Hoofdstuk 15

DE ONBREEKBARE EED

Opnieuw dwarrelde er sneeuw langs de met ijsbloemen bedekte ramen; Kerstmis naderde met rasse schreden. Hagrid had al in zijn eentje de gebruikelijke twaalf kerstbomen afgeleverd voor de Grote Zaal; slingers van hulst en goudfolie waren om de leuningen van de trappen gewikkeld; eeuwigdurende kaarsen brandden in de helmen van de harnassen en om de zoveel meter hingen er grote bossen maretak in de gangen. Er stonden steeds grote groepen meisjes onder de maretak als Harry voorbijkwam, wat vaak tot opstoppingen leidde, maar gelukkig had Harry, door zijn talrijke nachtelijke uitstapjes, een uitzonderlijk grondige kennis van de geheime gangen in het kasteel en kon hij zonder al te veel moeite maretakvrije routes uitstippelen tussen de verschillende klaslokalen.
Ron zou vroeger jaloers geweest zijn vanwege de noodzaak die omwegen te maken, maar nu schaterde hij alleen maar van het lachen als hij Harry weer eens moeite zag doen. Die nieuwe, vrolijke Ron was verre te verkiezen boven de chagrijnige, agressieve versie waar Harry de afgelopen weken mee te kampen had gehad, maar tegenover dat voordeel stonden ook grote nadelen. Ten eerste verkeerde Harry nu noodgedwongen vaak in het gezelschap van Belinda Broom, die ieder moment dat ze Ron niet kuste blijkbaar een verloren moment vond, en ten tweede was Harry opnieuw de beste vriend van twee mensen die zo te zien nooit meer één woord met elkaar zouden wisselen.
Rons armen zaten nog steeds onder de schrammen en wondjes na Hermeliens vogelaanval en hij stelde zich defensief en wrokkig op.
'Ze kan niet klagen,' zei hij tegen Harry. 'Zij heeft met Kruml gezoend en nu merkt ze opeens dat er iemand is die mij ook leuk vindt. Nou, we leven in een vrij land. Ik heb niets verkeerds gedaan.'
Harry gaf geen antwoord, maar deed alsof hij in beslag genomen werd door het boek dat ze eigenlijk gelezen moesten hebben voor ze de volgende ochtend Bezweringen hadden (Kwintessens: Een Queeste). Hij was vastbesloten om met zowel Ron als Hermelien bevriend te blijven en hield daarom een groot deel van de tijd zijn lippen stijf op elkaar.
'Ik heb Hermelien nooit iets beloofd,' mompelde Ron. 'Ja, goed, ik zou met haar naar dat kerstfeestje van Slakhoorn gaan, maar ze heeft nooit gezegd... gewoon als vrienden... ik mag doen wat ik wil...'
Harry sloeg een bladzijde van Kwintessens om. Hij wist dat Ron naar hem keek. Rons stem stierf weg tot een zacht gemopper dat nauwelijks verstaanbaar was boven het geknetter van het haardvuur, al dacht Harry dat hij de woorden 'Kruml' en 'niets te klagen' opving.
Hermelien had zo'n druk rooster dat Harry alleen 's avonds wat langer met haar kon praten. Ron was dan toch zo innig verbonden met Belinda dat hij niet merkte wat Harry deed. Hermelien weigerde in de leerlingenkamer te blijven als Ron er ook was en dus was Harry meestal gedwongen haar te volgen naar de bibliotheek, wat inhield dat ze alleen konden fluisteren.
'Hij heeft het volste recht om te zoenen met wie hij wil,' zei Hermelien terwijl de bibliothecaresse, madame Rommella, tussen de boekenkasten patrouilleerde. 'Mij een zorg!'
Ze hief haar veer op en zette met zo'n kracht een punt op een i dat ze een gat maakte in het perkament. Harry zei niets, maar was bang dat hij zijn stem binnenkort wel eens kwijt zou kunnen raken door gebrek aan oefening. Hij boog zich ietsje dieper over Toverdranken voor Gevorderden en bleef aantekeningen maken over Eeuwigdurende Elixers. Af en toe moest hij goed kijken om de nuttige opmerkingen die de Prins aan de tekst van Libatius Bernage had toegevoegd te kunnen ontcijferen.
'En trouwens,' zei Hermelien na een tijd, 'je moet voorzichtig zijn.' 'Voor de laatste keer,' fluisterde Harry nogal schor na bijna drie kwartier stilte, 'ik geef dit boek niet terug! Ik heb meer geleerd van de Halfbloed Prins dan Sneep of Slakhoorn me ooit hebben - '
'Ik had het niet over die achterlijke zogenaamde Prins,' zei Hermelien. Ze wierp een vuile blik op het boek, alsof het iets lelijks tegen haar gezegd had. 'Nee, ik bedoel iets wat eerder op de dag gebeurd is. Voor ik naar de bieb ging moest ik even naar de wc en daar waren wel een stuk of tien meisjes, onder wie Regina Valster, druk aan het overleggen hoe ze jou het beste stiekem een liefdesdrankje konden toedienen. Ze hopen dat je een van hen meeneemt naar dat feestje van Slakhoorn en blijkbaar hebben ze liefdesdrankjes gekocht bij Fred en George, die helaas nog wel zullen werken ook...'
'Waarom heb je ze dan niet in beslag genomen?' vroeg Harry verontwaardigd. Het leek bizar dat Hermeliens dwangmatige neiging om de regels te volgen haar op zo'n cruciaal moment in de steek gelaten had.
'Ze hadden die drankjes niet bij zich op de wc,' zei Hermelien schamper. 'Ze bespraken alleen de beste tactiek. En aangezien ik betwijfel of zelfs de Halfbloed Prins' - ze keek opnieuw vol afkeuring naar het boek - 'een tegengif zou kunnen verzinnen voor tien verschillende liefdesdrankjes tegelijk, zou ik maar gauw iemand vragen om mee te gaan. Dan denken de anderen niet meer dat ze ook nog een kans maken. Het feestje is morgenavond al, dus ze worden wanhopig.'
'Er is niemand die ik wil vragen,' mompelde Harry. Hij probeerde nog steeds zo min mogelijk aan Ginny te denken, al zag hij haar tegenwoordig wel vaak terug in zijn dromen, en dan op zo'n manier dat hij dolblij was dat Ron nooit Legilimentie geleerd had.
'Nou, wees voorzichtig met wat je drinkt, want Regina Valster laat er vast geen gras over groeien,' zei Hermelien grimmig.
Ze rolde het lange stuk perkament waarop ze haar werkstuk voor Voorspellend Rekenen maakte wat verder uit en kraste erop los met haar veer. Harry keek naar haar, maar zijn gedachten waren ver weg.
'Wacht eens even,' zei hij langzaam. 'Ik dacht dat Vilder alles wat bij Tovertweelings Topfopshop gekocht was verboden had?'
'Sinds wanneer heeft iemand zich ooit iets aangetrokken van wat Vilder verboden heeft?' zei Hermelien. Ze concentreerde zich nog steeds op haar werkstuk.
'Maar alle uilen worden toch ook gecontroleerd? Hoe kunnen die meiden dan liefdesdrankjes de school binnensmokkelen?'
'Fred en George vermommen ze als parfum of hoestsiroop,' zei Hermelien. 'Dat maakt deel uit van hun Uilkoeriersdienst.'
'Je weet er wel veel van.'
Hermelien keek net zo vuil naar Harry als naar zijn exemplaar van Toverdranken voor Gevorderden. 'Het stond achter op de flesjes die ze van de zomer aan Ginny en mij lieten zien,' zei ze kil. 'Ik giet geen drankjes in de glazen van andere mensen... en ik doe ook niet alsof, wat net zo erg is...'
'Ja, oké, daar hebben we het nu niet over,' zei Harry vlug. 'Het gaat erom dat Vilder voor de gek gehouden wordt. Die meiden smokkelen spullen de school binnen die eruitzien als iets heel anders! Waarom zou Malfidus dan ook niet die halsketting de school hebben kunnen binnensmokkelen?'
'Hè Harry... begin je daar nou wéér over?'
'Zeg op. Waarom niet?' vroeg Harry.
'Hoor eens,' zuchtte Hermelien, 'Hypocrietsprieten detecteren leugens, vervloekingen en vermommingen. Ze worden onder meer gebruikt om Duistere magie en Duistere voorwerpen op te sporen. Een krachtige vervloeking zoals er op die ketting rustte zouden ze binnen een paar seconden hebben opgepikt. Maar iets wat gewoon in een verkeerd flesje zit, zou niet opvallen - en bovendien zijn liefdesdrankjes niet Duister of gevaarlijk - '
'Jij hebt makkelijk praten,' zei Harry. Hij dacht aan Regina Valster. 'Vilder zou dus zelf moeten ontdekken dat iets geen echte hoestdrank is en hij is niet bepaald een goede tovenaar. Volgens mij weet hij niet eens het verschil tussen een toverdrank en - '
Hermelien zweeg abrupt. Harry had het ook gehoord: er had iemand bewogen tussen de donkere boekenkasten. Ze wachtten en enkele ogenblikken later kwam het gierachtige gezicht van madame Rommella om de hoek. Haar ingevallen wangen, perkamentachtige huid en lange haakneus werden onflatteus verlicht door de lantaarn in haar hand.
'De bibliotheek is nu gesloten,' zei ze. 'Zet alles wat jullie geleend hebben terug op de juiste - wat heb je met dat boek gedaan, ontaarde jongen?' 'Dat is mijn eigen boek, niet uit de bibliotheek!' zei Harry haastig. Hij griste Toverdranken voor Gevorderden van tafel terwijl zij er ook naar graaide met een klauwachtige hand.
'Besmeurd!' siste ze. 'Bezoedeld! Ontheiligd!'
'Het is gewoon een boek waar iemand in geschreven heeft!' zei Harry en hij trok het uit haar vingers.
Even leek het alsof ze een beroerte zou krijgen; Hermelien, die haastig haar spullen had gepakt, greep Harry bij zijn arm en trok hem mee naar de uitgang. 'Als je niet oppast, mag je straks niet meer in de bieb komen. Waarom moest je zo nodig dat stomme boek meenemen?'
'Het is niet mijn schuld dat dat mens knettergek is, Hermelien. Of denk je dat ze je beledigende opmerkingen over Vilder hoorde? Ik heb altijd al gedacht dat die twee misschien samen iets hadden...'
'O, ha ha ha...' Genietend van het feit dat ze weer hardop konden praten liepen ze door de verlaten, met lantaarns verlichte gangen terug naar de leerlingenkamer en kibbelden over de vraag of Vilder en madame Rommella stiekem op elkaar verliefd waren of niet.
'Gouden ballen,' zei Harry tegen de Dikke Dame, want dat was het nieuwe wachtwoord tijdens de feestdagen.
'Jij ook,' zei de Dikke Dame met een schalkse grijns en ze zwaaide opzij om hen door te laten.
'Hallo, Harry!' zei Regina Valster zodra hij door het portretgat klom. 'Wil je een violierwatertje?'
Hermelien keek hem over haar schouder aan, met een blik waar het 'Wat zei ik?' vanaf droop.
'Nee, bedankt,' zei Harry vlug. 'Dat lust ik niet.'
'Nou, neem deze dan,' zei Romilda en ze duwde een doos in zijn handen. 'Chocoketels, gevuld met Oude Klares Jonge Borrel. Mijn oma heeft ze gestuurd, maar ik vind ze niet lekker.'
'O – oké, bedankt,' zei Harry. Hij wist niet wat hij anders moest zeggen. 'Eh - ik was net op weg naar...'
Hij liep haastig achter Hermelien aan.
'Heb ik het niet gezegd?' zei Hermelien. 'Hoe eerder je iemand uitnodigt, hoe eerder de anderen je met rust laten en dan kun je - '
Plotseling werd haar gezicht uitdrukkingsloos; ze had Ron en Belinda innig verstrengeld samen in één stoel zien zitten.
'Nou, welterusten, Harry,' zei Hermelien, ook al was het pas zeven uur 's avonds. Zonder verder nog een woord te zeggen liep ze naar de meisjesslaapzaal. Toen Harry zelf ook naar bed ging, troostte hij zich met de gedachte dat ze zich nog maar door één lesdag heen hoefden te worstelen, plus Slakhoorns feestje, en dat Ron en hij dan naar Het Nest zouden vertrekken. Het leek nu vrijwel onmogelijk dat Ron en Hermelien het nog voor de vakantie zouden goedmaken, maar misschien hadden ze tijd om te kalmeren als ze vrij hadden en zouden ze spijt krijgen van hun gedrag...
Harry's verwachtingen waren niet hooggespannen en kregen een extra optater toen hij de dag daarna een les Gedaanteverwisselingen moest uitzitten met Ron en Hermelien. Ze waren net begonnen aan het ongelooflijk moeilijke onderwerp van menselijke gedaanteverwisselingen; ze werkten met spiegels en moesten de kleur van hun eigen wenkbrauwen veranderen. Hermelien lachte hatelijk om Rons eerste, totaal mislukte poging waarbij hij zichzelf van een spectaculaire krulsnor voorzag: Ron sloeg terug door middel van een onbarmhartige maar accurate imitatie van Hermelien die gretig op en neer wipte op haar stoel, iedere keer als professor Anderling een vraag stelde. Belinda en Parvati moesten er hard om lachen, maar het kostte Hermelien moeite haar tranen te bedwingen. Ze sprintte het lokaal uit zodra de bel ging en liet de helft van haar spullen achter. Harry besloot dat Hermelien hem nu harder nodig had dan Ron, dus raapte hij vlug haar achtergebleven boeken bij elkaar en volgde haar.
Hij vond haar uiteindelijk een verdieping lager. Ze kwam de meisjes-wc uit in het gezelschap van Loena Leeflang, die haar vaag op haar schouder klopte. 'O, hallo, Harry,' zei Loena. 'Wist je dat een van je wenkbrauwen knalgeel is?' 'Ha, Loena. Hermelien, je hebt je spullen laten liggen...'
Hij gaf haar de boeken.
'O ja,' zei Hermelien gesmoord. Ze pakte ze aan en draaide zich vlug om, zodat Harry niet zou zien dat ze haar ogen afveegde met haar etui. 'Bedankt, Harry. Nou, ik moet weer eens gaan...'
Ze liep haastig verder, zonder Harry de kans te geven nog wat troostende woorden te zeggen, al schoten die hem eerlijk gezegd ook absoluut niet te binnen.
'Ze is een tikkeltje van streek,' zei Loena. 'Ik dacht eerst dat ik Jammerende Jenny hoorde op de wc, maar het was Hermelien. Ze zei iets over Ron Wemel...' 'Ja, ze hebben ruzie gehad,' zei Harry.
'Hij zegt soms heel grappige dingen, hè?' zei Loena terwijl ze samen door de gang liepen. 'Maar af en toe kan hij ook een beetje onaardig zijn. Dat heb ik vorig jaar gemerkt.'
'Ja, misschien,' zei Harry. Loena gaf opnieuw blijk van haar talent om plompverloren de waarheid te zeggen; hij had nog nooit iemand ontmoet zoals zij. 'En, heb jij een goed semester gehad?'
'Ja, gaat best,' zei Loena. 'Een beetje eenzaam zonder de SVP. Maar Ginny is heel aardig. Ze zei laatst met Gedaanteverwisselingen tegen twee jongens dat ze me niet steeds "Lijpo" moesten noemen - '
'Heb je zin om vanavond met mij naar het feestje van Slakhoorn te gaan?' De woorden waren eruit voor Harry het wist; het was alsof hij een wildvreemde hoorde praten.
Loena keek hem met haar uitpuilende ogen stomverbaasd aan.
'Naar Slakhoorns feestje? Met jou?'
'Ja,' zei Harry. 'We worden geacht introducés mee te nemen en ik dacht dat jij het misschien leuk zou vinden... ik bedoel' - hij wilde daar geen enkel misverstand over laten bestaan - 'gewoon als een goede vriendin, snap je? Maar als je geen zin hebt...'
Hij hoopte eigenlijk al half en half dat ze geen zin zou hebben.
'Nee, nee! Het lijkt me juist heel erg leuk, als goede vriendin!' zei Loena, breder glimlachend dan Harry haar ooit had zien doen. 'Niemand heeft me ooit voor een feestje uitgenodigd als goede vriendin! Heb je daarom je wenkbrauw geverfd? Voor het feestje? Zal ik het ook doen?'
'Nee!' zei Harry gedecideerd. 'Dat was gewoon een foutje. Ik vraag wel of Hermelien hem weer ontkleurt. Nou, dan zie ik je vanavond om acht uur in de hal.'
'AHA!' krijste een stem boven hun hoofd. Ze schrokken zich dood; ze waren ongemerkt onder Foppe de klopgeest door gelopen. Hij hing ondersteboven in een kroonluchter en keek hen boosaardig grijnzend aan.
'Pottertje heeft Lijpo gevraagd voor het feestje! Pottertje is op Lijpo! Pottertje iiiiis op Lijpoooo!'
Hij zoefde schel grinnikend weg en brulde aan één stuk door: 'Pottertje is op Lijpo!'
'Altijd goed om dit soort dingen privé houden,' zei Harry. Inderdaad wist de hele school binnen de kortste keren dat Harry Potter met Loena Leeflang naar het feestje van Slakhoorn ging.
'Je had elk meisje kunnen vragen dat je maar wilde!' zei Ron vol ongeloof tijdens het avondeten. 'Elk meisje! En dan kies je Lijpo Leeflang?'
'Noem haar niet zo, Ron,' snauwde Ginny. Ze bleef even achter Harry staan, op weg naar haar vrienden. 'Ik ben echt blij dat je haar gevraagd hebt, Harry. Ze is zó door het dolle!'
Ze liep verder en ging bij Daan zitten. Harry probeerde het leuk te vinden dat Ginny blij was dat hij met Loena naar het feestje ging, maar dat wilde niet echt lukken. Een eind verderop aan tafel zat Hermelien, in haar eentje. Ze prikte met haar vork in haar stoofpot, maar at niet echt. Harry zag dat Ron stiekem naar haar keek.
'Waarom zeg je niet dat het je spijt?' vroeg Harry op de man af.
'En dan weer aangevallen worden door een meute kanaries?' mompelde Ron. 'Waarom moest je haar ook zo nodig nadoen?'
'Ze lachte om mijn snor!'
'Ik ook. Je zag er ongelooflijk stom uit.'
Ron leek dat niet gehoord te hebben; Belinda was zojuist gearriveerd, samen met Parvati. Ze wurmde zich tussen Harry en Ron in en sloeg haar armen om Rons hals.
'Hallo, Harry,' zei Parvati. Kennelijk voelde ze zich een beetje opgelaten vanwege het gedrag van haar vriendin en begon het haar de keel uit te hangen. Harry wist precies hoe ze zich voelde.
'Hoe is het met je?' vroeg Harry. 'Blijf je toch gewoon op Zweinstein? Ik hoorde dat je ouders je van school wilden halen.'
'Ik heb ze voorlopig weten om te praten,' zei Parvati. 'Ze gingen echt door het lint toen ze hoorden van Katja, maar omdat er sindsdien niets meer gebeurd is... o, hallo, Hermelien!'
Parvati glimlachte werkelijk van oor tot oor naar Hermelien en Harry merkte dat ze zich schuldig voelde omdat ze haar tijdens Gedaanteverwisselingen had uitgelachen. Hij keek om en zag Hermelien zo mogelijk nog breder teruglachen. Meisjes konden soms heel erg vreemd zijn.
'Ha, Parvati!' zei Hermelien. Ze negeerde Ron en Belinda volkomen. 'Ga je vanavond ook naar het feestje van Slakhoorn?'
'Ik ben niet uitgenodigd,' zei Parvati somber. 'Anders was ik dolgraag gegaan. Zo te horen wordt het heel leuk... jij gaat wel, hè?'
'Ja, ik heb om acht uur afgesproken met Magnus en we - '
Er klonk een geluid alsof er een gootsteenontstopper uit een verstopte afvoer werd losgetrokken en Ron kwam boven water. Hermelien deed alsof ze niets gehoord of gezien had.
' - we gaan samen naar het feestje.'
'Magnus?' zei Parvati. 'Magnus Stoker, bedoel je?'
'Precies,' zei Hermelien liefjes. 'De jongen die bijna,' ze legde de nadruk op dat laatste woord, 'de Wachter van Griffoendor was geweest.'
'Dus jullie hebben samen iets?' vroeg Parvati. Ze keek Hermelien met grote ogen aan.
'O - ja - wist je dat nog niet?' zei Hermelien met een heel erg onHermelienachtig gegiechel.
'Nee!' zei Parvati. Haar ogen puilden bijna uit haar hoofd bij het horen van die sappige roddel. 'Wauw! Je houdt wel van Zwerkbalspelers, hè Hermelien? Eerst Kruml en nu Stoker...'
'Ik hou van echt goede Zwerkbalspelers,' corrigeerde Hermelien haar, nog steeds glimlachend. 'Nou, ik zie je nog wel... ik moet me omkleden voor het feest...'
Hermelien vertrok. Belinda en Parvati staken onmiddellijk de koppen bij elkaar om deze nieuwste ontwikkeling grondig te bespreken, samen met alles wat ze ooit over Stoker hadden gehoord en alles wat ze altijd wel van Hermelien hadden gedacht. Rons gezicht was merkwaardig uitdrukkingsloos en hij zei niets.
Harry verbaasde zich er in stilte over hoe ver meisjes konden gaan als ze op wraak uit waren.
Toen hij om acht uur 's avonds in de hal arriveerde, hingen er veel meer meisjes rond dan normaal. Ze keken allemaal nogal rancuneus naar hem terwijl hij naar Loena liep. Ze droeg een met glitters overdekt zilveren gewaad waar een hoop omstanders om moesten giechelen, maar verder zag ze er best leuk uit.
Harry was in elk geval blij dat ze haar radijsjesoorbellen, ketting van Boterbierkurken en Kakelbontbril had thuisgelaten.
'Hoi,' zei hij. 'Zullen we gaan?'
'O ja!' zei ze blij. 'Waar is het feestje?'
'In de kamer van Slakhoorn,' zei Harry. Hij loodste haar mee naar de marmeren trap, weg van al het gestaar en gemompel. 'Heb je gehoord dat er misschien ook een vampier komt?'
'Rufus Schobbejak?' vroeg Loena.
'Ik - wat?' zei Harry stomverbaasd. 'Bedoel je de Minister van Toverkunst?'
'Ja, die is een vampier,' zei Loena nuchter. 'Vader heeft er een lang artikel over geschreven toen Schobbejak pas tot opvolger van Droebel benoemd was, maar iemand van het Ministerie heeft hem gedwongen het niet te publiceren. Ze willen natuurlijk niet dat de waarheid aan het licht komt!'
Het leek Harry uitermate onwaarschijnlijk dat Schobbejak een vampier was, maar hij was eraan gewend dat Loena de bizarre meningen van haar vader napraatte en gaf geen antwoord: ze waren al bijna bij de kamer van Slakhoorn en met iedere stap hoorden ze meer muziek, gelach en gepraat.
Harry wist niet of Slakhoorns kamer zo gebouwd was of dat hij magische trucs gebruikt had, maar hij leek veel groter dan de werkkamers van de meeste docenten. Het plafond en de muren waren behangen met smaragdgroene, vuurrode en gouden doeken, zodat het leek alsof ze zich in een reusachtige tent bevonden. Het was er vol en benauwd en alles baadde in het rode licht van een rijk bewerkte lamp die aan het plafond hing en waarin echte feeën rondfladderden, als oogverblindende lichtstippen. Uit een hoek klonk luid gezang op, begeleid door het getokkel van wat zo te horen mandolines waren.
Een blauwe walm van tabaksrook hing boven een groepje bejaarde heksenmeesters die diep in gesprek waren en huis-elfen laveerden pieperig door het woud van knieën. Je zag ze bijna niet onder de massieve zilveren schalen met eten die ze droegen en ze leken wel kleine, rondwandelende tafeltjes.
'Harry, beste jongen!' zei Slakhoorn met zijn galmende stem zodra Harry en Loena zich naar binnen hadden gewurmd. 'Kom binnen, kom binnen! Er zijn veel mensen aan wie ik je wil voorstellen!'
Slakhoorn droeg een fluwelen muts met kwastjes die bij zijn fluwelen huisjasje paste. Hij pakte Harry zo stevig bij zijn arm dat het leek alsof hij met hem wilde Verdwijnselen en trok hem doelbewust mee in het feestgedruis. Harry pakte Loena's hand en sleepte haar mee.
'Harry, ik wil je voorstellen aan Elias Mier, een oud-leerling van me. Hij is de auteur van Bloedbroeders: Mijn Leven Tussen de Vampiers - en dit is zijn vriend Sanguini.'
Mier, een kleine man met een bril, greep Harry's hand en schudde die enthousiast; de vampier Sanguini, lang en uitgemergeld en met donkere wallen onder zijn ogen, knikte alleen maar. Zo te zien verveelde hij zich nogal. Niet ver van hem vandaan stond een nieuwsgierig en opgewonden groepje meisjes.
'Harry Potter! Een waar genoegen!' zei Mier en hij tuurde bijziend naar Harry's gezicht. 'Ik zei een tijdje geleden nog tegen professor Slakhoorn: Waar is toch de biografie van Harry Potter waar iedereen op zit te wachten?'
'Eh...' zei Harry. 'Zit u daarop te wachten?'
'Net zo bescheiden als Hildebrand al zei!' riep Mier uit. 'Maar even serieus -' zijn manier van doen werd plotseling nuchter en zakelijk, 'ik zou die biografie best zelf willen schrijven. Ontzettend veel mensen willen dolgraag meer van je weten, beste jongen! Dolgraag! Als je bereid zou zijn me een paar interviews van een uur of vijf te geven, kan het boek binnen enkele maanden af zijn. En je hoeft er zelf bijna niets voor te doen! Vraag maar aan Sanguini hier of het niet - Sanguini, blijf hier!' voegde Mier er streng aan toe, want de vampier schuifelde met een nogal hongerige blik in zijn ogen naar het groepje meisjes. 'Hier, neem een pasteitje,' zei Mier. Hij griste er eentje van het blad van een passerende huiself, drukte het in Sanguini's hand en richtte zijn aandacht toen weer op Harry.
'Het goud dat je zou kunnen verdienen, beste jongen! Je hebt geen idee - '
'Ik ben echt niet geïnteresseerd,' zei Harry resoluut. 'Ik zie een bekende. Sorry.' Hij trok Loena met zich mee en dook de menigte in; hij had inderdaad een grote bos bruin haar zien verdwijnen tussen wat twee leden van de Witte Wieven leken te zijn.
'Hermelien! Hermelien!'
'Harry! Gelukkig, daar ben je! Hoi, Loena!'
'Wat is er met jou gebeurd?' vroeg Harry. Hermelien zag er nogal verfomfaaid uit, alsof ze zich had moeten losworstelen uit een grote kluwen Duivelsstrik.
'O, ik ben net ontsnapt - ik bedoel, ik heb Magnus even daar achtergelaten,' zei ze. 'Onder de maretak,' voegde ze eraan toe toen Harry haar vragend bleef aankijken.
'Net goed. Had je hem maar niet moeten kiezen,' zei Harry streng. 'Ik dacht dat Ron zich aan hem nog het meest zou ergeren,' zei Hermelien koeltjes. 'Ik heb ook nog even overwogen om Zacharias Smid te vragen, maar het leek me dat, over het geheel genomen - '
'Heb je overwogen om Smid te vragen?' zei Harry vol walging.
'Ja, en ik krijg er steeds meer spijt van dat ik dat niet heb gedaan. Vergeleken met Stoker is zelfs Groemp nog een heer. Laten we deze kant uit gaan. We zien hem vast wel uit de verte aan komen, hij is zo lang...'
Ze liepen naar de andere kant van de kamer en namen onderweg een beker mede, maar realiseerden zich te laat dat professor Zwamdrift daar in haar eentje stond.
'Hallo,' zei Loena beleefd tegen professor Zwamdrift.
'Goeienavond, liefje,' zei professor Zwamdrift. Het kostte haar blijkbaar enige moeite om Loena duidelijk te onderscheiden en Harry rook weer goedkope sherry. 'Ik heb je de laatste tijd niet meer bij mij in de klas gezien...'
'Nee, ik heb dit jaar les van Firenze,' zei Loena.
'O ja, natuurlijk,' zei professor Zwamdrift met een nijdig, dronken gegiechel. 'Of Hortsik, zoals ik hem liever noem. Je zou toch verwachten dat professor Perkamentus het paard weer op stal zou hebben gezet nu ik terug ben op school. Maar nee... we moeten de lessen delen... het is een belediging, een regelrechte belediging! Wist je...'
Professor Zwamdrift was blijkbaar zo aangeschoten dat ze Harry niet eens herkende. Onder dekking van haar hatelijke opmerkingen over Firenze ging Harry wat dichter bij Hermelien staan en zei: 'Ik wil één ding weten. Ben je van plan Ron te vertellen dat je hem geholpen hebt tijdens de selectietrainingen?'
Hermelien trok haar wenkbrauwen op. 'Denk je echt dat ik zo laag zou zinken?'
Harry keek haar doordringend aan. 'Hermelien, als je Stoker mee uit vraagt - '
'Er is wel een verschil,' zei Hermelien waardig. 'Ik ben niet van plan Ron ook maar iets te vertellen over wat er wel of niet is voorgevallen toen hij geselecteerd werd als Wachter.'
'Goed zo,' zei Harry met nadruk. 'Want dat zou een enorme klap voor hem zijn en dan verliezen we vast de volgende wedstrijd - '
'Zwerkbal!' zei Hermelien boos. 'Denken jongens nou echt nergens anders aan? Magnus heeft me niet één vraag gesteld over mezelf, nee, ik werd alleen getrakteerd op De Honderd Beste Reddingen van Magnus Stoker, vanaf dat we hier binnenkwamen tot - o jee, daar heb je hem!'
Hermelien schoot zo snel weg dat het was alsof ze Verdwijnseld was; het ene moment was ze er nog en het volgende had ze zich tussen twee vrolijk lachende heksen door gewurmd en was ze verdwenen.
'Heb je Hermelien gezien?' vroeg Stoker toen hij zich even later een weg had gebaand door de menigte.
'Nee, sorry,' zei Harry. Hij draaide zich snel om en wilde deelnemen aan het gesprek dat Loena voerde, maar was even vergeten tegen wie ze het had.
'Harry Potter!' zei professor Zwamdrift met diepe, trillende stem. Blijkbaar herkende ze hem nu pas.
'O, hallo,' zei Harry niet bijster enthousiast.
'Beste jongen!' zei ze op wel heel doordringende fluistertoon. 'De geruchten! De verhalen! De Uitverkorene! Uiteraard wist ik dat al lang... de voortekenen waren nooit goed, Harry... maar waarom heb je Waarzeggerij laten vallen? Zeker voor jou is dat vak van het allergrootste belang!'
'Ah, Sybilla, we denken allemaal dat ons eigen vak het belangrijkst is!' zei een luide stem. Plotseling stond Slakhoorn naast professor Zwamdrift. Zijn gezicht was rood, zijn fluwelen muts stond scheef en hij had een beker mede in de ene hand en een enorme zoete pastei in de andere. 'Maar ik heb nog nooit zo'n natuurtalent gezien als het om toverdranken gaat,' zei Slakhoorn. Hij keek met veel genegenheid in zijn bloeddoorlopen ogen naar Harry. 'Hij doet het op gevoel - net als zijn moeder! Ik heb maar heel weinig leerlingen gehad die dat konden, dat kan ik je verzekeren, Sybilla. Ik geloof dat zelfs Severus - '
Tot Harry's afgrijzen stak Slakhoorn joviaal zijn arm uit en trok hij plotseling Sneep naar zich toe, die eerst nergens te zien was geweest. 'Verberg je niet steeds en kom er gezellig bij staan, Severus!' hikte Slakhoorn vrolijk. 'Ik had het net over Harry's uitzonderlijke prestaties op het gebied van toverdranken. Een deel van de eer komt natuurlijk jou toe, want jij hebt hem vijf jaar lesgegeven!'
Sneep kon niet ontsnappen, met Slakhoorns arm om zijn schouders. Hij keek Harry met half dichtgeknepen ogen aan langs zijn grote haakneus. 'Vreemd. Ik had altijd het idee dat Potter weinig tot niets van me had opgestoken.'
'Nou, dan is hij echt een zuiver natuurtalent!' riep Slakhoorn. 'Je had eens moeten zien wat hij tijdens de eerste les voor me brouwde! De Drank van de Levende Dood - ik heb het geen leerling ooit beter zien doen tijdens zijn eerste poging. Zelfs jij, Severus - '
'Werkelijk?' zei Sneep. Zijn ogen boorden zich nog steeds in die van Harry, die een beetje ongerust werd. Het laatste wat hij wilde was dat Sneep zou gaan onderzoeken waarom hij plotseling zo'n kei was in Toverdranken.
'Vertel nog eens wat je andere vakken zijn, Harry,' zei Slakhoorn.
'Verweer tegen de Zwarte Kunsten, Bezweringen, Gedaanteverwisselingen, Kruidenkunde...'
'Met andere woorden, alle vakken die een Schouwer nodig heeft,' zei Sneep met een bijna onmerkbaar spottende ondertoon.
'Nou, dat zou ik ook graag willen worden,' zei Harry uitdagend.
'Je zult vast een prima Schouwer zijn!' galmde Slakhoorn.
'Ik vind niet dat je Schouwer moet worden, Harry,' zei Loena onverwacht. Ze keken haar allemaal aan. 'De Schouwers maken deel uit van het Rotmondcomplot. Ik dacht dat iedereen dat wist. Ze proberen het Ministerie van Toverkunst van binnenuit te ondermijnen door een combinatie van Duistere magie en gebitsziekten.'
De helft van Harry's mede schoot in zijn neus toen hij in lachen uitbarstte. Alleen al hierom was het een goed idee geweest om Loena mee te nemen. Toen hij hoestend zijn drijfnatte maar nog steeds grijnzende gezicht ophief uit zijn beker, zag hij iets wat zijn humeur er nog beter op maakte: Draco Malfidus werd aan zijn oor in hun richting getrokken door Argus Vilder.
'Professor Slakhoorn,' hijgde Vilder. Zijn kwabbige wangen trilden en in zijn uitpuilende ogen gloeide een maniakaal licht van vreugde omdat hij weer eens iemand betrapt had. 'Ik heb deze jongen gesnapt terwijl hij zich boven op de gang schuilhield. Hij zegt dat hij ook is uitgenodigd voor uw feestje, maar pas wat later kon komen. Heeft u hem inderdaad uitgenodigd?'
Malfidus rukte zich woedend los uit de greep van Vilder. 'Oké, ik ben niet uitgenodigd!' zei hij boos. 'Ik wilde proberen zonder uitnodiging binnen te komen. Ben je nu tevreden?'
'Nee!' zei Vilder, al stond die uitspraak in schril contrast met de uitdrukking van leedvermaak op zijn gezicht. 'Je bent er gloeiend bij! Zei het schoolhoofd niet dat je 's avonds niet zonder toestemming op de gangen mag komen? Nou?'
'Goed, goed, Argus,' zei Slakhoorn wuivend. 'Het is kerst en het is geen misdaad om naar een feestje te willen. Voor deze ene keer zullen we de straf maar vergeten. Je mag blijven, Draco.'
Vilders teleurstelling en verontwaardiging waren volkomen voorspelbaar, maar waarom zag Malfidus er bijna net zo ongelukkig uit, dacht Harry. En waarom keek Sneep naar Malfidus alsof hij niet alleen boos was maar zelfs... was dat mogelijk?... een beetje bang?
Bijna nog voor Harry goed tot zich kon laten doordringen wat hij gezien had, had Vilder zich al weer omgedraaid en schuifelde hij nijdig mompelend weg. Malfidus had een glimlach te voorschijn weten te toveren en bedankte Slakhoorn voor zijn genereuze gebaar, en Sneeps gezicht was weer uitgestreken en ondoorgrondelijk.
'Het is niets, het is niets,' wuifde Slakhoorn de bedankjes van Malfidus weg. 'Ik heb tenslotte je grootvader gekend...'
'Hij sprak altijd vol lof over u, professor,' zei Malfidus. 'Hij zei dat u de beste toverdrankbrouwer was die hij ooit gekend had...'
Harry staarde naar Malfidus. Hij werd niet geïntrigeerd door zijn geslijm; dat had hij ook jaren tegen Sneep gedaan. Het was het feit dat Malfidus er nogal ongezond uitzag. Dit was voor het eerst sinds tijden dat hij Malfidus van dichtbij zag; hij had donkere wallen onder zijn ogen en zijn huid had een grauwe zweem.
'Ik wil je even spreken, Draco,' zei Sneep plotseling.
'Ach kom, Severus,' zei Slakhoorn en hij hikte weer. 'Het is kerst. Doe niet zo moeilijk - '
'Ik ben het hoofd van zijn afdeling en ik beslis zelf wel hoe moeilijk, of anderszins, ik zal doen,' zei Sneep bits. 'Kom mee, Draco.'
Ze liepen weg, Sneep voorop, gevolgd door een wrokkige Malfidus. Harry bleef even staan aarzelen en zei toen: 'Ik kom zo terug, Loena - eh - wc.'
'Oké, zei ze vrolijk, en terwijl hij zich haastig een weg baande door de menigte, dacht hij te horen hoe ze weer over het Rotmondcomplot begon tegen professor Zwamdrift, die oprecht geïnteresseerd leek te zijn.
Zodra hij het feestje verlaten had was het heel eenvoudig om zijn Onzichtbaarheidsmantel uit zijn zak te halen en over zich heen te gooien, want de gang was verlaten. Het was heel wat moeilijker om Sneep en Malfidus te vinden. Harry rende door de gang, waar het geluid van zijn voetstappen werd gemaskeerd door de muziek en het harde gepraat dat nog steeds opklonk uit Slakhoorns kamer. Misschien had Sneep Malfidus meegenomen naar de kerkers... of misschien bracht hij hem terug naar de leerlingenkamer van Zwadderich...
Harry drukte zijn oor tegen iedere deur die hij passeerde terwijl hij door de gang sprintte, tot hij met een scherpe steek van opwinding neerhurkte bij het sleutelgat van het laatste lokaal in de gang en stemmen hoorde.
'... kunnen geen fouten veroorloven, Draco. Als je van school wordt gestuurd - '
'Ik had er niks mee te maken, oké?'
'Ik hoop dat je de waarheid vertelt, want het was niet alleen klunzig maar ook dom. Je wordt er al van verdacht dat je er iets mee te maken had...'
'Wie verdenkt me dan?' zei Malfidus boos. 'Voor de laatste keer: ik heb het niet gedaan! Katja Bell moet een vijand hebben gehad die niemand kent - kijk me niet zo aan! Ik weet wat je probeert te doen, ik ben niet stom! Geloof maar niet dat het zal lukken. Ik kan je blokkeren!'
Er viel even een stilte en toen zei Sneep zacht: 'Ah! Ik zie dat tante Bellatrix je Occlumentie heeft geleerd. Wat voor gedachten probeer je te verbergen voor je meester, Draco?'
'Ik probeer niets te verbergen voor hem, ik wil alleen niet dat jij je ermee bemoeit!'
Harry drukte zijn oor nog steviger tegen het sleutelgat... waarom praatte Malfidus zo tegen Sneep, die hij eerst altijd met respect behandeld had en zelfs graag mocht?
'Dus daarom probeer je me al het hele semester te ontlopen? Je was bang dat ik me ermee zou bemoeien? Je beseft toch wel dat, als iemand anders geweigerd had naar mijn werkkamer te komen nadat ik dat herhaaldelijk bevolen had - '
'Geef me dan maar strafwerk! Zeg het tegen Perkamentus!' zei Malfidus spottend.
Er viel opnieuw een stilte en toen zei Sneep: 'Je weet best dat ik dat niet wil doen.'
'Nou, dan zou ik maar niet meer eisen dat ik naar je kamer moet komen!'
'Luister naar me,' zei Sneep zo zacht dat Harry zijn oor uit alle macht tegen het sleutelgat moest drukken om hem te kunnen verstaan. 'Ik probeer je te helpen. Ik heb je moeder gezworen dat ik je zou beschermen. Ik heb de Onbreekbare Eed afgelegd, Draco - '
'Die zul je dan toch moeten breken, want ik heb je bescherming niet nodig! Het is mijn taak, hij heeft mij die opdracht gegeven en ik voer hem ook uit. Ik heb een plan en dat zal werken! Het duurt alleen iets langer dan ik gedacht had!'
'Wat is je plan?'
'Gaat je niks aan!'
'Als je me vertelt wat je wilt doen, kan ik je helpen - '
'Ik heb meer dan genoeg hulp, dank je. Ik ben niet alleen.'
'Dat was je vanavond wel en het was heel dom om door de gangen te zwerven zonder assistentie en zonder dat er mensen op de uitkijk stonden. Dat zijn elementaire fouten - '
'Ik zou Korzel en Kwast hebben meegenomen als jij ze geen strafwerk had gegeven!'
'Een beetje zachter, graag!' beet Sneep hem toe, want de stem van Malfidus klonk luid en opgewonden. 'Als Korzel en Kwast deze keer wél willen slagen voor hun SLIJMBAL in Verweer tegen de Zwarte Kunsten, zullen ze toch iets beter hun best moeten doen dan ze momenteel - '
'Wat doet het ertoe?' zei Malfidus. 'Verweer tegen de Zwarte Kunsten - dat is toch gewoon een lachertje? Het is allemaal toneel! Alsof iemand van ons bescherming nodig heeft tegen de Zwarte Kunsten - '
'Het is wel toneel dat van cruciaal belang is voor ons succes, Draco!' zei Sneep. 'Waar denk je dat ik al die jaren geweest zou zijn als ik niet geweten had hoe ik toneel moest spelen? Luister naar me! Je wordt onvoorzichtig! 's Avonds in je eentje rondzwerven en nog betrapt worden ook! Als je het alleen moet hebben van helpers als Korzel en Kwast - '
'Zij zijn niet de enigen. Er doen ook andere mensen mee, betere mensen!'
'Waarom neem je me niet in vertrouwen, dan kan ik - '
'Ik weet wat je wilt! Jij wilt met de eer gaan strijken!'
Er viel opnieuw een stilte en toen zei Sneep kil: 'Je praat als een kind. Ik begrijp heel goed dat je van streek bent door de gevangenneming van je vader, maar - '
Harry had nauwelijks één seconde de tijd: hij hoorde de voetstappen van Malfidus aan de andere kant van de deur en wist nog net opzij te springen toen die openvloog. Malfidus liep met grote, woedende passen de gang uit, langs de open deur van Slakhoorns werkkamer, en verdween in de verte om de hoek.
Harry durfde bijna geen adem te halen terwijl hij wachtte tot Sneep ook langzaam naar buiten kwam. Zijn gezicht was ondoorgrondelijk terwijl hij terugkeerde naar het feestje. Harry bleef gehurkt op de grond zitten, verborgen onder de mantel, terwijl zijn gedachten op topsnelheid werkten.