1
Het komt niet vaak voor dat een vrouw op één
en dezelfde dag twee verlovingsringen krijgt. Daarom was mijn
zevenentwintigste verjaardag zo bijzonder.
De eerste was een ring met een prachtige
diamant, die ik had gekregen van Mike, met wie ik al meer dan een
jaar een relatie had. Echt een lot uit de loterij.
Mike is dé ideale man, zo iemand waar ieder
jong meisje van droomt of op zijn minst van zou moeten dromen. En
als zij het niet doet, dan doet haar moeder het wel, die een
dergelijke jongen dolgraag in de familie wil. Als beursagent, of
liever gezegd als zoon van de eigenaar van het agentschap, had hij
niet alleen een veelbelovende, maar zelfs een gouden toekomst: zijn
bedje was gespreid door het fortuin van zijn ouders.
Maar goed, misschien zijn jullie nieuwsgierig
naar die andere ring. Nou, die andere was écht een verrassing. Hij
vroeg ook iets van me, al was het geen huwelijk. Of misschien toch
wel? Eigenlijk ging ik door die tweede ring niet een verbintenis
aan met een man, maar met het avontuur. Een onvoorstelbaar
avontuur.
Toen ik hem kreeg wist ik dat natuurlijk nog
niet, ik had zelfs geen flauw idee wie hem gestuurd kon hebben. En
als ze me hadden verteld wie de afzender was, zou ik het niet
hebben geloofd. Die tweede verlovingsring was het geschenk van een
dode.
Ook had ik er toen nog geen vermoeden van dat
die twee ringen, of liever gezegd die twee verbintenissen, gewoon
niet samengingen. Ik hield de sieraden dus allebei en probeerde te
wennen aan het idee dat er een bruiloft zou komen en dat mijn
achternaam in Harding zou veranderen. Intussen bleef ik benieuwd
naar die andere vreemde ring. Ik ben van nature al erg nieuwsgierig
en geheimen zijn voor mij onweerstaanbaar. Maar ik kan beter eerst
vertellen hoe het allemaal in zijn werk ging...
Toen er werd gebeld was het feest al in volle
gang. Jennifer, in een lange jurk met laag uitgesneden decolleté,
en Susan, in een strakke heupbroek, waren net begonnen te dansen om
de mannelijke gasten uit te dagen. De jongens, sommige met al flink
wat op, keken hun ogen uit. Wat een brutale meiden! Lekker aan het
provoceren! Maar er waren toch een paar durfals die, met hun glas
in de hand, mee gingen doen, waarna iedereen wild begon te
dansen.
Mij kon het niks schelen dat die twee zo de
aandacht trokken van al die kerels; op dat moment was ik al een
gebonden vrouw. Mike, mijn knappe vriend, had zijn arm om me heen
geslagen en terwijl we lachten en dronken en dronken en lachten,
stonden we elkaar te zoenen. Aan mijn vinger prijkte een prachtige
ring met een grote, glinsterende diamant van heel veel karaat. Ik
had hem een paar uur geleden van Mike gekregen in een duur
restaurant vlak bij mijn appartement op Manhattan, waar hij me voor
de lunch had uitgenodigd ter ere van mijn verjaardag.
'Vandaag kies ik het toetje,' had hij gezegd.
En ik kreeg een geweldige chocoladesoufflé voorgezet. Ik ben gek op
chocolade, maar bij de derde of vierde aanval op al dat heerlijks
stuitte mijn lepel op iets hards.
'Het leven is als een chocoladesoufflé,'
imiteerde Mike de stem van Tom Hanks in de film Forrest Gump. 'Je weet
nooit wat je tegenkomt.' Misschien wilde hij me waarschuwen uit
angst dat ik hem in mijn gulzig enthousiasme zou doorslikken. Want
vanuit dat verrukkelijke donkere spul glinsterde mij iets tegemoet.
Ik wist eigenlijk al wel dat mijn slimme beursjongen mij binnenkort
zou verrassen met een klein fortuin in de vorm van een ring met een
diamant, en dat hij me die verpakt in beloftes van eeuwige liefde
zou aanbieden. Van liefde en rijkdom, want door hem aan te nemen
zou ik mij verzekeren van een toekomst waarin werken van relatieve
noodzaak tot pure liefhebberij zou worden.
'Hartelijk gefeliciteerd, Cristina,' zei hij
heel ernstig.
'Maar dat is...!' gilde ik en ik begon de
chocolade weg te likken, waardoor de ring zichtbaar
werd.
'Wil je met me trouwen?' Hij knielde voor me op
de grond. Wat romantisch!, dacht ik.
De obers en de gasten aan de tafeltjes om ons
heen zaten, opgeschrikt door mijn uitroep, nieuwsgierig naar ons te
kijken. Ik werd op slag serieus en genietend van de show keek ik om
me heen: het Perzische tapijt, de weelderige kristallen
kroonluchter aan het plafond, de zware gordijnen...
Ik deed of ik nadacht. Mike zat me
verwachtingsvol aan te kijken.
'Natuurlijk,' riep ik uit toen de spanning ten
top was gestegen, en ik sprong overeind om hem te kussen. Hij
lachte gelukkig en het elegante publiek beloonde de scène met een
enthousiast applaus.
Maar laten we teruggaan naar het
feest...
Door de harde muziek en de rumoerige gesprekken
hoorde ik de bel niet; John en Linda wel, maar in plaats van mij
erbij te roepen besloten ze dat zo'n interessant type door iedereen
gezien moest worden. En dus lieten ze hem binnen, een lang iemand
in zwarte motorkleding die zijn helm nog op had toen hij
binnenkwam.
'Juffrouw Cristina Wilson?' vroeg hij. Ik
voelde een rilling. Die man had iets griezeligs en leek de donkere
avond van buiten mee te brengen. Iemand had de muziek zacht gezet
en we wachtten allemaal in spanning op wat hij te zeggen
had.
'Dat ben ik,' zei ik lachend. Natuurlijk! Die
jongen zou Happy birthday
gaan zingen en een striptease ten beste geven
om ons zijn gespierde lijf onder het zwarte leer te showen. Een
verjaardagsverrassing van een van mijn vriendinnen, misschien Linda
of Jennifer. Dat zou leuk zijn. De man wachtte even, deed de rits
van zijn jack open en toen ik dacht dat hij het uit zou doen,
haalde hij een klein pakje uit zijn binnenzak. Iedereen stond om
ons heen, een beetje uitgelaten en met te veel alcohol
op.
'Dit is voor u,' zei hij terwijl hij het aan
mij gaf. Afwachtend keek ik hem aan. Wanneer zou de show beginnen?
Maar in plaats van te gaan zingen deed hij een andere ritssluiting
open, en in plaats van zijn leren broek uit te doen, haalde hij
papier en een balpen tevoorschijn.
'Mag ik een legitimatiebewijs van u zien?'
vroeg hij op effen toon.
Dat leek me overdreven, maar we moesten het
spelletje meespelen. Ik pakte dus mijn rijbewijs om het hem te
laten zien. Hij schreef de gegevens rustig op het formulier. Het
was op en top een acteur, we hingen allemaal aan zijn lippen in
afwachting van wat er zou gebeuren. Wanneer zou hij nu eindelijk
beginnen?
'Wilt u hier tekenen?''Oké, maar begint u nu nog of niet?' vroeg ik toen ik mijn
handtekening had gezet; die hele inleiding begon wel wat overdreven
te worden.
Hij keek me verbaasd aan en toen hij een
kopietje van het document had afgescheurd, gaf hij het aan mij en
liep met een 'Tot ziens' naar de deur.
Dat had ik absoluut niet verwacht. Ik keek Mike
vragend aan. Maar die haalde zijn schouders op en bleef het
antwoord schuldig. Ik keek naar het papier dat hij me gegeven had:
de kopie was bijna onleesbaar en ik herkende alleen mijn naam. Er
stond geen afzender op.
'Wacht even!' riep ik terwijl ik achter hem aan
rende. Maar op de overloop was hij niet meer. Hij was al in de lift
verdwenen.
In gedachten liep ik terug naar Mike. Het was
dus geen verjaardagsverrassing in de vorm van een acteur, maar
realiteit. Het intrigeerde me. Wat een geheimzinnig type. Wie
stuurde me dit?
'Maak je het pakje nou nog open of niet?' vroeg
Ruth.
'We willen weleens zien wat het is,' hoorde ik
iemand zeggen. Opeens drong het tot me door dat ik nog steeds met
het pakje in mijn handen stond; ik was het totaal vergeten door die
vreemde man in het zwart.
Ik ging op de bank zitten en legde het op het
glazen tafeltje voor me om het touwtje dat eromheen zat los te
maken. Maar dat lukte niet. Iedereen stond om me heen en wilde
weten wat het was en wie het had gestuurd. Iemand reikte me het
taartmes aan en toen ik het eindelijk open had, bleek er een donker
houten doosje in te zitten met een primitief metalen slotje. Het
zag er oud uit.
Erin, op een groen fluwelen kussentje, lag een
gouden ring met daarin gevat een doorzichtige granaatrode steen.
Hij leek heel oud.
'Een ring!' riep ik uit. En toen ik hem
aanpaste zag ik dat hij, hoewel wat losjes, om mijn middelvinger
paste. Ik hield hem aan, naast de verlovingsring die aan mijn
ringvinger schitterde.
Iedereen wilde hem zien, en dat was weer een
excuus om nog eens bewonderende kreten te slaken over de grootte
van de diamant van de eerste ring.
'Het is een robijn,' zei Ruth, wijzend op de
andere ring. Ze is deskundig op het gebied van antieke sieraden, ze
werkt bij Sotheby's en heeft verstand van stenen.
'Wat een vreemde vorm,' zei Mike.
'Dat komt omdat de stenen vroeger, eeuwen
geleden, anders geslepen werden dan nu,' antwoordde Ruth. 'Ook het
slijpen stond toen nog in de kinderschoenen en de stenen werden
rond gepolijst, zoals je ziet bij deze robijn.''Wat geheimzinnig!' riep Jennifer, waarna ze haar
belangstelling voor het onderwerp verloor. Ze zette de muziek
harder en begon weer te dansen. En op het ritme van haar achterste
kreeg het feest opnieuw vaart.
Terwijl Mike een paar cocktails klaarmaakte,
keek ik naar het doosje en de ring. Mijn oog viel op het
ontvangstbewijs dat op het tafeltje lag. Met veel moeite, want de
doordruk was heel slecht, zag ik wat erop stond:'Barcelona,
Spanje'.
Mijn hart sprong op.
'Barcelona!' riep ik uit. Wat een herinneringen
riep die naam bij me op!