36

Hij wilde niet, maar ik drong er net zo lang bij hem op aan tot hij ten slotte ja zei. Ik had al twee uitnodigingen voor een feest die avond, maar nog geen van hem. Een was van Luis, die me voorstelde naar een feest in de buurt van Cadaqués te gaan in een spectaculair landhuis op de rotsen boven zee. Het kostte me niet veel moeite daar vriendelijk voor te bedanken. Bij Artur was het moeilijker. Zijn feest werd gehouden in een villa in Sarria; smoking of donkere kleding voor de heren en de dames in het lang. Ik moet bekennen dat ik me aangetrokken voelde tot die vent, ook al wist ik dat hij een schoft was. Nou ja, een witteboordencrimineel, en misschien was dat het wel wat hem zo aantrekkelijk maakte.
Maar de uitnodiging waar ik eigenlijk op zat te wachten kwam maar niet, dus zei ik tegen Artur dat we tegen die tijd wel zouden zien, dat het afhing van de stemming waarin ik uit het hol van de tempeliers tevoorschijn zou komen. En hij was zo vriendelijk, of zo geïnteresseerd in mij of in zijn handel, dat hij over mijn vaagheid niet moeilijk deed. Eigenlijk had ik nog de heimelijke hoop dat ik met Oriol naar een feest zou gaan.
Aan het eind van de mis sloot Alicia de viering af met een paar korte woorden. Ik denk dat alle occulte of esoterische zaken daarvoor al aan de orde waren geweest. De aanwezigen vouwden hun cape zorgvuldig op en verlieten de kerk door de deur die op de Calle Santa Anna uitkwam. Broeder Arnau eiste de sleutels op die ik had gebruikt om binnen te komen en Alicia zei glimlachend: 'Nu vergrendelen we de deur aan de binnenkant.'Toen ik buiten kwam, zag ik dat Artur op een afstandje stond te kijken en ik gebaarde naar hem dat alles in orde was. Maar ik bleef bij Oriol staan en vroeg hem wat hij van plan was die avond te gaan doen. Hij zei dat hij eerst met zijn moeder naar huis ging om andere kleren aan te trekken en daarna een feest had met een paar vrienden. Omdat hij niet van plan leek me uit te nodigen, besloot ik zelf het initiatief te nemen en vroeg ik hem of ik mee mocht. Hij leek niet erg enthousiast, maar Alicia, die geen woord had gemist van wat er was gezegd, greep in door op te merken dat dat wel het minste was dat je aan gastvrijheid van de Bonaplata's mocht verwachten. Toen zat hij klem, maar ik wist dat ik niet hoefde te verwachten dat hij beleefd het portier van de auto voor me openhield.
Op de terugweg was Oriol stil en Alicia vriendelijk. Ik voelde me enigszins opgelaten door de scène in de kerk waarin ik de hoofdpersoon was geweest, maar Alicia deed of er niets aan de hand was.
'De man die jou in de kloostergang ontdekte is Arnau d'Estopinyá,' zei ze.
'Ja, alles past in het verhaal dat Artur me vertelde. Die man heeft me gevolgd vanaf het moment dat ik in Barcelona aankwam .''Ja, liefje,' antwoordde Alicia. 'Hij heeft je gevolgd en beschermd. Denk maar aan die keer dat je uit boekhandel Del Grial kwam. Hij heeft jullie bevrijd van die boeven van je vriend Artur.''In de kerk zei je dat je me verwachtte...''Het zat er dik in dat je zou doen wat die man je zou vragen. We wisten dat jullie elkaar ontmoetten en ik vermoedde dat hij de sleutels van de steeg had.''Maar waarom hebben jullie er dan geen ander slot in laten zetten?''Ik dacht dat je vriend misschien belangstelling had voor een van de antieke voorwerpen in de kerk,' zei Alicia glimlachend. 'Als hij voor die verleiding was bezweken zou hij nu in de gevangenis zitten.'Nadenkend zweeg ik. Die vrouw leek alles onder controle te hebben. Ze luid haar vijand in de val willen lokken. Ik was blij dat Artur daar te slim voor was.
Toen we eindelijk met ons tweeën in de auto op weg waren naar het feest, bood ik Oriol mijn excuses aan voor mijn ongelegen verschijning in de kerk; lachend zei hij dat het hem helemaal niet had verbaasd, dat dat echt iets voor mij was. Hij zei dat zijn moeder het blijkbaar had verwacht, omdat ze van mijn contact met Artur op de hoogte was. In de hoop dat hij zijn kaarten op tafel zou leggen, zou ze de bijeenkomsten van de tempeliers voor mij geheim hebben gehouden.
Ik voelde me gekwetst. Het leek wel of iedereen me manipuleerde. Dus om een tegenaanval te doen, maakte ik zijn pak, zijn das en zijn cape belachelijk.
'Dat is traditie,' verzekerde hij me zonder dat de glimlach van zijn gezicht verdween. 'Zo wilden onze grootvaders dat.''Hoe komt het dat een zo vrijgevochten iemand als jij zich leent voor dat spelletje?'Na een korte stilte zei hij: 'Ik doe het voor mijn vader.'En we zwegen allebei; dat was een afdoend argument. Het was druk op de weg en ik wist niet waar hij me mee naartoe nam, maar ik was bij hem en dat was genoeg.
'Ik wil dat je weet dat ik niets met Artur heb.' Ik weet niet waarom ik dat zo nodig moest zeggen. 'Hij blijft maar zeggen dat hij in geval van een schat beter dan wie ook de kostbaarheden kan verkopen, dat hij er net zo veel recht op heeft als wij en dat hij tot een overeenkomst wil komen...''Het is de schat van mijn vader,' viel Oriol me scherp in de rede. 'Als hij geen overeenkomst wilde, dan ik ook niet.'Ik was verbaasd over zijn stelligheid, waarmee hij wilde zeggen: Je bent vóór of tegen me. Ik begon een duidelijker beeld van de situatie te krijgen en ik dacht aan wat Artur had gezegd over de bloedschuld die er bestond. Met een zucht bedacht ik dat die zaak van de schat weleens heel slecht kon aflopen. Ik hoopte alleen dat het drama de families Bonaplata en Boix niet zo zou treffen zoals dat jaren geleden was gebeurd.