21

Donderdag 3 juli – donderdag 10 juli

Lisbeth Salander was eerder wakker dan Mikael, om zes uur ’s ochtends. Ze zette water voor koffie op en nam een douche. Toen Mikael om halfacht wakker werd, zat ze zijn samenvatting van de zaak-Harriët Vanger te lezen in zijn iBook. Hij kwam de keuken in met een laken om zijn middel en wreef de slaap uit zijn ogen.

‘Er is koffie,’ zei ze.

Mikael keek over haar schouder.

‘Dat document was beveiligd met een password,’ zei hij.

Ze draaide haar hoofd om en keek hem aan.

‘Het kost dertig seconden om een programma van internet te downloaden dat de beveiliging van Worddocumenten kraakt,’ zei ze.

‘We moeten het eens hebben over het mijn en dijn,’ zei Mikael terwijl hij naar de badkamer liep.

Toen hij terugkwam, had Lisbeth zijn computer afgesloten en hem teruggezet op zijn plaats in de werkkamer. Ze had haar eigen PowerBook opgestart. Mikael was er vrijwel van overtuigd dat ze de inhoud van zijn computer al had overgezet op de hare.

Lisbeth Salander was een informatiejunk met een zeer liberale opvatting over moraal en ethiek.

Mikael was net aan de ontbijttafel gaan zitten toen er op de buitendeur geklopt werd. Hij deed open. Martin Vanger keek zo verbeten dat Mikael even dacht dat hij kwam vertellen dat Henrik Vanger was overleden.

‘Nee, met Henrik is het nog hetzelfde als gisteren. Ik kom voor iets heel anders. Mag ik even binnenkomen?’

Mikael liet hem binnen en stelde hem voor aan ‘researchmedewerkster’ Lisbeth Salander. Ze keek de industrieel vluchtig aan voordat ze weer terugging naar haar computer. Martin Vanger groette automatisch, maar keek zo afwezig dat hij haar nauwelijks leek op te merken. Mikael schonk een kop koffie in en vroeg hem te gaan zitten.

‘Waar gaat het om?’

‘Je hebt geen abonnement op Hedestads-Kuriren ?’

‘Nee. Die lees ik soms in Susannes Brugcafé.’

‘Dan heb je de krant van vandaag dus nog niet gelezen.’

‘Je klinkt alsof dat wel had gemoeten.’

Martin Vanger legde Hedestads-Kuriren voor Mikael op tafel neer. Op de voorpagina waren twee kolommen aan Mikael gewijd, met een vervolg op pagina 4. Hij bekeek de kop.

wegens smaad veroordeelde journalist houdt zich hier schuil

De tekst was geïllustreerd met een foto die vanaf de kerk aan de andere kant van de brug met een telelens was genomen, en die Mikael portretteerde toen hij net zijn huis uit kwam.

Verslaggever Conny Torsson had zijn best gedaan bij het samenstellen van een hekelschrift over Mikael. De tekst recapituleerde de Wennerström-affaire en benadrukte dat Mikael uit schaamte bij Millennium was weggegaan, en dat hij onlangs een tijd in de gevangenis had gezeten. De tekst werd afgesloten met de gebruikelijke bewering dat Mikael zich niet tegenover Hedestads-Kuriren had willen uitspreken. De toon was van dien aard dat het geen enkele inwoner van Hedestad kon ontgaan dat er een Ontzettend Louche Stockholmer in de streek rondliep. Over geen enkele bewering in de tekst kon een aanklacht worden ingediend, maar er was telkens zo’n draai aan gegeven dat Mikael in een kwaad daglicht kwam te staan; foto en tekst waren van hetzelfde kaliber als dat waarmee politieke terroristen worden voorgesteld. Millennium werd beschreven als een ‘opruiend blad’ met een lage geloofwaardigheid en Mikaels boek over financiële journalistiek werd gepresenteerd als een verzameling ‘controversiële beweringen’ over respectabele journalisten.

‘Mikael ... ik kom woorden tekort om uit te drukken wat ik voel als ik dit artikel lees. Het is weerzinwekkend.’

‘Dit is een klus op bestelling,’ antwoordde Mikael rustig. Hij keek Martin Vanger onderzoekend aan.

‘Ik hoop dat je begrijpt dat ik hier niets mee te maken heb. Ik verslikte me bijna in mijn koffie toen ik vanochtend de krant las.’

‘Hoe zit het dan?’

‘Ik heb vanochtend een paar telefoontjes gepleegd. Conny Torsson is een vakantiekracht. Maar hij deed die klus in opdracht van Birger.’

‘Ik zou niet gedacht hebben dat Birger enige invloed had op de redactie, hij is ondanks alles wethouder en politicus.’

‘Formeel heeft hij geen invloed. Maar de hoofdredacteur van Kuriren is Gunnar Karlman, de zoon van Ingrid Vanger, van Johan Vangers tak van de familie. Birger en Gunnar zijn al heel lang bevriend.’

‘Ik begrijp het.’

‘Torsson wordt op staande voet ontslagen.’

‘Hoe oud is hij?’

‘Eerlijk gezegd, heb ik geen idee. Ik heb hem nooit ontmoet.’

‘Ontsla hem niet. Toen hij me belde, klonk hij als een vrij jonge en onervaren reporter.’

‘Maar dit kunnen we niet zonder meer aan ons voorbij laten gaan.’

‘Eerlijk gezegd vind ik de situatie een beetje absurd. De hoofdredacteur van een krant die eigendom is van de familie Vanger gaat in de aanval tegen een ander blad waar Henrik Vanger mede-eigenaar van is en waarvan jij in het bestuur zit. Hoofdredacteur Karlman gaat dus in de aanval tegen jou en Henrik.’

Martin Vanger overwoog Mikaels woorden maar schudde toen langzaam zijn hoofd.

‘Ik begrijp wat je bedoelt. Ik zou de verantwoordelijkheid daar moeten leggen waar deze thuishoort. Karlman is mede-eigenaar van het concern en schiet altijd op mij vanuit een hinderlaag, maar dit lijkt me voornamelijk de wraak van Birger tegen jou gericht, omdat je hem in de gang van het ziekenhuis hebt afgesnauwd. Je bent hem een doorn in het oog.’

‘Ik weet het. Daarom denk ik dat Torsson toch degene is die het minst te verwijten valt. Er is veel voor nodig wil een jonge kracht nee zeggen als de hoofdredacteur hem opdraagt op een bepaalde manier te schrijven.’

‘Ik kan eisen dat je morgen een officieel excuus krijgt op een prominente plaats.’

‘Doe dat niet. Dan wordt het een langdurige strijd die de situatie alleen maar verergert.’

‘Dus je bedoelt dat ik niets moet doen?’

‘Het heeft geen zin. Karlman zal zich in allerlei bochten wringen en in het ergste geval word jij nog afgeschilderd als schurk, die in de hoedanigheid van eigenaar op onwettige wijze de vrije opinievorming probeert te beïnvloeden.’

‘Het spijt me, Mikael, maar dat ben ik niet met je eens. Ik heb ook het recht om een opinie te vormen. Ik ben van mening dat dit artikel stinkt en ik ben van plan mijn persoonlijke opvatting duidelijk te maken. Ik ben ondanks alles Henriks vervanger in het bestuur van Millennium en in die hoedanigheid kan ik dergelijke insinuaties niet ongemerkt aan me voorbij laten gaan.’

‘Oké.’

‘Ik ga hem dus van repliek dienen. Daarin zal ik Karlman afschilderen als een idioot. Dat heeft hij aan zichzelf te danken.’

‘Goed, je moet handelen naar je eigen overtuiging.’

‘Voor mij is het ook belangrijk dat je echt begrijpt dat ik met deze infame aanval niets te maken heb.’

‘Ik geloof je,’ antwoordde Mikael.

‘Bovendien, en dat wil ik nu eigenlijk niet wéér oprakelen, maar dit actualiseert wel waar we het al eerder over hebben gehad. Het is belangrijk dat jij weer op de redactie van Millennium komt, zodat we een gesloten front naar buiten kunnen tonen. Zolang jij weg bent, zal dat geklets doorgaan. Ik geloof in Millennium en ik ben ervan overtuigd dat we deze strijd samen kunnen winnen.’

‘Ik begrijp je standpunt, maar nu is het mijn beurt om het niet met jou eens te zijn. Ik kan het contract met Henrik niet verbreken en feit is dat ik het ook niet wíl verbreken. Je weet dat ik hem erg graag mag. En dat met Harriët ...’

‘Ja?’

‘Ik begrijp dat dat moeilijk is voor jou en ik zie best in dat Henrik daar al jaren bezeten van is.’

‘Onder ons gezegd, ik hou van Henrik en hij is mijn mentor, maar als het Harriët betreft dan is hij bezeten, hij weet alles beter.’

‘Toen ik met deze klus begon, had ik het idee dat het tijdverspilling was. Maar tegen alle verwachtingen in hebben we nieuw materiaal gevonden. Ik denk dat we voor een doorbraak staan en dat het wellicht mogelijk is antwoord te geven op de vraag wat er gebeurd is.’

‘Je wilt niet vertellen wat jullie gevonden hebben?’

‘Volgens het contract mag ik dat niet met iemand bespreken zonder Henriks persoonlijke toestemming.’

Martin Vanger zat met zijn hoofd in zijn handen. Mikael las de twijfel in zijn ogen. Uiteindelijk nam Martin een besluit.

‘Oké, het beste wat we in dat geval kunnen doen, is het raadsel over Harriët zo snel mogelijk oplossen. Ik zeg dan: ik geef je alle steun die ik kan geven opdat je je werk zo snel mogelijk op een bevredigende wijze kunt afronden en daarna terug kunt gaan naar Millennium .’

‘Goed. Ik wil niet óók met jou de strijd hoeven aangaan.’

‘Dat hoeft ook niet. Je hebt mijn volledige steun. Je kunt je te allen tijde tot mij richten als je op problemen stuit. Ik zal Birger onder handen nemen, zodat hij je geen strobreed meer in de weg legt. En ik zal met Cecilia proberen te praten, zodat die wat bedaart.’

‘Bedankt. Ik moet de kans krijgen om haar vragen te stellen en ze negeert mijn pogingen tot een gesprek nu al een maand.’

Martin Vanger moest plotseling lachen.

‘Jullie hebben misschien andere dingen om uit te zoeken. Maar daar bemoei ik me niet mee.’

Ze schudden elkaar de hand.

Lisbeth Salander had zwijgend naar de woordenwisseling tussen Mikael en Martin Vanger zitten luisteren. Toen Martin weg was, reikte ze naar de Hedestads-Kuriren en las ze het artikel vluchtig door. Ze legde de krant zonder commentaar weer weg.

Mikael dacht na. Gunnar Karlman was geboren in 1942 en was dus in 1966 vierentwintig jaar geweest. Hij was ook een van de personen die op het eiland aanwezig waren geweest toen Harriët verdween.

Na het ontbijt zette Mikael zijn researchmedewerker aan het lezen in het politieonderzoek. Hij selecteerde het materiaal en gaf haar de mappen die zich richtten op de verdwijning van Harriët. Hij gaf haar alle foto’s van het ongeval op de brug, evenals de uitgebreide, geredigeerde samenvatting van Henriks privéonderzoek.

Daarna ging Mikael naar Dirch Frode en liet hij hem een contract opstellen waarin Lisbeth voor nog een maand als medewerkster aangenomen werd.

Toen hij terugkwam in het gastenverblijf, was Lisbeth verhuisd naar de tuin en zat ze verzonken in het politieonderzoek. Mikael ging naar binnen en warmde de koffie op. Hij keek naar haar vanuit het keukenraam. Het leek alsof ze het onderzoek vluchtig doorbladerde, ze had per pagina hoogstens tien tot vijftien seconden nodig. Ze zat mechanisch te bladeren en Mikael verbaasde zich erover dat ze zo slordig las; dat was tegenstrijdig omdat haar eigen onderzoeken zo vakkundig waren. Hij schonk twee koppen koffie in en hield haar gezelschap aan de tuintafel.

‘Wat je over de verdwijning van Harriët geschreven hebt, is geschreven voordat je bedacht dat we op jacht zijn naar een seriemoordenaar.’

‘Dat klopt. Ik heb dingen genoteerd die ik belangrijk vond, vragen die ik aan Henrik Vanger wilde stellen en dergelijke. Zoals je zeker gemerkt hebt, was dat vrij ongestructureerd. Tot nu toe heb ik eigenlijk alleen maar in het duister getast en geprobeerd een story te schrijven, een hoofdstuk in de biografie van Henrik Vanger.’

‘En nu?’

‘Eerder was al het onderzoek gericht op het Hedeby-eiland. Nu ben ik ervan overtuigd dat dit verhaal eerder op de bewuste dag in Hedestad begonnen is. Daarmee verschuift het perspectief.’

Lisbeth knikte. Ze dacht even na.

‘Het was heel scherp van je, dat je op dat idee met die foto’s gekomen bent,’ zei ze.

Mikael fronste zijn wenkbrauwen. Lisbeth Salander leek niet iemand die zomaar complimentjes gaf en Mikael voelde zich erg gevleid. Aan de andere kant, puur journalistiek gezien was het inderdaad een ongebruikelijk huzarenstukje.

‘Nu is het jouw beurt om de details in te vullen. Hoe is het afgelopen met die foto waar je in Norsjö achteraan zou gaan?’

‘Je wilt toch niet zeggen dat je de foto’s in mijn computer níét bekeken hebt?’

‘Ik had geen tijd. Ik wilde liever lezen wat je voor gedachten had en welke conclusies je trok.’

Mikael zuchtte, startte zijn iBook en klikte op ‘Mijn afbeeldingen’.

‘Het is fascinerend. Het bezoek aan Norsjö was een succes en tegelijkertijd een grote teleurstelling. Ik heb de foto gevonden, maar hij vertelt niet veel.

Die vrouw, Mildred Berggren, had al haar vakantiefoto’s in een album bewaard, waar ze keurig alles wat los- en vastzat had ingeplakt. De foto zat erbij. Hij was gemaakt met een goedkope kleurenfilm. Na zevenendertig jaar was de afdruk nogal verbleekt en was hij sterk verkleurd, geel, maar ze had het negatief nog in een schoenendoos. Ik mocht alle negatieven van Hedestad lenen en heb ze ingescand. Dit is wat Harriët zag.’

Hij klikte een foto aan die de documentnaam harriët /ft-19.eps had.

Lisbeth begreep zijn teleurstelling. Ze zag een niet scherp gestelde foto, genomen met een groothoeklens, waarop je de clowns in de optocht van de Dag van het Kind zag. Op de achtergrond kon je tussen de clowns en de volgende praalwagen de hoek van Sundströms herenmode zien.

‘Volgens mij is dit de persoon die ze zag. Deels omdat ik geprobeerd heb te trianguleren waar ze naar keek naar aanleiding van de richting waarin haar gezicht gericht was – ik heb die kruising exact nagetekend – en deels omdat dat de enige persoon is die recht in de camera lijkt te kijken. Hij staarde dus naar Harriët.’

Wat Lisbeth zag was een onscherpe figuur die een beetje achter de toeschouwers stond, een eindje de zijstraat in. Hij had een donker, gewatteerd jack aan met een rood vlak op de schouders en een donkere broek, mogelijk een spijkerbroek. Mikael zoomde in zodat de figuur vanaf zijn middel het hele scherm vulde. De foto werd onmiddellijk waziger.

‘Het is een man. Hij is ongeveer een meter tachtig lang, normaal postuur. Hij heeft donkerblond, halflang haar en is gladgeschoren. Maar het is onmogelijk zijn gelaatstrekken te onderscheiden of zijn leeftijd te schatten. Die kan variëren van tiener- tot middelbare leeftijd.’

‘Je kunt de foto manipuleren.’

‘Ik heb de foto gemanipuleerd. Ik heb zelfs een kopie naar Christer Malm bij Millennium gestuurd. Die is een kei in het bewerken van foto’s.’ Mikael klikte een nieuwe foto aan. ‘Dit is absoluut het beste wat ik kan krijgen. Dat fototoestel is gewoon te slecht en de afstand te groot.’

‘Heb je die foto aan iemand laten zien? Mensen kunnen de lichaamshouding herkennen ...’

‘Ik heb de foto aan Dirch Frode getoond. Hij heeft geen idee wie die persoon is.’

‘Dirch Frode is niet een van de meest alerte personen in Hedestad.’

‘Nee, maar ik werk voor Henrik Vanger en hem. Ik wil de foto aan Henrik laten zien voordat ik hem ga verspreiden.’

‘Misschien is het alleen maar een toeschouwer.’

‘Dat kan. Maar hij heeft in elk geval een opmerkelijke reactie bij Harriët uitgelokt.’

In de week die volgde werkten Mikael en Lisbeth bijna elk wakker moment aan de zaak-Harriët. Lisbeth las het onderzoek verder door en vuurde voortdurend vragen op Mikael af, die ze probeerde te beantwoorden. Er kon maar één waarheid zijn en elk zwevend antwoord of elke onduidelijkheid leidde tot diepgaande discussies. Ze besteedden een hele dag aan het doornemen van het tijdschema van de figuranten ten tijde van het ongeluk op de brug.

Lisbeth Salander werd in Mikaels ogen steeds tegenstrijdiger. Hoewel ze de teksten in het onderzoek alleen vluchtig doorlas, viel haar blik voortdurend op de meest obscure en paradoxale details.

’s Middags als de hitte het in de tuin ondraaglijk maakte, onderbraken ze hun werkzaamheden. Ze gingen een paar keer zwemmen in het kanaal of wandelden naar het terras van Susannes Brugcafé. Susanne bekeek Mikael plotseling met een demonstratieve kilte. Hij zag in dat Lisbeth eruitzag als een kind. Dat ze blijkbaar toch bij hem inwoonde veranderde hem in Susannes ogen in een vrouwzieke man van middelbare leeftijd. Dat gaf haar een onaangenaam gevoel.

Mikael maakte nog steeds elke avond een joggingrondje. Lisbeth gaf geen commentaar op zijn oefeningen als hij buiten adem weer thuiskwam. Rennen over stronken en stenen was blijkbaar niet haar opvatting van zomers vermaak.

‘Ik ben veertig plus,’ zei Mikael tegen haar. ‘Ik moet aan mijn conditie werken, wil ik geen buikje krijgen.’

‘Aha.’

‘Train jij nooit?’

‘Ik boks soms.’

‘Boksen?’

‘Ja, je weet wel, met van die handschoenen.’

Mikael ging douchen en probeerde zich Lisbeth voor te stellen in een boksring. Hij wist niet zeker of ze de spot met hem dreef. Eén vraag moest hij gewoon stellen.

‘In welke gewichtsklasse boks je?’

‘Geen. Ik spar weleens met de jongens in een boksclub op Södermalm.’

Waarom verbaast me dat niet, dacht Mikael. Maar hij constateerde dat ze in elk geval iets over zichzelf had verteld. Hij wist nog steeds niets van haar; hoe ze zo voor Armanskij was gaan werken, welke opleiding ze had genoten of wat haar ouders deden. Zo gauw Mikael iets over haar privéleven probeerde te vragen, sloot ze zich als een oester en antwoordde ze met weinig woorden of negeerde ze hem gewoon.

Op een middag legde Lisbeth Salander plotseling haar ordner neer en keek ze Mikael met gefronste wenkbrauwen aan.

‘Wat weet je over Otto Falk? Die dominee?’

‘Vrij weinig. Ik heb de huidige dominee aan het begin van het jaar een paar keer hier in de kerk ontmoet en zij vertelde dat Falk nog steeds in leven is, maar dat hij in een geriatrisch verpleeghuis in Hedestad woont. Alzheimer.’

‘Waar kwam hij vandaan?’

‘Van hier, Hedestad. Hij had in Uppsala gestudeerd en was rond de dertig toen hij weer hierheen verhuisde.’

‘Hij was ongetrouwd. En Harriët ging met hem om?’

‘Waarom vraag je dat?’

‘Ik constateer alleen dat die smeris, die Morell, vrij mild tegen hem was in de verhoren.’

‘In 1960 hadden dominees nog een heel andere positie in de maatschappij. Dat hij hier op het eiland woonde, zogezegd het dichtst in de buurt van de hemelse macht, was vanzelfsprekend.’

‘Ik vraag me af hoe zorgvuldig de politie de pastorie doorzocht heeft. Op de foto’s zie je dat het een groot houten huis was en daar moeten voldoende plaatsen zijn geweest om een lichaam een tijdje te verbergen.’

‘Dat is waar. Maar er is niets in het materiaal te vinden wat erop wijst dat er ook maar enig verband is met de seriemoorden of de verdwijning van Harriët.’

‘Dat is niet helemaal waar,’ zei Lisbeth Salander met een scheef lachje naar Mikael. ‘Ten eerste was hij dominee, en zeker dominees hebben een speciale verhouding tot de Bijbel. Ten tweede was hij de laatste die Harriët gezien en gesproken heeft.’

‘Maar hij ging onmiddellijk daarna naar de plaats van het ongeval en is daar urenlang gebleven. Hij komt op diverse foto’s voor, met name rond het tijdstip dat Harriët verdwenen moet zijn.’

‘Ach, ik kan zijn alibi wel kraken. Maar ik denk eigenlijk aan iets heel anders. Dit verhaal gaat over een sadistische vrouwenmoordenaar.’

‘Ja?’

‘Ik was ... Ik had dit voorjaar wat tijd voor mezelf en heb toen een heleboel gelezen over sadisten, in een heel ander verband. Een van de teksten die ik gelezen heb, was een manual van de fbi in de VS, waarin beweerd werd dat verbazingwekkend veel van de seriemoordenaars die gepakt worden uit disfunctionele gezinnen komen en zich in hun jeugd bezighielden met het mishandelen van dieren. Een aantal van de Amerikaanse seriemoordenaars was bovendien opgepakt wegens brandstichting.’

‘Dierenoffers en brandoffers, bedoel je.’

‘Ja. Zowel dierenmishandeling als vuur komt in meerdere moordzaken van Harriët voor. Maar waar ik eigenlijk aan dacht was dat die pastorie eind jaren zeventig in vlammen is opgegaan.’

Mikael dacht even na.

‘Vaag,’ zei hij uiteindelijk.

Lisbeth Salander knikte. ‘Klopt. Maar de moeite waard om te noteren. Ik kan in het onderzoek nergens de oorzaak van die brand vinden en het zou aardig zijn te weten of er in de jaren zestig andere mysterieuze branden zijn geweest. Bovendien zou het interessant zijn erachter te komen of er uit die tijd gevallen bekend zijn van dierenmishandeling of het verminken van dieren in deze streek.’

Toen Lisbeth de zevende nacht in Hedeby naar bed ging, was ze lichtelijk geïrriteerd door Mikael Blomkvist. Een week lang had ze zo goed als elk wakker moment met hem doorgebracht; gewoonlijk waren zeven minuten gezelschap van een ander mens meer dan voldoende om haar hoofdpijn te bezorgen.

Ze had al lang geleden geconstateerd dat ze niet goed was in sociale contacten en had zich een leven als eenling aangemeten. Ze vond het prima als mensen haar met rust lieten en haar haar eigen gang lieten gaan. Helaas was de omgeving niet zo slim en verstandig, ze moest zich wapenen tegen de sociale overheidsinstanties, de kinderbescherming, de Raad van Toezicht inzake Voogdijschap, de belastingdienst, de politie, curatoren, psychologen, psychiaters, artsen en portiers die haar (behalve de portiers bij Kvarnen, die haar zo langzamerhand wel kenden) nooit binnen wilden laten in de kroeg hoewel ze inmiddels vijfentwintig was. Er was een heel leger mensen dat niets beters te doen leek te hebben dan te proberen haar leven te sturen en, wanneer ze de kans kregen, de manier waarop zij gekozen had te willen leven, wilden corrigeren.

Ze had al vroeg geleerd dat huilen geen zin had. Ze had ook geleerd dat elke poging die ze gedaan had om iemand te wijzen op een bepaalde eigenschap van haar, de situatie alleen maar verergerd had. Daarom moest ze haar eigen boontjes zien te doppen met de methodes die zij noodzakelijk vond. Iets waar advocaat Nils Bjurman achter gekomen was.

Mikael Blomkvist had net als alle andere mensen hetzelfde irritante vermogen om in haar privéleven te neuzen en vragen te stellen die ze niet wilde beantwoorden. Maar hij reageerde absoluut niet zoals de meeste mannen die ze had ontmoet.

Als ze zijn vragen negeerde, haalde hij gewoon zijn schouders op en liet hij het onderwerp, en haar, met rust. Verbluffend .

Het eerste wat ze gedaan had toen ze de eerste ochtend in het huisje zijn iBook te pakken had gekregen, was uiteraard alle informatie naar haar eigen computer kopiëren. Op die manier maakte het niet zoveel uit of hij haar van de zaak afhaalde; ze zou in elk geval toegang hebben tot het materiaal.

Maar vervolgens had ze hem met opzet geprovoceerd doordat ze in de documenten in zijn iBook had zitten lezen toen hij wakker werd. Ze had een woede-uitbarsting verwacht. Maar hij had alleen maar gelaten gekeken en had iets ironisch gemompeld over mijn en dijn, was gaan douchen, en had daarna dat wat ze gelezen had ter discussie gesteld. Een merkwaardige vent. Je zou haast kunnen denken dat hij haar vertrouwde.

Maar dat hij haar talenten als hacker kende, was een kwalijke zaak. Lisbeth Salander was zich ervan bewust dat de juridische term voor het hacken waar zij zich mee bezighield, zowel beroepsmatig als als hobby, volgens de Wet Computercriminaliteit ‘opzettelijk en wederrechtelijk binnendringen in een computersysteem’ was, en dat daar een gevangenisstraf van maximaal twee jaar op stond. Dat was een gevoelig punt; ze wilde niet worden opgesloten en een gevangenisstraf zou er hoogstwaarschijnlijk toe leiden dat haar computers haar werden afgenomen, en daarmee de enige bezigheid waar ze echt goed in was. Ze had zelfs nooit overwogen om aan Dragan Armanskij of iemand anders te vertellen hoe ze aan de informatie kwam waar zij haar voor betaalden.

Met uitzondering van Plague en een paar mensen op internet die zich net als zij bezighielden met hacken op professioneel niveau – en de meesten daarvan kenden haar alleen als Wasp en wisten niet wie ze was of waar ze woonde – was alleen Kalle Blomkvist over haar geheim gestruikeld. Hij was haar op het spoor gekomen doordat ze een fout had gemaakt die zelfs twaalfjarige nieuwelingen in de branche niet maakten, wat alleen bewees dat haar hersenen zo langzamerhand werden opgegeten door maden en dat ze een afranseling verdiende. Maar hij had geen woede-uitbarsting gehad en had niet hemel en aarde bewogen – hij had haar juist in dienst genomen.

En daarom voelde ze zich lichtelijk geïrriteerd door hem.

Toen ze vlak voordat ze naar bed ging nog een broodje hadden gegeten, had hij haar plotseling gevraagd of ze een goede hacker was. Tot haar eigen verbazing had ze spontaan op die vraag geantwoord.

‘Ik ben vermoedelijk de beste in Zweden. Misschien dat er nog twee of drie mensen van ongeveer hetzelfde niveau zijn.’

Ze twijfelde niet aan het waarheidsgehalte van haar antwoord. Plague was vroeger beter geweest dan zij, maar ze had hem al lang geleden ingehaald.

Maar het was wel vreemd geweest om het ronduit te zeggen. Dat had ze nooit eerder gedaan. Ze had zelfs nooit een buitenstaander gehad met wie ze dergelijke gesprekken kon voeren, en ze genoot er plotseling van dat hij geïmponeerd leek door haar vaardigheden. Daarna had hij het gevoel bedorven door de vervolgvraag te stellen hoe ze dat hacken geleerd had.

Ze wist niet wat ze moest zeggen. Dat heb ik altijd gekund . Ze was in plaats daarvan naar bed gegaan zonder welterusten te zeggen.

Het had haar nog meer geïrriteerd dat Mikael er niet op leek te reageren dat ze gewoon wegliep. Ze lag te luisteren hoe hij in de keuken rondscharrelde, afruimde en afwaste. Hij bleef altijd langer op dan zij, maar was nu blijkbaar ook op weg naar bed. Ze hoorde hem in de badkamer en hoorde vervolgens dat hij naar zijn slaapkamer ging en de deur dichtdeed. Na een tijdje was er gekraak te horen toen hij in bed kroop, een halve meter bij haar vandaan, maar aan de andere kant van de muur.

In de week dat ze bij hem gelogeerd had, had hij niet met haar geflirt. Hij had met haar samengewerkt, naar haar mening gevraagd, haar op haar vingers getikt als ze verkeerd had gedacht en haar punten toegekend als ze hem terechtgewezen had. Hij had haar verdorie behandeld als méns.

Ze zag plotseling in dat ze het gezelschap van Mikael Blomkvist op prijs stelde en dat ze hem misschien zelfs wel vertrouwde. Ze had nog nooit iemand vertrouwd, behalve eventueel Holger Palmgren. Maar om een heel andere reden. Palmgren was een voorspelbare do-gooder geweest.

Ze kwam plotseling overeind, ging voor het raam staan en keek rusteloos het donker in. Het moeilijkste vond ze om zich de eerste keer naakt aan een ander mens te tonen. Ze was ervan overtuigd dat haar spichtige lichaam afstotend was. Haar borsten waren armzalig. Haar heupen waren niet om over naar huis te schrijven. In haar ogen had ze niet veel te bieden. Maar afgezien daarvan was ze een heel gewone vrouw, met precies dezelfde lust en geslachtsdrift als alle anderen. Ze bleef bijna twintig minuten zo staan voordat ze een beslissing nam.

Mikael was naar bed gegaan en had een roman van Sara Paretsky opengeslagen toen hij de deurkruk hoorde en Lisbeth Salander zag staan. Ze had haar laken om zich heen geslagen en stond een tijdje zwijgend in de deuropening. Ze zag eruit alsof ze ergens over nadacht.

‘Is er iets?’ vroeg Mikael.

Ze schudde haar hoofd.

‘Wat wil je?’

Ze liep naar hem toe, pakte zijn boek en legde dat op het nachtkastje. Toen boog ze zich voorover en kuste hem op zijn mond. Duidelijker kon ze haar bedoelingen niet overbrengen. Ze kroop snel bij hem in bed, ging rechtop zitten en keek hem met onderzoekende ogen aan. Ze legde een hand op het laken op zijn buik. Toen hij niet protesteerde, boog ze voorover en beet ze in een van zijn tepels.

Mikael Blomkvist was volslagen perplex. Na een paar seconden greep hij haar bij haar schouders en duwde hij haar van zich af zodat hij haar gezicht kon zien. Hij leek niet onaangedaan.

‘Lisbeth ... ik weet niet of dit zo’n goed idee is. We moeten samenwerken.’

‘Ik wil met je vrijen. En het is om die reden voor mij geen probleem om met je samen te werken. Ik zal daarentegen ontzettend veel problemen met je hebben als je me eruit schopt.’

‘Maar we kennen elkaar amper.’

Ze liet plotseling een kort lachje horen, het leek wel hoesten.

‘Toen ik dat PO naar je deed, heb ik kunnen constateren dat je je daar nooit eerder door hebt laten weerhouden. Jij bent eerder iemand die zijn handen nooit van de vrouwen kan afhouden. Wat is het probleem? Ben ik niet sexy genoeg voor je?’

Mikael schudde zijn hoofd en probeerde iets zinnigs te bedenken wat hij kon zeggen. Toen hij geen antwoord gaf, trok ze het laken van hem af en ging ze schrijlings op hem zitten.

‘Ik heb geen condooms,’ zei Mikael.

‘Jammer dan.’

Toen Mikael wakker werd, was Lisbeth al op. Hij hoorde haar in de keuken in de weer met de koffieketel. Het was even voor zevenen. Hij had maar twee uur geslapen en bleef met zijn ogen dicht liggen.

Hij kreeg geen hoogte van Lisbeth Salander. Ze had niet eerder laten blijken dat ze ook maar enigszins in hem geïnteresseerd was.

‘Goeiemorgen,’ zei Lisbeth vanuit de deuropening. Ze glimlachte zelfs een beetje.

‘Hoi,’ zei Mikael.

‘Er is geen melk meer. Ik rij even naar de benzinepomp. Die gaat om zeven uur open.’

Ze keerde zich zo snel om dat Mikael geen antwoord kon geven. Hij hoorde dat ze haar schoenen aantrok, haar tas en haar helm pakte, en naar buiten ging. Hij sloot zijn ogen. Vervolgens hoorde hij de buitendeur weer opengaan en een paar seconden later stond ze weer in de deuropening. Deze keer glimlachte ze niet.

‘Misschien is het het beste als je even komt kijken,’ zei ze met een wonderlijke stem.

Mikael was onmiddellijk op de been en trok zijn spijkerbroek aan. Die nacht had iemand het gastenverblijf verblijd met een onwelkom cadeautje. Op de trap lag het half verkoolde kadaver van een verminkte kat. De poten en de kop van de kat waren eraf gesneden, waarna het lichaam gevild was en de darmen en de maagzak eruit waren gehaald; de resten lagen naast het kadaver, dat boven een vuurtje geroosterd leek. De kop van de kat was intact en was op het zadel van Lisbeth Salanders motorfiets geplaatst. Mikael herkende de roodbruine vacht.