MIDDELBAAR UITGEDIJD

Mijn hele lijf begint op dat van mijn moeder te lijken, of dat van Viola Holt. Ik zie er nu zo oud uit, dat als ik stom genoeg was om naar een nachtclub te gaan, mensen me aan zouden zien voor undercoveragent. Agent Menopauze. Als ik me uitsloof op de dansvloer, zouden mensen in paniek dekking zoeken, hun ogen verschrikt afwenden, als in een film van Alfred Hitchcock. Net als bij mijn moeder verandert elk lichaamsdeel: of het zakt uit of het dijt uit of allebei. Op mijn neus en kin ontspruiten enkele bobbelige, wrattige dingen die je ook in feest-winkels kunt kopen. Is er nog één lichaamsdeel dat niet voor een structurele renovatie in aanmerking komt? Zelfs mijn voeten worden heel eigenaardig: mijn tenen groeien elk in een eigen richting, mijn teennagels worden zo hard en hoornachtig dat ik een nagelschaar heb moeten kopen waarmee je hele kippen doormidden kunt knippen en schoenen met open teen kunnen bij het grofvuil. Misschien heeft God daarom het pantykousje ontworpen—perfecte camouflage en bovendien een natuurlijk anticonceptiemiddel (want een gegarandeerde passie-killer).

En mijn tieten…O mijn god! Het is alsof iemand ze heeft aangesloten op zo'n persluchtapparaat voor luchtbedden. Elke maand worden ze dikker. De enige bh's die nu nog passen hebben beugels, steunbandjes en extra haakjes en zijn ontworpen door weg- en waterbouwkundigen. Vandaag bh's voor Knorrige Oude Vrouwen, morgen de nieuwe Merwedebrug. Mijn bh's bieden genoeg stof voor een artikel in de Kampeer & Caravan Kampioen. Als ik mijn bh zou willen verbranden, zou ik eerst de brandweer moeten waarschuwen.

En dan zijn er de slipjes—ik bedoel natuurlijk onderbroeken. Hoog of laag opgesneden, heup- of tailleslip, aantrekken of uittrekken…wat moet een meisje van middelbare leeftijd doen? Corrigerend ondergoed is in orde zolang je geen hot date hebt. Weinig kans! En strings, wie heeft die bedacht? Niet een vrouw van middelbare leeftijd, dat is zeker. Vrouwen van middelbare leeftijd in strings—geen gezicht. Denk: sumoworstelaar…en zeg niet dat je niet gewaarschuwd bent. Hoewel nu de control-string te koop is met een industrieel-elastisch frontje; zo strak dat je in een hoek van 45 graden loopt waarbij de rest van je lichaam naar achteren wordt geperst. Je achterwerk vormt zo een bijzettafeltje waarop je van alles kwijt kunt—erg handig.

Ik heb een tijdje met strings rondgelopen en ik vond ze geweldig omdat je geen lijntje ziet, geen zichtbare naad onder je kleren. Een beetje goedkoop is dat eigenlijk wel. En dus heb ik me vol overgave op de string gestort. Maar nu kan ik ze dus niet meer dragen omdat ik er een gierende jeuk in mijn naad van heb overgehouden.

—Dillie Keane

Nee, ik geloof niet dat ik strings had gedragen als ik nu jong was geweest en wanhopig mee had willen doen. Het is belachelijk. Dan kun je net zogoed helemaal geen broekje meer dragen.

—Annette Crosbie

Strings zijn zo populair (ik snap niet waarom) dat wetenschappers kennelijk bezig zijn om een positie-string te ontwikkelen. Sta daar eens even bij stil, stel je de reclameborden erbij voor. Ik denk dat daar verkeersongelukken van gaan komen.

Al die winkeltjes met lief ondergoed voor sekspoezen, petieterige behaatjes en hoerige broekjes en seksgodinnenspul zijn voor mij niet interessant meer. Als ik er eentje binnen zou lopen, denk ik dat ze me zouden vertellen dat ze in mijn maat niks hebben, zonder zelfs maar te kijken. Het is maar goed dat ik er niet over peins om een minnaar te nemen. Dan zou ik wel heel wanhopig moeten zijn. Hoewel ik dan nog niet zou durven. Ik zou nooit het lef hebben om condooms te kopen. Terwijl ze praktisch voor het grijpen liggen bij de kassa van de Etos. Je zult zien—net als ik probeer om ze onder een doos pleisters te verbergen, neemt Haviksoog de kassa over.

Alles gaat naar de vaantjes—zelfs mijn knieën gaan hangen. En de cellulitis achterop mijn dijen interesseert me niet meer zoveel nu het ook al aan de voorkant zit.

Gezichtsbeharing blijft een gevecht. Sommigen onder ons zouden met een Philishave nog een hele klus hebben.

Het ergste is een toevallige zonnestraal en een spiegel. En dan denk je 'Jezus, ik loop erbij ah een oerbos'. Ik zweer je, als ik mijn pincet kwijt ben, dan ga ik dood.

—Nina Myskow

Ze krijgen iets persoonlijks. Iets van 'Kijk mij eens. Ik ga hier een beetje in mijn eentje zitten gloeien en ik lijk op een schaamhaar.'

—Arabella Weir

Een pincet is gewoon niet genoeg—er is gewoon te veel haar, en niet van die kleintjes maar grote, donkere haren als soldeerdraad—dus kun je maar een paar dingen doen: je kunt de komende tijd elke week naar de schoonheidsspecialiste gaan om een vreselijke elektrolyse- of laserbehandeling te ondergaan die je agenda in de war schopt en je honderden euro's gaat kosten, of je kunt ze zelf harsen met zo'n setje dat je bij de Trekpleister haalt. Ik heb precies gedaan wat er op de verpakking staat, maar zelfs ik had al begrepen dat ik eerstegraads brandwonden op mijn bovenlip zou hebben als ik iets verkeerd zou doen. Ik zette het spul in de magnetron zoals voorgeschreven, ik liep er heel voorzichtig mee naar de spiegel in de slaapkamer en spatelde het goedje zachtjes over mijn kin en bovenlip met zo'n spateltje waarmee je in de bioscoop je ijsje moet oplepelen. Alleen kreeg ik het spul er niet meer af en toen werd het hard, wat helemaal niet de bedoeling is. Ik was een zeer pijnlijk uur bezig om de troep er met een pincet stukje bij beetje af te plukken. Niks 'één bevrijdende trekbeweging' zoals op de verpakking staat. Ik schat dat ik er na uren zelfkwelling in was geslaagd om maar drie haren kwijt te raken. En mijn bovenlip was helder rood alsof ik te veel bessen- of bosvruchtensap gedronken had. Geweldig.