Ja.

Dat ieder van hen... Bobby zorgt ervoor dat Teddy zijn prijs opgeeft, wat Teddy met genoegen doet, en dan weigert Jack. Ze deden alles met zoveel liefde voor elkaar. Helemaal tegen het einde overwoog Jack om uitgever te worden van een grote krant of... ik weet niet. Bundy zei laatst tegen me dat hij bij de televisie zou eindigen of zoiets. Ik denk dat hij wel iets had moeten gaan doen. Hij werd er helemaal enthousiast van. Soms had hij het erover met Ben Bradlee... ‘Denk je dat we de Washington Post zouden kunnen kopen?’... of zoiets, nogal lacherig, maar je kon altijd zien wanneer hij serieus een idee overwoog dat hem leuk leek. Ik denk dat hij over de hele wereld was gaan reizen, een boek zou schrijven, iets met zijn bibliotheek zou gaan doen, en zich daar dan volledig op zou storten.

Waar waren jullie... waar zouden jullie zijn gaan wonen, denk je?

Ik neem aan dat we in Cambridge [Massachusetts] gewoond zouden hebben, maar misschien ook niet. Of misschien, heb ik wel gedacht, woonden we nog steeds in Washington, maar nu weet ik dat dat helemaal verkeerd zou zijn geweest. Jack zei altijd dat we niet in Washington moesten wonen. Hij had gelijk. Het zou voor een ex-president te moeilijk zijn geweest om te wonen in deze stad, die helemaal op de nieuwe president gericht is. Dus misschien hadden we wel gewoond in...

Hij had het er tegen mij over om een deel van de tijd in Cambridge te gaan wonen. Ik kreeg de indruk dat hij daar dan drie of vier maanden per jaar zou willen zitten en of...

Een soort Cambridge, of New York. Ik denk dat het zoiets geweest zou kunnen zijn.

En met die krant, dat kan ook...

Weet je, dat zou...

...zijn overwogen als mogelijkheid.

Ja, dat zou met hem een fulltime job zijn geweest. Bundy zei laatst tegen mij... Het maakte me zo triest, omdat Jack zijn gelukkigste jaren later had kunnen beleven. Hij zei dat hij zoiets geweest zou zijn als ‘president van het Westen’. En, weet je, waar hij ook zou gaan, hij zou daar... en naar alles wat hij zei, zouden de mensen zo geluisterd hebben. Toen zei Bundy... ik weet niet of het waar is of niet... dat hem na een tijdje zo vaak zou worden gevraagd om terug te komen dat ze misschien iets hadden moeten doen om te kijken of hij een derde termijn kon krijgen... weet je, niet achter elkaar, maar later. Ik zei wel, ‘Als ze nou eens een bepaling konden maken om je hier voor altijd te houden’... want het enige, als je het Witte Huis verlaat... en Jack zei dit altijd... is dat er dagelijks die angst door je heen gaat als je de ochtendkranten pakt, omdat je weet hoe riskant het is... hoe een of ander lager iemand een blunder kan maken, zoals toen met Skybolt[183] of zoiets, en alles ontploft. De president moet gewoon iedereen in de gaten houden, overal, wat alleen iemand die zo jong en briljant is als Jack, kan doen. Je zou dus de hele tijd bang zijn, in de wetenschap dat je geen enkele macht hebt om iets te doen. Maar Jack zei altijd: ‘Oh, mijn God, nee, dat zou ik nooit doen. Acht jaar is genoeg op deze plaats.’ Dan kon je zien dat dat echt zo was... het is de last, de manier waarop je in de loop der jaren naar de afbeeldingen van Lincoln gaat kijken, en hoeveel ouder en vermoeider hij werd. Je kunt dat op foto’s van Jack zien. Hoewel hij het daar nooit over had... hij sprak wel eens over de zorgen die het meebracht, maar hij zou nooit, weet je, klagen of zelfmedelijden hebben. Maar hij zou gewoon zeggen, zoals een, je weet wel, een gevangene die denkt aan vrijkomen... ‘Oh, nee, acht jaar is genoeg op deze plaats.’

Wanneer deed je... wanneer begon je te denken aan het restaureren van het Witte Huis? Was dat al eerder?

Ja, ik denk toen Jack gekozen was, of misschien toen ik er voor het eerst aan dacht dat ik wel eens de vrouw van de president kon worden. Ik wist gewoon zo zeker dat dat gedaan moest worden. In Florida, tussen Kerstmis en de inauguratie, had ik een heleboel boeken en andere dingen van de Library of Congress laten opsturen. Toen ik er eenmaal zat, lag ik na de inauguratie een week in bed in de Queen’s Room, maar ik herinner me dat ik David Finley of misschien John Walker[184] ontving toen ik nog in bed lag, dus meteen in het begin. Want kijk er nou eens goed naar! Misschien alleen omdat ik natuurlijk eerder in het Witte Huis was geweest, en een korte rondleiding had gehad van Mrs. Eisenhower.

Hoe was dat?

Wel, dit kan interessant zijn, maar... Ik had in de krant gelezen dat het gebruikelijk was dat de oude first lady de nieuwe first lady rondleidde. Het was wel het laatste wat ik wilde, want, zoals gezegd, ik stond op het punt een kind te krijgen. Dus vroeg ik Tish[185] om contact op te nemen met Mary Jane McCaffrey, Mrs. Eisenhowers secretaresse. Mrs. Eisenhower had echter tegen Mrs. McCaffrey gezegd dat ze onze mensen op geen enkele manier mocht helpen.

Wat?

Maar Tish kende haar op de een of andere manier, en dus sprak ze af met Mary Jane, die wegsloop om samen ergens te gaan lunchen. Tish mocht Mary Jane erg graag en ze vertelde haar dingen, weet je, die je zou moeten weten. Dus toen ik vroeg of dat moest, weet je, ‘als het iets is wat Mrs. Eisenhower gaat doen, kan het dan snel want ik weet niet wanneer ik die baby ga krijgen?’ Toen Mrs. McCaffrey die boodschap doorgaf aan Mrs. Eisenhower, ontplofte ze blijkbaar bijna en zei ze, ‘Dit is mijn huis en niemand zal het bekijken’... en dat soort dingen. Die boodschap kreeg ik als antwoord en ik was zo opgelucht, hoe kon ik dat nu bekijken, wat is de zin van rondlopen in dat enorme gebouw, weet je, in een halfuur met een kopje thee? Ik was zo blij dat ik het niet hoefde te doen. Daarna lag ik in het ziekenhuis en kreeg ik John en was het allemaal nogal dramatisch. Daarna ging de pers geloof ik bij Mrs. Eisenhower aandringen, en dus ging zij bij Tish en iedereen zeuren: Kon ik nog komen kijken voordat we die dag naar Florida zouden gaan? Ik kwam rond het middaguur uit het ziekenhuis en we zouden, geloof ik, om halfdrie naar Florida gaan. Ik wilde niet. Ik had nog niets anders gedaan dan in die ziekenhuiskamer wat gelopen en, om even te zeuren, na een keizersnede is lopen een tijdlang heel moeilijk. Alsof ik gek was, zei ik dat ik zou gaan. Ik had gewild dat ik het niet had gedaan. Ze zeiden dat ze een rolstoel hadden en alles. Maar er was nergens een rolstoel en ik werd alleen over iedere verdieping gesleept en er werd niet eens gevraagd of ik even wilde gaan zitten, en hierin geleid en daaruit... langs de hele pers. Toen ik terug was, kreeg ik een huilbui en kon ik twee dagen lang niet ophouden met huilen. Het was iets wat de laatste krachten van je vergt zodat je niets overhoudt. Dus dat was niet zo aardig van Mrs. Eisenhower.[186]

Vreselijk. Maar waarom toch, denk je?

Ze was erg grappig. Ze had het altijd over ‘mijn huis’ en ‘mijn tapijten’ en ik denk... zei president Eisenhower niet tijdens zijn campagne, ‘Als Mamie eraan denkt dat dat meisje in het Witte Huis komt, dan doet ze sssssssss...’ of een ander afkeurend of een of ander leuk geluidje? Weet je, er was daar iets giftigs. Ik geloof dat mensen zeiden dat ze helemaal dol werd als ze hoorde wat voor dingen wij wel niet allemaal deden. Ik denk dat het nooit zo leuk is om over een nieuwe first lady te horen dat zij de dingen doet die jij gedaan zou moeten hebben of zoiets. ‘Maar ik hoor dat de Red Room nu paars is,’ zei ze dan. Ik neem haar dat niet kwalijk, maar je zou denken dat ze daarvoor wat sympathieker was geweest.

==

President Eisenhower en president-elect Kennedy in de Oval Office

Ja. Hoe konden de president en president Eisenhower...

Ik denk zo dat president Eisenhower heel aardig was toen ze... bij hun eerste ontmoeting. Ik weet niet waarover ze spraken, maar Eisenhower zei op het laatst: ‘Dan wil ik je laten zien hoe snel de helikopters hier kunnen zijn om je weg te halen.’ Hij duwde op een knop en ze waren er in drie minuten en we vlogen weg. Dus Eisenhower was aardig tegen hem.

Wat vond de president van Eisenhower?

Wel, niet veel. Weet je, wat zei Joe Alsop ook alweer tegen mij... tegen ons beiden? ‘Eisenhower is de slechtste president van de Verenigde Staten geweest op James Buchanan na.’ Weet je, Jack begreep wel wat er allemaal gedaan had kunnen worden, ik bedoel, hoe hij geen vooruitgang boekte en dan toch zelf zei... ik geloof niet dat hij veel van hem dacht. Maar hij zei dan: ‘Kijk eens hoe gezond de man is. Zijn wangen zijn roze als wat dan ook, en hij glimlacht en grinnikt.’ Oh, en er was nog iets heel erg grappigs dat ons opviel. In het Witte Huis, in de deuropening van Jacks... op de drempel van Jacks kantoor naar de slaapkamer... we dachten dat er termieten zaten. Het zat vol kleine gaatjes. Dus vroeg ik de hoofdportier, Mr. West,[187] omdat ik dacht dat het Witte Huis weer in elkaar zou storten, zoals onder Truman was gebeurd. Maar het waren de spikes van zijn golfschoenen geweest. Het is niet te geloven! Volgens mij moet hij er door het hele Witte Huis op hebben gelopen.

Hetzelfde was het geval in het kantoor van de president.

Ja. Nu zijn ze weggesleten. Het valt nauwelijks meer op.

Herinner je je nog iets van het bezoek van Nixon aan Palm Beach? Kwam hij niet een keer langs tijdens het interregnum?

Ging Jack hem niet opzoeken?

Nee, dat is waar. Hij was vlakbij in Florida.

In een of ander hotel.[188]

Dat is waar, de president ging hem opzoeken.

Ik denk dat dat geweest moet zijn toen ik in het ziekenhuis lag of... Dat moet eerder zijn geweest, direct na de verkiezingen.

Dat is juist. Ik denk voordat je baby kwam.

Ja, toen ik in Washington zat. Ik herinner me er niets van. Ging Smathers[189] met Jack mee? Of is Smathers een andere keer gegaan, toen hij vertelde hoe uitgeput Mrs. Nixon was en dat ze als een lijk in, weet je, deze stoel lag, onbeweeglijk, met zo’n verbitterd, wanhopig gezicht en hoe vreselijk verbitterd ze was. Iemand heeft dat aan Jack verteld. Dat ze de vreselijkste dingen zei en ‘Laten we de stemmen opnieuw tellen!’ en dat soort dingen. Ik herinner me zijn gesprek met Nixon eigenlijk niet. Ik bedoel, ik herinner me dat hij me erover verteld heeft, maar nu kan ik me niet herinneren wat hij zei. Mrs. Kennedy heeft me in het eerste jaar van mijn huwelijk gezegd dat ik alles op moest schrijven, maar dat is allemaal niks... wat Arthur Krock tegen Dean Acheson zei of zoiets. En al die jaren dat ik het wel op zou moeten schrijven, heb ik het niet gedaan.

Wat vond de president van de restauratie?

De restauratie?

Van het Witte Huis.

Hij was geïnteresseerd. Hij raakte altijd geïnteresseerd in alles waar ik me druk om maakte, maar hij was er ook zenuwachtig om. Ik bedoel, hij wilde zeker weten dat het op de juiste manier gebeurde, en dus stuurde hij Clark Clifford naar me toe. Clark Clifford was echt zenuwachtig want hij trachtte me over te halen om er niet aan te beginnen, wat Jack nooit...

==

Aantekeningen die Jacqueline Kennedy nog vóór de inauguratie maakte over de Lincoln Bedroom (boven) en de East Hall (onder)

Presentatie van de eerste gids over het Witte Huis – The White House: A Historic Guide