PLEZIERTJES

Je ziet hoe moeilijk het is om een beetje plezier te hebben. Wat kunnen Knorrepotten nog doen? Je kunt niet meer de hele nacht doorhalen in de nachtclub (te moe) en je kunt ook al niet meer vreemdgaan (te dik). We zijn gedoemd tot de middagvoorstelling in de Euro-Cinema.

Dus heb ik me op belachelijke fantasietjes gestort. Ik zie op dit moment wel iets in de man die aqua-fitness geeft in het zwembad. Een ideale situatie, omdat ik tot mijn nek in het water zit en net als het lievelingetje van de meester dichtbij hem kan komen en rondjes kan draaien met mijn kin omhoog zodat hij mijn dubbele onderkin bijna niet kan zien. Ik moet wel binnen zijn voordat hij de gettoblaster klaar zet—ik wil niet dat hij de vleesmassa's van mijn lichaam ziet die normaal onder water blijven. Dan kan ik fantaseren over een wilde vrijpartij bij hem thuis. Hij is lang en slank en verrukkelijk. En ongeveer 32… en of ik mezelf voor de gek houd! Helaas kwam ik laatst een beetje te laat binnen. Hij stond al aan de rand van het bad en ik moest voor de eerste keer in twintig jaar tijd het water in duiken om zo snel mogelijk mijn lijf onder water te krijgen. Mijn buiklanding maakte zo'n vreselijk kabaal dat de badmeester en die heerlijke leraar er allebei op stonden dat ik zo'n stom incidentformulier invulde, ondanks mijn verzekering dat er met mij niks aan de hand was (ik voelde me zo ellendig). Sindsdien heb ik die lekkere aqua-fitness-leraar van mijn fantasielijstje moeten schrappen. Sommige mensen zijn irritant behulpzaam.

Maar het mag geen verrassing zijn dat ik geobsedeerd ben door seks want seks is alomtegenwoordig. Je kunt op dit moment bij ons de weg niet oversteken zonder dat je een enorme poster ziet van een merk parfum waarop een man en een vrouw elkaar smachtend betasten. En zelfs de gemiddelde politieserie kan niet meer zonder minstens één vrijpartij. Straks kun je niet eens meer naar Tussen Kunst & Kitsch kijken zonder seks te zien. Je kunt niet meer aan de vulgariteit ontsnappen.

Wat is er mis met verliefd zijn op elkaar, met verlegenheid op je eerste afspraakje, met een langzaam toewerken naar een eerste kus en verder? Misschien klink ik nu wel als Barbara Cartland, maar ik vraag me af of je niet heel veel mist als je bij je eerste afspraakje al meteen het bed in duikt. Maar dat heeft weer een hoog Candlelight-gehalte en dan geef ik eerlijk gezegd toch de voorkeur aan Barbara Cartland.

Ik ben blij dat ik niet meer in het dating-circuit zit. Stel je voor. Het was al erg genoeg om met je vriendinnen in de disco rondom je handtas te dansen in de hoop dat er iemand naar je toe zou komen om je ten dans te vragen. Ik ga zeker niet zelf achter de mensen aanhollen. Ik begrijp die dingen toch nooit—ik ben altijd al blind geweest voor alle signalen. Mensen deden alsof ze geïnteresseerd waren in amateurtoneel maar wachtten in werkelijkheid maandenlang op het juiste moment om mij te overrompelen omwille van een zoen, en ik was dan alleen maar volledig verbijsterd. Maar aan de andere kant was ik degene die maandenlang iedere woensdagavond de voetbaltraining bezocht omdat ik verliefd was op iemand die nooit sjoege gaf. In alle eerlijkheid zou het allemaal een stuk makkelijker zijn geweest als ik gewoon kon zeggen…nou ja, als ik datgene zeggen kon wat mensen in zo'n geval zeggen. 'Zou je het leuk vinden om volgende week of zo met mij naar de film te gaan? ' Maar dan had hij misschien wel nee gezegd, niet volgende week, of de week daarop, of ooit, wegwezen—en dan had ik nooit meer de moed gevonden om nog iemand uit te vragen. Dus ben ik eigenlijk wel blij dat ik dat allemaal niet meer hoef te doen, behalve als ik zomaar ineens weer terugval in het dating-circuit, maar daar hoef ik me geen zorgen over te maken.

Hetzelfde geldt voor als ik een affaire zou hebben. Ik ken de spelregels niet. Ik zou er waarschijnlijk heel erg plakkerig en emotioneel van worden maar vooral: waar heb je tegenwoordig nog plaats om zulke dingen te doen? Ik neem aan dat je in zulke gevallen geen van beiden makkelijk in je eigen huis en avontuurtje kunt beleven en het staat me niet aan om van alles in een auto te doen. Dan moet je dus een hotelkamer huren voor de middag of zoiets ranzigs. In Tokio hoefje je daar geen zorgen over te maken, want daar hebben ze speciale liefdeshotels waar je allebei je auto binnen parkeren kan zodat je partner de jouwe niet ziet staan als hij of zij toevallig langsrijdt. Maar wat zegje tegen de receptioniste van een hotel in dit land als je een kamer wilt voor pakweg een paar uur (nou ja, een halfuur, laten we eerlijk zijn)? Mag ik een kamer voor een 'vergadering'—terwijl je van die irritante aanhalingstekens in de lucht tekent? Dan krijg je een vergaderruimte van ze, zonder bed maar met lange tafels, notitieblokjes en pennen. En dan komen ze constant binnen om te kijken of je genoeg papier hebt voor je flap-over en of je nog mineraalwater moet hebben. Te moeilijk.

En op televisie zie je alleen maar seks. Je kunt niet eens proberen om de sexy dramaseries te vermijden die tegenwoordig steeds vroeger op de avond worden uitgezonden—van die series met een hele reeks kijkwijzer-tekentjes die waarschuwen voor expliciet taalgebruik en seksuele handelingen (die alleen maar dienen om ervoor te zorgen dat je niet weg zapt). Seks is overal, zelfs in de reclameblokken, nee, vooral in de reclameblokken. Met seks verkoop je auto's, shampoo en vloerbeits (nou ja, goed dan, vloerbeits niet). De boodschap is dat je met zo'n auto binnen een minuut nadat je met het ding de dealer verlaten hebt wilde, ruige seks op het strand zult beleven; je kunt er in je lunchpauze mee weg voor een gedurfd slippertje. En dan koopje er een en ontdek je dat er niets gebeurt. Het is allemaal zo pijnlijk om gewoon thuis te zitten met je oude moeder en je tienerkinderen als er plotseling een erectie in beeld verschijnt of een stel dat heftig staat te tongzoenen. Hoe ze tegenwoordig zoenen op de televisie—verschrikkelijk. Dan vond ik Clark Gable en Vivian Leigh beter—lippen stijf op elkaar en veel gewurm met de schouders. Tegenwoordig kun je de tongen van de acteurs zo bij elkaar naar binnen zien glijden. Wie wil dat nu zien?