10

'Mijn familie was altijd nogal gesloten als het om Enric ging.' Luis nam een hap van zijn kreeftensalade en keek me rustig kauwend aan. Hij wist dat ik aan zijn lippen hing en genoot ervan me in spanning te laten zitten. Door de geheimzinnigheid waarmee hij het verhaal bracht, voelde ik gewoon dat er iets verrassends moest komen, maar ik was niet van plan hem de lol te gunnen om mijn ongeduld te laten blijken. Daarom nam ik nog een lepel van mijn koude amandelsoep en keek ik geïnteresseerd naar de hoge plafonds, de meubels en de decoraties die een harmonieus, modernistisch geheel vormden in dit restaurant op de eerste verdieping van een eeuwenoud pand aan de Diagonal.
'Het feit dat Enric homo was, was voor de Bonaplata's moeilijk te accepteren.' Met open mond keek ik hem aan. Enric homo!
Tevreden zag hij hoe ik op zijn onthulling reageerde. 'Mijn moeder wist het,' ging hij verder, 'maar voor de rest van de familie heeft hij het altijd geheim gehouden. Hij wist het goed te verbergen; hij gedroeg zich nooit verwijfd. Behalve als hij het zelf graag wilde, natuurlijk.''Homo?' riep ik uit. 'Hoe kon Enric nou homoseksueel zijn? Hij was toch getrouwd met Alicia en de vader van Oriol!''Wakker worden, meisje, het leven is niet alleen zwart-wit, er zijn een heleboel kleuren.' Luis glimlachte zelfgenoegzaam. 'De grote cowboy is niet altijd alleen maar goed en de goeien zegevieren maar af en toe.
Ze zijn nooit getrouwd, in ieder geval was het geen kerkelijk huwelijk. Hoewel onze ouders wel hun best deden om ons kinderen dat te laten geloven. Ze waren een paar als het hun uitkwam, vooral naar buiten toe. Maar ze hadden allebei een geliefde van hun eigen sekse; wat ik niet weet is of ze het samen in bed ook gezellig hadden.'De ogen van Luis lichtten op en er zweefde een zinnelijk lachje om zijn mond.' Misschien hielden ze wel seksfeesten, kun je je dat voorstellen?'Ik kon het me voorstellen. Niet de orgie waar hij het over had, maar Luis als faun met een paar hoorntjes en een geitensik. Ik moest plotseling lachen om de uitdrukking op zijn gezicht en kreeg meteen spijt. 'Nee, ik kan het me niet voorstellen,' zei ik heel braaf.
'Ga nou gauw! Natuurlijk kun je je dat voorstellen...''Nee, echt niet!''Kom op, Ally McBeal, natuurlijk wel!'Nou zeg. Dat weer! Ik haat het als ze me Ally McBeal noemen. Het is een al te makkelijke grap om mij, de succesvolle jonge advocaat, de naam van die neurotische, onevenwichtige prutsavocaat met de te korte rok uit die oude tv-serie op te plakken.
'Wat ben jij origineel, Luis! Dat van Ally McBeal is ontzettend afgezaagd. Ik lijk absoluut niet op haar.'Ik zag hem glimlachen en ik herinnerde me dat we als kind vaak met elkaar vochten. Hij vond het altijd al leuk om me te provoceren. Hij begon met aan mijn vlechten te trekken, me een duw te geven of me met woorden uitte dagen.
Ik ben nooit op mijn mondje gevallen geweest, dus maakte ik hem uit voor 'dikke papzak' of gooide ik een andere weinig subtiele opmerking over zijn uiterlijk naar zijn hoofd. Hij werd nooit kwaad, maar door zijn duim in zijn neus te stoppen blies hij zijn wangen op, waardoor hij precies op een varkentje leek. Dan barstte ik altijd in lachen uit. En het is heel moeilijk om boos te blij ven op iemand die je aan het lachen maakt.
'En waarom zit je nu te lachen?''Nergens om. Ik moest denken aan vroeger, toen we elkaar altijd in de haren zaten. Je bent niet zo erg veranderd.''Jij ook niet. Ik heb je nog steeds zó op de kast.'Nee maar! dacht ik. Bolle Jan zit me nog steeds uit te dagen. Ook al is-ie dunner geworden. Opeens herinnerde ik me waarover we het eigenlijk hadden en ik werd weer serieus.
'Arme Oriol,' zei ik.' Dat moet niet makkelijk zijn.''Heb je het over zijn seksuele voorkeur?' De glimlach was nu van zijn gezicht verdwenen. 'Nou... Over zijn geaardheid... Je weet dat hij is opgegroeid met vrouwen om zich heen die een mannenrol vervulden. Wat wil je? Zo gaat dat. Bovendien, genetisch gezien... omdat allebei zijn ouders het waren, tja...''Wat?' Ik schrok op. Ik dacht aan de situatie bij hem thuis, maar Luis had het over Oriol zelf. 'Wat wil je daarmee zeggen? Nee, daar weet ik niets van. Zeg wat je bedoelt.''Nou ja. Dat het ook niet duidelijk is wat mijn neef is.''Hoezo? Waar baseer je dat op? Heeft hij je iets verteld?''Nee. Nee, over zijn geheimen laat hij niets los. Maar die dingen kun je gewoon zien. Niemand heeft hem ooit met een vriendin gezien. En die rare manier van leven...'Ik keek mijn vriend onderzoekend aan. Er zat geen sprankje humor in zijn ogen. Hij leek serieus te menen wat hij zei. Dat van Alicia verbaasde me niet en vond ik ook niet zo belangrijk, dat van Enric vond ik vreemd, maar dat Oriol homoseksueel zou zijn was een klap in mijn gezicht.
Mijn puberdromen, die mooie herinneringen aan de zee, de storm en de kus, vielen in scherven. Ik had over Oriol gefantaseerd als over mijn vriend, mijn minnaar, mijn man...
Ik dacht terug aan die tijd en inderdaad was ik altijd degene die het initiatief nam, nooit hij. Oriol liet zich leiden en ik schreef dat toe aan zijn verlegenheid. Na de vakantie zagen we elkaar op die elitaire school die vanaf de Collcerola-heuvels neerkijkt op de stad aan haar voeten en waar de progressieve, vrijdenkende bourgeoisie haar spruiten naartoe stuurde om te worden opgevoed a la catalana met een Europees sausje. Hij zat in een hogere klas, zodat we elkaar op de gang nauwelijks tegenkwamen, dus begon ik hem briefjes te sturen.
Ook zagen we elkaar wel eens op de feestjes die de vrienden van onze ouders regelmatig gaven in het weekend. Ik herinner me het laatste voordat we naar New York vertrokken. Oriol zag er verdrietig uit en ik was helemaal van de kaart. Er werd een afscheidsfeest voor ons gehouden bij Enric en Alicia aan de Avenida Tibidabo. Het kostte ons moeite Luis kwijt te raken om even alleen te kunnen zijn. Gelukkig was er een grote tuin en lukte het ons om een paar minuten voor ons tweetjes te hebben. We kusten elkaar weer. Ik huilde en zijn ogen werden rood. Ik heb altijd gedacht dat hij ook huilde.
'Wil je dat het aan blijft tussen ons?' vroeg ik hem.
'Afgesproken,' zei Oriol.
Hij moest me beloven dat hij me niet zou vergeten, dat hij me zou schrijven en dat we elkaar zo snel mogelijk weer zouden zien.
Maar hij schreef me nooit, hij antwoordde nooit op mijn brieven, ik hoorde nooit meer iets van hem.
Ik realiseerde me dat Luis tegen me praatte en dat ik niet naar hem luisterde. Ik richtte mijn aandacht weer op hem: 'Oriol heeft niet eens een eigen appartement en woont nog bij zijn moeder. Nou ja, in Spanje wil dat niet zeggen dat je dan abnormaal bent, zoals in de Verenigde Staten. Soms blijft hij 's nachts bij zijn vrienden slapen in een van die kraakpanden. Maar als het hem uitkomt, slaapt hij in het grote huis tegen de helling van de Tibidabo. Zijn kamer staat altijd voor hem klaar, hij krijgt er goed te eten, z'n kleren worden gewassen en mama is tevreden.''Maar onder die krakers zijn toch ook meisjes? Ik bedoel dat hij ook vriendinnen kan hebben.''Ja, natuurlijk zijn die er,'zei hij glimlachend. 'Jemig, het lijkt wel of je je druk maakt over het seksleven van mijn neef.''Wat jij zegt is alleen gebaseerd op vermoedens, toevallige aanwijzingen. Je hebt geen enkel solide argument waaruit blijkt dat Oriol homoseksueel is.''Dit is niet een van je rechtszaken,' zei Luis vrolijk lachend. 'Er hoeft niets bewezen te worden, ik waarschuw je alleen maar.'Ik vond dat wat Luis deed erger was dan oordelen: hij veroordeelde op basis van gemene insinuaties. Ik vond het tijd worden om van onderwerp te veranderen.
'Wat denk je dat er zaterdag gaat gebeuren?' vroeg ik. 'Waarover gaat die mysterieuze erfenis? Het is toch raar dat een testament pas dertien jaar na het overlijden van iemand wordt gelezen.''Het testament van Enric werd vlak na zijn dood al gelezen; Oriol en Alicia waren de voornaamste erfgenamen. Dit is wat anders.''Iets anders?' De manier waarop Luis stukje bij beetje de informatie gaf, irriteerde me. Hij vond het leuk om mij in spanning te laten zitten.
'Ja, iets anders.'Ik zei niets en wachtte tot hij verderging.
'Het gaat om een schat,' zei hij na een paar minuten. 'Ik weet zeker dat het om een fabelachtige schat van de tempeliers gaat.'Dat had hij al verteld toen hij me in New York belde en ik dacht aan het gesprek van gisteren met Artur Boix in het vliegtuig.
'Weet je wie de tempeliers waren?' ging hij verder.
'Natuurlijk,' zei ik en nu was het Luis die verbaasd leek.
'Ik had niet gedacht dat jullie in de Verenigde Staten wat van middeleeuwse geschiedenis wisten.''Vooroordelen. Daar weten we best wat van,' antwoordde ik voldaan.
'Dan weet je ook dat de meeste Europese vorsten, ook al hadden ze het sterke vermoeden dat wat er in Frankrijk gebeurde onrechtvaardig was, de opdrachten van de paus opvolgden om zichzelf zo veel mogelijk te verrijken.
Hoewel er wordt verteld dat de Kroon van Aragón de monniken, door hen niet meteen te vervolgen, de gelegenheid heeft gegeven een deel van hun roerende goederen te verstoppen. En daarbij ging het om grote hoeveelheden goud, zilver en edelstenen.' De ogen van Luis glommen. Ik zag hem weer voor me met zijn dikke toet van veertien jaar geleden toen Enric ons in zijn grote huis aan de Avenida Tibidabo een spelletje schatzoeken voorstelde. 'Heb jij enig idee hoeveel zo'n gigantische partij edelsmeedkunst uit de twaalfde en dertiende eeuw kan opbrengen? Gouden, zilveren en emaillen kruisbeelden met saffieren, robijnen en ingelegde turkooizen. Kistjes van gesneden ivoor, miskelken met edelstenen, kronen van koningen en graven... Diademen van prinsessen... Ceremoniële zwaarden...'Hij sloot zijn ogen. De glinstering van het goud verblindde hem.
'Dus je denkt dat we zaterdag een schat krijgen?' vroeg ik ongeduldig.
'Nee, geen schat. Maar wel de aanwijzingen om hem te vinden, net als toen Enric vroeger met ons speelde. Alleen is het nu echt.''En hoe weet je dat allemaal?' Ik had het idee dat hij weer aan het dromen was, maar het had geen zin hierover met hem in discussie te gaan.
'Van de familie. Het schijnt dat hij hierin verwikkeld was toen hij stierf.''En hoe past mijn gotische paneel in dit verhaal?''Dat weet ik nog niet. Maar in de periode dat Enric zich een kogel door het hoofd joeg, zat hij achter gotische panelen aan. En als ik me niet vergis is dat van jou precies uit de tijd van de tempeliers, uit de dertiende, Begin veertiende eeuw.'Ik keek hem een poosje aan zonder wat te zeggen. Hij leek erg overtuigd.
'En waarom heeft hij zelfmoord gepleegd?' vroeg ik ten slotte.
'Ik weet het niet. De politie denkt dat het iets te maken had met een afrekening tussen kunsthandelaren. Maar er kon niets worden bewezen. Dat is alles wat ik weet.''Waarom belde je dan om me te waarschuwen?''Omdat het erop lijkt dat dat schilderij ons de weg kan wijzen naar de schat.'Ik was stomverbaasd. 'Weet je dat ze hebben geprobeerd het te stelen?' vroeg ik hem.
Luis schudde van nee en ik moest hem het verhaal vertellen. Hij zei dat hij al met naspeuringen was begonnen vanaf de oproep voor de lezing van het tweede testament. Nee, zijn bronnen wilde hij niet noemen, maar hij was er zeker van dat mijn paneel de sleutel was tot het vinden van de schat.
'Waar heeft hij er een eind aan gemaakt?' wilde ik weten toen ik inzag dat ik verder niets uit hem zou krijgen.
'In zijn flat aan de Paseo de Gracia.''En wat zegt Alicia hierover? Zij is toch zijn vrouw?''Ik geloof niet zo in wat zij te zeggen heeft.''Waarom niet?''Ik mag die vrouw niet. Zij verbergt altijd iets. Ze wil alles onder controle hebben, iedereen domineren. Je moet voor haar uitkijken. Goed uitkijken. Ik geloof dat ze in een sekte zit.'Ik vroeg me af of het toeval was dat mijn moeder me voordat ik vertrok in bijna dezelfde bewoordingen voor Alicia had gewaarschuwd. Ze vroeg me uit haar buurt te blijven.
Daarom wilde ik haar juist graag zien.