19 Het spook van de Schiedamsedijk

G een woorden maar daden is het adagium van de Rotterdammers. En de stoere zeelui en mariniers zijn natuurlijk nergens bang voor, maar wanneer op de Schiedamsedijk een spook met gloeiende rode ogen wordt gesignaleerd, blijken ook de nuchtere Rotterdammers hun grenzen te hebben.

Schiedamsedijk 173, jaren ’80, door Peter Troost – In de jaren ’80 waarde het spook van de werkloosheid door het land, evenals het inflatiespook. Maar een écht spook? Nee, daar had niemand op gerekend! Het jaar was nog maar een week oud toen de griezel met veel lawaai van zich liet horen. En wel midden op de Schiedamsedijk! De bewoners van nummer 173 hadden hem duidelijk gehoord. Tegen het vallen van de duisternis hoorden zij een hevig gestommel op hun zolder. Misschien was er iets losgewaaid of omgevallen, dachten de mensen in de buurt. Maar een nachtelijke inspectietocht leverde niets op.

De volgende avond deed het verschijnsel zich weer voor. Nu zelfs in heviger mate. Het was of er zware karren heen-en-weer werden gereden en of er grote kerels over de krakende zolder marcheerden. Opnieuw kroop een moedige bewoner op handen en voeten en met angst in zijn hart de muffe zoldertrap omhoog. Maar opnieuw zonder enig resultaat. Het was een vreemde zaak, waaraan zo spoedig mogelijk een einde moest komen. Vooral ook omdat de kinderen in de wijde omtrek geen oog meer dicht durfden te doen.

Intussen deden de meest sinistere verhalen met een ongelooflijke snelheid de ronde.

Van heinde en verre stroomden grote groepen nieuwsgierigen naar de Dijk in de hoop een schim van het spook te kunnen opvangen.

‘Kijk, een spook!’ riep het winkelmeisje van bakker August Schenk vol afschuw. Iedereen keek verschrikt in de aangewezen richting en inderdaad, achter het linker zolderraam was een witte schedel met vurige ogen zichtbaar. Angstig verschool opa zich achter de mensen die gefascineerd toekeken hoe het zolderraam met een ruk werd opengeworpen, om even later weer langzaam door een witte benige hand dichtgetrokken te worden.

De volgende avond was er op de Dijk meer volk op de been dan ooit. Op de spookzolder was het nu alsof er sleperswagens heen-en-weer reden en of er over de wrakke zolder hele regimenten huzaren paradeerden. Vanaf de straat zag de aanzwellende menigte opnieuw het griezelige witte dodenmasker met de gloeiende ogen achter het dakraam.

Op een gegeven moment maakten zich een paar stevig gebouwde dijkbewoners uit de menigte los en boden zich aan om het geheim te gaan ontsluieren.

‘Mensen!’ riep de aanvoerder met bravoure. ‘We zijn toch geen kleine kinderen meer. Wie gelooft er nu nog in spoken?’

De menigte was het roerend met hem eens, maar bewonderde toch de moed van deze dappere vrijwilligers. Onder spontaan applaus aanvaardde het koene viertal de avontuurlijke tocht naar het mysterie. Een buurvrouw, die al eerder blijk had gegeven dat zij haar mannetje stond, sloot zich bij de expeditie aan.

Bij de zoldertrap gekomen werd de flinkste kerel naar voren geschoven. De anderen volgden hem op de voet. Men kon op een aardedonkere zolder nooit voorzichtig genoeg zijn.

Toen de eerste man zijn hoofd voorzichtig boven het zolderluik uitstak verstijfde hij van schrik. Over de stoffige vloer vloog een witte sluier op hem af. De man slaakte een kreet en vluchtte als een bezetene de zoldertrap af, alles wat hem in de weg stond met zich meesleurend. Er ontstond een helse paniek waarbij de vrouw totaal onder de voet werd gelopen. Toen de helden weer veilig op de hoekige keien van de Dijk waren beland, vertelden zij met knikkende knieën dat zij het spook met eigen ogen hadden gezien en dat zij op het nippertje het gevaar hadden kunnen ontwijken.

Hoe het verder afliep, kunt u lezen in het boek Rotterdamse Stegen van Peter Troost. Dit spook is trouwens niet het enige in Rotterdam. In de volgende twee verhalen leest u waar u de andere spoken zich bevinden.