11

Voor zijn verboden maar uiterst belangrijke gesprek met de goede Doctor Alexis diezelfde avond, had Kurtz een houding gekozen van collegiale verwantschap tussen vakmensen, gekleurd door oude vriendschap. Op voorstel van Kurtz ontmoetten zeelkaar niet in Wiesbaden, maar in Frankfurt - een wat drukkere doorgangsstad - in een groot en smakeloos conferentiehotel, waar die week de discipelen van de speel- goedbeestenindustrie hun intrek hadden genomen. Alexis had zijn eigen huis voorgesteld, maar dat had Kurtz geweigerd met een ondertoon die Alexis niet ontgaan was. Het was tien uur in de avond toen ze elkaar ontmoetten, en de meeste afgevaardigden waren al de stad in, op zoek naar een heel ander soort speelgoedbeesten. De bar was voor driekwart leeg en zo op het oog waren ze gewoon twee zakenlieden die boven een schaal met plastic bloemen de wereldproblemen zaten op te lossen. En in zekere zin deden ze datook. Door de luidsprekers klonk achtergrondmuziek, maar de barkeeper luisterde op zijn eigen transistorradio naar een recital van Bach.

In de tijd sinds hun eerste ontmoeting leek het ondeugende duiveltje in Alexis eindelijk verdwenen. De eerste schaduwen van een mislukte carrière lagen over hem heen als de voorboden van een ziekte, en zijn televisiegrijns had een nieuwe bescheidenheid die slecht bij hem paste. Kurtz, die op het punt stond om toe te slaan, zag dit alles met voldoening. Alexis was heel wat minder voldaan, als hij iedere ochtend in de beslotenheid van zijn eigen badkamer de huid rondom zijn ogen terugduwde om voor even het laatste restje van zijn wegebbende jeugdigheid te herstellen. Kurtz bracht hem groeten uil Jeruzalem en, als aandenken, een flesje troebel water dat volgens het etiket uit de echte Jordaan kwam. Hij had gehoord dat de nieuwe mevrouw Alexis een baby verwachtte en dacht dat dat water misschien van pas zou komen. Alexis was geroerd door dit gebaar, dat hem meer plezier deed dan de aanleiding ervoor.

'Maar dan wist je het nog eerder dan ik!' protesteerde hij, toen hij het flesje beleefd had bewonderd. 'Op kantoor heb ik het nog niet eens verteld.' En dat was waar: zijn stilzwijgen was een soort laatste wanhoopspoging geweest om de conceptie te voorkomen.

'Vertel het ze maar als het voorbij is, en maak dan je excuses,' opperde Kurtz, niet zonder bijbedoeling. Rustig, zoals dat hoorde bij mensen die niet van ceremonieel hielden, dronken ze op het leven en op een betere toekomst voor het ongeboren kind van de Doctor.

'Ik heb gehoord dat je coördinator bent, tegenwoordig,' zei Kurtz, met een twinkeling in zijn ogen.

'Op alle coördinatoren,' antwoordde Alexis plechtig, en opnieuw namen ze voor de vorm een slok. Ze hadden afgesproken elkaar bij de voornaam te noemen, maar toch hield Kurtz het bij het formele 'Sie', in plaats van 'du', om zijn overwicht op Alexis niet kwijt te raken.

'Mag ik vragen wat je coördineert. Paul?' vroeg Kurtz.

'Herr Schulmann, ik moet u meedelen dat contacten met bevriende inlichtingendiensten niet langer tot mijn officiële bevoegdheden behoren,' verklaarde Alexis in een bewuste parodie op het taalgebruik van Bonn, en wachtte tot Kurtz verder zou aandringen.

Maar in plaats daarvan waagde Kurtz een gissing, hoewel er van gissen geen sprake was. 'Een coördinator heeft de administratieve verantwoordelijkheid voor zulke vitale zaken als transport, opleiding, rekrutering en de financiële huishouding van de operationele afdelingen. En ook voor de uitwisseling van gegevens tussen de federale en centrale diensten.'

'Je bent het officiële verlof nog vergeten,' zei Alexis, opnieuw zowel geamuseerd als geschokt door Kurtz' accurate gegevens. 'Als je wat langer verlof wilt, kom dan maar naar Wiesbaden, dan krijg je het van me. Wij hebben daar een bijzonder gewichtig comité, uitsluitend voor officieel verlof.'

Kurtz beloofde dat hij dat zou doen - het werd hoog tijd dat hij eens vakantie nam, gaf hij toe. Die toespeling op al dat overwerk herinnerde Alexis aan zijn eigen tijd als agent, en hij begon een verhaal over een zaak waarbij hij drie nachten achtereen niet had geslapen - zelfs niet één keer was gaan liggen, Marty! Kurtz luisterde met beleefde belangstelling. Kurtz kon uitstekend luisteren, en zulke mensen kwam Alexis in Wiesbaden hetaas te zelden tegen.

'Weet je, Paul,' zei Kurtz, toen het gesprek zo een tijdje genoeglijk heen en weer was gegaan, 'ik ben zelf ook eens coördinator geweest. Mijn chef vond dat ik een stoute jongen was geweest Kurtz grijnsde bitter, als een medeplichtigeen dus werd ik coördinator. Ik verveelde me zo dat ik na een maand een brief aan generaal Gavron schreef om hem officieel te zeggen dat hij een klootzak was. "Generaal, dit is officieel. Marty Schulmann vindt u een klootzak." Hij liet me bij zich komen. Heb je Gavron weieens ontmoet? Nee? Het is een kleine, ineengeschrompelde man met een grote zwarte kuif. En geen rust in zijn lijf - geen vrede. "Schulmann," schreeuwde hij tegen me, "wat heeft dit verdomme te betekenen? Na één maand noem je me al een klootzak? Hoe ben je achter mijn duistere geheim gekomen?" Met zo'n gebroken stem, alsof iemand hem als kind had laten vallen. "Generaal." zeg ik, "als u ook maar één onsje zelfrespect had, zou u me degraderen en me terugsturen naar mijn oude onderdeel, waar ik u niet in uw gezicht kan beledigen." Weetje wat Misha deed? Hij gooide me eruit en gaf me toen promotie. Zo kreeg ik dus mijn onderdeel weer terug.'

Dat verhaal was nog amusanter omdat het Alexis deed denken aan zijn eigen vervlogen tijd als een publiciteitsbewuste wolf tussen de zelfvoldane schapen in de hiërarchie van Bonn. Dus was het de natuurlijkste zaak van de wereld dat het gesprek nu op de aanslag in Bad Godesberg kwam, omdat ze elkaar daardoor immers hadden ontmoet.

'Ik heb gehoord dat er eindelijk een beetje schot in zit,' merkte Kurtz op. 'Ze hebben het spoor van dat meisje toch tot Orly kunnen volgen, dat is een hete doorbraak, al weten ze nog niet wie ze is.'

Zo'n onvoorzichtige loftuiting van iemand die hij zo bewonderde en respecteerde, irriteerde Alexis behoorlijk. 'Noem je dat een doorbraak? Gisteren heb ik hun nieuwste analyse gelezen. Een meisje vliegt van Orly naar Keulen op de dag van de aanslag. Denken ze. Ze draagt jeans. Denken ze. Ze heeft een goed figuur, draagt een sjaaltje om haar hoofd en is mogelijk blond. Nou en? De Fransen kunnen haar niet eens terugvinden op de passagierslijst. Dat zeggen ze, tenminste.'

'Misschien omdat ze niet in het vliegtuig naar Keulen gestapt is, Paul,' opperde Kurtz.

'Hoe is ze dan naar Keulen komen vliegen als ze niet in het vliegtuig naar Keulen is gestapt,' wierp Alexis tegen, die het niet hetemaal begreep. 'Die idioten zouden nog geen olifant door een berg chocola kunnen volgen.'

De tafeltjes om hen heen waren nog steeds leeg, en met Bach op de transistor en Oklahoma via de luidsprekers, was er genoeg muziek om een paar ketterijen tegelijk te overstemmen.

'Laten we aannemen dat ze een ticket ergens anders heen koopt,' zei Kurtz geduldig. 'Madrid, bijvoorbeeld. Ze stapt in Orly in, maar neemt een ticket voor Madrid.'

Alexis ging akkoord met die hypothese.

'Ze neemt dus een ticket Orly-Madrid, en op het vliegveld Orly meldt ze zich ook voor Madrid. Met haar instapkaart voor Madrid gaat ze naar de vertrekhal, en blijft daar op een afgesproken plaats staan wachten. Bijvoorbeeld vlak bij een bepaalde uitgang, waarom niet? Laten we zeggen uitgang 18, want daar was het namelijk. Iemand komt naar haar toe, een meisje, zegt het wachtwoord, ze gaan samen naar het damestoilet en ruilen hun kaartjes. Aardig geregeld. Heel aardig. Ze verwisselen ook hun paspoorten. Voor meisjes is dat eenvoudig - wat make-up, een pruik - als je heel diep graaft zien alle mooie meisjes er hetzelfde uit, Paul.'

De waarheid van dit aforisme beviel Alexis wel, want hij was zojuist tot dezelfde sombere conclusie gekomen met betrekking tot zijn tweede huwelijk. Maar hij ging er verder niet op door, want hij voelde al dat hij een paar belangrijke feiten te horen zou krijgen, en de politieman in hem was weer klaarwakker. 'En als ze in Bonn aankomt?' vroeg hij, terwijl hij een sigaret opstak.

'Ze reist op een Belgisch paspoort. Een goede vervalsing, afkomstig uit een partij die in Oost-Duitsland is vervaardigd. Op het vliegveld wordt ze opgewacht door een jongen met een baard, op eer. gestolen motor met een vals nummerbord. Lang. jong, een baard: meer weel het meisje niet, meer weet niemand, want deze mensen zijn heel goed in het nemen van veiligheidsmaatregelen. Een baard? Wat is nou een baard? En ook zet hij geen enkele keer zijn hetm af. Ja, in veiligheidskwesties zijn deze mensen beter dan gemiddeld. Uitstekend, zelfs. Ja, uitstekend, zou ik zeggen.'

Alexis zei dat hem dat al was opgevallen.

'Die jongen werkt alleen als een soort stroomonderbreker,' vervolgde Kurtz. 'Verder doel hij niets. Hij verbreekt de keten. Hij haalt het meisje af, overtuigt zich ervan dat ze niet gevolgd wordt, rijdt even met haar rond en brengt haar dan naar het onderduikadres waar ze haar instructies krijgt.' Hij zweeg. 'Vlak bij Mehlem ligt een luxe boerderij, Haus Sommer. Aan het eind van de zuidelijke oprit staat een verbouwde schuur. Die oprit voert regelrecht naar de afslag van de Autobahn. Boven zijn slaapkamers, daaronder een garage, waarin een Opel klaarstaat met een nummerbord uit Siegburg en de chauffeur al achter het stuur.'

Nu bleek Alexis, tot zijn aangename verrassing, een licht op te gaan. 'Achmann,' mompelde hij. 'De publicist Achmann uit Düsseldorf? Zijn we gek geworden? Waarom heeft niemand aan die man gedacht?'

inderdaad. Achmann,' zei Kurtz waarderend tegen zijn leerling. 'Haus Sommer is het eigendom van dr. Achmann uit Düsseldorf, wiens vooraanstaande familie een florerende houthandel, een paar tijdschriften en een mooie keten pornowinkels bezit. Als nevenactiviteit geeft hij ook nog romantische kalenders van het Duitse landschap uit. Die verbouwde schuur is van zijn dochter, Inge. Er zijn daar al heel wat verdachte bijeenkomsten gehouden, meestal bijgewoond door rijke, ontevreden onderzoekers van de menselijke ziel. Op het bewuste tijdstip had Inge het huis juist geleend aan een vriend in nood - en die jongen had weer een vriendin, die ...'

'Enzovoort.' maakte Alexis de zin bewonderend voor hem af.

'Achter het eerste rookgordijn komt er nog een. en de brand is pas een heel eind verderop. Zo werken deze mensen. Zo hebben ze altijd geopereerd.'

Vanuit grotten in de Jordaanvallei, dacht Alexis opgewonden. Met een extra stuk elektriciteitsdraad dat in een knotje is gedraaid. Met bikini-bommen die je in je eigen achtertuin kunt maken.

Tijdens Kurtz' verhaal begon Alexis merkwaardig genoeg een steeds ontspannener indruk te maken, wat Kurtz niet ontging. Tot zijn opluchting zag hij dat de lijnen van zorgen en menselijke zwakheden waar hij zich zo bezorgd over had gemaakt, van Alexis' gezicht waren weggevaagd. Hij zat nu onderuit gezakt, met zijn korte armen ontspannen voor zijn borst gevouwen, en een jeugdige grijns op zijn gezicht; en met zijn blonde hoofd schuin naar voren onderwierp hij zich aan het indrukwekkende optreden van zijn leermeester.

'Mag ik vragen wat voor basis je hebt voor deze interessante theorieën?' vroeg Alexis, met een zwakke poging tot scepsis.

Kurtz deed alsof hij diep nadacht, hoewel hij zich Yanuka's woorden even duidelijk herinnerde alsof hij nog met hem in zijn geïsoleerde cel in München zat, en zijn hoofd vasthield terwijl de jongen hoestte en huilde. 'Nou. Paul, we hebben allebei de nummers van de Opel, een fotokopie van het autoverhuurcontract en een kwitantie voor de borgsom. die door een van de betrokkenen is ondertekend,' gaf hij toe, en in de bescheiden hoop dat deze magere aanwijzingen voorlopig wel als basis zouden kunnen dienen, vervolgde hij zijn verhaal.

'Die jongen met de baard zet haar af bij de schuur, vertrekt en wordt nooit meer teruggezien. Het meisje kleedt zich om in een nette blauwe jurk, zet haar pruik op en zorgt dat ze er uitziet als een keurig meisje dat bij de wat onnozele en overvriendelijke Israëlische attaché wel in de smaak zal vallen. Dan stapt ze in de Opel en wordt door een andere jongeman naar het huis in Bad Godesberg gereden. Onderweg stoppen ze even om de bom op scherp te zetten. Ja?'

'Die jongen,' vroeg Alexis gespannen. 'Kent ze die, of weet ze niets van hem af?'

Kurtz, die geen moment van plan was om nog verder over de rol van Yanuka uil te wijden, gaf daar geen antwoord op en glimlachte alleen ontwijkend. Dat kwetste Alexis echter niet, want die wilde nu zelfs de kleinste bijzonderheden weten, en kon niet verwachten dat Kurtz daar steeds op in zou gaan. Dat zou ook niet verstandig zijn geweest.

'Als de missie is volbracht, verwisselt dezelfde chauffeur de nummerborden en de papieren en brengt het meisje naar het mooie Rijnlandse badplaatsje Bad Neuenahr, waar hij haar weer afzet,' hernam Kurtz.

'En daarna?'

Kurtz sprak nu heel bedachtzaam, alsof elk woord een gevaar kon betekenen voor zijn ingewikkelde plan, wat ook zo was. 'En daar, vermoed ik, wordt het meisje voorgesteld aan een heimelijke bewonderaar - iemand die haar misschien al op haar rol heeft voorbereid, bijvoorbeeld door haar te leren hoe ze die bom op scherp moest zetten, hoe de tijdklok moest worden ingesteld en hoe de booby-trap werkte. Vermoedelijk heeft diezelfde bewonderaar ook al ergens een hotelkamer voor haar besproken, waar ze elkaar, gestimuleerd door hun gezamenlijke wapenfeit, hartstochtelijk beminnen. De volgende dag, als zij nog liggen uit te slapen na hun nachtelijke pleziertje, explodeert de bom. Later dan de bedoeling was, maar wat doet dat ertoe?'

Alexis boog zich weer snel naar voren, haast beschuldigend in zijn opwinding. 'En de broer, Marty? De grote strijder die al zoveel Israëli's heeft vermoord? Waar zat hij al die tijd? In Bad Neuenahr misschien, waar hij zich amuseerde met het meisje van de aanslag? Heb ik dat goed?'

Maar Kurtz' gezicht stond weer strak en onbewogen, en werd nog strakker door het enthousiasme van de brave Doctor.

'Waar hij ook is, hij leidt een efficiënte operatie, goed onderverdeeld, goed voorbereid en goed gedelegeerd,' antwoordde Kurtz, ogenschijnlijk zeer voldaan. 'Die jongen met de baard had alleen het signalement van het meisje. Verder niets. Hij kende zelfs het doelwit niet. Het meisje wist alleen het kenteken van zijn motor. De chauffeur kende het doelwit, maar niet de jongen met de baard. Het is heel intelligent georganiseerd.'

Daarna leek Kurtz opeens aan een serafijnse doofheid ten prooi gevallen, zodat Alexis zich na enkele vruchteloze pogingen geroepen voelde om nog maar twee whisky's te bestellen. De waarheid was dat de brave Doctor opeens te weinig lucht had. Het leek alsof hij tot nog toe op een veel lager bestaansniveau had geleefd, en de laatste tijd op een wel heel laag. En nu opeens had de grote Schulmann hem opgestuwd tot hoogten waar hij nog nooit van had gedroomd.

'En nu ben je in Duitsland om die inlichtingen aan de officiële Duitse collega's door te geven, neem ik aan?' merkte Alexis uitdagend op.

Maar Kurtz reageerde alleen met een lange peinzende stilte, waarin hij Alexis met zijn ogen en zijn gedachten leek te testen. Toen maakte hij dat gebaar dat Alexis zo bewonderde: hij schoof zijn mouw terug en tilde zijn arm op om een blik op zijn horloge te kunnen werpen. En dat herinnerde Alexis er weer aan hoe traag nu zijn eigen dagen vergleden, terwijl Kurtz nooit tijd genoeg leek te hebben.

'Keulen zal je erg dankbaar zijn, reken daar maar op,' hield Alexis aan. 'Mijn uitnemende opvolger - herinner je je hem nog, Marty? - zal er een grote persoonlijke triomf mee behalen. Met behulp van de media zal hij de briljantste en populairste politieman van West-Duitsland worden. Ja toch? En dat allemaal dank zij jou.'

Met een brede grijns erkende Kurtz dat dit zo was. Hij nam een klein slokje van zijn whisky en veegde zijn mond af met een oude kaki zakdoek. Toen steunde hij zijn kin op de palm van zijn hand en zuchtte, om duidelijk te maken dat hij dit eigenlijk niet had willen zeggen, maar het toch deed, omdat Alexis erover begonnen was.

'Weet je, Jeruzalem heeft heel lang over deze zaak nagedacht, Paul,' gaf hij toe. 'En we zijn er niet zo van overtuigd als jij blijkbaar bent dat jouw opvolger het soort man is dat we zo graag bij zijn carrière zouden willen hetpen.' En wat zouden we daaraan kunnen doen? leek zijn frons te willen vragen. 'Het is echter bij ons opgekomen dat we een alternatief hadden, en misschien zou ik het daar even met jou over moeten hebben om je reactie te peilen. Misschien, zeiden we bij onszelf, zijn er manieren waarop de goede Doctor Alexis die inlichtingen namens ons aan Keulen zou kunnen doorgeven? Privé. Onofficieel, maar toch officieel, als je begrijpt wat ik bedoel. Op basis van zijn eigen ondernemingszin en wijs beleid. Die vraag hebben we onszelf gesteld. Misschien zouden we naar Paul toe kunnen gaan en tegen hem zeggen: "Paul, jij bent een vriend van Israël. Hier heb je die informatie. Gebruik hem. Doe er je voordeel mee. Beschouw het als een geschenk en laat ons er verder buiten." Waarom zouden we in dit soort gevallen altijd de verkeerde man promotie laten maken? vroegen we ons af. Waarom niet een keer de juiste man? Waarom doen we geen zaken met onze vrienden, want dat is toch ons uitgangspunt? Om hen vooruit te hetpen als beloning voor hun trouw?'

Alexis deed of hij het niet goed begreep. Hij was nogal rood aangelopen en zijn protesten klonken enigszins hysterisch. 'Maar Marty! Luister nou eens, ik heb hetemaal geen bronnen! Ik ben niet operationeel. Ik ben een bureaucraat. Moet ik dan de telefoon pakken en zeggen: "Keulen, met Alexis. Ik raad jullie aan onmiddellijk naar het Haus Sommer te gaan, de dochter van Achmann te arresteren en al haar vrienden te verhoren?" Ben ik soms een goochetaar, een alchemist, dat ik zulke waardevolle inlichtingen uil steen kan persen? Wat denken ze in Jeruzalem, dat een coördinator plotseling een tovenaar is?' Zijn zelfspot werd nu wat zwaarvoetig en steeds minder reeel. 'Moet ik dan soms bevel geven om alle motorrijders met een baard te arresteren? Ze zouden me uitlachen!'

Hier bleef hij steken, dus hielp Kurtz hem verder, precies wat Alexis wilde, want hij voelde zich als een kind dat het gezag alleen bekritiseert om gerustgesteld te worden.

'Niemand wil een arrestatie, Paul. Nog niet. Wij niet, tenminste. Niemand wil openlijke actie - Jeruzalem zeker niet.'

'Wat wil je dan?' vroeg Alexis, onverwacht bits.

'Gerechtigheid,' zei Kurtz vriendelijk. Maar uit zijn strakke, onverzettelijke glimlach sprak iets heel anders. 'Gerechtigheid, een beetje geduld, een beetje lef, en heel wat fantasie en creativiteit van de mensen die ons spel willen spelen. Mag ik je iets vragen, Paul?' Zijn grote hoofd kwam opeens veel dichterbij en hij legde zijn krachtige hand op de arm van de Doctor. 'Stel nu eens dat een anonieme en zeer geheime tipgever - ik denk daarbij aan een hoge Arabier, Paul, een Arabier van het gematigde centrum, die Duitsland waardeert en bewondert, en over informatie beschikt over bepaalde terreuracties die hem niet bevallen - stel nu eens dat zo'n man een tijdje geleden de grote Alexis op de televisie heeft gezien. Neem aan dat hij bijvoorbeeld op een avond op zijn hotelkamer in Bonn of Düsseldorf de televisie aanzette voor enige afleiding, en de goede Doctor Alexis op het scherm zag: een advocaat, een politieman dat wel; maar ook een man met humor, een flexibele, pragmatische man, een humanist in hart en nieren - kortom, een geweldige kerel. Ja?'

'Goed, laten we dat aannemen,' zei Alexis, half verdoofd door de kracht van Kurtz' woorden.

'En die Arabier, Paul, vatte het idee op om jou te benaderen,' hernam Kurtz. 'Hij wilde met niemand anders spreken, vertrouwde je impulsief en wilde zich met geen enkele andere Duitse vertegenwoordiger verstaan. Hij passeerde de ministeries, de politie en de inlichtingendienst. Laten we zeggen dat hij je in het telefoonboek opzocht en je thuis belde. Of op kantoor, wat je maar wilt - het is jouw verhaal. En je in dit hotel ontmoette. Vanavond. En een paar whisky's met je dronk. Waarvoor hij jou liet betalen. En dat hij je bij die whisky's bepaalde inlichtingen verstrekte. De grote Alexis niemand anders is goed genoeg voor hem. Zie je daar enig voordeel in voor een man wiens carrière zo onterecht is gedwarsboomd?'

Toen hij deze scène later nog eens doorleefde, iets dat Alexis herhaalde malen deed in het licht van zijn vele tegenstrijdige stemmingen: verbazing, trots en totale, panische ontzetting, begon hij het betoog dat Kurtz daarna hield te beschouwen als een indirecte rechtvaardiging vooraf voor wat hij van plan was.

'Terroristen worden tegenwoordig steeds beter,' klaagde hij somber. ' "Laat een agent infiltreren, Schulmann," gilt Misha Gavron tegen me, half in zijn bureau gekropen. "Okay. generaal." zeg ik tegen hem. "Ik zal een agent voor u zoeken, ik zal hem opleiden en ik zal hem hetpen om op te vallen zodat hij de aandacht van de juiste mensen trekt, en ik zal hem de oppositie toeschuiven. Ik zal alles doen wat u vraagt. En weet u wat het eerste is dat zij zullen doen?" zeg ik tegen hem. "Ze zullen hem vragen om zichzelf te legitimeren. Door de bewaker van een bank dood te schieten, of een Amerikaanse soldaat. Of een bomaanslag op een restaurant te plegen. Of iemand een leuke koffer te bezorgen en hem op te blazen. Is dat wat u wilt? Is dat wat u van me vraagt, generaal - een agent laten infiltreren, en dan werkeloos toezien hoe hij voor de vijand onze mensen doodt?"' Opnieuw wierp hij Alexis de ongelukkige blik toe van iemand die zich ook maar naar de grillen van zijn onredelijke superieuren had te schikken. Terreurorganisaties hebben geen personeel. Paul. Dat heb ik legen Misha gezegd. Ze hebben geen secretaressen, typistes, code-specialisten of andere mensen die normaal als spionnen achter het front zouden kunnen fungeren. Ze moeten op een speciale manier worden geïnfiltreerd. "Als je tegenwoordig een terreurgroep wilt oprollen," zei ik tegen hem. "dan moetje praktisch eerst je eigen terrorist bouwen." Maar luistert hij naar me?'

Alexis kon zijn brandende nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Hij boog zich recht naar voren, zijn ogen glimmend door de gevaarlijke glamour van zijn vraag. 'En heb je dat gedaan?' fluisterde hij. 'Hier, in Duitsland?'

Zoals zo vaak gaf Kurtz niet rechtstreeks antwoord, en zijn Slavische ogen leken al langs Alexis heen te staren naar het volgende doel op zijn kronkelende, eenzame pad.

'Laten we aannemen dat ik jou een ongeluk zou melden, Paul," opperde hij. op de toon van iemand die een vergezochte mogelijkheid koos uit de vele die zich aan zijn inventieve geest hadden opgedrongen. 'Een ongeluk dat. laten we zeggen, over ongeveer vier dagen zou plaatsvinden.'

Het concert van de barkeeper was afgelopen en hij begon luidruchtig de bar af te sluiten om naar bed te kunnen gaan. Op voorstel van Kurtz gingen ze in de lounge van het hotel zitten, met de koppen bij elkaar gestoken, als passagiers op een winderig dek. Twee keer tijdens hun besprekingen wierp Kurtz een blik op zijn oude stalen horloge en excuseerde zich haastig om even op te bellen; later, toen Alexis zuiver uit nieuwsgierigheid die telefoontjes natrok, stelde hij vast dat Kurtz twaalf minuten met een hotel in Delphi, in Griekenland, had gebeld en daar contant voor had betaald, en ook met een nummer in Jeruzalem, dat niet na te gaan was. Om drie uur, of later, verschenen er enkele Oosters-uitziende gastarbeiders in gerafelde overalls, met een grote groene stofzuiger op wielen, die eruit zag als een kanon van Krupp. Maar Kurtz en Alexis bleven boven het lawaai uit praten. Het was zelfs al lang weer licht toen de twee mannen naar buiten liepen en hun afspraak met een handdruk bezegelden. Maar Kurtz was wel zo voorzichtig zijn nieuwe rekruut niet te uitvoerig te bedanken, want hij wist heel goed dat Alexis het type was dat je door te veel dankbaarheid juist van je vervreemdde.

De herboren Alexis haastte zich naar huis, en nadat hij zich had geschoren en verkleed en lang genoeg had lopen talmen om zijn bruid van het uiterst geheime karakter van zijn missie te doordringen, arriveerde hij op zijn kantoor van glas en beton' met een raadselachtige voldane uitdrukking op zijn gezicht die daar al sinds lange tijd niet meer te zien was geweest. Onder zijn personeel werd opgemerkt dat hij veel grappen maakte en enkele gewaagde commentaren op zijn collega's had. Hetemaal de oude Alexis. zeiden ze; hij toont zelfs gevoel voor humor, hoewel dat nooit zijn sterke punt is geweest. Hij liet blanco schrijfpapier komen, stuurde zelfs zijn privé-secretaresse weg en begon toen aan een lang en bewust duister rapport aan zijn meerderen over zijn contact met 'een hooggeplaatste Oosterse bron die ik nog uit mijn vorige functie ken', en met een heteboel splinternieuwe gegevens over de aanslag in Bad Godesberg - hoewel voorlopig nog niet meer dan nodig was om de betrouwbaarheid van zijn tipgever te bewijzen, en dus ook van de goede Doctor als zijn contactman. Hij verzocht om bepaalde bevoegdheden en faciliteiten, en ook om fondsen op een Zwitserse bankrekening waarvoor hij tegenover niemand verantwoording hoefde af te leggen. Hij was geen geldwolf, hoewel zijn tweede huwelijk wel duur was, en zijn scheiding hem kapitalen had gekost. Maar hij besefte dat de mensen in deze materialistische tijd de dingen die het meest kostten ook het meest waardeerden.

En ten slotte deed hij nog een intrigerende voorspelling, die Kurtz hem woord voor woord had gedicteerd, en die Alexis voor hem had moeten teruglegen. Hij was vaag genoeg om praktisch waardeloos te zijn, maar voldoende nauwkeurig om grote indruk te maken als hij werkelijk uit zou komen. Onbevestigde berichten beweerden dat er onlangs door Turks-Islamitische extremisten in Istanboel een grote lading explosieven ter beschikking was gesteld voor anti-Zionistische acties in West-Europa. Over een paar dagen kon een nieuwe aanslag worden verwacht. De geruchten spraken van een doelwit in Zuid- Duitsland. Alle grensposten en plaatselijke politiekorpsen moesten worden gewaarschuwd. Verdere bijzonderheden ontbraken. Diezelfde middag werd Alexis bij zijn superieuren ontboden, en diezelfde avond voerde hij een heel lang clandestien telefoongesprek met zijn grote vriend Schulmann, om zijn gelukwensen en zijn aansporingen in ontvangst te nemen, en ook nieuwe instructies.

'Ze hebben gebeten, Marty!' riep hij opgewonden in het Engels. 'Makke schapen zijn het. We hebben ze volledig in onze macht!'

Alexis heeft gehapt, zei Kurtz in München tegen Litvak, maar we zullen hem wel uiterst grondig moeten begeleiden. 'Waarom schiet Gadi niet op met dat meisje?' mompelde hij, en staarde broeierig op zijn horloge.

'Omdat hij geen bloed meer kan zien!' riep Litvak, met een triomfantelijke klank in zijn stem die hij niet kon verbergen. 'Dacht je dat ik dat niet aanvoelde? En jij ook niet?'

Kurtz zei hem dat hij zijn mond moest houden.