INLEIDING

Opmerking vooraf:

Om mijn tante Doortje gerust te stellen wil ik er met nadruk op wijzen dat elke passage van seksuele of anderszins grove aard in dit boek tot stand is gekomen na uitgebreid onderzoek naar het leven en de ervaringen van andere mensen, en dus niet naar dat van mijzelf.

Knorrige oude vrouwen zijn een beetje ouder dan ze ooit waren en ze hebben er een beetje genoeg van—ze zijn het eigenlijk gewoon zat. Dit boek is opgedragen aan de tot nog toe zwijgende meerderheid van vrouwen van zekere leeftijd die het volwassen zijn een stuk moeilijker vinden dan ze verwacht hadden. Leeftijd doet er eigenlijk niet toe. Goed, aan de buitenkant zijn de jaren een beetje gaan tellen, maar vanbinnen zijn ze allemaal nog altijd de jonge, tere en volkomen onweerstaanbare vrouwen die ze op hun twintigste waren. Ze dragen dan misschien geen strings meer of ondeugende bikini's, maar dat betekent nog niet dat ze niet net zo smakelijk en onweerstaanbaar zijn als lang geleden, toen ze nog jong waren. Dit boek is voor die meisjes geschreven—vrouwen van dertig, veertig, vijftig jaar of ouder—die een zekere kalmte en wijsheid hebben waardoor ze bijna altijd gelijk hebben. Ze weten het bijna altijd beter…en het doet me plezier om hun zelfbenoemde woordvoerder te zijn.

Dit boek is ook bedoeld voor al die mensen die zo gelukkig zijn om met een vrouw zoals wij samen te leven. Het kan dienen als een handleiding om de ware schoonheid van onze (niet altijd aan de buitenkant zichtbare) charme, intuïtie, liefde en grootsheid te leren zien.

Hoe voelt het nu om een Knorrige Oude Vrouw te zijn? Om te beginnen lijkt het nog maar zo kort geleden dat je uit je dak ging bij 10CC en ABBA. Gisteren nog zat je de brievenrubriek van de Popfoto na te pluizen om meer te leren over de beginselen van Het doen. En je haar zat vanmorgen nog net als dat van de Charlie's Angels. Maar kijk nou wat er gebeurd is: je bent ouder en wat dikker geworden en ineens ben je knorrig. En niet zo'n beetje ook. Tegenwoordig word je van zowat alles chagrijnig. Soms ben je zo kwaad dat je zin hebt om de duiven op straat een rotschop te verkopen zonder dat ze het verdienen. Als je iemand op een ladder bezig ziet, heb je zin om het ding omver te trappen—gewoon omdat je je dan voor heel even beter zou voelen. Zou je aan een tv-spelletje meedoen, dan zou je tijdens de repetitie braaf zwaaien als je aan het publiek wordt voorgesteld, maar tijdens de opname op je handen gaan zitten. Gewoon om te pesten.

Je dacht dat je milder zou moeten als je ouder werd, kalmer, wijzer, maar in werkelijkheid ben je witheet en als je die deegroller kon vinden, dan zou je ermee op straat lopen zwaaien en er klappen mee uitdelen aan iedereen die je irriteert. Wat de hele tijd gebeurt. Iedereen. Alles. Het is maar goed dat ze bij de Wehkamp geen geweren verkopen.

Als je nog niet zeker weet of jij een echte Knorrige Oude Vrouw bent, of dat de vrouw voor wie je dit boek koopt, dat is, dan volgen hier een paar aanwijzingen:

Je bent een Knorrige Oude Vrouw…

• als je bh-maat op een telefoonnummer lijkt en je naar de kampeerafdeling moet voor je ondergoed.
• als je bang bent dat je 112 moet bellen om je te laten bevrijden uit die zitzak waar je in bent neergeploft.
• als je tegen mensen zegt dat het door je leeftijd komt en ze je ineens niet meer tegenspreken.
• als je iedereen gek maakt met je opruimwoede.
• als winkelbedienden van angst ineen kruipen als jij komt aangestormd om de troep terug te brengen die ze je verkocht hebben.
• als die lui met die stomme vragenlijsten op straatje gewoon negeren—jij negeert die types zelf al jaren.
• als delen van je gezicht beginnen te hangen waardoor je precies zo'n knorrige kop krijgt als die vrouwen die bij een uitverkoop naar voren dringen om alle koopjes bij elkaar te graaien.
• als je je leesbril op het puntje van je neus moet zetten en er overheen moet kijken, net als Mrs. Slocombe in Wordt U Al Geholpen?
• als je je Wordt U Al Geholpen? herinnert van toen het nog geen herhaling was.
• als je elk uur weer een haar uitje gezicht moet trekken. Mannen hebben het maar gemakkelijk: van hen wordt verwacht dat ze een snor hebben.
• als je veel klaagt.
• als je wel een mooie vulpen zou willen hebben.
• als je een ochtendmens wordt.
• als je het leuk vindt om een beetje te lanterfanten.
• als je in verwachting bent van je derde onderkin.
• als je lege margarinekuipjes en plastic zakken begint te bewaren.
• als jonge mannen liever niet alleen met je zijn omdat ze bang zijn dat je ze aanvalt.
• als je graag instappers wilt—dan hoefje niet te bukken.
• als je Jos Brink niet meer zo irritant vindt.
• als je je eerste plooirok uit een catalogus bestelt.
• als je stiekem blij bent dat je dochter zo'n buitenboordbeugel heeft, want laten we eerlijk zijn…daardoor zie jij er weer wat beter uit.
• als je met een string op een sumoworstelaar zou lijken.
• als je opvallende tassen en schoenen koopt, alleen maar omdat ze ze in jouw maat verkopen en omdat je denkt dat je met die spullen de indruk wekt dat je lekker excentriek bent en van lol houdt.
• als makkelijke kleren je wel bevallen.
• als je schaamhaar stugger, grijzer en schaarser wordt.
• als je op een ponytocht zou gaan (wat hoogst onwaarschijnlijk is) en ze iedereen een gewone pony geven en jou een knol die groot genoeg is om een wagen hooi te trekken. Zo vertellen ze je dat je een dikke kont hebt.

Dingen die de Knorrige Oude Vrouw irriteren

Dit lijstje is natuurlijk maar het topje van de ijsberg—een volledige lijst past nooit in een boek…

• Knorrige oude mannen. Vrouwen hebben reden genoeg om knorrig te zijn, mannen niet. Wat hebben mannen eigenlijk voor problemen? Al dan niet hun haar over hun kale plek heen kammen? Hun hemd onder hun bierbuik in de broek proppen of het los laten hangen? Of geknoei met superlijm? Erger wordt het niet (superlijm is sowieso vervelend spul).
• Mensen die 'een ogenblikje' zeggen als ze weten dat ze zeker een kwartier weg blijven.
• Stomme Anglicismen die onze taal vervuilen, zoals die 'ticketautomaat' op het station en de 'koffiepads' naast de theezakjes in de supermarkt.
• Dingen die 'zoals grootmoeder ze maakte' of 'oven-vers' heten te zijn, terwijl ze gewoon uit een fabriek of uit het vriesvak van de supermarkt komen.
• Mooie nieuwe woorden die ons moeten doen geloven dat iets enorm verbeterd is. Ons Arbeidsbureau heet tegenwoordig het Centrum voor Werk en Inkomen. Het enige verschil is een nieuw likje verf, een nieuwe vloerbedekking en minder mensen om je te helpen.
• Koffieapparaten waar geen bekertjes meer in zitten. Je geld ben je kwijt en je koffie loopt rechtstreeks het afvoerputje in.
• Van die irritante bordjes die overal hangen, zoals 'De directie stelt zich niet aansprakelijk voor diefstal en⁄of verlies van…' Dat hoeven zij ook niet te doen—ik stel ze er wel aansprakelijk voor.
• Plakband. En dan vooral als je met de kerstversieringen bezig bent.
• Kindveilige sluitingen die alleen je kinderen voor je open kunnen krijgen.
• Van die rare piramides van appels die mensen op de toonbank zetten van pretentieuze schoonheidssalons—niet omdat ze denken dat je misschien wel een appeltje zou lusten, maar alleen maar omdat ze vinden dat het er exclusief uitziet. Ik pak er altijd eentje van de onderste laag…
• Belachelijke stickers achter op auto's, zoals 'Tweeling aan boord'. Bedankt voor de waarschuwing—ik had je anders misschien wel van achteren aangereden.
• Astrid Joosten die me te dom lijkt om haar eigen spelletjes te spelen.

Als u nog altijd niet weet of u, of de vrouw voor wie u dit boek koopt, de vereiste hoeveelheid knorrigheid bezit, let dan op of u een aantal van de volgende citaten hoort:

Knorrige Oude Vrouwen zeggen vaak…

• Ligt het nou aan mij of is het hier echt zo warm?
• Dit was de laatste keer dat ik een voet in deze zaak heb gezet.
• Toen ik die droeg, heette dat 'soulbroek'.
• Hoeveel zegt u?
• Afzetterij.
• Het is een schande.
• Wat eten we vandaag?
• Ik wil de chef spreken.
• U bent te jong om de chef te zijn.
• Belachelijk (als het over andere mensen gaat, natuurlijk).
• Ik ben eventjes weg ('Eventjes' is echt een woord voor oudere mensen; het doet denken aan Ria Bremer).
• Ik snak naar een kopje koffie.
• Ik moet even zitten.
• Toedeloe.
• Potverdikkie.
• Vind je het ook niet koud voor de tijd van het jaar?
• De hitparade.
• Ik ben even…—gevolgd door een hoofdgebaar richting toilet.
• We kunnen elkaar niet zo blijven ontmoeten.
• Oeps.

Knorrige Oude Vrouwen verdoen hun tijd niet met…

• Op straat overgeven.
• De dokter vragen om een morning-afterpil—hoewel het best grappig zou zijn om te zien hoe hij erop zou reageren.
• Triootjes.
• Zoenen in het openbaar.
• Scheten laten (in het openbaar).
• Op standbeelden klimmen om ze zo'n verkeerspionnetje op te zetten—maar het is een interessante gedachte dat de politie nooit een Knorrige Oude Vrouw zou verdenken…
• T–shirts dragen met teksten als 'VISWIJF' of 'BITCH'.

Maar misschien kunnen we onze respectabele middelbare vrouwen beter niet van dat soort ideeën aanpraten.

VAN HOTPANTS TOT STEUNKOUSEN

Je voelt je nog steeds jong. Je voelt je nog hetzelfde als toen je achttien was. Oké, je weet nu meer dan toen: je weet dat de snoepautomaten op stations nooit werken, en als je iets weggooit dat je jaren hebt bewaard, dan weet je dat je het twee dagen later nodig hebt. Zulke parels van wijsheid zijn de verdiensten van jouw iets gevorderde leeftijd. Volwassen zijn is echter een stuk ingewikkelder.

Zelfs op mijn leeftijd bekruipt me soms het gevoel dat ik me voorbereid op een keurig gepland leven; nog steeds in de startblokken, nog steeds bezig alles te ordenen en in balans te brengen zodat het Leven—met een hoofdletter L—kan beginnen. Een leven waarin ik, als huishoudgodin en succesvolle vrouw, centraal sta. Natuurlijk in een huis aan zee, met bijpassend beddengoed, waar de zon altijd schijnt. Helaas had John Lennon gelijk: 'Het leven is wat je overkomt terwijl je andere dingen aan het plannen bent.' Het echte leven bestaat uit wasgoed opbergen, alles tussen negen en vijf persen en midden in de nacht wakker worden, twijfelend of je de oven wel hebt uitgezet.

Ik voel me nog steeds zoals toen mijn leven nog moest beginnen, zoals in mijn eerste jaar aan de universiteit, zoals toen ik voor het eerst in mijn eigen auto reed. In de spiegel zie ik iemand die overduidelijk volwassen is en ver voorbij die vervlogen tijd; er voorbij en eigenlijk alweer op de terugweg. Ik kan niet geloven dat ik nu net zo oud ben als mijn ouders toen ze hun zilveren bruiloft vierden, toen ik vond dat ze er als 95 uitzagen. Die avond zag ik ze kussen—zo'n beetje de enige keer dat ik ze zag kussen—en ik vond dat eigenlijk een beetje ongepast voor hun leeftijd. En hier ben ik, twee minuten later, en ik ben even oud.

Dus, laten we eerst maar eens kijken naar de fysieke attributen die bij deze leeftijd horen, naar de dingen de we in de spiegel zien en die vakantiefoto's grondig verpesten; dingen waar we echt knorrig van worden.