33

‘Waar was je toch? Ik probeer je al de hele tijd te bereiken.’ Portielje klonk alsof het ganse land in rep en roer was door zijn tijdelijke eclips. Er was, met de Kamerverkiezingen in zicht, al veel landsbelang in zijn doen en laten.

‘Och,’ zei Nieuwenhuijs, en niets over zijn samenwerking met Amanda, niets over het langswippende neukertje Solana en al helemaal niets over zijn uitstapje met Alwin. Hij mompelde iets over Pams plannen met het bureau.  

Pam was overigens net de kamer uit gelopen, ze dook de badkamer in om haar kostbare beauty van porie tot porie te inspecteren. Nieuwenhuijs liet een scheet die allang in de pijplijn had gehangen, terwijl hij Portieljes enthousiasme onderging.  

 ‘Wát? Nee toch zeker? Ik snap niet dat jij je dat allemaal zo gemakkelijk laat afnemen. Jij hebt de hele boel toch eigenhandig opgebouwd? En nu zegt zij: dank je wel en zet ze háár naam erop. Dat moet je niet pikken, man. Daar ben jij veel te belangrijk voor.’

Hans had duidelijk zin om zijn vriend een hart onder de riem te steken. Hij was kennelijk in een opperbeste bui en wilde die graag uitsmeren over zo veel mogelijk mensen. Vandaar dat er nu met alle geweld geadviseerd moest worden. Dan kon hij zich nóg beter voelen. En daar ging het om. Hoe meer je je gevoelens deelde, des te beter ze rendeerden. Rot toch op, man . Politicus, nephelper .  

‘Laten we het over iets anders hebben,’ zei Nieuwenhuijs.

Over iets anders wat mij niks kan schelen.

‘Nou, het is gelukt. Daarvoor belde ik eigenlijk. Ik sta op de lijst. Nummertje 23, dat wel, maar daar gaan we nog aan werken. Ze hadden me beloofd dat ik in el-lek geval boven dat trutmens van een Rineke van Duuren zou staan. Dat is dus fucking shit niet gebeurd. Zul je zien, gaat zij straks Brussel doen, Afrika et cetera, dat kan ik niet accepteren, dat zo’n idiote troelala straks in de fractie de mooiste stukken uit de buitenlandportefeuille opeist, terwijl ze nog niet goed genoeg is om de afwas te doen bij wijze van spreken. Ook voor de partij is het een kwalijke zaak, zo’n achterlijke taart in zo’n representatieve functie. Dat kunnen ze niet maken. Daar gaan we internationaal mee op onze bek, met zo’n Miss Flater als de fractiespecialist. Zoals ik al zei: we zijn hier nog lang niet klaar mee.’

‘Maar voorlopig is het feest.’

‘Voorlopig is het feest.’

Tot Amanda’s artikel in De Nieuwe staat, haha. Hij dacht aan haar borsten, niet uit geilheid maar uit ontroering. De puurheid van zo’n verwoestend mooi lichaam. Zoiets kende Hans niet, zulke belangeloze ontroering, die niks terugvroeg, die alleen maar gáf. Hans had altijd meteen zijn pik gestrekt in de aanslag. Maar goed dat hij Amanda niet kende. Hij zou gaan stuiteren van hitsigheid. Als-ie maar van d’r af bleef, met z’n vuile grijphandjes.   

Hans begon er zelf over, over het artikel. ‘Ik heb er nog eens over zitten nadenken, Fons. Kan ik niet alsnog de kant van die mensen kiezen?’

‘Welke mensen?’

‘Die vermoord zijn.’

Beetje laat, jongen.

‘Hoezo?’ vroeg hij, alsof hij het woord voorzichtig uit zijn neus moest peuteren.

‘Bij nader inzien vind ik het óók heel erg dat niemand iets voor hen heeft gedaan. En dat standpunt zou ik graag kenbaar maken, in plaats van me te blijven verschuilen achter mijn functie bij het overkoepelend overlegorgaan.’

Hypocriete lul, zo kennen we je weer .  

‘Dus je wilt,’ fleemde hij, ‘dat ik dat meisje van De Nieuwe opbel en vraag of ze jouw standpunt nog even in haar artikel verwerkt?’  

‘Als dat zou kunnen, graag.’

‘Daar ben je helaas een beetje laat mee. Het nummer ligt, schat ik, nu bij de drukker,’ loog hij. Iets in hem verlangde ernaar Portielje kapot te zien gaan. Die arrogant opgewekte smoel ook ’s te mogen zien als het tegenzat.

‘Shit, dat is balen zeg. Denk je – ?’

‘Dat je er last mee krijgt? Zeker. En als het een beetje tegenzit komen de andere media er ook nog eens overheen. Nova , Netwerk , Matthijs, Pauw & Witteman , Robbert, het hele zootje. Het is een menselijk verhaal, weet je, en dat is in de politiek het schadelijkste wat er is. De mens versus het systeem en jij bent niet de mens. Jij bent een radertje in het apparaat. Je kunt proberen de mens uit te hangen maar ik geef je weinig kans.’  

‘Wat moet ik dan doen? Dirkzwager de schuld geven, hem het laten opknappen? Het is officieel zijn pakkie-an. Dat ook nog.’

‘Je kunt het proberen, maar de redacties zullen jou mediagenieker vinden, lekkerder om te pakken dan zo’n dooiige christenhond. Ik zie Matthijs al grijnzen.’

‘Godverdomme man, had je me dat niet eerder kunnen vertellen?’

‘Ik heb het je eerder verteld, maar je hebt niet geluisterd.’

Portielje viel weg, kennelijk in gedachten verzonken. Nieuwenhuijs hoorde hem aan de andere kant van de lijn zwaar ademen. Gatver, alsof hij in zijn oor zat te hijgen. Hij hield de receiver met een vies gezicht een eindje van zich af. Of zou hij gewoon neerleggen? Dag lul, en de groeten. Maar daar was-ie alweer.  

‘Eerlijkheid is het beste. Als ze me benaderen, zeg ik gewoon wat ik vind. Dat het verrekte rot is voor mevrouw, hoe heet ze ook alweer?’

‘Benedikt.’

‘Dat het verrekte rot is voor mevrouw Benedikt, dat het zo gelopen is en dat ik ook niet begrijp waarom er niet veel eerder iets aan haar situatie is gedaan. En dat ik me als vice-voorzitter van het overkoepelend overlegorgaan behoorlijk rot heb gevoeld, dat mag ze best weten.’

‘Maar je hebt je toch helemaal niet rot gevoeld? Of heb ik iets gemist?’

‘Je loopt in zulke situaties gewoon op tegen de beperkingen van de politiek.’ Meneer was goddomme een persconferentie aan het geven, hij was aan het droogneuken op hem , gatverdamme . ‘Het overlegorgaan is nu eenmaal gehouden aan de verdragen die Brussel sluit, en dan is het natuurlijk bijzonder spijtig als Guinee daarbuiten blijkt te vallen. Maar het zou wel heel gek zijn als we buiten de eu om uniliteraal met ons eigen kleine overlegorgaan de grens over zouden gaan. Want zo simpel ligt het. Was de getroffen familie in een van de buurlanden gestationeerd geweest, in Sierra Leone bijvoorbeeld, dan was er wat ons betreft niks aan de hand geweest. Dan waren we door de eu gedekt geweest en hadden we daar gestaan. Dan had ik daar persoonlijk kunnen staan.’  

‘Het is een lullig verhaal, Hans.’

‘Het is helaas wel de waarheid.’

‘Ik zou maar iets beters verzinnen als ik jou was.’

‘Als jij me helpt, verdomme. Jij bent hier beter in dan ik.’

‘Het gaat om vertrouwen, hoe vaak heb ik je dat niet gezegd? Het gaat er niet om wat jij zegt, het gaat erom wat de mensen willen geloven. Dat is het hele punt. Waarheid is gelul, onthoud dat nou ’s een keer. Maar maak je geen zorgen, we komen er wel uit.’