TELEVISIE

Op zondag kijk ik, terwijl ik de strijk voor morgen doe, wel eens naar Life & Cooking. Ik luister niet echt naar wat ze te zeggen hebben, maar ik vraag me—net als iedereen, denk ik—af hoe het nou precies zit met die twee. We weten het eigenlijk wel, maar toch. Hij zit haar continu te onderbreken en daar zou ik echt horendol van worden. Ik heb echt medelijden met haar en als die Rudolf zich ermee gaat bemoeien, is er al helemaal geen speld meer tussen te krijgen.

Als de kinderen eenmaal naar bed zijn en ik geniet met Knorrepot een glaasje wijn en een hapje, dan kan ik wel eens drie kwartier op de bank zitten en televisie kijken. En je raadt het al—er is veel op de buis waar ik me aan erger. Alles is opgeleukt tot in het oneindige. Constant vatten ze alles samen, geven ze een voorproefje van wat nog komt en vatten ze weer alles samen. Soms vatten ze samen wat je net in de samenvatting heb gezien, en komt er weer een reclameblok voordat je iets nieuws hebt gezien. Je zou er Alzheimer van krijgen. Zelfs natuurprogramma's laten ze niet met rust. Vroeger was dat allemaal heel vertrouwd: prachtige beelden uit de Serengeti, aan elkaar gepraat door een kalme en beschaafde stem die je van alles uitlegde en er een mooi verhaal van maakte. Je kon er met het hele gezin naar kijken en aan het einde had je het idee dat je er wat van geleerd had. Dat is niet goed genoeg meer. Iemand heeft besloten dat natuur alleen maar leuk is met de een of andere idiote Australiër die in zijn vrije tijd met krokodillen worstelt en constant met grote ogen in de camera staart en roept dat alles zo verbazingwekkend is. En het liefst moet ook nog alles LIVE! zijn, met een uitroepteken erachter. Maar ik vind er geen barst meer aan. Van mij mag de EO weer die mooie documentaires uitzenden—dat is stukken interessanter dan Andries Knevel met zijn wapperende handjes. En trouwens, uitroeptekens! Vind ik! Ook! Verschrikkelijk!

Maar wat me nog het meeste irriteert op televisie is al die sport. Ik hoef van mijn leven geen voetbalwedstrijd, wielerklassieker of darts-toernooi meer te zien. Nou ja, een mooie finale met het Nederlands elftal als de tribunes oranje zien en uit tienduizenden kelen het Wilhelmus klinkt—dan houd ik mijn ogen niet droog. Maar waarom moet ons hele leven met sport worden gevuld? Kunnen die mensen hun energie niet voor iets nuttigers gebruiken? Iedereen lijkt het ontzettend belangrijk te vinden, maar dat is het natuurlijk niet. Zodra we bij de laatste veertig zijn in wat dan ook, vlooienspel of Twister desnoods, dan wordt het hele televisieprogramma omgegooid om er beelden van uit te zenden. Je weet vijf minuten tijd vrij te maken om even een stukje GTST te zien en dan blijkt dat ze alles hebben verschoven naar half-elf (afhankelijk van de verlenging) wanneer ik waarschijnlijk allang in slaap ben gesukkeld. Waarna ze de hele wedstrijd nog zo lang analyseren dat zelfs Cruyff er genoeg van lijkt te krijgen. Als je sport wilt zien, dan zet je Eurosport maar aan. Laat ons gewoon verder leven.

Dan zijn er nog de honderden terugblikken op programma's die toen ze nieuw waren al niet erg grappig waren, of die nog maar pas van de buis zijn, en dus worden we getrakteerd op een vreselijke portie lolligheid. Benny HUI was nooit leuk en André van Duin al helemaal niet, dus moet dat allemaal nog een keer herkauwd worden? Wie vindt André van Duin nu nog grappig? Prins Bernhard was dol op hem—dat zegt genoeg.

Ik ben als kijker langzaam veranderd. Waar ik vroeger de meest onverantwoordelijke programma's leuk vond, word ik nu steeds kwader om al die dingen. Ik besef veel meer dat mensen worden gekwetst en misbruikt en hun leven vergald om maar een lach te scoren. Schaamteloos worden mensen die het niet beseffen voor het hele land te kakken gezet, zoals in dat programma van Menno Büch een paar jaar geleden. Dat vond ik verkeerd. En hoewel Michael Jackson een op zijn minst eigenaardig leven leidt, vond ik dat de BBC-journalist Martin Bashir oneerlijk was en bij de King of Pop de indruk wekte een heel ander programma te maken dan hij ons uiteindelijk liet zien. En wat te denken van Jouw Vrouw, Mijn Vrouw'? Het klonk als een goed idee. Op televisie komen, een paar weken beroemd zijn, maar hoeveel gezinnen lopen schade op omwille van ons plezier? Hoeveel kinderen zagen hun eigen ouders als egoïstische volwassenen die geen tijd hadden voor hun kinderen en die ze niet zo goed verzorgden en genegenheid toonden als ze wel hadden kunnen doen, omdat ze hun eigen gezin zagen in vergelijking met een heel andere en misschien betere familie? Noem het ouderwets, maar ik vind dat het echte leven nog altijd belangrijker dan de televisie.