Maakte hij zich gedurende het interregnum ergens zorgen om, voor zover je dat kon beoordelen?

Nee, wat hij deed was oplossingen zoeken voor alles wat zich voordeed, hij loste het op. En dan was hij altijd het gelukkigst. Hij maakte zich nooit ergens zorgen om, want hij zei altijd: ‘Iemand moet dit werk doen en’... wat was het... ‘tot nu toe is het altijd door mensen gedaan.’ Hiervan staat ergens een heel mooi citaat.[202] Maar hij wist dat hij het net zo goed kon doen als een ander. Dus was hij verrukt dat hij het nu kon doen. Maar ’s avonds, als we opstonden na het avondeten, dan las hij nog wat uit de bibliotheek of vroeg hij iets aan iemand van zijn familie of wie er verder was.

Wie waren er dan?

Nou, Mr. en Mrs. Kennedy. En ik veronderstel dat Bobby een paar keer langs is geweest. Er was altijd wel iemand... en Sam Rayburn[203] en Lyndon en Lady Bird kwamen een keer langs. Ik zeg je... je ging de badkamer in en je vergat een handdoek mee te nemen en dan kon je er niet meer uit omdat Pierre Salinger[204] een persconferentie in je slaapkamer had belegd. Ziedend was je dan. Op een gegeven moment pakte Jack die grote vellen papier en stopte ze in zijn aktetas, denk ik, en ging terug naar Washington. Ik weet niet wanneer hij hem [de inaugurale rede] precies heeft geschreven.

Hij kwam begin die week terug, als ik het me goed herinner, en jij kwam vermoedelijk woensdag.

Ja, ik verscheen op de dag van het gala, welke dag dat ook was.

Dat was donderdag.

Dat is waar.

Wat vond je van het gala?[205]

Oh, het was wel leuk. Weet je, het was zo’n feestelijke avond en ik vond de sneeuw zo mooi. Het gala... ik heb niet echt... ik moest halverwege vertrekken. Ik herinner me een... sommige stukken vond ik leuk... Ik herinner me iets dat ik zo vreselijk vond, het was een man die heette... Alan King? Hij maakte al die verschrikkelijke grapjes over het huwelijk... ik bedoel, de vrouw is een feeks en de... Ik vind het zo droevig als komieken dat doen. Maar verder, weet je, iedereen was zo opgewonden. En toen...

Waar had je die woensdagnacht geslapen?

In ons huis, 3307 N. En de volgende ochtend...

Was dat moeilijk? Was je nog gespannen?

Oh, ja!

Sliep je die nacht wel goed?

Het was alsof ik een kind was dat wachtte op Kerstmis of zoiets die nacht. Want ik was nog wakker toen Jack thuiskwam. Ik geloof dat er later een diner was in Paul Young’s[206] of zoiets, dat zijn vader had georganiseerd. Maar, weet je, ik kon maar niet slapen, ik was wakker toen hij thuiskwam. Het was zo’n nacht om samen te zijn omdat we die nacht, weet je, in hetzelfde bed lagen. En dan de volgende morgen opstaan en aankleden en de sneeuwbui... alle opwinding, uit ons huis vertrekken. Ik had toen nooit gedacht dat ik het voor de laatste keer verliet. Ik bedoel, ik had er nooit aan gedacht om er afscheid van te nemen of zoiets. We gingen naar het Witte Huis en dronken allemaal eerst koffie in de Red Room. Ik herinner me dat ik op die bank zat naast Mrs. Nixon, die er die dag echt leuk uitzag. Je kon zien dat ze behoorlijk New York-deftig kon zijn als ze wilde, in een of andere zwarte jas van Perzisch lamsbont en met hoed. En Mrs. Eisenhower... het was heel leuk, weet je, iedereen zat daar koffie te drinken en zo. En toen we weggingen, reed ik samen met Styles Bridges[207] en Mamie Eisenhower naar het Capitool. Terwijl ik in de auto zat, kwamen president Eisenhower en Jack naar buiten en zei ze: ‘Kijk eens naar Ike met zijn hoge hoed. Hij lijkt precies op Paddy de Ier!’[208] Ik denk dat ze eigenlijk... En op weg naar het Capitool zei ze dat ze die avond voor de eerste keer in haar leven haar eigen telefoonnummer moest bellen, omdat ze dertig jaar lang gebruik had gemaakt van een telefoniste. Ik bleef maar denken hoe er voor die mensen hun hele leven lang gezorgd werd... maar hoe dan ook. Weet je, het was toch vooral om maar wat te zeggen tijdens de rit. Daarna volgde de hele inauguratie en kardinaal Cushing en de brandende katheder, en toen die arme Robert Frost.[209]

==

President Kennedy tijdens zijn inaugurale rede

Er is een prachtige foto waarop je heel ongerust kijkt uit bezorgdheid voor Robert Frost. Wat gebeurde er?

Oh, ja. Je kon hem zien, de sneeuw weerspiegelde zo fel dat hij gewoon niet kon zien wat er op het papier stond. Toen stond Lyndon op en hield zijn hoed ervoor, maar de arme man kon het nog steeds niet zien. Hij keek alsof hij in tranen uit ging barsten, hij klonk zo droevig, maar toen, de hemel zij dank, kende hij ‘The Gift Outright’ uit zijn hoofd. En oh, en hij keek naar Jack terwijl hij dat uitsprak en zo. Ik kreeg geen enkele keer de kans... ik zat ongeveer drie personen van hem af en iedereen zei, ‘Waarom kuste Jack je daarna niet?’... wat hij daar natuurlijk nooit zou doen. Maar je werd in zo’n volgorde weggeleid dat ik acht personen achter hem liep... met de vrouwen of zo. Ik wilde hem zo graag zien voor de lunch, gewoon hem heel even alleen zien. Ik ging met alle vrouwen naar een vertrek waar ze sherry en koffie hadden, en hij was met de mannen. Ik haalde hem in in het Capitool en, oh, ik was zo trots op hem. Er is een foto waarop ik mijn hand onder zijn kin hou en hij kijkt me alleen maar aan en er stonden echt tranen in zijn ogen. Onverwacht ging er een flitslicht, terwijl ik dacht dat er niemand was. In de kranten stond: ‘Vrouw aait hem onder de kin.’ Ik bedoel, dat was zoveel emotioneler dan een kus, want zijn ogen stonden echt vol tranen. [Fluistert] Alleen zeggen: ‘Oh, Jack’... weet je,... ‘Wat een dag!’ En toen de lunch in de oude zaal van het Hooggerechtshof in het Capitool. Ik herinner me dat iedereen zijn menukaartje rondstuurde voor een handtekening, het was heel grappig. Met Truman... ik zat naast Warren.[210] Daarna gingen we de auto in voor de optocht, terwijl ik eigenlijk niet wist hoe ik moest wuiven. Bij het Witte Huis gingen we, geloof ik, even naar binnen en liepen toen naar die kraam. Oh, Jack was gewoon zo gelukkig. Ze hadden hete soep of zoiets in die kraam en hij wilde ieder stukje van de optocht zien. Hij was zo trots en hij was... ze bleven maar zeggen dat het laat zou gaan worden en ik ging na een paar uur weg omdat ik, alweer, zo moe was die dag. Maar hij bleef tot de avond... ik denk dat hij de laatste was, weet je, en kwam toen binnen en er was een grote receptie beneden. Ik lag weer eens in bed. Die avond ging hij naar een diner voor het hele kabinet bij Jane Wheeler[211] en ik moest in bed blijven en daar eten en alles, en dan zou hij terugkomen en me ophalen voor het eerste bal. Om een uur of negen, toen het tijd werd om me aan te gaan kleden, kon ik weer niet uit bed komen. Ik kon me gewoon niet bewegen. Dus belde ik in paniek dokter Travell en zij kwam aangesneld. Ze had twee pillen bij zich, een groene en een oranje, en ze zei dat ik de oranje in moest nemen. Dat deed ik en zei, ‘Wat is het?’ en toen vertelde ze dat het dexedrine was, dat ik nog nooit had ingenomen... en dat ik ook nooit meer heb gedaan. Maar godzijdank, het werkte echt, want nu kon ik me aankleden. En toen kwam Jack en hij kwam naar boven en hij bracht me naar de Red Room beneden. Er waren een paar mensen... de Foley’s,[212] herinner ik me. We toostten allemaal met champagne en hij... hij vond het leuk zoals ik eruitzag en hij zei iets heel aardigs en toen gingen we naar dat bal. Het was zo grappig met al die hulpen, omdat de oudste hulp, het hoofd van de huishoudelijke staf van het Witte Huis, de hele avond probeerde bij Jack te blijven terwijl de andere drie in en uit renden. We gingen naar het bal, dat was zo opwindend. Er is zo’n prachtige foto van hem terwijl hij wijst. Daarna gingen we naar een bal in de Mayflower, waar Lyndon bij ons was. En daarna gingen we naar een derde in Wardman Park en onderweg was het net Assepoester en de klok die om middernacht sloeg. Ik denk dat die pil uitgewerkt was, want ik kon niet uit de auto komen. Dus zei Jack: ‘Dan nu naar huis, jij.’ Hij stuurde me met een hulp naar huis. En ik geloof dat hij ook naar al die andere bals ging en daarna naar Joe Alsop.

==

Jacqueline Kennedy begroet voor de eerste keer haar man als president

Ik logeerde toen bij Joe.

Ik was zo blij. Soms dacht ik later nog wel eens dat ik wilde dat ik in staat geweest was om die hele nacht met hem samen te zijn. Maar hij had zo’n geweldige avond. Hij moet om ongeveer twee of drie uur thuisgekomen zijn, maar hij kwam binnen en maakte me wakker. Ik sliep in de Queen’s Room. Hij sliep toen in de Lincoln Room, dus dat was zijn eerste nacht in Lincolns bed. En... wel, hij was zo blij. De volgende morgen stond hij heel, heel vroeg op, maar ik was ook al wakker en dus ging ik die kamer in en het is zo’n zonnige kamer. Weet je, toen zaten we samen op dat bed. Ik bedoel, je voelde je net als twee kleine kinderen. Denk je eens in, je zit op Lincolns bed! Toen ging hij met die wonderlijk verende gang van hem naar zijn kantoor en kwam hij, zoals ik je al vertelde, meteen terug met Truman en Robert Frost. Dat waren zulke gelukkige dagen voor hem. Hij kon niet wachten tot de kinderen kwamen. Die hele vleugel rook nog zo naar verf, maar hij bleef maar zeggen: ‘Je moet ze wel snel laten komen.’ Hij miste ze echt. Ik geloof dat ze twee weken later kwamen.

==

De president en de first lady tijdens het eerste inauguratiebal in de National Guard Armory, Washington D.C.