'Papa,' fluisterde ze. 'Papa, je wordt echt weer beter.'

Mirjams vader reageerde niet. Misschien drong haar stem via zijn onderbewustzijn tot hem door. Maar hoe je het wendde of keerde, dit leek een voorstadium van het Grote Slapen, een term die ze laatst in een van hun bladen was tegengekomen, in een artikel over rouwverwerking door jonge weduwen van wie de man plotseling gestorven was.

Ze was hier nu ruim een uur. Uiteraard zou ze naast hem moeten zitten als hij een teken van leven gaf, als hij zijn ogen opsloeg. Soms kreunde hij licht; mogelijk een teken van pijn, maar volgens de verpleegkundigen kon hij geen pijn hebben.

Ze zou niet veel langer kunnen wegblijven van kantoor. Gesprekken, deals, schema's, budget, begrotingen, acties, campagnes. De wereld stond niet stil. Iedereen zou begrip hebben, na-tuurlijk, maar zolang er geen verandering in de toestand van haar vader optrad, was haar aanwezigheid in het ziekenhuis niet strikt noodzakelijk.

Beneden in de kiosk had ze een krant gekocht, maar ze had geen letter gelezen. Binnenkort zou ze misschien de tekst van een rouwadvertentie moeten opgeven. Hardnekkige pogingen om dat soort deprimerende gedachten te verdrijven, waren vruchteloos. Begraafplaatsen, een graf, een kist, keuze van de bloemen, toespraken. Anders, andere dingen, het werk, thuis, misschien een wintersportvakantie, Ivo... ja, Ivo, en hoe alles verder moest, hoe ze alles aan moest pakken.

Maar daar stond ze naast papa, die zijn arm om haar heen had geslagen, naast het graf van mama. Zij gooide de eerste kluit aarde op de kist. Tientallen mensen stonden om de kuil, maar ze zag niemand. In feite was er ook niemand, alleen zij en haar vader en verder leegte. Van de toespraken kon ze zich weinig herinneren.

Mirjam liep naar het raam en keek naar buiten. Een man die zich over het pad haastte, maar verder was er niets te zien. Zo kon het niet blijven, zo kon ze niet doorgaan, verandering was onvermijdelijk.

Hij had Karel gebeld, die net op de golfcourse stond. 'Ja, wat nou weer? Ik sta net te putten op hole dertien.' Zijn gebruikelijke, snel geïrriteerde toon sloeg nu meer dan anders uit naar de onaangename kant van de schaal. 'Dan blijft er voor jou dus niks over,' zei Karel matter-of-fact-achtig, nadat Ivo de veertigduizend had genoemd. 'En die verhuiskosten?' 'Dat regel je zelf maar. In dat soort geouwehoer heb ik helemaal geen zin.' Hij mompelde iets tegen een man met wie hij kennelijk aan het golfen was.Nu stond Ivo opnieuw voor het vervallen kraakpand, KRAKERS KNAPPEN OOK HIER DE STAD op, zei de optimistische tekst op een aan de muur bevestigd bord. Dat sloeg zeker op de in alle kleuren van de regenboog geverfde kozijnen, WEG MET ALLE SPEKU- LANTEN, stond op een ander bord.

Ivo koos willekeurig een van de bellen, maar er gebeurde niets. Daarna probeerde hij enkele andere.

Een klein, morsig mannetje kwam aan de deur. 'Vot doe joe vont?'

'Sorry, I don't understand.'

'Vot doe joe vont?'

Ivo probeerde duidelijk te maken dat hij met de leider van de woongroep wilde praten. De man zei dat ze geen leider hadden. Ivo probeerde een beschrijving te geven.

'Taco,' zei de man. Zonder verder iets te zeggen, verdween hij in het gebouw. De deur werd dichtgeslagen. Ivo wachtte een paar minuten. Net toen hij op het punt stond om opnieuw een bel in te drukken, ging de met stalen randen versterkte deur open, en stond Taco voor hem.

'Veertig,' zei Ivo. 'Inclusief verhuiskosten. Hoger kunnen we niet gaan.' Hij pakte een lijstje met de adressen van vier panden, die hij vanochtend thuis uit verschillende bestanden had geselecteerd. Hij hield het lijstje alleen maar omhoog zonder het aan Taco te geven. 'Nieuwe adressen, nieuwe mogelijkheden. Volgens ons kunnen jullie daar zo in, maar jullie hebben die adressen niet van ons. Dat begrijp je wel.'

'Natuurlijk. Schone handen, daar houden jullie van. Gewassen in pure onschuld.' Zelf stak hij zijn met verf bespatte handen omhoog.

'Inderdaad.'

'Maar die veertigduizend totaal, daar geloof je toch zelf niet in?' De man glimlachte breed.

'Verder kunnen we niet gaan.'

'Jullie gaan altijd verder. Zo ver als het maar kan. Als jullie aan het eind maar verdienen. Geen grenzen, ook niet aan jullie winst.'

'Veertigduizend,' herhaalde Ivo. Wanneer de man niet hapte, zou hij die verhuiskosten zelf moeten bijdragen. Het was beter om Karel hierover niet meer lastig te vallen. Uiteindelijk zou hij zelf kunnen cashen als het pand weer werd verkocht. Dat moest hem zeker tien mille opleveren.

De man schudde zijn hoofd en begon een sigaret te draaien.

'Tweeënveertig,' stelde Ivo voor.

'Je hebt toch geen stront in je oren?'

Ivo zuchtte. Daar gingen zijn verdiensten van deze maand. Down the drain. Regelrecht door de gootsteen, in het halfverstop- te, wrakke riool van dit stomme gebouw. Ze zouden het met de grond gelijk moeten maken, met alle illegale bewoners erin. Vanonder het puin zou je hun kreten horen. Vot is heppenink? Leer eerst maar eens behoorlijk Engels, of liever Nederlands. En dan een bulldozer die alles weg zou schuiven tot er niks van dit zootje ongeregeld over was. Zó knapte je de stad verdomme op!

De man zwaaide zijn hand, met de brandende sigaret tussen twee vingers voor Ivo's gezicht. 'Hallo, ben je d'r nog? Vijfenveertigduizend, geen cent minder. En alleen in biljetten van vijftig en honderd euro.'

'Groter kunnen jullie niet aan?' vroeg Ivo.

'We kunnen meer aan dan je denkt. Jou met je hele gore kliek erbij, bijvoorbeeld.'

'Oké, oké. Als jullie er maar binnen een week uit zijn.'

'Goed, liever vandaag dan morgen. En wat ik nog zeggen wil: jullie zijn te goed voor deze wereld.' Taco keek serieus, alsof hij het oprecht meende. 'Krakers subsidiëren. Het gaat de goeie kant op.' Hij gaf Ivo een hand, en legde een andere hand op zijn arm.

'Dan hebben we een deal. Hoe regelen we het verder?' zei Ivo.

'Contant?'

'Prima,' zei Ivo. 'Via jullie bank in Liechtenstein is het waarschijnlijk toch te ingewikkeld.'Taco kneep even in Ivo's arm. Ze maakten een afspraak, misschien voor dezelfde dag of anders voor morgen. Zonder groet, zonder om te kijken, verdween Taco het pand in.

Ivo startte zijn Vespa. Toen pas zag hij de veeg verf op de mouw van zijn donkergrijze Hugo Boss. 'Shit!'

'Ja, sorry, Lotty. Ik wou gister eigenlijk al bellen, maar het kwam er niet van. Persoonlijke omstandigheden.' Mirjam had deze formulering al eens eerder uit de kast gehaald, wanneer ze een afspraak had gemist of een toezegging niet was nagekomen, en normaal gesproken vroegen mensen dan niet verder. Delicate privacy, leken ze te denken.

'Wat was er dan?' vroeg Lotty desondanks.

Terwijl ze bij allerlei vragen van collega's en van Frank ijzig was gebleven, schoot Mirjam nu vol. 'Sorry, m'n vader ligt in het ziekenhuis.'

Lotty vroeg wat hem mankeerde en Mirjam vertelde haar verhaal, inclusief de speciale band die ze met haar vader had. Lotty zei een paar troostende woorden. Ze spraken ten slotte afin een nieuw lunchcafé vlak bij de P.C. Hooft, dat Eat, Drink, Man, Wo- man heette. Mirjam had de tip van Sharina. In een van hun restaurantbladen had een enthousiaste bespreking gestaan. Het scheen ook de titel van een film te zijn. Als het eten beviel, moest ze die maar eens uit de videotheek halen.

Elf uur. Een gesprek met de redactie van de Viva over de inhoud van de herfstnummers. Mirjam bladerde even door het nummer van de vorige week. Ze voelde een hand op haar schouder.

Josta wees naar het openliggende blad. 'We hebben nu toch een redactievergadering waar je bij zou komen? Het is elf uur geweest.'

De anderen zaten al rond de tafel. Eerst werd het vorige nummer besproken. Mooi interview, kritische kwesties, gemiste kansen, prima foto, slappe column, spannende artikelen. ' Dat stuk over die vrouw van wie de vriend het uitmaakte omdat ze anorexia kreeg, dat was goed, maar voor het komende jaar hebben we genoeg anorexia en boulimie gehad.' Sandra vroeg wat ze aan skivakanties zouden gaan doen. Het probleem was altijd dat een mooie reportage veel beter in de wintermaanden was te regelen dan nu in september.

'Oktober, begin november op z'n laatst,' zei Mirjam. 'Anders heeft het in ieder geval voor reisorganisaties weinig zin meer om iets te doen. Ook niet voor skikleding trouwens. Bij beauty kunnen we er in principe net zo goed mee aan de slag. Zonnecrèmes, allerlei middelen als je toch verbrand bent, nou ja, de hele huidverzorging tijdens en na de wintersport. Als we het een beetje op elkaar afstemmen, zitten er ontzettend veel mogelijkheden in.'

Een paar grote adverteerders konden altijd in de redactionele tekst worden genoemd, daar ging iedereen om de tafel van uit. Een verhaal over iemand die met touroperator x naar St. Moritz was gereisd bijvoorbeeld, terwijl ze haar nieuwe skipak bij sportzaak Y had gekocht. Zo hielpen ze elkaar, redactie en advertentieafdeling.

Sandra knikte. 'Oktober, begin november,' herhaalde ze. 'We moeten nog een goeie insteek kiezen. Niet zomaar een reportage over skioorden of zo. Dat doen ze maar bij de Margriet. We moeten wat anders bedenken, meer verrassend, vernieuwend, ook persoonlijker, dat lezers het op zichzelf kunnen betrekken.'

'Een toptien van skioorden kan misschien, met steeds een kort stukje erbij, zo'n vijftig woorden.'

'Skiën in Amerika of Canada? Rocky Mountains bijvoorbeeld. Aspen ligt daar toch?'

'Bekende jonge vrouwen die gaan skiën. Georgina Verbaan of zo.'

'Hoe wil je daar nu een repo mee maken? Bijna nergens ligt

sneeuw. Moeten ze dan naar Snow World in Zoetermeer?'

'Vrouwen die iets gebroken hebben bij het skiën,' stelde een ander voor.

'Nee, dat is niks... veel te negatief. Daar geilen die reisbureaus ook niet op.'

'Die jongen van die Heineken-reclame. Biertje!'

'Zo'n typisch Zwitserse eikel. Het vriendje van Heidi.'

'Peter, zo heette die toch?'

'Misschien een paar interviews met skileraren, wat zij van vrouwen vinden, van Nederlandse vooral. Of ze er nooit moe van worden dat die allemaal...'

De stemmen zakten langzaam weg. Mirjam was weer met haar vader en moeder onderweg naar Zwitserland, naar Zer- matt. Ze gingen met de auto. Haar vader die sneeuwkettingen omlegde. Ze logeerden in een chic hotel. 'Het mag wel wat kosten,' had hij gezegd. Daar had ze skiles gekregen. Haar moeder zoefde de bergen af, terwijl haar vader grote wandelingen maakte. 's Avonds aten ze in de eetzaal van het hotel, waar zachte muziek werd gespeeld en obers zich op kousenvoeten leken voort te bewegen, zo stil. Licht in de kristallen wijnglazen, vriendelijke mensen. Een tweede keer had ze een vriendinnetje mee mogen nemen. Maar die had haar arm gebroken bij een ongelukkige val. Na twee dagen al.

'Wie wil er nog koffie? Jij, Mirjam?'

'Nee, dank je.' Na de dood van mama waren ze niet meer gegaan. Zonder dat ze het besproken hadden, was duidelijk dat een skivakantie voortaan was uitgesloten.

'Seks in de sneeuw.'

'Brrr... kouwe billen.'

'Het kan ook anders!'

'Moet jij maar zeggen hoe.'

Opnieuw een daverend gelach.

'Misschien meer over snowboarden, ja, laten we iets over snowboarden doen.'

'De nieuwe uitdaging. Hoe heet die Nederlandse vrouw ook alweer die wel goed is? Nicolien Zuiderbrei of zoiets. Misschien gaat ze naar de Olympische Winterspelen. Dat is toch komende winter?'

'Sauerbreij, dacht ik.'

'Goed, Josta, werk jij dat uit? Morgen graag een outline op m'n bureau.' Sandra keek de kring rond. 'Nog iemand anders iets. Ja, skikleding kunnen we altijd doen.'

'En misschien iets over uitgaan, après-ski en dat soort dingen. Ervaringen, dolle toestanden.'

Sandra keek Mirjam aan. 'Weet je zo genoeg?'

Gisteren had hij voor de zekerheid met de bank gebeld. Om aan vijfduizend euro te komen, had hij een lening van vijftienhonderd nodig. Hij had op het punt gestaan om 's avonds alles aan Mirjam te vertellen, nadat hij met haar uit het ziekenhuis thuis was gekomen.

De baliemedewerker van de bank keek verbaasd toen Ivo meldde dat hij het geld contant wilde hebben.

Vijfenveertigduizend cash bij zich. Het nam hem zo in beslag, dat hij een links afslaande auto te laat in de gaten kreeg en er bijna tegenaan knalde. De automobilist stak zijn middelvinger op. Bij het pand duurde het geruime tijd voordat eindelijk Taco aan de deur verscheen. Ivo keek naar de mouw van zijn jasje. Hij was gister bij een drogisterij langsgegaan om iets te kopen waarmee hij de vlek kon verwijderen.

Taco nodigde Ivo uit om binnen te komen. In de hal aan een wankele, met verf bevlekte tafel telde Ivo het geld uit, in stapeltjes van duizend. Daarnaast legde hij in tweevoud een verklaring die hij zelf had opgesteld, waarin de uiterste verhuisdatum van de bewoners was vastgelegd.

'Wat is dat?'

'Lees maar. En graag je naam erbij.'

Taco nam hem geringschattend op. 'Vertrouw je ons soms niet?'

'Net zoveel als jij ons vertrouwt.'

Taco zette twee keer zijn naam neer en een woeste handtekening. Daarna stopte hij nonchalant de biljetten in de zak van zijn overall.

'Hier, deze is voor jou... Taco Blom,' las Ivo.

'Alles is nu geregeld?'

'Dus volgende week zijn jullie eruit?'

'Natuurlijk.' Taco zwaaide met de verklaring.

'Anders gaan er vervelende dingen gebeuren, dat kan ik je wel vertellen. Heel vervelende dingen.'

Taco draaide zich om zonder verder iets te zeggen en verdween door een deur, waarachter bonkende geluiden van metaal op metaal klonken. Ivo zag in een flits een paar mannen die aan het lassen en smeden waren. Moest waarschijnlijk een kunstwerk worden. Zo'n grote, roestende metalen constructie waar Zonder titel bij stond. Daar was Annet ook heel goed in. Of ze had titels als Een grasbaan door de huiskamer of Time as an Instrument. Verdomme, Annet, hij zou haar terug moeten bellen of misschien wel bij haar, bij haar en Karin, langsgaan om te zeggen dat hij niets voor haar kon doen.

Terwijl hij nog in het gangetje stond, pakte hij zijn gsm. Een sms van Peter Linders, die de driehonderdvijftigduizend voor de Uiterwaardenstraat als bod niet accepteerde: VEEL TE LAAG - GRAAG EEN REAL BOD. Hij toetste meteen een antwoord in: 370.000. Daarvoor hoefde hij Leguit niet te raadplegen. Geen bericht van Mirjam. Een sms'je van Johan. Of Ivo iets wist over een huis aan de Rechtboomsloot. Het was vanochtend op de markt gekomen, en de vraagprijs was opvallend laag. Hij stuurde een berichtje terug dat hij het huis niet kende. Als er iemand in de business was, die hij vertrouwde, dan was het Johan.

De jonge vrouw met het rastahaar, die hij de vorige keer hier

ook al had gezien, kwam vanaf de straat binnen. Ze schrok toen ze Ivo zag. Hij stak beide handen een stukje omhoog als om zijn onschuld te onderstrepen.

'Ik kwam voor Taco.'

'Sorry?'

'I came for Taco. We made a deal.'

'Okay... Taco is okay.'

'I have always wondered, how you wash hair like that.' Hij wees naar het kapsel.

'You also want dreadlocks?'

Ze hadden besteld. Beiden een salade met stukjes gemberkip, grapefruit en avocado. Eén glas witte wijn, dat kon wel.

'Ja, Algarve,' zei Mirjam, 'dat lijkt me helemaal goed. Mooie kust toch? Rotsen en zo, prachtige stranden.'

'O ja, geweldig, en een beetje meer in het binnenland heb je van die kleine dorpjes. Net of de tijd heeft stilgestaan. Oude mensen vooral, ontzettend vriendelijk.'

'En je zoon was mee? Hoe heet-ie ook alweer?'

'Nino.' Lotty keek trots.

'O ja, natuurlijk, leuke naam, Nino. En bevalt het hem op de middelbare school? Waar is-ie naartoe?'

'Montessori Lyceum Amsterdam. Hij zat ook op een montes- soribasisschool. Zullen we maar?'

Twee schotels en een mandje brood werden op tafel gezet. Over de salades was een ruime hand pijnboompitten gestrooid. Ze proostten opnieuw.

'Zullen we gewoon maar beginnen, ook met eten, bedoel ik? Vertel eerst iets meer over dat nieuwe blad. Het nulnummer ziet er goed uit.''Ja, we zijn zelf ook wel tevreden. Het moet misschien nog iets scherper, met iets meer actualiteit, zaken die nu spelen, dingen die voor vrouwen in die leeftijdsgroep belangrijk zijn, ook meer maatschappelijke, sociale kwesties, zoals bijvoorbeeld kinderopvang.'

'Maar niet al te treurig mag ik hopen.' Lotty prikte in haar salade.

'Nee, natuurlijk niet. De oplossingen zijn belangrijker dan de problemen, zeggen we altijd.'

'Helemaal mijn idee. Onze primaire doelgroep heeft natuurlijk niet zo veel binding met een onderwerp als kinderopvang. Dat zijn toch vooral meiden rond de twintig.'

'Het was maar een voorbeeld. |e kunt ook denken aan...' Mir- jams ringtone onderbrak haar. 'Sorry, ik moet bereikbaar blijven vanwege mijn vader.' Ze pakte haar gsm en herkende meteen op het display het nummer van het ziekenhuis.