn onlangs omgekomen bij een auto-ongeluk, en de rechtbank heeft me opgespoord omdat ze verder geen familieleden hadden en hun enige kind alleen was overgebleven.’
Edward was hier vreselijk goed in. Zijn stem trilde niet en had precies de juiste, enigszins onschuldige toon. Ik moest echt gaan oefenen, want ik wilde dat ook kunnen.
Renesmee gluurde onder mijn haar uit en snuffelde weer. Ze keek verlegen naar Charlie vanonder haar lange wimpers en verstopte zich toen weer. ’
‘Ze… Ze… Nou, het is wel een schoonheid.’
‘Dat is zo,’ beaamde Edward.
‘Maar dat is me wel even een verantwoordelijkheid. Jullie zijn nog maar net getrouwd.’
‘Wat moesten we anders?’ Edward aaide zachtjes over haar wang. Ik zag dat hij heel even een vinger op haar lippen legde – ter herinnering. ‘Zou jij haar afgewezen hebben?’
‘Hmpf. Tja.’ Hij schudde afwezig zijn hoofd. ‘Jake zei dat jullie haar Nessie noemen?’
‘Nee, dat is niet waar,’ zei ik, en mijn snerpende stem klonk veel te schel. ‘Ze heet Renesmee.’
Charlie richtte zijn aandacht weer op mij. ‘Wat vind jij hiervan? Misschien zouden Carlisle en Esmé…’
‘Ze is van mij,’ onderbrak ik hem. ‘Ik wíl haar.’
Charlie fronste. ‘Maak je nu al een opa van me?’
Edward glimlachte. ‘Carlisle is ook grootvader geworden.’
Charlie keek met een ongelovige blik naar Carlisle, die nog steeds bij de voordeur stond en eruitzag als het jongere, knappere broertje van Zeus.
Charlie snoof en schoot toen in de lach. ‘Nou, ik voel me meteen een heel stuk beter.’ Zijn ogen dwaalden weer af naar Renesmee. ‘Het is wel een plaatje, zeg.’ Zijn warme adem zweefde door de lucht naar ons toe.
Renesmee boog zich voorover naar de geur; ze schudde mijn haar uit haar gezicht en keek hem voor het eerst recht aan. Charlie hapte naar adem.
Ik wist wat hij zag. Mijn ogen – zijn ogen – die als twee exacte kopieën in haar perfecte gezicht waren gezet.
Charlie begon te hyperventileren. Zijn lippen trilden en ik zag de getallen die hij prevelde. Hij telde terug en probeerde negen maanden in één te proppen. Hij probeerde het te begrijpen, maar het lukte hem niet om er ook maar enige logica in te ontdekken, terwijl hij het bewijs recht voor zich zag zitten.
Jacob stond op en liep naar Charlie toe om hem op zijn rug te kloppen. Hij boog zich voorover en fluisterde iets in Charlies oor, alleen wist Charlie natuurlijk niet dat we dat allemaal konden horen.
‘Alleen wat je écht moet weten, Charlie. Het komt goed. Ik beloof het.’
Charlie slikte en knikte. En toen deed hij met ziedende ogen en gebalde vuisten een stap richting Edward.
‘Ik hoef niet alles te weten, maar ik heb het gehad met al die leugens!’
‘Het spijt me,’ zei Edward rustig, ‘maar jij hebt meer aan het verhaal dat we naar buiten brengen dan aan de waarheid. Als je bij dit geheim betrokken wilt worden, dan is het verhaal waarmee we naar buiten treden het belangrijkst. Om Bella en Renesmee en ons allemaal te beschermen. Denk je dat je het spel kunt meespelen, voor hen?’
De kamer stond vol standbeelden. Ik kruiste mijn enkels.
Charlie maakte een verontwaardigd geluid en richtte zijn boze blik toen op mij. ‘Je had me wel eens mogen waarschuwen, meisje.’
‘Zou dat het echt makkelijker gemaakt hebben?’
Hij fronste zijn wenkbrauwen en zakte toen op zijn knieën voor me op de grond. Ik zag het bloed in zijn nek bewegen onder zijn huid. Ik voelde de warme trillingen ervan.
En Renesmee ook. Ze glimlachte en stak een roze handje naar hem uit. Ik hield haar tegen. Ze duwde haar andere handje tegen mijn hals en haar gedachten bestonden uit dorst, nieuwsgierigheid en Charlies gezicht. Er zat een subtiele ondertoon in haar boodschap die me het idee gaf dat ze Edwards woorden heel goed begrepen had: ze gaf toe dat ze dorst had, maar schoof dat in dezelfde gedachte weer terzijde.
‘Zo,’ stootte Charlie uit toen hij haar volmaakte tanden zag. ‘Hoe oud is ze?’
‘Eh…’
‘Drie maanden,’ zei Edward, en toen voegde hij er langzaam aan toe: ‘Of liever gezegd, ze heeft de afmetingen van een drie maanden oude baby, om en nabij. Op sommige punten is ze jonger, op andere ouder.’
Renesmee begon heel bewust naar hem te zwaaien.
Charlie knipperde spastisch met zijn ogen.
Jacob gaf hem een por. ‘Ik zei toch dat ze bijzonder was?’
Charlie kromp ineen bij de aanraking.
‘O, toe nou, Charlie,’ kreunde Jacob. ‘Ik ben nog steeds dezelfde jongen als altijd. Doe maar gewoon alsof dat van vanmiddag nooit gebeurd is.’
Charlies lippen werden wit bij de herinnering, maar hij gaf een stijf knikje. ‘Wat is jouw aandeel eigenlijk in dit alles, Jake?’ vroeg hij. ‘Wat weet Billy allemaal? Wat doe je hier?’ Hij keek naar Jacobs gezicht, dat helemaal straalde omdat hij naar Renesmee keek.
‘Nou, ik zou je er natuurlijk uitgebreid over kunnen vertellen – en Billy is trouwens overal van op de hoogte – maar er komen een heleboel weerwo…’
‘Aah!’ protesteerde Charlie terwijl hij zijn handen over zijn oren sloeg. ‘Laat maar zitten.’
Jacob grijnsde. ‘Het komt helemaal goed, Charlie. Je moet gewoon proberen om niets te geloven van wat je om je heen ziet gebeuren.’
Mijn vader mompelde iets onverstaanbaars.
‘Jaaa!’ baste Emmett opeens met zijn lage stem. ‘Hup, Gators!’
Jacob en Charlie maakten een sprongetje van schrik. Alle anderen verstijfden.
Charlie vermande zich en keek over zijn schouder naar Emmett. ‘Staat Florida voor?’
‘Ze hebben net hun eerste touchdown gescoord,’ bevestigde Emmett. Hij keek even mijn kant op en wiebelde als een schurk uit een ouderwets toneelstuk met zijn wenkbrauwen. ‘Het werd ook wel tijd dat hier eindelijk eens door iemand gescoord werd.’
Ik onderdrukte met moeite de neiging om tegen hem te sissen. Waar Charlie bij was? Dat ging echt te ver.
Maar Charlie was allang niet meer in staat om schunnige toespelingen op te pikken. Hij haalde nog een keer diep adem en zoog de lucht naar binnen alsof hij zijn tenen probeerde te vullen. Ik was jaloers op hem. Hij kwam overeind, liep om Jacob heen en plofte wankelend in een lege stoel. ‘Nou,’ zuchtte hij. ‘Dan moeten we maar eens kijken of ze die voorsprong kunnen behouden.’