Hoofdstuk 9

DE HALFBLOED PRINS

Harry en Ron zagen Hermelien de volgende ochtend in de leerlingenkamer, nog voor het ontbijt. Harry hoopte op wat steun voor zijn theorie en vertelde Hermelien meteen wat hij Malfidus had horen zeggen in de Zweinsteinexpres.
'Maar hij wilde gewoon indruk maken op Patty Park! Dat is toch duidelijk?' zei Ron vlug, voor Hermelien kon reageren. 'Nou,' zei ze onzeker, 'dat weet ik niet... het is wel echt iets voor Malfidus om zich belangrijker voor te doen dan hij is... maar dit zou wel een erg grote leugen zijn...'
'Precies,' zei Harry. Hij kon er verder niet op ingaan omdat er zoveel mensen probeerden mee te luisteren, nog afgezien van alle leerlingen die hem aanstaarden en fluisterden achter hun hand.
'Het is onbeleefd om te wijzen!' snauwde Ron tegen een piepkleine eerstejaars terwijl ze zich aansloten bij de rij wachtenden voor het portretgat. De jongen, die stiekem iets over Harry gefluisterd had tegen een vriend, kreeg een kop als vuur en viel van schrik uit het gat. Ron grinnikte.
'Geweldig om zesdejaars te zijn! En we hebben dit jaar ook veel meer vrij. Hele uren dat we lekker kunnen relaxen in de leerlingenkamer.'
'We zullen die uren hard nodig hebben voor ons huiswerk, Ron!' zei Hermelien terwijl ze de gang uit liepen.
'Ja, maar vandaag niet,' zei Ron. 'Vandaag wordt echt een makkie, denk ik.' 'Stop!' zei Hermelien. Ze stak haar arm uit en hield een vierdejaars tegen, die zich langs haar heen probeerde te wurmen met een geelgroene schijf in zijn hand. 'Fragmentatiefrisbees zijn verboden! Hier ermee!' zei ze streng. Nijdig gaf de jongen haar de knetterende frisbee, dook onder Hermeliens arm door en holde achter zijn vrienden aan. Ron wachtte even tot hij uit het zicht was en griste de frisbee toen uit de handen van Hermelien.
'Geweldig! Ik heb altijd al zo'n ding willen hebben.' Hermeliens protesten werden overstemd door luid gegiechel; blijkbaar vond Belinda Broom Rons opmerking erg grappig. Ze bleef lachen toen ze hen passeerde en keek over haar schouder naar Ron, die nogal zelfvoldaan leek.
Het plafond van de Grote Zaal was helderblauw met hier en daar wat dunne wolkensliertjes, net als de vierkante stukken lucht die zichtbaar waren door de hoge ramen met hun stenen kozijnen. Terwijl ze aanvielen op hun havermout en eieren met spek vertelden Harry en Ron Hermelien over hun genante gesprek met Hagrid.
'Maar hij dacht toch niet echt dat we verder gingen met Verzorging van Fabeldieren?' zei Hermelien een beetje onthutst. 'Ik bedoel, wanneer hebben we ooit iets laten blijken van... nou ja... enig enthousiasme?'
'Maar dat is het juist,' zei Ron, die een heel gebakken ei in één hap naar binnen werkte. 'Wij deden altijd het meest ons best tijdens de lessen omdat we Hagrid aardig vinden, maar hij denkt dat we dat stomme vak leuk vinden. Zou er ook maar iemand zijn die voor een PUIST gaat?'
Harry en Hermelien gaven geen antwoord; dat was ook niet nodig. Ze wisten maar al te goed dat niemand uit hun jaar verder wilde gaan met Verzorging van Fabeldieren. Ze probeerden niet naar Hagrid te kijken en wuifden niet echt enthousiast terug toen hij tien minuten later opstond van de Oppertafel en vrolijk naar hen zwaaide.
Nadat ze waren uitgegeten bleven ze zitten en wachtten tot professor Anderling klaar was met haar ontbijt en de lesroosters zou uitdelen. Dat was dit jaar ingewikkelder dan gewoonlijk, omdat professor Anderling eerst moest vaststellen of iedereen wel de benodigde SLIJMBALLEN had gehaald om verder te kunnen gaan met zijn PUISTen.
Hermelien kreeg onmiddellijk het groene licht voor Bezweringen, Verweer tegen de Zwarte Kunsten, Gedaanteverwisselingen, Kruidenkunde, Voorspellend Rekenen, Oude Runen en Toverdranken, en vertrok haastig voor haar eerste uur Oude Runen. Het duurde iets langer voor Marcels rooster rond was; hij keek ongerust toe terwijl professor Anderling eerst zijn aanvraagformulier bekeek en vervolgens zijn SLIJMBAL-resultaten raadpleegde.
'Kruidenkunde is natuurlijk prima,' zei ze. 'Professor Stronk zal je graag terugzien nu je "Uitmuntend" hebt gehaald. Je kunt ook doorgaan in Verweer tegen de Zwarte Kunsten, want je had "Boven Verwachting". Het probleem is Gedaanteverwisselingen. Het spijt me, Lubbermans, maar "Acceptabel" is gewoon niet goed genoeg om voor een PUIST te gaan. Ik denk echt dat je de lessen dit jaar niet aan zou kunnen.'
Marcel liet zijn hoofd hangen en professor Anderling keek hem aan door haar vierkante bril.
'Waarom wil je eigenlijk zo graag verder met Gedaanteverwisselingen? Ik had eerlijk gezegd nooit de indruk dat je het nou zo leuk vond.'
Met een rood hoofd mompelde Marcel iets over 'mijn oma'. 'Hmmf,' snoof professor Anderling. 'Het wordt hoog tijd dat je oma eens leert om trots te zijn op de kleinzoon die ze heeft, in plaats van op de kleinzoon die ze zich zou wensen - vooral na wat er op het Ministerie gebeurd is.'
Marcel werd nog veel roder en knipperde met zijn ogen; professor Anderling had hem nog nooit eerder een compliment gemaakt. 'Sorry, Lubbermans, maar ik kan je niet toelaten tot mijn PUIST-klas. Ik zie dat je wel "Boven Verwachting" gehaald hebt voor Bezweringen - waarom ga je niet voor een PUIST in Bezweringen?'
'Mijn oma vindt Bezweringen maar een pretpakket,' mompelde Marcel. 'Doe Bezweringen,' zei professor Anderling. 'Dan stuur ik Augusta wel een briefje om haar eraan te herinneren dat, omdat zij nou toevallig een onvoldoende had voor Bezweringen, het nog niet wil zeggen dat het meteen een waardeloos vak is.' Professor Anderling glimlachte flauwtjes bij het zien van Marcels opluchting en ongeloof, tikte met haar toverstok op een blanco lesrooster en gaf het aan Marcel, nu voorzien van zijn nieuwe lesindeling.
Als volgende was Parvati Patil aan de beurt. Haar eerste vraag was of Firenze, de knappe centaur, nog steeds lesgaf in Waarzeggerij. 'Hij en professor Zwamdrift delen dit jaar de lessen,' zei professor Anderling met lichte afkeuring; het was algemeen bekend dat ze Waarzeggerij helemaal niets vond. 'De zesdejaars krijgen les van professor Zwamdrift.'
Vijf minuten later ging een lichtelijk ontgoochelde Parvati op weg naar haar eerste les Waarzeggerij. 'Zo, Potter, Potter...' zei professor Anderling. Ze raadpleegde haar aantekeningen terwijl ze zich tot Harry wendde. 'Bezweringen, Verweer tegen de Zwarte Kunsten, Kruidenkunde, Gedaanteverwisselingen... allemaal uitstekend. Ik moet zeggen dat ik blij was met je resultaat voor
Gedaanteverwisselingen, Potter, heel blij. Waarom heb je je niet ingeschreven voor Toverdranken? Ik dacht dat je Schouwer wilde worden?'
'Dat is ook zo, maar u zei dat ik dan "Uitmuntend" moest halen voor mijn SLIJMBAL.' 'Klopt, toen professor Sneep nog lesgaf in Toverdranken, maar professor Slakhoorn neemt graag genoegen met studenten die "Boven Verwachting" hebben gehaald. Wil je verdergaan met Toverdranken?'
'Ja,' zei Harry, 'maar ik heb geen boeken of ingrediënten gekocht...'
'Professor Slakhoorn zal je vast wel iets kunnen lenen,' zei professor Anderling. 'Goed, Potter, hier heb je je rooster. O, en nog iets - er hebben al twintig hoopvolle kandidaten hun naam opgegeven voor het Zwerkbalteam van Griffoendor. Ik geef je binnenkort het lijstje wel, dan kun je selectietrainingen houden wanneer dat je het beste uitkomt.'
Een paar minuten later kreeg Ron toestemming om dezelfde vakken te doen als Harry en gingen ze samen van tafel.
'Kijk,' zei Ron, opgetogen naar zijn rooster starend, 'we hebben nu al een vrij uur... en na de pauze ook... en na de lunch... geweldig!' Ze gingen terug naar de leerlingenkamer. Die was leeg, afgezien van een handjevol zevendejaars, onder wie Katja Bell, de enige die nog over was van het oorspronkelijke Zwerkbalteam waarbij Harry zich in zijn eerste jaar had aangesloten.
'Ik dacht al dat je die zou krijgen. Goed gedaan!' riep ze en ze wees op de aanvoerdersbadge op Harry's borst. 'Laat het me weten als er proeftrainingen zijn.'
'Doe niet zo stom,' zei Harry. 'Jij hoeft je niet meer te bewijzen. Ik heb je vijf jaar lang zien spelen...' 'Zo moet je niet beginnen,' zei ze waarschuwend. 'Misschien lopen er veel betere spelers rond dan ik. Er zijn vaker goede ploegen naar de knoppen geholpen omdat de aanvoerders weigerden nieuwe spelers een kans te geven of de voorkeur gaven aan hun vriendjes...'
Ron keek een beetje ongemakkelijk en begon te spelen met de Fragmentatiefrisbee die Hermelien had afgepakt van de vierdejaars. Hij zoefde grommend door de leerlingenkamer en probeerde de wandtapijten aan stukken te bijten. Knikkebeens gele ogen volgden de frisbee en hij blies als die te dichtbij kwam.
Een uur later verlieten ze met tegenzin de zonnige leerlingenkamer en gingen op weg naar het lokaal van Verweer tegen de Zwarte Kunsten, vier verdiepingen lager. Hermelien stond al te wachten voor de deur van het lokaal. Ze had haar armen vol dikke boeken en keek nogal zorgelijk.
'We hebben zoveel huiswerk voor Oude Runen!' zei ze zenuwachtig. 'Een werkstuk van minimaal vijfendertig centimeter, twee vertalingen en ik moet voor woensdag ook nog eens al deze boeken lezen!'
'Goh, wat erg voor je,' zei Ron geeuwend.
'Wacht maar,' zei ze gepikeerd. 'Ik wil wedden dat Sneep ons ook bergen huiswerk geeft.' Terwijl ze dat zei ging de deur van het lokaal open en kwam Sneep de gang op. Zoals gewoonlijk ging zijn tanige gezicht half schuil achter twee gordijntjes van vettig zwart haar. Er heerste onmiddellijk stilte op de gang.
'Naar binnen,' zei Sneep. Harry keek om zich heen terwijl ze naar binnen gingen. Sneep had nu al zijn eigen stempel op het lokaal gedrukt; het was er donkerder dan gewoonlijk, want de gordijnen waren dicht en het enige licht kwam van kaarsen. Er hingen ook nieuwe afbeeldingen aan de muur. De meeste waren van mensen die pijn leden, gruwelijk gewond waren of merkwaardig verwrongen lichaamsdelen hadden. Niemand van de leerlingen zei iets terwijl ze gingen zitten en naar de schimmige, angstaanjagende platen keken.
'Ik heb jullie niet gevraagd je boeken te pakken,' zei Sneep terwijl hij de deur dichtdeed, naar zijn bureau liep en zijn blik door de klas liet gaan. Hermelien stopte haar exemplaar van In het Aangezicht van het Gezichtsloze vlug weer in haar tas en schoof die onder haar stoel. 'Ik heb jullie een paar dingen te zeggen en ik eis jullie volledige aandacht.'
Zijn zwarte ogen gleden over hun opgeheven gezichten en bleven een fractie van een seconde langer op dat van Harry rusten.
'Ik geloof dat jullie tot dusver vijf verschillende leraren hebben gehad voor dit vak.'
Ik geloof... alsof je ze niet allemaal hebt zien komen en gaan, Sneep, terwijl je hoopte dat jij de volgende zou zijn, dacht Harry vol minachting. 'Uiteraard hadden al die docenten hun eigen methodes en prioriteiten. Gezien die chaos verbaast het me dat zoveel leerlingen toch een SLIJMBAL hebben weten te halen, al was het dan vaak met de hakken over de sloot. Het zal me nog veel meer verbazen als jullie erin slagen behoorlijk werk te leveren voor je PUIST, want dan praten we over een veel hoger niveau.'
Sneep liep nu langs de rand van het lokaal en sprak zacht; de leerlingen probeerden hem reikhalzend te volgen. 'De Zwarte Kunsten,' zei Sneep, 'zijn talrijk, gevarieerd, veranderlijk en eeuwig. Ertegen strijden is als strijden tegen een veelkoppig monster. Iedere keer dat je een kop afhakt, groeit er een nog woestere en sluwere kop voor in de plaats. Jullie strijden tegen iets wat ongrijpbaar, grillig en tegelijkertijd onverwoestbaar is.'
Harry keek naar Sneep. Het was één ding om de Zwarte Kunsten te respecteren als een geduchte vijand, maar iets anders om erover te spreken op zo'n liefdevolle, bijna strelende toon als Sneep nu deed.
'Jullie verweer,' zei Sneep iets luider, 'moet daarom even flexibel en inventief zijn als de Kunsten die jullie proberen te bestrijden. Deze afbeeldingen' - hij wees in het voorbijgaan op een paar platen - 'geven een vrij goed beeld van wat er gebeurt met mensen die getroffen worden door de Cruciatusvloek' (hij gebaarde naar een heks die het duidelijk uitgilde van de pijn) 'de Kus van de Dementor voelen' (een tovenaar die slap ineengezakt tegen een muur lag, met nietsziende, wezenloze ogen) 'of de agressie van een Necroot opwekken' (een bloederig hoopje op de grond).
'Zijn er echt Necroten gesignaleerd?' vroeg Parvati Patil met een hoog stemmetje. 'Is het waar? Gebruikt hij ze echt weer?' 'De Heer van het Duister heeft in het verleden gebruikgemaakt van Necroten,' zei Sneep. 'Dus is het verstandig om er rekening mee te houden dat hij ze opnieuw zou kunnen gebruiken. Goed...'
Hij liep nu langs de andere muur van het lokaal terug naar zijn bureau en de hele klas keek naar hem en zijn wapperende zwarte gewaad.
'... ik heb begrepen dat jullie nog geen enkele ervaring hebben met non-verbale spreuken. Wat is het voordeel van een non-verbale spreuk?'
Hermeliens hand schoot onmiddellijk omhoog. Sneep nam de tijd en keek eerst of er echt niemand anders was voor hij kortaf zei: 'Goed - juffrouw Griffel?' 'Je tegenstander weet dan niet wat voor toverspreuk je gaat gebruiken, waardoor je een fractie van een seconde in het voordeel bent,' zei Hermelien. 'Een antwoord dat vrijwel woordelijk is overgenomen uit Het Standaard Spreukenboek, Niveau 6,' zei Sneep schamper (in de hoek grinnikte Malfidus), 'maar dat in essentie juist is. Inderdaad, mensen die kunnen toveren zonder spreuken te brullen, hebben een verrassingselement in hun magie. Uiteraard zijn niet alle tovenaars daartoe in staat; het vereist een mate van concentratie en geestkracht waaraan het sommigen' - zijn blik bleef opnieuw even boosaardig op Harry rusten - 'ontbreekt.'
Harry wist dat Sneep hun rampzalige Occlumentielessen van vorig jaar bedoelde. Hij weigerde zijn ogen neer te slaan, maar bleef Sneep nijdig aankijken tot die zijn blik afwendde.
'Jullie vormen nu paren,' vervolgde Sneep. 'De een probeert zijn partner zonder iets te zeggen te vervloeken, terwijl de ander even geluidloos probeert de vervloeking af te weren. Ga jullie gang.'
Sneep wist het niet, maar Harry had minstens de helft van de klas (iedereen die lid was geweest van de SVP) vorig jaar geleerd een Schildspreuk uit te voeren. Niemand had die spreuk echter ooit gebruikt zonder hem hardop uit te spreken. Er werd dan ook redelijk veel gesjoemeld; een hoop leerlingen fluisterden de spreuk gewoon in plaats van hem echt duidelijk uit te spreken. Het was tekenend voor Hermelien dat ze er al na tien minuten in slaagde Marcels
Bibberkniebezwering af te weren zonder één woord te zeggen, een prestatie die iedere redelijke leraar beloond zou hebben met twintig punten voor Griffoendor, dacht Harry verbitterd, maar die Sneep negeerde. Hij liep met grote passen tussen de oefenende stellen door en leek nog net zo sterk op een uit zijn krachten gegroeide vleermuis als altijd. Hij bleef wat langer staan om te kijken hoe Harry en Ron worstelden met de opdracht.
Ron, die Harry moest vervloeken, had een rood aangelopen hoofd en kneep zijn lippen stijf op elkaar om niet te bezwijken voor de verleiding de spreuk toch stiekem te mompelen. Harry had zijn toverstok in de aanslag en wachtte gespannen op een vervloeking die zo te zien nooit zou komen.
'Droevig, Wemel,' zei Sneep na een tijdje. 'Hier - ik zal het je voordoen - ' Hij richtte zijn toverstok zo snel op Harry dat die instinctief reageerde; hij had even helemaal geen aandacht meer voor non-verbale spreuken en brulde: 'Protego!'
Zijn Schildspreuk was zo krachtig dat Sneep zijn evenwicht verloor en tegen een lessenaar smakte. De hele klas had gekeken en zag nu dat Sneep nijdig overeind krabbelde.
'Zei ik niet dat we non-verbale spreuken zouden oefenen, Potter?'
'Ja,' zei Harry stijfjes.
'Ja meneer.'
'U hoeft me geen meneer te noemen, professor.'
Het was eruit voor hij er erg in had. Verscheidene leerlingen snakten naar adem, onder wie Hermelien, maar achter de rug van Sneep grijnsden Ron, Daan en Simon goedkeurend.
'Dat wordt strafwerk, Potter. Zaterdagavond, op mijn kamer,' zei Sneep. 'In mijn lokaal maakt niemand brutale opmerkingen, zelfs de Uitverkorene niet.' 'Geweldig, Harry!' gniffelde Ron toen het een paar minuten later pauze was en ze op de gang liepen.
'Dat had je niet moeten zeggen,' zei Hermelien en ze keek boos naar Ron. 'Waarom deed je dat?' 'Hij probeerde me te vervloeken, als je het soms nog niet gemerkt had!' brieste Harry. 'Dat heb ik meer dan genoeg meegemaakt tijdens die Occlumentielessen! Waarom gebruikt hij niet eens iemand anders als proefkonijn? En waarom laat Perkamentus uitgerekend hém Verweer geven? Hoorden jullie hem over de Zwarte Kunsten praten? Hij is er dol op! Al dat geleuter over hoe veranderlijk en onverwoestbaar ze zijn - '
'Nou,' zei Hermelien, 'eerlijk gezegd klonk hij een beetje zoals jij.' 'Zoals ik?'
'Ja, toen je ons vertelde hoe het is om het tegen Voldemort op te nemen. Je zei dat het niet alleen ging om spreuken uit je hoofd leren, maar om je eigen ik, je hersens en je lef - was dat ook niet wat Sneep zei? Dat het er in feite op neerkomt dat je dapper moet zijn en snel moet kunnen nadenken?'
Harry vond het zo ontwapenend dat ze zijn woorden blijkbaar even memorabel vond als Het Standaard Spreukenboek dat hij er niet tegenin ging. 'Harry! Hé Harry!' Harry keek om. Jacques Sippe, die vorig jaar als Drijver voor het team van Griffoendor was uitgekomen, liep haastig op hem af met een rol perkament in zijn hand.
'Voor jou,' hijgde Sippe. 'Zeg, ik hoorde dat jij de nieuwe aanvoerder bent. Wanneer zijn er selectietrainingen?'
'Weet ik nog niet,' zei Harry. Hij dacht heimelijk dat Sippe van geluk zou mogen spreken als hij weer in het team zou komen. 'Laat ik je wel weten.' 'O, goed. Ik hoopte eigenlijk dat het van het weekend zou zijn - ' Maar Harry luisterde niet meer; hij had het dunne, hellende handschrift op het perkament herkend. Hij keerde Sippe midden in een zin zijn rug toe en liep haastig verder met Ron en Hermelien terwijl hij het perkament uitrolde.

Beste Harry,
Ik zou aanstaande zaterdag graag willen beginnen met onze privélessen. Zou je om acht uur 's avonds naar mijn kamer willen komen? Ik hoop dat je geniet van je eerste schooldag.
Met vriendelijke groeten,
Albus Perkamentus
P.S. Ik hou van Zoutzuurtjes.

'Houdt hij van Zoutzuurtjes?' zei Ron verbaasd. Hij had over Harry's schouder meegelezen.
'Dat is het wachtwoord om langs de waterspuwer bij zijn kamer te komen,' zei Harry zacht. 'Ha! Zal Sneep even balen... nu kan ik zijn strafwerk niet maken!' Hij, Ron en Hermelien vroegen zich de hele pauze af wat Perkamentus Harry zou gaan leren. Ron dacht dat het spectaculaire vervloekingen en beheksingen zouden zijn die zelfs de Dooddoeners niet kenden. Hermelien zei dat dat soort dingen illegaal waren en dat het haar veel waarschijnlijker leek dat Perkamentus Harry geavanceerde verdedigingsmagie wilde leren. Na de pauze ging zij naar Voorspellend Rekenen en keerden Harry en Ron terug naar de leerlingenkamer, waar ze met tegenzin aan Sneeps huiswerk begonnen. Dat bleek zo ingewikkeld te zijn dat ze nog niet klaar waren toen ze tijdens hun vrije uur na de lunch weer gezelschap kregen van Hermelien (al zorgde zij er wel voor dat het een stuk sneller af was). Ze waren net klaar toen de bel ging voor het blokuur Toverdranken. Ze volgden de vertrouwde route naar het lokaal in de kerkers waar Sneep zo lang zijn terreur had uitgeoefend.
Toen ze in de gang bij het lokaal aankwamen, zagen ze dat maar een stuk of twaalf mensen voor hun PUIST gingen. Korzel en Kwast was het blijkbaar niet gelukt een goed resultaat te halen voor hun SLIJMBAL, maar er waren wel vier andere Zwadderaars, onder wie Malfidus, plus vier Ravenklauwen en één Huffelpuf, Ernst Marsman, die Harry graag mocht ondanks zijn nogal pompeuze manier van doen.
'Harry,' zei Ernst gewichtig en hij stak zijn hand uit. 'Ik had niet de kans om vanochtend met je te praten tijdens Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Een prima les, vond ik, al zijn Schildspreuken natuurlijk oude koek voor de trouwe leden van de SVP... hoe gaat het met jou, Ron - en met jou, Hermelien?'
Voor ze meer konden zeggen dan 'goed' ging de deur van de kerker open en kwam eerst Slakhoorns buik naar buiten en toen de rest. Zijn enorme walrussnor krulde boven zijn breed lachende mond terwijl ze naar binnen gingen. Hij begroette Harry en Zabini extra enthousiast.
Heel ongebruikelijk hing de kerker al vol dampen en vreemde geuren. Harry, Ron en Hermelien snoven belangstellend toen ze langs grote, borrelende ketels kwamen. De vier Zwadderaars gingen samen aan een tafel zitten, net als de Ravenklauwen, zodat Harry, Ron en Hermelien een tafel deelden met Ernst. Ze kozen de tafel naast een goudkleurige toverketel waaruit een van de meest verlokkende geuren opsteeg die Harry ooit geroken had; het deed hem denken aan strooptaart, de houtachtige geur van een bezemsteel en iets bloemachtigs wat hij ooit in Het Nest geroken had. Hij merkte dat hij langzaam en diep ademhaalde en dat de dampen van de toverdrank helemaal door hem heen trokken, als sterke drank. Hij voelde een diepe tevredenheid en grijnsde tegen Ron, die loom teruggrijnsde.
'Kom, kom,' zei Slakhoorn, wiens massieve silhouet vaag door de trillende dampen heen schemerde. 'Pak jullie weegschaal en ingrediënten en vergeet je exemplaar van Toverdranken voor Gevorderden niet...'
'Professor?' zei Harry en hij stak zijn hand op.
'Ja, beste jongen?'
'Ik heb geen boek en geen weegschaal - en Ron ook niet - we wisten niet dat we door mochten gaan voor onze PUIST...' 'O ja, professor Anderling zei al zoiets... maak je geen zorgen, beste jongen, maak je geen zorgen. Pak vandaag de ingrediënten maar uit de voorraadkast. Ik heb wel ergens een weegschaal voor je en er liggen vast nog wel wat oude boeken die jullie kunnen gebruiken tot jullie Klieder & Vlek kunnen schrijven...'
Slakhoorn liep naar een hoekkast, rommelde er even in en kwam terug met twee gehavende exemplaren van Toverdranken voor Gevorderden door Libatius Bernage. Hij gaf de boeken aan Harry en Ron, samen met twee weegschalen die nodig schoongemaakt moesten worden.
'Ziezo,' zei Slakhoorn. Hij ging weer voor de klas staan en zette zijn toch al uitpuilende buik nog verder uit, zodat de knopen van zijn vest dreigden te springen. 'Ik heb alvast een paar toverdranken klaargemaakt om jullie te laten zien, gewoon voor de lol. Dit soort dranken moeten jullie ook kunnen bereiden als jullie geslaagd zijn voor je PUIST. Jullie zouden er in elk geval van gehoord moeten hebben, ook al hebben jullie ze nog nooit gemaakt. Weet iemand wat dit is?'
Hij gebaarde naar de ketel naast de tafel van Zwadderich. Harry kwam een beetje overeind uit zijn stoel en zag iets borrelen wat op gewoon water leek. Hermeliens geoefende hand schoot uiteraard als eerste omhoog en Slakhoorn wees naar haar.
'Veritaserum, een kleurloze en geurloze drank die de gebruiker dwingt de waarheid te vertellen,' zei Hermelien. 'Heel goed, heel goed!' zei Slakhoorn blij. 'Kijk, hier,' vervolgde hij en hij wees op de ketel die het dichtst bij de tafel van Ravenklauw stond. 'Dit is ook vrij bekend... er is de laatste tijd het nodige over geschreven in een aantal folders van het Ministerie... weet iemand - '
Hermeliens hand was opnieuw de snelste.
'Wisseldrank, professor,' zei ze. Harry had de traag borrelende, modderachtige substantie in de tweede ketel ook herkend, maar vond het niet erg dat Hermelien met de eer ging strijken; zij had die drank tenslotte al weten te brouwen toen ze pas in hun tweede jaar zaten.
'Uitstekend, uitstekend! En deze hier... ja, meisje?' zei Slakhoorn nu enigszins verbluft toen Hermeliens hand weer door de lucht kliefde.
'Dat is Amortentia!'
'Klopt helemaal. Het is waarschijnlijk een overbodige vraag,' zei Slakhoorn, die diep onder de indruk leek, 'maar ik neem aan dat je ook weet wat het doet?' 'Het is de krachtigste liefdesdrank die er bestaat!' zei Hermelien. 'Precies! Herkende je het aan de kenmerkende, parelmoerachtige glans?'
'Ja, en aan de damp die in karakteristieke spiralen opstijgt,' zei Hermelien enthousiast. 'Ze zeggen dat iedereen het anders vindt ruiken, afhankelijk van wat je aantrekkelijk vindt. Ik ruik vers gemaaid gras en nieuw perkament en - '
Ze werd opeens een beetje rood en maakte haar zin niet af.
'Mag ik vragen hoe je heet?' vroeg Slakhoorn, zonder acht te slaan op Hermeliens gêne.
'Hermelien Griffel, professor.'
'Griffel? Griffel? Ben je soms familie van Hector Goud-Griffel, die de Buitengewone Vereniging van Toverdrankbrouwmeesters heeft opgericht?' 'Nee, dat denk ik niet. Ik heb namelijk Dreuzelouders.' Harry zag dat Malfidus zich naar Noot toe boog en iets fluisterde; ze grinnikten allebei, maar Slakhoorn trok zich daar niets van aan; integendeel, hij glimlachte breed en keek van Hermelien naar Harry, die naast haar zat.
'Aha! Een heel goede vriendin van me heeft ook Dreuzelouders en zij is de beste van ons jaar! Ik neem aan dat dit de vriendin in kwestie is, Harry?' 'Ja, professor,' zei Harry.
'Wel, wel, wel. U heeft Griffoendor twintig welverdiende punten bezorgd, juffrouw Griffel,' zei Slakhoorn opgewekt. Malfidus keek net als die keer dat Hermelien hem een stomp op zijn neus had gegeven, maar Hermelien zelf wendde zich met een stralend gezicht naar Harry en zei: 'Heb je echt gezegd dat ik de beste was? O, Harry!'
'Wat is daar zo bijzonder aan?' fluisterde Ron, die om de een of andere reden geïrriteerd was. 'Je bént ook de beste - dat zou ik ook gezegd hebben als hij het aan mij gevraagd had!'
Hermelien glimlachte maar gebaarde dat hij stil moest zijn, zodat ze konden horen wat Slakhoorn zei. Ron keek een beetje knorrig. 'Amortentia creëert natuurlijk niet echt liefde. Het is onmogelijk om liefde te vervaardigen of te imiteren. Nee, deze drank zorgt gewoon voor een zeer sterke bevlieging of obsessie. Het is waarschijnlijk de gevaarlijkste en krachtigste drank in dit lokaal - jazeker,' zei hij en hij knikte ernstig tegen Malfidus en Noot, die allebei sceptisch grijnsden. 'Als je zoveel hebt meegemaakt als ik, onderschat je de kracht van geobsedeerde verliefdheid niet meer... en nu is het tijd om aan de slag te gaan.'
'U heeft ons nog niet verteld wat er in die ketel zit, professor,' zei Ernst Marsman en hij wees op de kleine zwarte ketel op Slakhoorns bureau. De inhoud borrelde vrolijk; het had de kleur van gesmolten goud en grote druppels sprongen als goudvissen boven de rand uit, al was er niet één spatje gemorst.
'Aha,' zei Slakhoorn opnieuw. Harry wist zeker dat Slakhoorn de drank helemaal niet vergeten was, maar gewoon gewacht had tot ernaar gevraagd werd, vanwege het dramatische effect. 'Ja. Die drank. Nou, dit dames en heren, is een uiterst merkwaardig brouwseltje dat bekendstaat als Felix Fortunatis.' Hij draaide zich glimlachend om en keek naar Hermelien, die hoorbaar naar adem gesnakt had. 'Ik neem aan dat u weet wat Felix Fortunatis doet, juffrouw Griffel?'
'Het is vloeibaar geluk,' zei Hermelien opgewonden. 'Het maakt dat je geluk hebt!'
De hele klas ging ietsje rechter overeind zitten. Het enige wat Harry nu nog van Malfidus zag was zijn sluike blonde achterhoofd, omdat Slakhoorn eindelijk zijn onverdeelde aandacht had.
'Heel goed. Nogmaals tien punten voor Griffoendor. Ja, Felix Fortunatis is een grappig drankje,' zei Slakhoorn. 'Ontzettend lastig om te maken, want iedere fout is rampzalig, maar als het goed gebrouwen is, zoals nu, zul je merken dat alles wat je onderneemt een succes wordt... tot de drank is uitgewerkt.'
'Waarom drinken mensen het dan niet de hele tijd?' vroeg Terry Bootsman gretig.
'Omdat een overdosis leidt tot duizelingen, roekeloosheid en gevaarlijke overmoed,' zei Slakhoorn. 'Te veel van het goede, snap je... uiterst giftig in grote hoeveelheden, maar als je heel af en toe een klein beetje neemt...'
'Heeft u het ooit zelf ingenomen?' vroeg Michel Kriek vol belangstelling. 'Twee keer in mijn leven,' zei Slakhoorn. 'Op mijn vierentwintigste en op mijn zevenenvijftigste. Twee eetlepels bij het ontbijt, twee volmaakte dagen.' Hij staarde dromerig voor zich uit. Harry wist niet of hij acteerde of niet, maar het effect was in elk geval goed.
'En dat,' zei Slakhoorn, die blijkbaar uit een trance ontwaakte, 'is de prijs die ik uitloof tijdens deze les.'
Er viel een doodse stilte, waarin het geborrel en gegorgel van de omringende toverdranken tien keer zo hard klonk.
'Eén klein flesje Felix Fortunatis,' zei Slakhoorn. Hij haalde een minuscuul flesje met een kurk erin uit zijn zak en liet dat zien. 'Genoeg om twaalf uur geluk te hebben. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat zul je boffen bij alles wat je onderneemt.
Ik moet jullie wel waarschuwen dat Felix Fortunatis een verboden middel is bij evenementen zoals sportwedstrijden, examens of verkiezingen. De winnaar mag het alleen gebruiken op een gewone dag... om vervolgens te zien hoe die gewone dag buitengewoon wordt!
Nou,' zei Slakhoorn, plotseling kordaat, 'hoe kunnen jullie deze fabelachtige prijs winnen? Door pagina 10 van Toverdranken voor Gevorderden op te slaan. We hebben nog bijna een uur de tijd, wat voldoende zou moeten zijn voor een redelijke poging om het Vocht van de Levende Dood te brouwen. Ik weet dat het ingewikkelder is dan alle andere dranken die jullie tot dusver gemaakt hebben en ik verwacht echt geen perfect resultaat. Degene die het dichtst in de buurt komt, wint onze kleine Felix. Ga je gang!'
Er klonk een hoop geschraap toen alle leerlingen hun toverketel naar zich toe trokken en luide tikken terwijl ze gewichten in hun weegschaal legden, maar niemand zei iets. De concentratie in de kerker was bijna voelbaar. Harry zag Malfidus koortsachtig bladeren in zijn exemplaar van Toverdranken voor Gevorderden; het was duidelijk dat Malfidus echt gebrand was op een dag vol voorspoed. Harry boog zich vlug over het gehavende boek dat Slakhoorn hem geleend had.
Tot zijn ergernis zag hij dat de vorige eigenaar allerlei aantekeningen had gemaakt in het boek, zodat de kantlijnen net zo zwart waren als de gedrukte gedeeltes. Harry hield zijn neus bijna tegen het papier in een poging de ingrediënten te ontcijferen (zelfs daar had de vorige eigenaar woorden bijgeschreven en andere dingen doorgestreept) en liep toen haastig naar de voorraadkast om te pakken wat hij nodig had. Terwijl hij terugholde naar zijn ketel, zag hij Malfidus zo snel mogelijk valeriaanwortel fijnhakken.
Iedereen keek voortdurend naar wat de anderen deden; het was zowel een voor- als een nadeel van Toverdranken dat het zo moeilijk was om je werk geheim te houden. Binnen tien minuten hing de hele kerker vol blauwe damp. Hermelien was uiteraard het verst gevorderd en haar drankje leek al op de 'gladde, bosbeskleurige vloeistof' die als het ideale tussenstadium omschreven werd.
Nadat Harry zijn wortels had fijngehakt, boog hij zich weer over het boek. Het was echt vreselijk irritant om instructies te moeten lezen die half schuilgingen onder de stomme krabbels van de vorige eigenaar. Om de een of andere reden was die het kennelijk niet eens geweest met de opdracht om de Sodejusboon klein te snijden en had hij in de kantlijn een alternatieve instructie geschreven:
Kneuzen met platte kant van zilveren dolk levert meer jus op dan snijden. 'Ik geloof dat u mijn grootvader nog gekend heeft, professor? Abraxas Malfidus?'
Harry keek op; Slakhoorn kwam net langs de tafel van Zwadderich. 'Ja,' zei Slakhoorn zonder Malfidus aan te kijken. 'Tragisch om te horen dat hij gestorven was, al kwam het natuurlijk niet helemaal onverwacht. De drakenpest, op zijn leeftijd...'
Hij liep vlug verder. Harry boog zich grijnzend weer over zijn ketel. Hij wist dat Malfidus gehoopt had dat hij net zo behandeld zou worden als Harry of Zabini of misschien zelfs voorgetrokken zou worden, zoals Sneep altijd had gedaan, maar het leek erop dat Malfidus het alleen van zijn talent zou moeten hebben als hij dat flesje Felix Fortunatis wilde winnen.
Het was heel moeilijk om de Sodejusboon klein te snijden. Harry wendde zich tot Hermelien.
'Mag ik je zilveren mes even lenen?'
Ze knikte ongeduldig, zonder haar ogen af te wenden van haar toverdrank die nog steeds donkerpaars was, al zou hij volgens het boek inmiddels licht lila moeten zijn.
Harry kneusde de boon met de platte kant van de dolk. Tot zijn verbazing liepen er onmiddellijk stromen sap uit; het was een wonder dat zo'n verschrompelde boon zoveel vloeistof had kunnen bevatten. Hij gooide het haastig in zijn ketel en zag tot zijn verbazing dat de drank precies de kleur lila kreeg die beschreven werd in het boek.
Harry's boosheid op de vorige eigenaar verdween als sneeuw voor de zon en hij tuurde naar de instructies op de volgende regel. Volgens het boek moest hij de drank nu tegen de klok in roeren tot hij helder als water werd, maar volgens de aantekeningen van de vorige eigenaar moest hij na zeven keer tegen de klok in, één keer met de klok meeroeren. Zou de oude eigenaar opnieuw gelijk kunnen hebben?
Harry roerde tegen de klok in, hield zijn adem in en roerde één keer met de klok mee. Dat had onmiddellijk effect; zijn toverdrank werd heel licht roze. 'Hoe doe je dat?' vroeg Hermelien. Ze had een rood hoofd en haar haar ging steeds meer overeind staan door de dampen uit haar ketel; haar eigen drank was nog steeds hardnekkig paars.
'Je moet een keertje met de klok mee roeren - '
'Nee, nee, in het boek staat tegen de klok in!' beet ze hem toe.
Harry haalde zijn schouders op en ging verder. Zeven keer tegen de klok in, één keer met de klok mee... even wachten... zeven keer tegen de klok in, één keer met de klok mee...
Aan de andere kant van de tafel vloekte Ron zacht maar onophoudelijk; zijn toverdrank leek meer op dropwater. Harry keek om zich heen. Voor zover hij kon zien, had verder niemand een drank die zo licht van kleur was als de zijne. Hij voelde zich opgetogen, iets wat nog nooit eerder was voorgekomen in deze kerker.
'En... stop!' riep Slakhoorn. 'Ophouden met roeren, allemaal!'
Slakhoorn liep langzaam tussen de tafels door en keek in de ketels. Hij gaf geen commentaar, maar roerde af en toe in een van de toverdranken of rook eraan. Uiteindelijk kwam hij bij de tafel waar Harry, Ron, Hermelien en Ernst zaten. Hij glimlachte met ironisch medelijden bij het zien van de teerachtige substantie in Rons ketel, had geen op- of aanmerkingen op het donkerblauwe brouwsel van Ernst en knikte goedkeurend bij het zien van Hermeliens drankje. Toen zag hij de toverdrank van Harry en verscheen er een verrukte maar ongelovige glimlach op zijn gezicht.
'De terechte winnaar!' riep hij tegen iedereen in de kerker. 'Uitstekend, Harry, uitstekend! Lieve hemel, het is duidelijk dat je het talent van je moeder geërfd hebt. Lily was een kei in Toverdranken! Alsjeblieft, zoals beloofd: één flesje Felix Fortunatis, en maak er goed gebruik van!'
Harry stopte het piepkleine flesje met gouden vloeistof vlug in zijn binnenzak, met een vreemde mengeling van vreugde vanwege de woede van de Zwadderaars, en gewetenswroeging vanwege Hermeliens teleurstelling. Ron keek alleen maar verbijsterd.
'Hoe heb je dat geflikt?' fluisterde hij tegen Harry toen ze de kerker verlieten. 'O, gewoon geluk, denk ik,' zei Harry omdat Malfidus nog binnen gehoorsafstand was.
Toen ze 's avonds tijdens het avondeten aan de lange tafel van Griffoendor zaten, voelde hij zich veilig genoeg om het te vertellen. Met ieder woord dat hij zei werd Hermeliens gezicht ijziger.
'Je vindt zeker dat ik de boel bedonderd heb?' zei hij ten slotte, gepikeerd door haar uitdrukking.
'Nou, het was niet echt je eigen werk, hè? ' zei ze stijfjes.
'Hij heeft alleen andere instructies opgevolgd dan wij,' zei Ron. 'Het had ook totaal verkeerd kunnen uitpakken. Maar hij durfde het risico te nemen en dat heeft zich uitbetaald.' Hij zuchtte. 'Slakhoorn had mij ook dat boek kunnen geven, maar nee hoor, ik krijg er natuurlijk weer eentje waar nooit iemand iets in geschreven heeft. Wel op gekotst, te oordelen naar pagina 52, maar - '
'Wacht eens even,' zei een stem bij Harry's linkeroor en plotseling kwam weer de bloemengeur aandrijven die hij in de kerker van Slakhoorn ook geroken had. Hij keek om en zag dat Ginny bij hen was komen zitten. 'Hoorde ik dat goed? Heb je de aanwijzingen opgevolgd die iemand in een boek heeft geschreven, Harry?'
Ze keek boos en geschrokken en Harry besefte meteen waar ze bang voor was. 'Het is niets,' zei hij zacht en geruststellend. 'Het lijkt niet op, je weet wel, dat dagboek van Vilijn. Gewoon een oud schoolboek waar iemand wat in gekrabbeld heeft.'
'Maar je doet wat het boek zegt?'
'Ik heb gewoon een paar tips in de kantlijn uitgeprobeerd. Echt, Ginny, er is niks vreemds - '
'Ginny heeft gelijk,' zei Hermelien en ze monterde meteen weer op. 'We moeten controleren of er niets raars mee is. Ik bedoel, al die gekke instructies...' 'Hé!' zei Harry verontwaardigd toen ze zijn exemplaar van Toverdranken voor Gevorderden uit zijn schooltas haalde en haar toverstok ophief. 'Specialis revelio!' zei ze en ze tikte ferm op de voorkant van het omslag. Er gebeurde niets. Het boek bleef gewoon liggen, oud, vuil en vol ezelsoren.
'Klaar?' zei Harry geïrriteerd. 'Of wil je graag dat het een salto achterstevoren maakt?'
'Nou, zo te zien is het in orde,' zei Hermelien. Ze keek nog steeds wantrouwig naar het boek. 'Ik bedoel, het lijkt inderdaad... gewoon een schoolboek.' 'Goed zo. Dan wil ik het graag terug,' zei Harry. Hij griste het boek van tafel, maar het gleed uit zijn hand en viel open op de grond.
Verder keek niemand. Harry bukte zich om het boek op te rapen en terwijl hij dat deed, zag hij op de achterkant van het omslag, helemaal onderaan, een krabbel in hetzelfde kleine, gedrongen handschrift als de aantekeningen die hem zijn flesje Felix Fortunatis hadden opgeleverd, dat nu veilig verborgen zat in een opgerold paar sokken in zijn hutkoffer.

Dit Boek is het Eigendom van de Halfbloed Prins.