DE ELLENDE MET JONGE VROUWEN

Jonge mensen in het algemeen zijn buitengewoon vermoeiend, maar tienermeisjes zijn een geval apart. Een geheel eigen soort. Leuk van God om de dingen zo te plannen dat onze hormoonhuishouding op precies hetzelfde moment in de war is als zij de puberteit bereiken. Ze reserveren hun specifieke persoonlijkheidsproblemen speciaal voor hun moeders. Maar er zijn grenzen aan de hoeveelheid slaande deuren die een huis hebben kan.

En wat zijn ze dol op zichzelf met hun perfecte gebitjes en hun ontkroesde haar en hun enthousiasme en zelfverzekerdheid. Hoe kan dat nu? Toen ik zo oud was, werd ik verteerd door onzekerheid en verlegenheid, maar daar laten deze dames zich niets aan gelegen liggen. Dus hoe kunnen we denken dat we nog wat controle en invloed kunnen uitoefenen?

Ze monteren een deurbel aan hun slaapkamer en doen er dan eeuwig over om de deur open te doen waarna ze 'Wat?!' snauwen. Als je ze een standje geeft, dan gaan ze puffen en blazen en doen ze heel gekwetst. Je krijgt dan hun favoriete kreet te horen: 'Sorry dat ik besta!' Ze hebben ontdekt dat er maar één manier is om je zo veel mogelijk informatie te onthouden: ze zeggen gewoon helemaal niets meer tegen je. Niets zinnigs althans. Dus vraagje ze of ze willen eten en zeggen ze 'uh'—geen ja, geen nee, zelfs geen 'ik weet het niet', maar gewoon een geluid.

Ze zijn uren bezig met huidverzorging en nagels vijlen terwijl wij de afwasmachine volladen en als we allebei klaar zijn, zien zij er uit als Katja Schuurman en wij als Rita Verdonk op een slechte dag. Op vakantie moeten we daar dan naast liggen in het solarium. Dan ben je blij met je sarong.

Elk vrij uurtje (en dat is dus zowat elk uur van hun leven) kijken ze naar TMF en MTV en praten voortdurend alsof ze van die domme presentatiekippen zijn: 'Ik vind die spijkerbroek wel chili. Dat is echt niet chili als je twee repetities op een dag hebt. Justin Timberlake, chili man!' Denk je eens in dat je haar leraar Nederlands bent.

Ze gooien de godganselijke dag hun haar achterover met zo'n hoofdknik. Ze zitten jouw Esta te lezen, gebruiken jouw nagellak en maken een troep van de badkamer. Ze jatten de telefoon uit de keuken om dan een uur te gaan zitten bellen met een klasgenootje waar ze de hele dag mee op school hebben gezeten. Dan laten ze de telefoon in hun kamer liggen, zodat iedereen zich te barsten zoekt als er iemand belt.

En dan hebben ze het lef om wat jij doet, veel te min te vinden. 'Zullen we Chinees halen? ', vraagje op een vrijdagavond als je echt geen zin meer hebt om te koken. 'Jee, mam, dat is altijd van die…troep daar. Kunnen we niet naar…? ' en dan noemen ze een tent die veel te duur is. Je stelt voor dat ze hun ondergoed bij M&S gaan kopen maar dan trekken ze een vies gezicht. Kan echt niet. Moet minstens lingerie zijn. 'Nee die parfum wil ik niet. Is dat Armani? ' Het is de schuld van de familie Osborne. Ik vraag me af hoe Sharon het voor elkaar krijgt om zo veel geduld te hebben met die twee? Daarom denken die tieners van ons dat wij verschrikkelijk zijn en worden ze zelf nog veeleisender.

Ze zorgen dat ik op mijn moeder ga lijken. Ik vertel ze dingen die mijn moeder mij vroeger vertelde: 'Zo ga je de deur toch niet uit? Wat ordinair' zeg ik dan, of erger nog: 'Je ziet er hoerig uit.' Het is deprimerend in zijn onvermijdelijkheid.