36
Hij wilde niet, maar ik drong er net zo lang
bij hem op aan tot hij ten slotte ja zei. Ik had al twee
uitnodigingen voor een feest die avond, maar nog geen van hem. Een
was van Luis, die me voorstelde naar een feest in de buurt van
Cadaqués te gaan in een spectaculair landhuis op de rotsen boven
zee. Het kostte me niet veel moeite daar vriendelijk voor te
bedanken. Bij Artur was het moeilijker. Zijn feest werd gehouden in
een villa in Sarria; smoking of donkere kleding voor de heren en de
dames in het lang. Ik moet bekennen dat ik me aangetrokken voelde
tot die vent, ook al wist ik dat hij een schoft was. Nou ja, een
witteboordencrimineel, en misschien was dat het wel wat hem zo
aantrekkelijk maakte.
Maar de uitnodiging waar ik eigenlijk op zat te
wachten kwam maar niet, dus zei ik tegen Artur dat we tegen die
tijd wel zouden zien, dat het afhing van de stemming waarin ik uit
het hol van de tempeliers tevoorschijn zou komen. En hij was zo
vriendelijk, of zo geïnteresseerd in mij of in zijn handel, dat hij
over mijn vaagheid niet moeilijk deed. Eigenlijk had ik nog de
heimelijke hoop dat ik met Oriol naar een feest zou
gaan.
Aan het eind van de mis sloot Alicia de viering
af met een paar korte woorden. Ik denk dat alle occulte of
esoterische zaken daarvoor al aan de orde waren geweest. De
aanwezigen vouwden hun cape zorgvuldig op en verlieten de kerk door
de deur die op de Calle Santa Anna uitkwam. Broeder Arnau eiste de
sleutels op die ik had gebruikt om binnen te komen en Alicia zei
glimlachend: 'Nu vergrendelen we de deur aan de
binnenkant.'Toen ik buiten kwam, zag ik
dat Artur op een afstandje stond te kijken en ik gebaarde naar hem
dat alles in orde was. Maar ik bleef bij Oriol staan en vroeg hem
wat hij van plan was die avond te gaan doen. Hij zei dat hij eerst
met zijn moeder naar huis ging om andere kleren aan te trekken en
daarna een feest had met een paar vrienden. Omdat hij niet van plan
leek me uit te nodigen, besloot ik zelf het initiatief te nemen en
vroeg ik hem of ik mee mocht. Hij leek niet erg enthousiast, maar
Alicia, die geen woord had gemist van wat er was gezegd, greep in
door op te merken dat dat wel het minste was dat je aan
gastvrijheid van de Bonaplata's mocht verwachten. Toen zat hij
klem, maar ik wist dat ik niet hoefde te verwachten dat hij beleefd
het portier van de auto voor me openhield.
Op de terugweg was Oriol stil en Alicia
vriendelijk. Ik voelde me enigszins opgelaten door de scène in de
kerk waarin ik de hoofdpersoon was geweest, maar Alicia deed of er
niets aan de hand was.
'De man die jou in de kloostergang ontdekte is
Arnau d'Estopinyá,' zei ze.
'Ja, alles past in het verhaal dat Artur me
vertelde. Die man heeft me gevolgd vanaf het moment dat ik in
Barcelona aankwam .''Ja, liefje,'
antwoordde Alicia. 'Hij heeft je gevolgd en beschermd. Denk maar
aan die keer dat je uit boekhandel Del Grial kwam. Hij heeft jullie
bevrijd van die boeven van je vriend Artur.''In de kerk zei je dat je me
verwachtte...''Het zat er dik in dat je
zou doen wat die man je zou vragen. We wisten dat jullie elkaar
ontmoetten en ik vermoedde dat hij de sleutels van de steeg
had.''Maar waarom hebben jullie er dan
geen ander slot in laten zetten?''Ik
dacht dat je vriend misschien belangstelling had voor een van de
antieke voorwerpen in de kerk,' zei Alicia glimlachend. 'Als hij
voor die verleiding was bezweken zou hij nu in de gevangenis
zitten.'Nadenkend zweeg ik. Die vrouw
leek alles onder controle te hebben. Ze luid haar vijand in de val
willen lokken. Ik was blij dat Artur daar te slim voor
was.
Toen we eindelijk met ons tweeën in de auto op
weg waren naar het feest, bood ik Oriol mijn excuses aan voor mijn
ongelegen verschijning in de kerk; lachend zei hij dat het hem
helemaal niet had verbaasd, dat dat echt iets voor mij was. Hij zei
dat zijn moeder het blijkbaar had verwacht, omdat ze van mijn
contact met Artur op de hoogte was. In de hoop dat hij zijn kaarten
op tafel zou leggen, zou ze de bijeenkomsten van de tempeliers voor
mij geheim hebben gehouden.
Ik voelde me gekwetst. Het leek wel of iedereen
me manipuleerde. Dus om een tegenaanval te doen, maakte ik zijn
pak, zijn das en zijn cape belachelijk.
'Dat is traditie,' verzekerde hij me zonder dat
de glimlach van zijn gezicht verdween. 'Zo wilden onze grootvaders
dat.''Hoe komt het dat een zo
vrijgevochten iemand als jij zich leent voor dat
spelletje?'Na een korte stilte zei hij:
'Ik doe het voor mijn vader.'En we
zwegen allebei; dat was een afdoend argument. Het was druk op de
weg en ik wist niet waar hij me mee naartoe nam, maar ik was bij
hem en dat was genoeg.
'Ik wil dat je weet dat ik niets met Artur
heb.' Ik weet niet waarom ik dat zo nodig moest zeggen. 'Hij blijft
maar zeggen dat hij in geval van een schat beter dan wie ook de
kostbaarheden kan verkopen, dat hij er net zo veel recht op heeft
als wij en dat hij tot een overeenkomst wil
komen...''Het is de schat van mijn
vader,' viel Oriol me scherp in de rede. 'Als hij geen overeenkomst
wilde, dan ik ook niet.'Ik was verbaasd
over zijn stelligheid, waarmee hij wilde zeggen: Je bent vóór of
tegen me. Ik begon een duidelijker beeld van de situatie te krijgen
en ik dacht aan wat Artur had gezegd over de bloedschuld die er
bestond. Met een zucht bedacht ik dat die zaak van de schat weleens
heel slecht kon aflopen. Ik hoopte alleen dat het drama de families
Bonaplata en Boix niet zo zou treffen zoals dat jaren geleden was
gebeurd.