'Maar die keuken, die hebben we helemaal opgeknapt. Dat moet toch...' De man zocht naar woorden. 'Dat moet toch in de prijs... eh, tot uitdrukking komen?'

Ivo wist dat hij eerst even mee moest gaan. 'Natuurlijk, prachtige keuken, staat heel stijlvol, gezellig ook, maar...' Hij wachtte even, terwijl hij doelloos met een hand langs een paar keukenkastjes streek. Veel witgeschilderd hout met reliëf. Glas in de deurtjes. In de brochure van het Keukenpaleis of de Keukenkoning werd dit gegarandeerd een nostalgische keuken genoemd. Zeg maar uit grootmoeders tijd. Natuurlijk wel met een keramische kookplaat. En die magnetron had oma zeker niet. Eerder een petroleumstel.

'Maar wat?' De echtgenote keek hem al bij voorbaat enigszins verongelijkt aan. Dit was het eeuwige spel: wat mensen wildenverkopen schatten ze te hoog in, terwijl ze voor hun eventuele aankoop veel minder over hadden dan de reële prijs.

'Het is altijd de vraag of eventuele kopers ook zo'n keuken willen hebben. Misschien is het eerste wat ze doen die keuken eruit ^slopen, omdat ze bijvoorbeeld...'

'Slopen ?' De vrouw had nu een blik in haar ogen alsof ze bang was dat bij haar een arm of been zou worden geamputeerd.

'Smaken verschillen,' zei Ivo. 'Hetzelfde met badkamers. Het ziet er goed uit bij u, mooie tegels, dit ouderwetse bad op pootjes staat geweldig...'

Ze waren nu in de badkamer. Scheen zo'n zes jaar geleden volledig gerenoveerd te zijn. Kosten: destijds meer dan dertigduizend gulden, had Ivo net gehoord.

'Klassiek,' zei de man. 'Gloednieuw, maar klassiek.'

inderdaad, klassiek, maar je moet ervan houden. De kans is groot dat een prospect... ik bedoel een eventueel geïnteresseerde koper liever een jacuzzi heeft of een bubbelbad of wat dan ook. Dan moet-ie er toch uitslo... dan moet-ie toch verwijderen wat er nu in staat.' Ivo dacht aan de brochures die hij onlangs gezien had van een of andere sanitairgigant, waarin de badkamer van vandaag werd aangeprezen als een wellnessruimte. Eén zinnetje had hem getroffen, en dat wilde hij onthouden. Het kon altijd van pas komen als hij iemand een huis moest verkopen dat zo'n wellnessruimte bevatte. Lichaam en geest ondergaan een weldadige therapie zodat u als herboren uit de badkamer stapt.

Ivo nam enkele foto's. Vroeger had hij een polaroid gehad, maar nu maakte hij net als zijn collega's natuurlijk digitale foto's. Ze konden meteen op de website. Straks een foto van de voorgevel. Als hij een goede positie innam, leek de straat daar voor een zee van ruimte. Die foto zou op Funda.nl komen.

Ivo liet zijn blik van de man naar de vrouw gaan, en herhaalde voor zichzelf de laatste woorden van de reclametekst: ...een weldadige therapie zodat u als herboren uit de badkamer stapt. Voor

Mirjam zou hij graag een jacuzzi laten installeren. Eerst nog een grote klapper maken. Hij dacht aan haar zoals ze vanochtend onder de douche vandaan was gekomen, haar haren gewassen, een handdoek eromheen geknoopt wat haar om een of andere reden extra sexy maakte, verder naakt, dat prachtige figuur, slank, stevige borsten, bijna recht vooruit, de magische driehoek met het donkere, kroezige haar. Hij was achter haar gaan staan, sloeg zijn armen om haar heen, rook de zoetig vochtige geur van haar huid, zoende haar nek, drukte zijn onderlichaam tegen haar spannende billen...

'.. .en daarom gingen we ervan uit dat er meer in zat.'

'Eh... ja, het is natuurlijk een prachtige ruimte, het is helemaal een prachtig huis, goed onderhouden zo te zien en...'

Zijn mobieltje ging over. Hij keek wie er belde. Karel, die kon hij niet laten wachten.

'Sorry.' Ivo glimlachte en liep de gang op. 'Ik ben nu even bezig. Kan ik straks...'

Karel deed of hij Ivo niet gehoord had. 'Om elf uur een bezichtiging. Een pand in Oost. Ik zie je daar.'

'Maar ik...'

Karel gaf het adres op en brak zonder verder iets te zeggen het gesprek af. Ivo overwoog terug te bellen om te melden dat hij met een klant naar een woning op de Brouwersgracht moest. Nee, onmogelijk. Dan zat er niets anders op dan de Brouwersgracht uit te stellen. De man en de vrouw stonden nog altijd tussen de wastafel en het bad. Zo leken het precies twee kopers in plaats van de eigenaars. Op bezoek in hun eigen badkamer.

'Misschien kunnen we in de woonkamer even verder praten over de vraagprijs en over andere condities. Opleverdatum, fun- deringsonderzoek, laatste datum van het buitenschilderwerk, vereniging van eigenaren... alles wat mogelijk relevant is.' Hij glimlachte, ik ben er zeker van dat we eruit komen en dat u straks een mooie prijs kunt krijgen. Het duurt misschien even voor we de juiste koper hebben, maar het moet lukken. Zo'n huis, in deze buurt, daar is gegarandeerd veel belangstelling voor.'

De vrouw keek hem weer aan met een eerst-zien-dan-gelo- venblik.

Mirjam bekeek haar e-mail. Lotty Wilderink van H&M, met een halfpositieve reactie op een mailtje dat Mirjam haar had gestuurd. Wilde misschien wel praten over een forse campagne, in vier opeenvolgende nummers. Zo zouden ze de boodschap erin kunnen hameren.

Sharina kwam langs. 'Hi, alles goed?'

Mirjam knikte. 'En jij?'

'Helemaal goed. We hebben nu waarschijnlijk Karin Bloemen voor Songs for Friends.'

'Dat wordt scoren.'

'Ja,' zei Sharina. 'Misschien veel mensen uit de foodsector uitnodigen. Dan kan ze mooi grappen maken over haar gewicht. Doet ze wel, volgens mij. Best een geinig mens.'

'Zeker weten.'

'Ik zie je straks op de salesmeeting.'

Mirjam keek Sharina na. Precies de juiste maten. Lang, slank, mooie benen, en iets mysterieus dat ze uitstraalde. Donkere ogen die altijd net wat meer verborgen dan ze prijsgaven, een gebaar dat zelfverzekerd begon, maar licht weifelend eindigde, zoals ze een lok haar wegstreek, die half voor haar ogen viel. Er werd gefluisterd dat ze iets met Frank had, maar niemand wist het zeker en aan iemand als Sharina vroeg je dat niet.

Ze zocht in het Client System de precieze gegevens van H&M en Lotty. Drie maanden geleden had Mirjam met haar gesproken over een actie in de Flair, maar die was nooit geconcretiseerd. Toen had ze iets verteld over haar zoon die dit jaar voor het eerst op de middelbare school zat. Stom, de naam van die jongen had ze niet vermeld in haar verslag. Ze meende zich te herinneren dat hij heel talentvol was. In sport? Of was het muziek? Ha, gelukkig, er stond wel dat Lotty voor een weekje naar Portugal zou gaan, de Algarve. Straks even opzoeken op internet, zodat ze zelf een beetje mee kon praten over badplaatsen en andere toeristische kwaliteiten.

Mirjam bekeek wanneer ze voor het laatst geadverteerd hadden, en in welke bladen en voor hoeveel geld. Een halfjaar geleden in de Vim. Met korting natuurlijk, want anders kreeg je H&M niet. En nu moest het JIJ: worden. Frank had haar gevraagd dit nieuwe blad speciaal onder de aandacht van mogelijke klanten te brengen. Een nieuwe doelgroep van lezers, die misschien voor een deel overlapte met die van Viva of anders met Esta, maar dat hoefde geen probleem te zijn. Ze zou eerst het lezersprofiel naar Lotty mailen: vrouwen tussen pakweg de twintig en de vijfendertig jaar, die zichzelf graag goed willen verzorgen, die geïnteresseerd zijn in maatschappelijke thema's, in de wereld om hen heen. Ze surfen net zo makkelijk op internet als ze een weekje luieren in Agadir. Mode en uiterlijk zijn belangrijk, maar emotionele balans telt zwaarder.

Ja, ja, Mirjam kon het ondertussen dromen. Het ging er vooral om dat lezers van JIJ; veel geld uit zouden geven aan reizen, kleding, beauty en eventueel de inrichting van hun huis.

Mirjam keek weer even naar de posters voor het nieuwe blad, die op de wand waren geprikt, JIJ.' is VOOR JOU! De letters knalden van het papier af. Een vrouw uit de doelgroep met haar wijsvinger naar voren. Twintig versies waren ontwikkeld met twintig verschillende vrouwen die hun wijsvinger in de richting van de kijker priemden, aanvankelijk ook met de tekst JIJ HET BLAD VOOR jou! Nadat de focusgroep alle voorstellen had bekeken en beoordeeld, waren er drie overgebleven. Het was een risico om het woord 'blad' weg te laten, maar het werkte misschien als een teaser.Nu eerst die mail sturen, dan opbellen, en vervolgens een persoonlijk gesprek om alles toe te lichten en uiteindelijk de deal te sluiten. De bekende drietrapsraket die de advertentieomzet omhoog moest stuwen. Elke keer weer spannend of dat ding niet als een van de eerdere spaceshuttles uit elkaar zou knallen. Als ze H&M binnen kon brengen, was het zeker dat ze haar geplande jaaromzet nog verder zou overtreffen. En de bonus die ze dan kreeg, konden ze verdomd goed gebruiken. Ja, hun woning in Amstelveen, geweldig, maar een makelaar kreeg zo'n huis evenmin voor een weggeefprijs. 'Misschien boven onze stand,' had ze zelf gezegd. 'Niets is boven jouw stand,' was Ivo's reactie geweest.

Ze schreef een neutrale mail naar Lotty: 'hierbij het lezersprofiel voor JIJ: misschien kunnen we praten over een nieuwe campagne. ik bel je binnenkort voor een afspraak, oké? misschien kunnen we ergens een hapje eten. groetjes, Mirjam van der Hoek. PS je krijgt het proefnummer via de koerier.' Ze verstuurde het bericht, maar bedacht meteen dat ze het attachment vergeten was. Maakte altijd een stomme indruk. 'Oeps, vergeten,' typte ze, en nu zond ze het wel mee.

Goed, straks de salesmeeting onder leiding van Frank. Ze zocht haar spullen bij elkaar. Alle gegevens over de deals die ze had gemaakt, de lijntjes die ze had uitstaan, en de plannen die ze verder had. Ze ging naar de wc en werkte haar lippenstift en haar oogschaduw bij. De neiging om haar net gestifte lippen tegen de spiegel te drukken, kon ze maar net onderdrukken.

Terug op haar plek las ze een mailtje van Lotty die positief reageerde. Mooi, kon ze straks meteen melden. Nu nog een afspraak. Lunchen. Of misschien ergens een dinertje. Een nieuw restaurant misschien? Ze had laatst gehoord van Le Parcours, ergens in Zuid. Nieuw en trendy, helemaal de Franse keuken. Er schenen veel artiesten te komen, mensen van de media. Maar Lotty zou 's avonds misschien moeilijk kunnen met die zoon op

de middelbare school. Kinderen. Ivo was er een paar keer over begonnen, maar voor haar was het te vroeg. En nu was het zeker niet meer aan de orde, nu alles er zo anders uitzag.

Niet aan denken. Ze moest Lotty bellen voor de vergadering. Actief gold tegenwoordig niet meer als voldoende, proactief, dat was het toverwoord. Voordat ze het nummer had kunnen intoetsen, ging haar toestel over.

'Met Mirjam van der Hoek.'

Aan de andere kant bleef het stil. Even schoot het door haar heen: door er wel aan te denken, had ze dit telefoontje opgeroepen. Transcendentaal of hoe heette dat ook alweer? Telepathisch misschien. Daar ergens bovenin was een aansluiting gemaakt tussen twee stromen die elkaar moesten ontmoeten.

Ze herhaalde haar naam. 'Met wie spreek ik?'

'Met mevrouw Mellerdiek, u weet wel, ik woon naast uw vader.'

'Er is toch niet iets met m'n vader?'

ik ben bang van wel.' Weer alleen geruis.

'Wat is er dan?' vroeg Mirjam na een paar seconden. Ze zag haar vader voor zich. Grauw en dood. Of onder het bloed. Misschien van de trap gevallen, want hij was zo eigenwijs dat hij af en toe de traplift niet gebruikte, maar moeizaam zelfde treden op of af stommelde.

'Niet heel ernstig, maar hij is een halfuur geleden naar het ziekenhuis gebracht.'

'Wat is er dan gebeurd?'

Jorinde wenkte haar om mee te gaan naar de bespreking. Mirjam schudde haar hoofd.

'Hij is gevallen, van een klein krukje in de keuken... Wilde iets uit een keukenkastje pakken of zo. I k had hem al twee dagen niet meer gezien en u had me gevraagd om... nou ja...'

'Precies, om een oogje in het zeil te houden.'

'Dus ik ben naar binnen gegaan met die reservesleutel die u me had gegeven, en hij lag in de keuken in z'n eigen... eh, hij was dus gevallen en had zijn heup gebroken.'

Mirjam zag hem voor zich. 'En daar heeft-ie meer dan een dag zo gelegen?'

'Ja. Hij kon geen kant meer op. Kon zich niet meer bewegen. Deed verschrikkelijk pijn.'

'En nu dus in het ziekenhuis?'

Mevrouw Mellerdiek gaf nadere bijzonderheden. Over een bezoekuur wist ze niets.

Mirjam brak het gesprek af, terwijl ze wat spullen bij elkaar griste. Ze liep naar de kamer van Frank waar de salesmeeting zou worden gehouden.

Frank was al van start gegaan met zijn bekende inleidende praatje en keek haar verstoord aan. 'We zouden om tien uur sharp beginnen, en het is nu...'

Zes paar ogen waren naar haar toe gedraaid. Vragen, maar verder lege gezichten. Sharina glimlachte, maar dat betekende niets. Jorinde schoof al een stukje opzij.

'Ik moet weg,' zei Mirjam, 'mijn vader, een ongeluk... hij ligt in het ziekenhuis, en ik moet ernaartoe.'

'Krakers dus,' zei Karel. 'Krijgen we die eruit?'

Ivo haalde zijn schouders op. 'Ze hebben ooit betaald.' Hij haalde de kopieën van een paar kwitanties tevoorschijn. 'Gas en licht in ieder geval.'

Karel maakte een wegwuifgebaar. 'Kwitanties... kwitanties... Wat is dat voor gelul. Wat vind je ervan?'

'Zoals het er nu uitziet, is het niks... ouwe troep, moet helemaal opgeknapt worden. Ik denk slopen tot je een casco overhoudt. Misschien is het geschikt voor appartementen of zoiets. Als je er appartementen in laat maken, ieder zo'n honderd vierkante meter, die je verkoopt voor driehonderd bijvoorbeeld, driehonderdvijftig...'

Karel schudde zijn hoofd en nam een slok van zijn whisky. De ijsblokjes rinkelden zoals ze hoorden te rinkelen, 's Ochtends om halftwaalf. De gedachte alleen al was Ivo te veel. Zelf had hij een plastic bekertje oploskoffie, door Kareli hoogstpersoonlijk bereid met heet water uit een waterkoker. Klanten ontving hij hier nooit, wist Ivo. Deals maakte hij op andere kantoren of in openbare gelegenheden, het liefst in de lobby van het Amstel- hotel. Het Hilton was ook een optie. Daarna werden de zaken verder afgehandeld bij de notaris. Ingewikkelder hoefde je het niet te maken volgens Karel. Een secretaresse? Daar deed hij niet aan. Als er dingen geregeld moesten worden, kon Ivo dat voor hem doen. Niet voor een percentage, maar voor een vast bedrag per transactie. Aan de De Lairessestraat een kantoor, dat eigenlijk die naam niet eens verdiende, HUTTINGA VASTGOED stond op een zeer bescheiden bordje naast de deur. Het hele kantoor bestond uit één kamertje, voorzien van een paar imposante sloten, met een archiefkast, een tafel, twee stoelen en een computer. Geen personeel, geen lasten, had Karel hem een keer toevertrouwd, en die 'lasten' mocht je dan op twee manieren opvatten. Misschien dat Karel hem had uitgekozen omdat hij ook alleen werkte. Twee solisten, die elkaar nodig hadden, maar daarbuiten met niemand rekening hoefden te houden.

Als een moloch zat Karel achter zijn bureau, dat eruitzag alsof het voor een paar tientjes was gekocht in een zaakje met tweedehands kantoormeubelen. Peinzend keek hij voor zich uit. Ivo wist dat hij nu even zijn mond moest houden. Laatst had hij zich Karels toorn op de hals gehaald, toen hij in zo'n denkpauze met een voorstel kwam. 'Kan je godverdomme niet een paar minuten je bek houden? Je ziet toch dat ik bezig ben!'

Ivo dronk van zijn oploskofïie.

'Zelf appartementen erin maken, allemaal verkopen? Nee, laat anderen dat maar doen. Dat gezeik wil ik niet aan mijn kop. Als het eenmaal leeg is en niet meer bewoonbaar, gaat het weer in de verkoop.'

Natuurlijk, zo ging het, typisch Huttinga Vastgoed. Een paar maanden geleden had Karel 's ochtends om elf uur voor anderhalf miljoen een pand gekocht, dat hij om halfeen van de hand deed met een winst van twee ton. De volgende dag kocht hij het zelf weer voor twee miljoen om het te verkopen voor twee komma drie. Ivo had erbij gezeten, en notaris Hoeverduin had zelfs niet eens zijn wenkbrauwen gefronst. En Hoeverduin wist dat Karel die eerste aankoop voor het grootste deel cash had betaald. Dan kon hij ook weten waar dat geld vandaan kwam.

'Dan moeten de huidige bewoners er dus uit.'

'Bewoners? Het zijn gewoon krakers met geen enkel respect voor andermans eigendom.' Karel haalde even minachtend zijn neus op. 'Wat denk je, kan ik Leo eropaf sturen, op die zogenaamde kunstbroedplaats?' Het laatste woord sprak Karel uit alsof het een intens vieze smaak had. 'Dat broeden doen ze ergens anders maar.'

Ivo had Leo een paar keer eerder ontmoet. Hij was net als zijn broer Karel maar dan met meer spieren. Een jaar of tien geleden was hij begonnen met één sportschool, die nu het beginpunt vormde van een kleine keten, Active Body. Karel werd altijd sentimenteel als hij over Leo praatte: zijn lieve, kleine broertje, die misschien niet zo snugger was, maar het toch ver geschopt had. Maar of Leo zo lief was, betwijfelde Ivo. Ruim een jaar geleden hadden enkele klanten en goede kennissen van de sportschooleigenaar een gekraakt pand ontruimd, en dat was bepaald niet zachtzinnig verlopen. Drie van die krakers moesten in het ziekenhuis worden opgenomen. 'Zijn ze tenminste voorlopig onder dak,' was het commentaar van Karel geweest.

'Hé, ik vroeg je wat. Of we Leo eropaf moeten sturen?'

'Leo lijkt me geen goed idee. Ze hebben een paar keer betaald

„„ i en...

'Ja, ja, dat weet ik nou wel 's een keertje.''Misschien moet je ze zelf wat betalen om ze eruit te krijgen,' stelde Ivo voor. 'Het kost een paar centen, maar dan kan je het netjes regelen.'

Karel keek bedenkelijk.

'Ik bedoel, verder zonder problemen, zonder dat je moeilijkheden krijgt met de politiek of...'

'Die eikels van de deelraad zeker.'

'Of met de politie. De vorige keer zijn we er goed uitgesprongen, maar of dat een volgende keer weer lukt, weet ik niet.'

'Goed, dat doen we dan.' Karel nam, voor hij naar de archiefkast liep, nog een slokje whisky. Hij trok een la open en pakte er een stapel biljetten uit. 'Hoeveel denk je? Is dertig genoeg? En een paar ideeën voor een ander pand waar ze in kunnen trekken.'

'Een van je eigen...?'

Karel liet hem zijn vraag niet afmaken. 'Nee, natuurlijk niet. Genoeg lege panden tegenwoordig.'

'Er is volgens mij minstens veertigduizend nodig. Misschien meer.'

'Goed, ik geef je veertig mee, maar ik reken op niet meer dan vijfendertig. Alles wat daaronder zit, is voor jou.'

Zonder een spier van zijn gezicht te vertrekken, begon Karel biljetten uit te tellen in keurige stapeltjes op zijn bureau. Zo veel geld wilde Ivo helemaal niet bij zich houden. Wat moest hij met al die cash? Ivo keek op zijn gsm. Verdomd, een sms'je van Mirjam. PAPA NAAR ZIEKENHUIS HEUP GEBROKEN BEL NOG WEL.

'M'n schoonvader...' begon Ivo.

'Wat is er met je schoonvader?' Karel bleef doortellen. 'Heeft die ook zo veel contant in huis?'