Hoofdstuk 10

De Nationale FBI Academie in Quantico, Virginia, is een oase van baksteen en glas midden in een kunstmatige oorlog. Ik zou mijn eerste verblijf daar, nu drie jaar geleden, nooit vergeten. Ik ging toen naar bed en stond weer op met het geluid van schoten uit semi-automatische geweren en toen ik op een middag de verkeerde afslag op het trimparcours in het bos nam, werd ik bijna door een tank overreden. Het was vrijdagmiddag. Benton Wesley had een vergadering belegd, en Marino fleurde zichtbaar op toen de fontein en de vlaggen van de Academie in zicht kwamen. Voor elke stap die hij deed, moest ik er twee nemen. Ik liep met hem de ruime, zonnige hal van een nieuw gebouw in dat zo op een duur hotel leek dat het de bijnaam Quantico Hilton wel verdiend had. Marino gaf zijn revolver af bij de balie en tekende voor aanwezigheid. We speldden een bezoekerspasje op en een receptioniste belde Wesley, zodat hij kon bevestigen dat we inderdaad het voorrecht verdienden binnengelaten te worden. De verschillende afdelingen, de klaslokalen en laboratoria werden met elkaar verbonden door een doolhof van glazen gangen en je kon van het ene gebouw naar het andere gaan zonder de deur uit te hoeven. Hoe vaak ik hier ook kwam, ik verdwaalde altijd. Marino leek echter te weten waar we heen moesten, en dus liep ik maar braaf achter hem aan en bekeek de parade van langslopende studenten in verschillend gekleurde uniformen. Degenen met rode overhemden met kaki pantalons waren politieagenten. De studenten met grijze overhemden en zwarte militaire broeken, waarvan de pijpen in glimmende laarzen waren gestopt, waren nieuwe leden van de narcoticabrigade. Het uniform van de veteranen was onheilspellend genoeg helemaal zwart. Nieuwe FBI-agenten droegen blauw en kaki, terwijl de leden van de eliteteams helemaal in het wit waren. De mannen en vrouwen zagen er allemaal keurig netjes uit en leken in opmerkelijk goede conditie te zijn. Hun hele houding was er een van militaristische reserve, die net zo onmiskenbaar was als de geur van het schoonmaakmiddel voor pistolen dat om hen heen hing. We stapten in een dienstlift en Marino drukte op het knopje met LL erop (voor Lager dan Laag, grapten insiders). Hoovers geheime schuilkelder lag zo'n twintig meter onder de grond, twee verdiepingen onder de schietbaan. Ik heb het altijd toepasselijk gevonden dat de Academie haar Afdeling voor Gedragswetenschappen dichter bij de hel dan bij de hemel had gevestigd. Namen veranderen. De laatste keer dat ik er was, noemde het Bureau de sectie waar het personeel zich bezighield met het maken van profielschetsen, de Criminele Intendance voor Arrestatie-ondersteuning, oftewel CIA (een afkorting die alleen maar verwarring teweeg kon brengen). Het werk verandert echter niet. Er zullen altijd psychopaten, asocialen en lustmoordenaars zijn, of hoe de verdorven mensen ook genoemd worden die er plezier aan beleven om vreselijke pijn te veroorzaken. We stapten uit de lift en liepen door de grauwe gang naar een grauw kantoortje. Daar verscheen Wesley, die ons vervolgens naar een kleine vergaderruimte bracht waar Roy Hanowell al aan een lange, glimmende tafel zat. Elke keer als wij elkaar zagen leek de vezelexpert mijn gezicht niet te herkennen. Ik zorgde er daarom voor dat ik mezelf voorstelde toen hij me een hand gaf. 'Natuurlijk, natuurlijk, dr. Scarpetta. Hoe maakt u het?' vroeg hij, zoals hij altijd deed. Wesley deed de deur dicht en Marino keek om zich heen, een lelijk gezicht trekkend toen hij geen asbak zag. Hij zou het moeten doen met een leeg blikje Cola Light dat in een prullenmand lag. Ik weerstond de neiging om mijn eigen pakje te voorschijn te halen. De Academie was net zo rookvrij als een inten- sive-care-afdeling. De rug van Wesley's witte overhemd was gekreukeld en zijn ogen stonden moe en afwezig. Hij begon wat papieren in een map door te bladeren en kwam onmiddellijk ter zake. is er nog iets nieuws over Sterling Harper gevonden?' vroeg hij. Ik had haar histologische kweekjes gisteren bekeken en was niet echt verbaasd over het resultaat. Maar dat resultaat vertelde me ook niet veel m� over de oorzaak van haar plotselinge dood. 'Ze had chronische myelo� leukemie,' antwoordde ik. Wesley keek op. 'De doodsoorzaak?' 'Nee. Ik weet zelfs niet eens of ze zich er wel van bewust was dat ze daaraan leed,' zei ik. 'Dat is interessant,' merkte Hanowell op. 'Kun je leukemie hebben zonder dat je dat weet?' 'Leukemie kan zich in het begin heel onopvallend manifesteren,' legde ik uit. 'Haar symptomen kunnen zich beperkt hebben tot nachtzweet, vermoeidheid, gewichtsverlies. Aan de andere kant is het ook mogelijk dat de diagnose al enige tijd geleden was gesteld en dat het tijdelijk beter met haar ging. Ze verkeerde niet in een plotselinge crisis. Er waren geen progressieve leukemiehaarden en ze had geen infecties van betekenis.' Hanowell keek verbijsterd. 'Waar is ze dan aan gestorven?' 'Dat weet ik niet,' gaf ik toe. 'Medicijnen?' vroeg Wesley, terwijl hij aantekeningen maakte. 'Het toxicologisch laboratorium gaat een tweede serie tests uitvoeren,' antwoordde ik. 'Volgens het voorlopige rapport had ze een alcoholpercentage van nul-komma-nul-drie in haar bloed. Bovendien had ze dextromethorfan in haar lichaam, een anti-hoestmiddel dat in een groot aantal van de hoestdrankjes zit die je gewoon bij de drogist kunt kopen. We hebben een fles hoestsiroop gevonden op de wastafel in haar badkamer op de bovenverdieping. Die was meer dan half vol.' 'Dat was dus niet de oorzaak,' mompelde Wesley tegen zichzelf. 'Zelfs een hele fles zou niet de oorzaak geweest kunnen zijn,' zei ik, eraan toevoegend: 'Het is inderdaad mysterieus.' 'Houd je me op de hoogte? Laat me weten wat er over haar ontdekt wordt,' zei Wesley. Hij sloeg nog een paar bladzijden om en ging naar het volgende punt op zijn agenda. 'Roy heeft de vezels uit de Beryl Madison-zaak onderzocht. Daar willen wc met jullie over praten. En daarna, Pete, Kay,' - hij keek ons aan - 'heb ik nog iets anders waar ik het met jullie over wil hebben.' Wesley zag er niet erg vrolijk uit, en ik had het gevoel dat de reden waarom hij ons hierheen had geroepen mij ook niet vrolijk zou stemmen. Hanowell daarentegen was net zo onverstoorbaar als altijd. Zijn haar, wenkbrauwen en ogen waren grijs. Zelfs zijn pak was grijs. Als ik hem tegenkwam, maakte hij altijd een half-slapende en grijze indruk. Hij was zo kleur loos en kalm dat ik me bijna zou afvragen of hij nog wel een bloeddruk had. 'Met � uitzondering, dr. Scarpetta,' begon Hanowell laconiek, 'laten de vezels waar ik op uw verzoek naar heb gekeken weinig verrassingen zien - geen ongebruikelijke kleuren en in de dwarsdoorsnedes ook geen ongebruikelijke vormen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat de zes nylonvezels hoogstwaarschijnlijk zes verschillende plaatsen van herkomst hebben, zoals uw onderzoeker in Richmond en ik al besproken hebben. Vier daarvan komen overeen met het materiaal dat voor autotapijt gebruikt wordt.' 'Hoe komt u daarbij?' vroeg Marino. 'Nylonbekleding en -tapijt gaan in de zon en de warmte heel snel achteruit, zoals u zich misschien wel kunt voorstellen,' zei Hanowell. 'Als de vezels niet met een metaalhoudende verf worden behandeld, waardoor er een uv- en andere warmtefil- ters op aangebracht worden, gaat autotapijt al snel verbleken of wegrotten. Met behulp van een fluorescerend middel dat op r�enstraling reageert, heb ik resten metaal in vier van de nylonvezels ontdekt. Hoewel ik niet met zekerheid kan zeggen dat deze vezels inderdaad van autotapijt afkomstig zijn, komen ze daar wel mee overeen.' 'Is er een kans om ze te herleiden tot een merk en model?' wilde Marino weten. ik ben bang van niet,' antwoordde Hanowell. 'Tenzij we hel over een zeer ongebruikelijke vezel hebben, met een octrooi dat ook tegen gebruik ervan in een enigszins gewijzigde vorm beschermt, is het eigenlijk een hopeloze zaak om zo'n ding tot de fabrikant te herleiden, vooral als de voertuigen in kwestie in Japan geproduceerd zijn. Ik zal jullie een voorbeeld geven. Voor het tapijt in een Toyota worden plastic bolletjes gebruikt, die vanuit dit land naar Japan worden vervoerd. Daar worden er vezels van gesponnen, en vervolgens wordt het garen weer hierheen gebracht om er tapijt van te maken. Het tapijt wordt vervolgens weer naar Japan teruggestuurd en wordt daar in de auto's gelegd die van de lopende band komen.' Zijn zeurende stem sprak maar door. Het ging er steeds minder hoopgevend uitzien. 'Auto's die in de Verenigde Staten geproduceerd zijn bezorgen ons ook problemen. De Chrysler Corporation bijvoorbeeld kan voor een bepaalde kleur tapijt gebruikmaken van wel drie verschillende leveranciers. En halverwege het jaar dat zo'n auto op de markt wordt gebracht kan Chrysler vervolgens best besluiten om van leverancier te veranderen. Stel dat u en ik allebei een zwarte LeBaron uit zevenentachtig met een bordeauxrood interieur hebben, inspecteur. Dan kan het zijn dat de leverancier van het bordeauxrode tapijt in mijn auto niet dezelfde is als de leverancier van uw tapijt. Het punt is dat alleen de verschillen tussen de nylonvezels die ik heb onderzocht van belang zijn. Twee zijn mogelijk afkomstig van tapijt voor huishoudelijk gebruik. Vier zijn mogelijk afkomstig van autotapijt. De kleuren en de dwarsdoorsnedes zijn verschillend. Als je daarbij in ogenschouw neemt dat er ook olefine, Dyncl, en acrylvezels zijn gevonden, heb je een hoogst merkwaardig allegaartje.' 'Blijkbaar,' bracht Wesley in het midden, 'heeft de moordenaar een beroep of een andere bezigheid waarbij hij met veel verschillende soorten tapijt in aanraking komt. En toen hij Beryl Madison vermoordde, droeg hij iets waaraan een groot aantal vezels bleven hangen.' Dat kon gebeuren bij wol, corduroy, of flanel, dacht ik. Maar er waren geen geverfde katoenen vezels of wolvezels gevonden die van de moordenaar afkomstig leken te zijn. 'En Dynel?' vroeg ik. 'Dat wordt meestal gebruikt voor jurken, pruiken en namaakbont,' antwoordde Hanowell. 'Maar niet alleen daarvoor,' zei ik. 'Een overhemd of een broek van Dynel wordt net zo statisch als polyester, zodat er van alles aan blijft hangen. Dat zou kunnen verklaren waarom hij zoveel sporenmateriaal op zijn lichaam had.' 'Misschien,' zei Hanowell. 'Dus misschien had die vent een pruik op,' opperde Marino. 'We weten dat Beryl hem in haar huis heeft binnengelaten, wat betekent dat ze zich niet bedreigd voelde. De meeste dames voelen zich niet bedreigd als er een andere vrouw aan de deur komt.' 'Hen travestiet?' suggereerde Wesley. 'Dat zou kunnen,' antwoordde Marino. 'Daar zitten de geweldigste stukken bij die je ooit zult zien. Het is verdomme misselijkmakend. Er zijn er bij waarvan zelfs ik het niet kan zien totdat ze vlak voor m'n neus staan.' 'Als de aanvaller vrouwenkleren aan had,' merkte ik op, 'hoe kwamen die vezels dan op zijn lichaam? Als hij die vezels op zijn werkplek oploopt, kan ik me niet voorstellen dat hij als vrouw verkleed naar zijn werk gaat.' 'Tenzij hij als vrouw verkleed op straat tippelt,' zei Marino. 'Hij kan best de hele nacht van de ene auto naar de andere gaan, en misschien ook wel van het tapijt op de grond van de ene motelkamer naar de andere.' 'Dan is het niet logisch dat hij dit slachtoffer heeft gekozen,' zei ik. 'Nee, maar de afwezigheid van sperma is dan misschien wel logisch,' wierp Marino tegen. 'Travestieten, mietjes verkrachten meestal geen vrouwen.' 'Meestal vermoorden ze hen ook niet,' antwoordde ik. ik had het al over � uitzondering,' nam Hanowell de draad weer op terwijl hij een blik op zijn horloge wierp. 'En dat is de oranje acrylvezel waar u zo nieuwsgierig naar was.' Zijn grijze ogen keken me onbewogen aan. 'Met de vorm van een klavertjedrie,' herinnerde ik me. 'Ja,' knikte Hanowell. 'De vorm, die erg ongebruikelijk is, heeft als doel vuil minder opvallend te maken en de lichtstraling te verspreiden. Dit is trouwens zo bij alle drielobbige vormen. De enige auto die ik ken waar je zulke vezels kunt vinden, is een Plymouth uit het eind van de jaren zeventig - die vezels zitten in het nylontapijt daarvan. In dwarsdoorsnede hebben die dezelfde vorm van een klavertjedrie als de oranje vezel in de Beryl Madison-zaak.' 'Maar de oranje vezel is van acryl,' bracht ik hem in herinnering. 'Niet van nylon.' 'Dat is juist, dr. Scarpetta,' zei hij. ik geef u alleen maar wal achtergrondinformatie zodat duidelijk wordt wat de unieke eigenschappen van de vezel in kwestie zijn. Het feit dat het hier om acryl en niet om nylon gaat, en dat felle kleuren zoals oranje bijna nooit voor autotapijt worden gebruikt, sluit een aantal bronnen van herkomst uit - zoals Plymouths uit het eind van de jaren zeventig. Of welke andere auto dan ook.' 'Dus u heeft nog nooit eerder iets gezien wat op die oranje vezel lijkt?' vroeg Marino. 'Daar kom ik zo op,' zei Hanowell aarzelend. Wesley nam het van hem over. 'Verleden jaar hebben we hier een vezel gehad die in alle opzichten identiek was aan deze oranje vezel. Roy werd toen gevraagd sporenmateriaal te onderzoeken dat afkomstig was uit een Boeing zeven-vier-zeven die in Athene, in Griekenland gekaapt was. Jullie kunnen je dat incident vast nog wel herinneren,' zei hij. Stilte. Zelfs Marino was even sprakeloos. Wesley vervolgde zijn verhaal. Zijn donkere blik voorspelde problemen. 'De kapers vermoordden twee Amerikaanse soldaten die zich aan boord bevonden, en smeten hun lichamen op de landingsbaan. Chet Ramsey, een vierentwintigjarige marinier, was de eerste die uit het vliegtuig werd gegooid. De oranje vezel kleefde aan het bloed op zijn linkeroor.' is het mogelijk dat de vezel uit het interieur van het vliegtuig afkomstig was?' vroeg ik. 'Daar lijkt het niet op,' antwoordde Hanowell. ik heb de vezel vergeleken met staaltjes tapijt, bekleding van de stoelen, de dekens die in de kastjes boven de stoelen lagen, en ik heb niets gevonden wat eraan gelijk was, of wat er zelfs maar op leek. Of Ramsey had die vezel ergens anders vandaan � en dat lijkt niet erg waarschijnlijk aangezien hij aan vochtig bloed vastgekleefd zat - of de vezel is door een van de terroristen op passieve wijze op hem overgebracht. De enige andere mogelijkheid die ik kan bedenken is dat de vezel van een van de andere passagiers afkomstig was, maar als dat zo is, zou die persoon Ramsey aangeraakt moeten hebben toen hij al gewond was. Volgens de ooggetuigenverslagen is geen van de andere passagiers bij hem in de buurt geweest. Ramsey werd meegenomen naar de voorkant van het vliegtuig, uit de buurt van de andere passagiers. Daar werd hij geslagen en doodgeschoten en werd zijn lichaam in een van de vliegtuigdekens gewikkeld en op de landingsbaan gegooid. Die deken was trouwens bruin.' Marino zei het het eerst, en hij zei het op niet bepaald vrolijke loon: 'Wil je alsjeblieft uitleggen wat een kaping in Griekenland in Jezusnaam te maken heeft met twee schrijvers die in Virginia worden koud gemaakt?' 'De vezel vormt de verbinding tussen ten minste twee van de gebeurtenissen,' antwoordde Hanowell. 'De kaping en Beryl Madisons dood. Dat wil niet zeggen dat de misdrijven zelf ook niet elkaar in verband staan, inspecteur. Maar deze oranje vezel komt zo weinig voor dat we de mogelijkheid moeten openhouden dat er een soort gemeenschappelijke factor is bij wat er in Athene is gebeurd en wat er hier heeft plaatsgevonden.' Het was meer dan een mogelijkheid, het was een feit. Er was een gemeenschappelijke factor. Persoon, plaats of voorwerp, dacht ik. E�van die drie moest het zijn, en de details begonnen zich langzaam in mijn geest af te tekenen. Ik zei: 'Ze hebben de terroristen nooit kunnen ondervragen. Twee van hen brachten het er niet levend af. De andere twee slaagden erin te ontsnappen en zijn nooit gepakt.' Wesley knikte. 'Zijn we er eigenlijk zeker van dat ze �t terroristen waren, Benton?' vroeg ik. Na een ogenblik antwoordde hij: 'We zijn er nooit in geslaagd ze met een terroristische groepering in verband te brengen. Maar we nemen aan dat het een anti-Amerikaanse actie was. Het was een Amerikaans vliegtuig, en een derde van de passagiers waren Amerikanen.' 'Wat droegen de kapers voor kleren?' vroeg ik. 'Burgerkleding. Sportpantalons, gewone shirts, niets bijzonders,' zei hij. 'En op de lichamen van de twee gedode kapers zijn geen oranje vezels aangetroffen?' vroeg ik. 'Dat weten we niet,' antwoordde Hanowell. 'Ze zijn op de landingsbaan neergeschoten, en wij waren niet snel genoeg, zodat we de lichamen niet hebben kunnen opeisen en hierheen hebben kunnen vervoeren om hen samen met de vermoorde Amerikaanse soldaten te onderzoeken. Ongelukkigerwijs heb ik alleen maar het rapport over de vezels van de Griekse autoriteiten. Ik heb de kleding van de kapers of het sporenmateriaal zelf nooit kunnen onderzoeken. Het is duidelijk dat er misschien veel over het hoofd is gezien. Maar zelfs als er � of twee oranje vezels op � van de lichamen van de kapers gevonden waren, had ons dat nog niet noodzakelijkerwijs verteld wat de herkomst daarvan was.' 'H�wat bedoel je eigenlijk?' wilde Marino weten. 'Wat? Moet ik nu denken dat we een ontsnapte kaper zoeken die nu mensen in Virginia vermoordt?' 'Dat kunnen we niet helemaal uitsluiten, Pete,' zei Wesley. 'Hoe bizar dat ook mag lijken.' 'De vier mannen die het vliegtuig kaapten zijn nooit met een bepaalde groep in verband gebracht,' zei ik. 'We weten niet precies wat hun doel was, of wie zij waren, behalve dat twee van hen uit Libanon kwamen � als ik me dat goed herinner - en dat de twee ontsnapte kapers wellicht Grieken waren. Ik geloof dat er indertijd werd gespeculeerd dat de Amerikaanse ambassadeur hun echte doelwit was, omdat hij oorspronkelijk samen met zijn gezin in dat vliegtuig had zullen zitten.' 'Dat is waar,' zei Wesley gespannen. 'Omdat er een paar dagen daarvoor een bom was ontploft in de Amerikaanse ambassade in Parijs, werd het reisschema van de ambassadeur in het geheim veranderd, hoewel zijn reservering gewoon bleef staan.' Hij keek langs me heen en tikte met een pen tegen de knokkel van zijn linkerduim. Hij vervolgde: 'We sluiten de mogelijkheid niet uit dat de kapers een moordcommando waren, huurmoordenaars die door iemand anders zijn ingeschakeld.' 'Ok�ok� zei Marino ongeduldig. 'En niemand sluit uit dat Beryl Madison en Cary Harper door een huurmoordenaar gedood zijn. Jullie weten wel, dat hun moorden zo zijn opgezet dat het lijkt alsof ze door een gestoord persoon zijn gepleegd.' ik neem aan dat we om te beginnen kunnen uitzoeken wat er nog meer over die oranje vezel te vinden is, waar hij vandaan zou kunnen komen, bijvoorbeeld.' Vervolgens zei ik zonder er nog verder doekjes om te winden: 'En misschien zou iemand eens wat beter naar Sparacino moeten kijken, om uit te zoeken of hij niet op de een of andere manier iets te maken had met die ambassadeur die misschien het echte doelwit van die kaping is geweest.' Wesley reageerde niet. Marino ging plotseling heel ge�eresseerd zijn duimnagel met zijn zakmes zitten bijvijlen. Hanowell keek de tafel rond, en toen het duidelijk was dat we geen vragen meer voor hem hadden, excuseerde hij zichzelf en ging de kamer uit. Marino stak nog een sigaret op. 'Als je het mij vraagt,' zei hij, een rookwolk uitblazend, 'wordt dit een hopeloze onderneming. Ik bedoel, het past allemaal niet bij elkaar. Waarom zou iemand een internationale huurmoordenaar inschakelen om een schrijfster van damesromans en een verlopen auteur die al in geen jaren meer iets heeft geproduceerd het hoekje om te helpen?' ik weet het niet,' zei Wesley. 'Het hangt er helemaal van af wat voor banden er tussen mensen bestonden. Jezus, het hangt van zoveel dingen af, Pete. Dat is altijd zo. We kunnen alleen maar zo goed mogelijk het bewijsmateriaal volgen. En dat brengt me op het volgende punt op de agenda. Jeb Price.' 'Die is weer op vrije voeten,' zei Marino automatisch. Ik keek hem ongelovig aan. 'Sinds wanneer?' informeerde Wesley. 'Sinds gisteren,' antwoordde Marino. 'Hij heeft zijn borg betaald. Vijftig mille, om precies te zijn.' 'Zou je me alsjeblieft willen vertellen hoe hij dat heeft klaargespeeld?' vroeg ik, woedend dat Marino me dat niet eerder had verteld. 'Dat wil ik best, doe,' zei hij. Ik wist dat er drie manieren waren om een borg te voldoen. De eerste was onder persoonlijke borgtocht, de tweede was door betaling met geld of in natura, en de derde manier was om het via een borgverlener te doen. Zo iemand berekende tien procent van het bedrag en eiste de handtekening van iemand anders die ook garant stond of een ander onderpand, zodat hij niet met lege handen achterbleef als de verdachte besloot de stad te ont vluchten. Jeb Price, vertelde Marino, had voor de laatste mo gelijkheid gekozen. ik wil weten hoe hij dat heeft klaargespeeld,' zei ik opnieuw terwijl ik mijn sigaretten pakte en het colablikje dichterbij schoof zodat we het allebei konden gebruiken. ik weet maar � manier. Hij heeft zijn advocaat gebeld, die vervolgens een bankrekening opende en een depositoboekje naar Lucky stuurde,' zei Marino. 'Lucky?' vroeg ik. 'Ja. Lucky Bonding Company in Seventeenth Street, een be drijf dat heel handig maar � blok van de gevangenis vandaan is gevestigd,' antwoordde Marino. 'Charlie Lucks pandjeshuis voor gevangenen. Staat ook wel bekend als Lommerd De Vrij heid. Charlie en ik kennen elkaar al heel lang, we kletsen vaak wat, maken een paar grappen. Soms vertelt hij me het een en ander, soms houdt hij z'n lippen op elkaar. Helaas is het laatste nu het geval. Ik kon hem onder druk zetten wat ik wilde, maat ik kreeg de naam van de advocaat van Price niet te horen, hoewel ik vermoed dat hij niet uit deze stad komt.' 'Price heeft blijkbaar hooggeplaatste connecties,' zei ik. 'Blijkbaar,' stemde Wesley grimmig in. 'En hij heeft niets verteld?' vroeg ik. 'Hij had het recht om te zwijgen, en dat heeft hij gedaan ook,' antwoordde Marino. 'Wat heb je uitgevonden over zijn wapenarsenaal?' Wesley zat weer aantekeningen voor zichzelf te maken. 'Heb je hem in het wapenregistratiesysteem opgezocht?' Marino antwoordde: 'Volgens de computer is alles op zijn naam geregistreerd, en hij heeft vergunning om een wapen op een niet zichtbare plek te dragen. Die vergunning is hem zes jaar geleden verleend door de een of andere seniele rechter hier in Noord-Virginia die nu met pensioen is en ergens naar het zuiden is verhuisd. Volgens de achtergrondinformatie in het verslag dat ik van de rondgaande rechtbank heb gekregen, was Price ongetrouwd, en werkte hij in D.C. voor een goud- en zilverhandel met de naam Finklestein toen hij die vergunning kreeg. En raad eens? Finklestein bestaat niet meer.' 'En wat is zijn status in de computer van de Dienst voor het Wegverkeer?' Wesley bleef aantekeningen maken. 'Geen boetes. Er staat een BMW uit negenentachtig op zijn naam, op een adres in D.C., een appartement bij Dupont Cir- cle, waar hij blijkbaar afgelopen winter is weggegaan. Het verhuurbedrijf heeft z'n oude huurcontract voor me opgezocht. Daar staat op dat hij een eigen bedrijf heeft. Ik ben nog steeds aan het zoeken, en ik ga bij de belastingdienst zijn aangiften van de afgelopen vijfjaar opvragen.' is het mogelijk dat hij een priv�etective is?' vroeg ik. 'Niet in het district Columbia,' antwoordde Marino. Wesley keek me aan en zei: iemand heeft hem gehuurd. We weten nog steeds niet met welk doel. Het is duidelijk dat hij niet in zijn opdracht is geslaagd en degene die hier achter zit zou het best opnieuw kunnen proberen. Ik wil niet dat je de volgende ook tegen het lijf loopt, Kay.' 'Ligt het erg voor de hand als ik zeg dat ik dat zelf ook niet wil?' ik wil je alleen maar zeggen,' ging hij door, op de toon van een ernstige vader, 'dat ik liever wil dat je elke situatie vermijdtwaarin je kwetsbaar bent. Het lijkt me bijvoorbeeld geen goed idee als je op kantoor bent terwijl er niemand anders in het gebouw is. En ik bedoel niet alleen tijdens de weekends. Als je tot zes, zeven uur 's avonds werkt, en de anderen zijn allemaal al naar huis, dan is het geen goed idee om alleen over een donkere parkeerplaats naar je auto te lopen. Is het mogelijk dat je om vijf uur naar huis gaat, als er nog mensen zijn die kunnen horen en zien wat er gebeurt?' 'Ik zal het in gedachten houden,' zei ik. 'Of als je toch pas later weg kunt, Kay, bel dan de bewaker en vraag hem of hij met je mee naar de auto loopt,' vervolgde Wesley. 'Ach wat, je kunt mij trouwens ook best bellen,' bood Marino snel aan. 'Je hebt het nummer van mijn pieper. En als ik niet kan komen, kun je de centralist vragen om een auto te sturen.' Fantastisch, dacht ik. Als ik geluk heb, ben ik dan rond middernacht thuis. 'Wees gewoon extra voorzichtig.' Wesley keek me strak aan. 'Zelfs als we alle theorie�opzij zetten, zijn er toch twee men sen vermoord. De moordenaar loopt nog steeds vrij rond. De keuze van de slachtoffers en het motief zijn zo vreemd dat ik geloof dat alles mogelijk is.' Zijn woorden kwamen tijdens de rit naar huis meer dan eens weer bij me op. Als alles mogelijk is, is niets onmogelijk. E�plus � is geen drie. Of wel? Sterling Harpers dood leek niet bij dezelfde optelsom te horen als die van haar broer en Beryl. Maar wat als dat wel zo was? 'Je vertelde me dat mevrouw Harper de stad uit was op de avond dat Beryl vermoord werd,' zei ik tegen Marino. 'Ben je daar nog iets meer over te weten gekomen?' 'Nee.' 'Denk je dat ze de auto heeft genomen, waar ze ook heen ging?' vroeg ik. 'Nee. De Harpers hadden alleen die witte Rolls en haar broer had de auto op de avond van Beryls dood.' 'Hoe weet je dat?' 'Dat heb ik bij Culpeper's Tavern nagevraagd,' zei hij. 'Harpet is daar die avond op de gewone tijd geweest. Hij kwam met de auto, zoals hij altijd deed en ging rond half zeven weer weg.' Gezien de recente gebeurtenissen betwijfelde ik of iemand ook maar enigszins vreemd opkeek toen ik de volgende maandag tijdens het werkoverleg aankondigde dat ik mijn vakantie wilde opnemen. Men veronderstelde waarschijnlijk dat ik door mijn aanvaring met Jeb Price zo gestresst was geraakt, dat ik er even uit moest, mijn gedachten bij elkaar moest rapen, en mijn hoofd een tijdje in het zand moest steken. Ik vertelde niemand waar ik heen ging, omdat ik dat zelf nog niet wist. Ik ging gewoon weg, en liet een heimelijk opgeluchte secretaresse en een overvol bureau achter. Eenmaal weer thuis, zat ik de hele ochtend aan de telefoon. Ik belde elke luchtvaartmaatschappij die naar het Byrd-vliegveld van Richmond vloog, de voor Sterling Harper meest gunstig gelegen luchthaven. 'Ja, ik weet dat er een boete van twintig procent op staat,' zei ik tegen de ticketverkoper van usAir. 'Maar u begrijpt me niet. Ik probeer het ticket niet om te ruilen. Die vlucht was weken geleden. Ik probeer uit te vinden of ze ooit met dat vliegtuig mee is gegaan.' 'Het ticket was dus niet voor u?' 'Nee,' zei ik voor de derde keer. 'Het stond op haar naam.' 'Dan moet ze echt zelf met ons contact opnemen.' 'Sterling Harper is dood,' zei ik. 'Ze kan dus geen contact met ze opnemen.' Een verbaasde stilte. 'Ze is plotseling overleden, rond de tijd dat ze eigenlijk op reis zou gaan,' legde ik uit. 'Als u even in uw computer kunt kijken�' En dat ging maar zo door. Uiteindelijk kon ik dezelfde zinnen zonder na te hoeven denken zo opzeggen. usAir had niets over haar, en ook de computers van Delta, United, American, en Eastern konden niets vinden. Voorzover de ticketverkopers in hun administratie konden zien, had mevrouw Harper vanuit Richmond in de laatste week van oktober, toen ze de bus had genomen. Alleen de trein bleef dus over. I en Amtrak-medewerker genaamd John zei dat zijn computer down was en vroeg of hij me terug kon bellen. Toen ik ophing, helde er iemand aan de voordeur.Het was nog geen twaalf uur in de middag. De dag was zo fris en opwekkend als een in de herfst geoogste appel. De zon tekende witte rechthoeken in mijn huiskamer en schitterde in de voorruit van een mij onbekende zilveren Mazda sedan op mijn oprit. De bleke, jonge man die ik door het kijkgaatje zag, stond een paar stappen van mijn voordeur vandaan. Hij hield zijn hoofd gebogen, en de kraag van zijn Ieren jasje was tot aan zijn oren opgetrokken. Mijn Ruger voelde hard en zwaar aan in mijn hand, en ik stopte de revolver in de zak van mijn trainingsjack terwijl ik de zware grendel opzij schoof. Ik herkende hem pas toen ik oog in oog met hem stond. 'Dr. Scarpetta?' vroeg hij nerveus. Ik maakte geen aanstalten om hem binnen te laten en hield mijn rechterhand in mijn zak stevig om de kolf van de revolver heen. 'Het spijt me dat ik hier zomaar op uw stoep verschijn,' zei hij. ik heb uw kantoor gebeld en daar zeiden ze dat u op vakantie was. Ik vond uw naam in het telefoonboek en de lijn was in gesprek. Daaruit concludeerde ik dat u thuis was. Ik, tja, ik moet met u praten. Mag ik binnenkomen?' Hij zag er in het echt nog ongevaarlijker uit dan op de video band die Marino me had laten zien. 'Waar gaat het over?' vroeg ik resoluut. 'Over Beryl Madison, over haar gaat het,' zei hij. 'Eh, ik heel Al Hunt. Ik zal u niet lang ophouden. Dat beloof ik.' Ik ging bij de deuropening vandaan en hij kwam binnen. Zijn gezicht werd zo wit als albast toen hij op de bank in mijn woon kamer ging zitten en een korte blik wierp op de kolf van de revolver, die uit mijn zak naar buiten stak toen ik me op veilige afstand in een fauteuil installeerde. 'Eh, heeft u een vuurwapen?' vroeg hij. 'Ja,' antwoordde ik. 'Daar houd ik niet van, van vuurwapens.' 'Ze zijn ook niet om van te houden,' stemde ik in. 'Nee, mevrouw,' zei hij. 'Mijn vader heeft me vroeger een� meegenomen op hertejacht. Toen ik nog klein was. Hij school een hinde. Ze schreeuwde. Die hinde, ze schreeuwde, ze lag o|i haar zij en ze schreeuwde. Ik zou nooit iets kunnen doodschieten.' 'Kende je Beryl Madison?' vroeg ik. 'De politie - De politie heeft met mij over haar gepraat,' stamelde hij. 'Een inspecteur. Marino, inspecteur Marino. Hij kwam naar de autowasserette waar ik werk en sprak met me, en toen vroeg hij me naar het hoofdbureau te komen. Daar hebben we lang gepraat. Ze kwam altijd met haar auto bij ons. Zo heb ik haar ontmoet.' Terwijl hij maar door bleef kletsen kon ik het niet helpen dat ik me afvroeg welke 'kleuren' ik uitstraalde. Staalblauw? Misschien een beetje felrood omdat ik ongerust was en mijn best deed dat niet te laten merken? Ik dacht erover hem te zeggen dat hij moest vertrekken. Ik dacht erover de politie te bellen. Ik kon niet geloven dat hij in mijn huis zat, en misschien waren zijn ongelooflijke vrijpostigheid en mijn verbijstering de verklaring waarom ik helemaal niets deed. Ik onderbrak hem. 'Meneer Hunt�' 'Noemt u me alstublieft AI.' 'Ok�Al,' zei ik. 'Waarom wilde je me spreken? Als je informatie hebt, waarom ga je dan niet naar inspecteur Marino?' Zijn wangen kleurden en hij keek ongemakkelijk naar zijn handen. 'Wat ik wil zeggen hoort niet echt thuis in de categorie informatie voor de politie,' zei hij. ik dacht dat u het misschien wel zou begrijpen.' 'Waarom denk je dat? Je kent me niet,' antwoordde ik. 'U heeft voor Beryl gezorgd. Over het algemeen zijn vrouwen meer intu�ef, meer medelevend dan mannen,' zei hij. Misschien was het inderdaad wel zo simpel. Misschien was Hunt wel hier omdat hij geloofde dat ik hem niet zou vernederen. Hij staarde naar me, met een gekwetste, treurige blik in zijn ogen die liet zien dat hij op het punt stond in paniek te raken. I lij vroeg: 'Bent u ooit ergens heel zeker van geweest, dr. Scarpetta, hoewel er absoluut geen bewijs was om dat idee te staven?' ik ben niet helderziende, als je dat bedoelt,' antwoordde ik. 'IJ praat als een wetenschapper.' ik b�een wetenschapper.' 'Maar heeft u dat gevoel wel eens gehad?' drong hij aan, met een wanhopige blik in zijn ogen. 'U weet heel goed wat ik bedoel, is het niet?' 'Ja,' zei ik. ik geloof dat ik weet wat je bedoelt, Al.' Hij leek opgelucht te zijn en haalde diep adem. ik w� bepaalde dingen, dr. Scarpetta. Ik weet wie Beryl vermoord heeft.' Ik reageerde niet. ik w� wie hij is, ik weet wat hij denkt, wat hij voelt, waarom hij het heeft gedaan,' zei hij vol emotie. 'Als ik het aan u vertel, belooft u me dan dat u heel zorgvuldig om zult springen met dat wat ik zeg, dat u er serieus over na zult denken, en dat u niet� Nou, ik zou niet willen dat u naar de politie gaat. Zij zouden het niet begrijpen. Dat snapt u toch wel?' ik zal heel zorgvuldig nadenken over wat jij me vertelt,' antwoordde ik. Hij leunde naar voren op de bank, en zijn ogen lichtten op in zijn bleke El Greco-gezicht. Instinctief hield ik mijn rechterhand dichter bij mijn zak. Ik voelde de rubber handgreep van de revolver tegen de zijkant van mijn handpalm. 'De politie begrijpt me nu al niet,' zei hij. 'Ze kunnen me gewoon niet begrijpen. Waarom ik ben opgehouden met mijn studie psychologie bijvoorbeeld. De politie zou dat niet begrij pen. Ik heb mijn doctoraaltitel. En wat heb ik toen gedaan? Ik ben als verpleger gaan werken en nu werk ik in een autowas serette? U denkt toch niet dat de politie dat begrijpt? Ik gaf geen antwoord. 'Toen ik nog klein was droomde ik ervan psycholoog te wor den, maatschappelijk werker, of misschien zelfs psychiater,' vervolgde hij. 'Het ging me allemaal zo gemakkelijk af. Dal was wat ik moest worden, de richting die mijn talenten me aan wezen.' 'Maar dat ben je niet geworden,' bracht ik hem in herinnering. 'Waarom niet?' 'Omdat het me kapot gemaakt zou hebben,' zei hij, zijn blik van me afwendend. 'Het is niet iets wat ik onder controle kan houden, het is iets wat gewoon met me gebeurt. Ik identificeer me zo vergaand met de problemen en karaktertrekken van an dere mensen, dat mijn eigen persoonlijkheid verdwijnt, verst ik i wordt. Ik realiseerde me niet hoe ernstig dat was totdat ik een tijdje op een forensische afdeling doorbracht. Voor geestelijk gestoorde misdadigers. Eh, dat was een onderdeel van mijn onderzoek, het onderzoek voor mijn doctoraalscriptie.' Ill| raakte steeds meer in verwarring, ik zal het nooit vergeten. Frankie. Frankie was een parano� schizofreen. Hij had zijn moeder doodgeslagen met een stuk brandhout. Ik leerde Frankie kennen. Ik leidde hem heel rustig door het leven tot die wintermiddag. Ik zei tegen hem: "Frankie, Frankie, wat was het voor kleinigheid? Waardoor werd je over de drempel geduwd? Herinner je je nog wat je dacht, wat je voelde?" Hij zei dat hij in de stoel voor de open haard had gezeten waar hij altijd in zat, dat hij naar de vlammen had zitten kijken, toen zij tegen hem begonnen te fluisteren. Ze fluisterden vreselijke, spottende dingen. Toen zijn moeder binnenkwam keek ze naar hem zoals ze altijd naar hem keek, maar deze keer zag hij haar met h�en. De stemmen werden zo luid dat hij niet meer kon denken en voor hij het wist was hij nat en plakkerig en had zij geen gezicht meer. Hij was weer tot zichzelf gekomen toen de stemmen zwegen. Daarna kon ik nachtenlang niet slapen. Elke keer als ik mijn ogen dichtdeed zag ik Frankie, huilend, bedekt met zijn moeders bloed. Ik begreep hem. Ik begreep wat hij had gedaan. En met wie ik ook sprak, wat voor verhaal ik ook hoorde, alles had zo'n effect op mij.' Ik zat heel rustig te luisteren. Ik had mijn verbeeldingskracht uitgeschakeld, en had heel bewust de gedaante van de wetenschapper, de clinicus aangenomen, alsof ik een andere jas aan had gedaan. Ik vroeg hem: 'Heb je ooit iemand willen doden, Al?' iedereen wil dat wel eens,' zei hij terwijl hij me aankeek, iedereen? Denk je dat echt?' Ma, Iedereen heeft dat in zich. Absoluut.' 'Wie heb je wel eens willen doden?' vroeg ik. 'Ik heb geen vuurwapen of iets anders, eh, gevaarlijks,' antwoordde hij. 'Omdat ik nooit aan een impuls overgeleverd wil zijn. Als je je eenmaal voor kunt stellen dat je iets doet, als je hel mechanisme achter een bepaalde daad eenmaal begrijpt, I staat de deur op een kier. Dan kan het gebeuren. Vrijwel elk gruwelijk incident dat in deze wereld gebeurt is eerst in gedachten gepleegd. We zijn niet goed of slecht, we zijn niet het � of het ander.' Zijn stem trilde. 'Zelfs de mensen die als krankzinnig te boek staan hebben hun eigen reden waarom ze doen wat ze doen.' 'Wat was de reden voor wat er met Beryl is gebeurd?' vroeg ik. Mijn gedachten waren precies en helder. En toch voelde ik me innerlijk misselijk terwijl ik de beelden probeerde tegen te houden: de zwarte vlekken op de muren, de dichte concentratie steekwonden op haar borst, haar boeken die in een keurig rijtje- op een plank in de bibliotheek stilletjes stonden te wachten tot iemand ze wilde lezen. 'De persoon die dat heeft gedaan hield van haar,' zei hij. 'Een nogal brute manier om dat te tonen, vind je niet?' 'Liefde kan bruut zijn,' zei hij. 'Hield je van haar?' 'We leken erg veel op elkaar.' in wat voor opzicht?' 'We hoorden er niet bij.' Hij bestudeerde zijn handen weer. 'Alleen en gevoelig en onbegrepen. En daardoor werd ze afstandelijk, op haar hoede, en onbereikbaar. Ik weet niets van haar � ik bedoel, niemand heeft me ooit iets over haar verteld. Maar ik was me bewust van de ziel binnen in haar. Ik voelde intu�ef aan dat ze heel goed wist wie ze was, wat haar waarde was. Maar ze was heel boos over de prijs die ze moest betalen omdat ze anders was. Ze was gekwetst. Ik weet niet waardoor. Ze was ergens door gekwetst. Daardoor ging ik om haar geven Ik wilde haar benaderen omdat ik wist dat ik haar zou hebben begrepen.' 'Waarom heb je haar niet benaderd?' vroeg ik. 'De omstandigheden waren niet goed. Misschien als ik haat ergens anders had ontmoet,' antwoordde hij. 'Vertel me eens over de persoon die haar dit heeft aangedaan, Al,' zei ik. 'Zou hij haar hebben benaderd als de omstandig heden goed waren geweest?' 'Nee.' 'Nee?' 'De omstandigheden zouden nooit goed zijn geweest, omdat hij tekortschiet en dat weet hij,' zei Hunt. Zijn plotselinge transformatie was verontrustend. Nu was ln| de psycholoog. Zijn stem was kalmer. Hij concentreerde zich heel sterk en had zijn handen stevig in elkaar gevouwen op zijn schoot. Hij zei: 'Hij heeft een erg lage dunk van zichzelf en hij kun zijn gevoelens niet op een constructieve manier uiten. De interesse die hij voor iemand voelt wordt een obsessie en zijn gevoelens van liefde worden pathologisch. Als hij iemand liefheeft, moet hij diegene bezitten omdat hij zich zo onzeker en zo waardeloos voelt, omdat hij zich zo snel bedreigd voelt. Als zijn geheime liefde niet beantwoord wordt, raakt hij steeds meer geobsedeerd. Hij raakt zo gefixeerd dat hij niet goed meer kan reageren en functioneren. Net als Frankie die die stemmen hoorde. Er is iets buiten hem dat hem voortdrijft. Hij heeft geen controle meer over wat hij doet.' is hij intelligent?' vroeg ik. 'Redelijk.' 'En heeft hij een goede opleiding?' 'Zijn problemen zijn zodanig dat hij niet op het niveau kan functioneren dat hij met zijn intelligentie zou kunnen bereiken.' 'En waarom zij?' vroeg ik hem. 'Waarom heeft hij Beryl Madison uitgekozen?' 'Zij heeft de vrijheid, de roem die hij niet heeft,' antwoordde Hunt met een glazige blik in zijn ogen. 'Hij denkt dat hij zich lot haar voelt aangetrokken, maar het is meer dan dat. Hij wil de eigenschappen die hij zelf niet heeft bezitten. Hij wil haar bezitten. Eigenlijk wil hij haar zijn.' 'Bedoel je dat hij wist dat Beryl schrijfster was?' vroeg ik. 'Je kunt maar heel weinig voor hem verborgen houden. Op de een of andere manier heeft hij vast uitgevonden dat ze schrijfster is. Hij weet vast zoveel over haar, dat als ze dat had vermoed, ze zich vreselijk in haar privacy aangetast gevoeld zou hebben en ontzettend bang geweest zou zijn.' 'Vertel me eens over die nacht,' zei ik. 'Wat is er gebeurd in de nacht dat ze stierf, Al?' ik weet alleen maar wat ik in de kranten heb gelezen.' i in wat voor informatie heb je uit de kranteberichten gehaald?' vroeg ik. 'Ze was thuis,' zei hij, in de verte starend. 'En het was al vrij laat in de avond toen hij aan haar deur kwam. Hoogstwaarschijnlijk heeft zij hem binnengelaten. V�middernacht verliet hij haar huis weer en ging de alarminstallatie af. Ze is doodgestoken. Er werd gesuggereerd dat er sprake was van seksueel geweld. Dat is alles wat ik heb gelezen.' 'Heb je een theorie over wat er gebeurd kan zijn?' vroeg ik op neutrale toon. idee�die een stapje verder gaan dan wat je hebt gelezen?' Hij leunde naar voren in zijn stoel, en zijn houding veranderde opnieuw op spectaculaire wijze. Hij kreeg een gloeiende, emotionele blik in zijn ogen. Zijn onderlip begon te trillen, ik zie taferelen in mijn geest,' zei hij. 'Zoals?' 'Dingen die ik de politie niet zou vertellen.' ik ben niet van de politie,' zei ik. 'Zij zouden het niet begrijpen,' zei hij. 'De dingen die ik zie en voel zonder dat er een reden is waarom ik die zou weten. Hel is net als met Frankie.' Hij knipperde met zijn ogen om zijn tranen tegen te houden. 'Het is net als met de anderen. Ik kon zien wat er gebeurd was en ik kon het begrijpen, ook al kende ik niet altijd de details. In de meeste gevallen is het trouwens niet waarschijnlijk dat je die leert kennen. U weet toch wel waarom dat is?' ik weet eigenlijk niet�' 'Omdat de Frankies van deze wereld de details zelf ook niet kennen! Het is net als een ernstig ongeluk dat je je niet meer kunt herinneren. Als je weer bij bewustzijn komt, is het alsof je wakker wordt na een enge droom, en dan ontdek je dat je naar de ravage staat te staren. De moeder die geen gezicht meer heeft. Of Beryl die bebloed en dood is. De Frankies worden pas wakker als ze eenmaal op de vlucht zijn of als een poli tieagent zijn auto voor het huis parkeert terwijl ze zich abso luut niet meer kunnen herinneren dat ze de politie hebben gebeld.' 'Bedoel je dat Beryls moordenaar zich niet meer precies kan herinneren wat hij heeft gedaan?' vroeg ik voorzichtig. Hij knikte. 'Weet je dat zeker?' 'Ook al zouden de beste psychiaters hem een miljoen jaar on dervragen, zouden ze nooit een accuraat verslag van het ge beurde krijgen,' zei Hunt. 'De waarheid zal nooit bekend worden. Het gebeurde moet opnieuw bedacht en, tot op zeken' hoogte, gededuceerd worden.' 'Dat is wat jij hebt gedaan. Jij hebt het opnieuw bedacht en gededuceerd,' zei ik. Hij likte langs zijn onderlip. Zijn ademhaling was onregelmatig. 'Wilt u dat ik u vertel wat ik zie?' 'Ja,' antwoordde ik. 'Er is al heel wat tijd verstreken sinds hij voor het eerst contact met haar had,' begon hij. 'Maar ze is zich niet van hem als persoon bewust, hoewel ze hem in het verleden misschien wel eens ergens heeft gezien - hem heeft gezien zonder dat ze daar een idee van had. Zijn frustratie, zijn obsessie heeft hem naar haar voordeur gedreven. Er was iets wat de directe aanleiding was, waardoor hij de overweldigende behoefte kreeg om haar met hem te confronteren.' 'Wat?' vroeg ik. 'Wat was die aanleiding?' ik weet het niet.' 'Wat voelde hij toen hij besloot haar te pakken te nemen?' Hunt sloot zijn ogen en zei: 'Woede. Woede omdat het niet liep zoals hij wilde.' 'Woede omdat hij geen relatie met Beryl kon hebben?' vroeg ik. Hunt hield zijn ogen dicht en schudde zijn hoofd langzaam heen en weer. Hij zei: 'Nee. Misschien is dat wat het dichtst onder de oppervlakte lag. Maar de wortel lag veel dieper. Woede omdat in het begin niets liep zoals hij wilde.' 'Toen hij nog een kind was?' vroeg ik. Ma.' 'Werd hij mishandeld?' 'Hij werd emotioneel mishandeld,' zei Hunt. 'Door wie?' Met zijn ogen nog steeds gesloten, antwoordde hij: 'Zijn moeder. Toen hij Beryl doodde, doodde hij zijn moeder.' 'Bestudeer je boeken over forensische psychiatrie, Al? Lees je over dit soort dingen?' vroeg ik. II ij opende zijn ogen en staarde me aan alsof hij niet had gehoord wat ik zei.I lij vervolgde op emotionele toon: 'U moet begrijpen hoe vaak Hij zich dat moment had voorgesteld. Het was niet impulsief, omdat hij niet gewoon zonder na te denken naar haar huis rende. De timing was misschien impulsief, maar zijn handelwijze luid hij tot in de kleinste details beraamd. Hij kon het zich absoluut niet permitteren dat zij gealarmeerd raakte en hem mol in haar huis binnenliet. Dan zou ze de politie bellen, en hen een beschrijving geven. En zelfs als hij niet gepakt werd, zou hij ontmaskerd zijn en zou hij nooit meer bij haar in de buurt kunnen komen. Hij had een plan bedacht dat gegarandeerd niet zou falen, iets waardoor haar wantrouwen niet gewekt zou worden. Toen hij die avond aan haar deur verscheen, straalde hij vertrouwen uit. En zij liet hem binnen.' In gedachten zag ik de man in Beryls hal, maar ik kon zijn gezicht of de kleur van zijn haar niet zien. Ik zag alleen een vage gestalte en het glinsteren van een lang, stalen lemmet terwijl hij zichzelf voorstelde met het wapen dat hij zou gebruiken om haar te vermoorden. 'Dit is het moment waarop de situatie voor hem begon te ver slechteren,' vervolgde Hunt. 'Hij zal zich wel niet meer herin neren wat er vervolgens gebeurde. Haar paniek, haar angst, dat vond hij niet prettig. Hij had dit gedeelte van het ritueel niet helemaal doordacht. Toen ze wegrende, van hem probeer de weg te komen, toen hij de paniek in haar ogen zag, reali seerde hij zich pas dat ze hem afwees. Hij realiseerde zich wat voor vreselijks hij aan het doen was, en zijn minachting voor hemzelf kwam naar buiten als minachting voor haar. Woede Al snel verloor hij de controle over haar terwijl hijzelf tot de laagste vorm van menselijkheid verviel. Een moordenaar. Een vernietiger. Een hersenloze wilde, die trok en sneed en pijn toe bracht. Haar schreeuwen, haar bloed waren iets verschrikkelijks voor hem. En hoe meer hij de tempel schond en bescha digde die zo lang het middelpunt van zijn eredienst was geweest, hoe minder hij het kon verdragen ernaar te kijken.' Hij keek me aan en ik zag alleen maar leegte in zijn ogen. Zijn gezicht was emotieloos toen hij vroeg: 'Kunt u dat begrijpen, dr. Scarpetta?' 'Ik luister,' was alles wat ik zei. 'Hij zit in ons allemaal,' zei hij. 'Voelt hij berouw, Al?' 'Dat stadium is hij voorbij,' zei hij. ik geloof niet dat hij een goed gevoel heeft over zijn daad, of dat hij zelfs ten volle beseft wat hij heeft gedaan. Hij is vol verwarde gevoelens achtergebleven. Hij wil haar niet laten doodgaan in zijn hoofd. Ili| denkt over haar na, beleeft in gedachten weer de contacten dn hij met haar had, en fantaseert dat zijn relatie met haar (li sterkste, meest diepgaande van allemaal was, omdat zij aan hem dacht toen ze haar laatste adem uitblies, wat het meest intieme contact is dat twee mensen kunnen hebben. In zijn fantasie�verbeeldt hij zich dat ze na haar dood nog steeds aan hem denkt. Maar zijn rationele kant is onbevredigd en gefrustreerd. Niemand kan iemand anders volkomen toebehoren, en dat is wat hij begint te beseffen.' 'Wat bedoel je?' vroeg ik. 'Zijn daad kon onmogelijk het gewenste resultaat hebben,' antwoordde Hunt. 'Hij is niet zeker van de intimiteit - net zoals hij nooit zeker was van de intimiteit met zijn moeder. Weer dat wantrouwen. En er zijn nu andere mensen die een geldiger reden hebben voor een relatie met Beryl dan hij.' 'Wie bijvoorbeeld?' 'De politie.' Hij keek me aan. 'En u.' 'Omdat we een onderzoek doen naar de moord op haar?' vroeg ik terwijl er een rilling over mijn rug liep. 'Ja.' 'Omdat we door haar in beslag genomen worden, en omdat onze relatie met haar meer openbaar is dan de zijne?' zei ik. 'Ja.' 'En wat heeft dat voor gevolgen?' vroeg ik toen. 'Cary Harper is dood.' 'Heeft hij Harper vermoord?' 'Ja.' 'Waarom?' Ik stak nerveus een sigaret op. 'Wat hij bij Beryl deed had met liefde te maken,' antwoordde Hunt. 'Wat hij bij Harper deed had met haat te maken. Hij is nu op haat gericht. Iedereen die iets met Beryl te maken heeft is nu in gevaar. En dat wilde ik aan inspecteur Marino, aan de politie vertellen. Maar ik wist dat het geen zin zou hebben. Hij� Ze zouden alleen maar denken dat er bij mij een schroefje loszat.' 'Wie is hij?' vroeg ik. 'Wie heeft Beryl vermoord?' Al Hunt ging op de rand van de bank zitten en wreef met zijn handen over zijn gezicht. Toen hij weer opkeek, zaten er rode vlekken op zijn wangen. ' Hm Jim,' fluisterde hij. 'Jim Jim?' vroeg ik verbaasd. ik weet het niet.' Zijn stem brak. 'Die naam hoor ik steeds maar in mijn hoofd, die hoor ik steeds opnieuw, steeds opnieuw�'Ik bleef heel stil zitten. 'Het is zo lang geleden dat ik in het Valhalla-ziekenhuis was,' zei hij. 'De forensische afdeling?' riep ik uit. 'Was die Jim Jim een pati� toen jij daar ook was?' ik weet het niet zeker.' De emoties in zijn blik namen toe, alsof er een storm op kwam zetten, ik hoor zijn naam en ik zie die plek. Mijn gedachten gaan terug naar zwarte herinneringen. Alsof ik door een riool naar beneden word gezogen. Het is al zo lang geleden. Er is zoveel dat nu is verdwenen. Jim Jim. Jim Jim. Als een ronkende trein. Dat geluid houdt gewoon niet op. Ik krijg hoofdpijn van dat geluid.' 'Wanneer was dat?' wilde ik weten. 'Tien jaar geleden,' schreeuwde hij. Hunt kon toen onmogelijk met zijn doctoraalscriptie bezig zijn geweest, besefte ik. Hij was toen niet meer dan een tiener. 'Al,' zei ik, 'je hebt geen onderzoek gedaan op de forensische afdeling. Je was daar pati�, is het niet?' Hij hield zijn handen voor zijn gezicht en huilde. Toen hij zich zelf eindelijk weer voldoende onder controle had, weigerde hij om verder nog iets te zeggen. Het was duidelijk dat hij erg overstuur was. Hij mompelde dat hij al te laat was voor een afspraak en rende haast de deur uit. Mijn hart bonsde en wilde maar niet kalmeren. Ik maakte een kop koffie voor mezelf en liep heen en weer door de keuken terwijl ik probeerde te be sluiten wat ik nu moest doen. Ik schrok toen de telefoon rin kelde. 'Mag ik Kay Scarpetta alstublieft.' 'Daar spreekt u mee.' 'U spreekt met John van Amtrak. Ik heb eindelijk de gevraagde informatie gevonden, mevrouw. Laat me eens kijken� Sterling Harper had een retour voor The Virginian. Het vertui was op zevenentwintig oktober, en de terugreis op de eenen dertigste. Volgens mijn administratie heeft ze de trein ook in derdaad genomen, of dat wil zeggen, iemand met haar kaartje heeft die trein genomen. Wilt u de tijden ook weten?' 'Ja, graag,' zei ik en schreef alles op. 'Welke stations?' Hij antwoordde: 'Vertrekkend uit Fredericksburg, met eind bestemming Baltimore.' Ik probeerde Marino te bellen. Hij was op pad. Het was al avond toen hij me terugbelde. Hij had zelf ook nieuws. 'Wil je dat ik kom?' vroeg ik verbijsterd. 'Dat lijkt me niet nodig,' kwam Marino's stem over de telefoonlijn. 'Het is duidelijk wat hij heeft gedaan. Hij heeft een briefje geschreven en heeft dat aan zijn onderbroek vastgespeld. Hij schreef dat het hem speet, dat hij er niet meer tegen kon. En dat is het wel zo'n beetje. Er is niets verdachts in het huis te vinden. We staan op het punt om weg te gaan. En doe Coleman is hier,' voegde hij eraan toe, doelend op een van mijn plaatselijke pathologen-anatomen. Kort nadat Al Hunt bij mij was weggegaan, was hij naar zijn eigen huis gereden, een in koloniale stijl gebouwd bakstenen gebouw in Ginter Park waar hij met zijn ouders woonde. Hij had een schrijfblok en een pen uit zijn vaders studeerkamer gehaald. Hij was de trap naar de kelder afgegaan en had zijn smalle, zwarte, leren riem afgedaan. Zijn schoenen en broek had hij op de vloer gelegd. Toen zijn moeder later naar beneden kwam om een lading was in de machine te stoppen, bleek haar enige zoon zich aan een pijpleiding in de wasruimte te hebben opgehangen