14 De doolhof van Sittard

In de negentiende eeuw lag er op een niet nader gelokaliseerde plaats in de nabijheid van Sittards Kollenberg bij de St.-Rosakapel een kleine doolhof, die door kinderen gebruikt werd om te spelen. Deze doolhof zou honderden jaren eerder door een blinde herder zijn aangelegd...

Sittard, in de zeventiende eeuw, door overlevering bekend – Honderden jaren geleden hoedde op de gemeenteweide te Sittard, toen de Tomel geheten, een blinde herder de schapen. Hij zat daar in weer en wind, in regen en zonneschijn, van ’s morgens tot ’s avonds. Hoorde hij de avondklok luiden, dan blies hij zijn kudde samen en ging, geholpen door zijn hond, met de schapen naar huis.

Daar hij niets kon zien van de schoonheid van de wereld waarin hij leefde en toch altijd bezig was te denken, rijpte er in zijn geest een plan. Hij probeerde nu zijn tijd om te krijgen met dat plan uit te werken en begon met zijn schopje in de heide te graven. Zo tekende hij langzamerhand in onregelmatige lijnen een net van heuveltjes en gangetjes.

Op zekere dag – hij had er toen zeven jaren aan gewerkt – was hij klaar. Hij voelde zich niet erg wel en merkte dat het met hem wel naar het einde ging. Het meest van al speet het hem dat hij zijn werk niet eens kon zien.

Toen de avondklok luidde, schalde de hoorn niet meer over de vlakte. De schapen wachtten vergeefs op het teken van hun meester. En in het dal werd men ook ongerust.

Men ging kijken en vond de herder dood op de heuvel, te midden van zijn kunstwerk. Naast hem lag zijn hond, dood gelijk zijn meester. Die avond werden voor het eerst na jaren de schapen door vreemden naar hun stal gedreven.

Lange tijd werd het meesterstuk van de blinde, de doolweg van Sittard, bewaard en spaarde de ploeg de plaats, waar eens de herder zijn meesterwerk had volbracht.