' Meer van die koffie?' vroeg Karel.

'Nee, dank je.'

'Gelijk heb je. Het is bocht, pure bocht.' Hij nam nog een slokje whisky. 'Is het goed gegaan met dat krakerstuig? Ook met het geld?' Karel glimlachte, op een manier alsof achter die glimlach iets anders zat, een verrassing die hij voor Ivo in petto had; een onaangename verrassing, daar kende Ivo hem ondertussen goed genoeg voor.

'Alles geregeld.' Ivo kneep het kartonnen bekertje fijn en deponeerde het in de prullenbak. Hij verdomde het om iets te zeggen over die vijfenveertigduizend.

'Zodra ze opgesodemieterd zijn met al hun rotzooi, zetten we dat sloopbedrijf erin. En dat blok in Bos en Lommer?' vroeg Ka- rel. 'Ben je daar al wezen kijken?'

'Niet slecht, geen gekke locatie. Dat plein is net opgeknapt. En de deelraad wil die hele buurt upgraden, meer bewoners uit de middenklasse, en minder allochtonen.'

'Heb je al gevraagd of ze andere woningen hebben voor die huurders?'

Ivo knikte. Het zou allemaal plezieriger gaan als Karel hem niet altijd zou behandelen als zijn loopjongen, die hij voor elk kutklusje de deur uit kon sturen. Hij ging nu voor de zoveelste keer door over zijn plannen: huurders eruit, grote renovatie, aardige koopwoningen. Na de eerste keer met een pand aan de Ja- cob van Lennepkade was hij min of meer aan Karel blijven hangen, want het leverde af en toe veel op, makkelijk en snel verdiend geld, en soms ook nog buiten de belasting om. Sommige collega's maakten er grapjes of halve toespelingen over, alsof hij zelfstandig niets meer kon of mocht doen. Altijd onder de knoet van Huttinga Vastgoed. En als je daar eenmaal bij hoorde, dan kwam je er niet meer van los, dan wist iedereen hoe je te werk ging, hoe je de randen opzocht van wat mogelijk was in deze business, en als het nodig was ook het schemerige, nevelige gebied vlak buiten die randen. Karel zou het nooit accepteren als Ivo de samenwerking verbrak; daarvoor wist hij inmiddels ook te veel. Bovendien, voor Karel werken dat was altijd de belofte van het grote geld, de spanning van troebele en onverwachte transacties.

Plotseling klonk Karels stem luider, blaffend bijna. 'Hé, blijf je wakker?'

'ja, natuurlijk. Sorry, ik was met m'n hoofd even ergens anders. Toestanden in de familie.'

'Je vrouw?'

'Nee, haar vader. In het ziekenhuis... een gebroken heup en het is net of-ie in coma ligt.'

'Eigen huis?' vroeg Karel. 'Dat kan je dan straks mooi verkopen.'

Ivo probeerde te glimlachen.

Het bleef even stil. Ivo ging staan. 'Ik heb over een halfuur een bezichtiging.'

'Ga maar weer zitten.' Strenge nachtvorst klonk door in Karels stem. Nachtvorst in september.

'Hoezo?'

Karel bleef zwijgen. Hij haalde een doos sigaren uit zijn bureau, pakte er één uit de doos en rook er goedkeurend aan. Tweede Weteringdwarsstraat 96, weet je nog?'

Ivo knikte. Natuurlijk wist hij dat nog. Dat pand had hij ruim een maand geleden voor Karel verkocht. Alles was soepel gegaan, geen enkel probleem. Vier mille had hij er zelf aan overgehouden. Karel hield van ronde bedragen, waarschijnlijk omdat het zijn financiële administratie vereenvoudigde.

'Tweede Weteringdwarsstraat 96.' Karels stem klonk dreigender. Hij stak de sigaar aan, en blies enkele forse rookwolken de kamer in.

'Is er iets mee?' vroeg Ivo.

'Heb je daarbij soms ook zo zitten maffen?'

'Hoezo?'

Karel legde de sigaar in de asbak en pakte een stuk papier. 'Van de advocaat van de koper. Weet je waarom?'

Ivo haalde zijn schouders op. ik zou het niet weten.' Terwijl hij het zei, probeerde hij zo onopvallend mogelijk op zijn horloge te kijken.

'Nee, je kan nog niet weg,' zei Karel. 'Zal ik het even voorlezen? Een brief van Van Stuijveren, je kent hem.'

Van Stuijveren, inderdaad. Altijd erbovenop als het mogelijk was om mensen een poot uit te draaien.

'Goed.' Karel nam een trek van zijn sigaar. 'Pand gekocht... bla bla bla... en dan komt het. "Onze cliënt heeft met het oogmerk van een grondige interne renovatie een aannemer in de arm genomen, die een nadere analyse van de bouwkundige staat

van het pand heeft uitgevoerd, onder meer door het verrichten van boringen in de kelder en de fundering. Daarbij is gebleken dat het object in dit opzicht in slechte staat verkeerde, zodat ingrijpende herstelwerkzaamheden noodzakelijk zijn.'" Karel keek even op van het papier.

Tot zover niets aan de hand. Zoiets kon altijd gebeuren als je een huis kocht.

'"Naar we hebben vernomen is in april van dit jaar inspectie aangevraagd bij Bouw- en Woningtoezicht in verband met twijfels over de bouwkundige staat van het pand",' ging Karel door. '"Deze inspectie is nog niet uitgevoerd." Waarom eigenlijk niet?'

' 1 k weet niet. I s gewoon niet gebeurd. Had misschien wel gemoeten.'

'Ja, dat kan je wel zeggen, want wat schrijft die klootzak van een Van Stuijveren? "Bij de transactie waarbij het pand Tweede Weteringdwarsstraat 96 in handen van onze cliënt is overgegaan, is hij in het geheel niet ingelicht omtrent bovengenoemde twijfels en het daarmee verbonden verzoek aan Bouw- en Woningtoezicht." En nou komt 't. "Naar de mening van onze cliënt bent u in ernstige mate tekortgeschoten in uw informatieplicht. Hierdoor zal onze cliënt aanzienlijke schade lijden. Bij deze brief zijn kopieën van twee offertes van aannemers gevoegd. U kunt hieruit afleiden dat met de noodzakelijke herstelactiviteiten een bedrag van minstens vierenzeventigduizend euro is gemoeid. Wij willen u nu reeds op de hoogte stellen van het feit..."' Karel schraapte zijn keel.

Verdomme, het was vlak voor die voorjaarsvakantie geweest, tien dagen naar Sicilië. Daar waren veel meer Huttinga's. Het stierf ervan, en als het moest maakten ze elkaar af. In Palermo had hij met Mirjam een gedenksteen gezien op de plek waar een belangrijke rechter in koelen bloede was neergeschoten. Maar die vakantie... gauw een paar dingen regelen, een afspraak, een bezichtiging... toen naar de notaris. Had die iets gevraagd over de fundering? Waarschijnlijk wel, maar Ivo kon het zich niet meer herinneren.

'"...dat wij een schadeclaim bij u zullen indienen ter hoogte van minimaal dit bedrag. Mogelijk zal dit, gezien de stelposten op de offerte, nog stijgen. Graag vernemen wij uw reactie. Indien u voornemens bent de claim van onze cliënt van de hand te wijzen, voelen we ons op voorhand verplicht nadere juridische stappen aan te kondigen. Met de meeste hoogachting..." Daar zitten we mooi mee.' Karel pakte zijn sigaar van de asbak, maar die was uitgegaan.

Ivo had het gevoel dat er een legertje mieren over zijn rug liep. Ze verspreidden zich naar zijn zij, krioelden nu over zijn borst.

Plotseling zette Karel zijn bulderstem op, terwij] hij uit zijn stoel omhoogkwam, waardoor hij boven Ivo uit torende. 'Wat ben je een ontzettende lui! Dat had je toch moeten regelen. Daarvoor betaal ik je, verdomme!'

'Ja, zoiets kan gebeuren.'

'Tsjeses, zoiets kan gebeuren, zegt-ie.' Karel deed net of hij zich tot een derde wendde. Hij liet zich terugzakken in zijn stoel, en sloeg de rest van de whisky achterover.

De stilte in het kantoor was dreigender dan al het geluid dat Karel daarvoor maakte. Ivo wist dat het de ouverture tot iets veel ergers moest zijn.

Karels stem was nu tot bijna fluisterzacht gedempt. 'Hoe denk je die vijfenzeventig mille op te gaan hoesten?'

Mirjam kon het bijna niet geloven. Haar vader had een blik in de ogen alsof er niets aan de hand was. Alsof er nooit iets aan de hand was geweest. Die gebroken heup was tijdelijk ongemak, daar wilde hij niet eens over praten. Hij werkte een broodje naar binnen, dat ze beneden had gehaald.

Ze zat naast zijn bed, en probeerde nu Lotty te bereiken, zodat ze zich kon verontschuldigen van haar haastige en bijna paniekerige aftocht uit Eat, Drink, Man, Woman. Lotty was incommu- nicado, dus stuurde ze een sms'je. Daarna belde ze met Ivo.

'Waar ben je?' vroeg ze.

ik sta net stil voor het stoplicht bij het Concertgebouw.'

Ze vertelde over wat ze zelf 'een wonderbaarlijke genezing' noemde.

'Wat goed, zeg, maar... eh, ik heb wat problemen.' Op de achtergrond waren optrekkende auto's en een gierende tram te horen.

'Hoezo?'

'Dat vertel ik vanavond wel,' zei Ivo. 'Ik moet nu naar een bezichtiging. Tot vanavond. Ik zorg voor het eten, oké?'

Voor ze kon antwoorden, had hij afgebroken. Ivo in de problemen. Misschien moeilijkheden met een klant. Een hypotheek die afgeketst was. Soms had hij een verhaal over alle toestanden bij de aankoop of verkoop van een huis.

Haar vader begon nu over een ziekenhuis in Maleisië waar hij ooit in had gelegen. 'Weet je nog, toen mijn enkelband was gescheurd. Aardig dat ze waren! En ik kon al het eten bestellen dat ik wilde. Ze stuurden gewoon iemand de deur uit die dat dan ging halen. Kostte wel iets natuurlijk, maar de service was grandioos.'

Mirjam kon het zich niet meer voor de geest halen. Ze was vier jaar geweest, en de herinnering eraan was al lang bedolven onder een onoverzichtelijke berg andere vakantiebeelden. Met z'n drieën in Zuid-Afrika, een safari, naar Turkije toen daar nog niemand kwam, Mexico. 'Ja,' zei ze, 'dat was leuk, toen in Maleisië.' Ze kende haar vader. Hij zou moeiteloos alle details verschaffen.

'Dat kamermeisje, dat helemaal gek op je was. Op je haar vooral, die blonde krullen, daar kon ze gewoon niet vanaf blijven. Ze mocht er strikken in zetten.'

'Ja, gekleurde strikken,' vulde Mirjam aan. Ze dacht aan de afspraak aan het eind van de middag, die ze moest afzeggen, maar niet wilde afzeggen. Anders zouden ze elkaar zaterdag pas zien.

'Steeds maar weer opnieuw.' Haar vader glimlachte. 'Dan haalde ze zo'n strik er weer uit. "Not good," zei ze, en dan begon ze weer ergens anders.'

Direct buiten het kantoor van Huttinga had Ivo al telefonisch aan Woonstede Makelaars laten weten dat hij te laat zou komen. 'Een belangrijke bespreking is uitgelopen. Ik kon absoluut niet weg.' 'Maar je had toch wel eerder kunnen bellen? Nou sta ik hier al te wachten, samen met jouw mensen.' ik ben er zo... tien minuten.' Zijn handen hadden verdomme getrild, en hij had eerst een verkeerd nummer ingetoetst. Slagerij Van Kampen. Toen had Mirjam hem gebeld. Haar vader was als een mirakel hersteld.

Ivo stuurde behendig om een aantal auto's heen en nam de trambaan om beter op te kunnen schieten. Op naar de Rivierenbuurt! Hij kreeg het koud, zo met slechts een pak aan op zijn scooter. Alleen zijn hoofd was warm onder die pothelm. Laatst had hij een foto van zichzelf gezien, op deze manier uitgedost op zijn Vespa. Man in pak op scooter. Hij kon zo in een van die bladen van Mirjam.

Ron wachtte voor het huis met Ivo's klanten, die nerveus van het ene op het andere been wipten. Ze schudden handen. Ivo putte zich nogmaals uit in excuses. De huidige eigenaars en bewoners waren niet thuis. Elke keer was het weer spannend om naar binnen te gaan, te zien hoe mensen woonden, om een deel van hun leven op te snuiven. Ze liepen door het huis. In de ouderslaapkamer stond een opvallend groot bed, bijna vierkant. Vanochtend was hij zelf wakker geworden met een ochtenderectie, en hij was begonnen Mirjam te strelen. 'Ik heb niet zo veel zin,' had ze gemompeld, maar hij was doorgegaan, en uiteindelijk had ze toegegeven.

Op een stellage in de kinderslaapkamer waren tientallen beren en beertjes uitgestald, over het bedje lag een dekbed met afbeeldingen van beertjes erop. Op de deur hing een grote poster van Winnie de Poeh.

Ivo stelde de gebruikelijke vragen. De eventuele kopers leken enthousiast. Dat mocht wel, nadat hij de afgelopen twee maanden al meer dan twintig appartementen met ze had bekeken, en ze zelfs nog nooit een bod hadden uitgebracht. Stukken in de krant en programma's op tv met verhalen dat de huizenprijzen daalden, waren een ramp voor de markt. Mensen wachtten en ze bleven wachten.

'En de vraagprijs is dus driehonderdvierenveertigduizend?' vroeg de vrouw.

Ivo had bij vorige bezichtigingen al gemerkt dat zij het woord deed. De man keek dan zo ongeveer naar de punt van zijn schoenen.

'Ja,' zei Ron, 'dat is voor deze woning, in deze buurt een hele mooie prijs.'

Nadat hij met de mogelijke kopers op de stoep even had overlegd, waarbij Ron discreet zo'n tien meter afstand had gehouden, bracht Ivo het bod over.

'Drie ton, dat meen je toch niet?' Ron lachte hartelijk, maar dat deed hij vaker. Dat hoorde bij de aantrekkelijke spelletjes van het werk.

'Vorige week is hier in de Maasstraat eenzelfde huis verkocht voor tweehonderdnegentig.'

'Dat zag er heel wat slechter uit. Vanbinnen moest het helemaal worden opgeknapt en vanbuiten was het in vijftien jaar niet geschilderd.'

'Drie ton,' herhaalde Ivo.

'Oké.' Ron zuchtte. 'Maar ik geef je niet veel kans.'

'We zien wel.' En nog voor hij op z'n scooter stapte, maakte hij de eenvoudige rekensom. Hier zou hij hooguit zo'n drieduizend van overhouden. Vijfenzeventigduizend min drieduizend bleef tweeënzeventigduizend.

Mirjam ging terug naar kantoor. Vanmiddag om vier uur zou er een presentatie zijn van een of andere firma die iets deed met slowfood. Nog geen bericht van Lotty. Mirjam belde haar secretaresse, maar die meldde dat Lotty in bespreking was.

'Kan je zeggen dat ik gebeld heb?'

Natuurlijk zou ze niet kwaad zijn. Op de e-mail een bericht van Germaine Hoeflink van Beiersdorf. Ze wilden eventueel in zes of zeven bladen tegelijk adverteren met Nivea Hair Care - Volume lift. Ze las wat in de Yes. Misschien te veel pagina's met een serie producten in min of meer dezelfde lijn, zoals deze 'tropische verrassingen', die nauwelijks een tropische indruk wekten. 'Met deze vrolijke gadgets in opvallende kleuren creëer je een tropisch sfeertje. Leuk voor als je een cadeautje zoekt voor een jarige vriendin.' Die kon dan zo'n dienblad met fotoprint en gekleurde plastic wijnglazen, of een geelgekleurde lampion meteen bij alle andere overbodige troep flikkeren. Daarvoor ook nog 'Let's go girls! 12 uitjes voor jou en... je vriendinnen' en 'Buon Appetito - snelle broodjes op z'n Italiaans'. Misschien was ze zelf niet zapperig genoeg om dat soort dingen leuk te vinden.

Ze toetste een nummer in op haar gsm, maar kreeg alleen de voicemail. 'Dit is de telefoon van Michiel Langenberg. Ik kan u helaas niet te woord staan. Na de piep kunt u een boodschap inspreken, dan bel ik zo snel mogelijk terug.'

Mirjam was vanavond weer naar het ziekenhuis om als een klankbord voor haar vader te fungeren. Hij had aangeboden haar te vergezellen, maar dat had ze afgewezen. Hij had als taak om voor het eten te zorgen; dat had hij haar beloofd. Over twee dagen zouden Michiel en Iris komen eten, dus vandaag maar iets simpels. Hij ging naar de Albert Cuyp, nog net voor de markt werd opgebroken. Bij een van de viskramen kocht hij drie ons kabeljauw. Straks in de oven met een laagje roquefort eroverheen. Nee, geen Danish Blue, Mirjam proefde het verschil meteen. Dat beweerde ze tenminste. En verder Roseval-aard- appelen en witlof. De aardappelen zouden ook, schoongemaakt, in kwarten gesneden en met goeie olijfolie ingesmeerd in de oven gaan. Een gewone chardonnay erbij.

Op de markt kwam een zwaargebouwde man met een kaalgeschoren hoofd aanlopen. Ivo's mond werd droog. Hij slikte, maar kon niet weg krijgen wat in zijn keel bleef steken. Verdomd, Leo Huttinga, de broer van Karel, die zou hem hier... Ivo bleef als aan de grond genageld staan. Nee, het was Leo niet.