1

Het komt niet vaak voor dat een vrouw op één en dezelfde dag twee verlovingsringen krijgt. Daarom was mijn zevenentwintigste verjaardag zo bijzonder.
De eerste was een ring met een prachtige diamant, die ik had gekregen van Mike, met wie ik al meer dan een jaar een relatie had. Echt een lot uit de loterij.
Mike is dé ideale man, zo iemand waar ieder jong meisje van droomt of op zijn minst van zou moeten dromen. En als zij het niet doet, dan doet haar moeder het wel, die een dergelijke jongen dolgraag in de familie wil. Als beursagent, of liever gezegd als zoon van de eigenaar van het agentschap, had hij niet alleen een veelbelovende, maar zelfs een gouden toekomst: zijn bedje was gespreid door het fortuin van zijn ouders.
Maar goed, misschien zijn jullie nieuwsgierig naar die andere ring. Nou, die andere was écht een verrassing. Hij vroeg ook iets van me, al was het geen huwelijk. Of misschien toch wel? Eigenlijk ging ik door die tweede ring niet een verbintenis aan met een man, maar met het avontuur. Een onvoorstelbaar avontuur.
Toen ik hem kreeg wist ik dat natuurlijk nog niet, ik had zelfs geen flauw idee wie hem gestuurd kon hebben. En als ze me hadden verteld wie de afzender was, zou ik het niet hebben geloofd. Die tweede verlovingsring was het geschenk van een dode.
Ook had ik er toen nog geen vermoeden van dat die twee ringen, of liever gezegd die twee verbintenissen, gewoon niet samengingen. Ik hield de sieraden dus allebei en probeerde te wennen aan het idee dat er een bruiloft zou komen en dat mijn achternaam in Harding zou veranderen. Intussen bleef ik benieuwd naar die andere vreemde ring. Ik ben van nature al erg nieuwsgierig en geheimen zijn voor mij onweerstaanbaar. Maar ik kan beter eerst vertellen hoe het allemaal in zijn werk ging...
Toen er werd gebeld was het feest al in volle gang. Jennifer, in een lange jurk met laag uitgesneden decolleté, en Susan, in een strakke heupbroek, waren net begonnen te dansen om de mannelijke gasten uit te dagen. De jongens, sommige met al flink wat op, keken hun ogen uit. Wat een brutale meiden! Lekker aan het provoceren! Maar er waren toch een paar durfals die, met hun glas in de hand, mee gingen doen, waarna iedereen wild begon te dansen.
Mij kon het niks schelen dat die twee zo de aandacht trokken van al die kerels; op dat moment was ik al een gebonden vrouw. Mike, mijn knappe vriend, had zijn arm om me heen geslagen en terwijl we lachten en dronken en dronken en lachten, stonden we elkaar te zoenen. Aan mijn vinger prijkte een prachtige ring met een grote, glinsterende diamant van heel veel karaat. Ik had hem een paar uur geleden van Mike gekregen in een duur restaurant vlak bij mijn appartement op Manhattan, waar hij me voor de lunch had uitgenodigd ter ere van mijn verjaardag.
'Vandaag kies ik het toetje,' had hij gezegd. En ik kreeg een geweldige chocoladesoufflé voorgezet. Ik ben gek op chocolade, maar bij de derde of vierde aanval op al dat heerlijks stuitte mijn lepel op iets hards.
'Het leven is als een chocoladesoufflé,' imiteerde Mike de stem van Tom Hanks in de film Forrest Gump. 'Je weet nooit wat je tegenkomt.' Misschien wilde hij me waarschuwen uit angst dat ik hem in mijn gulzig enthousiasme zou doorslikken. Want vanuit dat verrukkelijke donkere spul glinsterde mij iets tegemoet. Ik wist eigenlijk al wel dat mijn slimme beursjongen mij binnenkort zou verrassen met een klein fortuin in de vorm van een ring met een diamant, en dat hij me die verpakt in beloftes van eeuwige liefde zou aanbieden. Van liefde en rijkdom, want door hem aan te nemen zou ik mij verzekeren van een toekomst waarin werken van relatieve noodzaak tot pure liefhebberij zou worden.
'Hartelijk gefeliciteerd, Cristina,' zei hij heel ernstig.
'Maar dat is...!' gilde ik en ik begon de chocolade weg te likken, waardoor de ring zichtbaar werd.
'Wil je met me trouwen?' Hij knielde voor me op de grond. Wat romantisch!, dacht ik.
De obers en de gasten aan de tafeltjes om ons heen zaten, opgeschrikt door mijn uitroep, nieuwsgierig naar ons te kijken. Ik werd op slag serieus en genietend van de show keek ik om me heen: het Perzische tapijt, de weelderige kristallen kroonluchter aan het plafond, de zware gordijnen...
Ik deed of ik nadacht. Mike zat me verwachtingsvol aan te kijken.
'Natuurlijk,' riep ik uit toen de spanning ten top was gestegen, en ik sprong overeind om hem te kussen. Hij lachte gelukkig en het elegante publiek beloonde de scène met een enthousiast applaus.
Maar laten we teruggaan naar het feest...
Door de harde muziek en de rumoerige gesprekken hoorde ik de bel niet; John en Linda wel, maar in plaats van mij erbij te roepen besloten ze dat zo'n interessant type door iedereen gezien moest worden. En dus lieten ze hem binnen, een lang iemand in zwarte motorkleding die zijn helm nog op had toen hij binnenkwam.
'Juffrouw Cristina Wilson?' vroeg hij. Ik voelde een rilling. Die man had iets griezeligs en leek de donkere avond van buiten mee te brengen. Iemand had de muziek zacht gezet en we wachtten allemaal in spanning op wat hij te zeggen had.
'Dat ben ik,' zei ik lachend. Natuurlijk! Die jongen zou Happy birthday gaan zingen en een striptease ten beste geven om ons zijn gespierde lijf onder het zwarte leer te showen. Een verjaardagsverrassing van een van mijn vriendinnen, misschien Linda of Jennifer. Dat zou leuk zijn. De man wachtte even, deed de rits van zijn jack open en toen ik dacht dat hij het uit zou doen, haalde hij een klein pakje uit zijn binnenzak. Iedereen stond om ons heen, een beetje uitgelaten en met te veel alcohol op.
'Dit is voor u,' zei hij terwijl hij het aan mij gaf. Afwachtend keek ik hem aan. Wanneer zou de show beginnen? Maar in plaats van te gaan zingen deed hij een andere ritssluiting open, en in plaats van zijn leren broek uit te doen, haalde hij papier en een balpen tevoorschijn.
'Mag ik een legitimatiebewijs van u zien?' vroeg hij op effen toon.
Dat leek me overdreven, maar we moesten het spelletje meespelen. Ik pakte dus mijn rijbewijs om het hem te laten zien. Hij schreef de gegevens rustig op het formulier. Het was op en top een acteur, we hingen allemaal aan zijn lippen in afwachting van wat er zou gebeuren. Wanneer zou hij nu eindelijk beginnen?
'Wilt u hier tekenen?''Oké, maar begint u nu nog of niet?' vroeg ik toen ik mijn handtekening had gezet; die hele inleiding begon wel wat overdreven te worden.
Hij keek me verbaasd aan en toen hij een kopietje van het document had afgescheurd, gaf hij het aan mij en liep met een 'Tot ziens' naar de deur.
Dat had ik absoluut niet verwacht. Ik keek Mike vragend aan. Maar die haalde zijn schouders op en bleef het antwoord schuldig. Ik keek naar het papier dat hij me gegeven had: de kopie was bijna onleesbaar en ik herkende alleen mijn naam. Er stond geen afzender op.
'Wacht even!' riep ik terwijl ik achter hem aan rende. Maar op de overloop was hij niet meer. Hij was al in de lift verdwenen.
In gedachten liep ik terug naar Mike. Het was dus geen verjaardagsverrassing in de vorm van een acteur, maar realiteit. Het intrigeerde me. Wat een geheimzinnig type. Wie stuurde me dit?
'Maak je het pakje nou nog open of niet?' vroeg Ruth.
'We willen weleens zien wat het is,' hoorde ik iemand zeggen. Opeens drong het tot me door dat ik nog steeds met het pakje in mijn handen stond; ik was het totaal vergeten door die vreemde man in het zwart.
Ik ging op de bank zitten en legde het op het glazen tafeltje voor me om het touwtje dat eromheen zat los te maken. Maar dat lukte niet. Iedereen stond om me heen en wilde weten wat het was en wie het had gestuurd. Iemand reikte me het taartmes aan en toen ik het eindelijk open had, bleek er een donker houten doosje in te zitten met een primitief metalen slotje. Het zag er oud uit.
Erin, op een groen fluwelen kussentje, lag een gouden ring met daarin gevat een doorzichtige granaatrode steen. Hij leek heel oud.
'Een ring!' riep ik uit. En toen ik hem aanpaste zag ik dat hij, hoewel wat losjes, om mijn middelvinger paste. Ik hield hem aan, naast de verlovingsring die aan mijn ringvinger schitterde.
Iedereen wilde hem zien, en dat was weer een excuus om nog eens bewonderende kreten te slaken over de grootte van de diamant van de eerste ring.
'Het is een robijn,' zei Ruth, wijzend op de andere ring. Ze is deskundig op het gebied van antieke sieraden, ze werkt bij Sotheby's en heeft verstand van stenen.
'Wat een vreemde vorm,' zei Mike.
'Dat komt omdat de stenen vroeger, eeuwen geleden, anders geslepen werden dan nu,' antwoordde Ruth. 'Ook het slijpen stond toen nog in de kinderschoenen en de stenen werden rond gepolijst, zoals je ziet bij deze robijn.''Wat geheimzinnig!' riep Jennifer, waarna ze haar belangstelling voor het onderwerp verloor. Ze zette de muziek harder en begon weer te dansen. En op het ritme van haar achterste kreeg het feest opnieuw vaart.
Terwijl Mike een paar cocktails klaarmaakte, keek ik naar het doosje en de ring. Mijn oog viel op het ontvangstbewijs dat op het tafeltje lag. Met veel moeite, want de doordruk was heel slecht, zag ik wat erop stond:'Barcelona, Spanje'.
Mijn hart sprong op.
'Barcelona!' riep ik uit. Wat een herinneringen riep die naam bij me op!